โรงอาหารวิทยาลัยช่วงมื้อเที่ยง ค่อนข้างแออัดพอตัว

ผมถือเซ็ตปลาอาจิชุบแป้งทอด นั่งลงที่โต๊ะซึ่งคาเรนรออยู่

 

มหาวิทยาลัยนี้มีโรงอาหารอยู่สองที่ แต่โรงอาหารของนักศึกษาที่แรกนี้ ตรงกลางเป็นโต๊ะยาวธรรมดา ๆ ส่วนโต๊ะกลมสำหรับสี่คนอยู่แค่ที่ริมหน้าต่าง

นอกจากนี้เหล่าคนมีแฟน ก็มักจะกินรวบโต๊ะกลมพวกนี้ไปหมด

คาเรนก็มีส่วนเรื่อง ‘จองโต๊ะกลมคู่รัก’ นี้ด้วย และมักจะมาโรงอาหารนี้แต่เนิ่น ๆ เพื่อจะมาจองที่ตรงนี้ไว้

 

ผมนั่งอยู่ทำมุม 90 องศาทางขวาของคาเรน

ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้จะเคยนั่งอยู่ชิดกันเลยก็ตามที แต่หลังจากรู้เรื่องนอกใจของคาเรนเป็นต้นมาก็เริ่มติดนิสัยเว้นระยะห่างขึ้นมาซะแล้ว

 

คาเรนพก ‘ข้าวกล่องที่คุณแม่ทำให้’ มา

การทานข้าวด้วยกันวันศุกน์นั้น เป็นกฎมาตั้งแต่ที่พวกเราเริ่มคบกันแล้ว

เพื่อที่เราสองคนจะได้ตัดสินใจว่าวันเสาร์อาทิตย์นี้จะไปเที่ยวที่ไหนกัน ทว่าปัจจุบันกฎนี้กลายเป็นเพียงแค่ความเจ็บปวด

แต่เพราะรุ่นพี่โทวโกะเข้มงวดมาว่า ‘ความสัมพันธ์จนถึงก่อนหน้านี้ อย่าให้เปลี่ยนไปเด็ดขาด! ผู้หญิงน่ะแม้แต่การเปลี่ยนแปลงนิดเดียว ก็รู้สภาพจิตใจของอีกฝ่ายได้แล้ว’ เราถึงยังกินข้าวด้วยกันอยู่ถึงบัดนี้

แต่มองอีกมุมหนึ่ง ด้วยความที่คาเรนนอกใจวันจันทร์กับวันพฤหัสฯ ก็เรียกได้ว่าเป็นโอกาสดีที่จะได้สืบเสาะดูสถานการณ์ในตอนนั้นได้

 

หลังจากที่เริ่มทานได้ไม่ถึงสามนาที คาเรนก็มองไปข้างหน้าด้วยหน้าตาไม่พอใจ

ผมรู้เหตุผลที่เธออารมณ์เสียอยู่

ทว่าผมทำเป็นไม่สนใจเรื่องนั้น แล้วตักเอาเซ๋็ตปลาอาจิชุบแป้งทอดเข้าปากอย่างเงียบ ๆ

 

“ให้ตายเถอะ…”

 

ณ ตอนที่คาเรนพูดแบบนั้น ก็ถอนหายใจดัง ‘เฮ้อ~’ อย่างจงใจ

มันคือสัญญาณบอกผมว่า ‘สนใจชั้นหน่อยเซ่!’

 

—— ช่วยไม่ได้ ให้เล่นด้วยสินะ ——

 

“เป็นอะไรไปหรอ คาเรน?”

 

ไม่น่าถาม แม้จะรู้เหตุผลที่คาเรนหงุดหงิดอยู่แล้ว แต่แฟนหนุ่มจำเป็นก็ถามไปซะหน่อย

 

“ดูโน่นดิ โน่น”

 

คาเรนเชิดคางใส่ไปทางโต๊ะที่นั่งห้าตัวข้างหน้าหวังให้ผมเห็น

ตรงนั้นรุ่นพี่โทวโกะกับคาโมกุระนั่งกันอยู่

รุ่นพี่โทวโกะทำข้าวกล่องเตรียมไว้สำหรับสองคน แล้วก็ยื่นกล่องนึงให้คาโมกุระ

 

“รุ่นพี่คาโมกุระกับรุ่นพี่โทวโกะหรอ?”

 

“ใช่!”

 

คาเรนตอบพร้อมกับพ่นลม

 

“รุ่นพี่โทวโกะ บ้ารึเปล่า? มาจู๋จี๊กันในโรงอาหารแบบนี้ ไม่คิดว่ามันทุเรศไปหน่อยรึไงนะ”

 

รุ่นพี่โทวโกะยื่นข้าวกล่องทำเองด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วยื่นให้คาโมกุระ

คาโมกุระก็ดูจะมีความสุขเหมือนกัน

แต่ว่ามันก็ไม่เห็นจะเป็นการจู๋จี๋กันขนาดนั้นเสียหน่อย

ตัวผมปกติคงจะบอกว่า ‘ไม่เห็นเป็นไรเลย คู่รักคบกันก็งี้แหละ’ ทว่าตอนนี้คงต้องคล้อยตามคาเรนไปก่อน

 

“นั่นสิเนอะ”

 

“ยูคุงก็คิดงั้นใช่มะ? โรงอาหารมันมีไว้กินข้าว ไม่ได้ให้มาสวีทกันอย่างนั้น!”

 

คาเรนดูค่อนข้างหงุดหงิดมากพอดู

 

“เอาจริง ๆ นะ ถ้าพกข้าวกล่องมา ก็ไม่จำเป็นต้องมาโรงอาหารแต่แรกแล้วมั้ย! ไปหาห้องเรียนว่าง ๆ นั่งกินกันสองคนก็ได้ปะ แบบนั้นจะได้มีเก้าอี้ว่างด้วย หัดคิดถึงคนอื่นบ้างสิ!”

 

ครั้งนี้ผมยั้งใจไม่อยากขัดว่า ‘ตัวเองก็ข้าวกล่องหนิ’

 

“นั่นสิเนอะ กินที่ห้องเรียนก็ได้นี่”

 

เห็นด้วยอย่างไม่มีกะจิตกะใจ

 

เรื่องนั้นเอาเข้าจริง ๆ โรงอาหารนี้พกมากินได้อย่างอิสระ

ไม่ได้มีกฎว่า ไม่ให้เอาข้าวกล่องหรืออาหารที่ซื้อมาจากที่อื่นเข้ามาเลย

ความจริงก็คือ นอกจากคาเรนกับรุ่นพี่โทวโกะแล้ว นักศึกษาอีกหลาย ๆ คนก็พกอาหารเข้ามาเหมือนกัน

 

“พักหลังมานี้สองคนนั้น ชอบเอาข้าวกล่องมากินด้วยกันสองคนแบบนั้นประจำเลยสินะ”

 

“นั่นสินะ เห็นอยู่บ่อยเลย”

 

ก่อนอื่นก็ตามน้ำตามเรื่องไปก่อน

พอเล็งสายตาไปทางสองคนนั้น ก็เห็นกำลังกินข้าวกล่องไปคุยกันไปพลางอย่างสนุกสนานกันจริง

 

ข้าวกล่องที่รุ่นพี่โทวโกะทำ

พอนึกอย่างนั้นใจผมก็สั่นขึ้นมา

ถึงจะรู้แก่ใจว่ามันเป็น ‘แผนการของรุ่นพี่โทวโกะ’ ก็เถอะ…

 

 

 

——

 

“มีอะไรที่ผู้หญิงทำให้แล้ว ผู้ชายจะมีความสุขบ้างคะ?”

 

รุ่นพี่โทวโกะถามมาจากโทรศัพท์

ประมาณสิบวันก่อนหน้านั้น

 

“มีอะไรบ้างหรอครับ?”

 

ผมย้อนถาม

 

“ฉันกำลังคิดว่า จะทำอะไรเอาใจดี เพื่อที่จะสร้างความรู้สึกของเทตสึยะให้มากขึ้นน่ะค่ะ”

 

รุ่นพี่โทวโกะตอบ

 

ณ ตอนนี้ รุ่นพี่โทวโกะกับคาโมกุระจากภายนอกดูเป็นคู่รักที่กำลังไปกันได้สวย

แต่อีกด้านหนึ่งคาโมกุระก็ยังคงนอกใจกับคาเรนอยู่ด้วยเป็นปกติวิสัย

สถานะเท่าที่เห็น คนหลักของคาโมกุระยังคงเป็นรุ่นพี่โทวโกะ

คาเรนยังอยู่ในตำแหน่ง ‘ผู้หญิงที่เวลาไม่ได้เจอกับรุ่นพี่โทวโกะจะเรียกมาเมื่อไรก็ได้’

แต่ทว่าตัวคาเรนเอง ดูจะยังไม่รับรู้ถึงความจริงข้อนี้เลย

 

“สิ่งที่ทำให้ผู้ชายมีความสุข งั้นหรอครับ?”

 

พูดประสาคนทั่วไป ผมในตอนนี้ ในหัวนึกขึ้นมาได้แต่เรื่องลามกอย่างเดียวเลย

 

“ของขวัญดีไหมครับ?”

 

ก่อนอื่นพูดแต่เรื่องทั่วไปก่อนก็แล้วกัน

 

“แต่ว่าให้เสียเงินกับคนที่กำลังนอกใจเนี่ย ไม่ไหวจริง ๆ ค่ะ”

 

“อย่างงั้น ถ้าไม่อยากเสียเงินก็ผ้าพันคอถักมืออะไรแบบนี้”

 

“จากตอนนี้เดี๋ยวก็ข้ามวันชี้ชะตาแล้วนะ อีกอย่างถ้าให้นึกถึงเทตสึยะตอนนี้ รู้สึกไม่อยากมาเสียเวลาอะไรแบบนั้นเลยค่ะ”

 

“ถ้าอย่างนั้น ก็คงเหลือแค่ข้าวกล่องแล้วล่ะครับ”

 

รุ่นพี่โทวโกะเงียบมาจากอีกฟากของโทรศัพท์อยู่พักหนึ่ง

 

“ข้าวกล่องหรอ… เรื่องนั้นก็คิดอยู่เหมือนกัน แต่ฉันน่ะ ทำอาหารไม่เก่งน่ะสิ”

 

เคยคิดว่าถ้าเป็นรุ่นพี่โทวโกะจะเชี่ยวชาญงานบ้านงานเรือนซะอีก แต่ทำอาหารไม่เก่งนั้นหรอ?

ทว่าผมนึกขึ้นมาได้

 

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ข้าวกล่องเดี๋ยวนี้ใส่อาหารแช่แข็งอย่างเดียวก็ได้นะครับ”

 

“งั้นหรอกเหรอ?”

 

“ครับ อีกอย่างก็แค่เอาออกมาจากถุงแล้วก็ใส่กล่องข้าวเท่านั้นเองครับ ไม่จำเป็นต้องเข้าไมโครเวฟอะไรเลย”

 

ตอนที่ผมไม่มีตังค์ ก็จะขอให้แม่ทำข้าวกล่องให้

แต่ว่าตอนที่แม่กำลังยุ่งผมก็จะทำเอง ก็แค่ตักข้าวใส่พอประมาณเติมอาหารแช่แข็งใส่กล่องข้าวแค่นั้นเป็นอันเสร็จ

 

“นอกจากนั้น ตั้งแต่แฮมเบอร์กเอย ออมเล็ต ทงคัตสึ จนกระทั่งเครื่องเคียงอะไรเอยก็มีหมดทุกอย่าง เพราะฉะนั้นจะจัดแต่งอะไรก็ได้เต๋็มที่เลยครับ ทั้งหมดนี่ใช้เวลาทำไม่ถึง 5 นาทีด้วยครับ”

 

“งั้นเองหรอ? ถ้าอย่างนั้นฉันเองก็น่าจะทำได้นะ! ขอบใจนะ ที่สอนอะไรดี ๆ ให้”

 

ด้วยเหตุนั้น รุ่นพี่โทวโกะจึงตัดสินใจทำข้าวกล่องมากินด้วยกันกับคาโมกุระสัปดาห์ละครั้งสองครั้ง

ด้วยความที่ตั้งแต่คบกับรุ่นพี่โทวโกะไม่เคยมีอะไรแบบนี้เลยสักครั้งเดียว คาโมกุระดูเหมือนจะมีความสุขมาก ๆ เลย

ใด ๆ ก็แล้วแต่

 

“โทวโกะก็เหมือนภรรยาของผมเลย ในที่สุดก็รู้ตัวซะที”

 

เหมือนว่าจะกล่าวว่าอะไรทำนองนั้น

 

……

 

 

 

“คาเรน ก่อนหน้านี้ก็เคยคิดนะว่ารุ่นพี่โทวโกะเนี่ย ‘คูลแล้วก็เท่จังเลย’ แต่มันก็เป็นแค่เรื่องหลอกลวง!”

 

คาเรนเชิดหน้าขึ้นพูด

 

“นั่นสินะ ไม่เหมือนกับรุ่นพี่โทวโกะที่เคยเห็นก่อนหน้านี้เลยเนอะ”

 

ตั้งแต่เมื่อกี้ก็ได้แต่บอกว่า ‘นั่นสินะ’ ทว่าผมน่ะหมดความสนใจจะคุยกับนังนี่ไปแล้ว

 

“ทำอะไรอย่างนั้นน่ะ ผู้ชายจะอารมณ์ดีมันก็ช่วยไม่ได้นี่! รุ่นพี่โทวโกะน่ะไม่มีศักดิ์ศรีเอาซะเลยเนอะ”

 

ตั้งแต่เมื่อกี้ก็ได้แต่บอกว่า ‘นั่นสินะ’ ทว่าผมน่ะหมดความสนใจจะคุยกับนังนี่ไปแล้ว

 

“ทำอะไรอย่างนั้นน่ะ ผู้ชายจะอารมณ์ดีมันก็ช่วยไม่ได้นี่! รุ่นพี่โทวโกะน่ะไม่มีศักดิ์ศรีเอาซะเลยเนอะ”

 

รู้สึกได้ว่าประโยคนั้นไม่ได้นิ่งนอนใจเลย

หรือว่าที่คาเรนนอกใจกับคาโมกุระ ตั้งใจว่าจะเอาชนะรุ่นพี่โทวโกะให้ได้งั้นหรอ?

 

—— สำหรับผู้ชาย แฟนสาวที่รักกับคู่รักนอกใจ ผืนฟ้ากับผืนดิน ดวงจันทร์กับตะพาบน้ำ กับดวงอาทิตย์กับเต่าน่ะ มันมีความต่างกันอยู่นะโว้ย! ——