[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว - ตอนที่ 29 - 006：สั่งสอน

006：สั่งสอน

「หนอยยยยยยยยยย…………..ยัยผู้หญิงเส็งเคร็งเอ้ย อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วจะยอมนะ！！」

 

 

 

ชายคนนั้นที่โดนลูกเตะของลูน่าไปก็ล้มลงกับพื้น

 

บางทีเพราะอาจหน้าจุ่มพื้นด้วยลูกเตะที่แรงเกินไป เขาลุกขึ้นมาและจะชกใส่ลูน่าที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

 

แต่ลูน่าจับกำปั้นของเขาไว้อย่างง่ายๆด้วยมือที่เล็กกว่าของเธอและพยายามบีบมันด้วยนิ้วอันเรียวบาง

 

 

 

「โอ้ยย เจ็บนะโว้ย ปล่อยนะยัยบ้านี่！」

 

 

 

เด็กชายคนนั้นกรีดร้องออกมาพร้อมใบหน้าที่บิดเบี้ยไปด้วยความเจ็บปวด

 

ลูน่าปล่อยกำปั้นของเธอที่กำหมัดเอาไว้แน่นและคว้าหน้าอกของเขาด้วยมืออีกข้างและดึงร่างกายเขาเข้ามาใกล้

 

ดวงตาสีฟ้าดุจน้ำแข็งของชายคนนั้นและดวงตาสีดำเข้มของลูน่ามันช่างดูเข้ากันจริงๆ

 

 

 

「ส่งเสียงชวนน่าหงุดหงิดมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะคะ และเมื่อกี้คิดพยายามจะทำร้ายร่างกายของดิฉันด้วย ลูกผู้ชายที่ไหนเขาเอามือชี้หน้าสาวน้อยและจะชกต่อยกับเด็กสาวที่อ่อนแอกว่า？ นายนี่มันสวะสังคมพ่อแม่ไม่สั่งสอนเรื่องมารยาทและการปฏิบัติตัวกับผู้หญิงงั้นเหรอคะ การกระทำของนายมันหยาบช้าที่สุดและเป็นภัยสังคมต่อเหล่ามนุษย์ผู้หญิงทุกคน เติบโตมาด้วยการเลี้ยงดูแบบตามใจคิดว่าในโลกนี้ไม่มีใครขัดขืนนายได้เลยใช่ไหม โลกทัศน์ของนายมันแคบมาก หัดลืมตาดูโลกภายนอก ไอ้สาระยำแบบนายที่กล้าตบตีผู้หญิง ไร้ซึ่งทั้งมารยาท จริยธรรม หรือสติปัญญา ก็ไม่ต่างจากพวกหมาหรือแมวที่อวดเบ่งต่อหน้าเพศเมียหรอกนะ」(TN:แปลเองทำไมเจ็บเองฟะ)

 

 

 

「ว่ายังไงนะ……」

 

 

 

น้ำเสียงของลูน่านั้นเต็มไปด้วยความโกรธ

 

เด็กชายตระหนักได้ว่าเธอมองเห็นเขาเหมือนเศษขยะชิ้นหนึ่ง

 

จากนั้นดวงตาของเขาก็หมดอาลัยตายอยากอย่างชัดเจน

 

 

 

「ให้ฉันได้สั่งสอนนายที่แทบจะไม่มีรอยหยักในสมองบนหัวหน่อยล่ะกัน ว่าทำไมฉันถึงไม่ยอมรับนายในฐานะลูกผู้ชายให้เข้าใจได้ง่ายๆ โอไกเข้ามานี่สิ！」

 

 

 

「ครับ คุณหนู」

 

 

 

ถ้าพาเขามาที่นี่เป็นธรรมดาที่เด็กชายรุ่นราวคราวเดียวกับฉันจะหวาดกลัวโอไกจนก้มจ้ำเบ้า

 

เธอเรียกชื่อลูกน้องของเธอ ทันใดนั้นเงาหนึ่งก็เข้ามาหาทางด้านหลังเธออย่างรวดเร็ว

 

 

 

「โอไก ยกแขนขึ้นแล้วโชว์ให้ดูหน่อยสิ」

 

 

 

「เอ่อ แบบนี้เหรอครับ？」

 

 

 

ด้านหลังลูน่ามีชายคนหนึ่งที่มีรูปลักษณ์น่ากลัวเสื้อเสื้อท่อนบนสีดำและสายเข็มขัดสีแดงปล่อยจิตสังหารรุนแรงพร้อมจะสังหารศัตรูเมื่อได้รับคำสั่ง ! เขาปรากฏตัวขึ้นมาในขณะที่ปล่อยจิตสังหารออกมาอย่างเต็มที่ แต่พอได้ยินเธอสั่งเขาก็งงว่าเธอให้ทำอะไรกันแน่  

 

จากนั้นลูน่าก็มองไปทางเด็กชายและพูดว่า “โชว์ให้มันเห็นสักทีสิ” ในขณะที่เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้

 

 

 

「เฮ้อ」

 

 

 

โอไกยกแขนขึ้นและโชว์กล้ามแขนของเขาในขณะที่ถอนหายใจออกมา

 

กล้ามแขนที่แข็งดั่งเหล็กกล้าเปล่งประกายออกมา

 

 

 

「สำหรับเอาไว้ใช้อ้างอิง นี่แหละขั้นต่ำที่เหล่าชายหนุ่มพึงมี」

 

 

 

เธอก้มมองอยู่ในระดับสายตาเดียวกับเด็กชายที่ก้นจ้ำเบ้าและอธิบายด้วยความตรงไปตรงมา

 

ข้างหลังโอไกขมวดคิ้วและหลับตาลง

 

 

 

「แขนของนายมันอ่อนปวกเปียกเกินไปแล้วยังกล้าเรียกตัวเองว่าผู้ชายได้อย่างเต็มปากอีกเหรอ？」

 

 

 

ลูน่ามองเด็กชายตรงหน้าราวกับมองหนอนแมลง

 

การกระทำต่อไปของเธอคือการหยิบก้อนหินขนาดฝ่ามือที่ตกลงมาจากใต้เท้าของเธอ

 

 

 

「และกับสิ่งที่นายพูดก่อนหน้านี้ว่า “อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วจะยอมนะ” คำพูดเหล่านั้นมันดูถูกสุภาพสตรีอย่างพวกเรามาก ถ้างั้นฉันขอถามนายหน่อยสิ? นายมีอะไรที่ได้เปรียบจากพวกเราจากการที่นายเป็นผู้ชายยังงั้นเหรอ?」

 

 

 

ฉันพูดพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

 

ขณะที่ฉันพูดก็บดขยี้หินในมือจนแหลกละเอียดด้วยนิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้

 

ไม่นานนักก็มีเลือดไหลออกจากใบหน้าของเด็กชายทันที

 

 

 

「เอาล่ะพูดและแสดงมันออกมาให้เห็นซะ เหตุผลที่ได้คิดว่าตัวเองดีเด่นกว่าเหล่าผู้หญิงที่นายดูถูกนักหนา หากทำไม่ได้ก็แค่ก้มหัวและขอโทษแต่โดยดีซะ」

 

 

 

「ใครจะไปขอโทษคนอย่างแก――、ฮี้！？」

 

 

 

แม้ว่าจะเป็นฝ่ายผิดแต่ก็ยังคิดจะท้าทาย ขณะที่รวบรวมความกล้าที่จะต่อต้านฉัน

 

แต่ลูน่านั้นไม่ให้อภัย ก่อนที่เขาจะพูดจบ ฉันก็เอื้อมมือไปคว้าเป้าของเขา

 

 

 

「เหอะ คิดว่าตัวเองเป็นลูกผู้ชายแล้วจะดูถูกลูกผู้หญิงอย่างพวกเรางั้นเหรอ? ถ้าคิดแบบนั้นฉันบอกเลยว่านายคิดผิดมหันต์ ฉันสามารถบดขยี้ไอ้จ้อนของนายจนไม่สามารถเรียกตัวเองว่าเป็นผู้ชายได้อีก เท่านี้ปัญหาของนายก็จะถูกแก้ไขและกลายเป็นผู้หญิงเหมือนกับฉัน」

 

 

 

「เดี๋ยวก่อน ยกโทษให้ชั้นด้วย」

 

 

 

เด็กชายคนนั้นร้องไห้ออกมา

 

 

 

「ถ้าอยากจะให้คนอื่นยกโทษให้ต้องปฏิบัติตัวยังไงคงรู้ใช่ไหม？」

 

 

 

แต่ลูน่าไม่ยอมยกโทษให้ง่ายๆ

 

 

 

「ขอโทษ……ชั้นขอโทษ………ชั้นมันเด็กไม่ดี………ขอโทษ……จะไม่ทำอีกแล้วครับ」

 

 

 

เด็กชายคนนั้นร้องไห้ออกมาและขอให้เธอยกโทษให้

 

จากนั้นลูน่าก็สร้างแรงกดดันให้กับเขามากขึ้นไปอีก

 

 

 

「เอาล่ะฉันจะรับคำขอโทษของนายเอาไว้ก็ได้ คราบใดที่นายยังยึดมั่นในอุดมการณ์ที่ว่าผู้หญิงนั้นอ่อนแอกว่าผู้ชาย ฉันจะทำให้นายได้รู้ซึ้งซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับตกนรกทั้งเป็นว่าสิ่งที่นายคิดมันผิดมหันต์ ดังนั้นฉันอยากให้นายประกาศ ณ ตรงนี้เพื่อทำให้ฉันมั่นใจว่านายจะไม่ไปดูถูกผู้หญิงคนอื่นอีก ว่า “ผู้หญิงนั้นมีศักดิ์เท่าเทียมเท่ากับผู้ชาย ดังนั้นผมเองก็จะปฏิบัติตัวต่อพวกเธออย่างเหมาะสม” น่ะ」

 

 

ฉันจ้องมองเด็กชายที่อยู่ตรงหน้า

 

จากนั้นก็ดูเหมือนว่าวิญญาณจะหลุดจากร่าง เขาพูดออกมาอย่างง่ายดาย

 

 

 

「ผู้หญิงนั้นมีศักดิ์เท่าเทียมกับผู้ชาย ดังนั้นผมจะปฏิบัติตัวต่อพวกเธออย่างเหมาะสมครับ」

 

 

 

「ดีมาก รู้ไหมว่าฉันน่ะชอบเด็กที่ว่านอนสอนง่าย？」

 

 

 

ตบหัวแล้วลูบหลัง

 

เธอปล่อยมือที่คว้าเป้าของเขาเอาไว้ และก็ลูบหัวเด็กชายที่ว่านอนสอนง่าย

 

อนึ่ง ฉันยังคงยิ้มเหมือนกับเทพธิดามาโปรด

 

 

 

「ลูน่า……จัง……」

 

 

 

ใบหน้าแห่งความสุขปรากฏบนใบหน้าของเด็กชาย

 

แสงระยิบระยับยังส่องประกายในดวงตาท่ามกลางความสิ้นหวัง

 

ลูน่าลุกขึ้นราวกับบอกว่าทุกอย่างจบลงแล้ว

 

 

 

「นี่เธอทำอะไรกับลูกชายของฉัน？」

 

 

 

ผู้หญิงผมบลอนด์เข้ามาหาฉัน

 

ดูเหมือนว่าเธอจะแสดงท่าทีโกรธเกรี้ยว ใช่เธอกำลังแอคติ้งอยู่

 

เธอคิดว่าลูน่าคงจะขอโทษที่ลงมือทำเรื่องหยาบคายลงไป

 

แต่ว่าลูน่าก็สะบัดผมสีเงินของเธอ และพูดโดยไม่แสดงความเมตตาแม้แต่น้อย

 

 

 

「ก็อย่างที่ท่านเห็นยังไงล่ะเจ้าคะ “สั่งสอน” ยังไงล่ะ นี่คือวิธีการอบรมสั่งสอนที่ถูกต้อง ไม่รู้หรอกนะคะว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใครถึงได้มาอวดเบ่งในถิ่นของฉันคนนี้ แถมยังปล่อยให้อาละวาดในถิ่นของฉันอีก ฉันเลยสั่งสอนเขาซึ่งเป็นสิ่งที่ผู้เป็น “แม่” พึงกระทำ เพราะงั้นในคราวนี้คงมีใครสักคนเป็น “หนี้บุญคุณ” ฉันคนนี้แล้วล่ะ หวังว่าคงจะเข้าใจนะเจ้าคะ？」

 

 

 

จากนั้นเธอก็หันกลับมาเช็ดมือบนเสื้อท่อนบนของโอไก ในขณะที่เขายังคงเบ่งกล้ามอยู่

 

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงเป็นชายที่ใส่เสื้อสีดำที่แสดงท่าทีน่าขนลุกพร้อมกับตัวที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ แต่เมื่อเห็นลูน่าเอามือมาเช็ดเสื้อของเขา เขาเองก็ดูขยะแขยงไม่น้อย

 

 

 

「อะฮ่าฮ่าฮ่า ถูกใจเข้าแล้วล่ะสิ ฉันจะยอมถอยก็ได้ในวันนี้ แต่อย่าคิดว่าในวันงานเปิดตัวของเธอจะคิดว่าหลุดพ้นสายตาของฉันไปได้ล่ะน้อ？」

 

 

 

เธอคนนั้นยักไหล่มองมาทางนี้ด้วยความโกรธและหันส้นเท้ากลับ

 

เด็กชายทั้งสองรีบไล่ตามเธอไป

 

 

 

เป็นอีกครั้งที่ธรรมะเอาชนะอธรรม สันติภาพของโลกได้ถูกรักษาเอาไว้

 

จากนั้นพวกเราก็ได้แค่ดูเหล่าวายร้ายจากไปจากบ้านของเรา

 

 

 

「เฮ้อช่างเป็นตัวตนที่นำมาซึ่งปัญหาจริงๆ」

 

 

 

ลูน่าหัวเราะออกมา จากนั้นท่านแม่ก็เดินเข้ามาและกุมขมับของฉัน

 

 

 

「ลูน่า แม่มีเรื่องจะต้องคุยกับลูก ช่วยมาด้วยกันหน่อยได้ไหม？」

 

 

 

「เอ่อ ไม่ล่ะคะท่านแม่ หนูมีเรื่องที่ต้องไปทำกับเพื่อนๆ――」

 

 

 

「แม่ขอไม่รับฟังข้อแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น มานี่เลยยัยตัวแสบ！」

 

 

 

「หวาาาาาาาาาาาาา」

 

 

 

ลูน่าอายุ 12 ปี ถูกท่านแม่ลากเข้าไปในคฤหาสน์

 

ทั้งอลิซ่าและมาเรียต่างสะเทือนใจและตื่นเต้นมากจนกอดกันขณะที่สาวผมบลอนด์เดินจากไป แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะท่านแม่ซาราเอล่า จากนั้นก็ลงเอยด้วยการลงโทษที่ทำให้ฉันตัวบิดตัวงอกันเลยทีเดียว

 

 

 

 

 

◆　◆　◆

 

 

 

 

 

ผู้หญิงที่กลับไปบนรถม้าสีดำอันงดงามได้ปลดปล่อยความโกรธที่มีก่อนหน้านี้ออกไปและกำลังมีอามรมณ์ดีอย่างมาก

 

 

 

「ท่านแม่ ทำไมถึงไม่ยอมเข้ามาช่วยล่ะฮะ」

 

 

 

เด็กชายผมบลอนด์ที่นั่งตรงข้ามพูดด้วยสีหน้าสับสน

 

เจ้าชายอาเบลที่เป็นรัชทายาทคนแรกของบัลลังก์แห่งอาณาจักรอัลฟิเลีย

 

แม่ของเขาบอกว่าให้เขามาดูต่อคู่หมั้นของเขาในระหว่างที่มาเยือนที่นี่

 

ที่นั่งข้างๆเขาคือเด็กชายผมขี้เถ้าคาอินเจ้าชายลำดับที่สอง แต่ตรงกันข้ามกับพี่ชายเขานั้นหน้าแดงและมีสีหน้าร่าเริง

 

เมื่อเผชิญหน้ากับพี่น้องที่ขั้วตรงข้ามกันแบบนี้ ราชินีเอลิซ่าซึ่งมีผมสีบลอนด์ยิ้มบนริมฝีปากของเธอ

 

 

 

「อืม ซึ่งสำหรับแม่แล้วแม่คิดว่าลูกยังไม่ดีพอที่จะคู่ควรกับเธอนะ อาเบล」

 

 

 

「เอ๊ะ หมายความว่ายังไงเหรอครับ……」

 

 

 

เด็กชายผมบลอนด์เงยหน้าขึ้นและมองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น และแม่ของเขาก็ค่อยๆพันแขนเสื้อของเธอ

 

ณ ตอนนั้นสถานการณ์ช่างน่าขนลุก

 

 

 

「ในขณะที่คาอินกำลังเล่นกับเธอ แม่เองก็ปล่อยจิตสังหารใส่เธอคนนั้นตลอดเวลานะจ้ะ ถ้าเป็นเด็กปกติเจอแรงกดดันของแม่เข้าไปคงสลบไปแล้วจ้ะ ถ้าหากเป็นพวกทหารก็คงมองแม่พร้อมกับตั้งท่าจะพร้อมสู้อย่างแน่นอน แต่เธอคนนั้นน่ะแม้จะโดนแรงกดดันของแม่เข้าไปก็ยังไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยและแม่เองก็เคลื่อนไหวไม่ได้ด้วยเช่นกัน…….แต่ว่านะ เด็กคนนั้นน่ะไม่ได้ปลดปล่อยพลังออกมาเลยด้วยซ้ำทั้งๆที่แม่เองก็ปล่อยจิตสังหารที่มีพลังปราณแฝงอยู่」

 

 

 

ก่อนที่จะรู้ตัวกลายเป็นฉันที่หวาดกลัวเธอคนนั้น

 

เข่าของเธอสั่นเล็กน้อยและหลังจากที่เธอเล่นกับลูกชายฉันเสร็จก็รีบให้ออกจากสถานที่นี้โดยเร็วที่สุด

 

ดังนั้นเอลิซ่าเลยรีบกลับมาที่รถม้าด้วยความสั่นกลัว

 

“หนี้บุญคุณ”ที่ลูน่าได้กล่าวเอาไว้ไม่ใช่เพราะการที่คาอินทำตัวไม่ดี แต่เป็นเพราะความหยาบคายของเอลิซ่าที่ปล่อยจิตสังหารที่แฝงไปด้วยพลังปราณใส่เธอต่างหาก

 

 

「เมื่อตอนที่แม่เห็นเธอคนนั้นครั้งแรกก็เข้าใจได้เลยล่ะว่าเธอนั้นเป็นสัตว์ประหลาดของจริง แต่ว่าไม่ใช่สัตว์ประหลาดธรรมดา เธอนั้นก้าวเหนือไปมากกว่านั้น มองไม่เห็นก้นบึ้งของพลังของเธอเลยแม้แต่น้อย เรียกได้ว่าตัวของเธอเป็นเหมือนภาชนะที่มีพลังแห่งดาราอันไร้ที่สิ้นสุด」

 

 

 

แค่คิดก็ทำให้ฉันหนาวสั่นแล้ว

 

ในเวลานั้นถ้าฉันแบกรับความเสี่ยงเข้าสู่กับเธอทั้งด้านกายและพลังปราณแล้ว ฉันคงจะตายแน่นอน

 

อย่างน้อยก็จินตนาการได้ถึงความตายอันน่าสังเวชของตัวเอง

 

เธอคนนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่ฉันจะต่อกรได้ เธอเข้าใจดีเพราะเธอมีชีวิตมาอย่างยาวนาน

 

 

 

ผู้คนนั้นสร้างปรากฏการณ์จากสิ่งที่คิด

 

ไม่ว่ามันจินตนาการไปทางไหน ทุกสิ่งทุกอย่างก็สามารถเกิดขึ้นได้

 

 

 

「อาเบล คาอิน แม่ต้องการเธอคนนั้นมาเป็นลูกสะใภ้ของเรา ไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม ต้องทำให้เธอเข้าหาพวกเราในฐานะมาร์ควิส ลูน่า เบลล์ ดิแซค ไม่ใช่เข้าหาในฐานะผู้สืบทอดดัชเชสของเวคซัค」

 

 

 

ถ้าฉันสามารถครอบครองเธอเอาไว้ได้ ฉันก็สามารถคว้าโลกใบนี้มาไว้ในกำมือ

 

มันเป็นผลไม้ที่งดงามมากจนทำให้เธอคิดเช่นนั้น

 

 

 

เอลิซ่าเองก็เป็นผู้เชี่ยวชาญเพลงดาบมังกรจักรพรรดิ ซึ่งเป็นหนึ่งในหกของสถาบันหัตถ์ศักดิสิทธิ์ และยังถูกเรียกกันว่านักบุญดาบ

 

แต่ว่าวิชาของซาราเอล่าเป็นสิ่งที่ปรับใช้ในจักรวรรดิเป็นตระกูลสาขาของ “จักรพรรดิจรัสแสง” แต่ช่างมันเถอะ

 

 

 

ฉันไม่รู้หรอกว่าลูน่าใช้วิชาสำนักอะไร

 

หากคิดเกี่ยวกับสามัญสำนึกตามปกติ น่าจะได้รับการสั่งสอนวิชามังกรจักรพรรดิจากท่านแม่ของเธอ แต่การเคลื่อนไหวแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แม้ว่าจะเป็นการดัดแปลงจากต้นฉบับก็เถอะนะ

 

และเธอมีความสามารถเหนือกว่าท่านแม่ของเธอซะอีก

 

 

 

อยากได้เหลือเกิน ฉันอยากได้เธอคนนี้

 

ความปรารถนาอันแสนบ้าคลั่งเป็นตัวขับเคลื่อนผู้หญิง

 

อย่างไรก็ตาม เอลิซ่าต้องสงบจิตใจ

 

 

 

「ทั้งสองคนก่อนอื่นหากกลับไปที่ปราสาทแล้วแม่จะติวเข้มให้เอง ไม่ว่าจะโดนการฝึกหนักหนาแค่ไหน ก็ห้ามบ่นเป็นอันขาด」

 

 

 

「「……ครับ ท่านแม่」」

 

 

 

เด็กชายที่ถูกท่านแม่ของเธอสั่งสอน ได้ปลุกจิตใจแห่งนักรบขึ้นมาพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

 

ยุคแห่งสันติภาพกำลังจะสิ้นสุดลง