[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว - ตอนที่ 019：งานกำจัดโจร③ （เสือประตูหน้า หมาป่าประตูหลัง）

019：งานกำจัดโจร③ （เสือประตูหน้า หมาป่าประตูหลัง）

「……ท่านซาราเอล่า การปิดล้อมอาคารจะเสร็จในไม่ช้าครับ」

 

 

 

สมาชิกทั้งห้าสิบนายที่ทำลายกองโจรแนวหน้าได้สำเร็จก็เข้าปิดล้อมอาคาร

 

เมื่อมาถึงที่นี่ก็สามารถมองเห็นโบสถ์ที่ตั้งอยู่บนเนินเขา

 

 

 

ในใจกลางกองทัพซาราเอล่าสวมชุดเกราะเคียงข้างหัวหน้าคาร์ดิสบนหลังม้า และคุณมิน่าก็สวมเสื้อคลุมที่ดูเหมือนนักเวทย์และในมือมีหินแปลกๆ

 

ท้องฟ้ายังคงเป็นสีฟ้า และอีกสักพักกว่าพระอาทิตย์จะตกดิน

 

 

 

「――โถ่วอาจจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากกว่าที่คิด」

 

 

 

เมื่อเห็นเหล่าทหาร ลูน่าก็วิ่งตามหลังไป ตามรถม้าที่ล้อมรอบด้วยม้าประมาณโหลหนึ่ง

 

 

 

「เอ่อหมายความว่ายังไงเหรอคะพี่สาว？」

 

 

 

เสียงของอลิซ่าที่อยู่ข้างๆฉันถามออกมา

 

ลูน่าเหลือบมองโอไกที่อยู่ข้างหลังจากนั้นก็มองอลิซ่า

 

 

 

「มีจำนวนคนมากกว่าที่คิดไว้น่ะสิ และพวกที่สลบอยู่ด้านหลังยังไม่มีใครตายเลย……」

 

 

 

ฉันหันไปมองด้านหลังอีกครั้ง พวกโจรที่อัศวินเอาชนะไปอย่างง่ายดายกำลังนอนอยู่บนพื้น

 

พอเห็นสภาพเช่นนั้นแล้วฉันก็พูดออกมาว่า「เดี๋ยวพวกมันคงมาตลบหลังแน่ๆ？」

 

 

 

「เอ่อ ขอฝากด้วยนะ ฉันจะไปที่แนวหน้า ดังนั้นอยากให้กำจัดพวกมัน………….พอจะทำได้รึเปล่า？」

 

 

 

「ขอแค่ “สั่ง” กระผมก็พร้อมที่จะเก็บกวาดให้ครับ」

 

 

 

โอไกยิ้มอยู่ข้างๆลูน่า

 

 

 

「อ่า ถ้างั้นฉันขอออกคำสั่งกับนาย จงกำจัดศัตรูทุกคนที่อยู่ข้างหลัง ฆ่าพวกมันซะต่อให้พวกมันอ้อนวอนขอชีวิตก็อย่าได้เมตตา ฆ่าพวกมันไม่ให้เหลือซาก นั่นเป็นคำสั่งของฉัน ไม่อนุญาตให้ขัดคำสั่ง」

 

 

 

「เข้าใจแล้วครับ นายของข้า」

 

 

 

โอไกที่สวมชุดสีดำก้มศีรษะให้กับเธอและมุ่งหน้าออกไป

 

อลิซ่าที่กำลังดูอยู่ก็ถามว่า「เอ่อแล้วฉันต้องทำอะไรบ้างคะ？」ลูน่าขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำพูดของเธอ

 

 

 

「อลิซ่าจัง ฉันจะไปหาท่านแม่ของเธอสักครู่ ดังนั้นช่วยรออยู่ตรงนี้เป็นเด็กดีของสังคม」

 

 

 

「เอ่อ แต่ว่านะ ขอให้ฉันไปด้วย――」

 

 

 

「ไม่ได้ สภาพร่างกายของเธอมันแย่เกินไป การเคลื่อนไหวของเธอก็ช้ามาก เส้นทางข้างหน้านี้มีแต่การทำลายล้าง มีเพียงแค่คนที่สามารถสังหารผู้อื่นได้อย่างเลือดเย็นเท่านั้นที่จะกลับมาได้เข้าใจไหม พวกเราไม่ได้ไปเล่น」

 

 

 

ฉันบอกให้เธอรออยู่ที่นี่

 

อลิซ่าน้ำตาคลอและกอดลูน่าแน่น

 

 

 

「ถ้าอย่างงั้นพี่สาวต้องกลับมานะคะ สัญญานะ」

 

 

 

「อืม ฉันให้สัญญา ฉันจะกลับมาหาเธออย่างแน่นอน」

 

 

 

แม้ว่านี่ก็เพื่อให้เคลื่อนไหวได้สะดวก แต่ภาพของสาวน้อยที่กำลังกอดกันบนรถม้าศึกช่างดูน่าประหลาดใจ รวมทั้งฝูงม้าที่อยู่รอบตัว

 

ถึงกระนั้นลูน่าก็ยังคงเพลิดเพลินกับความอบอุ่นที่ได้สัมผัสกับร่างกายอลิซ่า

 

 

 

「เอาล่ะ หยุดร้องไห้ได้แล้วและรออยู่ที่นี่เป็นเด็กดี」

 

 

 

「ค่ะ――、พี่สาวคือว่า」

 

 

 

「？」

 

 

 

「ขอให้โชคดีมีชัยนะคะ」

 

 

 

「ขอบคุณนะ」

 

 

 

จากมุมตาของเธอ เธอหันหลังกลับและไปในทิศทางตรงกันข้ามกับโอไก

 

ทหารที่อยู่รอบๆรถม้ากำลังผูกม้าอย่างเร่งรีบ และพยายามหยุดลูน่าตัวน้อย แต่พวกเขาก็ไม่สามารถจับเธอเอาไว้ได้

 

เช่นเดียวกับลูกศรที่ถึงขึงกับคันธนูจนสุด เธอพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วมหาศาล

 

ต่อหน้าต่อตาของเธอมีบางสิ่งบางอย่างกำลังขยายเข้ามาในสายตาอย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

 

　――อัศวินด้านหน้ากำลังเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวัง และเมื่อปิดล้อมอาคารเสร็จ แนวหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

 

บางสิ่งบางอย่างที่มืดมิดกำลังคืบคลานออกมาจากภายในกำแพงที่พังทลายและกำลังขยายใหญ่และมันเข้ากระโจนใส่เหล่าอัศวินที่เข้ามาใกล้ไม่สนใจเหล่าอัศวินเหล่านั้นและมันใช้แขนทะลวงอกของอัศวิน

 

 

 

「อะ……..อ่อก……」

 

 

 

อัศวินที่มีรูกลางหน้าอกพ่นเลือดออกมาจำนวนมาก ทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมกับเสียงแห่งความตาย

 

วัตถุสีดำที่ถูกจำลองขึ้นราวกับจะเลียนแบบร่างของมนุษย์ ต่ราบใดที่เห็นดวงตาสีแดงสดบนหัวของมัน มันโยนชิ้นเนื้อเข้าไปในปากขนาดใหญ่และเคี้ยวด้วยความเอร็ดอร่อย ซึ่งมันไม่ใช่มนุษย์

 

มันไม่มีอะไรนอกจากปรากฏการณ์แปลกประหลาดที่ตัวเธอเชื่อว่าเป็นโจรและไม่สงสัยเลยว่าจริงๆแล้วมันคือมนุษย์รึเปล่า

 

ทุกคนต่างตกตะลึงกับตัวตนข้างหน้า

 

ในสถานการณ์เช่นนี้มีแค่ซาราเอล่าที่ได้สติ

 

 

 

「ไอ้บ้านี่ เริ่มระดมการโจมตี! อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้！！」

 

 

 

ครั้งหนึ่งเธอเคยเข้าไปในดันเจี้ยนที่มีพวกสัตว์ประหลาด

 

ตอนนี้เธอแต่งงาน มีลูกสาว ใช้เวลาเลี้ยงลูกมา เจ็ด ปี

 

จริงๆแล้วมันผ่านมาแปดถึงเก้าปีแล้วนับจากช่วงยุคทองของเธอ แต่ว่าสัญชาตญาณของเธอในฐานะนักรบไม่ได้ลดลง

 

ความสามารถในการตรวจจับอันตรายทำให้เธอสามารถตรวจจับตัวตนของที่คล้ายมนุษย์สีดำตรงหน้า

 

 

 

（ถ้างั้น……….ครอบครัวของฉัน……..จะไม่ยอมเด็ดขาด……！！）

 

 

 

ลูกสาวลูน่าบอกว่ามันคือโจรที่อาศัยอยู่ในที่แห่งนี้

 

ไม่รู้ว่ามีหลายสิบคนรึเปล่า แต่ถ้าปราบพวกโจรก็จะบรรลุเป้าหมาย

 

แต่ตอนนี้เข้าใจแล้วว่ามันไม่ได้เป็นเช่นนั้น

 

 

 

（ข้อมูลที่ได้มามันผิดงั้นเหรอ? ไม่สิไม่ใช่ พวกเราก็เจอพวกโจรกันในตอนแรกก่อนจะมาถึงที่นี่แล้ว พวกนั้นคือโจรที่อยู่ที่นี่จริงๆ แต่ว่ามีตัวตนที่บุกมาก่อนพวกเราและพื้นที่รอบๆโบสถ์ก็กลายเป็นดินแดนของพวกมันไปแล้ว ถ้าเป็นเช่นนี้ ภารกิจของเราจะเปลี่ยนไป ต้องกำจัดตัวตนที่อยู่ตรงหน้า ไม่สามารถปล่อยให้มันหลุดรอดไปที่เมืองได้เด็ดขาด……！！）

 

 

 

ด้วยท่าทางเคร่งเครียดอย่างไม่เคยมีมาก่อนเธอชักดาบจากเอวและพุ่งไปด้านหน้า

 

จากนั้นเมื่อหันกลับไปมองด้านหลังก็เห็นมิน่าผมสีแดงเพลิงกำลังตามมาพร้อมกับกำปั้นคู่ใจ

 

 

 

「ท่านพี่คะ ขอเป็นฝ่ายเปิดก่อนนะคะ！」

 

 

 

「ขอบคุณนะ」

 

 

 

อ่า เมื่อสิบปีที่แล้วก็เป็นเช่นนี้

 

อดไม่ได้ที่จะคิดถึงวันวานและยิ้มออกมา

 

ในแนวหน้ามีตัวที่เหมือนกับเมื่อกี้โผล่เพิ่มขึ้นมาอีกทีละตัวๆ

 

 

 

「ต้องรีบทำให้เสร็จก่อนพระอาทิตย์จะตกดิน」

 

 

 

「รู้อยู่แล้วค่ะ！」

 

 

 

มิน่าที่ยืนอยู่ก็พุ่งเข้าไปด้วยความเร็วสูง

 

เธอแซงซาราเอล่าและยังพุ่งต่อไป

 

ในที่สุดก็กระโดดเข้าไปกลางวงเจอกับศัตรูตัวสีดำมากมาย

 

 

 

「เอาล่ะน้าาาาาาาาาาาาาาาา！！！」

 

 

 

　――วิชาเวทย์กำปั้นพลังเวทย์ บัวสีชาด(紅蓮花)！！！

 

 

 

　บะคู้มมมมมมมมมมมมม！！！

 

 

 

กำปั้นของมิน่าส่องสว่างเป็นสีแดงเข้ม

 

เธอกระแทกกำปั้นพร้อมกับลงจอด

 

ดอกไม้สีแดงสดบานสะพรั่งในทันที

 

แขนขาสีดำมลายหายไปบนพื้นด้วยเปลวไฟที่บ้าคลั่ง และไม่กี่วินาทีต่อมาพวกมันก็กลายเป็นผุยผง

 

 

มีกลุ่มก้อนสีดำพุ่งเข้ามาหามิน่าสี่ก้อน

 

เธอฉีกยิ้มออกมาราวกับคาดเอาไว้อยู่แล้วและกระโดดออกจากด้านข้าง

 

 

 

「ฮิย๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！！」

 

 

　――เพลงดาบมังกรจักรพรรดิ(皇神流剣術、) มังกรประกายแสง(九頭龍閃)

 

 

ความเร็วนั้นยิ่งกว่าเสียง และดาบที่เป็นประกายแสงศักดิ์สิทธิ์ก็ตัดผ่านร่างพวกมัน

 

วินาทีถัดมาเมื่อแสงมลายหายไป พวกมันแหลกสลายกลายเป็นผุยผง

 

 

「ท่านพี่ยังคงเท่ห์เหมือนเดิมเลยนะคะ♡」

 

「ไว้ค่อยพูดหลังจากเก็บกวาดเรียบร้อยเถอะ」

 

 

ซาราเอล่าถอนหายใจออกมาขณะเหยียดหลังตรง

เงาจำนวนมากยังคงโผล่ออกมาจากส่วนลึกของอาคาร