[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว - ตอนที่ 63 - 040：งานเปิดตัวแห่งความร้าวฉาน④ จุดพักอาซาเรีย Ⅲ

040：งานเปิดตัวแห่งความร้าวฉาน④ จุดพักอาซาเรีย Ⅲ

 

　ชิล่า มูเอล(シェーラ・ミューエル)มีความเชี่ยวชาญในด้านพลังปราณหรืออะไรที่คล้ายๆกัน

 

ลูน่าตัดสินเช่นนั้นทันทีที่แรกเห็น

 

เหตุผลก็คือเมื่อมองแวบแรกก็เห็นพลังปราณที่ไหลเวียนในร่างกายสูงมาก

 

หากเป็นพวกมือใหม่ที่พึ่งฝึกพวกพลังปราณล่ะก็มันคงผันผวนบ้าง

 

แต่ชิล่าไม่มีอะไรแบบนั้นเลย

 

กล่าวอีกนัยหนึ่งเธอเรียนรู้มาเป็นเวลานานและพูดได้ว่าเธอเชี่ยวชาญพอที่จะปลดปล่อยพลังปราณให้เห็นด้วยตาเปล่าได้

 

 

 

（……อืม หวังว่าจะทำให้ฉันได้สนุกสักหน่อยนะ）

 

 

 

ในตอนกลางคืนทั้งสองบินไปบนท้องฟ้า

 

คนที่นำอยู่ด้านหน้าคือสาวน้อยผมสีดำเข้มและชุดเดรสสีดำ และผิวขาวๆที่ทำให้เธอโดดเด่นมากขึ้น เธอเป็นลูกสาวของมาร์ควิส ชิล่า มูเอล

 

ตามหลังมาคือฉัน ลูน่า เบลล์ ดิแซค ซึ่งสวมชุดเบลเซอร์สีขาวและที่แขนมีเกราะแขนและผมสีเงินสะท้อนแสงจันทร์

 

 

 

พวกเราเหมือนกับหยินและหยาง

 

จะว่ายังไงดีล่ะ เหมือนศัตรูแห่งโชคชะตาได้มาเจอกัน

 

ฉันแน่ใจเลยล่ะว่าเธอนั้นเก่งเอาเรื่อง แม้ว่าฉันจะเอาจริงก็ตาม ก็ไม่น่าจะกำจัดเธอได้ง่ายๆ และไม่ต้องสงสัยเลยการต่อสู้ของพวกเราไม่เพียงแค่ทำลายเมืองเท่านั้น แต่น่าจะบดขยี้อาณาเขตแห่งนี้ภายในไม่กี่นาที

 

ลูน่ากำลังบินอยู่กับชิล่าด้วยความหลงใหล

 

ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยเจออะไรน่าตื่นตาตื่นใจมาก่อน ดังนั้นเธอเลยคาดหวังอย่างมาก

 

　ดังนั้นพวกเราก็ลงจอดในสถานที่มืดๆดูเหมือนจะเป็นเหมืองแร่ในเขตชานเมือง และเห็นชิล่ามองมาทางฉัน「นี่เธอน่ะ กำลังวางแผนจะทำลายเมืองของดิฉันงั้นเหรอคะ！」แม้จะรู้ว่าลูน่าลงจอดด้วยท่าทางตื่นเต้น ลูน่าพยายามปัดข้อกล่าวหานั่นสุดชีวิต

 

 

 

「เอ่อ ไม่มีใครอยู่รอบๆใช่รึเปล่า ฉันคิดว่าเธอจะมายังที่ๆมีทหารประมาณหนึ่งพันนายอะไรแบบนั้น」

 

 

 

ฉันถามอย่างสบายๆเพราะพวกเราอยู่ในระยะที่ยังพูดคุยกันได้

 

จากนั้นเธอก็มองมาทางฉันด้วยใบหน้าเข้มงวด

 

 

 

「ถ้าตามที่ข่าวลือเป็นจริงต่อให้เตรียมมาหมื่นนายก็คงไม่คณามือเธอหรอกใช่ไหมล่ะ? ในกรณีนั้น จะใช้กองทัพให้เปลืองทำไมล่ะ」

 

 

 

ข่าวลืออะไร?

 

แม้แต่ในลาทอสหรือสนามฝึกฉันไม่เคยได้ยินเรื่องนินทาของตัวเองเลย

 

ดังนั้นฉันเลยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

 

 

「ชิล่าจัง ฉันมีข่าวลืออะไรงั้นเหรอ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย？」

 

 

 

「อ่า ถ้าจะให้ยกตัวอย่างล่ะก็ ตอนอายุเจ็ดขวบเข้าไปในที่ซ่อนของโจรและฆ่าคนเกือบห้าร้อยคนเรียกได้ว่าเป็นเทศกาลนองเลือด และเมื่อเร็วๆนี้ก็ฆ่าปีศาจไปหมื่นกว่าตัวด้วยตัวเอง ในขณะที่เอาตัวเองนำหน้าไปที่ชายแดน」

 

 

 

「……เอ๊ะ มีอะไรแบบนั้นจริงๆเหรอ？」

 

 

 

「ฉันสงสัยอย่างมากจนกระทั่งได้เจอกับเธอ แต่ตอนนี้ฉันมั่นใจแล้วล่ะว่าของจริง」

 

 

 

「เอ่อหรือกำลังสงสัยว่า การที่ฉันทำแบบนั้นได้ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาทั่วไป？」

 

 

 

ลูน่ายิ้มอย่างขมขื่นให้กับชิล่า ซึ่งตอบตามความจริง

 

เอ่อมันเต้าข่าวกันเองนะไอ้พวกนี้

 

แม้ว่าฉันจะสังหารลูกสมุนของจอมมารได้ก็เถอะนะ แต่จำนวนโจรที่ฉันกำจัดไปมีไม่ถึงห้าสิบด้วยซ้ำอะ หลักร้อยนั่นมาจากไหน บ้ารึเปล่า?

 

เป็นความจริงที่ว่ามีปีศาจกว่าหมื่นตัวที่พวกเราไปกำจัดในดินแดนของดยุคเวลซัค แต่หลังจากเผาพวกมันส่วนใหญ่ด้วยการใช้ปฏิกิริยาฟิกชั่น มันไม่ได้เรียกว่าการต่อสู่นะมันเรียกว่าฆ่าล้างบางฝ่ายเดียวต่างหาก ขอประท้วง

 

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความจริง แต่ก็มีส่วนที่ถูกแต่งเติมมากจนเกินไป

 

 

 

「พวกเรามาร์ควิสมูเอลที่มีสติปัญญาอันหลักแหลม ดังนั้นเลยจะค้นหาความจริงของข่าวลือ」

 

 

 

「งั้นเหรอ งั้นเหรอ……」

 

 

 

ทำไมถึงได้อวดอ้างซะขนาดนั้นล่ะ?

 

ลูน่ากับชิล่าอยู่ตรงหน้าและแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมา

 

แต่ถึงแม้จะพูดถึงเรื่องต่างๆมามากมาย แต่ก็ยังถูกพามาในสถานที่มืดๆ นี่เธอชอบความมืดขนาดนั้นเลยเหรอ?

 

 

 

「เอาล่ะ ถ้างั้นก็ไม่มีอะไรต้องกังวล ลุยล่ะนะ」

 

 

 

โดยไม่รู้ตัวผมยาวสีเงินของเธอปลิวไปตามสายลม ลูน่าก้มตัวและยืนขึ้น

 

ในทางกลับกันชิล่ายักไหล่เล็กน้อยและเธอก็ก้มตัวลงพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

 

 

 

การต่อสู้เริ่มขึ้นแล้ว

 

 

 

　――วิชาสำนักมังกรซากุระ กระสุนหลังมือ ！

 

 

 

　――พลังปราณ ประสานมือ！

 

 

 

　โดค้านนนนนนนนนนนนน！

 

 

 

ในพริบตาพวกเราเข้าหากันต่างฝ่ายก็ต่างยืนฝ่ามือออกมา

 

เนื่องจากพลังปราณที่มากล้นพื้นดินที่ทั้งสองยืนอยู่จึงถล่มกลายเป็นหลุม

 

ตรงที่พวกเธอยืนกำลังประชันมือกันอยู่

 

 

 

「พลังฉี่เหรอ เข้าใจแล้ว」

 

 

 

「เป็นความคิดที่ดีที่ลิ้มรสด้วยมือตัวเอง」

 

 

 

พวกเราแลกเปลี่ยนคำพูดกัน ลูน่ายิ้มด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย และชิล่าเองก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

 

 

 

　――วิชาสำนักมังกรซากุระไม่ได้สร้างขึ้นเพื่อการต่อสู้

 

แต่เป็นการขัดเกลาพื้นฐาน

 

เรียกง่ายๆว่าพวกเราขัดเกลา “พลัง ฉี่” ซึ่งมันมีอยู่เมื่อหนึ่งพันปีก่อน

 

สำหรับภูมิหลังที่ลูน่าได้เรียนสิ่งนี้และเปิดสำนักนั่นคือการตีความในแบบของเธอ

 

 

 

ถ้าเป็นเช่นนั้นควรเรียกได้ว่าเป็น “ต้นทาง”

 

ลูน่าบอกชิล่าที่น่าจะเป็นผู้ใช้พลังฉี่แต่ว่า

 

 

 

「ต้นกำเนิดนั้นคือศิลปะการต่อสู้ที่อ้างว่าไร้พ่ายมาหนึ่งพันปี แต่ดูเหมือนจะไม่สมบูรณ์นะคะ」

 

 

 

　――วิชาสำนักมังกรซากุระ คลื่นกระแทก(重波)

 

 

 

เมื่อที่มือมีพลังปราณมารวมกันและในขณะนั้นก็ปลดปล่อยแรงกระแทกออกไปอีกรอบ

 

 

 

「อึก！？」

 

 

 

ร่างของชิล่าปลิวไปและเธอกลิ้งไปที่เนินด้านหลังซึ่งกลายเป็นหลุม

 

ตอนนั้นเองลูน่าไม่รอช้า คนล้มต้องซ้ำ บิดตัวเหนืออากาศและพุ่งเข้าซัดอีกที

 

 

 

　โดกานนนนนนนนนนน！

 

 

 

「อะเฮือก！？」

 

 

 

ชุดเดรสสีดำกระแทกกับพื้นและกระเด็นไปเหมือนกับลูกยาง

 

ชุดนั้นขาดรุ่งริ่งหลังจากเริ่มต่อสู้กันไม่กี่วินาที

 

 

 

「อั่ก！！」

 

 

 

ด้วยเสียงเดาะลิ้นเล็กน้อย เธอกำลังอยู่บนพื้นด้วยความหงุดหงิด

 

แต่ลูน่าไม่ปล่อยให้มีช่องว่าง

 

เธอเข้าไปด้านหลังชิล่าที่กลับมายืนหยัดและพร้อมจะเปิดใช้งานสกิลอยู่แล้ว

 

 

 

「นานิ？！」

 

 

 

「พลังฉี่มันก็แค่ของเด็กเล่นต้องฝึกให้ชำนาญและขัดเกลาก่อนนะยัยหนู นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมฉันถึงได้คิดค้น “วิชาสำนักมังกรซากุระ”」

 

 

 

　――วิชาสำนักมังกรซากุระ มังกรเริงระบำเจ็ดกระบวน(踊龍乱七変化)！！

 

 

 

 

 

　โดกาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาน！

 

 

 

ชิล่าโดนเตะเสยขึ้น

 

แม้ว่าร่างกายของเธอจะลอยแต่มือนั้นก็ต่อยเป็นคอมโบ

 

ราวกับเป็นเกลียวคลื่น ลูกเตะและหมัดหลายครั้งถูกเสยขึ้นไปข้างบน ทำให้เธอลอยสูงขึ้นไปเรื่อยๆ

 

 

 

จากนั้นหลังจากโดนคอมโบเป็นชุดก็ถูกเตะปิดท้ายลงไปที่พื้น

 

วิสัยทัศน์ของชิล่าหมุนไปรอบๆและเธอก็หัวปักดิน

 

 

 

「แต่……」

 

 

 

ลูน่าลงจอดหลังใช้สกิลเสร็จ

 

เธอที่พยายามลุกขึ้นทั้งๆที่สภาพปางตาย

 

 

 

「ใจสู้ดีนี่ หมายความว่าจะเล่นใหญ่งั้นสินะ แต่ถ้าฝืนมากเกินไประวังได้ตายเอานะ」

 

 

 

ลูน่าถอนหายใจออกมา

 

เพราะรู้อยู่แล้วว่าตัวเธอกับชิล่านั้นแตกต่างกันขนาดไหน และมันไร้ความหมายที่จะสู้อีกต่อไป

 

 

 

「ไม่ใช่สักหน่อย ฉันแค่เกลียดที่จะต้องมาแพ้อย่างน่าอับอายแบบนี้」

 

 

 

「อ๋อ เข้าใจแล้ว ถ้างั้นก็มาคุยกันด้วยกำปั้นกันดีกว่า」

 

 

 

เธอลุกขึ้นยืนแม้ร่างกายจะสั่นสะท้าน

 

ลูน่ายื่นมือออกมาและค่อยๆกำหมัดให้แน่น

 

ชิล่าถือชุดที่ขาดรุ่งริ่งของเธอเอาไว้

 

มังกรทั้งสองปรากฏตัวขึ้นบนหลังของพวกเธอ

 

 

 

「ถ้าอยากจะชนะขนาดนั้น ฉันก็จะสนองให้อย่างเต็มที่！！」

 

 

 

กำปั้นทั้งสองที่มีพลังปราณรวมกันอย่างแน่นหนา และเธอย่อตัวลงต่ำพร้อมที่จะซัดศัตรูตรงหน้า

 

 

 

　――พลัง ฉี่

 

 

 

「โอ้ววววววววววววววววววววววววววว……」

 

 

 

แสงจางๆไหลออกมาจากกำปั้นของชิล่า

 

จริงๆแล้วลูน่ากำลังจะหยุด แต่เมื่อเห็นเธอตั้งท่า ลูน่าก็ยิ้มออกมา

 

 

 

「ให้มันได้อย่างงี้สิ ฉันจะซัดเธอจนกว่าเธอจะพอใจเอง」

 

 

 

และลูน่าเองก็ปลดปล่อยพลังปราณจนกำปั้นของเธอเรืองแสงออกมา

 

 

 

　――วิชาสำนักมังกรซากุระ

 

 

 

「โอร่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา……」

 

 

 

แสงในมือเริ่มเปล่งประกายมากขึ้นและหนาจนเป็นแสงสีทอง

 

 

 

「「ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！！」」

 

 

 

แสงสีทองขยายตัวมากขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งถึงจุดแตกหัก

 

 

 

 

 

「「ฮีากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！！！！」」

 

 

 

 

 

　กึกกึกกึกกึกกึกกึกกึกกึกกึกกึกกึกกึกกึกกึก！！！！

 

 

 

 

 

ทั้งสองคนปลดปล่อยพลังแห่งการฆ่าฟันต่ออีกฝ่าย

 

ที่จุดกึ่งกลายระหว่างทั้งสองแสงไฟได้ชนกันราวกับว่าวัดพลังกัน

 

แต่ว่าท่ามกลางสิ่งเหล่านั้น สิ่งที่ชิล่าเห็นคือความเปลี่ยนแปลงของสาวน้อยผมเงิน

 

 

 

ปีกสีขาวบริสุทธิ์ทั้งสามคู่ปรากฏขึ้นบนหลังของลูน่า

 

ข้างหลังเธอมีหัวมังกรมากกว่าร้อยหัวกำลังหันคมเขี้ยวมาทางนี้

 

พลังของพวกเธอแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด

 

เมื่อถึงเวลาความสิ้นหวังก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชิล่า แสงที่เหมือนกับรังสีถูกปลดปล่อยจากลูน่าได้ขยายตัวมากขึ้นราวกับกำลังเผาทลายทุกสิ่ง

 

 

 

「อ่าาาา……..อย่างที่คิด………..เป็นคุณนั่นเอง……」

 

 

 

เสียงกระซิบที่ออกมาจากผมสีดำเข้มถูกกลบไปด้วยเสียงคำราม

 

และชุดที่ขาดรุ่งริ่งของเธอได้หายจนหมดสิ้น จนเหลือเพียงเธอในสภาพเปลือยเปล่า และแม้แต่เส้นผมหรือร่างกายของเธอก็มลายหายไปไม่เหลือเศษซากอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว

 

 

ป.ล.เสาร์-อาทิตย์ อาจจะมีลงหรือไม่มีลงนะครับ พักผ่อนบ้างอะไรบ้าง ไม่อยากฝืนเกินไปเดี๋ยวหายเป็นสัปดาห์อีก ถถถถ