[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว - ตอนที่ 65 - 042：งานเปิดตัวแห่งความร้าวฉาน⑥ มาเยือน

042：งานเปิดตัวแห่งความร้าวฉาน⑥ มาเยือน

 

สมาชิกของตระกูลดิแซคพักค้างคืนที่โรงแรมมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวงเม็กเมลโดยพักที่อาซาเรียซึ่งตั้งอยู่บนถนนทางหลวงเป็นจุดพัก

 

ผู้จัดการโรงแรมหรูที่เมื่อวานเกิดเหตุความโกลาหลถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อทางฝั่งท่านแม่ ซาราเอล่าช่วยจ่ายเงินค่าบำรุงรักษาซ่อมแซมส่วนที่เสียหายด้วย

 

เมื่อพวกเราออกไปด้านหน้าพร้อมกับผู้จัดการพวกเราก็พบกับรถม้าสามคันและพวกทหารร้อยคนรวมตัวกันเพื่อออกจากเมือง

 

 

 

「ท่านแม่ หนูเกลียดที่จะต้องพูดแบบนี้ แต่ถ้าเอาแต่นั่งรถม้าเป็นเวลานาน มันน่าเบื่อและเจ็บก้นมากๆเลยค่ะ ดดังนั้นเพื่อเป็นการเปลี่ยนอารมณ์ขอไปฝึกลาดตระเวนกับหน่วย――」

 

 

 

「ไม่ ไม่ได้เด็ดขาด」

 

 

 

ระหว่างที่แม่ลูกกำลังสนทนากันท่านแม่ก็ปฏิเสธอย่างแข็งกร้าว

 

ลูน่าที่อดทนต่อแรงกระแทกจากรถม้าที่สั่นสะเทือนเวลาเคลื่อนตัว พยายามเสนอเรื่องราวต่างๆเพื่อจะไม่นั่งรถม้า แต่เธอพูดไม่ทันจบก็ถูกปฏิเสธ

 

ท่านแม่พูดกับเธอที่เป็นตัวเอกของงานนี้ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

 

 

 

「งานเปิดตัวครั้งนี้บ้านเราเป็นเจ้าภาพและเจ้าภาพคนนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากลูก ในโลกนี้มีบ้านไหนที่ไล่ลูกสาวตัวเองไปทำงานเป็นคนคุ้มกันงั้นเหรอจ้ะ?」

 

 

 

「เอ่อ……..มันก็จริงอยู่หรอกค่ะแต่……」

 

 

 

「บอกตามตรงว่าแม่เต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะขี่ม้าและวิ่งไปรอบๆ แม่เองก็ต้องทนกับมัน ลูกเองก็ต้องอดทนเหมือนกัน」

 

 

 

「ยี้……」

 

 

 

เมื่อพูดถึงเรื่องเหล่านี้แล้วทั้งแม่และลูกสาวต่างก็ต้องอดทนกับความทุกข์ทรมานในการนั่งรถม้า

 

ถัดจากแม่ของเธอคุณมิน่าและถัดจากลูน่าอลิซ่ามองมาทางนี้ด้วยรอยยิ้ม แต่ฉันไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำ

 

 

 

 

 

　――ไม่มีอะไรให้ทำและไม่มีเหตุการณ์เด่นๆอะไรภายในรถม้า

 

ลูน่านึกถึงเมื่อคืน

 

 

 

ลูน่าที่เงียบเพราะพวกเราคุยกันไม่รู้เรื่องกับชิล่า เลยปล่อยให้เธอทำอะไรไปตามใจชอบจากนั้นก็ใช้วิชาของเธอ

 

วิชาสำนักมังกรซากุระ ควบคุมจิตใจ

 

เป็นวิชาที่ปล่อยพลังปราณใส่อีกฝ่ายด้วยปลายนิ้วเล็กๆ และยิงเข้าไปที่เส้นประสาทของอีกฝ่ายทำให้เกิดภาพหลอน ทำให้อารมณ์ทางเพศและเกิดความรักอันรุนแรง

 

วิชานี้ไม่สนใจเพศของฝ่ายตรงข้าม และเป็นแค่การถ่ายเทพลังด้วยปลายนิ้วอย่างแท้จริง

 

 

 

「……อืมมมมมม♡」

 

 

 

หากสัมผัสบริเวณรอบๆท้อง แก้ม คอ และต้นแขนไปเรื่อยๆ ชิล่าก็จะส่งเสียงครางอย่างรุนแรง และร่างกายของเธอจะอ่อนแรง

 

 

 

พูดตรงๆว่า “ควบคุมจิตใจ” ไม่จำเป็นต้องแตะต้องอวัยวะเพศฝ่ายตรงข้าม

 

เหตุผลคือวิชานี้คือการปล่อยพลังปราณเข้าเส้นประสาทของอีกฝ่ายและช่วยหลั่งฮอโมนทางเพศและไม่เกี่ยวข้องกับการมีเพศสัมพันธ์จริงๆ  

 

 

 

สอดมือเข้าไปข้างหลังและแตะสะโพนของเธอกับก้นของเธอโดยเฉพาะบริเวณรอบๆกระดูกสันหลังของเธอที่เส้นประสาทรวมตัวกันเช่นด้านในของสะบักและโคนคอของเธอ

 

ร่างกายของหญิงสาวดิ้นและกระตุกซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนปลาไหล แต่เธอสังเกตสถานการณ์ด้วยสายตาอันแสนสงบในขณะที่ทำให้เธออ่อนแรง

 

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ชิล่าก็กลายเป็นหมูตัวเมียที่เชื่อฟังลูน่าโดยไม่สนใจอะไรอีกแล้ว

 

 

 

「ท่านพี่เจ้าขา♡อร๊างงงงงง♡ ท่านพี่ค๊าาาาาาาาาาาาาา♡♡♡」

 

 

 

ชิล่าโก่งหลังด้วยเสียงครางอันเร่าร้อนจากนั้นร่างกายของเธอก็ผ่อนคลายราวกับสำเร็จความใคร่

 

 

 

「ชิล่า อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำซาก ฉันไม่เกี่ยวข้องกับคนที่เธอตามหา แต่ฉันจะพูดอะไรที่มันสำคัญกว่านั้น อย่าคิดเป็นศัตรูกับฉัน และพยายามเว้นระยะห่างอย่าเข้าใกล้ฉันมากที่สุด」

 

 

 

「ระระระระระรับทราบค่าาา ท่านพี่เจ้าขา♡」

 

 

 

「เข้าใจใช่ไหม？」

 

 

 

เธอยังคงฟินไปด้วยความทรมาน

 

　จานกนั้นแขนขาของชิล่าเริ่มอ่อนแรงลงอีกครั้ง น้ำตาไหลออกจากดวงตาและเธอก็หัวเราะออกมา「อร๊างงงงงงงงงฮิฮิฮิ♡」

 

 

 

「ฉันชอบเด็กที่เชื่อฟังนะ♡」

 

 

 

「ค่า ท่านพี่♡」

 

 

 

เฮ้อ ช่างเป็นรอยยิ้มอันแสนสนุกสนานเสียจริง และเสียงแหบแห้งของเธอก็กระซิบอยู่ข้างหูของฉันในขณะที่กำลังฝันหวาน

 

 

 

เฮ้อ ในที่สุดก็ถอนตัวจากพวกรับมือยากได้สักที

 

เมื่อพิจารณาถึงธรรมชาติของครอบครัวเธอซึ่งมีประวัติการก่ออาชญากรรมหลายแห่ง คงเป็นเรื่องน่าอายที่ปล่อยเธอไปแบบง่ายๆ

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่า “รักษาระยะห่างอย่างเหมาะสม”

 

เมื่อจำเป็นต้องรวบรวมข้อมูล พวกเราจะได้เรียกพวกเขามาใช้งานได้ทันที

 

อาจจะเป็นวิธีการที่ฟังดูชั่วร้ายที่ไม่เลือกวิธีการ แต่โลกเป็นสถานที่ๆยากจะเข้าใจ และภายในโลกแห่งนี้ค่อนข้างหายากที่จะหาความหวังเล็กๆที่เต็มไปด้วยความสุข

 

 

 

ลูน่ารู้ว่าเธอรู้อะไรในชาติที่แล้ว

 

วิถีชีวิตที่ตรงไปตรงมา แต่เพื่อที่จะอยู่ท่ามกลางสังคมที่มีแต่ความขัดแย้งและรุนแรง ต้องมีการปรับตัว

 

 

 

ไม่ว่าจะเก่งกาจแค่ไหนก็ไม่มีทางที่จะปกป้องทุกอย่างได้

 

มนุษย์มีเพียงสองมือในการจับและไคว่ขว้าบางสิ่ง และการดำรงอยู่ของผู้ที่อยู่ใต้อานัติที่จะสามารถช่วยขยับขยายอำนาจให้พวกเราได้เพียงอีกเล็กน้อย

 

เพื่อที่อยู่ในสังคมอันโสมม พวกเราก็ต้องจำเป็นที่ต้องทำสิ่งที่น่ากลัวและโหดร้ายกันบ้าง

 

เพื่อที่จะช่วยได้มากขึ้น เพื่อที่จะปกป้องได้มากขึ้น

 

 

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมลูน่าถึงไม่เลือกวิธีการ

 

หัวใจของฉันไม่มีแม้กระทั่งความเห็นใจต่อเธอด้วยซ้ำ

 

หากเงยหน้าขึ้นจะเห็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวและดวงจันทร์

 

เมื่อคิดว่าแสงจันทร์ซึบซับเข้าไปในดวงตาลูน่าก็สังเกตเห็นมือที่จับข้อมือของเธอ

 

 

 

「ท่านพี่……..อย่าร้องไห้สิคะ……..ฉันจะคอยอยู่เคียงข้างเองค่ะ……」

 

 

 

ชิล่ายิ้มอย่างร่าเริงด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยล้า

 

ลูน่าเปลี่ยนใจและเปิดโหมดทรมานสาวน้อยตรงหน้าต่อไป

 

 

 

 

 

　――ก็นะ

 

เรื่องราวเป็นเช่นนั้นตลอดทั้งคืนก่อน และตอนนี้ฉันก็ต้องกลับมาเผชิญหน้ากับความเป็นจริงเมื่อเห็นอลิซ่ามองมาที่ฉันด้วยความกระวนกระวายใจ

 

 

 

「พี่สาว แอบคิดถึงผู้หญิงคนอื่นอีกแล้วใช่ไหมคะ」

 

 

 

「ไม่เลย」

 

 

 

ในขณะที่เพลิดเพลินไปกับอดีตอันดื่มด่ำดูเหมือนว่าฉันจะถูกจับได้ว่าแอบคิดถึงสาวอื่น ในขณะเดียวกันเธอก็ขมวดคิ้วด้วยความตกใจ

 

 

 

「เมื่อวานนี้พี่สาวทิ้งฉันเอาไว้และแอบบินไปกับสาวผมดำคนนั้น」

 

 

 

「เอ่อก็ไม่มีอะไรหรอก」

 

 

 

「แต่ว่าเธอน่ารักมากเลยนี่？」

 

 

 

「อลิซ่าฉันคิดว่าเธอกำลังเข้าใจผิดนะ พวกเราไปแลกกำปั้นกันเพราะพวกเราคุยกันไม่รู้เรื่อง………..มันก็ไม่มีอะไรผิดปกตินี่」

 

 

 

「แต่ว่าตอนที่กลับมาสีหน้าเธอเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยนะ？」

 

 

 

「เป็นผลมาจากการปรับความเข้าใจกันไงล่ะ」

 

 

 

อลิซ่านี่เซ้นต์แรงจังนะ

 

ฉลาดในเรื่องแปลกๆ หรือมากกว่านั้น เธอชอบจี้ใจดดำ และทำให้ฉันอึดอัดใจอย่างมาก

 

 

 

「ถ้าอย่างนั้นพี่สาว คืนนี้พี่สาวต้องมานอนกับฉันและทำสิ่งเดียวกันที่พี่ทำเมื่อวานกับฉันด้วย！」

 

 

 

「……เอ่อ เรื่องแบบนั้นไม่เห็นต้องขอเลย」

 

 

 

「ยะฮู้วววววววววว♡ ฉันจะตั้งตารอนะคะ♡」

 

 

 

ในที่สุดก็จบเรื่องได้สักที

 

　แม่ลูกที่เฝ้าดูลูกสาวคุยกันเฮ้อ「นี่ยัยลูกสาวฉันคิดจะเปิดฮาเร็มสาวๆรึไงกัน」ในขณะที่คุณมิน่ากล่าวว่า「ดีจังเลยนะที่สนิทกันขนาดนี้」

 

แต่ในฐานะลูกสาวฉันคิดว่า

 

แม้แต่ท่านแม่ก็ยังแอบเข้ามานอนกับฉัน และแอบมาลวนลามฉันมีสิทธิ์มาบ่นด้วยเหรอ

 

 

 

ในที่สุดเหตุการณ์แสนวุ่นวายก็จบสักที

 

เม็กเมล เมืองหลวงของราชอาณาจักรอัลฟิเลีย

 

เป็นเมืองใหญ่ที่ล้อมรอบด้วยกำแพงด้านนอกที่ยาวและเทอะทะ

 

หอคอยของปราสาทออกัสซึ่งคั้งอยู่บนส่วนที่ยกขึ้นเล็กน้อยของศูนย์กลางยังคงสูงและยื่นมาเหนือกำแพงด้านนอก

 

มันสง่าและงดงาม

 

อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่มันดูเหมือนจากระยะไกล

 

 

 

「ลูน่า ที่นั่นคึอสถานที่ๆพวกราชวงศ์อยู่อย่าได้ทำอะไรโดยประมาทอย่างเด็ดขาด」

 

 

 

「อืม จะจำให้ขึ้นใจค่ะ」

 

 

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าแกรนด์ เวลซัคไม่ค่อยอยากจะมา

 

นี่เป็นเหตุผลที่แม่ของฉันดูเหมือนจะเกลียดชนชั้นสูง

 

 

 

ในปราสาทที่ดูเหมือนหรูหรามีปีศาจในหนังมนุษย์ที่หมกมุ่นกับการหาบุคคลากรและค้นหาเหยื่ออันโอชะไว้ใช้งาน

 

และนี่ไม่ใช่แค่สิ่งที่ซาราเอล่าเตือนเธอ แต่เธอยังตระหนักในความทรงจำของเธอเกี่ยวกับชาติที่แล้ว พวกปีศาจหรือพวกเทพนี่ชอบเชื้อเชิญบุคคลที่ตัวเองสนใจไปที่ปราสาทเสียจริง

 

 

 

โอ้และพูดถึงเรื่องนี้สิ่งที่นึกถึงคือชิโระซึ่งเรียกตัวเองว่าภูติจักรกล

 

　เจ้าหมาโง่ที่ทิ้งไว้ที่บ้านไม่ได้บอกว่าจะมาด้วยแถมยังบอกอีกว่า「อย่าลืมของฝากนะคะ～」เธอพูดแบบนั้นในขณะที่ยิ้มแย้ม

บางทีเธออาจลังเลที่จะมาที่นี่

 

 

 

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้

 

ชิโระมีความรู้สึกว่ากำลังทำตามวาระอะไรบางอย่าง และไม่จำเป็นต้องช่วยให้ลูน่าสมปรารถนา

 

ไม่มีอะไรดีกว่าการพาคนที่ไม่รู้ว่ามิตรหรือศัตรูมาด้วยกัน

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าฉันก็เลยไม่ได้บังคับให้เธอมา

 

 

 

แอนนามักจะเป็นคนให้อาหารชิโระ ดังนั้นเลยมีเมดอีกคนรับผิดชอบดูแลชิโระแทนจนกว่าพวกลูน่าจะกลับ แต่อดที่จะกังวลไม่ได้ว่าเธอจะสบายดีรึเปล่านะ

 

 

「ยังไงก็ต้องจัดการกับปัญหาตรงหน้าก่อน」

 

ลูน่าบอกตัวเองและเปลี่ยนใจ

 

รถม้าสามคันและทหารร้อยคนผ่านประตูด้านนอกขนาดใหญ่ และสิ่งที่ปรากฏต่อหน้าพวกเขาคือเมืองที่เต็มไปด้วยความคึกคัก