แสงศักดิ์สิทธิ์สาดส่องไปทั่วห้องโถงของมหาวิหารแห่งเทพ ก่อนที่สามเงาร่างที่ดูสูงศักดิ์จะปรากฏกายขึ้น

      เงาร่างทั้งสามประทับอยู่บนบัลลังก์ศักดิ์สิทธิ์ ใบหน้าของพวกเขาล้วนถูกบดบัง มีเพียงประกายแสงเจิดจ้าเท่านั้นที่ปรากฏอยู่

      ร่างหนึ่งเป็นสีทองอร่าม ด้านหลังของเขาคล้ายมีเหล่าทูตสวรรค์แห่งศรัทธาจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังร้องเพลงสรรเสริญ พร้อมไปกับสรรพสิ่งหลากหลายรูปแบบที่กำลังสักการะบางสิ่ง

      อีกร่างเป็นสีเทาอ่อน ด้านหลังของเขาเสมือนมีเงาร่างจำนวนมหาศาลที่กำลังคำรามอยู่รอบกาย เสริมด้วยเสียงการปะทะคมดาบราวกับอยู่ท่ามกลางฉากสงคราม

      และร่างสุดท้ายเป็นสีน้ำเงินประกายมุก ด้านหลังของเขาดูราวกับถูกห้อมล้อมด้วยหมู่ดาวที่กำลังส่องสว่างจำนวนนับไม่ถ้วน ให้ความรู้สึกที่สงบและลึกลับ

      เสียงสะท้อนของบทภาวนาเริ่มดังก้องไปทั่วมหาวิหารแห่งเทพ เมื่อรวมกับแสงจากพลังศักดิ์สิทธิ์ที่สาดส่องไปทั่วห้องโถง ยิ่งทำให้บรรยากาศโดยรอบเปี่ยมไปด้วยความงดงาม ดูควรค่ากับการสักการะ…

      “พลังศักดิ์สิทธิ์ที่ข้าไม่คุ้นเคย เพิ่งได้มาเยือน….”

      ร่างสีทองเอ่ยปากขึ้น น้ำเสียงของเขาทุ้มและน่าเกรงขาม

      แต่เมื่อเขากล่าวไปได้ครึ่งทาง น้ำเสียงของเขาก็แฝงไปด้วยความประหลาดใจ

      “หืม? ข้าสัมผัสไม่ได้แม้แต่รูปแบบพลังศักดิ์สิทธิ์ของเจ้านั่น…”

      เมื่อได้ยินสิ่งที่ร่างสีทองกล่าว ร่างสีเทาพลันกวาดสายตาไปทั่วทั้งห้อง และเอ่ยขึ้นมาด้วยทีท่าประหลาดใจเช่นเดียวกัน

      “ไม่มีบัลลังก์ศักดิ์สิทธิ์เกิดใหม่”

      เสียงของเขาแหบแห้ง เป็นน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจ

      ร่างทั้งสามต่างเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ร่างสีทองจะทำลายความเงียบขึ้นมาอีกครั้ง

      “เป็นเทพองค์ใหม่ไม่ผิดแน่ …แต่มันกลับเลือกที่จะไม่ทิ้งรอยประทับพลังศักดิ์สิทธิ์เอาไว้”

      ทันทีที่กล่าวจบ เขาหันไปหาร่างสีน้ำเงินประกายมุกที่ยังไม่ได้กล่าวสิ่งใด

      “ท่านริกดาห์ล เทพผู้รับผิดชอบมหาวิหารแห่งเทพในรอบ 100 ปีนี้คือใคร? เหตุใดจึงบกพร่องในการนำเทพองค์ใหม่มาสู่มหาวิหาร?”

      ร่างสีน้ำเงินประกายมุกหรือ ริกดาห์ล นิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เขาจ้องไปทางร่างสีเทา ก่อนจะตอบกลับ

      ”เทพแห่งเหมันตฤดูและการล่า อูลร์”

      เมื่อได้ยินคำตอบ ร่างสีทองหันไปทางร่างสีเทา พลางกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจเล็กน้อย

      “ท่านลอยด์ อูลร์เป็นเทพในสังกัดของท่าน นี่เป็นความล้มเหลวในหน้าที่ของท่าน” 

      ร่างสีเทาหรือ ลอยด์ นิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมา

      “ข้าจะลงโทษเขา ท่านอีเทอร์”

      ร่างสีทองหรือ อีเทอร์ พยักหน้ารับ ก่อนจะกล่าวอย่างดูถูก

      “อูลร์ยังคิดว่าตัวเองจะได้พันธกิจของ เทพองค์นั้น อยู่อีกเหรอ?”

      ร่างสีเทาพยักหน้าเป็นการตอบรับ

      “พันธกิจศักดิ์สิทธิ์ของเทพองค์นั้นเหมาะกับเขา แม้ข้าจะเตือนไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เขาก็ไม่คิดจะเลิกรา” 

      “ชีวิตและธรรมชาติ?”

      ร่างสีทองหันไปทางบัลลังก์ศักดิ์สิทธิ์ในสภาพหมองหม่นที่อยู่เบื้องหลัง

      อีเทอร์จ้องมองบัลลังก์ที่แกะสลักลวดลายดอกไม้และเถาวัลย์ เขากล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงอารมณ์บางอย่าง 

      “มันผ่านมาเป็นพันปีแล้ว ข้าไม่รู้ว่าคำสาปศักดิ์สิทธิ์ของเทพองค์นั้นจะยังมีผลอยู่ไหม…”

      “อะแฮ่ม…” 

      ร่างสีน้ำเงินประกายมุกกระแอมเบา ๆ ก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มีความไม่พอใจเจือปนอยู่

      “ท่านอีเทอร์ ข้าหวังว่าท่านจะยังจำข้อตกลงที่พวกเราทำไว้เมื่อพันปีก่อนได้ เทพองค์นั้นสิ้นไปแล้ว สิ่งที่ดินแดนซากัสต้องการในยามนี้ คือการพักฟื้น…”

      “ด้วยระดับพลังเวทมนตร์ของดินแดนซากัสในปัจจุบัน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะรองรับการจุติของพวกเรา แถมต้นกำเนิดของมันก็ไม่สามารถทนต่อความผันผวนรุนแรงได้”

      “ส่วนร่างที่เหลืออยู่ของเทพองค์นั้น… ข้าได้กล่าวไปหลายครั้งแล้ว ว่าเทพองค์นั้นมีความเกี่ยวพันกับเขตแดนซากัสถึงเพียงใด เหล่าเทพต้องไม่แตะต้องร่างนั้นจนกว่าต้นกำเนิดของเขตแดนซากัสจะฟื้นฟูโดยสมบูรณ์ ยกเว้นแต่ว่า…”

      น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไป มันแฝงไปด้วยการยั่วยุ

      “…ท่านจะอยากให้ดินแดนซากัสล่มสลาย?”

      “เฮอะ!”

      อีเทอร์คำราม เขาไม่กล่าวสิ่งใดต่อ

      แต่เมื่อผ่านไปเพียงครู่หนึ่ง อีเทอร์กลับแสดงอาการประหลาดใจออกมา

      “หืม? ระดับพลังเวทในดินแดนซากัสถูกยกระดับขึ้น?”

      เงาร่างสีน้ำเงินประกายมุกพยักหน้า

      “มันเพิ่มขึ้น ซึ่งก็ไม่แปลกเพราะถ้านับจากสงครามครั้งนั้น ก็ผ่านมาถึง 1,000 ปีแล้ว แม้มันจะเร็วกว่าการคาดการณ์ของข้า แต่นี่คือช่วงเวลาที่ต้นกำเนิดของเขตแดนซากัสจะเข้าสู่ช่วงแห่งการฟื้นฟูอย่างแน่นอน”

      ร่างสีทองนิ่งเงียบอยู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปทางร่างสีน้ำเงินประกายมุกอีกครั้ง

      “ท่านริกดาห์ล ถึงข้าจะไม่รู้ว่าท่านคิดจะทำอะไร แต่ข้อตกลงของพวกเราเมื่อพันปีก่อนจะไม่เปลี่ยนแปลง”

      อีเทอร์ลุกขึ้นจากบัลลังก์ศักดิ์สิทธิ์ ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงทุ้มลึกและหนักแน่น

      “ตัวตนใดที่บังอาจท้าทายเหล่าเทพ ต้องถูกกวาดล้างให้สิ้น!”

      เขากล่าวกับร่างสีเทาอีกครั้ง

      “ท่านลอยด์ โปรดแจ้งแก่อูลร์ให้ตามหาเทพที่เพิ่งถือกำเนิดโดยเร็วที่สุด และนำเทพองค์นั้นมาที่มหาวิหารแห่งเทพ”

      แสงเจิดจ้าแผ่ออกมาปกคลุมร่างของเขาทันทีที่กล่าวจบ ก่อนที่เงาร่างภายในนั้นจะค่อย ๆ เลือนหายไป

      ร่างที่เหลือทั้งสองหันมองอีกฝั่งครู่หนึ่ง ก่อนจะออกจากมหาวิหารในลักษณะเดียวกัน

      และแล้วมหาวิหารแห่งเทพก็ได้กลับมาสู่ความสงบอีกครั้ง 

      …

      ในแดนสวรรค์

      ภายใน อาณาจักรแห่งเทพ* ขนาดเล็กที่มีพื้นที่ประมาณสิบล้านตารางกิโลเมตร มีผู้ภาวนาจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังสวดภาวนาอย่างขะมักเขม้น

      ในบริเวณใจกลางของอาณาจักรแห่งเทพ มีขุนเขาอันสูงตระหง่านลูกหนึ่งที่ยอดปกคลุมไปด้วยหิมะ บนยอดของมันมีพระวิหารสีเงินอยู่หนึ่งแห่ง

      ภายในวิหาร ปรากฏร่างอันกำยำที่ถูกห่อหุ้มด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ กำลังจรดปลายนิ้วของตนลงบนคันธนูศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกสร้างขึ้นมาอย่างประณีต…

      “!!!”

      ร่างนั้นพลันยื่นมือออกไปข้างหน้าด้วยความตระหนก 

      ละอองแสงสีเงินกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามาที่มือที่ยื่นออกไป

      และในวินาทีที่มันสัมผัสเข้ากับปลายนิ้ว เสียงคำรามที่เปี่ยมไปด้วยโทสะเสียงหนึ่งพลันปะทุขึ้นมา มันสะเทือนไปทั่วทั้งวิหาร

      “อูลร์! เทพองค์ใหม่ได้ถือกำเนิดขึ้นมาแล้ว! ผู้ดูแลมหาวิหารแห่งเทพในรอบ 100 ปีนี้คือเจ้า! จงเร่งหาเทพองค์นั้นให้เจอ และนำมาที่มหาวิหารแห่งเทพโดยเร็วที่สุด! นี่เป็นความล้มเหลวในหน้าที่ของเจ้า!! จงรับโทษทัณฑ์ด้วยการดูแลมหาวิหารแห่งเทพทบไปอีก 100 ปี!!!” 

      อูลร์: “…”

      อูลร์สูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นจากบัลลังก์ของตนและโค้งคำนับไปในทิศทางหนึ่ง

      “น้อมรับคำสั่งท่านลอยด์”

      กลุ่มแสงสีเงินดูพึงพอใจในคำตอบของเขา และจางหายไป

      อูลร์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะกล่าวอย่างหัวเสียเล็กน้อย

      “ทำไมมันต้องมาเกิดในเวรของข้าเนี่ย….”

      ผ่านมาแล้วนับพันปี หลังจากที่เทพองค์ล่าสุดได้ถือกำเนิดในเอกภพแห่งซากัส อูลร์จึงลดความระมัดระวังในการปฏิบัติหน้าที่ของตนลงด้วยความประมาท เขานึกไม่ถึงว่าตัวเองจะพบปัญหาเข้าอย่างจัง

      อูลร์จ้องไปในทิศทางที่กลุ่มแสงพุ่งเข้ามาด้วยท่าทางที่ดูราวกับกำลังไตร่ตรองบางสิ่ง ก่อนจะคำรามขึ้นมาอย่างเป็นปรปักษ์

      “ฮึ่ม… ถ้าข้าได้รับพันธกิจแห่งชีวิตและธรรมชาติ มีหรือที่ข้าจะยอมก้มหัวให้เทพอย่างเจ้า!”

      ในฐานะเทพผู้อายุน้อยที่สุด และมีศักยภาพมากที่สุดในรอบหลายพันปี (ตามความคิดของตน) อูลร์หวังอยู่เสมอว่าจะได้เป็นอิสระและสร้างเชื้อสายเทพของตัวเอง แต่นับเป็นโชคร้ายของเขาที่สาวกกลุ่มหลักอย่างบรรดาออร์คอ่อนแอเกินไป แถมพันธกิจศักดิ์สิทธิ์ประจำตัวของเขายังด้อยอำนาจอย่างมาก

      “ข้าล่ะสงสัยจริง ๆ ว่าพวกสาวกมันสืบสาวราวเรื่องไปถึงไหนแล้ว น่าแปลกใจจริง ๆ ที่ผ่านมานานขนาดนี้ยังไม่มีข่าวอะไร…”

      อูลร์วางคันธนูศักดิ์สิทธิ์ของตนลง ก่อนจะเริ่มเดินไปมาในวิหารด้วยความกระวนกระวาย

      ทันใดนั้น เขาสัมผัสได้ถึงบางอย่าง

      “หืม?”

      อูลร์ยืนนิ่ง พลางยื่นมือออกไปด้านนอกวิหารอย่างแผ่วเบา 

      และในเวลาอันสั้น ดวงวิญญาณอันแสนเปราะบางของออร์คตัวหนึ่งก็ลอยเข้ามา

      มันคือวิญญาณของออร์คชราผู้อยู่ใต้ชุดคลุมหนังแกะ — นักบวชออร์ค

      หากเดมาเซียอยู่ที่นี่ เขาคงระบุตัวตนของมันได้ทันที ว่ามันคือออร์คผู้โชคร้ายที่ถูกสังหารโดยข้าวกล่อง

      อูลร์หรี่ตาลง ก่อนจะวางมือลงบนกระหม่อมของวิญญาณนักบวชออร์ค

      ทันใดนั้น ภาพฉากหนึ่งก็ปรากฏขึ้นกลางวิหาร…

      มันคือภาพจากช่วงเวลาก่อนการสิ้นชีพของนักบวชออร์ค

      นักบวชเป็นตัวตนที่แตกต่างไปจากบรรดาสาวกทั่วไป

      การที่สิ่งมีชีวิตทรงปัญญาถวายตัวเป็นนักบวช เป็นการกระทำที่เทียบได้กับการอุทิศดวงจิตให้กับเทพที่ตนนับถืออย่างสมบูรณ์

      ในกรณีดังกล่าว เมื่อสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นตายลง ความทรงจำของพวกเขาจะได้รับการคุ้มครองโดยพลังศักดิ์สิทธิ์ของเทพ วิญญาณของพวกเขาจะยังมีความทรงจำจากช่วงชีวิตที่ผ่านมาหลังจากที่ได้เข้ามาสู่ อาณาจักรแห่งเทพ ของเทพที่ตนมอบศรัทธาให้

      และผู้เป็นเจ้าของอาณาจักรแห่งเทพ ย่อมเข้าถึงความทรงจำเหล่านั้นได้!

      นี่คือสาเหตุที่ทำให้อีฟระมัดระวังอย่างสูงในการเผชิญหน้ากับเหล่านักบวชของอูลร์!

      ในระหว่างที่อูลร์อ่านความทรงจำ สีหน้าของเขาเปลี่ยนจากความคาดหวังเป็นความเคร่งเครียด และจากความเคร่งเครียดค่อย ๆ กลายเป็นความสับสนในที่สุด…

      อูลร์ลดมือของตนลง พลางพึมพำด้วยความงุนงง

      “ดราก้อนบอลทั้งเจ็ด? เนตรวงแหวน? ขุมทรัพย์ราชาโจรสลัด??”

      …

      …

_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _

      T/N: กลับมาแล้วค่าาาา—-–! 

…

      หมดกัน ช่วงเวลาพักร้อนของอูลร์ เจอเบิ้ล shift ไปอีก 100 ปี 

  

      อีเทอร์ → ลอยด์ :     “นี่เป็นความผิดของเจ้า”

      ลอยด์ → อูลร์     :     “นี่เป็นความผิดของเจ้า!”

      อูลร์    → อีฟ     :     “นี่เป็นความผิดของเจ้า!”

      อีฟ                      :      ??

…

      (*) อาณาจักรแห่งเทพ ของเทพแต่ละองค์จะเป็นพื้นที่เฉพาะของเทพองค์นั้น ๆ ค่ะ เช่นวิหารกลางทะเลดาวของอีฟ ที่ตอนแรกเป็นแค่พื้นที่โล่ง แล้วค่อย ๆ มีโน่นมีนี่โผล่ขึ้นมาเรื่อย ๆ ค่ะ

…

      อ่านแปลไทยได้ที่ https://www.nekopost.net/novel/12413/ ค่ะ ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทที่ผู้แต่งโดยตรง ตามลิงก์หน้าแรกนะคะ 

      Support the project: https://book.qidian.com/info/1016509432 

_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _