[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว - ตอนที่ 33 - 010：ซ้อมรบ③ （เทพธิดาในตำนาน）

010：ซ้อมรบ③ （เทพธิดาในตำนาน）

 

ณ ป่าทางตะวันออกของลาทอส

 

ใกล้กับส่วนลึกสุดของป่ากองทัพพิทักษ์นางฟ้าซึ่งเป็นหน่วยรบทางอากาศกำลังสนุกกับการล่าสัตว์ภายใต้การฝึกและพบกับนักผจญภัยสองนาย

 

 

 

「ตามปกติแล้วคนเรานั้นมีชีวิตเดียว และหากเสียมันไปแล้ว ก็จะมาถึงจุดจบ แต่วันนี้พวกนายโชคดี เพราะฉันกำลังอารมณ์ดีสุดๆ」

 

 

 

ราวกับจะหยุดพักจากการบินบนอากาศจากนั้นเธอก็ลงมาที่พื้นภายใต้ชุดฝึก

 

ลูน่ามองไปที่ชายที่ขาขาดข้างหนึ่งและชายที่ตายไปแล้วหลังจากถูกกัดคอ ก่อนจะยิ้มให้อย่างร่าเริง

 

 

 

「ท่าน…..เทพธิดา……」

 

 

 

ชายเกราะเหล็กกำลังเงยหน้ามองลูน่าด้วยใบหน้าที่เศร้าโศก แต่เขาหายใจออกอย่างหนักราวกับว่าอาลัยตายอยากจากโลกใบนี้แล้ว

 

 

 

　――วิชาสำนักมังกรซากุระ คืนชีพเหนือพิภพ

 

 

 

วิ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง น้ำเสียงแหลมสูงดังขึ้นและแสงสว่างก็ปรากฏขึ้นรอบลูน่า

 

 

 

「……เอ๊ะ？」

 

 

 

เหตุผลที่ทำท่าทีสงสัยเพราะตั้งแต่ปล่อยพลังปราณออกมาไปจนถึงการเปิดใช้งานทักษะมันราบรื่นเกินไปน่ะสิ แต่ช่างมันเถอะ

 

 

 

ปีกสีขาวบริสุทธิ์ผุดขึ้นที่่แผ่นหลังของเธอ วงแหวนเรืองแสงสีทองปรากฏขึ้นเหนือศีรษะ

 

เมื่อผมสีเงินเปล่งประกายด้วยแสงสีทอง

 

 

 

「――ดวงจิตที่ยังคงหลงทางเอ๋ย ตัวเจ้าที่ล้มลงท่ามกลางความทะเยอทะยานของตนเอง บัดนี้ข้าจะมอบโอกาสครั้งที่สองให้แก่พวกเจ้า」

 

 

 

โดยหลักการแล้วมันก็ไม่ต่างจากเวทย์ศักดิ์สิทธิ์มากนัก แต่มันไม่ใช่พลังเวทย์ ดังนั้นเลยไม่ต้องพูดว่า “ชุบชีวิต” อะไรทำนองนั้น

 

แต่ว่า หากไม่พูดอะไรเลยมันก็จะดูน่าเบื่อใช่ไหมล่ะ ให้เข้าถึงอารมณ์มันก็ต้องใส่สีตีไข่เข้าไปหน่อย

 

 

 

พลังงานจำนวนมากไหลเข้าสู่ร่างกายพวกเขาและเริ่มซ่อมแซมร่างกายและสร้างชิ้นส่วนที่ขาดหายไปขึ้นมาใหม่

 

สุดท้ายก็เหมือนกับปาฏิหาริย์ของพระเจ้า

 

 

 

　――วิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง！！！

 

 

 

โทนเสียงแหลมสูงดังมากยิ่งขึ้นและเสาแห่งแสงก็ปรากฏขึ้นภายในป่า

 

สำหรับมนุษย์ที่อยู่ภายใต้เสาแห่งแสง มันเหมือนกับฉากที่โลกใบนี้ถูกเติบเต็มด้วยแสงสว่าง

 

 

 

「อ่า เท่านี้ก็เรียบร้อย」

 

 

 

ณ จุดหนึ่งของป่าแสงได้หายไปและโลกกลับสู่สภาพเดิม

 

สาวน้อยที่ยังคงมีปีกและวงแหวนอยู่เหนือศีรษะ ผมสีเงินที่เปล่งประกายสีทองกลับมาเป็นสีเงินตามเดิม

 

เอ่อเมื่อครั้งที่แล้วฉันมีปีกเยอะกว่านี้และโคม่าไปประมาณสามวันเลย เพราะเหตุการณ์ครั้งนั้นมันเลยขยายความจุแหล่งเก็บพลังปราณของฉันล่ะมั้ง ถึงไม่รู้สึกเหนื่อยเลย

 

ในทางตรงกันข้ามรู้สึกแข็งแรงมากและยังฟิตเป็นพิเศษ เอิ่มเพราะว่าฉันเติบโตขึ้นรึเปล่านะ?

 

หลังจากเอียงศีรษะเล็กน้อยเธอก็เห็นว่าคนที่ตายไปแล้วกำลังวิ่งมาทางนี้

 

 

 

「เอ่อ………ผมยังมีชีวิตอยู่เหรอครับ？」

 

 

 

ชายที่หน้าดูเหมือนลิงมองที่มือจากนั้นก็เงยหน้ามองฉัน

 

 

 

「ท่านเทพธิดา……」

 

 

 

「ท่านเทพธิดา ขอบคุณมากจริงๆครับ！！」

 

 

 

เสียงของทั้งสองดังขึ้นเพื่อขอบคุณฉัน

 

พวกเขานั่งลงและเอาหน้ากราบพื้น

 

ในฐานะสาวน้อยการได้รับการขอบคุณหลังจากได้รับการทำดี ก็ไม่ได้รู้สึกแย่  

 

ดังนั้นฉันที่โดนชมจนตัวลอยก็เลยพูดออกมาด้วยความใจเย็น

 

 

 

「ทุกคนล้วนมีชีวิตเพียงหนึ่งเดียว ไม่ควรเอาชีวิตของตนเองมาเสี่ยง เพื่อไม่ให้คนที่พวกนายรักต้องกังวลใจ เพราะงั้นพยายามใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ซะนะ」

 

 

 

ลูน่ากล่าวเช่นนั้นและบินขึ้นไปบนอากาศ

 

 

 

「ตอนนี้ได้เวลากลับแล้ว อย่าช้าล่ะ」

 

 

 

「「「ครับ/ค่ะ！！！」」」

 

 

 

เมื่อเธอเรียกเหล่าลูกน้อง พวกเขาก็รีบลุกขึ้นยืนและบินขึ้นตามเธอไป

 

เมื่อมองด้วยความพึงพอใจลูน่าก็รีบบินออกไปในทันที

 

หัวหน้าและเหล่าทหารต่างบินกลับสู่ท้องนภา

 

นักผจญภัยทั้งสองคนที่ร้องไห้เพราะความดีใจ ได้พึมพำกับตัวเอง

 

 

 

「เทพธิดาได้เสด็จลงมาหาพวกเรา ขอโทษจริงๆ เทปปาจิ ชั้นตัดสินใจแล้วว่าจะบูชาเธอไปชั่วชีวิตนี้」

 

 

 

「ไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันเองก็คิดแบบเดียวกัน」

 

 

 

ชายทั้งสองพูดคุยกันและลุกขึ้น

 

ไม่ใช่ว่าจะลาออกจากการเป็นนักผจญภัย แต่ตัดสินใจจะใช้ชีวิตในฐานะสาวกของเทพธิดา

 

 

 

ในโลกเองก็มีโบสถ์แห่งแสงอยู่ซึ่งแพร่หลายไปทั่วโลกและมีเทพที่ได้รับการบูชานามว่า “เอย์นเฮริยาร์(エヘイエ)” (TN:ภาษาญี่ปุ่นสะกดชื่อเทพนอร์สยาก)

 

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือเทพคนอื่นๆจะถือนับเป็นเทพแห่งความชั่วร้ายทั้งหมดและจะกำจัดทิ้ง

 

 

 

นอกจากนี้ยังมีในคำสอนว่าผู้ที่นับถือเทพเจ้าองค์อื่นนับว่าเป็นตัวตนแห่งความชั่วร้ายโดยไม่คำนึงถึงเพศ อายุ หากถูกจับได้จะโดนทรมานแบบต่างๆ ไม่ก็ฆ่าและปล้นทรัพย์ของคนพวกนั้นด้วย

 

แน่นอนว่ามีเพียงไม่กี่คนที่จะดำเนินตามคำสอนอย่างจริงจัง แต่ถึงกระนั้น ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะโดนมองตาขวาง

 

 

 

มีกลุ่มศาสนาอื่นในโลกเช่นกัน แต่จะไม่บอกว่าเป็นกลุ่มศาสนาใดแต่เป็นข้อเท็จจริงที่ไม่สามารถถูกทดแทนได้ในโลกนี้ แต่ว่ายามที่มนุษย์ต้องการบางสิ่งเป็นที่ยึดติดและศรัทธา ความศรัทธาเหล่านั้นก็สามารถแปรเปลี่ยนเป็นอาวุธที่สามารถหันใส่คนอื่นได้อย่างง่ายดาย

 

 

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทั้งสองต้องขอโทษกันเพราะว่าอาจจะศรัทธาเทพคนละองค์

 

 

 

「พวกเราจะรีบทำภารกิจให้เสร็จในชั่วอึดใจ จากนั้นพวกเราจะประกาศการมาถึงของเทพธิดา」

 

 

 

「อ่า นั่นสินะ พวกเราที่รับภารกิจที่มีความหมายต่อชีวิต นั่นคือการเผยแพร่คำสอนของเทพธิดาไปทั่วโลกจนกว่าพวกเราจะจากไป」

 

 

 

พวกเขาพยักหน้าให้กัน

 

 

 

เทพธิดากล่าวไว้ว่า

 

จงรักชีวิตยิ่งกว่าสิ่งใด

 

มันคือหลักคำสอนที่ว่าให้รักตนเองและรักผู้อื่นด้วย

 

ความรักและสันติภาพ

 

ความรักจะเติบเต็มโลกใบนี้

 

 

 

นี่คือการตีความของชายคนนั้น

 

แม้จะมีการมโนไปบ้าง แต่ไม่มีมนุษย์คนใดสามารถปฏิเสธหลักคำสอนนี้ได้ ดังนั้นเขาจึงสร้างหลักการบนพื้นฐานของความเป็นเหตุและผลมากขึ้นเรื่อยๆ ในขณะกลับไปที่ลาทอส หลักคำสอนนั้นก็เสร็จสมบูรณ์พอที่จะก่อตั้งองค์กรทางศาสนา

 

เป็นเรื่องราวที่ทั้งสองคนไม่รู้ตัวเลยว่า พวกเขาได้ก่อตั้ง “ลัทธิเทพธิดา” หลังจากช่วงเวลาสั้นๆและได้เข้าปะทะกับศาสนาอื่น และเหตุการณ์หลังจากนั้นจะนำมาซึ่งผู้ศรัทธานับแสนคน