Chapter : 14 ความวุ่นวายของครอบครัวมิสึกิ

.

.

.

[[ TL : ในตอนนี้น่าจะต่อจากบทนำพอดีครับ ]]

 

ฉันหวังว่าการพูดคุยจะจบลงด้วยบรรยากาศที่ดีก็คงจะดีไม่น้อย

 

“เดี๋ยวสิ คาสึโตะคุง ได้ฟังที่ฉันพูดอยู่หรือเปล่าเนี่ย?”

“อ่า ฟังอยู่สิ แค่รำลึกความทรงจำเก่าๆนิดหน่อนน่ะ”

 

ฉันถูกบังคับให้นั่งลงกับพื้นที่ห้องของรินกะ หลังจากรำลึกความทรงจำเสร็จ สติของฉันก็ดึงกลับสู่ความเป็นจริง

 

เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วตั้งแต่ที่ฉันสารภาพความรู้สึกจริงๆของฉันออกไปกับเธอ

กล่าวอีกอย่างคือ มันเป็นเวลาสองสัปดาห์แล้วตั้งแต่ที่ฉันได้รู้ว่าตัวจริงของรินคือมิสึกิ รินกะ

 

และวันนี้คือวันอาทิตย์ ในเวลากลางวัน

เหตุการณ์(?)ก็ได้เกิดขึ้นอีกครั้ง

 

“ก็จริงที่ฉันบอกว่าจะรอจนกว่าคาสึโตะคุงจะจัดการกับความรู้สึกตัวเองได้ค่ะ แต่ฉันไม่ได้บอกว่าจะปล่อยเรื่องนอกใจหรอกไปนะคะ”

“…เธอไม่ได้บอกว่าจะยอมให้เล็กๆน้อยๆหรอกเหรอ?”

“ถ้าได้เห็นคนรักของตัวเองนอกใจก็ต้องรู้สึกแย่เป็นธรรมดาไม่ใช่เหรอคะ? เอ๊ะ หรือว่าเธอจงใจนอกใจเพราะคิดว่าจะได้รับการให้อภัยอย่างงั้นน่ะเหรอคะ?”

“ไม่ได้ทำครับ ไม่ได้ทำ! เข้าใจผิดแล้ว! ขอโทษครับที่พูดอะไรโดยไม่เข้าเรื่อง!”

 

ด้วยสาตาที่โหดเหี้ยมราวกับจ้องจะฆ่าฟัน ฉันจึงรีบก้มหัวและขอโทษเธอโดยเร็ว

อา ให้ตายสิ เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไงกันเนี่ย?

 

เมื่อสองวันก่อน รินกะบอกกับฉันว่า “วันอาทิตย์หน้า ครอบครัวฉันจะยังไม่กลับบ้านจนกว่าจะเย็น ทำไมไม่ลองมาบ้านฉันตอนเที่ยงๆล่ะคะ? ฉันอยากจะคุยเรื่องสำคัญหน่อยน่ะค่ะ อ๊ะ แต่ถ้าปฏิเสธล่ะก็……อย่าพูดไปมากกว่านี้ดีกว่าเนอะ” ฉันได้รับเชิญ(หรือถูกข่มขู่ให้)มาที่บ้านของรินกะ ขาฉันสั่นเป็นเจ้าเข้า

 

ด้วยที่อยู่ที่ฉันได้รับมา ฉันก็มาถึงที่อพาร์ตเม้นต์ธรรมดาๆแห่งหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม ฉันเดินเข้าอพาร์ตเม้นต์ไปขณะที่ระมัดระวังโดยรอบ และยืนอยู่หน้าห้องที่ครอบครัวมิสึกิอาศัยอยู่

เมื่อฉันกดกริ่ง ฉันก็ได้รับการต้อนรับจากรินกะในชุดเสื้อยืดสีขาวและกางเกงขาสั้น

 

มันเป็นชุดที่ให้บรรยากาศสดชื่นและดูมีสเน่ห์ ในขณะเดียวกันก็ขับเน้นรูปร่างอันเพรียวบางของเธอให้ดูดียิ่งขึ้น

ขาอันเรียวยาวของเธอช่างงดงามจริงๆ…

 

ฉันยังคงจัดระเบียบความคิดและอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ ความกังวลต่างๆก็เพิ่มพูนขึ้น มันจะโอเคจริงๆเหรอที่ฉันจะเข้าห้องของรินกะ

แต่อย่างไรฉันก็อยากจะเห็นห้องของไอดอลชื่อดังที่ฉันใฝ่ฝัน

ระหว่างที่ลังเลอยู่เล็กน้อย ฉันก็ก้าวไปยังห้องอันสวยงามที่มีกลิ่นอายอันหอมหวานของหญิงสาวคนหนึ่ง

 

“วันนี้เรามาล้างความสัมพันธ์ของคาสึโตะคุงกับเหล่าผู้หญิงกันดีกว่าค่ะ”

“…”

 

ไอ้นี่มันอะไรกันน้า

ภาพลวงตาและอุดมคติแตกสลายไปอย่างรวดเร็ว

ไม่ต้องหรอก ฉันชอบรินกะนะ! คิดว่ามันคงเป็นทางออกที่ดีถ้าฉันสามารถพูดออกไปได้ แต่…

ฉันยังไม่ได้ถึงขั้นนั้น ฉันคิดแบบนั้น

ฉันตกอยูู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

บางที อาจเป็นเพราะฉันกังวลในความเป็นจริง นั่นทำให้ฉันไม่สามารถบอกเธอหรือตัวเองได้ว่าฉันชอบรินกะ

 

“คาสึโตะคุงควรรับรู้ได้แล้วว่าตัวเองเนื้อหอมค่ะ ถ้าทำได้ เธอก็จะสามารถรับมือกับสาวๆได้”

“ฉันรับรู้ดี ว่าฉันไม่เคยเนื้อหอม แล้วฉันก็ไม่เคยได้รับการติดต่อจากเด็กผู้หญิงสักคนเลยด้วยซ้ำ”

“อย่าบอกนะคะว่าลืมเรื่องของฮิเมกาวะซังไปแล้วน่ะ?”

“อ๊ะ-…”

 

การทำนายดวงชะตาด้วยนิ้วสินะ

เมื่อฉันรู้ความหมายของการทำนายนิ้ว ฉันก็ประหลาดใจเสียจนตัวอ่อน

ฉันที่เป็นเพียงเด็กเนิร์ดติดเกม แต่ก็น่าประหลาดใจที่มีเพื่อนร่วมชั้นมาชอบฉันเข้า…

 

เอาเถอะ ตั้งแต่วันนั้นฮิเมกาวะซังก็ไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์อะไรกับฉันอีกเลย

ด้วยเหตุนี้ จึงเป็นไปได้สูงว่าเธอจะถูกให้เล่นเกมลงโทษของเพื่อนเธอ

แรกเริ่มเดิมทีฉันก็ไม่ได้เป็นประเภทเนื้อหอมด้วยสิ

ถึงจะดูเหมือนว่าฉันจะเนื้อหอมกับรินกะ แต่นั่นก็เพราะมีเรื่องในเกมเป็นตัวกระตุ้น

…จะเนื้อหอมในชีวิตจริงได้ยังไงกัน ฉันเนี่ย?

 

“เอ่อ คือว่า ถ้าเธอจัดสินใจจะล้างเพื่อนในเกมของฉันจริงๆล่ะก็ ฉันก็จะกลายเป็นคนไร้เพื่อนจริงๆนะ?”

“แต่ก็ยังมีฉันอยู่ไม่ใช่เหรอคะ?”

“รินกะสามารถล็อกอินเข้ามาได้แค่ไม่กี่ชั่วโมงในวันหยุดไม่ใช่เหรอ? ดังนั้นฉันเลยเล่นกับคนอื่นๆในวันธรรมดาไง”

“อย่างงี้นี่เอง…หรือก็คือ ฉันควรจะเลิกเป็นไอดอลสินะคะ?”

“ฉันไม่ได้จะพูดแบบนั้น! ฉันเข้าใจดีว่ารินกะพยายามอย่างดีในฐานะไอดอล และฉันเองก็สนับสนุนเธอด้วย! และฉันก็ยังเป็นแฟนตัวยงของมิสึกิ รินกะด้วยต่างหาก แล้วฉันก็ไม่ได้สนใจไอดอลคนไหนนอกจากรินกะอีกด้วย”

“ง-งั้นเหรอคะ… ขอบคุณค่ะ”

 

รินกะที่แก้มแดงระเรื่อจางๆขอบคุณฉัน

ฉันไม่ได้โกหกแต่อย่างใด

ที่จริงแล้ว ตอนที่ฉันดูมิวสิควิดีโอของ Star☆Mines ฉันสนใจเพียงแค่รินกะเท่านั้น

นี่เป็นมาก่อนที่ฉันจะได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของ ‘ริน’ เสียอีก

 

“ฉันอยากให้รินกะได้สนุกกับการเป็นไอดอลต่อไป แล้วฉันก็ไม่อยากทิ้งเพื่อนๆของฉันไปด้วย”

“ไม่เอาค่ะ”

“ตอบทันทีเลยเรอะ! ทำไมล่ะ อย่างน้อยๆก็แค่เพื่อนฉันเอง!”

 

“ฉันได้ยินมาว่าผู้ชายที่พยายามออกห่างการเฝ้ามองจากผู้หญิงแบบนี้จะมีหญิงอื่นไปทั่วค่ะ”

“เธอได้ยินมาจากไหนน่ะ…มันต้องมั่วแหงๆ”

“ซาโตโกะซังค่ะ ซาโตโกะซัง ‘บัตสึ 8’ ค่ะ”

“ใครกันล่ะนั่นนะ! ว่าแต่บัตสึ 8 นี่มัน…”

[[ TL : บัตสึ 8 (バツ8) บัตสึเท่าที่ค้นๆมาเหมือนมันจะเป็นคำแสลงที่หมายถึงการหย่าร้าง ส่วน 8 นี่หมายถึง 8 ครั้ง? แต่ไม่มั่นใจเท่าไหร่ ใครรู้ช่วยเสริมทีครับฮ่าๆ]]

 

แบบว่า เธอมีประสบการณ์ชีวิตมากจริงๆ

 

“กลับมาแล้วค่า! พี่รินกะ กลับมาแล้วงั้นเหรอ~?”

 

ทันใดนั้น เสียงน่ารักของเด็กผู้หญิงก็ดังขึ้นมาจากข้างนอกห้อง

 

“อึก โกหกน่า โนโนอะกลับมาแล้วเหรอ…! เธอบอกว่าจะออกไปเล่นกับเพื่อนจนถึงตอนเย็นนี่นา”

 

ใบหน้าของรินกะซีดลงอย่างรวดเร็ว

เรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นแล้ว ครอบครัวของรินกะกำลังกลับมา

 

“คุณน้องสาวเหรอ?”

“ค่ะ ฉันมีพี่สาวที่เป็นนักศึกษามหาลัยและน้องสาวที่อยู่ป.1 อยู่ค่ะ—-เดี๋ยวนะ ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องนั้นกันสักหน่อยค่ะ! รีบซ่อนตัวเร็ว!”

“ถ้าเป็นพ่อแม่ก็ว่าไปอย่าง แต่ถ้าเป็นน้องสาวล่ะก็ แค่เห็นก็ไม่เห็นเป็นไรนี่นา?”

“ฉันอยากหลีกเลี่ยงความเสี่ยงโดยไม่จำเป็นค่ะ! อีกอย่างโนโนอะยังไร้เดียงสาและปากเบา…คาสึโตะคุงซ่อนตัวไปก่อนค่ะ!”

“ท-ที่ไหน?”

 

ฉันมองโดยรอบอย่างรวดเร็ว

แต่มันไม่มีที่ซ่อนในห้องที่เป็นระเบียบเรียบร้อยนี้เลย

ใต้โต๊ะ เตียง ในตู้เสื้อผ้า หรือชั้นหนังสือ…

ถ้าต้องให้เลือก ก็คงเป็นตู้เสื้อผ้า?

เพราะมันมีประตูไว้ซ่อนได้ แต่…

 

“ซ่อนอยู่บนเตียงฉันเร็วเข้า!”

“เอ๊ะ มันไม่ใช่ที่ที่ควรซ่อนนี่นา? ในตู้เสื้อผ้ายังดีกว่—-”

“เอาเถอะน่า เร็วเข้า!”

 

ฉันไม่รู้ว่าที่เธอตัดสินใจบกพร่องเป็นเพราะเธอตื่นตระหนก หรือต้องการหลีกเลี่ยงตู้เสื้อผ้ากันแน่…

ฉันถูกผลักลงบนเตียง

จากนั้นก็ถูกฟูกคลุมตัวจากด้านบน

…แบบว่า กลิ่นมันหอมมากจริงๆ

อย่าเพิ่งคิดว่าฉันโรคจิตนะ

มันเป็นเตียงของเด็กผู้หญิงเลยนะ และยิ่งกว่านั้นยังเป็นไอดอลชื่อดังอีก

มันคงจะแปลกมากถ้าฉันไม่สังเกตถึง

เมื่อฉันแก้ตัวอยู่ในใจแบบนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้น

 

“อ๊ะ พี่รินกะ! วันนี้พี่อยู่บ้านด้วยเหรอ?”

“จ๊ะ อยู่สิ เป็นอะไรไปงั้นเหรอโนโนอะ? ไม่ใช่ว่าจะเล่นกับเพื่อนจนถึงช่วงเย็นหรอกเหรอจ๊ะ?”

“ใช่แล้ว แต่อากิจังกลับก่อนทันทีเพราะมีธุระ! เพราะงั้นแหละพี่รินกะ ช่วยเล่นกับหนูหน่อยสิ”

“ง-งั้นเหรอ…ตอนนี้พี่ยุ่งอยู่นิดหน่อย เพราะงั้นไปที่ห้องนั่งเล่นก่อนนะ”

“อื้มม”

 

ฉันไม่เห็นพวกเธอเพราะซ่อนอยู่ในเตียง แต่ดูเหมือนเธอจะแยกน้องสาวออกไปสำเร็จ

เอาล่ะ เท่านี้ก็รอดตายแล้ว…

 

“อ๊ะ จะว่าไปหนูเห็นรองเท้าที่หน้าประตูด้วย เพื่อนของพี่รินกะก็มาเล่นด้วยเหรอ”

“—-”

 

ตายโหง! มีจุดบอดซะได้

เป็นจุดที่พลาดจริงๆ

 

“อ-อืมม…มันไม่เกี่ยวอะไรกับโนโนอะหรอก ไม่ต้องใส่ใจเรื่องรองเท้าหรอกน—-”

“อ๊ะ! มีคนนอนอยู่บนเตียงของพี่สาวด้วยล่ะ!”

“ชิ เดี๋ยวก่อน โนโนอะ!”

“หนูเองก็อยากเล่นซ่อนหาด้วยเหมือนกัน!”

 

รินกะเรียกเธออย่างร้อนรน

และจากนั้นเสียงฝีเท้าก็ใกล้เข้ามา

วินาทีต่อมา ฟูกก็ถูกดึงออก

 

“อ๊ะ”

“อ๊ะ”

 

สายตาของฉันสบกันอย่างจังกับผู้ที่ดึงฟูกออกไป

เด็กผู้หญิง

ใบหน้าของฉันสะท้อนอยู่ในดวงตากลมโตและสดใส

เธอ น้องสาวของรินกะน่ารักเสียจนน่าสะพรึง

ภาพลักษณ์ภายนอกของเธอที่ปรากฏคือรินกะในวัยเด็ก ที่ปราศจากความคูลแต่เปี่ยมไปด้วยความน่ารักแบบไร้เดียงสา

ทรงผมของเธอเป็นพิกเทล(ทวินเทลหางสั้น)และทำให้ความน่ารักของวัยเด็กถูกดึงออกมาได้อย่างมีประสิทธิภาพสูงสุด

 

“…”

“…”

 

โนโนอะจังจ้องมาที่ฉันอย่างตกตะลึง

เธอคงไม่คาดคิดว่าจะมีผู้ชายอยู่ตรงนี้

ก่อนอื่น ตอนนี้ฉันว่าฉันควรแนะนำตัวก่อนสินะ

 

“โนโนอะจังสินะ? ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันอายาโนะโคจิ คาสึโตะนะ”

 

อืม การทักทายเป็นสิ่งสำคัญนี่นะ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการพบกันเป็นครั้งแรกด้วย

 

“พ-”

“พ-?”

“พี่สาวพาผู้ชายมาบ้านด้วยล่ะะะะะะะ!”

 

เสียงตะโกนอันแสนหวานและน่ารักดังก้องอยู่ภายในห้อง

.

.

.

*———-จบตอน———-*