ตกเย็น ผมก็ส่งข้อความไปหาคาเรน

แน่นอนว่าเป็นเรื่อง ‘ตอนนี้กลับมาจากไปเที่ยวมาแล้ว’

 

(ยูว) คาเรน ตื่นหรือยัง?

(คาเรน) ตื่นแล้วค่า~

(ยูว) ตอนนี้ถึงบ้านแล้วนะ

(คาเรน) อ้อหรอ? ไปเที่ยวมา สนุกมั้ย?

(ยูว) ก็ตามสภาพ พอได้ผ่อนคลายอยู่

(คาเรน) ดีจังเลยน้า~

(ยูว) แล้วคาเรนเป็นไงบ้าง?

(คาเรน) ไม่มีอะไร~ นอนเปื่อยอยู่บ้านน่ะ

 

ไอ้นี่นิ ลืมที่จัดฉากเรื่อง ‘ไปนัดเจอเพื่อน’ เมื่อคืนวันเสาร์ไปแล้วเรอะ

 

(ยูว) งั้นหรอ สัปดาห์หน้าเราสองคนไปหาที่เที่ยวกันมั้ย?

 

ไหนดูซิ จะตอบยังไง

 

(คาเรน) อืม~ ยังไม่แน่ใจแหะ

 

อย่างนี้เองสินะ ว่าแล้วเชียวว่าหมดใจกับเราไปแล้วสินะ

 

(ยูว) งั้น ไว้ติดต่อมาใหม่นะ

(คาเรน) อะ เดี๋ยวก่อน

(ยูว) อะไรหรอ?

(คาเรน) รอบนี้คาเรนน่ะ กำลังคิดอยู่ว่าจะไปเที่ยวข้างนอกกับเพื่อนน่ะ

 

ไปเที่ยวข้างนอกกับเพื่อน? กับใคร?

 

(ยูว) เพื่อนคนไหนหรอ

(คาเรน) เพื่อนแถวบ้าน สมัยมัธยมต้นน่ะ

 

น่าสงสัย

คาเรนมักจะชอบใช้คำว่า ‘เพื่อนแถวบ้าน’ เวลาไปเจอกับคาโมกุระ

 

(คาเรน) ได้ใช่มะ? ครั้งนี้ยูวคุงเองก็ไปเที่ยวข้างนอกกับอิชิดะคุงแล้วนี่! คาเรนเองก็ นาน ๆ ทีก็อยากจะเที่ยวเรื่อยเปื่อยกับเพื่อนแถวบ้านบ้างไง

 

ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรก่อนเลย ก็กดดันซะขนาดนี้

ว่าแล้วเชียวอีกฝ่ายต้องเป็นคาโมกุระแน่ ๆ?

 

(ยูว) ก็ไม่ได้จะห้ามอะไรหรอก ดีออก ได้ออกไปเที่ยวบ้าง

(คาเรน) [สติกเกอร์ “เยี่ยมเลย”]

(ยูว) จะไปเมื่อไรหรอ?

(คาเรน) ยังไม่ได้นัดกันดี ๆ เลย น่าจะเป็นวันหยุดช่วงเดือนพฤศจิกาฯ ล่ะมั้ง

(ยูว) หรอ ถ้าได้วันแล้วบอกด้วยนะ

(คาเรน) เข้าใจละ

 

ข้อความที่คุยกับคาเรนก็จบเพียงเท่านี้

ผมโทรไปหารุ่นพี่โทวโกะทันที

 

“คะ?”

 

“ยูวเองครับ เมื่อสักครู่ผมส่งข้อความกับคาเรนมาครับ”

 

“หรือว่าจะเป็นเรื่อง ‘จะไปเที่ยวข้างนอก’ ใช่มั้ย?”

 

“รุ่นพี่โทวโกะเองก็ได้ยินจากรุ่นพี่คาโมกุระเหมือนกันหรอครับ?”

 

“ถึงจะดูยังไม่แน่ไม่นอนขนาดนั้นก็เถอะ แต่เห็นโทรมาบอกตะกี้ว่า ‘อาจจะไปเที่ยวกับเพื่อนในชมรมสมัยมัธยมต้น’ น่ะ”

 

“ว่าแล้วเชียว คาเรนก็พูดแบบเดียวกันเลยครับ ถึงจะยังไม่ได้วันนัดกันดี ๆ แต่เห็นว่าเป็นวันหยุดเดือนพฤศจิกายนน่ะครับ”

 

“เทตสึยะไม่ได้บอกถึงขั้นนั้นน่ะค่ะ แค่รู้สึกได้ว่า ‘ไม่แน่ใจว่าจะไปไหม’ ประมาณนั้น”

 

เรื่องที่ว่ามานี้ คงจะหมายความว่าเป็นฝ่ายคาเรนเองที่ฝักใฝ่เรื่องนอกใจมากกว่าคาโมกุระสินะ

แต่ด้วยความที่ผมไม่ได้คิดกับคาเรนเป็นแฟนแล้วล่ะมั้ง ถึงได้ไม่นึกสนใจเท่าไร

ผมจึงตัดสินใจพูดเรื่องนี้กับรุ่นพี่โทวโกะ

 

“ดูเหมือนว่าจากเรื่องที่ฟัง ๆ มา ผมว่าฝ่ายคาเรนน่าจะเป็นคนต้นคิดมากกว่านะครับ”

 

รุ่นพี่โทวโกะเองก็ดูจะคิดเห็นตรงกัน

 

“รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ”

 

“พอผมถามไปว่า ‘สัปดาห์หน้ามาเจอกันมั้ย’ ก็ถูกตอบกลับมาว่า ‘ยังไม่แน่ใจ’ มาครับ”

 

“แย่แล้วสินะคะ แบบนี้”

 

เสียงรุ่นพี่โทวโกะชะงักไป

เหมือนว่าจะคิดอะไรออกสักอย่าง

 

“ไว้พรุ่งนี้มาเจอกันเถอะค่ะ อยากจะคิดเรื่องแผนการต่อไปด้วย สถานที่ไว้เป็นร้านกาแฟที่เคยนัดเจอกันตอนแรกเลยดีไหมคะ?”

 

“ได้เลยครับ ส่วนเรื่องเวลาก็เหมือนวันนั้นเลยนะครับ”

 

พอคุยเสร็จก็ตัดสาย

ในที่สุดรุ่นพี่โทวโกะก็ยอมรับว่า ‘คาโมกุระ เทตสึยะ กัยมิตสึโมโตะ คาเรน นอกใจ’

 

ตั้งแต่บัดนี้ไป แผนการ ‘ตบหน้าด้วยการไปนอนกับคู่รักคนอื่นตอนที่อีกฝ่ายหลงรักเรามากที่สุด’ ก็ได้เริ่มต้นขึ้นเสียที

 

ความเคืองแค้นที่ถูกหยามเหยียดอย่างกับเป็นคนโง่มาจนถึงบัดนี้ ไม่มีวันลืมเป็นเด็ดขาด

จะจัดให้จดจำฝังลึกไปถึงก้นบึ้งของจิตใจเลยทีเดียว!