[นิยายแปล] I'm Really Scared ชั้นกลัวแล้วจ้าคุณระบบจ๋า! - ตอนที่ 23 ต่างคนต่างเข้าใจ

“ชายผู้นี้ รับมือไม่ง่ายเลย…..”

 

เมื่อมองดูรอยยิ้มของกวนซาน เซี่ยเหล่ยก็ลอบคิดอย่างเงียบๆ

 

ในอดีต เมื่อตอนที่พวกเขาพยายามชักชวนให้ผู้ใช้พลังไร้หัวนอนปลายเท้าเข้าร่วมด้วย พวกเขาจะใช้คำพูดเปิดประเด็นให้อีกฝ่ายผ่อนคลายความระมัดระวัง

 

จากนั้นก็ส่งสัญญาณแสดงท่าทีเป็นมิตรเพื่อบอกอีกฝ่ายว่า เรารู้ว่าคุณมีพลังพิเศษและเราก็เป็นคนประเภทเดียวกับคุณ มันมีคนมากมายแบบคุณ และเราสามารถจัดหาที่พักพิงให้ได้ เพื่อคุณจะได้ไม่ต้องกังวลตลอดเวลา

 

โดยปกติ หลังจากพูดคำกล่าวเหล่านี้เสร็จ อีกฝ่ายก็เริ่มคล้อยตามแล้ว

 

คราวนี้ ชั้นก็แค่พูดถึงประโยชน์ของการขึ้นทะเบียนผู้ใช้พลัง ประโยชน์ของการเข้าร่วมทำงาน ฯลฯ ท้ายที่สุดชั้นก็จะให้คำมั่นแก่พวกเขา

 

อย่างไรก็ตาม มันอาจมีคนที่ต่อต้านดื้อรั้นหรือยังเข้าผิด ซึ่งจะมอบให้นักจิตวิทยาจัดการซะเป็นส่วนใหญ่

 

—นักจิตวิทยาฝ่ายพลาธิการหน่วยรักษาความปลอดภัยพิเศษนั้นไม่ใช่นักจิตวิทยาทั่วไป แต่เป็นนักจิตวิทยาที่มีพลังที่เกี่ยวข้องกับ “จิต”

 

มีความรู้ในทฤษฎีพอๆกับพลังในการลงมือปฏิบัติ

 

ตราบใดที่อีกฝ่าย “สมัครใจ” ลงทะเบียนข้อมูลตนเอง ภารกิจของพวกเขาก็เป็นอันสำเร็จ

 

แน่นอนว่าสำหรับกวนชานที่สามารถทำให้เซี่ยเหล่ยต้องเข้าหาด้วยตัวเอง พวกเขาไม่เพียงต้องการให้เขาลงทะเบียนเท่านั้น แต่ยังหวังว่าเขาจะเข้าร่วมหน่วยรักษาความปลอดภัยพิเศษด้วย

 

“แต่ดูเหมือนเขาจะรังเกียจองค์กรของทางการ และค่อนข้างแสดงท่าทีต่อต้านรุนแรงนะ”

 

เซี่ยเหล่ยครุ่นคิดเรื่องนี้ และตัดสินใจที่จะดำเนินการตามแผนก่อนหน้า ซึ่งก็คือการพูดคลุมเครือ

 

เพราะยังไงซะ ชายหนุ่มที่กำลัง “บาดเจ็บและอ่อนแอ” บนเตียงของโรงพยาบาลแห่งนี้ มีประวัติที่ยอดเยี่ยมในการฆ่าระดับ D สามคนและระดับ C หนึ่งคนเพียงลำพัง อีกทั้งจนถึงบัดนี้ ก็ยังไม่มีผลวิเคราะห์พลังของเขาที่ถูกต้องด้วย

 

ถ้ามันดันไปกระตุ้นความพยศของเขา ผลที่ตามมาก็อาจจะเกิดหายนะขึ้นได้

 

ไม่ใช่ว่าเซี่ยเหล่ยกลัวว่าจะไม่อาจเอาชนะเขาได้หรอกนะ มันแค่ไม่จำเป็นต้องดึงดันถึงจุดนั้นต่างหาก

 

ยิ่งไปกว่านั้น จากคำพูดที่ว่าศัตรูของศัตรูคือมิตร ก็สามารถกล่าวได้ว่าพวกเขาอยู่ฝ่ายเดียวกัน

 

เซี่ยเหล่ยกระแอมไอสองครั้งและเอ่ยเสียงเบาว่า “ไม่มีอะไร, ไม่มีอะไรหรอก ผมแค่อยากรู้เวลาระบุจำเพาะเจาะจงเหตุการณ์และสภาพของรถในขณะนั้น”

 

“อย่าห่วงไปเลย คุณคือเหยื่อนะ มันจะไปมีปัญหาอะไรได้ไงล่ะเนอะ? ในเมื่อเราต้องมาลำบากร่วมกันในยามดึก เราก็ควรให้ความร่วมมือกันจะดีกว่า”

 

ทั้งสามคนพอได้ยินคำพูดนี้แววตาของพวกเขาก็ดูเลื่อนลอยทันที เหยื่องั้นเหรอ? เหยื่อตัวจริงเกรียมเป็นตอตะโกแล้วต่างหาก

 

หากหมอนี่คือเหยื่อ จางซานผู้คลั่งไคล้การฆ่า ก็นับว่าบริสุทธิ์ไร้เดียงสาแล้วแหละ

 

“อ๋อ แบบนี้นี่เอง”

 

การถามเพื่อให้เข้าใจสถานการณ์ กล่าวได้ว่า พวกเขายังไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นจริงๆ

 

กวนซานผงะเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

กลับกลายเป็นว่าตื่นตูมไปเองซะงั้น….. แต่ก็ดี เพราะมันหมายความว่าเขายังสามารถมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ต่อไปได้ ซึ่งเป็นเรื่องน่ายินดีปรีดาอย่างยิ่ง

 

“ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาประมาณสี่ทุ่ม พอผมเห็นว่ารถไม่มา ผมก็เลยตัดสินใจเดินกลับบ้านแทน….. เพราะบ้านผมอยู่ไม่ไกลจากสำนักงานมากนัก มันแค่ใช้เวลาเพียงชั่วโมงครึ่งก็เดินถึงแล้ว แต่เมื่อผมเดินไปได้ซักระยะ จู่ๆรถเมล์ก็แล่นพุ่งตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ผมจะทันหลบมันก็ระเบิดซะแล้ว”

 

กวนซานคิดว่าจะคงไม่มีใครยืนที่ป้ายรถเมล์กลางดึก เขาจึงแต่งเรื่องหลอกลวงขึ้นผสมกับสถานการณ์จริงเล็กน้อยและกล่าวว่า “ผมพอเห็นรางๆว่ามันไม่มีคนขับในรถ รวมไปถึงผู้โดยสารด้วย มันเป็นเรื่องจริงนะครับ น่ากลัวจังเลย”

 

มุมปากเซี่ยเหล่ยได้กระตุกขึ้นเมื่อฟังคำพูดเหลวไหลของกวนซาน

 

เรื่องที่กวนซานขึ้นรถเมล์จริงหรือไม่ ได้ปรากฏชัดในรายงานของหลินซูม่านแล้ว อีกทั้งสามคนที่เสียชีวิตก็คือหลักฐานที่มัดตัวที่สุดด้วย

 

การที่เขาให้คำตอบซึ่งตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง คงเป็นเพราะว่าเขาต้องซ่อนบทบาทของเขาต่อเหตุการณ์นี้

 

เกาเย่พลันถามขึ้นว่า “ทำไมถึงไม่มีทั้งคนขับและผู้โดยสารเลยล่ะ?”

 

เธอไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาถึงเลือกตอบอย่างนี้

 

เนื่องจาก “ผึ้งเพชฌฆาต” ได้ส่งคนมา เขาย่อมต้องรู้อยู่แล้วว่าจุดจบของสองคนนั้นมีแค่สองทางเท่านั้น ซึ่งก็คือยังมีชีวิตหรือตายไปแล้ว

 

ในเมื่อพวกเขาไม่ได้กลับไป ก็หมายความว่าได้ตายในภารกิจนี้

 

ต่อการบอกว่าไม่มีใครเลย คือการปกปิดที่ไร้ค่าอย่างยิ่ง

 

“ผึ้งเพชฌฆาต” ไม่ช้าก็เร็วย่อมต้องรู้ว่า “ผึ้งงานหมายเลข 4” และ “ผึ้งงานหมายเลข 10” ได้เสียชีวิตระหว่างภารกิจจัดการกวนซาน พวกมันไม่สนหรอกว่าใครเป็นคนฆ่า

 

เพราะไม่มีสิ่งใดที่จะสามารถยื้อเวลาการลงมือ หรือหลอกลวงพวกมันได้

 

กวนซานกระพริบตาและถามอย่างปกติแนบเนียนว่า “มีคนขับและผู้โดยสารด้วยเหรอ?”

 

เกาเย่ถึงกับสะอึก

 

ใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าเธอดูจริงใจจนเธอรู้สึกอึดอัด ราวกับได้บอกว่านี่คือความจริงแท้แน่นอน

 

จนมันทำให้เธออดสงสัยไม่ได้ว่าเป็นการข่มขู่หรือเล่ห์กล

 

เกาเย่พูดไม่ออกไปพักใหญ่ เป็นเซี่ยเหล่ยที่ได้ตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า “ไม่แน่นอน ฮ่าฮ่าฮา ลูกญาติผมค่อนข้างก้าวร้าวไปบ้าง อย่าถือสาเธอเลยนะ”

 

กวนซานพยักหน้ารับ จากนั้นก็เลิกคิ้วกล่าวว่า “อ๋อ แต่ยังไงซะคุณต้องยึดหลักความเป็นจริงไว้เสมอนะ”

 

“ว่าแต่ลูกญาติคุณนี่มีรสนิยมเป็นเอกลักษณ์จังนะ ชอบดาบถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?”

 

เกาเย่ : “……”

 

ทำไมเธอคิดว่าผู้ชายคนนี้กำลังเหน็บแนมเธออยู่หนอ?

 

เซี่ยเหล่ยหัวเราะออกมา “มันก็แค่งานอดิเรก—-อ่ะนะ ผมพอเข้าใจที่คุณบอกแล้ว คุณเห็นรถเมล์ไร้คนคันนี้ขับมาตามถนนประมาณ 11:30 น. และทันใดนั้นมันก็ระเบิด ใช่มั้ย?”

 

คำพูดเหล่านั้นได้ทำให้กวนชานรู้สึกหน้าชา แต่เพื่อไม่ให้เขาจบเห่ เขาจึงต้องกัดฟัดพูดว่า “ใช่ครับ นั่นคือสถานการณ์ที่เกิดขึ้น”

 

เซี่ยเหล่ยคิดว่าเขาเข้าใจแล้ว

 

กวนซานกำลังยื่นคำเรียกร้องอยู่!

 

สิ่งที่เขาต้องการบอกคือการให้หน่วยรักษาความปลอดภัยพิเศษปกปิดความจริงนี้ โดยไม่ยอมรับว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของผึ้งงานสองคน

 

หากเป็นเช่นนี้ ผึ้งเพชฌฆาตจะคิดว่าเป็นฝีมือของหน่วยรักษาความปลอดภัยพิเศษที่ฆ่า และพลังของกวนชานจะยังคงเป็นระดับ D ต่อไป

 

สำหรับผึ้งเพชฌฆาต เขายังคงเป็นเป้าหมายที่สามารถฆ่าได้ทุกเมื่อ

 

ที่แท้ นี่คือการพาตัวเองออกนอกปัญหา และให้หน่วยรักษาความปลอดภัยพิเศษแบกรับก้นหม้อนี้แทน!

 

นัยน์ตาเซี่ยเหล่ยได้สั่นเครือ ในเมื่อเขาทำการขอ เราก็ต้องมอบให้เขาบ้างถูกมั้ยล่ะ?

 

แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่อยากพูดคุย แต่การเต็มใจให้ความร่วมมืออย่างดีก็ถือเป็นทางออกที่ดีทางนึง

 

เซี่ยเหล่ยแกล้งทำเป็นเขียนจดคำให้การแล้วพูดว่า “กวนซาน คุณเป็นนักข่าวจากข่าวภาคค่ำหางโจวใช่มั้ย?”

 

กวนซานพยักหน้ารับ

 

“หน่วยรักษาความปลอดภัยพิเศษของเรามีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นไม่นานมานี้ และผมหวังว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากคุณนะ”

 

เซี่ยเหล่ยเอ่ยเสียงขรึม “เรื่องนี้สำคัญมาก เพราะเราต้องการนักข่าวเพื่อค้นหาความจริงในเรื่องนี้”

 

กวนซานมีสีหน้าว่างเปล่า และชี้ไปที่ตัวเอง: “ผมเหรอ?”

 

“ถูกตัอง”

 

เซี่ยเหล่ยดีใจมากเมื่อเห็นว่าเขาไม่มีท่าทีต่อต้านอีกต่อไป และรู้สึกว่าเขาพบวิธีการที่ถูกต้องแล้ว: “พอผมได้สนทนากับคุณ ผมก็คิดว่าคุณเป็นคนที่เหมาะสมมาก!”

 

กวนซานดูมึนงง “แต่…ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังสืบอะไรนะ”

 

“ไม่ต้องรีบร้อนไป” เซี่ยเหล่ยกล่าวด้วยความดีใจ “ในอีกไม่กี่วัน ผมจะส่งคนไปหาเจ้านายคุณและขอยืมตัวชั่วคราวจากสำนักพิมพ์ แล้วเรื่องค่าจ้างล่ะจะว่ายังไง?”

 

กวนซานได้ลังเล

 

เซี่ยเหล่ยโบกมือและกล่าวว่า “คุณลองคิดดูก่อนก็แล้วกัน จากนั้นคุณค่อยยื่นข้อเรียกร้องให้ผมดูในภายหลังก็ได้”

 

กวนซานไม่อาจหยุดยั้งการเชิญอันลี้ลับและกระตือรือร้นนี้ได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงพยักหน้ารับไปก่อนและให้คนแปลกพิกลทั้งสี่จากไป

 

ทันทีที่คนเหล่านี้จากไป เสินติงฮัวก็มาถึงอย่างเหนื่อยหอบ

 

เธอรีบเข้ามาในวอร์ดและเมื่อเห็นกวนชานมีผ้าพันแผล นัยน์ตาสีดำของเธอก็ถูกปกคลุมไปด้วยน้ำตาพร่ามัวโดยพลัน