บทส่งท้าย

 

ระหว่างทางกลับบ้านจากเดทของพวกเรา

หลังจากออกมาจากสวนสัตว์เราก็แวะพักกันที่ย่านใจกลางเมือง

หลังจากนั้นเมื่อเรากำลังจะมุ่งหน้าไปยังสถานีอุเอโนะ

 

“ริวโตะไม่มีพลาสเตอร์ยาบ้างเหรอ?”

 

ชิราคาวะซังก็ถามผม

 

“เอ๋?”

 

ผมมองเธอ

 

“เป็นอะไรเหรอครับ?”

 

แล้วชิราคาวะซังก็บอกผมอย่างเก้ๆกังๆ

 

“เท้าของชั้นมันเจ็บๆ……..ดูเหมือนว่าส้นเท้าชั้นจะพองอ่ะ”

“เอ๋ เธอไหวไหมครับ? แล้วเท้าพองที่ว่า?”

“อื้อ…….เพราะว่าวันนี้เป็นครั้งแรกที่ชั้นใส่รองเท้าคู่นี้น่ะ”

 

ชิราคาวะซัง…..เพราะเธอใส่รองเท้าคู่ใหม่เพื่อมาเดทกับผม………..

ถึงจะมีความสุขที่คิดอย่างนั้นก็เถอะนะแต่แผลที่เท้าของเธอก็ทำให้ผมกังวลอยู่เหมือนกัน

 

“งั้นเดี๋ยวผมจะไปหาซื้อพลาสเตอร์ยาที่ร้านสะดวกซื้อมาให้นะครับ รอผมแปปนึงนะ”

 

ผมบอกเธอแล้วก็มุ่งหน้าไปยังร้านสะดวกซื้อที่เราบังเอิญเดินผ่านมาพอดี

 

“พลาสเตอร์ยา…..พลาสเตอร์ยา…..”

 

ผมเองก็จำไม่ได้ตอนซื้อให้ตัวเองก็เลยซื้อรวมๆกันไปหลายๆอย่าง

เพราะงั้นผมจึงมองหามุมที่พวกพลาสเตอร์ยาน่าจะถูกวางไว้

 

“เจอแล้ว….”

 

ผมก็เจอกับกล่องบรรจุภัณฑ์ที่คุ้นเคยอยู่ตรงมุมของสินค้าอนามัย

และเมื่อผมเอื้อมมือออกไปผมก็เผอิญเหลือบไปมองข้างๆแล้วก็พบว่ามีกล่องไซส์ขนาดใกล้เคียงกันและมีการออกแบบตัวกล่องที่มีสไตล์เรียงรายกันอยู่

ผมคิดว่าชิราคาวะซังน่าจะชอบมากกว่าก็เลยเอื้อมมือไปหยิบ

จากนั้นผมก็ผงะในขณะที่ผมกำลังจะหยิบมันขึ้นมา

พอมองดูใกล้ๆกล่องเหล่านั้นมันคือที่คุมกำเนิดที่พวกผู้ชายใช้กัน………ที่เรียกกันว่าถุงยางอนามัยนั่นเอง

ไอ้ตรงข้อความตรงบริเวณตัวกล่องที่เขียนว่าบางเฉียบมันยิ่งทำให้ผมไม่ต้องสงสัยเลย

 

“นายหาเจอรึเปล่า?”

 

แล้วชิราคาวะซังก็พูดกับผมจากทางด้านหลังแล้วผมก็สะดุ้งเฮือก!

 

“อะ-เอ๊ะ!!………คือว่าเธอรอผมอยู่เฉยๆจะดีกว่านะครับแล้วเท้าของเธอก็เจ็บอยู่ด้วยใช่ไหมล่ะครับ?”

“มันก็ไม่ได้แย่ขนาดเดินไม่ได้สักก้าวหรอกน่า ชั้นสบายดี”

 

ชิราคาวะซังตอบผมและมองมาที่ผมที่กำลังยื่นมือไปที่ชั้นวางของ

แล้วพอเธอครุ่นคิดอยู่ครู่นึงเธอก็ยิ้มกว้างออกมา

 

“อ๋า~ นายกำลังดูไอ้เจ้าพวกนี้อยู่ไม่ใช่รึไงเนี่ย?”

 

ชิราคาวะซังชี้นิ้วไปที่กล่องถุงยางอนามัยที่ผมเกือบจะหยิบมันขึ้นมาแล้วก่อนหน้านี้

 

“นายคิดว่ามันคือพลาสเตอร์ยางั้นเหรอ?”

“ผะ-ผิดแล้วครับ! ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ!”

“แต่นายก็กำลังจะซื้อมันมาใช่ไหมล่ะ?”

 

เธอเห็นจนได้………!

 

“แล้ว~นายคิดว่าตัวเองกำลังพยายามจะซื้ออะไรล่ะจ้ะ?”

“นะ-นั่นก็……”

 

เพราะผมเกือบเข้าใจผิดว่ามันคือพลาสเตอร์ยา

ความจริงที่ว่าผมมันไม่เนื้อหอมและไม่เคยมีความสัมพันธ์ใดๆกับไอ้ของพวกนี้จนถึงทุกวันนี้มันน่าอายเกินไปที่จะอธิบายออกไปให้ชิราคาวะซังฟัง

พอเธอมองมาที่ผมเธอก็หลุดหัวเราะออกมา

 

“ริวโตะน่ารักจัง~! หน้าแดงแจ๋เล๊ย~”

“อึก…..”

 

ว่าแล้วเชียว…….ผมกับชิราคาวะซังเราเข้ากันไม่ได้จริงๆนั่นแหละ………..