Chapter : 13 จุดเริ่มต้น

“ฉันกลับก่อนนะ”

 

 

 

ทิวทัศน์ของเมืองจากหน้าต่างเริ่มมืดลง

 

ฉันมาเที่ยวเล่นที่บ้านของไซโตะ และบอกทั้งสองคนว่าจะกลับบ้านแล้ว

 

เรื่องนี้อาจจะไม่ใช่เรื่องที่จำเป็นต้องบอก แต่ห้องของไซโตะรกมาก

 

มันเต็มไปด้วยไลท์โนเวลและมังงะที่กระจายเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นจนยากที่จะหาที่เดิน

 

ถ้าพูดถึงห้องของเด็กผู้ชายมอปลายทั่วไปล่ะก็ ใช่เลยแบบนี้แหละ…

 

 

 

“เอ๊ะ? ไม่กลับเร็วไปหน่อยเหรอ ปกติจะอยู่เล่นกันจนดึกเลยนี่”

 

“อา คืนนี้มีนัดแล้วน่ะ”

 

 

 

ฉันบอกกับไซโตะที่กำลังเอนตัวนอนอยู่บนเตียงขณะอ่านไลท์โนเวล

 

วันนี้คือวันเสาร์

 

ฉันมีแผนที่จะเล่นเกมออนไลน์ด้วยกันกับมิสึกิซังกับคุรุมิซากะซังในตอนกลางคืน

 

 

 

“มีนัดเนี่ยนะ จะมีใครอื่นได้ที่จะเล่นกับนายนอกจากพวกเรา?”

 

“เหมือนฉันเคยได้ยินประโยคนั้นเมื่อไม่กี่วันก่อน…กับมิสึกิซังน่ะ”

 

“ไม่ใช่ว่าโดนมิสึกิซังปฏิเสธมาเหรอ”

 

“ไม่ได้โดนปฏิเสธเฟ้ย แบบว่ามันอธิบายลำบาก…เดี๋ยวฉันจะเอาหลักฐานให้ดูเองละกัน”

 

 

 

ฉันหยิบสมาร์ทโฟนออกมาแล้วโชว์แชทของฉันกับมิสึกิซังให้พวกเขาดู

 

สิ่งที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอคือการพูดคุย เริ่มจากเมลทักทายตอนเช้า(รักนะ) ไปจนถึงวันก่อนๆที่ฉันได้รู้ตัวว่ากลายเป็นคู่สามีภรรยาไปแล้ว

 

 

 

“ไอ้นี่มัน เรื่องจริงดิ…?”

 

“เรื่องจริง อย่าเอาไปบอกใครล่ะ? ฉันเองยังไม่อยากจะเชื่อเลย…”

 

““………””

 

 

 

ไซโตะและทาจิบานะจ้องสมาร์ทโฟนของฉันและเริ่มตัวสั่นไปมา

 

เมื่อฉันกำลังสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก็เริ่มกรีดร้อง

 

 

 

“อุ ก-โกหก โกหกน่า! ชีวิตมันจะไม่ยุติธรรมกันเกินไปแล้วว! โออออว!”

 

“จ-จา จา จากการคำนวณของผม…อ้ากกกกกก!!”

 

 

 

ทั้งสองคนกรีดร้องด้วยเสียงประหลาดๆจนไม่อยากจะมอง

 

ฉันรู้สึกผิดที่จะพูด แต่พวกเขาที่กุมหัว ตากลอกเป็นสีขาวโพลน น้ำลายฟูมปาก และกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งนั้นช่างดูน่าเกลียดน่ากลัว

 

ฉันดึงสติตัวเอง พยายามหนีออกไป และวางมือลงบนลูกบิดประตู

 

 

 

“เดี๋ยวก่อนดิ อายาโนโคจจจจจจิ!”

 

“เหวอ อะไรเล่า!”

 

 

 

ทาจิบานะเกาะเอวฉันขณะร้องเสียงโหยหวนราวกับซอมบี้

 

 

 

“ฉันไม่ปล่อยนายไปทั้งอย่างงี้หรอกน่า! ในขณะที่นายกำลังเล่นเป็นคู่รักสามีภรรยาหวานแหววกับไอดอลชื่อดัง พวกเราทั้งสองคนกลับต้องมาเล่นด้วยกันงั้นน่ะเหรอ หา!?”

 

“ก็ อืม…ช่วยไม่ได้นี่นา”

 

 

 

ให้ทำไง ก็ฉันไม่มีทางเลือกนี่นา

 

ฉันพยายามเปิดประตูและออกจากห้อง แต่ทาจิบานะเกาะเอวฉันแน่นขนัด

 

 

 

“ฉันไม่ปล่อยไปเด็ดขาด!”

 

“อึก ปล่อยฉันไปได้แล้ว! ถ้าไม่รีบไป มันจะทำให้คุรุมิซากะซังลำบากไปด้วย—-อ๊ะ”

 

 

 

เมื่อฉันพูดออกไป ฉันรู้ตัวเองทันทีว่ากำลังขุดหลุมฝังศพตัวเอง

 

ฉันร้อนใจมากเกินไปจนเผลอปล่อยข้อมูลรั่วไหลไปโดยไม่จำเป็น

 

 

 

“น-นาย อย่าบอกนะว่า…จะเล่นเกมกับนานะจังด้วยน่ะ?”

 

“…”

 

“ใช่งั้นสินะ!? ฉันจะถือว่าความเงียบนั่นคือคำตอบนะ!”

 

“…ม-ไม่ใช่หรอกนะ?”

 

“จะไม่ใช่ได้ไงล่า! อายาโนะโคจิ นายมันโกหกได้ห่วยชะมัด ฉันมองออกได้ทันทีเลย! อ๊า โถ่เว้ยยย มีดอกไม้แสนงามอยู่ในมือทั้งสองข้างเลยงั้นเรอะ!? มันจะน่าอิจฉาเกินไปแล้ว ไอ้บ้านี่!”

 

“…จากการคำนวณของผมแล้วโอกาสที่พวกเราจะคลั่งด้วยความอิจฉาคือ—-1 0 0 0 %!!”

 

 

 

วินาทีต่อมา แม้แต่ไซโตะที่ดวงตาหลั่งไปด้วยเลือดก็กระโดดพุ่งมาหาฉัน

 

ทั้งสองคนพุ่งมาที่ฉัน…!

 

 

 

“เฮ้ย อย่านะเฟ้ยยยยยย!”

 

 

 

***

 

 

 

[โม่ สายมากคาสึ

 

มัวไปทำอะไรมาอยู่เนี่ย٩(๑`^´๑)۶]

 

 

 

เมื่อฉันล็อกอินเข้าเกมมา ฉันก็ได้รับข้อความโกรธของรินทันที

 

มันน่ารักหน่อยๆ จนฉันคลายแก้มเบาๆ

 

ท้ายที่สุด เพราะทาจิบานะกับไซโตะ ฉันก็มาสาย 20 นาทีจนได้

 

 

 

ฉันตอบกลับไปว่า [โทษที] แล้วเริ่มเปิดแอพแชทด้วยเสียงขึ้นมา

 

ฉันเลือกห้องสนทนาที่ฉันกับรินสร้างเอาไว้ล่วงหน้า แล้วคลิ๊กเพื่อเข้าสู่ห้องแชท

 

มีสมาชิกทั้งหมดสามคนอยู่ในห้อง

 

‘คาสึ’ ‘ริน’ และ ‘สเตอร์แมนกริฟฟ์’

 

[[ TL : 『シュトゥルムアングリフ』 ]]

 

 

 

……….ใครอะ?

 

มีคนที่ชื่อคาแรคเตอร์ยอดสุดๆอยู่ด้วย

 

 

 

“ช้ามากเลยคาสึ พวกเรารอมานานมากเลยนะ?”

 

 

 

รินในชุดเท่ๆพูดกับฉัน

 

บรรยากาศมันแตกต่างมากกับจากแชทน่ารักๆที่เพิ่งส่งมา

 

…เอาเถอะ ก็ไม่ใช่ว่าฉันจะเข้าไปยุ่งเสียทีเดียว

 

คิดว่าเธอก็คงมีเหตุผลของเธออยู่เหมือนกัน

 

ที่สำคัญฉันสนใจสเตอร์แมนกริฟฟ์มากกว่า

 

ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใครและอดไม่ได้ที่จะถาม

 

 

 

“เอ่อ สเตอร์แมนกริฟฟ์ซังเนี่ยใครเหรอ?”

 

“ค่า ค่า! ฉันเองค่า! คุรุมิซากะ นานะเองค่า!”

 

 

 

เสียงอันร่าเริงและเต็มไปด้วยชีวิตชีวาดังก้องมาจากหูฟัง

 

และมันค่อนข้างเสียงดัง

 

 

 

“เดี๋ยวเถอะนานะ เสียงดังเกินไปแล้ว เบาเสียงลงหน่อย”

 

“อ๊ะ ขอโทษน้า~”

 

 

 

ดูเหมือนว่าจะเป็นคุรุมิซากะซังผู้มีน้ำเสียงร่าเริงเหมือนกับในห้องแชทเสียง

 

ฉันจึงถามที่มาของชื่อในเกมของเธอ

 

 

 

“คุรุมิซากะซัง ทำไมถึงตั้งชื่อว่าสเตอร์แมนกริฟฟ์ล่ะ”

 

“คือว่านะ มันเป็นชื่อแมวของฉันเองน่ะ! เป็นไง? เป็นชื่อที่น่ารักใช่ไหมล่า?”

 

 

 

แว๊บแรกฉันคิดว่าเธอล้อเล่น แต่ฉันก็ตระหนักได้ว่าเธอพูดจริงจากน้ำเสียงอันสดใสของเธอ

 

ขณะที่ฉันกำลังดิ้นรนค้นหาคำพูดที่จะตอบกลับ รินก็เข้ามาควบคุมบทสนทนา

 

 

 

“เซนต์ในการตั้งชื่อของนานะค่อนข้างต่างจากคนอื่นส่วนใหญ่น่ะ อย่าไปใส่ใจเลย”

 

“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย! ฉันปกติออก!”

 

 

 

…ไม่ปกติเลยสักนิด

 

นอกจากนี้แล้ว ฉันลองค้นหาความหมายของสเตอร์แมนกริฟฟ์ในอินเตอร์เน็ต ดูเหมือนว่ามันจะหมายถึง ‘การบุกจู่โจมประชิด’ ในภาษาเยอรมัน

 

คุรุมิซากะตั้งใจจะให้แมวของเธอทำอะไรกันแน่น่ะ

 

 

 

“สเตอร์—-นานะเล่นโหมดฝึกสอนเสร็จแล้วล่ะ โทษทีนะคาสึ แต่ช่วยมาที่หมู่บ้านเริ่มต้นหน่อยได้ไหม”

 

“เข้าใจแล้ว จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ”

 

 

 

ดูเหมือนว่าการเรียกเธอด้วยชื่อผู้เล่นจะเป็นเรื่องยุ่งยาก

 

ในเมื่อมิสึกิซังเรียกเธอด้วยชื่อจริง ฉันก็จะเอางั้นด้วย

 

 

 

เมื่อฉันพูดแล้ว ฉันก็ควบม้าและใช้เวลาไม่กี่นาทีเพื่อไปถึงหมู่บ้านเริ่มต้น

 

ในระหว่างทางไปหมู่บ้าน ฉันได้ยินว่าเธอจบโหมดฝึกสอนแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเธอยังไม่คุ้นชินกับการควบคุมนัก

 

นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเราตัดสินใจต่อสู้กับมอนสเตอร์อ่อนๆรอบหมู่บ้านก่อน จนกว่าเธอจะคุ้นชิบกับการควบคุม

 

 

 

เพื่อที่จะรวมตัวกับพวกเธอ ฉันจึงควบคุมตัวละครเดินไปยังสี่แยกกลางหมู่บ้านอันงดงาม

 

 

 

สิ่งที่รอฉันอยู่คือเอลฟ์ผมบลอนด์ผู้น่ารักที่แบกธนูอยู่ด้านหลัง ‘ริน’ และตาลุงสัตว์อสูรแสนกำยำที่ถือขวานอันยักษ์ไว้อยู่ ‘สเตอร์แมนกริฟฟ์’

 

 

 

 

 

…

 

 

 

“…นี่คุรุมิซากะซัง เธอจะเล่นเอาฮาใช่ไหมเนี่ย?”

 

 

 

ในเกม Black Plans สามารถแต่งตัวละครได้ค่อนข้างละเอียด

 

ตัวละครที่คุรุมิซากะซังสร้างเป็นตุ๊กตาดารุมะที่เต็มไปด้วยกล้ามมัดๆ ซึ่งดูเหมือนจะเพิ่มค่าพารามิเตอร์ทั้งหมดจนถึงค่าสูงสุด

 

 

 

“เล่นเอาฮา? เอ๊ะ เด็กคนนี้ น่ารักใช่ม้า?”

 

“ฉันพูดตรงๆนะ เซ้นส์ของคุรุมิซากะซังมันบ้าไปแล้ว”

 

“เอออออ๋!? แม้แต่คาสึคุงก็ด้วย!?”

 

 

 

ไม่ว่าใครก็คงคิดแบบนั้น

 

เขาคงพูดว่ามันน่ารักเพราะมันถูกแต่งออกมาตลกต่างหาก

 

 

 

“ตอนนี้ก็ยืนยันได้แล้วนะว่าเซ้นส์ของนานะมันบ้า ดังนั้นออกไปล่ามอนกันเถอะ”

 

“บู่~ รินจังกับคาสึคุงใจร้าย”

 

 

 

แม้เธอจะบู้ปากและเปล่งเสียงงอนออกมา คุรุมิซากะซังก็ตามรินออกจากหมู่บ้านไป

 

ไม่นานหลังจากนั้น เราก็มาถึงทุ่งหญ้าที่มีมอนอาศัยอยู่

 

 

 

“อ๊ะ ดูนั่นสิ! มีแมวตัวใหญ่และน่ารักอยู่ตรงนั้นด้วยล่ะ!”

 

“นั่นคือเซอร์วัลแคท ระวังด้วยนะ มันเป็นมอนที่แข็งแกร่งที่สุดในละแวกนี้ นานะในตอนนี้ยังเอาชนะมันไม่ได้หรอก ถอยห่างออกมา—-”

 

 

 

“เด็กคนนี้นั้ลร๊ากก! ดูสิ มันวิ่งมาหาฉันอย่างมีความสุขด้วยล่ะ!”

 

“ไม่ใช่แล้วนานะ! มันกำลังจะโจมตีเธอต่างหาก! รีบหนีเร็วเข้า!”

 

“เอ๊ะ? เอ๋ มันกดวิ่งหนียังไงนะ—-อ๊ะ”

 

 

 

[สมาชิกปาร์ตี้ : สเตอร์แมนกริฟฟ์ ร่วงจ้า]

 

 

 

การแจ้งเตือนความตายประกาศออกมาอย่างไร้ปราณีในช่องแชท

 

เรื่องมันเกิดขึ้นหลังเดินออกจากหมู่บ้านยังไม่ถึงห้านาที

 

แทนที่จะเรียกว่าเข้าสู้ เธอกลับตายอยู่กับที่มากกว่า

 

 

 

“นานะ…”

 

“ขอโทษค่า รินจัง”

 

 

 

รินพึมพำชื่อของคุรุมิซากะซังอย่างเหนื่อยหน่าย

 

ก่อนอื่นฉันควรเคลียร์มอนก่อนสินะ

 

‘คาสึ’ ที่มีเลเวลต่างกันเหวี่ยงดาบและจัดการเซอร์วัลแคท

 

 

 

อย่างไรก็ตามเซอร์วัลแคทไม่ได้น่ารักเลยสักนิด

 

ถึงจะมีรูปร่างเหมือนแมว แต่ก็มีร่างหายใหญ่เหมือนมนุษย์และหน้าตาชั่วร้ายมาก

 

และยังมีเขี้ยวอันใหญ่ทะลักออกมาจากในปาก

 

 

 

“เรามาช่วยกันเถอะคาสึ ฝากด้วย”

 

“อืม”

 

 

 

อย่างไรก็ตาม ฉันพอจะเดาความหมายที่เธอพูดได้ และเดินไปรอบๆแล้วจัดการเฉพาะมอนที่น่าจะเป็นปัญหากับคุรุมิซากะซัง

 

 

 

“อ๊ะ ถ้าแบบนี้ล่ะก็ฉันอาจจะชนะได้ก็ได้”

 

 

 

ตาลุงสัตว์อสูรร่างกำยำน่าสะพรึงกำลังเหวี่ยงขวานยักษ์ที่พอเหมาะกับขนาดร่างกายของตัวเองเพื่อฉีกร่างของพังพอนขนาดเล็ก

 

อย่างไรก็ตาม คุรุมิซากะซังยังคงไม่คุ้นเคยกับการโจมตี และบางครั้งพังพอนก็หลบการโจมตีของเธอได้

 

เพราะมันไม่ใช่การเลือกเป้าและคลิ๊กโจมตี มันจึงอาจเป็นเรื่องยากสำหรับมือใหม่อย่างคุรุมิซากะซัง

 

 

 

“…นานะเป็นหนักกว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีก…ไม่สิ อย่าพูดไปมากกว่านี้ดีกว่า”

 

 

 

ฉันรู้ดีว่ารินคิดอะไร

 

คุรุมิซากะซังอาจจะเป็นคนที่ไม่มีเซ้นส์ด้านเกมก็ได้

 

เอาเถอะ เธออาจจะแค่ขาดประสบการณ์ในการเล่นเกม

 

 

 

ขณะที่คุรุมิซากะซังกำลังดิ้นรนต่อสู้กับมอนที่อ่อนแอที่สุด ฉันกับรินก็ยังคงล่ามอนที่อยู่รายรอบพวกเราต่อไป

 

ใช่ว่าจะแย่เสมอไป แต่พูดได้ว่าแค่ฟังเสียงที่ฟังดูมีความสุขของคุรุมิซากะซังก็เพียงพอสำหรับพวกเราแล้ว

 

 

 

“ทั้งสองคนเข้าขากันดีจังเลยเนอะ?”

 

 

 

ทันใดนั้น คุรุมิซากะซังก็พูดแบบนั้นออกมา

 

 

 

“อะไรงั้นเหรอ?”

 

“ก็แบบ พวกเธอรู้ว่าจะทำอะไรเพียงแค่เรียกชื่อกันใช่ไหมล่ะ?”

 

“ก็นะ…เพราะมอนแถวนี้มันอ่อนแล้วก็รับมือไม่ยากด้วยก็เถอะนะ…”

 

“เพราะฉันกับรินอยู่ด้วยกันมานานด้วยล่ะนะ ดังนั้นพวกเราจึงเข้าใจดีว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรโดยไม่ต้องคิด”

 

“ก็ตามที่ว่าไปนั้นแหละ เรียกว่าเราสื่อสารด้วยใจสินะ”

 

 

 

รินพูดด้วยความภูมิใจเล็กน้อย

 

คุรุมิซากะซังรู้สึกประทับใจ “เหห~ ยอดไปเลยน้า”

 

และพวกเราก็ใช้เวลาหลายสิบนาทีในการพูดคุยเรื่อยเปื่อย

 

 

 

“โทษทีนะ ฉันมีบางอย่างต้องทำนิดหน่อย เดี๋ยวฉันกลับมานะ”

 

 

 

หลังจากหยุดล่า คุรุมิซากะซังก็ออกไปทั้งที่ยังล็อกอินอยู่

 

แถมเธอยังคงอยู่ในแชทเสียงด้วยเช่นกัน ฉันแน่ใจว่าเธอคงจะกลับมาในเร็วๆนี้

 

เมื่อคิดเช่นนั้นอยู่ ฉันก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากสมาร์ทโฟนที่วางอยู่บนโต๊ะ

 

ฉันกดเช็กดู

 

มันคือข้อความที่ส่งมาจากคุรุมิซากะซัง

 

 

 

[บรรยากาศกำลังดีเลย! ทั้งสองคนอยู่กันตามลำพังแล้ว ตอนนี้แหละโอกาส!]

 

 

 

คงไม่ต้องถามเลยว่าโอกาสอะไร

 

บางทีคงหมายถึงการเรียกด้วยชื่อต้น

 

เธอขอร้องให้ฉันเรียกมิสึกิซังว่า ‘รินกะ’

 

ฉันตอบกลับคุรุมิซากะซัง

 

 

 

[กระทันหันเกินไปแล้ว ยังไม่ทันได้เตรียมใจเลย]

 

[หายห่วง! ยังเรียกว่า ‘ริน’ ได้ปกติเลยไม่ใช่เหรอ?]

 

 

 

เธอพูดถูก ฉันก็นึกขึ้นได้

 

ก็จริงที่ว่าฉันเรียกมิสึกิซังว่า ‘ริน’

 

 

 

[ที่เหลือก็แค่เพิ่มคำว่า ‘กะ’ เอง หวานหมูๆ]

 

 

 

จะหมูจริงไหม

 

เมื่อฉันเริ่มตระหนักได้ ฉันก็รู้สึกประหม่ายิ่งกว่าเดิม แม้แค่จะเรียกเธอว่าริน

 

 

 

“เป็นอะไรไปเหรอคาสึ? จู่ๆก็เงียบไปเลย”

 

“อ-อ่า อืม…ริน.กะ…กะ-กำลังบินอยู่ล่ะ นกนางนวลน่ะ”

 

“นกนางนวล? ไหนเหรอ? มีนกนางนวลอยู่ในเกม Black Plains ด้วยเหรอ?”

 

[[ TL : เจ้าคาสึมันจะเรียกว่ารินกะ แต่ดันปอดแหกก่อนเลยลากเสียง ‘กะ’ เป็น かもめ (kamome) ที่แปลว่านกนางนวลน่ะ ]]

 

 

 

[……]

 

 

 

การเยาะเย้ยด้วยความเงียบถูกส่งมาจากคุรุมิซากะซัง

 

ฉันไม่มีอะไรจะพูดกลับไปได้เลย

 

 

 

……

 

 

 

อะไรกันนะ

 

ฉันรู้สึกแปลกๆอยู่ตลอดเวลา

 

ความรู้สึกอันคลุมเครือนี้กำลังหมุนวนอยู่ในอกของฉัน

 

 

 

บางทีฉันอาจจะสนิทกับมิสึกิซังได้ แม้ปราศจากการช่วยเหลือจากคุรุมิซากะซัง…

 

นอกจากนี้แล้ว มิสึกิซังยังชอบฉันมากเสียจนเธอพยายามจะเป็นภรรยาในชีวิตจริงด้วยก็ตาม…

 

 

 

“อืม นั่นสิ จริงด้วยสินะ”

 

“คาสึ? เอาจริงๆนะ เป็นอะไรไปน่ะ?”

 

 

 

ฉันเมินความสงสัยของมิสึกิซังแล้วจัดระเบียบความคิดในหัวตัวเอง

 

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาและความทรงจำร่วมกับมิสึกิซังวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน

 

เป็นสัปดาห์ที่เข้มข้นมากจริงๆ

 

มันทั้งวุ่นวายและเปลี่ยนชีวิตประจำวันของฉันไปอย่างมากและง่ายดาย

 

และทุกครั้งมิสึกิซังจะอยู่กลางเรื่องราวเสมอ

 

 

 

ถ้าเธอคิดเรื่องของฉันอย่างจริงจังจริงๆล่ะก็ ฉันเองก็ต้องตอบเธอด้วยความรู้สึกที่แท้จริงกับเธออย่างเป็นธรรมและซื่อตรง

 

นั่นแหละคือความเท่าเทียม

 

ความสัมพันธ์ด้วยใจจริง ปราศจากสิ่งไม่ดีเจือปน นั่นแหละคือความสัมพันธ์แบบที่ริน, มิสึกิ รินกะต้องการ

 

ฉันเตรียมใจกับตัวเองแล้วค่อยๆเปิดปากพูด

 

 

 

“ริน…ไม่สิ มิสึกิซัง ช่วยฟังสิ่งที่ฉันจะพูดหน่อยได้หรือป่าว?”

 

“…อะไรงั้นเหรอ?”

 

 

 

เธอคงรู้สึกอะไรบางอย่างได้จากน้ำเสียงที่จริงจังของฉัน

 

รู้สึกได้ถึงความตรึงเครียดจากน้ำเสียงของมิสึกิซัง

 

 

 

“…อันที่จริงแล้ว ฉันเพียงแค่คิดว่ามิสึกิซังเป็นเพียงเพื่อนที่ดีในเกมเท่านั้น”

 

“—-”

 

 

 

ฉันได้ยินเสียงสูดหายใจดังมาจากหูฟัง

 

จากนั้นเสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นจากสมาร์ทโฟนของฉัน

 

มันมาจากคุรุมิซากะซัง

 

เธอยังคงฟังอยู่จริงๆด้วยสินะ

 

ฉันพอจะเดาได้ว่าเธอต้องการจะพูดอะไร

 

แต่ไม่จำเป็นต้องรับ

 

ฉันปิดสมาร์ทโฟนแล้วพูดต่อ

 

 

 

“ฉันมีความรู้สึกดีๆต่อมิสึกิซังอยู่หรอก แต่ฉันไม่รู้ว่านี่มันคือความรู้สึกแบบโรแมนติกหรือป่าว”

 

“นั่น…สินะ…”

 

 

 

มิสึกิซังตอบกลับมาด้วยเสียงอันสั่นเครือ

 

ฉันรู้สึกเหมือนเธอกำลังตกอยู่ในความตกตะลึง

 

แต่เรื่องที่ฉันจะพูดยังไม่จบเพียงเท่านี้

 

ฉันยังไม่ได้เผยความรู้สึกที่แท้จริงของฉันทั้งหมดเลย

 

 

 

“แต่ฉันอยากจะตอบรับต่อความรู้สึกของมิสึกิซัง ไม่สิ ฉันอยากจะรู้เกี่ยวกับมิสึกิซังมากกว่านี้ ฉันอยากจะสนิทกับมิสึกิซังให้มากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้…มันเรียกว่าเคจิเมะ*หรือป่าวนะ ฉันอยากจะเผชิญหน้ากับมิสึกิซังได้อย่างถูกต้องแม้ในโลกจริงก็ตาม”

 

“…เอ๊ะ?”

 

“ดังนั้นในก้าวแรก…ฉันขอเรียกมิสึกิซังว่า ‘รินกะ’ จะได้ไหม?”

 

 

 

*[[ TL : ケジメ (kejime) หมายถึงพฤติกรรมที่ไม่แยกชีวิตส่วนตัวและการทำงานออกจากกัน ในที่นี้น่าจะหมายถึงแยกชีวิตจริงกับในเกมไม่ออกมั้งครับ ใครรู้ช่วยเสริมที ฮ่าๆ ]]

 

 

 

ฉันยังคงพูดต่อได้อย่างราบรื่น แม้จะประหม่า

 

ความเงียบสั้นๆผุดออกมา

 

ขณะที่ความเป็นไปได้ที่จะโดนปฏิเสธผุดเข้ามาในหัว ฉันก็ได้ยินเสียงของมิสึกิซัง

 

 

 

“…แน่นอนว่าได้อยู่แล้ว แต่นั่นมัน…”

 

“อะไรงั้นเหรอ?”

 

“เท่าที่ฉันได้ยินมา ฉันก็คิดว่าคาสึโตะคุงเองก็ชอบฉันเหมือนกัน”

 

 

 

“นั่นมัน…ฉันยังปฏิเสธไม่ได้ว่าความรู้สึกนั้นมากจากที่เป็นไอดอล…มิสึกิซังก็ไม่ชอบมันใช่ไหมล่ะ? จะไม่เป็นไรงั้นเหรอ หากฉันตอบรับเพียงเพราะถูกสารภาพรักโดยไอดอลน่ะ”

 

 

 

“นั่นมันไม่น่าพอใจเลยค่ะ ฉันคิดว่าเราจะมีความสัมพันธ์แบบใจจริงต่อกันได้ เพราะในโลกของเกมเป็นโลกที่ปราศจากเรื่องไม่จำเป็นของคนๆนั้น แต่ฉันคงปฏิเสธคนที่ยอมรับคำสารภาพจากฉัน เพียงเพราะฉันมีตำแหน่งเป็นไอดอลอย่างแน่นอน”

 

 

 

น้ำเสียงของมิสึกิซังหยาบขึ้นเล็กน้อย และพูดทั้งหมดรวดเดียว

 

อย่างไรก็ตาม คำพูดต่อมาคือน้ำเสียงอันอ่อนโยน

 

 

 

“…แต่ฉันมั่นใจ ฉันรู้ดีว่าคาสึโตะคุงชอบฉัน”

 

“…เอ๊ะ?”

 

“ตอนนี้เธอเพียงยังคงสับสนและยังไม่เข้าใจในความรู้สึกของตัวเอง แต่ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจคาสึโตะคุงดีกว่าตัวคาสึคุงเอง ดังนั้นไม่ต้องกังวลอะไรหรอกนะ”

 

“…”

 

 

 

ฮ-เฮ้ย เฮ้ย…

 

รู้สึกเหมือนบทสนทนากำลังไปในทิศทางแปลกๆ

 

 

 

“ฉันเคยได้ยินมาก่อน ว่ามีผู้ชายหนึ่งที่ไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นสามีแม้ว่าเขาจะแต่งงานไปแล้วก็ตาม”

 

“ฉันไม่ได้พูดเรื่องนั้น ไม่ใช่กรณีแบบนั้นหรอก เพื่อนสนิทในเกมของฉันและไอดอลชื่อดังที่ฉันชื่นชมเป็นคนคนเดียวกัน ฉันเลยสับสนในหลายๆด้านเท่านั้นเอง…”

 

 

 

นอกจากนี้แล้ว ทั้งสองคนยังชื่นชอบฉันเป็นพิเศษ

 

มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่สับสน

 

 

 

“ถ้างั้นฉันจะรอค่ะ”

 

“ร-รอ?”

 

“ค่ะ ฉันจะรอจนกว่าคาสึโตะคุงจะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองได้และยอมรับความสัมพันธ์ของเขากับฉันค่ะ”

 

“ข-ขอบคุณ…?”

 

 

 

นั่นอาจจะเป็นคำพูดที่มั่นใจที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมา

 

ฉันต้องการเวลาเพื่อที่จะจัดการกับความรู้สึกของฉันอย่างเหมาะสม

 

 

 

“ในตอนแรกฉันก็รู้สึกประหลาดใจ ฉันไม่รู้เลยว่าคาสึโตะคุงชอบฉันหรือป่าว”

 

“ก็ อืม…”

 

“แต่ด้วยคำพูดของเขาฉันก็ได้เข้าใจ คาสึโตะคุงชอบฉันจริงๆ”

 

“เอ่อ มิสึกิซัง? บทสนทนามันกำลังวนลูปอยู่หรือป่าวนะครับ?”

 

 

 

มันดูขัดแย้งเสียมากกว่าการวนลูป

 

ฉันยืนกรานว่าฉันไม่รู้ว่าฉันชอบเธอไหม แต่ฉันอยากจะสนิทกันมากขึ้นแม้ในโลกจริง

 

ด้วยเหตุนั้นจึงขอให้ฉันเรียกเธอว่ารินกะ

 

อย่างไรก็ตาม มิสึกิซังตีความว่าฉันมีความรู้สึกดีๆให้กับเธอ แม้ว่าจะหมายความว่าแบบนั้นก็ตาม

 

 

 

“นั่นสินะ…ไม่สำคัญหรอกว่าความรู้สึกของคาสึโตะคุงจะไม่ใช่ความรัก แต่เป็นมิตรภาพหรือความเคารพชื่นชม”

 

“เอ๊ะ?”

 

“ง่ายนิดเดียวเอง ‘ให้ฉันเป็นภรรยา’ แค่ให้ฉันกลายเป็นผู้หญิงที่คาสึโตะคุงหลงรักก็พอ”

 

 

 

“เอ่อ ขอโทษนะ ฉันไม่เข้าใจที่เธอพูดเลย”

 

“ไม่ใช่เรื่องยากหรอก หมายถึงว่า เธอแต่งงานก่อนจะหลงรักฉัน ดังนั้นแค่หลงรักฉันตอนนี้ก็พอแล้วค่ะ”

 

 

 

อ-อ๋อ… อย่างงี้นี่เอง

 

เข้าใจล่ะ เข้าใจล่ะ

 

แม้ว่าในหัวฉันตกสู่ความตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่ก็สามารถเข้าใจได้ในที่สุด

 

มิสึกิซังยังคง ‘ตั้งใจจะเป็นภรรยา’ แม้ในสถานการณ์ตอนนี้

 

 

 

“ฉันดีใจที่คาสึโตะคุงได้เผยความตั้งใจจริง แม้ว่ามันจะไม่ใช่คำตอบที่ฉันต้องการ แต่…ฉันยังคงได้พบความรู้สึกที่แท้จริงของคาสึโตะคุง”

 

“มิสึกิซัง…”

 

“อาร่า ฉันได้ยินเธอเรียกผิดหรือป่าวนะ? คิดว่าเธอจะเรียกฉันด้วยชื่อต้นจากนี้ไปเสียอีก”

 

“…รินกะ”

 

“…”

 

 

 

ฉันเรียกเธอด้วยเสียงอันแผ่วเบา

 

แต่ฉันไม่ได้ยินเธอตอบ

 

 

 

“หืม รินกะ? จู่ๆเธอก็เงียบไป…ว่าแล้ว คงไม่ชอบสินะ?”

 

“เปล่าค่ะ ขอโทษนะ ฉันมีความสุขมากเสียจนลืมหายใจน่ะ”

 

“อ-อะไรกันล่ะนั่น…”

 

 

 

ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าจะมีคนมีความสุขมากเสียจนลืมหายใจเพียงเพราะถูกเรียกด้วยชื่อต้นน่ะ

 

หมายความว่าเธอชอบฉันมากขนาดนั้นเลยสินะ

 

…ฉันอายขึ้นมาเพียงแค่คิดเรื่องนั้น

 

 

 

“คาสึโตะคุงกังวลเกี่ยวกับฉันมาตลอดเลยสินะ?”

 

“ไม่ได้กังวลอะไรสักหน่อย…”

 

“ไม่เลย เพราะกังวลจนเป็นขนาดนี้เลยต่างหาก”

 

“…”

 

 

 

ฉันไม่สามารถพูดอะไรกลับไปได้เลย

 

รินกะแสดงความรู้สึกของเธออย่างชัดเจนต่อฉันที่น่าสมเพช

 

 

 

“ไม่ต้องไปคิดอะไรมากหรอกนะ มันก็เพียงแค่…ตัวฉันได้หลงรักคาสึโตะคุงเข้าแล้วก็เท่านั้น”

 

“—-”

 

 

 

เพียงแค่ได้หลงรักเข้าแล้วเท่านั้น…

 

เธอรู้ไหมว่าคำพูดนั้นมีค่าเพียงใดกัน

 

มันไม่ใช่การคำนวณ รูปลักษณ์หรือสถานะใดๆ

 

มันแค่การหลงรักที่ตัวตนของฉันเอง

 

 

 

“แล้วก็…ฉันว่านานะคงฟังอยู่สินะ ถึงจะแสร้งว่าไม่ได้ฟังอยู่ก็เถอะ”

 

“อะฮะฮาฮ่า โดนจับได้ซะแล้วเหรอเนี่ย?”

 

 

 

คุรุมิซากะซังปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งพร้อมกับหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ

 

ดูเหมือนว่าเธอจะยอมจำนนต่อการพูดอย่างหนักแน่น

 

 

 

“มันมีเสียงนิดหน่อย ถึงจะไม่รู้เนื้อหาก็เถอะ แต่ฉันรู้สึกได้ถึงการสมรู้ร่วมคิดบางอย่างสินะ”

 

 

 

เฉียบแหลม เธอฉลาดเหมือนกับท่าทางคูลๆของเธอ

 

ฉันไม่คิดว่าเธอจะรู้ทุกอย่าง แต่มีโอกาสสูงที่เธอจะรู้ถึงความเชื่อมโยงระหว่างฉันกับคุรุมิซากะซัง

 

 

 

“ขอโทษน้ารินจัง ฉันไม่ได้ทำเพราะฉันคิดไม่ดีหรอกนะ”

 

“ไม่เป็นไรหรอก เมื่อไหร่ที่นานะทำอะไรแปลกๆ มันมักจะเป็นเพื่อเห็นแก่ฉันเสมอ”

 

“รินจัง…!”

 

 

 

คุรุมิซากะซังเพิ่มเสียงขึ้นราวกับประทับใจ

 

 

 

“แต่ฉันไม่ชอบที่เธอทำอะไรเงียบๆและลับๆล่อๆ”

 

“รินจัง…”

 

 

 

เสียงของคุรุมิซากะซังเบาลงเหมือนรู้สึกผิด

 

 

 

“เพียงแต่ นั่นสินะ หากเธอรู้สึกผิดจริงๆละก็…ฉันอยากให้เธอมีไหวพริบมากกว่านี้”

 

 

 

ไหวพริบ?

 

หมายความว่ายังไงน่ะ

 

ฉันไม่รู้ แต่ดูเหมือนคุรุมิซากะซังจะเข้าใจ

 

 

 

“แน่นอนจ่ะ! ฉันจะดีใจมากถ้าทั้งสองคนเข้ากันได้ดีกว่าตอนนี้ เพราะงั้นแหละ…คาสึคุง ฝากดูแลรินจังด้วยน้า”

 

“เอ๊ะ ฝากด้วยเนี่ยมันอะไร—-”

 

 

 

*ปิ้ง*

 

สเตอร์แมนกริฟฟ์ออกจากห้องสนทนาแล้ว…

 

ชัดเจนเลยว่าพวกไอดอลเนี่ยชอบวางสายก่อนจะฟังคนพูดจบสินะ

 

 

 

“เอาล่ะคาสึโตะคุง ตอนที่นานะออกไป แล้วคาสึโตะคุงตัดสินใจแสดงความความรู้สึกตัวเองนี่ มันดูไม่เหมือนเรื่องบังเอิญเลยเนอะ”

 

“ม-ไม่หรอก…คือมัน”

 

“ฉันจะให้เธอคายออกมาทุกอย่างเลย เธอมีปฏิสัมพันธ์แบบไหนกับนานะในเบื้องหลังกัน…ทุกอย่างนะ?”

 

“…เอ่อ คุยในแชทแทนได้ไหมครับ?”

 

“ทำไมล่ะ?”

 

 

 

เพราะ’ริน’ในเกมดูอบอุ่นและคุยง่ายกว่า

 

จะพูดได้ไง…

 

 

 

“ฉันคิดว่ามันคงจะอธิบายง่ายกว่าน้าถ้าเป็นข้อความน่ะ”

 

“งั้นเหรอ…งั้นก็ช่วยไม่ได้นะคะ เอางั้นก็ได้ค่ะ”

 

 

 

แชทในเกมถูกส่งมาทันที

 

 

 

[คาสึ! มาขนาดนี้แล้วก็อย่ามีอะไรปิดบังฉันเชียวนะ!]

 

 

 

อ่า อืม

 

ว่าแล้วเชียวนี่

 

แบบนี้มันดูชิลกว่า

 

เอาล่ะ ฉันจะบอกเธอทั้งหมดเลยดีไหม

 

ฉันคิดว่ามันคงถึงเวลานั้นแล้ว

 

 

 

[ในวันก่อนช่วงพักกลางวัน ฉันถูกคุรุมิซากะซังเรียกให้ไปพบน่ะ]

 

[นานะงั้นเหรอ!? ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะถูกนอกใจกับเพื่อนสนิทตัวเอง…?]

 

[ไม่ใช่! จู่ๆอย่าไปเชื่อมโยงกับเรื่องนอกใจสิ!]

 

 

 

ว่าแต่นอกใจเนี่ย…

 

ไม่ว่าจะยังไง รินกะก็ยังคงคิดว่าเธอเป็นภรรยาของฉัน

 

ถึงมันแปลกก็เถอะ แต่ก็น่าแปลกที่ฉันไม่มีความรู้สึกรังเกียจเลย

 

จนถึงตอนนี้ฉันกลับโล่งใจ

 

บางทีอาจเป็นเพราะฉันบอกความรู้สึกทั้งหมดให้เธอฟัง…?

 

 

 

มันอาจจะไม่มีน้ำหนักมากนัก เพราะเนิร์ดติดเกมอย่างฉันพูด

 

แต่มีอยู่หนึ่งสิ่งเท่านั้นที่มั่นใจ

 

ผู้คนสามารถเข้าใจซึ่งกันและกันได้โดยปราศจากความขัดแย้ง หากพวกเขาถอดหน้ากากออกและบอกความรู้สึกที่แท้จริงของพวกเขา

 

 

 

[งั้นเธอก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผู้หญิงที่ชื่อโคโตเนะ แล้วก็ไม่ได้มีอะไรกับนานะใช่ไหมคะ?]

 

[…เธอเป็นคนแรกที่จับมือฉัน]

 

[คาสสสสสสสสึ!!]

 

 

 

ฉันขอถอนคำพูด

 

ฉันไม่ควรพูดอะไรไม่เข้าเรื่องทั้งนั้น

 

 

 

[ฉันยังไม่ได้จับมือกับเธอเลยแท้ๆ…

 

นานะกลับเอาครั้งแรกของคาสึไป

 

。°(´∩ω∩`)°。]

 

 

 

[พูดเกินไปแล้ว! มันก็แค่การจับมือสบายๆของแฟนๆ ไม่ต้องกังวลไปหรอก!]

 

[ฉันตัดสินใจแล้วค่ะ! จากนี้ไปฉันจะจัดการกับความสัมพันธ์ของคาสึเอง ฉันจะคอยตรวจสอบรายชื่อเพื่อนของเธอเอง! ส่งรายงานประจำวันมาด้วยค่ะ!]

 

[นี่มันคือการบังคับทางสังคมเหรอ! ฉันจะสำลักหายใจไม่ออกและตายแล้วนะ!]

 

 

 

หากฉันมีภรรยาแบบนี้ในชีวิตจริง ชีวิตฉันคงลำบากแน่ๆ

 

อ๊ะ เธอคิดว่าเธอเป็นภรรยาของฉันในชีวิตจริงด้วยนี่

 

แย่จริงๆแล้วไง

 

ฉันคิดในใจขณะพิมพ์ตอบแชทริน

 

 

 

เราอยู่ในห้องแชทเสียง กระนั้นพวกเราก็ยังคงคุยกันในเกมกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

จากนี้ไม่ว่าอีกกี่ปี ฉันก็แน่ใจว่าพวกเราจะคงอยู่ด้วยกันต่อไป—-

 

.

 

.

 

.

 

*———-จบตอน———-*