Chapter : 17 พ-พี่คะ!?

.

.

.

“ต่อไป———มาทักทายคุณแม่ของพวกเรากันเถอะ”

 

คาสุมิซังพูดออกมาด้วยท่าทางสบายๆ

เอาจริงนะ พูดอะไรของคนๆนี้กันเนี่ย

แต่ถ้ามาไกลขนาดนี้แล้วคงจะหันหลังกลับไม่ได้แล้ว

 

“พี่คะ ฉันว่ามันยังเร็วเกินไปที่จะทักทายคุณแม่นะคะ”

“อ้าว? ก็พวกเธอเป็นสามีภรรยากันแล้วไม่ใช่เหรอ? งั้นก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่”

“นั่นมัน…”

 

รินกะเหลือบมองมาที่ฉันจากด้านข้าง

ฉันรู้ว่าเธอกำลังลังเลอะไรอยู่

รินกะรอคำตอบจากฉันอยู่ ที่เธอทำตัวเป็นภรรยาของฉัน แต่เธอยังไม่อยากให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่

 

“ทั้งสองคนชอบกันใช่ไหมล่ะ?”

“…”

“หืม เป็นอะไรไป?”

 

คาสุมิซังเอียงศีรษะเล็กน้อยเมื่อเห็นเราปิดปากเงียบ

 

“อันที่จริงคือ…คาสึโตะคุงยังไม่รู้ตัวว่าเขาคือสามีของฉัน ตอนนี้กำลังรอให้เขาจัดระเบียบความรู้สึกของตัวเองอยู่”

“อ-อ๋า…เข้าใจล่ะ หรือก็คืออายาโนะโคจิ คาสึโตะคุงยังอยู่ระหว่างครึ่งทางสินะ”

 

ด้วยการพูดแบบนี้ รินกะจึงดูเหมือนคนประหลาดไปโดยปริยาย

…แต่ฉันปฏิเสธไม่ได้เลย

 

“แต่ไม่ต้องห่วงหรอก เพียงเพราะแค่คาสึโตะคุงยังไม่รู้สึกตัวว่ารักฉันเท่านั้นแหละ”

“…น้องสาวของฉันอาการหนักขนาดนี้โดยที่ฉันไม่รู้ตัวเหรอเนี่ย”

 

คาสุมิซังหันมามองที่ฉันราวกับว่ากำลังหาทางออก

ฉันช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ

เมื่อมองย้อนกลับไป มันก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่วันแรกแล้ว

 

“อ-เอ่อ ขอฉันทวนเรื่องใหม่อีกรอบนะ รินกะคิดว่าทั้งสองเป็นคู่รักแต่งงานกันถูกไหม?”

“ค่ะ”

“งั้น ทางอายาโนะโคจิคุงล่ะ?”

“…เธอเป็นเพื่อนในเกม…และเพื่อนร่วมชั้นที่เพิ่งเริ่มทำความรู้จักกันในชีวิตจริงล่ะมั้ง”

“แล้วเธอชอบรินกะหรือเปล่าล่ะ?”

“ชอบหรือเปล่านั่น…ไม่สามารถพูดได้อย่างมั่นใจว่าเป็นความรู้สึกในทางโรแมนติกหรือเปล่าหรอกครับ แต่ ผมก็รู้สึกชื่นชมมิสึกิซังในฐานะไอดอลเสมอมา”

“อ่า มันเป็นสถานการณ์ที่ลำบากสินะ และคนที่ทำให้สถานการณ์มันซับซ้อนมากที่สุดก็คือรินกะ”

“นั่นมันหมายความว่ายังไงกันน่ะ”

“ไม่อะไรทั้งนั้นแหละ ก็หมายความไปตามที่พูดนั้นแหละ”

“ก็แค่คาสึโตะคุงยังไม่แน่ใจ แต่ความจริงที่ว่าเราแต่งงานกันแล้วก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงนั่นแหละ”

“…เอ๊ะ นี่หรือว่าที่เขาเรียกกันว่ายันเดเระ? หรือว่าสโตล์กเกอร์กันนะ?”

“อย่าพูดอะไรหยาบคายได้ไหมคะ ถึงจะเป็นพี่สาวฉันก็โกรธเป็นนะคะ”

 

รินกะพูดโดยแฝงความโกรธเล็กน้อยในคำพูดของเธอ

 

“ฉันเริ่มจะค่อยๆมองเห็นความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอแล้วล่ะ ตอนแรกฉันคิดว่าพวกเธอกำลังเล่นเป็นคู่แต่งงานกันเสียอีก แต่…ไม่ใช่ว่านี่มันเป็นแค่การตามตื้ออายาโนะโคจิคุงเองของรินกะหรอกเหรอ?”

คำพูดนั้นทั้งถูกและก็ไม่ถูก

ฉันรู้สึกยอมรับมันด้วยเหตุผลบางอย่าง…

แม้ว่าฉันจะไม่ยอมรับว่าเราเป็นคู่รักกันก็ตาม

 

“ไม่ใช่สักหน่อย มันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอที่คู่รักจะอยู่ด้วยกันน่ะ?”

“…รินกะ……”

 

ในที่สุดคาสุมิซังก็กุมขมับ

หรือให้บอกว่า ‘หมดคำพูด’ คงจะเหมาะสมกว่า

และคาสุมิซังก็เงยหน้าขึ้นและจ้องมองมาที่ฉัน

 

“อายาโนะโคจิคุง…”

“ครับ”

“ฝากดูแล…รินกะของเราด้วยนะ”

“…ไงนะครับ!?”

“ต้องบอกว่า เธอเป็นคนเพียงคนเดียว ที่จะสามารถยอมรับความรักอันลึกซึ้งของเด็กคนนี้ได้น่ะ”

“พ-พูดเรื่องอะไรอยู่น่ะครับ!?”

 

“ดูสิเนี่ย รินน่ะน่ารักโฮกเลยใช่ป่ะล่า? ถึงจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่แต่ฉันคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในญี่ปุ่นเลยด้วยนะ นอกจากนี้นะ เธอยังเป็นไอดอลที่คูล ฉลาด ร้องเพลงเพราะ ทำอาหารก็เก่ง แล้วยังได้ชื่อว่าเป็นหญิงสาวที่สวยที่สุด…อืม สมบูรณ์แบบไปเลยใช่ไหมล่ะ?”

“ไหงถึงพูดเหมือนกำลังจะยัดเยียดหนี้ก้อนโตให้เลยล่ะเนี่ย”

“อ๊าาา! ช่างมันแล้วกัน! รินกะพาผู้ชายมาบ้าน!? รินกะคนที่ไม่เคยสนใจผู้ชายคนนั้น จนฉันเคยคิดว่า “เด็กคนนี้เป็นเลสเบี้ยนหรือป่าวนะ?” เลยนะรู้ไหม! นี่เป็นโอกาสสุดท้ายแล้วนะ!”

“เอ๋…”

 

คาสุมิซังตะโกนอย่างสิ้นหวังและพยายามผลักไสมาที่ฉัน

อะไรฟะเนี่ย…

 

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าอายาโนะโคจิกังวลเรื่องอะไรอยู่ แต่มันมีความรักที่เกิดขึ้นหลังจากออกเดทอยู่ด้วยนะ ก่อนอื่น ทำไมไม่ลองข้ามเส้นกับรินกะดูก่อนล่ะ?”

“อย่างงี้นี่เอง มีวิธีคิดแบบนั้นด้วยสินะ———ไม่มีทางคิดแบบนั้นอยู่แล้ว! คิดมาดีแล้วใช่ไหมครับเนี่ย!”

“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่! หรือเธอไม่พอใจอะไรรินกะงั้นเหรอ!?”

“ไม่ใช่ว่าไม่พอใจอะไรหรอก…”

“ฉันดีใจนะที่เธอคิดเรื่องของรินกะอย่างจริงจัง แต่ไม่ปล่อยให้เป็นไปตามใจอยากของชายหนุ่มบ้างเหรอ?”

“คาสุมิซัง…”

 

ฉันประหลาดใจที่ถูกบอกแบบนั้น

อย่างที่เธอบอกไป ฉันคิดอะไรหลายๆอย่างมากจริงๆ

 

“แค่ปล่อยตัวไปตามความใคร่อยาก”

“…”

 

เลวโครต

คนๆนี้ พูดอะไรไม่รู้ตั้งแต่แรกเลย เธออาจจะเป็นคนที่ค่อนข้างอันตรายเอามากๆ

 

“อย่างที่ว่านั่นแหละ ฉันติดต่อคุณแม่ก่อนน้า~ งั้นทำไมเราไม่มาทานมื้อเย็นด้วยกันหน่อยล่ะ”

 

ขณะที่พูดนั้น คาสุมิซังก็หยิบสมาร์ทโฟนออกมาแล้วโทรออก

จากเนื้อหาการสนทนาที่ฉันได้ยิน อีกฝั่งดูเหมือนจะเป็นคุณแม่

คาสุมิซังเดินเรื่องอย่างรวดเร็วจนน่าเหลือเชื่อ

จากรูปลักษณ์ภายนอกแล้วฉันคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงสบายๆ แต่เธอเป็นมากกว่าที่ฉันจินตนาการไว้เสียอีก

 

“ขอโทษนะคาสึโตะคุง ก่อนที่ฉันจะได้ทำอะไร เรื่องมันก็เกิดขึ้นไปแล้ว”

“ม-ไม่หรอก…”

 

รินกะที่นั่งอยู่ข้างฉันขอโทษจากก้นบึ้งของหัวใจ

ไม่ใช่ความผิดของรินกะหรอก มั้งนะ

ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากเตรียมตัวให้พร้อมรับมือกับสิ่งที่เลวร้ายที่สุด

 

อ่า เสี้ยนเกมชะมัด…

ความปราถนาในตอนนี้ของฉันคงมีแต่ความอยากจะหนีให้พ้นๆ หรือเปล่านะ

.

.

.

*———-จบตอน———-*

TL : พี่สาวยังกุมขมับ

 

**แปลจากอิ้ง+เทียบยุ่น แปลผิดยังไงก็ขออภัยนะครับ มือใหม่(ตลอดกาล)แปล อาจจะมีผิดบ้างทักท้วงกันได้นะครับ

นี่เป็นเวอร์ชั่น WN (เว็บโนเวล) อาจจะมีบางส่วนที่ต่างกับแบบเล่มอยู่บ้างนะครับ

 

ถ้าชอบก็อย่าลืมกดไลก์และกดติดตามเพจเพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยนะครับ อ่านตอนใหม่ๆได้ก่อนใครที่เพจเลย ตอนใหม่จะลงหลังจากเพจไม่รู้กี่วันนะครับ แล้วแต่อารมณ์เพราะขี้เกียจปรับย่อหน้าใหม่ในแมวดุ้น

แปลแบบคนเหงาและง่วง | Facebook