[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว - ตอนที่ 37 - 014：ความรักของผู้เป็นแม่

014：ความรักของผู้เป็นแม่

ลูน่าคาดหวังว่าท่านแม่อาจจะมีเทคนิคลับเหมือนกับที่ฉันมี

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเธอถึงลงมือสังหารแม่ของตัวเองเมื่อได้เห็นวิชาดาบของท่านแม่

 

เธอเองก็คงคิดว่าลูน่าจะใช้วิชาแบบไหนเช่นกัน

 

ดังนั้นเมื่อมองแวบแรกแม่และลูกสาวนั้นจะฆ่ากันอย่างจริงจัง แต่ในความเป็นจริงมันไม่มีอะไรมากไปกว่าการสกินชิปของแม่ลูกคู่นี้

 

 

 

อย่างไรก็ตาม ลูน่าที่ใช้ไพ่ตาย เท็นเก็น เป็นวิชาที่จะลบล้างพลังศักดิ์สิทธิ์ออกจากร่างของอีกฝ่าย ดังนั้นคาดหวังว่าท่านแม่ของเธอจะไม่สามารถใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ได้อีกแล้ว

 

แต่ว่าแม้จะตัดพลังศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นสิ่งหล่อเลี้ยงพลังของเทพธิดาแต่มันไม่ได้หายไปจากตัวท่านแม่

 

 

 

นี่เป็นแค่การคาเดา ลูน่าและซาราเอล่า นั้นมีสายเลือดเดียวกัน เรียกว่าเป็นเผ่าๆหนึ่งมากกว่าครอบครัวจะดีกว่า พูดได้ว่าเกิดมาจากการรับสืบทอดพลังของเทพธิดาอลิสเทีย ดังนั้นแม้ว่าพลังศักดิ์สิทธิ์จะถูกทำลายไปแต่ร่างกายของพวกเธอก็ยังสามารถรับพลังได้เหมือนเดิม

 

 

 

「เฮ้อ……」

 

 

 

ลูน่าทำสีหน้าหนักใจ

 

บาดแผลจากการต่อสู้นั้นฟื้นฟูในทันทีหลังจากลูน่าได้แปลงร่างเป็นเทพธิดา ดังนั้นทั้งแม่และลูกก็ไม่ได้มีบาดแผลหลงเหลือ ท่านแม่ที่กังวลเรื่องความปลอดภัยของฉันมากเกินไปจนพวกเราต้องสู้กัน

 

 

 

แม้กระทั่งตอนนี้ท่านแม่ก็กำลังนอนอยู่กับฉันซึ่งฉันเองก็อายุสิบสองปีแล้ว แต่ก็เกือบจะตายคาอกแม่เพราะหน้าอกที่ใหญ่เกินไป

 

ท่านแม่ที่รักลูกสาวเป็นเรื่องที่ดี แต่อย่างน้อยกลับไปที่ห้องหน่อยเถอะยามเข้านอน

 

ซึ่งเธอได้กล่าววลีนี้มาแล้วสามครั้ง

 

 

 

หลังจากท่านแม่คืนชีพเธอดูอ่อนวัยลงสิบปี

 

ส่งผลให้ตอนนี้พวกเราเหมือนพี่น้องกันมากกว่าจะเป็นแม่และลูกสาว

 

ไม่เป็นไร ดูเหมือนว่าโอไกคุงเองก็มีรูปลักษณ์เยาว์วัยลงนับตั้งแต่โดนฉันคืนชีพ

 

ปัญหาคือหลังจากที่แม่ได้สติมาเธอก็คลั่งรักฉันมากเกินไปน่ะสิ

 

 

 

ด้วยเหตุนี้ท่านแม่เริ่มจะรบกวนกิจวัตรประจำวันของฉันอย่างบุกเข้ามาตอนอาบน้ำหรือแอบเข้ามานอนเตียงเดียวกันกับฉันอย่างตอนนี้

 

ซึ่งฉันเองก็คิดว่า คืนชีพเหนือพิภพ เนี่ยนอกจากจะทำให้ร่างกายเยาว์วัยลง แต่ยังเปลี่ยนโครงสร้างจิตใจด้วยเหรอ

 

 

 

「อรุณสวัสดิ์จ้ะลูน่าลูกรัก」

 

 

 

「……อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านแม่」

 

 

 

ซาราเอล่าลืมตาขึ้นพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูของฉัน

 

แม้จะมีชิโระที่อยู่บนเตียงเดียวกัน ท่านแม่เองก็ไม่ได้ตกใจกับตัวตนของชิโระเลยแม้แต่น้อย และชิโระก็ไม่ได้แกล้งทำเป็นร่างสุนัขต่อหน้าท่านแม่ด้วย เห้ย อย่างน้อยก็ปกปิดตัวตนหน่อยสิ

 

ลูน่ารู้สึกอึดอัดใจและพยายามตอบกลับท่านแม่ด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่ความสัมพันธ์ของสองเราคือแม่ลูก ไม่ได้เป็นคนรักกันซะหน่อยนะ

 

 

 

　一ลูน่าพยายามลุกขึ้นจากเตียงและหนีจากอ้อมกอดของท่านแม่ แต่ท่านแม่ที่ดูวัยรุ่นคว้าแขนฉันและลากฉันไป

 

หลังจากนั้นฉันก็โดนกอดจูบลูบคลำ แม้กระทั่งกลิ่นกายฉันเธอยังดม

 

แม้ว่าจะเรียกว่าการแสดงความรักของท่านแม่ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่านี่มันอาชญากรรมลวนลามเด็กชัดๆ

 

 

 

「เอ่อ ท่านแม่หนูอายนะคะ ปล่อยหนูได้แล้วนะคะ……」

 

 

 

「พวกเราเป็นแม่ลูกกัน ลูกกังวลอะไรเหรอจ้ะ?………อ่าทำไมลูน่าลูกรักของแม่ถึงน่ารักน่าชังขนาดนี้นะ」

 

 

 

「ท่านแม่！？」

 

 

 

จากนั้นฉันก็โดนเธอจูบ

 

แม้ว่าผิวของเธอจะดูบอบบาง แต่น้ำเสียงที่ดูลามกนั่นออกมาจากริมฝีปากของลูน่า

 

 

 

「ขอร้องล่ะคะ…………..หยุด…………..เถอะ………….น้าาาาาาาาาา……..ค้าาาาาา！」

 

 

 

ลูน่าขอร้องขณะน้ำตาคลอเบ้า แต่ท่านแม่ก็ยิ่งรุกหนักมากยิ่งขึ้น

 

ในที่สุดร่างกายของฉันเกร็งอยู่สักพัก ก็ถูกปลดปล่อย

 

ไม่ว่าจะมองยังไงนี่มันก็ลวนลามทางเพศชัดๆ

 

 

 

「หนูบอกให้หยุดยังไงล่ะคะท่านแม่！！」

 

 

 

จากนั้นเองฉันก็รีบฟื้นตัวจากสภาพอิดโรยและเอาฝ่ามือกระแทกคางท่านแม่จนล้มลงไปที่เตียง และฉันก็รีบออกจากห้องด้วยความเร็วในขณะที่สมองของฉันเริ่มไม่ไหวแล้ว

 

 

 

「อาาาาาาา……..ลูน่าลูกรัก……………..ลูกเกลียดม่าม๊างั้นเหรอ」

 

 

 

เมื่อลูกสาวหนีออกจากอ้อมแขน ซาราเอล่าก็ทำสีหน้าราวกับจะร้องไห้ออกมาราวกับว่าโลกของเธอจบสิ้นแล้ว

 

ช่างเป็นแม่เจ้าปัญหาจริงๆ ลูน่าคิดแบบนั้น

 

เอ่อฉันหมายถึงเธอไม่เคยเรียกตัวเองว่า「ม่าม๊า」ตั้งแต่ฉันเกิดมาเลยนะ？

 

 

 

สงสัยฉันจะต้องขอให้พ่อรีบกลับบ้านและมาใช้ค่ำคืนสุดเร่าร้อนกับท่านแม่บ้างซะแล้วสิ ถ้าฉันโดนแบบนี้ทุกวันฉันได้สติแตกตายแน่นอน

 

มากกว่านั้นจากเหตุการณ์ในสนามฝึกทำให้ท่านแม่ดูเยาว์วัยลง ท่านพ่อต้องกระปรี้กระเปล่าแน่นอนเลย

 

 

 

 

 

　――เป็นเวลากว่าหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ฉันทะเลาะกับท่านแม่

 

อลิซ่าและคุณมิน่าขอตัวกลับบ้านสักพักเพราะต้องไปดูแลดินแดน โดยเฉพาะอย่างยิ่งอลิซ่าที่มาที่นี่ทุกๆสองวัน

 

 

 

　จากระยะทางจริง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมาถึงที่นี่ในวันเดียวแม้ว่าจะขี่ม้ามาก็ตาม แต่อลิซ่าก็เป็นหัวหน้าหน่วยที่สอง ซึ่งก็คือเธอเอาวิชาที่ฝึกจากฉันบินไปมาระหว่างบ้านแม่เธอกับบ้านฉัน ซึ่งถ้าทำแบบนั้นมันใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงนึงด้วยซ้ำ ถือว่าเป็นการฝึกที่ดีไปในตัวแต่เธอเล่นบินมาด้วยความเร็วสูงสุดเลยน่ะสิ

 

 

 

「อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่สาว！！」

 

 

 

「จ้า อรุณสวัสดิ์อลิซ่า」

 

 

 

หลังจากล้างหน้าและรับประทานอาหารเช้า ลูน่าก็เดินไปที่สนามฝึกพร้อมกับชุดฝึกของเธอตามปกติ และก็มีเสียงทักทายดังขึ้นราวกับว่ารอเธออยู่

 

บางทีเพราะอาจจะเห็นผมสีเงินแวววาวของฉันคนอื่นๆก็หยุดฝึกและรีบมารวมตัวกันทันที

 

ทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่ลูน่า ราวกับเป็นตัวเอกของเรื่องราว

 

 

 

「วันนี้พวกเราจะฝึกบินกัน แต่ว่าไม่ใช่ฝึกบินธรรมดาพวกเราจะฝึกบินด้วยความเร็วคงที่ให้เป็นเวลานานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ดังนั้นใส่ใจความเร็วระหว่างบินและบินให้พร้อมๆกันเข้าใจไหม？」

 

 

 

「「「ครับ/ค่ะ！！！」」」

 

 

 

「ทุกคนเตรียมตัวพร้อมแล้วนะ！！」

 

 

 

「「「โอ้ววววววววว！！！」」」

 

 

 

เมื่อโอไกออกคำสั่ง สมาชิกก็ตอบรับด้วยน้ำเสียงแข็งขัน

 

ท้ายที่สุด ลูน่าดีใจที่คิดถูกที่ให้ทุกคนได้เห็นการต่อสู้ของเธอกับท่านแม่

 

ดูเหมือนว่าการแสดงให้เห็นถึงจุดสูงสุดจะทำให้พวกเขามีความมุ่งมั่นที่ไม่ย่อท้อ

 

 

 

「เตรียมตัวพร้อมบิน！」

 

 

 

ในที่สุดเขาก็กลับมาและมายืนต่อหน้าลูน่าและลูน่าก็พยักหน้าและลอยตัวขึ้น

 

 

 

「อีกไม่นานแล้วที่พวกนายจะได้เป็นทหารผ่านศึก ถ้างั้นจงตามเรามา！！」

 

 

 

「「「ท่านลูน่าที่รัก จักรพรรดินีแห่งท้องนภา ได้โปรดชี้แนะพวกเราด้วย！！」」」

 

 

 

ทุกคนต่างตอบสนองต่อเสียงของลูน่า

 

　……เฮ้อ ไอ้บ้าคนไหนที่มันคิดบทพูดแบบนี้ขึ้นมากันเนี่ย

 

 

ท่านแม่ภัยสังคม