[นิยายแปล] Kanojo ga Senpai ni NTR-reta node, Senpai no Kanojo wo NTR-masu - ตอนที่ 9 แผนการปาปารัสซี่เปิดโปงคนนอกใจ (ตอนต้น)

เมื่อคืนวาน ผมกับคาเรน รุ่นพี่โทวโกะกับคาโมกุระ ต่างคนต่างติดต่อกันไป จึงได้ความว่ามีความเป็นไปได้สูงมากที่ทั้งสองคนจะมาพบกันในวันนี้

จากที่พวกเราส่งข้อความหากัน จึงตกลงว่าให้ผมตามติดรุ่นพี่คาโมกุระ ส่วนรุ่นพี่โทวโกะก็ติดตามคาเรน

 

แต่ถึงอย่างนั้น ก่อนอื่นก็ได้แค่สังเกตการณ์ที่สถานีใกล้มหาวิทยาลัยก่อน

ผมเองกับรุ่นพี่โทวโกะ รวมถึงทั้งคาเรนและคาโมกุระ เวลาเดินทางมาเรียนก็จะใช้สถานีนากาโนะ

ถ้าเป็นสถานีนี้ล่ะก็ ต่อให้เจอพวกเราอยู่แถวนั้นก็จะดูไม่ผิดสังเกต

 

หลังจากนั้น พอหลังจบคาบเรียนที่ 4 ผมจะไปสืบดูที่ประตูหน้าตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์

 

ผมไปตรวจดูแผนหลักสูตรวิศวกรรมข้อมูลของชั้นปีสามมาแล้ว ไม่มีเวิร์คชอป

ดังนั้นรุ่นพี่คาโมกุระจะต้องออกมาอย่างแน่นอน

 

ผมซึ่งเฝ้าดูตรงประตูหน้าตึกคณะวิศวะฯ ตอนนั้นเองคาโมกุระก็เดินออกมาตามที่คาดไว้

กำลังเดินมุ่งหน้าไปทางสถานี

 

ส่วนคาเรนก็เหมือนกัน วันนี้เธอมีเรียนถึงแค่คาบ 4

ด้วยความที่ตึกคณะเศรษฐศาสตร์อยู่ตรงข้ามกันกับตึกคณะวิศวะฯ ทำให้ไม่สามารถเห็นตึกเรียนได้ แต่ถึงอย่างนั้นระยะทางถึงสถานีค่อนข้างใกล้เคียงกัน

 

ผมตามหลังรุ่นพี่คาโมกุระ โดยพยายามหลบอยู่หลังกลุ่มนักศึกษาคนอื่น ๆ

คาโมกุระดูท่าทางไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเลย

มีก็แต่เวลาหยิบมือถือขึ้นมาทำอะไรสักอย่าง จะมีชำเลืองหลังบ้างนิดหน่อย

แต่ก็ไม่รู้ตัวเลยว่ามีเราอยู่ตรงนั้น

 

——คาเรนติดต่อมาหรอนั่น?——

 

ถึงจะคิดแบบนั้น แต่จากตรงนั้นก็บอกอะไรไม่ได้

 

พอมาใกล้ ๆ ประตูวิทยาลัย นักศึกษาที่เลิกเรียนคาบ 4 ก็พากันออกมาข้างนอกพร้อม ๆ กันหมด

คนเยอะแบบนี้ ถ้าหากผมอยู่ตรงนั้นก็คงจะดูไม่แปลกเท่าไร

 

ที่สถานีก็เหมือนกัน นักศึกษาทุกคนต่างก็มุ่งหน้ากันกลับบ้าน

คาโมกุระเองก็กดมือถืออยู่ตรงนั้นด้วย

 

ผมมองไปรอบ ๆ เป็นครั้งคราว

แม้ว่าคาโมกุระจะไม่เห็นตัวเรา แต่ก็ไม่แน่ คาเรนอาจจะอยู่ใกล้ ๆ แถวนั้นก็เป็นได้

หากคาเรนรู้ว่าตัวว่าผมอยู่ตรงนั้น จะต้องบอกคาโมกุระแน่นอน ทั้งสองคนก็จะระแวดระวังตัวขึ้นมาไม่ผิดแน่

แต่ในสายตาผมเท่าที่ดูก็ไม่เห็นตัวคาเรนเลย

คาเรนเธอมีเสื้อผ้าสีพาสเทลสดใสอยู่เยอะ ไม่มีทางคลาดสายตาไปได้แน่

 

พอรถไฟสายโซบุมุ่งหน้าไปทางชิบะมาถึง หมอนั่นก็ขึ้นขบวนนั้นไป

ผมเองก็ขึ้นคันหลังขบวนเดียวกัน

 

อพาร์ทเมนท์ของคาโมกุระอยู่คินชิโจ

แถวคินชิโจเองก็มีเลิฟโฮเทลเยอะอยู่

อาจจะนัดเจอที่นั่นก็ได้?

แต่ตามตรรกะของรุ่นพี่โทวโกะ ก็ไม่น่าจะเลือกสถานีระแวกตัวเองมาเป็นที่นัดนอกใจกันหรือเปล่า?

 

ตั้งแต่แถว ๆ โยสึยะมา รถไฟคนก็เริ่มแน่นขึ้นมาทันทีทันใด

ตัวคาโมกุระเริ่มจะเห็นบ้างไม่เห็นบ้าง

คิดอยู่ว่าจะขยับเปลี่ยนคันดีไหม แต่พอนึกได้ว่ากลับกันหมอนั่นอาจจะรู้ตัวขึ้นมาได้ เลยล้มเลิกความคิดไป

ผมเฝ้าสังเกตดูคาโมกุระซึ่งหลบซ่อนอยู่ในเงาฝูงชนจากอีกคัน

 

ตอนมาถึงสถานีอากิฮาบาระ

กลับไม่เห็นตัวคาโมกุระแล้ว

ตรงที่หมอนั่นเคยอยู่จนถึงตะกี้ ไม่เห็นคาโมกุระอยู่ซะแล้ว

 

พอนึกอย่างนั้นได้ ก็เห็นตัวคาโมกุระเดินไป ๆ มา ๆ อยู่ท่ามกลางกลุ่มคนที่ชานชาลา

 

“ขอโทษทีครับ! หลีกทางหน่อยครับ!”

 

ผมแทรกผ่านคนในขบวน รีบออกมาจากรถไฟ

ทว่าตอนที่ผมออกมาที่ชานชาลานั้น ก็คลาดสายตาจากคาโมกุระไปแล้ว

 

ความรู้สึกตอนนั้น คาโมกุระน่าจะมุ่งหน้าไปทางชานชาลาสายยามาโนเตะ

หมอนั่นไปไหน โตเกียวหรือเปล่า หรือว่าอุเอโนะ ทางไหนกันแน่?

 

ผมวิ่งมุ่งหน้าไปชานชาลาที่ไปอุเอโนะ

เหตุผลก็เพราะว่า ‘ทางมาวิทยาลัยของคาเรนไปทางอุเอโนะ’

 

แต่ทว่าขณะที่กำลังเดินลงบันไดไปที่ชานชาลาอยู่นั้น ตอนนั้นสัญญาณออกรถสายยามาโนเตะก็ดังขึ้นแล้ว

พุ่งไปก็คงไม่ทันแล้ว!

จังหวะที่ผมเหยียบชานชาลา ประตูก็ปิดใส่หน้าอย่างโหดร้าย

 

ผมมองดูขบวนรถไฟสายยามาโนเตะที่กำลังออกตัวออกไป

จ้องดูว่าคาโมกุระอยู่ข้างในหรือเปล่า

 

ทันใดนั้น——นั่นไง! คาโมกุระ เทตสึยะล่ะ!

 

ว่าแล้วเชียวว่าหมอนั่นขึ้นรถไฟจากอากิฮาบาระมุ่งหน้าไปทางอุเอโนะ

ผมหยิบมืิิอถือขึ้นมาส่งข้อความหารุ่นพี่โทวโกะ

 

(ยูว) ตามตัว T ล้มเหลว ยืนยันได้แค่ว่าขึ้นรถไฟสายยามาโนเตะจากอากิบะ มุ่งหน้าไปทางอุเอโนะครับ

 

‘T’ ที่ว่าหมายถึงคาโมกุระ เทตสึยะ

ถึงจะไม่ค่อยมีนัยยะอะไรก็เถอะ แต่ก็พิมพ์อักษรหน้าชื่อไว้เผื่อว่าใครมาเห็น

จากนั้นไม่นานก็ได้รับข้อความตอบกลับจากรุ่นพี่โทวโกะ

 

(โทวโกะ) รับทราบค่ะ ทางนี้เองหา K ไม่เจอเลย ประเดี๋ยวฉันก็จะถึงอากิฮาบาระแล้ว มาคุยกันสักหน่อยดีไหมคะ

(ยูว) ได้ครับ ผมจะมองหาร้านไว้ก่อน ถ้าเลือกร้านได้แล้วไว้จะติดต่อไปอีกทีนะครับ

 

ผมที่ตอบกลับไปอย่างนั้น ก็ลงบันไดไปยังประตูทางออกย่านเครื่องใช้ไฟฟ้า

 

 

“ขอโทษที่ให้รอนะคะ”

 

รุ่นพี่โทวโกะที่พูดอย่างนั้นก็ปรากฎตัว

วันนี้สวมเสื้อคาดิแกนยาวตัวบางสีขาว กับชุดวันพีซสีน้ำตาลอ่อน

การแต่งกายที่แม้เรียบง่ายแต่มีรสนิยม ผสมผสานกับความสวยของเธอแล้ว ทำให้เป็นที่สนใจของคนแถวนั้นยิ่งนัก

 

“ไม่หรอกครับ ไม่ได้รอนานอะไรขนาดนั้นเลย ไม่เป็นไรครับ”

 

ผมตอบกลับไป

 

ที่นี่เป็นร้านกาแฟในอาคารสำนักงานใกล้ ๆ กับสถานีอากิฮาบาระ

นอกจากบรรยากาศจะผ่อนคลายแล้ว ที่ทางระหว่างโต๊ะก็กว้างด้วย ถือว่าโล่งสบายทีเดียว

เหมาะมากที่จะคุยเรื่องที่ไม่ค่อยอยากให้คนอื่นได้ยิน

พอรุ่นพี่โทวโกะนั่งที่ตรงเก้าอี้ ก็สั่งคาปูชิโนกับพนักงานเสิร์ฟ

 

“ก่อนอื่นเลยต้องขอโทษด้วยนะคะ ทางฉันตามหาคุณคาเรนไม่เจอ วันนี้เลยเก็บข้อมูลอะไรไม่ได้เลย ขอโทษนะคะ”

 

“ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องนั้น ทางรุ่นพี่โทวโกะที่ต้องรับผิดชอบเรื่อง ‘ไล่ตามคาเรน’ เองก็ลำบากมาตั้งแต่ต้นแล้วครับ ว่าไปแล้วจะคุยเรื่องอะไรหรอครับ?”

 

“อืม เพราะข้อมูลที่เธอแจ้งมาเลย ฉันพอจะนึกออกแล้วว่าสถานที่เป้าหมายที่ทั้งสองคนน่าจะไปคือที่ไหน เลยอยากจะมาคุยเรื่องนั้นน่ะค่ะ”