Chapter : 18 ครอบครัวมิสึกิรวมตัว

.

.

.

“แหม คาสึโตะคุงเนี่ยเป็นเด็กที่น่าสนใจจริงๆเลยน้า~!”

“อ-อย่างงั้นเหรอครับ?”

“ช่ายๆ คุยสนุกมากเลยล่ะ”

 

ระหว่างที่รอคุณแม่ของพวกเธอกลับมา ฉันถูกบังคับให้รับมือกับคาสุมิซังและโนโนอะจัง

ระหว่างที่พักผ่อนอยู่ภายในห้องนั่งเล่น ฉันกลายเป็นคู่สนทนาของคาสุมิซังและเพื่อนเล่นกับโนโนอะจัง…

งานล้นมือจนรับอย่างมือลำบาก

 

รินกะกำลังยืนอยู่ในห้องครัวและเตรียมอาหารเย็นอยู่

เธอสวมผ้ากันเปื้อนรวบผมเป็นทรงโพนี่เทล

สามารถมองเห็นมุมด้านหลังของเธอได้จากตรงนี้ เพียงแค่มองดูก็ทำให้หัวใจฉันเต้นโครม

 

“เห๋ อะไรกันๆ หลงสเน่ห์ของรินกะเข้างั้นเหรอ?”

“อ-อ่า…ครับ”

 

คงจะหยาบคายที่จะปฏิเสธไป ฉันจึงยอมรับไปอย่างคลุมเครือ

ให้ตายสิ น่ารักชะมัด

ฉันอาจจะเป็นคนธรรมดาคนแรกที่ได้เห็นภาพลักษณ์ของไอดอลสุดคูลที่บ้านแบบนี้

 

“วันนี้เป็นแกงกะหรี่ล่ะ! คาสึโคะโอนี่จังชอบแกงกะหรี่ไหม?”

“ชอบสิ…โอ้ยย–”

 

โนโนอะจังดึงผมด้านหน้าของฉันเบาๆ

ถ้าฉันหัวล้านตั้งแต่ยังหนุ่มจะทำไงดีล่ะเนี่ย

 

“วันนี้เป็นแกงกะหรี่หวานน้า”

“งี้นี่เอง ไม่ได้กินแกงกะหรี่หวานแบบนี้มาหลายปีแล้วสิ เธอคงทำให้มีรสหวานเพื่อให้เหมาะกับโนโนอะจังสินะ”

“เปล่า ไม่ใช่นะ หนูชอบแบบเผ็ดนะ”

“เป็นเด็กประถมที่เก่งจังเลยน้า กินเผ็ดได้ด้วย…งั้นก็แปลว่าทำหวานเพื่อคาสุมิซังงั้นเหรอ?”

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า คาสึโตะบอย เธอคิดว่าฉันจะพอใจกับรสหวานอะไรแบบนี้น่ะเหรอ?”

“บอยนี่มันอะไรกันน่ะ…ไม่หรอก จากภาพลักษณ์ของคาสุมิซังผมไม่คิดว่ามันจะถูกปากหรอก”

“ใช่ม้า? หรือก็คือที่มันหวานก็เพราะว่า…”

“รินกะ?”

“ถูกต้อง!”

 

น-นึกไม่ถึงเลยว่ารินกะจะเป็นคนชอบทานหวาน…

ฉันนึกว่าเธอจะเป็นประเภทที่ทานอาหารรสเผ็ดได้สบายเสียอีก

 

“รินกะเน่จังไม่ถูกกับอาหารรสเผ็ด! เมื่อวานอะพี่ร้องไห้เพราะแค่เลียพริกบนเส้นอุด้งล่ะ!”

“หนักขนาดนั้นเลยน่ะเหรอ? รสเผ็ดในอุด้งมันอ่อนมากเลยนะ?”

 

ไม่รู้ว่าทำไม แต่ฉันรู้สึกดีใจเล็กน้อยที่ได้เรียนรู้ด้านที่คาดไม่ถึงของรินกะ

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันรู้สึกเหมือนเป็นผู้ชนะ

 

“พวกเราน่ะอยากกินของเผ็ดๆนะ แต่มีแค่รินกะคนเดียวที่ทำอาหารเป็น ดังนั้นเราเลยไม่สามารถต่อต้านเธอได้น่ะ”

“หืมม คาสุมิซังเนี่ยทำอาหารไม่เก่งหรอกเหรอ?”

 

“ใช่ ไม่รอดหรอก! เมื่อวันก่อนฉันพยายามจะทำไข่ต้มในไมโครเวฟ แล้วจากนั้นมันก็ระเบิดออกมาล่ะ อะฮ่าฮ่าฮะ”

“เย้~! ระเบิด~ ตู้ม~!”

“เป็นเรื่องที่ขำไม่ออกเลยนะครับนั่นน่ะ มันเป็นปัญหาอย่างแรงจริงๆนะ”

 

[[ TL Note : เหมือนได้ยินเสียงพากย์ของคลีลอยมาจากโนโนอะเลย ]]

 

ถ้าเป็นในเกมล่ะมันเป็นความผิดพลาดเลวร้าย เทียบเท่ากับการมือลั่นขายอาวุธหลักโดยไม่ได้ตั้งใจหลังจากที่ใช้เวลาฟาร์มมานานหลายสัปดาห์เพื่ออัพเกรดมัน

ในยุคนี้ มันเป็นเรื่องปกติแล้วที่จะสามารถทำไข่ในไมโครเวฟกันได้

 

“คาสึโตะบอย ฟังคำที่ฉันจะพูดเอาไว้ให้ดีนะ”

“…อะไรงั้นเหรอครับ?”

 

คาสุมิซังที่นั่งหันหน้าเข้าหากันด้านหน้า ยิ้มและยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน

 

“ชีวิตน่ะ————ก็คือระเบิด”

“จะหมายถึงศิลปะก็คือระเบิด*ใช่ไหม? ถ้าชีวิตคือระเบิดล่ะก็ ทุกอย่างคงจบสิ้นหมดแล้วล่ะ”

 

[[ TL Note* : น่าจะล้อเดอิดาระในนารูโตะ ]]

 

ถ้าไซโตะอยู่นี่ด้วยล่ะก็เขาคงพูดว่า

‘จากการคำนวณของผมแล้ว มีโอกาส 1000% ที่ครอบครัวมิสึกิจะบ๊อง’

 

ขณะที่มองดูคาสุมิซังที่หัวเราะคิกคักอยู่ ฉันก็ได้ยินเสียงเปิดประตูหน้าบ้านดังปั๊ง

ดูเหมือนว่าคุณแม่ของพวกเธอจะกลับมาแล้ว

 

“คุณแม่ล่า~!”

 

โนโนอะจังรีบวิ่งเตาะแตะไปที่ประตูอย่างเปี่ยมสุข

น่ารักเกินไปแล้ว

เป็นนักเรียนมอปลายแท้ๆ แต่ชักอยากมีลูกสาวแล้วสิ

และแม่ของรินกะที่ถูกโนโนอะจังลากตัวมาก็ปรากฏตัว———

 

“บุฮว่าา~า อะ อันตรายๆ พื้นมันหมุนไปหมดเลย”

 

…เมาแอ๋เลย

แม่ของรินกะซึ่งใบหน้าแดงระเรื่อกำลังเดินโซซัดโซเซ

จะว่าไปคาสุมิซังก็บอกก่อนหน้านี้

เธอไปดื่มกับเพื่อนนิดหน่อยก่อนจะกลับบ้านมา

…นี่มัน นิดหน่อยจริงอะ?

 

“เดี๋ยวสิคุณแม่ ฉันอายนะ ตั้งสติหน่อยสิ”

“อะฮะฮ่า โทษทีนะรินกะ”

 

คุณแม่รับแก้วน้ำจากรินกะที่รุดออกมาจากครัวและดื่มน้ำทั้งหมดในรวดเดียว

…ความรู้สึกนี่มันอะไรกัน?

อธิบายไม่ค่อยถูก แต่มันรู้สึกต่างจากที่คิดไว้อย่างสิ้นเชิง

เธอคือแม่ที่เลี้ยงดูรินกะมาใช่ไหมนะ?

ฉันนึกว่าเธอจะมีภาพลักษณ์ที่เข้มงวดมากกว่านี้เสียอีก

ไม่สิ หากพิจารณาจากบุคลิกของโนโนอะจังกับคาสุมิซังแล้ว มันคงน่าแปลกถ้าเธอจะค่อนข้างเข้มงวด

ก็หมายความว่ารินกะที่เติบโตมาเป็นสาวคูลต่างหากที่แปลก?

แต่ถ้าเป็นรินล่ะก็ มันคงจะไม่แปลกหรอก

 

“เ-ธอ-ก็-คื-อ อายาโนะโคจิ…คาสึโตะคุง สิน้าาาา?”

“ค-ครับ”

 

ฉันหลุดเสียงหลง

แม่ของรินกะเข้ามาใกล้โดยปล่อยกลิ่นเหล้าหึ่ง

นอกจากนี้เธอยังคว้าใบหน้าของฉันด้วยมือทั้งสองข้าง

 

“อาร่า อาร่า หน้าตาน่ารักดีนี่นา เด็กจากวงจอห์นนี่เหรอจ๊ะ?”

“ป-เปล่าครับ”

“จริงเหรอจ๊ะ? น่าเสียดายออก ทำไมไม่ลองไปสมัครดูล่ะตอนนี้?”

 

พูดอะไรของคนๆนี้อยู่กันเนี่ย?

เมาหัวทิ่มเกินไปแล้ว

 

“ไม่เอาน่าคุณแม่ อย่าไปรบกวนคาสึโตะคุงเขาสิ”

“อืมมม รินก่าาา”

 

คุณแม่ถูกลากโดยรินกะให้นั่งลงบนโซฟา

ดูไม่เหมือนผู้หญิงที่มีลูกสาวเป็นไอดอลสุดดังเลยสักกะติ๊ด

 

“คุฟุฟุ ตกใจไปเลยใช่ไหมล่า คาสึโตะบอย?”

“นั่นสินะครับ…ว่าแต่ ‘บอย’ นี่มันอะไรกันน่ะครับ”

“ปกติแล้วคุณแม่ของฉันมักจะจริงจังจนน่ากลัว แต่เมื่อเธอได้รับแอลกอฮอล์แม้สักเพียงเล็กน้อย เธอจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยล่ะ”

“อ-อย่างงั้นเองสินะครับ”

 

สงสัยจังว่าปกติเธอจะเป็นยังไงกัน

เมื่อมองเธอที่ถูกดูแลโดยรินกะบนโซฟา มันช่วยไม่ได้เลยแต่มันดูไม่เหมือนว่าเธอจะเป็นคนจริงจังเลยสักนิด

 

ฉันยังคงยืนมองพวกเธอจากทางด้านข้าง

รินกะคุยกับแม่ของเธอเล็กน้อย และด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอจึงเดินเข้ามาหาฉัน

 

“เอ่อ คาสึโตะคุง แม่ฉันขอให้ฉันเอาสิ่งนี้มาให้เธอน่ะ”

“เอ๊ะ?”

 

รินกะดูลังเลเล็กน้อยก่อนจะยื่นสมาร์ทโฟนของเธอให้กับฉัน

ฉันรับมาอย่างเป็นธรรมชาติ

แต่ฉันต้องเสียใจทันทีที่รับมา

บนสมาร์ทโฟนกำลังวิดีโอคอลอยู่ และสิ่งที่ฉายอยู่บนจอก็คือผู้ชายที่ดูแข็งแกร่งสวมแว่นตา

จินตนาการไม่ยากเลยว่าคนนี้เป็นใคร

 

“สวัสดียามเย็น เธอคงจะเป็นอายาโนะโคจิ คาสึโตะคุงสินะ ฉันคือพ่อของรินกะ มิสึกิ มิกิโอะ”

“…สวัสดียามเย็นครับ”

 

แห่กันมาไม่หยุดเลย

น้องสาว→พี่สาว→แม่→พ่อ

หลักสูตรเต็มรูปแบบของครอบครัวมิสึกิ

ฉันได้รับมันทั้งหมดภายในวันเดียว

 

“ขอโทษด้วยที่ต้องทักทายกันแบบนี้ ฉันยังกลับจากงานไม่ได้น่ะ”

“ม-ไม่หรอกครับ”

 

ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากจะเจอหรอก แม้จะทางโทรศัพท์ก็ตาม

 

“ฉันได้ยินมาว่าเธอกับรินกะกำลังคบกันอยู่สินะ…”

“อ-เอ่อ คือว่า…นั่นมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันเล็กน้อย…”

“เข้าใจผิด?”

 

ปะป๊ามิกิโอะดันแว่นขึ้นแล้วทำเสียงเข้ม

แรงกดดันอันเหลือจะต้าน

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็ ฉันต้องถูกไล่ให้ออกจากบ้านแน่นอน

 

“อันที่จริง คือว่าผมรู้จักกับรินกะซังมาหลายปีผ่านเกมออนไลน์…ส่วนในชีวิตจริงพวกเราเพิ่งเริ่มเป็นเพื่อน(?)กันเมื่อไม่นานมานี้”

 

ฉันสารภาพทุกอย่างด้วยความจริงใจ

มาถึงขนาดนี้ยังไงฉันก็จะถูกไล่ออกไปจากที่นี่อยู่แล้ว แต่พูดให้ชัดเจนกับคุณพ่อเอาไว้ดีกว่า

เพราะเป็นคนที่น่ากลัวที่สุด ดังนั้นนั้นฉันถึงควรจะพูดออกมาตรงๆ

แม้ว่าเขาจะด่าทอฉันก็ตาม…

 

“อายาโนะโคจิคุง”

“…ครับ”

“พูดอีกอย่างก็คือ เธออยากจะบอกว่าครอบครัวของฉันบ้าจี้เต้นไปกันเองสินะ”

“ข-ขอโทษครับ! ค-คือว่า…ประมาณนั้นแหละครับ!”

 

ฉันไม่ได้พูดอะไรผิดไปเลย

มันก็คือความจริง

 

“…”

“…”

 

ความเงียบอันหนักหน่วงลอยอยู่ในอากาศ

ปะป๊ามิกิโอะเอามือแตะคางแสร้งทำเป็นครุ่นคิด

 

“…อายาโนะโคจิคุง”

“ค-ครับผม”

“ฉันเข้าใจสถานการณ์ของเธอนะ บางทีสิ่งที่ฉันคาดเอาไว้อาจถูกต้อง”

“…?”

 

หมายความว่ายังไงกันน่ะ?

ฉันฟังที่ปะป๊ามิกิโอะพูดต่อ

 

“อายาโนะโคจิคุง ฉันเคยเดินบนเส้นทางนั้นมาก่อน”

“อ-เอ่อ?”

“พยายามเข้านะ”

“ม-หมายความว่ายังไงกันน่ะครับ!? แล้วไหงถึงมีความปลงในตาของคุณด้วยน่ะ!”

“ฉันจะให้คำแนะนำในฐานะผู้อาบน้ำร้อนมาก่อน จงกล้าเลือกงานที่มีทริปธุรกิจเยอะไว้ซะ!”

“หา!?”

 

ปะป๊ามิกิโอะพูดด้วยน้ำเสียงอันลึกลับและหนักแน่น

ไม่เข้าใจเลยว่ามันหมายความว่ายังไงกัน

 

“ภรรยาของฉันเป็นที่รักใคร่ของฉัน แต่ฉันเหนื่อยที่ต้องรักใคร่ติดกันตลอดเวลาทุกวันคืน ฉันไม่สามารถกำจัดความเหนื่อยล้าได้เลย แม้แต่ในตอนเช้า”

“ถึงได้บอกว่าหมายความว่ายังไงกัน! ไม่เข้าใจเลยว่าพูดเรื่องอะไรอยู่น่ะครับ!”

“ความรักนั้นในบางครั้งก็ขับเคลื่อนผู้คนให้เข้าสู่เส้นทางแห่งความสิ้นหวัง…จารึกถ้อยคำเหล่านี้ลงในหัวใจของเธอซะ”

“เดี๋ย—”

 

[[ TL Note : ความสิ้นหวังหรือความแห้ง ]]

 

บี๊บ บี๊บ

วิดีโอคอลสิ้นสุดแล้ว

ทำไมไม่ว่าใครหน้าไหนก็ชอบเมินคำพูดของฉันแล้ววางสายไว้กลางทางทุกทีกัน?

 

“ปะป๊ามิกิโอะ…เกิดบ้าอะไรขึ้นกับคุณกันแน่?”

 

นี่อาจจะเป็นช่วงเวลาที่ฉันได้เห็นความมืดของครอบครัวมิสึกิเข้าก็ได้

บางทีเขาอาจจะมีอะไรบางอย่างกับแม่ของรินะก็ได้

บางอย่างที่ว่าอาจจะเป็นมานานแล้ว และยังคงดำเนินอยู่เหมือนเดิม

ปะป๊ามิกิโอะได้เตือนฉันถึงบางสิ่งผ่านวิดีโอคอลสั้นๆ

 

“เป็นอะไรไปงั้นเหรอคาสึโตะคุง?”

“เปล่าหรอก…”

 

รินกะในผ้ากันเปื้อนผูกโพนี่เทลน่ารักโฮก

แม้จะไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่ปะป๊ามิกิโอะพูดก็เถอะ แต่เรามาเพลิดเพลินกับช่วงเวลานี้ดีกว่า

[[ TL Note : เวลาเหมาทั้งครอบครัวสินะ ฮรี่ๆ ]]

 

การหลบหนีความจริงคือความสามารถพิเศษของฉันล่ะ

.

.

.

*———-จบตอน———-*

TL : จ๊ะเอ๋ ตะเอง! หลังจากที่หายไปพักนึง เพราะไม่มีเวลาไงล่ะ! และก็คงจะเป็นอย่างงี้ไปพักใหญ่ๆ แต่ถ้าว่างก็จะพยายามหาเวลามาแปลนะครับ ฮ่าๆ

 

**แปลจากอิ้ง+เทียบยุ่น แปลผิดยังไงก็ขออภัยนะครับ มือใหม่(ตลอดกาล)แปล อาจจะมีผิดบ้างทักท้วงกันได้นะครับ

นี่เป็นเวอร์ชั่น WN (เว็บโนเวล) อาจจะมีบางส่วนที่ต่างกับแบบเล่มอยู่บ้างนะครับ

 

ถ้าชอบก็อย่าลืมกดไลก์และกดติดตามเพจเพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยนะครับ อ่านตอนใหม่ๆได้ก่อนใครที่เพจเลย ตอนใหม่จะลงหลังจากเพจไม่รู้กี่วันนะครับ แล้วแต่อารมณ์เพราะขี้เกียจปรับย่อหน้าใหม่ในแมวดุ้น

แปลแบบคนเหงาและง่วง | Facebook