[นิยายแปล] Hell mode - ตอนที่ 99 สกิล

บทที่ 99 สกิล

            “ไม่ปล่อยให้หนีแล้ว!!”

            ดรากฮาปรากฏตัวขึ้นมาต่อหน้าอเลนและเซซิล

            (ในที่สุดก็โดนพบจนได้ ไม่สิรู้ตัวตั้งแต่ตอนที่โดนมาด้ากัลชูกินอยู่แล้ว)

            จากการ์ด 50 ใบได้เปลี่ยนเป็นสัตว์อัญเชิญหิน D ไปแล้ว 48 ใบอเลนไม่เหลือสัตว์อัญเชิญนก E ไว้ค้นหาศัตรูบนท้องฟ้าแล้ว ไหนจะโดนพบแล้วเลยไม่มีความจำเป็นต้องหาศัตรูต่อ

            ดรากฮาค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ทีละก้าว และชำเลืองมองมาด้ากัลชูที่นอนตายอยู่ด้านหลังอเลนครู่หนึ่ง แต่ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจ เขาแค่ชำเลืองมองมาด้ากัลชูแวบหนึ่งก่อนจะเลื่อนสายตากลับมาที่อเลนและเซซิล

            อเลนพยายามบังเซซิลไว้

            (เอาละ ลูกเหล็กก็ปาหมดไปแล้ว ดาบสั้นก็ยังเสียบคามาด้ากัลชูอยู่ สัตว์อัญเชิญเชื่องช้าเกินกว่าจะจับดรากฮาได้ ทางเลือกมีน้อย ทำให้ตัดสินใจสิ่งที่ต้องทำได้ง่าย)

            “คะ คุณหนูเซซิลถอยไปด้วยครับ!! ผมจะหยุดมันไว้ให้เองครับ”

            (ต้องดึงความสนใจ)

            อเลนกางมือทั้งสองข้างออกเพื่อบังเซซิล

            “อะไรกัน? ช่างเป็นคนรับใช้ตัวอย่างจริงๆ คิดจะสละตัวเองเหรอ? อย่างนี้มันน่าหงุดหงิดที่สุดเลยเฟ้ย!!”

            “แค่ก”

            (จริงดิ ขนาดอยู่ตรงๆยังมองไม่เห็นราวกับหายตัวไปเลย)

            “อเลน! ว้าย!!”

            ดรากฮาใช้พลังพิเศษอะไรบางอย่างเตะอเลนอย่างว่องไว แล้วก็ฟาดฝ่ามือใส่เซซิลที่ตั้งใจจะวิ่งมาหาอเลน เธอที่โดนการโจมตีนั้นถึงกับหมดสติไป

            “เป็นอะไรไป? ไม่เข้ามางั้นเหรอ? เอามอนสเตอร์ก่อนหน้านี้ออกมาให้ดูอีกทีสิ”

            1“……”

            “อย่างนี้นี่เอง ใช้พลังเวทหมดแล้วเพื่อจัดการมอนสเตอร์ตัวนี้สินะ”

            “แกเองก็ใช้พลังเวทไปเยอะในการตามฉันมานี่? เหลือพลังเวทเอาไว้ตอนขากลับน่าจะดีกว่านะ”

            “หือ? พกยาฟื้นพลังเวทเอาไว้อยู่แล้ว ไอ้เด็กเวรนี่”

            “อ๊อก”

            (ดีมากๆ เจ้าบ้านี้พูดทุกอย่างเลย ดรากฮาใช้พลังเวทเท่านี้ก็รู้แล้วว่าใช้สกิล)

            “คงต้องสั่งสอนเด็กหน่อยแล้ว”

            “คนขี้ขลาดที่อยู่สนามรบแค่ 1 ปีแล้วหนีมาจะมีปัญญาสั่งสอนเหรอ?”

            “กะ แก!!”

            ทันใดนั้นเขาก็หายไปต่อหน้าต่อตาและซัดอเลนจนกระเด็น คงตั้งใจอัดให้จำเพราะคำพูดที่ไม่เข้าหูเมื่อครู่

            ในระหว่างที่อโดนอัดยับ คำถามที่อเลนสงสัยมาตลอดก็ได้รับคำตอบแล้ว

            คำถามที่ว่าสกิลคืออะไร

            สกิลที่อเลนรับรู้มี 3 ชนิด

            ・ชนิดที่ 1 เป็นสกิล “วิชาอัญเชิญ”, “อัญเชิญ” และ “สร้าง” ที่อเลนยืนยันได้ในสมุดเวทมนตร์ตอนอายุ 1 ขวบ

            ・ชนิดที่ 2  เป็นสกิลที่ได้มาตอนปาหินและเล่นติ๊ต่างเป็นอัศวินอย่าง “วิชาดาบ” และ “การขว้าง” 

            ・ชนิดที่ 3 “เอ็กซ์ตร้าสกิล” ที่อเลนไม่มี

            แล้วมีคำถามต่อว่าความแตกต่างของชนิดที่ 1 กับชนิดที่ 2 คืออะไร

            ความแตกต่าง 1 อย่างคือ การที่ใช้หรือไม่ใช้พลังเวท

            การขว้างไม่ต้องใช้พลังเวท ส่วนการเรียกสัตว์อัญเชิญ ขั้นตอนการสร้างจำเป็นต้องใช้พลังเวท

            แล้วทำให้เกิดคำถามต่อไป

            แล้วผู้มีพรสวรรค์คนอื่นนอกจากอเลนมีสเตตัสแบบไหน ผู้มีพรสวรรค์คนอื่นตรงช่องสกิลระบุไว้ว่าอย่างไร

            คำตอบนั้นอยู่ที่ดรากฮา ตอนนี้เขาบอกเป็นนัยว่าใช้พลังเวทเพื่อใช้งานสกิล แสดงว่าสเตตัสของดรากฮาน่าจะต้องเป็นอย่างนี้

            ・สเตตัสของดรากฮาที่อเลนคาดเดาไว้

            [สกิล] ลอบเร้น <5>, แย่งชิง <5>, วิ่งเร็ว <4>, แอบฟัง, ย่องเบา, รับรู้วี่แวว, วิชาดาบ <5>

            [เอ็กซ์ตร้าสกิล] สะกดรอย

            ต้องมีสกิลพื้นฐานอย่างลอบเล้นเหมือนกับวิชาอัญเชิญ ยิ่งเลเวลเพิ่มจะเติบโตและมีสกิลแยกย่อยเพิ่มขึ้น

            (คำตอบมีอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว มันเขียนเอาไว้ตรงคำอธิบายของเฮลโหมดก่อนจะมาเกิดใหม่ในต่างโลก ตอนเลือกอาชีพจะมอบสกิลหรือพรสวรรค์ทุกอย่างมาให้ บางทีในหน้าสเตตัสของเซซิลคงมีบอกว่า เวทมนตร์ <1> อยู่)

            ・ เฮลโหมด (เฉพาะส่วนสำคัญ)

            สกิลจะมีแค่สกิลเริ่มต้นของอาชีพที่เลือก

            ตอนเลเวลเพิ่มมีหรือไม่มีพรสวรรค์จะมีค่าสเตตัสที่เพิ่มขึ้นต่างกัน แต่ถ้าแค่นั้นคนมันก็แค่ทำให้ค่าสเตตัสของคนที่มีพรสวรรค์สูงกว่าคนที่ไม่มีเท่านั้น

            เลยสรุปได้ว่าการมีพรสวรรค์จะใช้พลังเวท เพื่อทำให้สกิลนั้นเติบโตชึ้นเหมือนอย่างสกิลวิชาอัญเชิญ 

            (การที่ดรากฮาแข็งแกร่งเป็นบ้าเป็นหลังอย่างนี้ เพราะมีพรสวรรค์ แถมตั้งใจเพิ่มเลเวลกับเลเวลสกิลหรือเปล่านะ)

            “ไอ้เด็กน่าขยะแขยง ยิ้มหาอะไร”

            “อุ๊บ!!”

            (อ้า ทั้งที่น่าจะอยู่แค่ 1 หรือ 2 ดาว แต่ยังแข็งแกร่งขนาดนี้ ถ้า 8 ดาวอย่างฉันเติบโตขึ้นมันจะแข็งแกร่งขนาดไหนกันนะ)

            ในขณะที่โดนดรากฮาอัดด้วยความเร็วที่ตามองไม่ทัน ก็อดยิ้มไม่ได้ตอนนึกถึงอนาคตของตัวเองที่เติบโตขึ้น

            แล้วก็ผ่านไปอีก 1 ชั่วโมง

            อเลนโดนอัดจนยับเยิน กับดรากฮาที่หอบแฮกๆ

            “แข็งฉิบหาย แกมีอาชีพเป็ฯม้องเหรอ? หรือว่าเกี่ยวข้องอะไรกับสิ่งที่เหมือนมอนสเตอร์พวกโน้น?”

            “หยุดโจมตีแล้วเหรอ? ถ้างั้น ก็รีบๆกลับไปเมืองคาร์เนลก่อนจะโดนฆ่าดีกว่านะ”

            (อย่าฟันด้วยดาบเรเปียมิธริลสิ มันเจ็บนะเฟ้ย? สมุนไพรแห่งชีวิตเองก็ใกล้หมดแล้วด้วยสิ ถ้าจัดการแกได้ขอดาบเรเปียนั้นก็แล้วกัน)

            ใน 1 ชั่วโมงนี้ดรากฮาไม่ได้อัดอย่างเดียว แต่ตั้งใจจะฆ่าด้วย ทว่าพลังกายกับความทนทานของอเลนมันสูงมาก และใช้สมุนไพรแห่งชีวิตยื้อชีวิตมาเรื่อย

            “หา? จะโดนใครฆ่า แกเหรอ?”

            “ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ? ทั้งที่เป็นสายลอบเร้นแต่กลับตรวจสอบศัตรูในระยะไม่ได้เนี่ย”

            (ได้เรียนรู้เยอะเลย)

            “พูดเรื่องอะไร? ต่อให้ยื้อเวลาไป แก็ก็ต้องตายเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนหรอก?”

            “เปล่าหรอกๆ แต่มันช้าจริงๆนะเนี่ย”

            “หา? พูดเรื่องอะไร……” 

            ดรากฮาที่พูดอย่างนั้นก็รู้สึกตัว เห็นฝุ่นฟุ้งมาจากที่ห่างออกไป มีใครกำลังวิ่งมาทางนี้

            ดรากฮาหยุดโจมตีอเลนและเฝ้าระวัง แล้วอัศวิน 1 คนก็ปรากฏตัวขึ้นมา

            “หือ ยังมีชีวิตอยู่เหรอ?”

            คนที่วิ่งมาตรงสถานที่อเลนกับดรากฮาเผชิญหน้ากันอยู่คือหัวหน้ากลุ่มอัศวิน

            ฝฝไม่หรอก เกือบตายแล้วเนี่ย ช่วยวิ่งมาเร็วๆหน่อยสิฝฝ

            “อย่าพูดอย่างนั้นสิ จะวิ่งนำเธอได้ยังไง แล้วยังมีชีวิตอยู่ก็ถือว่าทันแล้วนี่”

            สัตว์อัญเชิญนก G ของอเลนที่เกาะอยู่ตรงไหล่ของหัวหน้ากลุ่มอัศวินตอบออกมา บนท้องฟ้าเหนือหัวหน้ากลุ่มอัศวิน มีสัตว์อัญเชิญนก E บินวนอยู่

            อเลนเรียกสัตว์อัญเชิญนก G และ E ให้บินไปที่เมืองแกรนเวล พร้อมกับหาหัวหน้ากลุ่มอัศวิน และอธิบายเรื่องราวโดยใช้สัตว์อัญเชิญนก G หัวหน้ากลุ่มอัศวินมุ่งหน้ามาทางนี้ตามการชี้นำของสัตว์อัญเชิญ

            หัวหน้ากลุ่มอัศวินรู้เรื่องพรสวรรค์ของอเลนแล้ว เลยเข้าใจสถานการณ์ทันที

            (แฮะๆ คุณหัวหน้า ฝากจัดการต่อทีนะ)

            อเลนไม่เลือกวิธีการที่จะจัดการศัตรู

            “เซนอฟเหรอ?”

            ดรากฮารู้ในทันทีเลยว่าเขาเป็นใคร

            “ใช่แล้ว”

            “ช่างกล้าออกมานะไอ้คนที่กระดิกหางให้กับขุนนางปรสิตเนี่ย”

            (แกเองก็เป็นนักฆ่าที่โดนจ้างโดยขุนนางไม่ใช่เหรอ)

            “ขุนนางปรสิตเหรอ”

            “อือ ใช่แล้ว แกเองก็น่าจะรู้นี่ พวกขุนนางที่ใช้ประชาชนเป็นเบี้ยในสนามรบไง”

            “ก็ไม่ปฏิเสธเรื่องนั้นหรอก”

            “ใช่ไหมล่ะ? คนที่ต่อสู้และรับใช้พวกเฮงซวยที่ไม่มีพรสวรรค์อย่างเอาเป็นเอาตายก็เฮงซวยด้วยไง เหมือนอย่างแก”

            “……”

            “ปกป้องป้อมปราการมา 10 ปีแล้วได้อะไรมา? อย่ามาทำให้หัวเราะเลยน่า รางวัลของผลงานนั้นเลยได้เป็นหัวหน้ากลุ่มอัศวินบ้านนอกเนี่ยนะ ช่างเป็นรางวัลที่ยิ่งใหญ่เหลือเกิน”

            ดรากฮาพูดอย่างนั้นพร้อมกับร่างกายที่หายไป ดินกับหญ้ากระเด็นขึ้นมาบอกให้รู้ว่าดรากฮาเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง

            “อเลนเอ๋ย ช่วยถอยไปหน่อย ไม่งั้นจะพลอยโดนลูกหลงไปด้วย”

            “เอ๊ะ ครับ”

            อเลนที่พูดธรรมดากลับมาพูดสุภาพ นั่นเพราะประหลาดใจกับสีหน้าของหัวหน้ากลุ่มอัศวินที่แสดงความโกรธออกมาอย่างชัดเจน ร่างกายของหัวหน้ากลุ่มอัศวินที่หันหน้ามาทางอเลนโยกไหวราวกับไอร้อน ก่อoจะค่อยๆชักดาบออกมา

            (อย่างนี้นี่เอง เอ็กซ์ตร้าสกิลจะแสดงเอฟเฟกต์ออกมาอย่างนี้ จะว่าไปตอนปราบออร์คคิงยังไม่ได้ใช้เอ็กซ์ตร้าสกิลเลยนี่)

            คิดขึ้นมาว่าสกิลธรรมดาหรือสกิลของอาชีพจะไม่แสดงเอฟเฟกต์ แต่ถ้าเป็นเอ็กซ์ตร้าสกิลจะมี ไม่นึกเลยว่าจะค้นพบสิ่งใหม่ๆในสถานการณ์อย่างนี้

            “มองไปไหน ตายซะ!!”

            ดรากฮาที่เคลื่อนไหวราวกับหายตัวไป แทงเรเปียใส่หัวใจของหัวหน้ากลุ่มอัศวิน

            “พวกฉันต่อสู้เพื่อมนุษย์ทุกคน แล้วพวกพ้องของฉันทุกคนก็ตายจากไป เหลือเพียงแค่ฉันคนเดียว”

            “โธ่เว้ย! แข็งอะไรอย่างนี้”

            ไม่ได้ฟังสิ่งที่หัวหน้ากลุ่มอัศวินพูด และแทงเรเปียอย่างเอาเป็นเอาตาย ใช้เรเปียมิธริลหมายจะแทงเข้าหัวใจ แต่ไม่มีเลือดไหลออกมาสักหยดจากเกราะที่โดนแทงทะลุ

            (ความทนทานสุดยอดมากเลยนะเนี่ย นี่เหรอปรมาจารย์ดาบ โชกโชนสนามรบขนาดไหนกันนะ)

            พลังโจมตีของดรากฮาเมื่อเทียบกับความทนทานของพรสวรรค์ปรมาจารย์ดาบอาชีพ 2 ดาวของหัวหน้ากลุ่มอัศวินแล้วคงดูต่ำไปมากอยู่

            “ทุกคนเสี่ยงชีวิตปกป้องอย่างเอาเป็นเอาตาย! ไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาปฏิเสธการกระทำของพวกเราหรอก!!!”

            ดาบที่ง้างขึ้นฟันสะพายแล่งพร้อมกับคำพูดนั้นจนร่างของดรากฮาโดนผ่าครึ่ง แถมคลื่นกระแทกของดาบทำให้ดินฟุ้งกระจายขึ้นมาไกลกว่า100 เมตร

            อเลนตกตะลึงกับความรุนแรง แล้วการโดนไล่ล่าจากดรากฮา 3 วันก็มาถึงจุดสิ้นสุด