ผมผู้ที่มีอคติที่ว่า “ผู้หญิง” กับ “สัตว์” เป็นอิมเมจที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์กันอย่างแรง

ดังนั้นนี่จึงถือเป็นเรื่องที่สดใหม่ที่ผมไม่เคยคาดคิดมาก่อน

 

“หรือว่าบางทีชิราคาวะซังจะเป็นคนรักสัตว์งั้นเหรอครับ?”

 

เมื่อผมถามออกไปชิราคาวะซังก็มองมาแล้วก็พยักหน้า

 

“อื้อ แต่เอาจริงๆก็รักน้องแมวมากๆเลยล่ะ! แต่ถ้าถามเรื่องนี้กับชั้น ชั้นก็คิดว่าชั้นก็ชอบสัตว์ทุกชนิดเลยนะ ~? เอ ~ อย่างสิงโตเองก็ดูคล้ายน้องแมวใช่ม้า? หรือไม่ก็เสืองี้?”

“ถ้าอย่างนั้น…….”

 

ผมพูดกับเธอในขณะที่รู้สึกตื่นเต้นที่สามารถดึงบทสนทนาไปในทิศทางที่ผมคิดเอาไว้ได้

 

“ครั้งหน้าเธออยากจะลองไปสวนสัตว์ดูไหมล่ะครับ?”

“เอ๊ะ?”

 

ชิราคาวะซังดูประหลาดใจไปครู่หนึ่งแต่ก็

 

“ชั้นอยากไป!”

 

เธอก็ตอบอย่างกระตือรือร้น

 

“เอ การไปสวนสัตว์เนี่ยมันก็ชวนให้นึกถึงอดีตเหมือนกันนะ ชั้นคิดว่าน่าจะตั้งแต่ตอนทัศนศึกษาช่วง ม.1 เลยมั้ง? ชักจะตื่นเต้นขึ้นมาแล้วสิ!”

 

เมื่อผมเห็นดวงตาเธอเปล่งประกายดูมีความสุขผมก็ทำท่าโพสต์ชัยชนะอยู่ภายในใจกับการที่เรื่องมันเริ่มเคลื่อนไหวไปอย่างที่ผมต้องการอย่างไม่คาดคิด

ผมเองก็มีแรงจูงใจที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในใจตอนที่ผมชวนเธอไปสวนสัตว์

เดทครั้งต่อไปผมจะต้องจับมือกับชิราคาวะซังให้ได้เลย

ผมรู้สึกว่ามันถึงเวลาแล้วที่อย่างน้อยๆพวกเราก็ควรทำอย่างนั้นกัน

และด้วยเหตุนี้การนั่งเรืออย่างที่คิดไว้เมื่อก่อนหน้านี้จึงเป็นสิ่งจำเป็น

การชวนเธอไปนั่งเรือเล่นตรงๆเลยก็ดีเหมือนกันแต่แบบนั้นมันจะธรรมดาเกินไปสำหรับอีเว้นท์หลักที่เราจะทำตอนออกเดท ดังนั้นมันก็มีความเป็นไปได้ที่เธอจะถามมาว่า

“แล้วทำไมจะต้องนั่งเรือล่ะ?” สูงอยู่พอสมควรเลยและถึงแม้ว่าผมจะพยายามชวนเธอไปที่สวนสาธารณะในตอนเริ่มต้น ผมก็ไม่รู้อีกว่าชิราคาวะซังเธอจะสนใจสถานที่นัดพบที่มันเป็นธรรมชาติรายล้อมแบบนี้รึเปล่า?

และในขณะที่ผมกำลังพยายามคิดหัวแทบระเบิดหาวิธีที่ดีที่สุดในการชวนเธอ

ผมเองก็สามารถที่จะชวนเธอไปสวนสัตว์ได้ผ่านกระแสอีเว้นท์ที่ชงมาให้

ถ้าจะให้พูดถึงสวนสัตว์ในแถบนี้ล่ะก็ ที่แรกที่นึกถึงก็คือสวนสัตว์อุเอะโนะ

เพราะมีสระน้ำขนาดใหญ่อยู่ในบริเวณเดียวกันของสวนอุเอโนะและทุกคนก็สามารถที่จะนั่งเรือเล่นได้ตราบใดที่จ่ายค่าเช่าเรือ

ซึ่งมันก็เป็นไปได้ที่จะขวนเธอให้นั่งเรือเล่นกันผ่านอีเว้นท์ที่ชงให้ไหลไปอย่างเป็นธรรมชาติหลังจากที่เราเข้าไปเที่ยวในสวนสัตว์เสร็จเรียบร้อยแล้ว

สมบูรณ์แบบ

ในวันนั้นทั้งหมดที่ผมต้องทำคือจับมือของเธอเบาๆ

ตอนที่ชิราคาวะซังเธอทรงตัวไม่อยู่และพยายามจะเอื้อมมือมาจับผมในขณะที่กำลังจะก้าวขึ้นเรือ

และในตอนที่ผมกำลังคิดอย่างนั้นอยู่

 

“ริวโตะเองก็บอกด้วยสิ ว่าตัวเองชอบอะไรบ้างน่ะ?”

 

ชิราคาวะซังที่ดูแมวตัวนั้นจนพอใจแล้วก็หันมาถามผมด้วยใบหน้าที่น่ารักเสียยิ่งกว่าน้องแมวซะอีก

 

“เอ๋?”

 

เมื่อผมมองเธอกลับไปหาเธอเพราะสงสัยว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?

ตชิราคาวะซังกลับเบือหน้าหนีไปจากผมด้วยท่าทางเขินอายหน่อยๆ

 

“ชั้นเองก็…..ชั้นเองก็อยากจะรู้เหมือนกันนะ เรื่องที่ริวโตะชอบน่ะ……..ช่วยบอกชั้นหน่อยได้รึเปล่า?”

 

เธอพูดขึ้นมาพลางยิ้มเขินๆไปด้วย

 

“เรื่องที่ริวโตะชอบ…..ชั้นเองก็อยากจะชอบด้วยเหมือนกัน”

 

เอ๋?……..

 

“ชิราคาวะซัง…….”

 

หน้าอกของผมมันค่อยๆร้อนรุ่มขึ้นเรื่อยๆและเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักที่มีให้กับเธอ

ในเวลาเดียวกันผมก็รู้สึกอายโครตๆเลยที่ตัวเองไม่มีอะไรที่ชื่นชอบพอที่จะเอาไปบอกกับคนอื่นได้อย่างภาคภูมิใจ

 

“แล้วเรื่องที่ริวโตะชอบน่ะมันคืออะไรเหรอ?”

“เอ…..อืม….”

 

ขณะที่ผมที่ยังลังเลที่จะพูด ชิราคาวะซังก็ซักถามผมอย่างสงสัย

 

“ริวโตะเคยพูดว่าจริงๆแล้วก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรที่อยากจะทำในเมืองใช่ไหมล่ะ แล้วถ้าอย่างนั้นช่วงวันหยุดนายทำอะไรงั้นเหรอ?”

“คือ…….ตัวผมเองก็ไม่ได้มีอะไรที่จะไปเล่าให้คนอื่นฟังเกี่ยวกับ….”

 

การที่มีงานอดิเรกในการนั่งๆนอนๆดูคลิปเล่นเกมแบบพวกผู้ชายมืดมนแบบนั้นน่ะมันน่าอายชะมัด พอลองคิดถึงเรื่องนี้ชิราคาวะซังก็เริ่มขมวดคิ้ว

 

“นายทำเรื่องที่นายพูดให้คนอื่นฟังไม่ได้อย่างนั้นเหรอ? นายก็ไม่ได้ทำอะไรที่มันไม่ดีนี่นาจริงไหม?”

“เอ๊ะ ครับผม”

 

ผมรีบตอบกลับไปแล้วชิราคาวะซังก็มองหน้าผมราวกับกำลังสืบสวนสอบสวนอยู่

 

“ถ้างั้นก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่นา”

“แต่……”

“รู้แล้ว! เรื่องลามกใช่มะ?”

“มะ-ไม่ใช่แล้วครับ!”

 

ผมเลิ่กลั่กขอยอมแพ้และยอมสารภาพแต่โดยดี

 

“…..ปกติผมชอบดูคลิปเล่นเกมครับ”

 

หลังจากที่ได้ยินชิราคาวะซังก็จ้องมองมาด้วยความสงสัย

 

“คลิปเล่นเกม? มันต่างจากการเล่นเกมงั้นเหรอ?”

“มันเป็นคลิปวิดีโอของคนอื่นที่เล่นเกมน่ะครับ”

“แล้วนาย……สนุกไปกับมันเหรอ?”

 

ชิราคาวะซังถามด้วยสีหน้างุนงงแทนที่จะเยาะเย้ยผม

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เข้าใจจริงๆ

 

“คะ-ครับ ดูแล้วก็สนุกดีครับอย่างเช่นการที่ดูคนที่เล่นเก่งกว่าเธอหรือดูคนที่เล่นไปด้วยพลางพูดสร้างสีสันไปด้วยอะไรแบบนั้นน่ะครับ”

“อ๋า ชั้นว่าชั้นพอที่จะเข้าใจนิดหน่อยแล้วล่ะ! ตอนที่อยู่ที่เกมอาร์เคด ชั้นเองก็ยืนดูคนเก่งๆเล่นอยู่เหมือนกัน มันก็สนุกดีเนอะ”

 

ตามที่คาดเอาไว้จากความสามารถในการสื่อสารของชิราคาวะซัง

แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่ไม่ใช่แนวของเธอก็ตามแต่เธอก็สามารถที่จะเชื่อมโยงมันเข้ากันได้ทั้งอย่างนั้น

เพราะผมมันเป็นผู้ชายเรียบง่ายและแค่นั้นมันก็ทำให้ผมมีความสุขแล้วล่ะ

 

“ผะ-ผมก็รู้สึกอย่างนั้นเลยครับ ถ้าคนๆนั้นเล่นเก่งและพูดเก่งด้วยมันก็จะน่าสนใจจนทำให้ดูต่อไปได้เรื่อยๆ”

“เห~ คลิปเล่นเกมสินะ? แล้วนายมีคนที่ชอบเป็นพิเศษรึเปล่าล่ะ?”

“ครับก็มีอยู่คนนึงเขาชื่อว่า KEN เขาเป็นอดีตโปรเกมเมอร์ที่เล่นเก่งอย่างไร้เหตุผลเลยล่ะครับ”

“อื้มๆ”

 

เนื่องจากชิราคาวะซังตั้งใจฟังผมอย่างใจจดใจจ่อ

คำพูดมันจึงเอ่อล้นออกมาจากตัวผมราวกับเผลอไปกดสวิตซ์อะไรเข้า

 

“ไอ้สิ่งที่น่าทึ่งสุดๆของ KEN ก็คือไม่ว่าเขาจะเล่นเกมไหนๆก็เก่งไปหมดซะทุกเกมเลยนี่ล่ะครับ ถึงจะเป็นอดีตโปรเกมเมอร์เกมยิงปืนก็ตาม แต่ก็ยังเล่นเกมแนวก่อร่างสร้างฐานเก่งแล้วก็ยังเก่งกับเกมแนว Werewolf (มนุษย์หมาป่า) ด้วยนะครับ”

“WereWolf?…..”

 

เพราะว่าชิราคาวะซังเกิดงงขึ้นมาผมก็เลยต้องอธิบายให้เธอกระจ่าง

 

“อ๋า เกมที่เรียกว่า WereWolf น่ะเป็นเกมที่เกี่ยวกับมนุษย์หมาป่าที่เสแสร้งทำตัวเป็นมนุษย์และซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน……มันคือเกมจับผิดคนโกหกครับ

เดิมทีมันคือบอร์ดเกมที่ตอนเริ่มต้นผู้เล่นทุกคนจะได้รับการ์ดแบบสุ่ม ซึ่งบนการ์ดจะเขียนระบุตำแหน่งบทบาทที่พวกเขาจะได้รับ…..อาทิเช่น มนุษย์หมาป่าหรือนักพยากรณ์หรืออาจจะเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาๆก็ได้ แต่เกิดว่าเธอได้รับบทเป็นมนุษย์หมาป่าแล้วล่ะก็ เธอก็จะต้องปิดปากเงียบไว้ให้สนิทและแสร้งตีเนียนไปกับพวกชาวบ้านทั่วไปเพราะถ้าเกิดว่าเธอเกิดโป๊ะแตกโดนดูออกว่าเธอเหมือนจะเป็นมนุษย์หมาป่าแล้วล่ะก็พวกเขาก็จะโหวตฆ่าเธอครับ แล้วเรื่องที่น่าทึ่งของ KEN’s ก็คือเขาไม่พึ่งพาสิ่งต่างๆอย่างพวกทฤษฏีเกมหรือกลยุทธ์กระแสหลักและก็แน่นอนว่าเขาก็เล่นตามกฏของเกมอยู่ แต่นอกนั้นเขาคือนักคิดอิสระโดยสิ้นเชิงและคอยคิดหาวิธีการที่ดีที่สุดที่จะทำเรื่องต่างๆในหัวของเขาเองและคอยเกลี้ยกล่อมคนอื่นให้เล่นตามเกมไปกับเขาและนั่นมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำอะไรแบบนั้นได้ เดี๋ยวเธอก็จะเข้าใจเองพอได้ลองเล่นด้วยตัวเองครับ แต่ว่าหัวของเธอมันก็จะเต็มไปด้วยเรื่องที่เธอจะต้องทำจนเธออาจจะไม่ทันได้สนใจไอ้เจ้ากลยุทธ์อะไรนั่นด้วยซ้ำครับ อา ผมควรพูดว่าสิ่งที่เธอต้องทำนั่นก็คือการโกหกถ้าเกิดว่าเธอได้เป็นมนุษย์หมาป่าล่ะก็ แต่ยังไงมันก็คงจะรู้สึกผิดอยู่ในใจที่ต้องโกหก เพราะงั้นมันก็เลยค่อนข้างที่จะ…..”

 

ทันใดนั้นผมก็ฉุกคิดขึ้นได้ว่าเผลอพูดมากไปอีกแล้ว

อีหรอบเดิมแบบตอนอยู่ที่ร้านชานมไข่มุกเลยนี่หว่า

พอลองนึกถึงสิ่งที่สะท้อนย้อนกลับมาในตอนนั้นแล้ว……..อย่างน้อยผมก็ยังยั้งปากตัวเองไว้ได้อยู่

 

“เอ่อ คือขอโทษครับ……..เธอคงจะไม่ค่อยเข้าใจสินะ?”

“งืมมมมมม”

 

ชิราคาวะซังเผยรอยยิ้มอย่างคลุมเครือ

 

“ชั้นอยากจะลองดูไอ้เจ้าคลิปเล่นเกมที่ริวโตะกำลังดูอยู่น่ะ บางทีถ้าได้ดูแล้วก็คงจะเข้าใจเอง ช่วยเอาให้ชั้นดูหน่อยจะได้รึเปล่าล่ะ?” 

“ดะ-ได้สิครับ!”

 

เพราะงั้นเราก็เลยออกมาจากร้านขายสัตว์เลี้ยงแล้วมานั่งบนม้านั่งเพื่อพักผ่อนกันภายในตัวอาคารและเริ่มดูคลิปวิดีโอของ KEN’s

 

“หวะ-หวา ยอดไปเลย! คนๆนี้คือคนที่พูดไปด้วยแล้วก็ยิงไปด้วยตอนนี้น่ะเหรอ?”

“ครับ ใช่แล้ว”

“เก่งสุดๆไปเลยไม่ใช่รึยังไงเนี่ย? เกมนี้เองก็ดูน่าสนุกดีเหมือนกันนะ”

“เอาเข้าจริงๆตอนที่ผมเองก็ลองทำตามบ้าง ผมก็ยังเล่นได้ไม่เก่งขนาดนี้เลยครับ”

“อย่างนั้นเองหรอกเหรอ? แม้ว่าเขาจะเล่นเหมือนกับว่าเกมมันดูเล่นง่ายมากๆเลยเนี่ยนะ”

“นั่นก็เลยเป็นเหตุผลที่ KEN’s น่ะเจ๋งสุดๆไปเลยยังไงล่ะครับ”

“อย่างงี้นี่เอง!”

 

ขณะที่เราคุยกันอยู่ผมก็ครุ่นคิดและเลือกคลิปของ KEN’s อันที่มันดูน่าสนใจแม้กระทั่งคนที่พึ่งเข้าวงการนี้มาดูครั้งแรกก็ตามและเปิดขึ้นมาดูกับชิราคาวะซัง

และหลังจากนั้นผมก็มาส่งชิราคาวะซังที่บ้าน

 

“ริวโตะเองก็รู้เยอะแล้วใช่ไหมล่ะ?”

 

ระหว่างทางชิราคาวะซังก็พูดขึ้นมา

 

“ก็คนในคลิปเขาก็พูดตั้งเยอะแยะเลยใช่ไหมล่ะ? แล้วนายจำทั้งหมดนั่นได้รึเปล่าล่ะ”

“ก็….ครับแต่ศัพท์พวกนั้นมันก็ไม่ได้ยากอะไรขนาดนั้นครับอย่าง ‘Cheater’ ก็คือการโกงหรือก็คือผู้เล่นที่เล่นโกงแล้วอย่าง ‘Ghosting’ ก็เป็นประเภทของการโกงอย่างหนึ่ง”

“เฮ้อ……..แต่มันยากเกินไปสำหรับชั้นอยู่ดีนั่นแหละ ริวโตะเนี่ยสุดยอดจริงๆเลยนะ”

“ขอบคุณครับ แต่ที่มันเป็นแบบนั้นเพราะว่ามันคือสิ่งที่ผมสนใจยังไงล่ะครับผมถึงได้จำมันได้ ก็แบบชิราคาวะซังเองก็รู้เรื่องแฟชั่นตั้งเยอะแยะเลยใช่ไหมล่ะครับ ยกตัวอย่างแบบเสื้อผ้าเปิดไหล่ที่เธอชอบใส่อยู่ตลอด……..”

“อ๋า ‘เสื้อปิดไหล่’ น่ะนะ?”

“แล้วเธอก็รู้จักไอ้เจ้าแท่งลิปสติกเหนียวๆที่เหมือนกับแยมนั่น……”

“นายหมายถึง ‘ลิปทินท์’ เหรอ?”

“ใช่ครับ เธอเองก็อธิบายให้ผมฟังตอนที่เราไปช็อปปิ้งกัน แต่ผมก็จำอะไรเกี่ยวกับของพวกนี้ไม่ได้เลยเหมือนกันครับ ผมคิดว่ามันเป็นเพราะผมไม่ได้สนใจพวกแฟชั่นของผู้หญิงเลย…….เพราะงั้นไม่ว่าพวกเราจะคบกันไปอีกนาน แค่ไหน ผมก็คิดว่ามันก็ดีแล้วที่พวกเราแต่ละคนจะมีงานอดิเรกเป็นของตัวเองโดยที่ไม่จำเป็นต้องสนใจของอีกฝ่ายครับ”

“เอ๋?”

 

แต่ยังไงซะชิราคาวะซังก็ขึ้นเสียงดูไม่เต็มใจนัก

 

“แต่ว่านะริวโตะเองก็พยายามที่จะเข้าใจชั้นใช่ไหมล่ะ? อย่างตอนร้านชานมไข่มุกเองนายก็เป็นคนหาค้นหาข้อมูลรู้ลึกยิ่งกว่าชั้นซะอีก”

“ก็ตอนนั้นมันเป็นเพราะว่าเครื่องดื่มชานมมันอร่อยมากๆเลยต่างหากล่ะครับ ก็ถ้าผมคิดว่ามันรสชาติห่วยล่ะก็ผมก็คงจะไม่ใส่ใจมากถึงขนาดค้นคว้ามันถึงขนาดนั้นหรอกนะครับ”

“แต่นายก็รู้นี่ว่านั่นก็เป็นสาเหตุที่ว่าทำไมอย่างน้อยๆ ชั้นเองก็อยากจะพยายามเข้าใจตัวนายด้วย เรื่องที่ริวโตะชอบน่ะชั้นเองก็อยากที่จะเข้าใจมันเหมือนกันนะ”

 

พอชิราคาวะซังพูดแบบนั้นแล้วทำแก้มป่อง ใจผมก็เต้นระรัวอย่างกะสาวน้อยเลย

 

“ขอบคุณนะครับ”

 

ลองคิดถึงสิ่งที่ชิราคาวะซังพูดกับผมดูแล้ว ผมว่าผมคือคนที่โชคดีที่สุดในโลกใบนี้แล้วล่ะ

 

“แค่ความรู้สึกเพียงอย่างเดียวมันก็มากเกินพอสำหรับผมแล้วล่ะครับ แค่ได้ดูคลิปที่ตัวเองชอบกับชิราคาวะซังแค่นี้มันก็ทำให้ผมมีความสุขมากๆแล้วครับ”

 

ถึงแม้ว่าเธอจะยิ้มออกมาตอนที่เราสบตากันก็ราวกับว่าเธอถูกรอยยิ้มของผมตรึงเอาไว้

 

“อือ….”

 

จนกระทั่งเรากลับถึงบ้าน เธอก็มีเบื่อหน้าห่อเหี่ยวอมทุกข์

 

และวันรุ่งขึ้น

 

“ริวโตะ!”

 

ในช่วงเช้าพอผมเข้าไปในห้องเรียนชิราคาวะซังที่อยู่ในห้องอยู่แล้วก็พุ่งทะยานเข้ามาหาผม

 

“มีเรื่องอะไรเหรอครับ?”

 

“นี่ๆนายได้ดูคลิป ซีรีย์การนอกใจ ของ KEN’s บ้างรึเปล่า? มันสนุกมากเลยล่ะ! เล่นเอาซะอยากรู้เลยว่าต่อไปจะเป็นยังไง? ชั้นดูจนถึง 3 ทุ่มเลยแหนะ! ”

“เอ…….”

 

KEN เป็น Youtuber มืออาชีพที่ทำมาหากินโดยการลงคลิปล้วนๆ

ดังนั้นเพื่อกระจายความเสี่ยงเขาก็เลยสรรสร้างคลิปหลากหลายแนวแล้วไอ้คลิปที่ชิราคาวะซังเรียกว่า “ซีรีย์การนอกใจ” นั่นน่ะ มันก็คือคลิปเล่นเกมวิชวลโนเวลแนวโรแมนติกที่เกี่ยวกับการที่ต้องเผชิญหน้ากับแฟนสาวที่มีพิรุธน่าสงสัยพร้อมกับหลักฐานที่ว่าเธอนอกใจ

 

“คลิปพวกนั้นมันลงไว้นานพอตัวแล้วนะครับ เก่งมากเลยนะครับที่ขุดจนเจอ”

 

พอผมตอบกลับเธอไปด้วยความประหลาดใจ

ชิราคาวะซังก็ยืดอกยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิ

 

“ตอนที่กลับบ้านมาและลองไล่หาเกมที่ชั้นพอที่จะเข้าใจได้แต่มันก็ยากเกินไปงะ ~! KEN จะทำคลิปมากเกินไปแล้ว”

“ครับวันนึงเขาน่าจะลงคลิปราวๆ 4 ถึง 5 คลิปได้ครับ”

“โหย~ ยังขยันได้อีก!”

“ก็มันเป็นงานของเขานี่ครับ”

 

ผมพูดพร้อมกับยิ้มไปด้วยและชิราคาวะซังก็พูดว่า’อย่างงี้นี่เอง’

 

“ฟังดูเป็นชีวิตที่ไม่เลวเลยเนอะ~! ชั้นเองก็อยากจะลองเป็น Youtuber ที่คอยพูดถึงเรื่องเครื่องสำอางที่ชอบบ้างจัง”

“ถ้าเป็นชิราคาวะซังล่ะก็ ผมคิดว่าเธอจะต้องทำได้แน่ๆครับ”

“และชั้นก็พนันได้เลยว่าคงไม่มีคนมาดูแหงมๆ~”

“อย่าห่วงไปเลยครับเพราะผมจะไปดูซ้ำให้สัก 1000 รอบให้เองครับ”

 

พอผมมองไปที่ชิราคาวะซังที่ยิ้มแย้มและพูดว่า ‘มีความสุขจัง!’ ตัวผมก็พลอยมีความสุขไปด้วยเหมือนกันและก็รู้สึกว่าหน้าอกของตัวเองมันเริ่มที่จะร้อนขึ้นเรื่อยๆแบบตื้นตันจนน้ำตาแทบจะไหลออกมา