[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว - ตอนที่ 57 - 034：แผนการฝึกนักบุญ⑪ ระหว่างกลับบ้าน

034：แผนการฝึกนักบุญ⑪ ระหว่างกลับบ้าน

 

 

　――ในตอนท้ายของวันฉันไม่รู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

 

พวกเราหนีออกมาจากห้องจากชั้นสามซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องขนาดใหญ่เหมือนกับห้องบอสและพวกเราก็ออกมาข้างนอกซึ่งพวกเราอยู่ในถ้า พวกเราผลักประตูและออกมาทางด้านนอกจากชั้นสาม

 

ฉันรู้ว่าท่านพี่จัดการกับดูลาฮาลด้วยพลังที่สุดยอดมากด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

 

 

 

อย่างไรก็ตาม เท่าที่ฉันได้ยิน ทั้งสองคนพูดราวกับว่าพวกเขารู้จักกันมานาน แต่ก็ไม่ได้ดูสะทกสะท้านอะไรในการต่อสู้กัน และท่านพี่ก็กำจัดดูลาฮาลอย่างไม่ลังเล

 

 

 

ฝ่ายตรงข้ามคือเผ่าปีศาจ เพราะงั้นไม่มีทางที่จะเป็นสหายกันได้

 

เพราะว่ามันน่ากลัวนี่

 

อย่างไรก็ตาม จากมุมมองของเทพธิดา เธอมองในมุมที่ต่างจากพวกเราและพวกเราก็เดินกลับบ้านอย่างเงียบๆ

 

 

 

「อืม ท่านพี่？」

 

 

 

「มีอะไรงั้นเหรอมาเรีย？」

 

 

 

เมื่อฉันกลับมาถึงข้างนอก ฉันก็ถาม สายตาของฉันก็จ้องไปยังสิ่งที่อยู่ในมือ

 

มากกว่านั้นปกติแล้วท่านพี่จะเรียกฉันว่า「มาเรียจัง」แต่ตอนนี้กลับเป็น「มาเรีย」

 

ทุกครั้งที่ระยะห่างระหว่างเราดูสั้นลงทำให้ฉันมีความสุขมาก

 

 

 

「มันโอเคจริงๆเหรอคะที่ฉันจะรับสิ่งนี้เอาไว้？」

 

 

 

「อืม ฉันไม่ต้องการเจ้านี่หรอกนะ」

 

 

 

เมื่อพวกเรากำจัดอัศวินไร้หัว ดูลาฮาล ซึ่งฉันก็ได้ยินชื่อของเขาจากที่เขาบอก ชูเรย์ แต่ฉันคิดว่าไม่ควรจะพูดชื่อนั้นออกไปเพราะอาจกระทบจิตใจของท่านพี่ หลังจากที่จัดการเขาได้ ก็ได้ดรอป “ดวงตาแห่งสัจธรรม”

 

มันมีลักษณะเป็นสามเหลี่ยม ตรงกลางมีหินสีแดงสดที่เหมือนกับดวงตา

 

ไอเท็มชิ้นนี้ได้รับจาก “ฟ้าคราม” เวอร์ชั่น RPG เท่านั้น จะมีเอฟเฟคต์เฉพาะในเวอร์ชั่น SLG ซึ่งเซฟสามารถส่งต่อกันได้

 

กล่าวอีกนัยหนึ่งมันเป็นไอเท็มไร้ค่าในเวอร์ชั่น RPG

 

แต่ว่าไอเท็มนี้ก็อยู่ในระดับ SSR

 

เอฟเฟกต์ในเวอร์ชั่น SLG คือสามารถฟื้นคืนตัวละครที่ติดสภาวะ “สูญเสีย”

 

 

 

สิ่งที่ฉันหมายถึงในเวอร์ชั่น RPG มันไม่มีดีบัฟที่เรียกว่า “สูญเสีย” และหากเสียความทรงจำไปจริงๆก็จะสามารถใช้ยาฟื้นฟูความทรงจำได้ และหากตาย ก็สามารถซื้อไอเท็มน้ำยาชุบชีวิตได้ แม้ว่าจะมีราคาแพง หรือไม่ก็ไปที่โบสถ์เพื่อร่ายเวทย์ชุบชีวิตได้  

 

 

 

แต่ว่าในเวอร์ชั่น SLG สภาวะ “สูญเสีย”เป็นสภาวะที่อาการหนักกว่าการตายเพราะมันเป็นอาการบาดเจ็บและไม่มีทางรักษาได้ เปรียบเสมือนคนไร้ความสามารถ

 

เส้นบางๆนั้นคลุมเครือ แม้ตัวละครจะไม่ได้ตายแต่ในเกมจำลองกลยุทธ์เหมือนอย่างยุคเซ็นโกคุ การไม่สามารถต่อสู้ได้ก็หมายความว่าจะถูกล้อมไปด้วยศัตรูและทำอะไรไม่ได้จนกระทั่ง HP เป็น 0 แต่ ณ จุดนี้ ก็ยังมีชีวิตอยู่และหากโดนศัตรูจับตัวก็มีโอกาสโดนดึงเป็นพรรคพวกอีกฝ่ายหรือถูกจับเป็นนักโทษ

 

สิ่งที่เลวร้ายที่สุดเกี่ยวกับการติดสภาวะ “สูญเสีย” นั่นคือจะกลายเป็นเของเล่นให้กับเหล่าผู้คนที่อดอยากในกองทัพ……ใช่ กล่าวอีกนัยหนึ่ง จะไม่ถูกฆ่าตาย แต่จะถูกจับเป็นทาสไว้ระบายอารมณ์

 

สถานะต่างๆทุกอย่างเหล่านี้ถูกเรียกกันโดยย่อว่า “สูญเสีย” และเมื่อตัวละครตัวนั้นได้รับไอเท็มฟื้นฟูก็จะกลับเข้าสู่สภาวะปกติ

 

ไม่สำคัญว่าจะถูกฆ่าตายหรือจิตใจแตกสลายทุกอย่างจะถูกฟื้นฟู

 

 

 

ในเวอร์ชั่น SLG พวกเราไม่มีทางชุบชีวิตตัวละครที่ตายหรือหายไปแล้วได้ ดังนั้น “ดวงตาแห่งสัจธรรม” จึงมีค่ามหาศาล

 

 

 

อ่า และหากพูดถึงเรื่องนี้ มีคำอธิบายถึงการมีอยู่ของสิ่งนี้ใน “ฟ้าคราม ภาค 2” แต่ไม่ได้เจาะจงชัดเจน

 

ใน “ฟ้าคราม ภาค 2” ศัตรูของตัวละครหลักคือ “แม่มดแห่งการลวงตา(幻燐魔女)” แต่ในภาค ออริจินอล ภาคสอง และ สาม ในภาคสองนั้น ตัวละครหลักคือ “เรนะ(レイナ)” ลูกสาวของไวเคานต์เตสที่เกิดมาพร้อมกับวิญญาณพิชิตชัยและพลังเวทย์ระดับโครตโกง และใน ภาคสาม โยโกะ นารุคามิ(鳴神陽子) ซึ่งถูกอัญเชิญมาจากต่างโลก ถ้าจำไม่ผิดฉันจำได้ว่ามันถูกเขียนไว้บนกระทู้สนทนาว่าแม่มดคนนี้ซ่อนไอเทมฟื้นคืนชีพเอาไว้

 

 

 

เธอไม่เต็มใจที่จะใช้มันด้วยตัวเอง และเธอยื่นมาให้ฉันราวกับว่าไม่ใส่ใจ

 

 

 

「ฉันเป็นนักสู้ต่อให้ชะตากรรมของฉันจะเดินไปบนเส้นทางไหน ฉันน่ะอยากตายบนสนามรบจริงๆฉันเองก็ไม่ค่อยมีความสุขหรอกเพราะต้องมาพึ่งไอเทมเหล่านี้ หากถึงคราวตายฉันก็อยากจะตายด้วยความสุข」

 

 

 

ดูเหมือนว่าความตายคือความพ่ายแพ้สำหรับเธอ การใช้ไอเทมชุบชีวิตมันเป็นเหมือนกับการดูถูกผู้ชนะและเป็นการกระทำที่ขี้ขลาดสำหรับผู้ที่พิชิตเธอได้

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าเธอได้มอบมันไว้ให้กับคนอื่น ที่ไม่อยากจะตายมากกว่า

 

 

 

　……นั่นคือสิ่งที่เธอคิดงั้นเหรอ?

 

อาจจะดูน่าตกใจสักเล็กน้อย แต่ฉันคิดว่าฉันเข้าใจเธอถูกต้อง

 

 

 

สิ่งของที่ฉันได้รับมันจะต้องถูกนำไปใช้ในทางที่ควร แต่ในที่สุดฉันก็คิดว่าควรจะเก็บมันเอาไว้และอย่าใส่ใจมากนัก

 

 

 

 

 

　――พวกเราสี่คนหลบหนีจากเขาวงกตด้วยประการนี้ บวกกับสมาชิกอีกสามคน “อัศวินทะเลสาบ”

 

　เมื่อพวกเรากลับมาพวกเขาก็บ่นว่า「ขอโทษนะที่พวกเราเป็นประโยชน์ให้ไม่ได้เลย」กับ「เขาวงกตทางเดียวแบบนี้ไม่น่าจะหลง」ช่างเรื่องนั้นไปก่อน

 

 

 

อัศวินทะเลสาบนั้นมีภารกิจที่ต้อง “สังหารก็อบลิน”ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจแยกทางกันเมื่อเรามาถึงด้านนอก

 

 

 

「ถ้าไม่รังเกียจ จะมีความสุขมากเลยถ้ามาร่วมล่าก็อบลินด้วยกัน……」

 

 

 

อลิซ่ายักไหล่ด้วยความโกรธขณะจ้องมองเกล

 

 

 

「ไม่มีเหตุผลที่พวกเราจะต้องไปช่วย！」

 

 

 

「เอ่อ นั่นก็เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมพวกฉันถึงตามเขาไปสำรวจด้วยไง」

 

 

 

「พูดอะไร พวกนายตามพวกเรามาเองด้วยซ้ำ ! ท้ายที่สุดแล้วพวกนายก็ช่วยอะไรเราไม่ได้เลย! แม้จะมีพวกปีศาจหลุดรอดไปนิดเดียวยังจัดการกันแทบลากเลือดเลย ขนาดฉันที่อ่อนแอที่สุดในปาร์ตี้นี้ แต่ฉันก็ไม่อยากทำอะไรที่มันเป็นการหักหน้ารุ่นพี่หรอกนะคะ！！」

 

 

 

「อ๊าาาาาาาาาา ใจแตกสลายแล้วหะ……」

 

 

 

อย่างที่คาดไว้ ท่านอลิซ่าเนี่ยพูดจาตรงไปตรงมาสุดๆเลยล่ะ

 

มันเหมือนกับพยายามโหยหาความเมตตา

 

 

 

ทั้งฉันและท่านพี่ก็ไม่คิดจะปกป้องพวกเขา ดังนั้นฉันปล่อยดีกว่า

 

ท่านพี่ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าขณะที่ฉันเกาะหลังท่านพี่ และท่านอลิซ่ากับคุณโอไกก็ตามมา ทั้งสามได้แต่อ้าปากมอง

 

คำขอที่เราได้รับคือการรวบรวมสมุนไพร และพวกเราก็เก็บกันครบแล้ว

 

พวกเราเลยรีบตรงไปที่กิลด์นักผจญภัยในเมืองลาทอส

 

 

 

ฉันรู้สึกผิดจริงๆที่มาเป็นภาระให้กับท่านพี่ต้องแบกฉันไปมาอย่างนี้

 

 

 

ขณะที่ฉันกำลังลอยอยู่บนหลังของท่านพี่ จู่ๆ ฉันก็นึกอยากจะตรวจสอบสถานะ

 

 

 

＊＊＊＊＊

 

 

 

มาเรีย・เทมเพิล （12）

 

 

 

　Lv：10

 

　HP：75／80

 

　STA：20／80

 

　MP：50／120

 

　นำทัพ：15

 

　กำลังรบ：20

 

　ใฝ่รู้：45

 

　การเมือง：10

 

　เสน่ห์：60

 

 

 

สกิล：

 

　นักบุญ เลเวล 2

 

　วิชาสำนักมังกรซากุระ เลเวล 1

 

 

 

ฉายา：

 

ลูกสาวของบารอน

 

ลูกศิษย์ของสำนักมังกรซากุระ

 

สาวกของเทพธิดาอลิสเทีย

 

 

 

＊＊＊＊

 

 

 

ฉันที่แทบจะไม่ได้ร่วมการต่อสู้ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเลเวลเพิ่มขึ้นอย่างมาก

 

สเตตัสนั้นเพิ่มขึ้นเล็กน้อย  

 

ฉันคิดว่าบางทีการมีส่วนร่วมในการต่อสู้จะเกี่ยวข้องกับ EXP ที่ได้รับ

 

ไม่ ไม่ ไม่ นี่มันไม่ใช่เกม……。

 

แต่ว่าก็ไม่สามารถตัดปัจจัยเหล่านั้นทิ้งได้

 

 

 

จากนั้นดูเหมือนสกิลนักบุญที่ยังไม่ปลดล็อค ก็ปลดล็อคแล้วและขึ้นมาเป็นเลเวล 2

 

นี่อาจเป็นเพราะฉันขอให้ท่านพี่ช่วยแบ่งปันพลังมาให้และบังคับใช้เวทย์รักษา ซึ่งทำให้สกิลฉันปลดล็อค หลังจากนั้นฉันก็ต่อสู้กับพวกปีศาจเพียงลำพังที่แนวหลัง ก็เลยเลเวลอัพงั้นเหรอ

 

ปกติมันไม่น่าจะเป็นไปได้นะ

 

และฉันคิดว่าฉายา『สาวกของเทพธิดาอลิสเทีย』นั้นใจฟูต่อฉันมาก

 

 

ฉายานั้นยอดเยี่ยมจริงๆ ไม่ได้มีเอาไว้โม้

 

เมื่อมีมัน ดูเหมือนสเตตัสต่างๆจะสูงขึ้นและสามารถปลดล็อคลิมิตค่าสถานะต่างๆได้

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าของโครตดี

 

 

「ท่านพี่รักนะคะ♡」

 

 

ถ้ากำลังบินอยู่บนท้องฟ้าต่อให้พูดยังไงก็ไม่มีทางได้ยินหรอก

 

ถึงกระนั้นฉันก็อดไม่ได้ที่จะพูด

 

เพราะด้านหลังอกของฉันนั้นเปี่ยมไปด้วยความรักอันล้นเหลือ

ฉันกังวลเล็กน้อยที่เส้นผมของท่านพี่จะทิ่มแทงตาฉัน ขณะที่ฉันสูดดมเส้นผมของท่านพี่ไประหว่างทาง