[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว - ตอนที่ 45 - 022：ความเศร้าของมาเรีย

022：ความเศร้าของมาเรีย

 

――ดิฉัน มาเรีย เทมเพิล อายุ สิบสองปี ลูกสาวของตระกูลบารอน

 

ในฐานะที่ฉันเคยเป็นลูกจ้างบริษัทแห่งหนึ่งในญี่ปุ่น ฉันเสียชีวิตเพราะทำงานหนักเกินไปและกลับชาติมาเกิดใหม่ในโลกที่คล้ายกับเกม “มังกรครามและจันทราสีแดง”

 

 

 

ฉันมีความตั้งใจอยู่ค่ะ

 

ฉันไม่ได้คิดว่าตัวเองจะต้องไปตกหลุมรักเจ้าชาย และฉันเองก็ไม่คิดจะไปใส่ร้ายป้ายสีใครจนทำให้นางร้ายของเรื่องเดือดร้อนและตัวเองแฮปปี้เอนด์คนเดียว แม้ว่าฉันจะลงทะเบียนเรียนที่สถาบันเวทมนตร์ แต่ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งกับตัวละครหลักเด็ดขาดค่ะ

 

 

 

อันที่จริงลูกสาวของมาร์ควิส ลูน่า เบลล์ ดิแซค ที่ควรจะเป็นนางร้าย ก็เป็นคนที่กลับชาติมาเกิดเหมือนกับฉันค่ะ และในวินาทีที่ฉันจะลงมือเคลื่อนไหว อาจจะต้องเข้าหาเธอ

 

 

 

วันก่อนดิฉันได้รับเชิญให้ไปงานเลี้ยงของท่านลูน่าค่ะ และพวกเราที่เป็นตระกูลบารอน แต่สิ่งที่รอเราอยู่นั่นคือหายนะ

 

เมื่อมองแวบแรกท่านลูน่าเป็นสาวน้อยที่น่ารักแต่กำเนิด แต่ฉันรู้มาว่าตรงกันข้ามกับรูปลักษณ์ที่น่าทะนุถนอม เธอเป็นผู้ใช้พลังปราณที่เก่งกาจมากค่ะ

 

 

 

เธอพูดคุยกับราชินีราวกับกำลังจะงัดกับอีกฝ่าย และแม้แต่ตัวเธอก็ไม่ได้แสดงท่าทีเคารพต่อเจ้าชายทั้งสองคน

 

ถ้าฉันทำแบบเดียวกันกับเธอล่ะก็ตระกูลของฉันคงล่มจมภายในทันทีค่ะ

 

 

 

เธอเป็นคนที่น่ากลัวมาก และฉันทุกเช้าเย็นจะระแวงเธอตลอดเวลาเลยค่ะ

 

 

 

（……น้องสาวของท่านลูน่า♡）

 

 

 

กลัวงั้นเหรอ?

 

ใช่ฉันบอกตัวเองว่านี่คือความกลัว

 

แต่ความรู้สึกที่มีต่อเธอมันหักห้ามใจไม่ได้

 

นี่มันคืออะไรกัน ฉัน กำลังจะบ้าไปแล้วงั้นเหรอคะ

 

รูปลักษณ์ของสาวน้อยวัยสิบสองปีผมสีเงินที่ฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่าในหัวของฉัน

 

ยามที่หลับหรือตื่นนอนสิ่งที่ฉันทำคือคิดถึงเธอคนนั้น

 

แม้ว่าฉันจะรู้สึกเจ็บปวดกับสิ่งนี้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย

 

 

 

「อ๊าาาาาาาาาา……」

 

 

 

วันนี้ฉันเองก็ได้แต่ถอนหายใจ

 

พอลองเอานิ้วสัมผัสที่แก้มที่เธอเคยลูบ

 

อยากจะเจอเธอจังเลย อยากจะคุยกันมากกว่านี้ แม้ว่าจะเป็นเพียงชั่วขณะหนึ่งก็ตาม

 

แต่ฉันกลัวว่า「เธอเป็นใคร？」แล้วทำไมฉันถึงได้ตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบแบบนี้ มันทำให้ฉันกลัว

 

 

 

นี่ฉันบ้าไปแล้วเหรอไงเนี่ย

 

　แม้ว่าจะเป็นความสัมพันธ์แบบหญิงหญิงก็เถอะ……。

 

ถ้าเธอได้รู้ถึงความคิดอันโสมมที่ฉันอยากทำกับเธอ เธอคงจะดูถูกฉันอย่างแน่นอน

 

ดังนั้นพวกเราไม่ควรจะเจอกันอีก

 

แต่ฉันไม่มั่นใจเลยว่าจะหักห้างตัวเองไหว

 

แต่ฉันอยากเจอเธอเหลือเกิน

 

อยากจะพูดคุย อยากจะสัมผัส

 

ถ้าฉันทำได้ละก็ ฉันจะทำให้เธอกลายมาเป็นทาสรักของฉัน!

 

 

 

 

 

「――เอาล่ะ ไปหาเธอดีกว่า」

 

 

 

เป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนแล้วตั้งแต่งานเลี้ยงวันเกิด

 

ฉันตัดสินใจที่จะวิ่งออกจากบ้าน

 

ฉันอยากจะเขียนโน้ตทิ้งเอาไว้ แต่ฉันไม่รู้ว่าจะอ้างอะไรดี เลยวางกระดาษเปล่าไว้บนโต๊ะ

 

ฉันคิดว่าฉันจะถูกพ่อและแม่ดุแน่นอน แต่ฉันหยิบเงินที่ออมเอาไว้และมุ่งหน้าไปยังรถม้าสาธารณะ

 

 

 

หากลูกสาวของตระกูลขุนนางจะเข้าบ้านท่านเจ้าเมืองจะต้องส่งจดหมายล่วงหน้าเอาไว้ก่อน

 

หากไม่ทำเช่นนั้น บุคคลที่จะต้องเข้าไปพบต้องเตรียมหลายสิ่งหลายอย่าง เช่น จัดตารางงาน

 

ถึงจะรู้แบบนั้นก็เถอะ

 

แต่ใจมันสั่งมา ฉันหักห้ามตัวเองไม่ไหวแล้ว

 

โดยที่ไม่รู้ตัวฉันย้ายไปยังหน้ารถม้าข้างคนสารถี และมาถึงหน้าบ้านของตระกูลมาร์ควิส

 

 

 

「แม่หนู มีอะไรยังงั้นเหรอ?」

 

 

 

ตอนนี้มียามที่สวมชุดเกราะเหล็ก

 

เธอตกใจกับการปรากฏตัวชายวัยกลางคน แต่เธอก็บอกว่า “ดิฉันอยากพบท่านลูน่า”

 

 

 

　ฉันใช้เวลากว่าสิบนาทีในการทำเรื่องขอเข้าพบ แต่ว่าลูน่าก็รีบมาหาเธอทันทีแล้วตกใจ「มาเรียจัง？！」

 

 

 

「น้องสาวของท่านลูน่า…….มาหาแล้วค่ะ」

 

 

 

ฉันพูดออกมาจากปากด้วยตัวเอง และฉันสูญเสียความเป็นตัวเองและสะโพกของเธอก็เอนเข้าหาลูน่า

 

แค่มองไปที่ลูน่าที่วิ่งเข้ามาหาฉัน น้ำตาก็ไหลออกมาตามธรรมชาติ และฉันนี่ร้องไห้เก่งเท่าอายุจริงๆเลย

 

ลูน่าก้มลงและกอดฉันเบาๆ

 

มันเศร้าและเจ็บปวดมากจริงๆจนไม่รู้จะทำอะไรอีกต่อไป

 

ฉันนั้นอยากจะอยู่กับเธอตลอดเวลา

 

 

 

 

 

◆　◆　◆

 

 

 

 

 

　――จากนั้นฉันก็ถูกพาไปที่ห้องรับแขกของคฤหาสน์และนั่งบนโซฟากับท่านลูน่า

 

ชาที่ชงโดยเมดนั้นสดชื่นมาก

 

มือที่โอบไหล่ของเธอนั้นอบอุ่นเหมือนท่านแม่ที่ปลอบโยนฉัน

 

ภายในอกของฉันดูเหมือนจะถูกเติมเต็มไปด้วยความสุข

 

 

 

「ดังนั้นมาเรียจึงวิ่งออกจากบ้านโดยไม่บอกพ่อแม่และมาที่นี่ด้วยตัวเอง……」

 

 

 

「ค่ะ หนูขอโทษนะคะ หนูอยากเจอท่านพี่จริงๆ……」

 

 

 

เมื่อฉันบอกเธอว่าเป็นมายังไง ลูน่าดูมีปัญหา แต่ก็ยังลูบผมด้วยนิ้วที่อ่อนโยนและบอบบางของเธอ

 

ฉันไม่อยากจะถูกทิ้งเอาไว้อีกแล้วและทุกครั้งที่ฉันลุกขึ้นยืนเธอก็พยายามจะประคองฉันเอาไว้

 

 

 

「เฮ้อ อดไม่ได้เลยจริงๆ」

 

 

 

「ขอโทษด้วยนะคะ」

 

 

 

ฉันทำได้แค่ขอโทษ

 

แต่ตอนนี้ฉันอยากจะโอบกอดความอบอุ่นเหล่านี้ไว้

 

 

 

「หากเป็นเช่นนี้ก็ต้องมีการฝึกพิเศษกันหน่อยแล้ว」

 

 

 

「……เอ๊ะ？」

 

 

 

ในที่สุดท่านลูน่าก็พูด

 

ฉันเองก็จะเป็นหนึ่งในพรรคพวกงั้นเหรอ

 

เธอลุกขึ้นยืนและฉันก็ยืนข้างเธอและเดินออกจากคฤหาสน์

 

เดินไม่ไกลจากที่นั่นก็เจอสนามฝึก

 

 

 

「เอ่อ ท่านพี่？」

 

 

 

「ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาา ทุกโคนนนนนนนนนนนนน~！」

 

 

 

กำแพงหินและก้อนหินที่ดูขรุขระ

 

เหล่าชายชาตรีตะโกนขานรับและอดไม่ได้ที่จะกลัว

 

แต่เมื่อพยายามมองไปรอบๆแต่ก็หนีไม่พ้น

 

 

 

「โอ้ เธอ……」

 

 

 

เป็นสาวน้อยผมแดงที่วิ่งเข้ามาหาฉัน

 

ฉันจำได้ว่าเธอชื่ออลิซ่า

 

อลิซ่าเหลือบมองฉันขณะที่ฉันกำลังกอดแขนท่านลูน่า แต่สีหน้าของเธอก็ดูผ่อนคลาย

 

 

 

「ดิฉันมาเรียค่ะ ท่านอลิซ่า！」

 

 

 

「เอ่อ ใช่ ฉันจำได้แล้ว」

 

 

 

ถึงจะบอกว่าจำได้แต่คงลืมไปแล้วล่ะ แต่ฉันไม่พูดดีกว่า

 

ท่านลูน่าดึงฉันออกจากอ้อมแขนของเธอวางมือบนไหล่ของฉันในขณะที่ฉันกำลังจะร้องไห้ เธอก็ตะโกนใส่เหล่าชายชาตรี

 

 

 

「เธอชื่อมาเรีย เธอเป็นเพื่อนของฉัน และฉันตัดสินใจให้เธอเข้าร่วมการฝึกอบรม เพราะงั้นทุกคนช่วยรับน้องใหม่」

 

 

 

「「「เยส มายลอร์ด！！！」」」

 

 

 

เหล่าชายชาตรีที่เหมือนปีศาจมากกว่าทหารตอบสนองด้วยเสียงไพเราะ

 

ท่านลูน่าพาฉันมาที่ห้องเก็บของของสนามฝึก ดึงเสื้อท่อนบนสำรองจากด้านหลังออกมาและกระตุ้นให้ฉันเปลี่ยนเสื้อท่อนบน

 

ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้ากับเธอแล้วกลับไปที่สนามฝึกซ้อม

 

 

 

「วันนี้จะเริ่มจากการวิ่งเบาๆและฝึกกล้ามเนื้อให้ยืดหยุ่น」

 

 

 

ดูเหมือนจะทำแสร้งเป็นคิดเล็กคิดน้อย

 

ผมสีเงินแวววาวของเธอห้อยลงมาบนใบหน้าของเธอทำให้เธอดูงดงามมาก

 

 

 

「มาเรียถ้ามีเวลามาคิดมากนัก มาฝึกกันเถอะ ปล่อยให้ร่างกายไหลไปตามสายลม」

 

 

 

「ค่ะ ท่านพี่」

 

 

 

ปล่อยให้ไหล? เธอตอบสนองคำพูดนั่นด้วยความมุ่งมั่นเป็นธรรมชาติ

 

หลังจากนั้นฉันก็วิ่งไปเรื่อยๆเพื่อฝึกกล้ามเนื้อในขณะที่จะอาเจียนออกมา และไม่รู้ว่าวิดพื้นไปอีกกี่ครั้ง สติของฉันเริ่มจางหาย

 

ดูเหมือนว่าฮายามะจะรีบวิ่งออกจากคฤหาสน์และไปบ้านของตระกูลเทมเพิล แต่ฉันไม่มีทางรู้ได้เพราะฉันกำลังเวียนหัว

 

 

TN: ขอโทษที่หายไปหนึ่งสัปดาห์เต็มครับ เนื่องจากตาแดงทั้งสองข้างทำให้ไม่สามารถโฟกัสกับการทำอะไรเป็นเวลานาน มันจะทำให้ปวดตามากๆ เลยต้องไปรักษาตาเพิ่งจะหายมาครับ เดี๋ยวจะกลับมาแปลต่อเด้อ ต้องขอโทษจริงๆด้วยครับ