[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว - ตอนที่ 010：กิลด์นักผจญภัย④（ฉันคือผู้ใช้หัตถ์ศักดิ์สิทธิ์）

010：กิลด์นักผจญภัย④（ฉันคือผู้ใช้หัตถ์ศักดิ์สิทธิ์）

……ครืนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

 

 

 

โถงทางเดินที่มีแสงสลัวพร้อมฝุ่นลอยตลบอบอวล

 

จากมุมสายตาของเธอสามารถเห็นหนูวิ่งและคลานเข้าไปในผนังขณะที่เธอจ้องมองประตูโลหะหนาตรงหน้าเธอ

 

ด้วยการผลักเพียงเล็กน้อยประตูก็เปิดออกพร้อมเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด อากาศจะอบอ้าวกระจายไปโดยรอบพร้อมกับความมืดที่เข้ามาในสายตาทั้งสอง

 

 

 

สิ่งแรกที่เข้ามาในสายตาคือโต๊ะราคาถูกที่ด้านหลังมีชายวัยกลางคนที่กำลังเซ็นกระดาษกับปากกา

 

ชายคนนั้นหยุดมือในทันทีและหันมามองผู้มาเยือน

 

 

 

「โอ้วพระเจ้าช่วยกล้วยทอด ไอ้เด็กมีปัญหาอีกแล้วเหรอเนี่ย ออกมาจากห้องขังโดยไม่ได้รับอนุญาตได้ยังไง」

 

 

 

「แกเป็นหัวหน้าแก๊งลักพาตัวสินะ？」

 

 

 

「ใช่แล้ว มีธุระอะไรกับข้างั้นรึ」

 

 

 

ชายคนนั้นฉีกยิ้มเล็กน้อย

 

ในทางกลับกันลูน่าถอนหายใจออกมาและมองไปที่ประตูไม้ข้างกำแพง

 

 

 

「แต่ถึงแบบนั้นก็เถอะน้า ไอ้พวกเวรนั่นปล่อยยัยตัวกระเปี๊ยกอย่างพวกเธอหลุดรอดมาได้ยังไง สงสัยต้องไปอบรมสั่งสอนที่หลังเสียแล้ว」

 

 

 

ชายคนนั้นยกแว่นตาขึ้นและลุกจากที่นั่ง

 

ในมือของเขามีแส้ที่หยิบขึ้นมา

 

 

 

「ไว้เดี๋ยวค่อยไปทำให้ห้องขังมันมีประสิทธิภาพมากกว่านี้ ยิ่งกว่านั้นมีใครแอบมาช่วยพวกเธองั้นรึ？」

 

 

 

「จำเป็นต้องมีด้วยเหรอ？」

 

 

 

ชายที่อ้วนเหมือนหมูคนนั้นเฆี่ยนแส้มาทางนี้

 

เพลี๊ย น้ำเสียงแสบแก้วหูดังก้องกังวาล

 

 

 

「ก็ต้องจำเป็นอยู่แล้วน่ะเซ่ สำหรับยัยหนูอย่างพวกแก」

 

 

 

ลูน่าใช้มือปัดผมสีเงินมันวาวและยกมือขึ้นที่หน้าอกหมุนนิ้วชี้ของเธอ

 

จากนั้นก็ปรากฏแสงวงกลมปรากฏขึ้นและเธอเขวี้ยงมันออกไป

 

 

 

「อะชึบ」

 

 

 

ตู้มมมมมมม

 

 

 

เมื่อชายคนนั้นรับวงแหวนเข้า วงแหวนก็แตกกระจายและหายไป

 

ชายคนนั้นที่ยิ้มอยู่กลับแสดงสีหน้าประหลาดใจ

 

 

 

「……อะไรวะนั่น？！」

 

 

 

「โอ๊ะ ไม่ต้องขอบคุณหรอกนะถือว่าเซอร์วิส」

 

 

 

วงแหวนหลายร้อยหลายพันวงปรากฏทั่วบริเวณ ลูน่าถือมันขณะสะแยะยิ้มออกมา

 

จากนั้นเธอก็ใช้นิ้วชี้ๆไปยังชายตัวอ้วนกลม

 

 

 

「บ้าเอ้ย！！」

 

 

 

วงแหวนจำนวนมากพุ่งเข้าโจมตีพร้อมๆกัน

 

ชายคนนั้นสะบัดแส้อย่างสิ้นหวังและไม่สามารถรับการโจมตีได้หมด ภายในไม่กี่วินาทีร่างกายของเขาก็มีแผลฉีกขาดไปทั่ว

 

 

 

「ไอ้เด็กเวร………..แกเป็นใคร？」

 

 

 

ชายคนนั้นยังมีชีวิตอยู่แม้ว่าจะสภาพเลือดท่วมตัวและมีรอยแผลเป็นจำนวนมากทั่วร่างกาย พยายามพูดออกมาทั้งๆที่เลือดไหลอาบไปทั้งตัวแล้ว

 

เขาเป็นหัวหน้าองค์กรใต้ดิน ลูน่าประทับใจเล็กน้อยที่เขายังไม่ตายไปเสียก่อน

 

 

 

「ลูน่า」

 

 

 

「……อึก？！ ข้าจะจำเอาไว้！！」

 

 

 

ลูน่าฮัมเพลงสั้นๆและทันใดนั้นชายคนนั้นก็รู้ตัวเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา

 

 

 

「ทำไมคนอย่างแกถึงมาอยู่ที่นี่ได้？」

 

 

 

「ก็ฉันโดนลูกน้องพวกแกจับตัวมาน่ะสิ อืม หรือว่า ฉันเคยเจอแกมาก่อนงั้นเหรอ？」

 

 

 

「ว่าไงนะ……」

 

 

 

ลูน่านั้นไม่ค่อยได้ออกจากคฤหาสน์เท่าไหร่

 

ดังนั้นไม่น่าจะมีใครรู้จักตัวตนของเธอ

 

แต่ว่าชายคนนั้นก็แสดงท่าทีครุ่นคิด

 

กล่าวอีกนัยหนึ่งในบรรดาคนที่เกี่ยวข้องกับตระกูลมาร์ควิสมีพวกองค์กรใต้ดินด้วยงั้นเหรอ

 

 

 

「ฉันจะบอกให้เอาบุญแล้วกัน บางทีเพื่อนร่วมงานของแกคงแอบเข้าไปที่คฤหาสน์บ้านของฉันมั้ง？」

 

 

 

「บ้าน่า！！ ไม่มีทาง ที่เด็กสาวของตระกูลมาร์ควิสจะมาอยู่ที่นี่! การแอบอ้างใช้ชื่อขุนนางนั้นต้องโทษประหาร! ต้องจัดการทิ้งอย่างรวดเร็ว！！ ――อาจารย์！！」

 

 

 

อย่าได้ริอาจตั้งคำถามกับสาวน้อย

 

ชายคนนั้นที่พูดกับตัวเอง และทันใดนั้นก็ลุกขึ้นและตะโกนเข้าไปที่ประตูด้านหลังห้อง

 

ดูเหมือนว่าตัวเต็งจะออกมาแล้วสินะ

 

ขณะที่ลูน่ากำลังเฝ้ารออย่างตื่นเต้นเงาๆหนึ่งค่อยๆเปิดประตูออกอย่างช้าๆ

 

 

 

「……เฮ้อ ถูกเรียกครั้งแรกหลังจากผ่านไปนาน ดังนั้นก็คิดว่าจะมีอะไรชวนน่าตื่นเต้น แต่พอมาถึงก็ดันเจอเด็กน้อยสองคน―― นี่เอ็งตกอับถึงขนาดนี้เลยรึ」

 

 

 

เป็นชายคนหนึ่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ

 

อายุประมาณสามสิบ สวมชุดเกราะเบาป้องกันไหล่และอก ไม่สวมหมวกและใส่กางเกงขายาว

 

พลังงานเอ่อล้นออกมาจากร่างกายนั่น

 

ด้านหลังลูน่า อลิซ่ากลืนน้ำลาย

 

 

 

ชายคนนั้นแต่งตัวเหมือนกับนักสู้ เขาจ้องมองมาทาวพวกเธอ จากนั้นก็จ้องมองชายคนนั้นด้วยแววตารังเกียจ เมื่อเห็นสภาพของไอ้หมูกากเดนนั่น เขาก็ฉีกยิ้มออกมา

 

ชายร่างใหญ่ก้าวไปข้างหน้าและมองลูน่าเป็นเหมือนเหยื่อ

 

 

 

「ชื่อของข้าคือโอไก เชี่ยวชาญวิชาสำนักกราโด(グラド) สาวน้อยข้าขอทราบชื่อเจ้าหน่อยได้ไหม」

 

 

 

เขาพูดแนะนำตัวเอง

 

หากเป็นเช่นนั้น ถึงขนาดบอกสำนักมาขนาดนี้ลูน่าก็ไม่สามารถปฏิเสธได้

 

เธอก้าวไปข้างหน้าและไขว้แขนขณะพูดด้วยน้ำเสียงอันหนักแน่น

 

 

 

「ฉันลูน่า ปรมาจารย์วิชาสำนักมังกรซากุระ」

 

 

 

「หืม มังกรซากุระงั้นเหรอ ไม่ใช่ว่ามันสูญสิ้นไปจนหมดแล้วรึ」

 

 

 

「หมายความว่ายังไง ไหนอธิบายมาสิ？」

 

 

 

ลูน่าเกาหัวด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

ชายคนนั้นพูดด้วยรอยยิ้ม

 

 

 

「เคนมีหกหัตถ์ศักดิ์สิทธิ์สำนักวิชาที่โด่งดังไปทั่วโลกได้แก่ สำนักรุ่งอรุณ(東雲) สำนักวิหกเพลิง(白鳳) สำนักวายุสลาตัน(封魔) สำนักจักรพรรดิจรัสแสง(光帝) สำนักมากินะ(マキナ) และสำนักมังกรซากุระ แต่ว่าสำนักวิชาที่โค่นล้มได้กระทั่งเทพพระเจ้า เหล่านั้นสิ้นสลาย มลายสิ้นไปหมดแล้ว

 

　――เจ้าที่กล้าอวดอ้างตัวเองมาเป็นปรมาจารญ์วิชาสำนักมังกรซากุระ จะตรวจสอบด้วยตัวเอง มาแลกกำปั้นกันเถอะแม่สาวน้อย！」

 

 

 

เขาคนนั้นฮัมเพลงออกมาอย่างร่าเริง

 

 

 

（หะ หกหัตถ์ศักดิ์สิทธิ์ บ้าอะไรฟะนั่น เจ๋งโครตๆเลยนี่หว่า！！）

 

 

 

เธอที่แสดงสีหน้าอีกอย่าง ในขณะที่ในใจคิดอีกอย่าง

 

ชายคนนั้นกำหมัดทั้งสองข้างและยิดออกมาด้านหน้าพร้อมกวักมือเรียก

 

 

 

「อลิซ่า หลบไป」

 

 

 

「ค่ะ」

 

 

 

ข้างหลังเธอ เธอสั่งให้สาวน้อยผมสีแดงเพลิงถอยหลังออกไป

 

จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของทั้งสองเข้าปะทะกัน

 

ลูน่าปล่อยพลังปราณออกมาอย่างน่าสะพรึงกลัว

 

 

 

「นี่เจ้าปีศาจตัวกระจ้อยร้อยเอ๋ย เจ้าที่เป็นปีศาจก็คงกระหายการต่อสู้เหมือนฉันล่ะสิท่า พวกเราน่ะเหมือนกัน แต่ว่าเจ้าน่ะแค่ระดับปีศาจ แต่ฉันน่ะระดับชูร่า เจ้าบอกว่าสำนักของฉันหายไปนานแล้วสินะ ถ้าอย่างนั้นเจ้าปีศาจตัวกระจ้อยแสนน่าสงสาร จงดูแก่นแท้ของพลังปราณที่เคยใช้สังหารเทพเจ้าซะ」

 

 

 

พลังงานที่ถูกปล่อยออกจากทั้งสองคนยังมากขึ้นไปอีก

 

ดูเหมือนว่าแสงสว่างเข้าปะทะระหว่างทั้งสอง

 

 

 

「ฮึบ！」

 

 

 

「โอร่าาาาาาาาาาาาาา！！」

 

 

 

　ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม！！！

 

 

 

ณ เพียงชั่วพริบตา

 

เมื่อทั้งสองที่พุ่งเข้าหากันด้วยความเร็วสูง ลูน่าลงจอดที่พื้น

 

พื้นดินทลายกลายเป็นหลุมศพ

 

ไม่มีทั้งชายและหญิง หรือความแตกต่างด้านอายุ

 

สัตว์ร้ายทั้งสองเข้าห่ำหั่นกันราวกับจะฆ่ากันให้ตายไปข้าง