Chapter : 15 มิสึกิ โนโนอะ

.

.

.

[[ TL : ขออนุญาตทับศัพท์โอนี่จังนะครับ ฟังแล้วมันจั๊กจี้ดี ฮ่าๆๆๆ ]]

 

“เน่ๆ คาสึโตะโอนี่จัง! ต่อไปเป็นคุณม้านะ!”

 

—-เธอติดฉันเอามากๆ

มันเกิดขึ้นรวดเร็วราวกับสองช่องมังงะ

 

ตอนแรก โนโนอะจังดูประหลาดใจ แต่เธอคงสังเกตและตัดสินใจว่าฉันคงไม่ใช่คนอันตราย

เธอเริ่มเข้ามายุ่งรอบๆฉัน ราวกับเพื่อยืนยันความเป็นมนุษย์

ฉันชอบเด็กอยู่แล้ว ดังนั้นก็จึงอยากเล่นกับพวกเขาด้วย

 

“คุณม้า! คุณม้า!”

“ค้าบ ค้าบ จับไว้ให้ดีๆล่ะ”

 

เธอติดฉันมากจริงๆ

ฉันเดินสี่ขาไปรอบๆห้องโดยที่ให้โนโนอะจังอยู่บนหลัง

นี่เป็นเรื่องที่สนุกอย่างน่าประหลาดและก็ลำบากอยู่เช่นกัน

 

“ตอนแรกฉันก็ไม่รู้ว่าจะอะไรเกิดขึ้นอยู่เหมือนกัน แต่…คาสึโตะคุงรับมือกับเด็กได้ดีจริงๆนะคะ”

“ไม่รู้เหมือนกันสินะ ฉันก็แค่สนุกไปด้วยเท่านั้นเอง…”

 

นอกจากนี้แล้วยังมีความจริงที่ว่าโนโนอะจังเป็นมิตรอย่างผิดปกติด้วย

ทันใดนั้น ฉันก็นึกถึงความทรงจำสมัยมัธยมต้นได้

เมื่อตอนที่ฉันไปโรงเรียงอนุบาลเพื่อเรียน เด็กๆมักจะรวมตัวกันที่รอบๆตัวฉัน

เครื่องแบบของฉันถูกป้ายไปด้วยน้ำมูกของเหล่าเด็กๆ เด็กผู้ชายก็เตะขาของฉัน ส่วนเด็กผู้หญิงก็เข้ามากอด…

มันวุ่นวายไปหมดแต่ก็สนุกไปอีกแบบ

แต่อย่างไรก็ตาม เพื่อนร่วมชั้นในตอนนั้นหัวเราะเยาะฉันพร้อมกับพูดว่า “อายุจิตของอายาโนะโคจิคงเท่ากับพวกเด็กๆล่ะมั้ง”

 

ในคืนนั้น ฉันสร้างตัวละครโดยใช้เพื่อนร่วมชั้นเป็นต้นแบบ(สร้างโดยใช้แค่อักษรครึ่งแรกของชื่อเพื่อความเป็นส่วนตัว)ในเกมและจำได้ว่าจงใจเอาไปแจกคิลให้กับมอนสเตอร์ตัวเล็กๆ

…ฉันนี่มันช่างปิศาจจริงๆ

 

“โอนี่จัง คราวนี้หนูอยากโดนอุ้มแล้วเหวี่ยงอ่า!”

“อ่า อันนั้นน่ะเหรอ ก็ได้อยู่หรอก แต่เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครได้หรือเปล่า”

“เข้าใจแล้วค่า!”

 

โนโนอะจังตอบอย่างร่าเริงบนหลังของฉัน

หลังจากที่กลับจากการเป็นม้ากลายเป็นมนุษย์สองขาแล้ว ฉันก็อุ้มโนโนอะไว้ที่แขนขวา แล้วเหวี่ยงเธอเบาๆ

เธอเบากว่าที่คาดไว้เสียอีก

 

“ยอดเลย…คาสึโตะคุง เธอแข็งแรงดีจังนะ”

“เพราะโนโนอะจังตัวเล็กน่ะ ดังนั้นถึงเป็นฉันก็ยังพอไหวอยู่……อุก”

 

ขณะที่พูดเช่นนั้น ฉันก็เหวี่ยงตัวเธอ และพยายามอย่างหนักในการขยับแขนขวา

โนโนอะจังน่าจะเบากว่าวัยเธอด้วย แต่ก็ยังค่อนข้างลำบากสำหรับเด็กเนิร์ดติดเกมสายในร่มอย่างฉัน

มั่นใจเลยว่าฉันต้องปวดกล้ามเนื้อแหงๆ!?

 

“อะฮะฮาฮ่า! โอนี่จังสุดยอดไปเลย!”

“ช-ใช่ม้า…!”

 

ทันใดนั้นฉันก็เห็นใบหน้าตัวเองสะท้อนอยู่ในหน้าต่าง

ฉันดูสนุกสนานดีจัง

 

***

 

“คราวนี้หนูอยากเล่นเกมออนไลน์อะ!”

“ไม่ได้นะ โนโนอะ ยังเร็วไปสำหรับเธอนะ”

“ไม่เร็วไปหรอก!”

 

บางที โนโนอะจังอาจจะเบื่อที่จะเล่นกับฉันเป็นของเล่นแล้ว คราวนี้เธอเลยอยากเล่นเกมออนไลน์แทน

 

“โนโนอะยังอยู่แค่ป.1 เองนะ อย่างน้อยๆก็รอให้ขึ้นม.ต้นก่อน”

“พี่รินกะขี้โกงอ่า หนูก็อยากจะเล่นด้วย!”

“ไม่ได้”

“งืออ~~~ ……คาสึโตะโอนี่จัง หนูขอร้องล่ะ”

“เอ๊ะ ฉัน?”

 

จู่ๆเป้าหมายสนทนาก็เปลี่ยนไป

โนโนอะจังหันมองมาฉันอย่างคาดหวัง

 

“ไม่ได้นะคาสึโตะคุง มันยังเร็วไปสำหรับโนโนอะจังนะ”

 

เร็วเกินไปเหรอ ฉันสงสัยว่ามันมีการจำกัดอายุของเกมออนไลน์หรือเปล่านะ

ไม่สิ ฉันไม่ควรเข้าไปยุ่งกับวิธีดูแลของครอบครัวมิสึกิ

 

“คาสึโตะโอนี่จัง…!”

“…”

 

โลลิ+มองช้อน+น้ำตาคลอ=นางฟ้า

คำตอบผุดเช้ามาในหัวฉันแล้ว

 

“รินกะ แค่นิดหน่อยก็ไม่ได้เหรอ?”

“เฮ้ออ~ ใจอ่อนเกินไปแล้วค่ะ……แค่นิดเดียวนะ?”

“สำเร็จ! ขอบคุณค่าพี่รินกะ!”

 

รินกะดูเหนื่อยหน่ายเมื่อเห็นโนโนอะจังกระโดดอย่างมีความสุข

 

เอาเถอะ ก็จริงที่ว่ามันคงไม่ดีหากมาติดเกมออนไลน์ตั้งแต่อายุเท่านี้

อย่างไรก็ตาม น้องสาวของเธอคงจะรู้สึกทึ่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่อเห็นพี่สาวของเธอเล่นเกมออนไลน์อย่างมีความสุข

แทนที่จะบังคับให้เธออดทน ฉันคิดว่าคงจะดีกว่าหากปล่อยให้เธอได้ลองสัมผัสแม้เพียงเล็กน้อย…

 

รินกะเริ่มเปิดคอมพิวเตอร์และเปิดเกม Black Plains

เธอนั่งกับโนโนอะจังบนเก้าอี้และเปิดเมนูเพื่อสร้างตัวละคร

ดูเหมือนว่าเธอจะให้เล่นตั้งแต่เริ่มแรก

 

“หืมม? อืออ…”

 

โนโนอะจังทำการสร้างตัวละครด้วยการควบคุมป้ำๆเป๋อๆ

รินกะอธิบายจากด้านข้างด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน

ด้วยบางอย่าง ฉันสามารถบอกได้เลยว่าทั้งคู่เป็นพี่น้องที่สนิทกันจริงๆ

 

ฉันนั่งลงบนเตียงของรินกะและจ้องมองหลังของพวกเธอ

ดูจากท่าทางของพวกเธอ ดูเหมือนว่าคงต้องใช้เวลาสักพัก

ในที่สุดก็ใช้เวลาเกือบสามสิบนาที โนโนอะก็สร้างตัวละครแรกของเธอได้สำเร็จ

เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่สวมเสื้อคลุมสีดำ

ชื่อว่า [โนโนะอะ] (ノノア)

เป็นชื่อที่คล้ายกับชื่อจริงของเธอ

[[ TL : ในที่นี้ชื่อจริงของโนโนอะเขียนว่า 乃々愛 แต่ชื่อโนโนอะในเกมจะเขียนว่า ノノア ]]

 

“ดูสิๆ คาสึโตะโอนี่จัง! เด็กคนนี้น่ารักใช่ม้า?”

“อื้ม น่ารักมากๆเลยล่ะ”

“เอะเฮะๆ”

 

เมื่อฉันชม โนโนอะจังก็ยิ้มด้วยความพึงพอใจ

และโหมดฝึกสอนก็เริ่มขึ้น

 

“เอ ปุ่มนี้เพื่อ…เดิน?”

“อื้ม ใช่แล้ว จากนั้นเมื่อกดแป้นสเปซบาร์…”

 

เธอกำลังลำบากกับการใช้เมาส์และคีย์บอร์ดเป็นครั้งแรกสินะ

โนโนอะจังกำลังดิ้นรนเพื่อควบคุมตัวละครบนจอ

เมื่อเธอเดินและทำภารกิจได้สำเร็จ ชายแก่ที่เป็นมาสเตอร์ในเกมก็กล่าว [ไม่เลวนี่! ยอดไปเลยโนโนอะ!] เขาปรบมือและชมเธอ

 

“เฮะๆ หนูโดนชมด้วยล่ะ นี่ๆ คาสึโตะโอนี่จัง หนูเก่งไหม?”

“อ่า เก่งมาก~”

 

เธอถามฉันอย่างมีความสุข ฉันจึงชมเธอขณะที่ลูบหัวไปด้วย

เด็กนี่ช่างน่ารักและไร้เดียงสาจริงๆ

 

ถ้าเป็นฉันคง “เลิกพูดอะไรไร้สาระแล้วดำเนินโหมดฝึกสอนต่อได้แล้ว ไม่มีปุ่มสคิปรึไงฟะ” อะไรแบบนั้นแหง

 

“…แค่นั้นฉันเองก็ทำได้เหมือนกันนะ”

 

เอ๊ะ? เหมือนได้ยินอะไรแปลกๆ

คิดไปเองงั้นเหรอ?

 

 

ฉันยืนด้านหลังโนโนอะจังและมองไปที่จอโดยไม่ใส่ใจกับมัน

คราวนี้การสอนสู้กับมอสเตอร์ก็ได้เริ่มขึ้น

แม้ว่าจะถูกโจมตี HP ก็จะไม่ลดลง ดังนั้นมันจึงเป็นเป็นการต่อสู้ที่สามารถชนะได้อย่างแน่นอน

 

โนโนอะจังส่งเสียงอย่างน่ารัก “เอ้ เอ้” ขณะยิงลูกบอลเพลิงใส่มอนสเตอร์ด้วยการควบคุมอันเงอะงะ และเอาชนะด้วยเวลาอันเหลือเฟือ(?)

 

[ฮื่ม สมแล้วที่เป็นเธอเป็นโนโนอะ! ยอดมาก!]

 

“สำเร็จ! หนูนี่สุดยอดไปเลยเนอะ!”

 

โนโนอะจังที่มีดวงตาเป็นประกาย ดึงแขนเสื้อฉันเพื่ออวดคำชมที่เธอได้รับ

 

“ยอดเลยน้าโนโนอะจัง”

 

ฉันลูบหัวโนโนอะจังอย่างอ่อนโยน

เธอช่างไร้เดียงสาและน่ารักจริงๆ

ท่านเทพเจ้าเอ๋ย ผมอยากจะได้น้องสาวจากก้นบึ้งของหัวใจจริงๆครับ!

 

“ฉันยังไม่เคยได้รับคำชมอะไรแบบนั้นจากคาสึโตะคุงมาก่อนบ้างเลยนะคะ”

“…เอ่อ รินกะซัง?”

“มีอะไรงั้นเหรอคะ?”

“ไม่ใช่ว่าเธอกำลังแข่งกับน้องสาวตัวเองอยู่หรอกนะครับ?”

“เปล่าสักหน่อยค่ะ ฉันก็แค่คุยกับตัวเองเท่านั้นแหละ อย่าได้เข้าใจผิดไปนะคะ”

 

รินกะปฏิเสธด้วยท่าทางสุดคูลของเธอ

…อะไรกันล่ะเนี่ย

 

ขณะที่ยังสงสัย ฉันก็ยังคงคอยดูและชื่นชมการเล่นเกมของโนโนอะจังตลอดเวลาที่ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

ระหว่างนั้น ฉันก็คอยสังเกตรินกะที่อยู่ข้างๆฉันและคอยพึมพำว่า “ตอนฉันเล่นครั้งแรกก็เก่งนะคะ แต่จำเป็นต้องชมขนาดนั้นเลยเหรอ” ไม่ก็ “แม้ว่าจะสำหรับเด็กก็เถอะ แต่ไม่ชมง่ายเกินไปหน่อยเหรอคะ”

 

“ตาหนูลายหมดแล้ว ง่วงอ่า”

 

เมื่อหยุดมือจากเมาส์ โนโนอะจังก็พึมพำขณะเอามือถูเปลือกตา

 

“เธอเล่นเกมมากไปหน่อย ตาเลยล้า ดังนั้นวันนี้พอแค่นี้เถอะ”

“อืมมม คาสึโตะโอนี่จัง อุ้มหนูหน่อยจิ~”

 

โนโนอะจังที่ง่วงนอนโอบแขนกอดฉัน

 

“ไม่ได้นะ โนโนอะ อย่ารบกวนคาสึโตะคุงมากไปสิ”

“งืออ~ อุ้มหน่อยย~”

“พอได้แล้วน่า…”

“ฉันไม่เป็นไรหรอกนะ เอาสิ โนโนอะจัง”

 

ฉันอุ้มโนโนอะจังไว้ในอ้อมแขนราวกับจะยับยั้งรินกะที่เริ่มจะดุ

ตัวเธอทั้งเบาและอบอุ่น

 

“อยู่ป.1 แล้วแท้ๆนะ…”

“ปกตินั่นแหละ ขนาดฉันตอนป.3 ยังขอให้แม่อุ้มให้อยู่เลย”

“เป็นเด็กที่นิสัยเสียจังน้า…คาสึโตะคุงตอนยังเด็กนั่นมัน…!”

“…”

 

เฮ้ เฮ้ เมื่อกี้ใบหน้าเธออย่างกับอาชญากรไปแว๊บนึงเลยนะ โอเคไหมเนี่ย?

ฉันเปลี่ยนความคิดของฉันจากรินกะเป็นโนโนอะจัง

ตาของเธอดูล้าและกำลังจะผล็อยหลับไปได้ทุกเมื่อ

เธอเล่นกับฉันไปเยอะมากก่อนที่จะเล่นเกมออนไลน์อีกนี่นะ

แล้วดูเหมือนก่อนหน้านี้เธอจะออกไปเล่นกับเพื่อนมาก่อนด้วยสิ…

 

“คาสึโตะคุงเนี่ยชอบเด็กจริงๆสินะ”

“นั่นสินะ ไม่ปฏิเสธหรอก แล้วรินกะเกลียดเด็กงั้นเหรอ?”

“ชอบสิ เพราะเด็กๆพวกนี้ไม่ได้มีความคิดแอบแฝงนี่นา”

 

ถูกต้องแล้วล่ะ

เด็กๆไม่คิดถึงเรื่องรูปร่างหน้าตาหรือสถานะใดๆ

อาจจะมีข้อยกเว้นอยู่บ้าง แต่โดยพื้นฐานแล้ว เด็กๆนั้นใสซื่อบริสุทธิ์

เราสามารถสื่อสารกับพวกเขาด้วยหัวใจได้เช่นเดียวกับในโลกเกมออนไลน์

 

“จะว่าไปแล้วนะรินกะ มันเริ่มจะมืดแล้วนะ ไม่ให้ฉันกลับบ้านไปก่อนจะดีเหรอ?”

“จ๊ะ คุณแม่จะไม่กลับมาจนกว่าจะดึกๆ ส่วนคุณพ่อจะไม่กลับมาเพราะต้องทำงาน ดังนั้นไม่ต้องกังวลไปหรอก”

“เป็นวันอาทิตย์แท้ๆแต่ลำบากจังนะ คุณแม่ของเธอก็ทำงานด้วยเหมือนกันเหรอ?”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ คุณแม่ออกไปเที่ยวกับเพื่อนสมัยมอปลายน่ะ เธอออกจากบ้านอย่างกระโดดโลดเต้นเลยล่ะ”

“เป็นคุณแม่ที่ร่าเริงดีนะ…แล้วพี่สาวที่อยู่มหาลัยล่ะ?”

“พี่สาวฉันค้างอยู่ที่บ้านเพื่อนน่ะ ฉันมั่นใจว่าวันนี้เธอคงไม่กลับมาหรอก”

 

รินกะพูดอย่างเหงาหงอยเล็กน้อย

เธอคงรักครอบครัวมากจริงๆสินะ

ตัวฉันไม่เข้าใจจริงๆ

จนท้ายที่สุดแล้ว ฉันก็ไม่เคยได้รับอ้อมกอดเลยสักครั้ง

 

“ฟี้~ ฟี้~”

 

ฉันได้ยินเสียงลมหายใจอย่างสบายอารมณ์มาจากหน้าอก

เธอผล็อยหลับไปแล้วจริงๆ

ใบหน้าที่หลับสนิทของเธอช่างน่ารักมาก

เป็นนางฟ้าหรือไงกันนะ

ขณะที่ฉันกำลังเพลิดเพลินกับความน่ารักของโนโนอะจัง รินกะก็สะกิดที่ไหล่ซ้ายของฉัน

 

“หืม อะไรงั้นเหรอ?”

“คือ ฉันมีดีใจนะคะที่เธอรักน้องสาวของฉัน แต่…ฉันคิดว่าเธอให้ความสนใจเธอมากไปหน่อยหรือเปล่า”

 

รินกะซึ่งแก้มถูกย้อมไปด้วยสีแดงชาด พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาขณะเหลือบมองอย่างเขินอาย

…อย่าบอกนะว่า เธอหึง?

เอ๊ะ จริงดิ?

 

“…รินกะ?”

“ฉันอยากให้เธอหันมาสนใจฉันบ้าง…สักนิด…”

“—-”

 

รินกะดึงดูดสายตาฉันด้วยหางตาและท่าทางเขินอาย

ทำไงดีล่ะเนี่ย จะน่ารักเกินไปแล้วนะ

มันต่างจากความน่ารักที่ฉันเคยสัมผัสมาก่อน

มันเป็นความน่ารักที่แผ่กระจายความอบอุ่นอยู่ภายในอก…

 

“รินกะ…”

“คาสึโตะคุง…”

 

พระอาทิตย์ที่กำลังตกดินส่องผ่านหน้าต่างทำให้เกิดเงาตกกระทบลงบนใบหน้าอันเรียบร้อยของรินกะ

ในพื้นที่ที่ได้ยินเพียงแค่เสียงลมหายใจที่หลับสนิทของโนโนอะจัง จิตสำนึกของฉันและรินกะกำลังจดจ่ออยู่ที่กันและกันเท่านั้น

 

“…”

 

เราสามารถมองกันและกันในระยะอันใกล้ชิด โดยที่ริมฝีปากของเราสามารถสัมผัสกันได้เพียงแค่ก้าวเพียงหนึ่งก้าว

ฉันรู้สึกเหมือนกับเห็นภาพลวงตา ราวกับกาลเวลากำลังหลอมละลาย และในขณะนั้น——

 

“ไม่ได้กลับบ้านมาสักพักแล้วสิน้าา! อ๊ะ ดูเหมือนว่ารินกะกับโนโนอะจะอยู่บ้านสินะ…เอ๊ะ รองเท้านี่มันของใครกันน่ะ!?”

 

เสียงผู้หญิงแต่ฟังดูมีชีวิตชีวาดังก้องผ่านประตูมา

 

“ก-โกหกน่า…พี่สาวฉันกลับบ้านเป็นครั้งแรกในรอบไม่กี่สัปดาห์…!”

 

ใบหน้าของรินกะซีดลงอีกครั้ง

บรรยากาศอันแสนหวานและอบอุ่นกระจายหายไปทันที

…อันตราย

ฉันเกือบถูกกลืนกินไปด้วยสเน่ห์ของรินกะโดยไม่ได้ตั้งใจเสียแล้วสิ

เรายังไม่ได้คบกันอย่างเป็นทางการเลยแท้ๆ…

 

“เอายังไงดี ให้ฉันไปซ่อนในเตียงอีกดีไหม?”

“มันสายเกินไปแล้วล่ะ…เฮ้ออ~”

 

ดูเหมือนว่ามันจะมาถึงจุดที่เธอยอมแพ้แล้ว

รินกะที่ถอนหายใจหนักๆ มีดวงตาที่เหม่อมองไปที่ห่างไกล

 

“ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วยนะ…!”

 

อ่า อืม

รู้สึกเดจาวูแฮะ

.

.

.

*———-จบตอน———-*