[นิยายแปล] I'm Really Scared ชั้นกลัวแล้วจ้าคุณระบบจ๋า! - ตอนที่ 16 หัวใจนักแล่เนื้อ

สีหน้าเย้ยหยันของเถาหลัวได้ชะงักค้างหลังจากที่เขาเพิ่งจะแสดงออกมา ซึ่งเป็นอะไรที่แลดูตลกมาก

 

เขามองดูด้วยแววตาอันเหลือเชื่อต่อการแหวกตัวอย่างราบรื่นตรงกึ่งกลางอย่างสมบูรณ์แบบ ราวกับว่าเดิมทีมันเป็นแผ่นโลหะสองส่วนประกบกัน สมองเขาในตอนนี้เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

 

เป็นไปไม่ได้ เปิดได้ยังไง? มันไม่ใช่ประตูสักหน่อย? !

 

เมื่อครู่นี้ เขาได้ใช้พลังปิดผนึกประตูเป็นแผ่นโลหะจนหมด ไม่มีแม้แต่ช่องว่างสักนิด!

 

และชะแลงก็ได้ปรากฏขึ้นมาจากความว่างเปล่าเหมือนปืนพกซะงั้น เถาหลัวไม่ต้องการครุ่นคิดอีกต่อไป เขาคิดซะว่ามันเป็นความสามารถอย่างนึงของกวนชาน

 

พลังรูปแบบมิติ แม้จะหายาก แต่ใช่ว่าจะไม่เข้าใจรูปแบบมัน

 

แต่ตอนนี้ เขาอยากรู้มากว่าเจ้าชะแลงนี้ถูกเสียบเข้าไปในแผ่นเหล็กหนาห้าเซนติเมตรได้อย่างไร และทำให้เหล็กทั้งแผ่นพลันแยกออกเป็นสองส่วนอย่างสบายบรื๋อได้อย่างไร !

 

ปกติชะแลงสามารถทำอย่างนี้ได้งั้นเรอะ? !

 

อ๋า? ใครก็ได้อธิบายที? !

 

แน่นอนว่าไม่มีใครอธิบายได้หรอก

 

เถาหลัวได้แต่กัดฟันกรอด และมองดูกวนชานกระโดดออกไป เขาสั่งให้เหล็กควบแน่นกันเป็นหนามอีกครั้ง และพยายามไล่ตามหลังไป

 

คิดจะหนีเหรอ?

 

เจ้าโง่นี่หารู้ไม่ว่าได้พลาดโอกาสเดียวที่จะมีชีวิตรอดต่างหาก!

 

เถาหลัวตะโกนเสียงดังออกมา “BK ฆ่าเขาซะ!”

 

เขาไม่นำพากระสุนเหล่านั้นหรอก

 

ก็เพราะกระสุนเป็นโลหะเหมือนกัน

 

ภายในอาณาเขตของเขา โลหะทั้งหลายคือของเล่นในฝ่ามือเขา

 

แม้ระดับพลังของเถาหลัวจะเพิ่งเข้าสู่ระดับ C และอ่อนแอกว่าพลังตามสายธาตุอื่นๆ แต่สำหรับกระสุนที่ใช้พลังงานจลน์ เขากลับสามารถควบคุมได้ง่าย

 

เขาแค่ชะลอความเร็วของกระสุน ทำให้โลหะอ่อนลง แล้วก็ทำลายทิ้ง

 

เถาหลัวไม่เคยรู้สึกว่ากระสุนเป็นภัยคุกคามต่อเขา

 

แต่ทว่า เมื่อเขาต้องการควบคุมกระสุน เขากลับพบว่ากระสุนไม่ขยับตามที่คิดเลย!

 

เจตจำนงของเขาไม่อาจเชื่อมโยงกับพวกมัน!

 

“เป็นไปได้ยังไง!?”

 

เถาหลัวได้ตกตะลึง

 

แต่หนามโลหะที่เขาควบคุมยังคงไล่ตามกวนชานได้อยู่ และพลังของเขาจะไม่มีผลก็ต่อเมื่อกระสุนไม่ใช่โลหะ… ใช่แล้ว!

 

เถาหลัวคิดว่าน่าจะสาเหตุนี้ มันไม่ใช่โลหะ!

 

แม้เขาจะควบคุมกระสุนไม่ได้ แต่กระสุนที่ไม่ใช่โลหะย่อมไม่อาจเจาะปลอกคอและทำให้มันระเบิดได้ ดูท่าน่าจะเป็นการหลอกให้หลงกลมากกว่านะ นักข่าวคนนี้ออกจะฉลาดเอาการแฮะ…

 

เขาคิดเช่นนั้น

 

กระสุนสามนัดได้แล่นฉิวฝ่าอากาศ และปะทะกับปลอกคออย่างแม่นยำ

 

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับเป็นตรงกันข้ามกับที่เถาหลัวคาดไว้

 

พลังงานจลน์อันมหาศาลจากกระสุนได้เจาะเข้าเกราะป้องกันของปลอกคอ และกระแทกเข้ากับอุปกรณ์จุดชนวนภายใน

 

ประกายไฟจากการเสียดสีกันระหว่างโลหะได้แลบแปล๊บออกมาทันควัน

 

—

 

ประตูรถได้เปิดออกอย่างปุบปับ

 

และกวนซานก็ได้กระโดดออกมาจากรถเมล์ เขากลิ้งตัวและเปลี่ยนชะแลงเป็นมีดเลาะกระดูกทันที

 

พอทำเช่นนี้เสร็จ

 

“บรึม!”

 

เสียงระเบิดก็ได้ดังขึ้นจากด้านหลัง และคลื่นความร้อนก็ม้วนโหมพัดเข้าใส่เสื้อผ้าของกวนซานขึ้นจนทำให้เขายืนโซเซ แรงระเบิดได้กระจายเป็นระลอกกว้างจนทำให้ต้นไม้โดยรอบสั่นไหว

 

กวนซานหันกลับมายืนนิ่ง เขามองดูรถเมล์ที่เกือบจะแตกเป็นสองส่วน เศษซากโลหะต่างๆได้กระจัดกระจายไปทุกทิศทุกทาง กวนซานรู้สึกตกใจมิใช่น้อย “ระเบิดระดับ 2 นี้… ค่อนข้างแรงน่าดูชมเลย”

 

ตามคำอธิบายของระบบจำลอง ระดับระเบิดและทักษะมีทั้งหมด 5 ระดับ

 

ระดับ 2 ยังแรงขนาดนี้ แล้วระดับ 5 จะไม่เป็นระเบิดนิวเคลียร์เลยรึ?

 

ซี๊ด… เขาไม่กล้าคิดถึงเรื่องนี้อีก

 

หลังจากกวนชานออกมาข้างนอกรถ เขาพึ่งรู้ว่ามันไม่ใช่แค่ข้างในเท่านั้น แต่ข้างนอกยังถูกเนื้อสีม่วงอมแดงอันน่าสะอิดสะเอียนปกคลุมบางจุด

 

เขาคิดว่าน่าจะเป็นเพราะมีสารไวไฟในวัตถุระเบิด ซึ่งมันได้สร้างเปลวเพลิงความร้อนสูงจนละลายส่วนหนึ่งของผนังเนื้อตอนกลาง จึงทำให้มีสสารนิรนามสีดำบางส่วนกระจายอยู่เต็มพื้น

 

ผนังเนื้อทั้งหมดได้ดิ้นกระเพื่อมด้วยความเจ็บปวด และสร้างเสียงครวญครางทุ้มต่ำออกมา มันไม่ใช่รถเมล์อีกต่อไป แต่เป็นสัตว์ประหลาดจากขุมนรก

 

คนขับเดินโซเซออกมาจากซากปรักหักพัง เขากุมศีรษะที่ไร้ใบหน้าอย่างมึนงง เสื้อผ้าเขาได้ขาดหลุดลุ่ยและแขนข้างหนึ่งก็หายไปซะแล้ว

 

เปลวเพลิงได้ห่อหุ้มตัวเขาไว้ และตัวเลข “-7”, “-7” และ “-7” ก็ปรากฏขึ้นอย่างต่อเนื่อง

 

กวนซานตกใจจนแทบกระโดดโหยง เขารีบตรวจสอบสถานะมัน และพบว่าปริมาณพลังชีวิตของคนขับนั้นเหลือแค่สามในห้าแล้ว!

 

ระเบิดนี้ได้ทำลายเลือดของบอสได้ถึงหกพันเลยทีเดียว!

 

“ชั้นกะแล้วว่าระเบิดคือกุญแจสำคัญจริงๆ!”

 

กวนซานรู้สึกมีความสุข

 

แต่เขาก็พลันนึกได้ว่าถึงจะหายไป 6,000 แต่บอสตัวนี้ยังเหลือเลือดอีก 4,000…สำหรับเขา นี่ก็ยังคงเป็นภูเขาสูงที่ยากก้าวผ่านไป

 

“ก็ยังดีกว่าสิบเท่าก็แล้วกัน เหลือเลือดแค่สี่พัน และตอนนี้เขาโดนบัฟเสียเลือด ชั้นแค่โจมตีอย่างฉาบฉวยเข้าจุดสำคัญ มันก็จะฆ่าเขาได้อย่างแน่นอน”

 

กวนซานปลอบตัวเอง จากนั้นก็คิดขึ้นได้ว่า “เดี๋ยวก่อน ยังเหลืออีกตัวนึงนี่?”

 

“ควับ…”

 

เสียงประหลาดได้ดังมาจากเบื้องบน กวนชานเห็นแค่ว่ามีเงาปรากฏขึ้นบนหัวของเขาอย่างฉับพลัน ใจของเขาได้สั่นสะท้านและยกมีดเลาะกระดูกขึ้นทันที

 

วินาทีถัดมา มอนสเตอร์แมงมุมตัวใหญ่ก็ตกลงมาจากฟากฟ้า และขาของมันก็ตวัดฟันใส่ราวกับดาบที่แหลมคม

 

“แม่เย็บ! มอนสเตอร์ตัวนี้วาปได้!”

 

“เคร้ง!”

 

เสียงนั้นได้สะท้อนออกมาเหมือนกับเหล็กกระทบกัน กวนชานรู้สึกดั่งเขาได้รับตัวชายอ้วนหนักสองร้อยชั่งด้วยมือเปล่า และมีดเลาะกระดูกก็ได้ถูกกดทรุดลงไปพร้อมๆกับหัวไหล่และข้อศอกของเขา

 

HP -10!

 

“เชี่ย! นี่มันแรงเว่อร์เกินไปแล้ว! แล้วทำไมมันเจ็บหนักกว่าตอนเฉี่ยวหน้าชั้นฟะ!”

 

กวนซานตัดสินใจอย่างเด็ดขาดและใช้ [หัวใจนักแล่เนื้อ] ทันที

 

“ตึกตัก!”

 

การเต้นของหัวใจรอบที่สองได้ดังขึ้นอีกครั้ง และคราวนี้ไม่ได้หายไปเหมือนสิ่งจำลอง แต่มันได้สูบฉีดเลือดที่เต็มไปด้วยความทะยานอยากฆ่าออกมาทันที

 

นอกจากจังหวะการเต้นของหัวใจที่เหมือนกลองแล้ว กวนซานยังรู้สึกได้ถึงพลังอย่างชัดเจนว่ามันไหลจากตรงหน้าอกไปยังแขนขาของเขาเรื่อยๆ

 

เส้นเลือดตามขมับของกวนซานได้โป่งพองขึ้นจนแทบปริแตก และพลังอันรุนแรงก็ปะทุออกมาจากจุดที่เลือดไหลผ่าน

 

“มีเวลาแค่ 30 วินาที!”

 

ดวงตาของกวนซานได้ทอประกายอย่างน่าเกรงขาม เขาใช้มีดเลาะกระดูกค้ำยันกับเจ้าแมงมุมไว้ด้วยมือข้างเดียว ซ้ำยังดันไปข้างหน้าแทนที่จะถอยหลัง มีดได้แทงเข้าที่ตัวแมงมุมจนทะลุปักกับพื้นซึ่งทำให้มันเคลื่อนไหวไม่ได้

 

ส่วนมือข้างที่เหลือก็สวมใส่อาวุธอีกอัน—–ซึ่งก็คือ Glock 17

 

“คิดว่าชั้นจะให้แกวาปอีกเรอะ! ถึงชั้นเอาชนะเลเวล 10 ไม่ได้ แต่ชั้นไม่กลัวเลเวล 9 อย่างแกหรอก! ให้ชั้น…ส่งแกลงนรกดีกว่า!”

 

ปากกระบอกปืนสีดำได้เล็งที่แมงมุม และจุดตายก็ปรากฏขึ้น!

 

มันคือดวงตาที่อยู่ตรงกลางร่างอันมหึมาของแมงมุมนี่เอง!

 

กวนซานยิงเข้าจุดตายหลายนัด

 

-324!

 

-300!

 

-402!

 

-200!

 

“กี้—-“

 

หลังจากกรีดร้องเสียงครวญ เจ้าแมงมุมก็ล้มลงตายทันที

 

กวนซานไม่หยุดแม้แต่น้อย เขายังไม่สนใจข้อความแจ้งเลเวลอัพด้วยซ้ำ เขานำเอา [ก้อนปรสิตพัน] ออกมากินเพื่อเติมเลือดตัวเอง เขามีลางสังหรณ์ว่าอาการมึนงงของคนขับน่าจะหายแล้ว

 

HP + 10 + 10 + 10… ตัวเลขได้ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขาทุกวินาที

 

และข้อเท็จจริงก็ได้พิสูจน์ว่าลางสังหรณ์ของเขานั้นถูกต้อง

 

กวนซานยังไม่ทันได้กลืนยาในปาก เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอมนุษย์ ตามมาด้วยเสียงฝ่าอากาศหลายครั้ง

 

“ฟึบ ฟึบ ฟึบ—-ฟึบ!”

 

หนวดสีดำเข้มหลายอันที่ประกอบด้วยก้อนเนื้อบวมเน่าเปื่อยต่างๆ ได้แทงเข้าไปในอกและท้องของกวนชาน อีกทั้งยังหมุนคว้านบาดแผลเพิ่มด้วย

 

HP -920!

 

ทรรศนะวิสัยของกวนซานได้เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มรอบๆ มันเป็นการเตือนเขาว่าปริมาณเลือดของเขาไม่เริ่มเหลือน้อยแล้ว

 

“ไอ้…เชี่ยเอ๊ย! ไอ้เกม [ปี๊บ—] ปัญญาอ่อน!”

 

กวนซานกลัวจนวิญญาณของเขาแทบหลุดจากร่าง เขาเผลอคิดว่าสิ้นชีพแน่คราวนี้

 

เขาสบถด่าและก้มมองดูรูโบ๋บนร่างกายเขา เขานำ 【ยาฉีดเร่งอะดีรนาลีน】 ออกมาจากกระเป๋าระบบ

 

และแทงเข้ากลางหัวใจของเขา!