Chapter : 10 หญิงสาวสุดคูลผู้ตั้งใจเป็นภรรยาของฉันแม้ในชีวิตจริง

.

.

.

ณ เวลา 21.24

ใกล้ถึงเวลาที่มิสึกิซังจะโทรหาฉันแล้ว

 

“…”

 

ฉันเดินวนกระสับกระส่ายอยู่ภายในห้องเล็กๆของฉันแห่งนี้

จะมีวิธีโน้มน้าวมิสึกิซังโดยไม่ต้องบอกเรื่องที่พบกับคุรุมิซากะซังไหมนะ

 

อย่างแรกเลยคือฉันไม่อยากโกหกมิสึกิซังเลย

ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ล่ะก็ ฉันน่าจะปฏิเสธคำขอของคุรุมิซากะซังไป

เอาเถอะ มันคงไม่มีใครคาดคิดว่าจะมาเป็นแบบนี้หรอก…

 

“ทำไมฉันต้องร้อนรนขนาดนี้ด้วยกันนะ…?”

 

แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจ

แต่ยังไงฉันก็ไม่อยากให้มิสึกิซังตีความไปในทิศทางแปลกๆ

ขณะที่ฉันเดินกุมหัวไปรอบๆ สมาร์ทโฟนบนโต๊ะคอมก็ดังขึ้น

มันคือสายโทรเข้า จากมิสึกิซัง

 

ฉันหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาหลังลังเลเล็กน้อย

ฉันแตะที่ปุ่มโทรเข้าเพื่อรับสาย

 

“สวัสดียามดึก คาสึโตะคุง”

“สวัสดียามดึก…”

 

มันคือเสียงของมิสึกิซังในยามปกติ

ฉันจดจ่ออยู่กับบทสนทนาภายในห้องอันเงียบสงบไร้ซึ่งเสียงรบกวน

 

“เกี่ยวกับเรื่องในวันนี้…ฉันขอโทษนะคะที่พูดแรงเกินไปหน่อย”

“เอ๊ะ ไม่หรอก…”

 

น่าตกใจที่เธอขอโทษอย่างกระทันหัน

คาดไม่ถึงจริงๆ

 

“ฉันอดเป็นห่วงคาสึโตะคุงไม่ได้จริงๆนะ เขาไปทำอะไร ไปที่ไหน และไปกับใคร…แน่นอนว่าฉันเชื่อในตัวคาสึโตะคุง แต่ฉันอดที่จะเลิกวิตกกังวลไม่ได้เลย…เข้าใจฉันไหมคะ?”

“เอ่อ คือ ก็บางที”

“ฉันเข้าใจดีค่ะว่าคาสึโตะคุงเป็นเด็กผู้ชายที่ยอดเยี่ยมขนาดไหน ฉันจึงรู้ดีว่ามีผู้หญิงหลายคนกำลังอยากได้ตัวเธอ ฉันถึงได้วิตกกังวล”

“วิตกกังวล?”

“ค่ะ ฉันกังวลว่าเธอจะสนใจและหนีไปหาผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน”

 

หนีไปหาผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน?

มิสึกิซังพูดราวกับว่าเธอกับฉันกำลังคบกันอยู่เลยอย่างงั้น

 

“ฉันรู้ว่าคาสึโตะคุงกำลังเนื้อหอม ดังนั้นผู้หญิงหลายคนเลยเข้าหา”

“ไม่เลย ฉันไม่ได้เนื้อหอมเลยสักนิด! แล้วฉันก็ไม่เคยคุยกับนักเรียนหญิงมาก่อนเลยด้วย!”

 

พูดเองก็เจ็บเอง

เมื่อมองย้อนกลับไปในชีวิตของฉัน มิสึกิซังเป็นหญิงสาวคนแรกที่ฉันได้ข้อมูลติดต่อ

คนที่สองก็คือคุรุมิซากะซัง

…นี่มันไม่สุดยอดไปหน่อยเหรอว่ามะ?

 

“จริงเหรอ? ไม่อยากจะเชื่อเลยนะ ที่คาสึโตะคุงจะไม่เนื้อหอมเนี่ยมันไม่ปกติเลยนะ”

“มันก็เรื่องปกตินั่นแหละ ฉันก็แค่เกมเมอร์…”

“เป็นแบบนั้นเองสินะ ถ้าอย่างงั้นก็คงจะช่วยไม่ได้ล่ะนะ”

“ช่วยไม่ได้?”

 

“ค่ะ ในยุคนี้นั้นเต็มไปด้วยข้อมูลที่เกินจำเป็นอยู่มากมาย อาจจะเพราะการแพร่หลายของอินเตอร์เน็ตและกฎเกณฑ์ในโลกที่เพิ่มขึ้น ตัวฉันที่เป็นไอดอลมาพูดเองก็อาจจะแปลก แต่ผู้ที่แต่งตัวให้ดูดีและสามารถดึงดูดผู้อื่นได้จะได้รับการยอมรับจากผู้อื่นมากกว่าคนที่ทำตัวปกติทั่วไป…นั่นคือสิ่งที่สังคมมนุษย์ยอมรับ”

“เรื่องนั้น…ก็พอจะเข้าใจอยู่บ้าง”

 

นี่เป็นเรื่องที่สามารถรับรู้ได้แม้ว่าจะอยู่ที่โรงเรียน

ยกตัวอย่างเช่น หากทำตัวเงียบสงบและพยายามใช้ชีวิตอยู่อย่างธรรมชาติ บางครั้งเพื่อนชั้นก็จะมองว่าเป็นคนโดดเดี่ยวหรือมืดมน

ฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

 

อาจจะเป็นมานานแล้ว แต่ในยุคนี้นั้นมีแนวโน้มว่าคนที่ดูเงียบๆ จะด้อยกว่าคนที่ดูร่าเริง

นั่นเป็นเหตุผลที่เหล่าหนุ่มสาวบางคนพยายามบังคับตัวเองให้ดูร่าเริง และในบางกรณี ก็อาจจบลงด้วยความทุกข์ทรมานและมีอาการทางจิต

 

ด้วยเหตุนั้นเอง ที่มิสึกิซังพูดก็อาจจะถูก ว่าในโลกออนไลน์นั้นเป็นโลกที่สามารถใช้ชีวิตได้จริงจังและเป็นธรรมชาติได้มากยิ่งกว่าในชีวิตจริง

 

“ฉันคิดมาตลอดค่ะ โดยเฉพาะเมื่อตอนที่ฉันเป็นไอดอลนักเรียน ฉันได้ตระหนักว่ามนุษย์นั้นช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่เต็มไปด้วยตัณหา”

“…”

 

ฉันไม่สามารถแม้แต่จะเปล่งเสียงออกมาได้

เพราะฉันได้รับรู้สึกถึงความยากลำบาก ที่ฉันไม่แม้แต่จะจินตนาการได้จากเสียงอันไพเราะของเธอ

 

“แน่นอนว่าถ้ามีคนไม่ดี ก็ต้องมีคนดีอยู่ด้วย และคาสึโตะคุงเองก็เป็นเด็กผู้ชายที่ยอดเยี่ยมในหมู่คนดีเลยล่ะ”

“เธอมั่นใจได้ยังไงกัน มันยังไม่ถึงสัปดาห์เลยนะที่เราได้พบกันในชีวิตจริง”

“พวกเราอยู่ด้วยกันบนโลกอินเตอร์เน็ตมาเกือบสี่ปีแล้ว พวกเรามีความสัมพันธ์อันบริสุทธิ์และไว้ใจซึ่งกันและกัน ท่ามกลางข้อมูลที่เกินจำเป็นเหล่านั้น”

“…”

 

ความรู้สึกบางอย่างพุ่งเข้ามาที่หน้าอกของฉันอย่างจัง

ฉันสามารถบอกได้เลยว่ามิสึกิซังให้ความสำคัญกับชีวิตในเกมออนไลน์กับฉันเป็นอย่างมาก

 

“และยิ่งกว่านั้น ฉันกับคาสึโตะคุงก็แต่งกันแล้วด้วย ฉันอยากให้เธอหยุดพูดคุยเรื่องไร้สาระกับผู้หญิงคนอื่้นที่ไม่ใช่ฉันค่ะ”

“…มันเป็นเรื่องในเกมไม่ใช่เหรอ”

 

“ค่ะ ใช่แล้ว เพราะเราแต่งงานกันในโลกที่ปราศจากข้อมูลอันไม่บริสุทธิ์ เราจึงเป็นคู่รักที่เป็นคู่แท้และดีกว่าคนที่แต่งงานกันในชีวิตจริงเสียอีก”

“…”

 

…

……

หืม?

 

“เรานอกเรื่องไปไกลแล้วสิ กลับมาคุยหัวข้อหลักกันดีกว่าค่ะ ไปทำอะไรกับผู้หญิงคนนั้นมาเหรอคะ?”

“ไม่สิ เดี๋ยวก่อน จากมุมมองของฉันแล้วมันสำคัญกว่าเรื่องนั้นอีก”

 

“พูดเรื่องอะไรอยู่น่ะ? จะมีอะไรเป็นปัญหากว่าการนอกใจระหว่างคู่สามีและภรรยากันคะ?”

“ครับ มันไม่แปลกเหรอ! เอ๊ะ คู่สามีภรรยานี่หมายความว่ายังไง ฉันกับมิสึกิซังเป็นแค่เพื่อนในเกมออนไลน์กันไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่แล้วค่ะ เราเป็นเพื่อนในเกมออนไลน์กัน และก็เป็นคู่สามีภรรยากันด้วย เพราะเราแต่งงานกันแล้วไงคะ”

“อ๊ะ อืม จริงด้วย ก็จริงนะ แต่มันไม่ใช่ในชีวิตจริงใช่ไหมล่ะ?”

 

ความรู้สึกไม่สบายใจที่ฉันมีอยู่จนถึงขณะนี้เริ่มขยายตัวอย่างรวดเร็ว

ฉันกลืนน้ำลายลงคอและรอคำพูดของมิสึกิซัง

 

“คาสึโตะคุง”

“…ครับ”

“ฉันเคยบอกไปแล้วสินะคะ ว่าแม้จะเป็นในเกมออนไลน์ แต่ฉันก็ไม่ได้แต่งงานกับใครก็ได้หรอกนะ”

“เคยบอกสินะครับ”

“ฉันคิดว่าเพราะเป็นในเกมที่ไม่เกี่ยวข้องกับข้อมูลภายนอกของโลกจริง เราจึงสามารถมีความสัมพันธ์ด้วยจิตใจต่อจิตใจที่แท้จริงกันได้”

“อืม ฉันก็ไม่ปฏิเสธเหมือนกัน”

“พวกเราแต่งงานกันในโลกแบบนั้นใช่ไหมล่ะ?”

 

—-แม้ว่าจะเป็นโลกในชีวิตจริง ฉันก็ยังคงเป็นภรรยาของคาสึโตะคุงใช่ไหมล่ะ?

 

“…”

 

ฉันตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

ฉันยืนตกตะลึงอยู่กลางห้องและตัวแข็งค้างอยู่ในท่าที่กำสมาร์ทโฟนของตัวเองไว้

ไซโตะและทาจิบานะบอกว่ามิสึกิซังชอบฉัน

 

แต่ว่าความจริงแล้วมันต่างออกไป

ไม่สิ

มันก้าวข้ามเกินความเป็นจริงไปแล้วต่างหาก!!

เธอน่ะ…

 

ไอดอลที่ชื่อมิสึกิ รินกะน่ะ—-ตั้งใจจะเป็นภรรยาของฉัน!

 

“เป็นอะไรไปงั้นเหรอคาสึโตะคุง? ฉันพูดะไรแปลกๆไปหรือป่าว?”

“…อ-เอ่อ คือ…แต่งงานนี่มันออกจะ…”

 

มันมากเกินไปสำหรับฉัน

ฉันอยากจะลองคิดดูก่อน

เธอเป็นไอดอลคนดังสุดยอดเยี่ยมกับฉันที่เป็นเนิร์ดติดเกมธรรมดาเชียวนะ

ระดับของพวกเรามันต่างกันมากพอจะเปรียบว่าเหมือนดวงจันทร์และเต่าเลยล่ะ

[[ TL Note: คงประมาณดอกฟ้ากับหมาวัดนั่นแหละมั้ง ]]

 

“การแต่งงานมันอะไรงั้นเหรอคะ? คงจะไม่บอกว่ามันเป็นเรื่องผิดเอาตอนนี้หรอกนะคะ?”

“…ถ้าพูดไปแบบนั้น จะทำยังไงเหรอครับ?”

“ฉันคงไม่มีทางเลือกนอกจากตายค่ะ”

“เอ๊ะะ!”

“ด้วยกันกับคาสึโตะคุงน่ะ”

“ว่าไงน้าาา!?”

 

จะให้ฉันตายไปเป็นเพื่อนจริงๆน่ะเหรอครับ ท่านไอดอลคนดัง!?

 

“ฉันนึกภาพที่มีชีวิตโดยไร้คาสึโตะคุงไม่ได้เลยค่ะ ฉันมองเห็นความรักของฉันที่มีต่อคาสึโตะคุงได้แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่ได้พบกับคาสึโตะคุงในชีวิตจริงค่ะ”

“ค-ความรัก…งั้นเหรอครับ…”

 

ฉันประหลาดใจมากเกินกว่าจะรู้สึกถึงความสุขหรือความเขินอายไปแล้ว

คำว่า ‘รัก’ มันดูเวอร์เกินจริงเกินไปสำหรับฉันในฐานะนักเรียนมอปลายที่ถูกเรียกว่าเนิร์ดติดเกม

 

“บอกตามตรงนะคะคาสึโตะคุง หากว่าเธอนอกใจ มันก็คงจะช่วยไม่ได้ ฉันไม่คิดว่าฉันจะสามารถผูกขาดเด็กผู้ชายที่มีสเน่ห์อย่างคาสึโตะคุงไว้ได้ตั้งแต่แรก แม้ว่าฉันจะเศร้าใจและเกลียดมันมากก็ตาม แต่…ฉันจะมองข้ามการนอกใจเล็กๆน้อยๆไป”

“ด-เดี๋ยวก่อน ช่วยหยุดพูดเองเออเองก่อนได้ไหม!? ฉันตามบทสนทนาไม่ทันแล้ว!”

 

ฉันหยุดการบทสนทนาแล้วพูดกับเธอกับเธอตรงๆ

แต่มิสึกิซังยังคงพูดต่อไปโดยเปลี่ยนโทนเสียงอันไพเราะเป็นความประทับใจอันเปราะบาง

 

“ว่าแล้ว จริงๆด้วยสินะคะ”

“…อะไรงั้นเหรอ?”

“ฉันเคยได้ยินมาก่อนว่าผู้ชายที่นอกใจภรรยาของตัวเองจะเฉไฉเก่ง”

“บอกว่าไม่ใช่ไงเล่า! ฉันไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆนะ!”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคาสึโตะคุง หากเธอยังให้ฉันอยู่ข้างกายเธอและยังไม่ทอดทิ้งฉัน…แต่ตัวฉันไม่ต้องการใครอื่น”

“มิสึกิซัง!? เบรคแตกไปแล้วงั้นเหรอ!?”

 

ฉันรู้สึกว่าเรื่องราวกำลังดำเนินไปในทิศทางที่อันตราย

มันไม่เหมือนกับเบรคแตก

มันราวกับรถไฟที่หลุดออกจากรางและกำลังเข้าพุ่งชนในเมืองเสียมากกว่า

 

“คาสึโตะคุง อยากให้เธอจำไว้เพียงเท่านี้ก็พอว่า ภรรยาของเธอน่ะ…คือฉัน”

“เดี๋ยวก่อน มิสึกิซั—-”

 

*ตื้ด*

…โทรศัพท์ถูกตัดสาย

 

คำพูดของมิสึกิซังแต่ละคำที่ถูกปลดปล่อยออกมาราวกับห่าฝน ยังคงวนเวียนอยู่ภายในหัวของฉัน

 

“ฮะ ฮะฮะ…นี่มันอะไรกันฟะเนี่ย”

 

มีเพียงสิ่งเดียวที่ฉันรู้

 

เธอ, หญิงสาวสุดคูลตั้งใจจะเป็นภรรยาของฉันแม้ในชีวิตจริง

.

.

.

*———-จบตอน———-*