[นิยายแปล] Kanojo ga Senpai ni NTR-reta node, Senpai no Kanojo wo NTR-masu - ตอนที่ 46 คริสต์มาสไฟลุก! (คำเตือนของคาเรน)

24 ธันวาคม คริสต์มาสอีฟแห่งโชคชะตา

ผมด้วยกันกับคาเรน มุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารนานาชาติเล็ก ๆ ระหว่างฮามามัตสึโจ กับทาเกชิบะ

ที่ร้านนี้วันนี้ ชมรมของพวกเราจะจัดงานปาร์ตี้คริสต์มาส อีฟกัน

ร้านถูกจองเอาไว้แล้ว เดินไปใกล้ ๆ ก็จะเป็น ‘โฮเตล อินเตอร์คอนติเนนตัล โตเกียวเบย์’

 

“ของขวัญปาร์ตี้คริสต์มาส ครั้งนี้อลังการสุด ๆ เลยล่ะ!”

 

คาเรนเอ่ยด้วยเสียงลอย

 

“งั้นหรอ?”

 

ถึงจะตอบไปอย่างนั้น แต่ก็ไม่ได้ใส่กระจิตกระใจอะไรไปนักเลย

ก็เพราะว่าผมน่ะ รู้มาก่อนล่วงหน้าแล้วว่า ‘รางวัลที่จะออกมาตอนท้ายงานปาร์ตี้คืออะไร’

 

“น่าสนุกจังเลยเนอะ~ ชั้นจะเอามาให้ได้เลยล่ะ!”

 

“นั่นสินะ อยากได้จังเลยนะ”

 

ขณะที่ปากพูดอย่างนั้น ผมนึกถึงอีกเรื่องอยู่ตลอด

 

—— ที่งานปาร์ตี้ ผมกับรุ่นพี่โทวโกะตั้งใจว่าจะเปิดโปง ‘การนอกใจของคาโมกุระกับคาเรน’ จากนั้นพวกเราก็จะบอกเลิกทั้งสองคนที่ตรงนั้นด้วย —–

 

จนถึงตอนนั้น เป็นสถานการณ์ที่กำหนดเอาไว้แล้ว

ปัญหาคือต่อจากนั้น

 

[คนที่จะได้ใช้เวลายามค่ำคืนวันนั้นกับรุ่นพี่โทวโกะจะเป็นใครกัน?]

 

ประมาณหนึ่งสัปดาห์ก่อน วันที่นัดชิมอาหารฝีมือรุ่นพี่โทวโกะที่บ้าน

เธอบอกกับผมว่า ‘ขอให้รอก่อนอย่าเพิ่งพูดอะไร’

ด้วยคำพูดนั้น ผมก็ไม่ได้ถามอะไรเลย

แต่ว่าวันนี้ จนถึงขั้นบัดนี้แล้ว ก็ยังไม่ได้รับการติดต่ออะไรจากรุ่นพี่โทวโกะเลย

 

—— รุ่นพี่โทวโกะ คิดอะไรอยู่กันแน่นะ ——

 

ผมเป็นกังวลเรื่องนั้น

หมายความว่า ไม่ได้ตั้งใจจะใช้เวลายามค่ำคืนกับผมอย่างนั้นหรือ?

หมายความว่า เลือกคนอื่นงั้นหรอ?

 

หรือว่า… ยังตั้งใจจะคืนดีกับคาโมกุระอย่างนั้นรึเปล่า?

 

ก่อนหน้านี้ เธอก็เคยบอกกับผมว่า ‘ถ้าหากคาเรนนึกเสียใจล่ะก็ จะคบกันต่อก็ได้นะ?’ อยู่ด้วย

ถึงตอนนั้นจะปฏิเสธไปก็เถอะ ทว่านั่นมันเป็นการบ่งบอกถึงความรู้สึกของรุ่นพี่โทวโกะเองไม่ใช่หรือ?

 

“ยูคุง ยูคุง!”

 

คาเรนดึงแขนผม

 

“เอะ อะ อะไรหรอ?”

 

“เป็นอะไรไปหรอ เหม่อลอย~ เชียว”

 

“ลอย~ ไปหรอ?”

 

“ใช่สิ ทั้ง ๆ ที่คาเรนพูดอะไรไปไม่รู้กี่รอบ ก็ตอบแต่อะไรลอย ๆ”

 

“งั้นหรอกหรอ? โทษทีนะ ว่าแต่พูดว่าอะไรหรอ?”

 

“เรื่องงานปาร์ตี้คริสต์มาสวันนี้น่ะ ไม่ใช่ว่าจนถึงปีที่แล้วเขาจัดแยก ‘กลุ่มคู่รัก’ กับ ‘กลุ่มคนโสด’ กันหรอกเหรอ อย่างนั้นไหงบอกว่าปีนี้จะจัดรวมด้วยกันหมดล่ะ!”

 

ใช่ ปีนี้กับปีก่อนนั้น งานปาร์ตี้คริสต์มาสของชมรมดูเหมือนว่าจะจัด ‘กลุ่มคู่รัก’ กับ ‘กลุ่มคนโสด’ แยกกัน

ทว่าปีนี้นั้นมีกรณีเรื่อง ‘เปิดเผยเรื่องนอกใจ’ เพื่อที่จะได้เรียกรวมสหายของผมกับพันธมิตรของรุ่นพี่โทวโกะเข้ามากัน พวกเราจึงเรียกร้องให้ ‘รวมกันทั้งชมรมเลยดีกว่ามั้ย?’ 

 

“เรื่องนั้นเองหรอ ปีนี้เราจัดเป็นงานอีเวนท์ของชมรมนี่ ให้ทุกคนมาอยู่ด้วยกันก็ดีไม่ใช่หรอ?”

 

“แต่ว่าตอนแรกเหตุผลที่จัดแยกกัน เพราะเมื่อสามปีที่แล้วมีเรื่อง ‘กรณีคู่รักคู่นึงมาหวานกันต่อหน้า แล้วผู้หญิงที่แอบชอบที่ดูอยู่ก็เกิดร้องไห้ออกมา’ นี่นา  ทำไมปีนี้ถึงได้กลับมา ‘จัดรวมกัน’ ซะงั้นล่ะ”

 

“คาเรนอยากให้แยกกันมากกว่าหรอ?”

 

“เปล่าซะหน่อย แบบไหนก็ได้แหละ จะแบบคู่รักอย่างเดียว หรือรวมกับคนไม่มีแฟนก็แล้วแต่”

 

แต่ว่าคาเรนดูจะไม่พอใจนิดหน่อย

ที่ได้ยินจากกลุ่มผู้หญิง นอกจากคาเรนจะเกาะเกี่ยวกับผู้ชายแล้ว ดูเหมือนว่าจะขิง ‘เรื่องที่ตัวเองมีแฟน’ ใส่ผู้หญิงที่ไม่มีแฟนหนุ่มด้วย จนเป็นที่รังเกียจของผู้หญิงคนอื่น ๆ

 

จู่ ๆ คาเรนก็หันมาตรงหน้าผม

ฝีเท้าก็หยุดเอง

 

“มีอะไรหรอ?”

 

“ยูคุง ช่วงนี้ ไม่ใช่ว่าคุยกับพวกผู้หญิงจนเหลิงไปหน่อยเหรอ?”

 

จ้องผมด้วยสายตามองบน

 

“ไม่ได้ตั้งใจอย่างนั้นซะหน่อย”

 

“ก็ก่อนหน้านี้ตอนค่ายงานเลี้ยงส่ง ยังทิ้งคาเรนไปคุยกับเด็กผู้หญิงคนอื่นสนุกสนานอยู่เลยไม่ใช่เหรอ”

 

“ก็แค่คุยไปตามปกตินี่นา”

 

“ม่า~ย คุยสนุกเชียวแหละ! แถมยังทำทีกะลิ้มกะเหลี่ยด้วย! คาเรนขออะไรไปก็ไม่สนใจเลยด้วยสิ”

 

—— แก การที่ไม่ได้ตอบรับคำขอแบบ ‘เสิร์ฟอาหารส่วนของฉันก่อนสิ’ ‘เอาเครื่องดื่มมาให้ทีสิ!’ ‘เหนื่อยแล้วอะเอาเก้าอี้มาซะ’ ทันทีนี่คือกลายเป็นว่า ‘ไม่สนใจ’ เลยรึไง? ——

 

ผมพูดพลางข่มความอัดอั้นไว้

 

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกนะ แต่ถ้าคาเรนรู้สึกอย่างนั้นล่ะก็ ขอโทษนะ”

 

“ช่วงนี้อะนะ ดูเหมือนว่าจะแอบคาเรนทำโจทย์โปรแกรมให้ผู้หญิงคนอื่นอะไรด้วยนี่สิ”

 

“ไม่ได้แอบซะหน่อย ก็บอกกันดี ๆ แล้วนี่นา”

 

นอกจากนั้นคาเรนยังจ้องผมด้วยหางตา

 

“อีกอย่างนะ ยูคุง กับรุ่นพี่โทวโกะเนี่ยยังไงกัน?”

 

ผมตกใจขึ้นมาเอง

ผมก็ไม่ค่อยคุยกับรุ่นพี่โทวโกะในวิทยาลัยด้วยสิ ต่อหน้าคาเรนก็ไม่เคยเอ่ยชื่อรุ่นพี่โทวโกะเลยด้วย

 

—— นางนี่ สัมผัสอะไรขึ้นมาได้งั้นเหรอ? ——

 

“พูดอะไรน่ะ รุ่นพี่โทวโกะหรอ? ไม่มีทางมีอะไรอยู่แล้วน่ะ”

 

ผมตอบแสร้งทำเป็นสงบใจ

 

“หรอ? แต่ว่านะ รุ่นพี่โทวโกะเนี่ย พักหลังเนี่ยมองมาทางยูคุงบ่อย ๆ ด้วยแหละ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่เห็นมีเรื่องอย่างนั้นเลย”

 

—— รุ่นพี่โทวโกะมองผมงั้นเหรอ? ——

 

ผมไม่เห็นเคยรู้ตัวเรื่องอย่างนั้นเลยสักนิด

หรือว่าเธอระมัดระวังกระทั่งเรื่องละเอียดอ่อนอย่าง ‘สายตาของคนอื่น’ อะไรแบบนั้นมาตั้งแต่แรกแล้วงั้นเหรอ?

 

“เรื่องแบบนั้นไม่มีหรอกน่ะ คาเรนคิดมากไปแล้ว อีกฝ่ายเป็นรุ่นพี่โทวโกะคนนั้นเลยนะ ไม่มีทางสนใจอะไรคนอย่างผมได้หรอก”

 

ทันใดนั้นคาเรนก็หันกลับไปข้างหน้า แล้วเดินต่ออีกครั้ง

 

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีไป แต่จะบอกไว้ก่อนอย่างนึงนะ คาเรนน่ะ โคตรเกลียดรุ่นพี่โทวโกะเลย เพราะงั้นยูคุงเองก็อย่าคุยกับรุ่นพี่โทวโกะให้มากนักนะ!”