Chapter : 12 นิ้วทำนายดวงชะตาคือ…

.

.

.

พักเที่ยง หลังจากทานอาหารเสร็จ ฉันก็ไปที่หลังตึกเรียน

ไซโตะกับทาจิบานะถามว่าฉันจะไปไหน แต่ฉันตัดสินใจโกหกพวกเขาอย่างเนียนๆ

 

“อาร่า คาสึโตะคุง ดีใจที่มานะคะ”

“…ว่าไง”

 

มิสึกิซังที่มาอยู่ก่อนแล้วยิ้มบางๆส่งให้ฉัน

ฉันตอบกลับพลางละสายตาด้วยความเขินอายเล็กน้อย

จะว่าไปแล้ว หลังอาคารเรียนที่นี่อากาศสบายและรู้สึกสดชื่นดี

เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนี้ สายลมอ่อนๆก็พัดโชยมาทั้งตัว

ถึงกระนั้นก็ไม่ค่อยเป็นที่ที่คนนิยมมา จึงไม่มีใครเห็นพวกเรา

มันสถานที่เหมาะสำหรับการพบเจอลับๆแบบนี้เลยว่ามะ

 

“คือเรื่องเมื่อเช้า…”

“เปล่านะ ฉันเองก็ไม่รู้เรื่องจริงๆ จู่ๆก็โดนขอให้เลือกนิ้ว แล้วเพื่อนของฮิเมกาวะซังเองก็มองด้วยรอยยิ้มอยู่อีกด้วย ดังนั้นมันคงเป็นแค่การแกล้งกันเท่านั้นแหละ”

“…ไม่รู้จักนั่นงั้นเหรอคะ?”

“นั่น?”

 

ฉันถามกลับไปด้วยความสงสัย

มิสึกิซังวางมือไว้บนคางแล้วทำท่าทางคิด

 

“งี้นี่เอง ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าไม่รู้ก็อาจจะสะดวกกว่า”

“หือ…?”

 

เธอตีความด้วยตัวเองแล้วคิดเองเออเอง

นี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย

 

“นั่นสินะคะ…งั้นคราวนี้จะเลือกนิ้วไหนของฉันล่ะคะ?”

 

เมื่อเธอพูดเช่นนั้น มิสึกิซังก็หันปลายนิ้วบางๆที่สวยงามสมกับเด็กผู้หญิงมาให้ฉัน

 

“นี่มันหมายความว่าอะไรกันแน่น่ะ แบบว่า มันดูน่าขนลุกยังไงไม่รู้…”

“ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ มันก็แค่การทำนายดวงเล็กๆน้อยๆน่ะ แค่เลือกตามความสังหรณ์ก็พอค่ะ”

“…”

“…หรือว่า เธอแตะนิ้วของฮิเมกาวะซังได้ แต่ไม่อยากแตะนิ้วของฉันเหรอคะ?”

 

มิสึกิซังถามด้วยความกังวล

ฉันรีบส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

 

“ม-ไม่ใช่แบบนั้น”

 

ฉันรู้สึกประหม่ากว่าตอนทำกับฮิเมกาวะซังเสียอีก

ภาระทางจิตใจระหว่างการจับนิ้วของเพื่อนร่วมชั้นกับของไอดอลคนดังนั้นต่างกันคนละเรื่อง

 

“นี่เป็นเพียงคำแนะนำจากฉันค่ะ แต่ฉันขอแนะนำให้คุณเลือกนิ้วนาง”

“นิ้วนาง?”

 

ดูเหมือนว่าความหมายจะต่างกันขึ้นอยู่กับนิ้วที่เลือก

ฉันลองแกล้งทำเป็นเลือกนิ้วกลางของเธอดู

 

“…!”

 

มิสึกิซังขมวดคิ้วเล็กน้อยและใบหน้าของเธอเริ่มบึ้งตึง

ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปเป็นเหมือนกับคนที่กำลังจะร้องไห้

 

“เอิ่ม มิสึกิซัง?”

“คาสึโตะคุง ฉันน่ะ เชื่อใจเธอนะ…”

 

เธอส่งความรู้สึกคาดหวังและความตึงเครียดแปลกๆมาที่ฉัน

ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าเป็นแค่การดูดวงเล็กๆน้อยๆแท้ๆ…

จะว่าไปฉันเคยได้ยินมาว่าเด็กผู้หญิงมักจะชอบในเรื่องสิ่งลี้ลับ(?)

 

ฉันอ่านเจอในบอร์ดออนไลน์เกี่ยวกับคู่รัก ว่ามีผู้ชายหลายคนที่โดนสาวๆทิ้งเพราะเข้ากันไม่ได้จากการดูดวง

ช่างเป็นเรื่องที่น่ากลัวเหลือเกิน

มิสึกิซังจะเกลียดฉันด้วยไหมหากฉันเลือกนิ้วกลาง?

เมื่อคิดอยู่เช่นนั้น ฉันก็เผลอแตะนิ้วนางของเธอเบาๆโดยไม่รู้ตัว

ทันใดนั้นเอง มิสึกิซังก็ยิ้มออกมาราวกับดอกไม้กำลังเบ่งบานอยู่บนใบหน้าของเธอ

—-เอ๊ะ?

 

“สำเร็จ!…อะแฮ่ม ไม่สิ ควรจะบอกว่าผลลัพธ์นี้มันแน่นอนอยู่แล้ว เนื่องจากเราแต่งงานกันมาตั้งหลายปีแล้ว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องยืนยันด้วยการทำนายดวงอะไรนี่หรอกค่ะ”

 

มิสึกิซังกระแอมและกลับเข้าสู่คูลโหมดอีกครั้งพร้อมพูดอย่างรวดเร็ว

หายากที่จะเห็นเธอทำตัวไม่เป็นตัวเองแบบนี้ แต่รอยยิ้มที่ทรงพลังของเธอที่แสดงให้เห็นนั้นช่างตราตรึงใจ

 

เธอถูกเรียกว่าไอดอลสาวสุดคูลจากทั่วโลก และเป็นแม้กระทั่งตุ๊กตาเลือดเย็นต่อเหล่าคนต่อต้าน

ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะมีรอยยิ้มที่ไร้การป้องกันบนใบหน้าอย่างนี้

แบบว่า มันชวนให้นึกถึงรินในเกมออนไลน์

 

“ถึงจะไม่รู้หรอกนะว่ามันทำนายว่ายังไง แต่ได้เห็นมิสึกิซังดีใจฉันก็พอใจแล้วล่ะ”

“ไม่ได้ดีใจสักหน่อยค่ะ ก็แค่ยืนยันความจริงนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

“เป็น ‘ซึน’ รึไงกันน่ะ…”

 

มิสึกิซังพูดด้วยสีหน้าแจ่มใส

ไม่ว่าจะดีขึ้นหรือแย่ลงกันแน่ เธอเริ่มกลับมาทำสีหน้าเหมือนปกติ

 

“ยังมีอีกหลายเรื่องเลยค่ะที่ฉันอยากคุยด้วย แต่ถ้านานเกินไปเราอาจจะโดนสงสัยเอาได้”

“นั่นสินะ ทาจิบานะกับไซโตะก็คงจะสงสัยด้วยสิ”

“แม้แต่โลกจริงก็ยังไม่สะดวกสินะคะ การได้พูดคุยกับคนที่รักนี่มันยากเสียจริงๆเลยเนอะ”

“…”

 

หัวใจของฉันเต้นแรงทันที เมื่อได้ยินเธอพูดว่าฉันเป็นคนที่เธอรักอย่างเป็นธรรมชาติ

จากมุมมองของมิสึกิซังแล้ว มันคงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะพูดออกมา

 

“แต่ว่า แบบนี้มันก็น่าตื่นเต้นดีเนอะ”

“น่าตื่นเต้น?”

“ค่ะ แอบหลบสายตาจากคนทั่วไป และมาแลกเปลี่ยนคำพูดไม่กี่คำกับคนที่รักในเวลาสั้นๆ อย่างกับเรื่องราวความรักในสมัยก่อนเลยไม่ใช่เหรอคะ?”

“ค-คงงั้นครับ…?”

 

ตอบกลับไปอย่างคลุมเครือ

ฉันอายเกินกว่าจะคุยเรื่องนี้ต่อ

 

“ฉันจะกลับไปที่ห้องเรียนก่อนนะคะ”

“ด-ได้”

“…ฉันว่ามันคงน่าสนุกน่าดูนะคะ ถ้าเราจะมาพบกันที่อื่นในครั้งหน้า”

 

มิสึกิซังพึมพำแล้วหันหลังจากไป

 

“…”

 

ด้านหลังของตึกเรียนเข้าสู่ความเงียบสงบ

มีเพียงเสียงสายลมที่น่ารื่นรมณ์ที่ผ่านเข้าหูของฉัน

 

“อยู่ต่อที่นี่อีกสักนิดดีไหมนะ”

 

ดูเหมือนว่าคงต้องใช้เวลาสักพักกว่าความร้อนบนแก้มจะบรรเทาลง

 

“…รอยยิ้มอันไร้เดียงสาของมิสึกิซังงั้นเหรอ”

 

หากพูดถึง ‘ริน’ ในเกมแล้ว ฉันเข้าใจตัวเธออย่างลึกซึ้งโดยไม่ต้องคิดสงสัยในตัวตนของเธอ

อย่างไรก็ตาม ฉันอาจจะยังคงไม่เข้าใจภายในของ ‘มิสึกิ รินกะ’ คนที่เป็นไอดอลอยู่ก็ได้

 

“สงสัยจังเลยว่าจะมีอะไรเปลี่ยนไปไหมนะ หากเราเล่นเกมด้วยกันในวันพรุ่งนี้”

ฉันจะต้องเรียกเธอว่ารินกะให้ได้

จากนั้น ฉันก็จะสามารถเริ่มก้าวไปในโลกแห่งความเป็นจริงได้

 

อย่างไรก็ตาม นั่นเป็นสิ่งที่ฉันคิด

.

.

.

*———-จบตอน———-*