[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว - ตอนที่ 006：วันที่สงบสุข

006：วันที่สงบสุข

แสงแดดส่องผ่านช่องว่างในม่านที่เปิดขึ้นเล็กน้อย

 

เด็กสาวตัวน้อยๆกำลังนอนอยู่บนเตียงและถอนหายใจลืมเปลือกตาของเธอในขณะที่ตอนเช้าอากาศเย็นทำร้ายร่างกายของเธอ

 

 

 

「อ้าาาาาาาาาาาาาา…………หาวววววววววววววววว」

 

 

 

เมื่อฉันหลับและกำลังมุดตัวเข้าไปในผ้าปูที่นอนและหันไปมองอย่างสงสัยคิดว่าฉันควรจะอยู่ในสภาพเหมือนหนอนไหม

 

จากนั้นก็มีเด็กสาวอายุห้าขวบคนหนึ่งที่กำลังนอนหลับข้างๆฉันก็ขโมยผ้าปูที่นอนของฉันไป

 

 

 

ไม่สิ ถ้าหนาวก็แปลงร่างเป็นสุนัขสิฟะยัยนี่

 

ลูน่าที่คิดเช่นนั้นก็อยากจะถีบยัยนี่ตกเตียง

 

ลูน่าหายใจออกด้วยความไม่เต็มใจและสาบานว่าจะขโมยแผ่นเกมจีบสาวและเกมคอนโซลและขับไล่เธอออกจากบ้านถ้ายังทำตัวแบบนี้ต่อไป

 

 

 

「คุณหนูค่ะ เช้าแล้วนะคะ――」

 

 

 

ลูน่ากระโดดลงจากเตียงตกใจกับเสียงของแอนนาที่เข้ามาได้จังหวะ

 

โดยปกติแล้วเธอน่าจะหลับอยู่

 

สาเหตุที่เธอตื่นขึ้นมาอย่างเช้าตรู่นั้นคือติดนิสัยจากอดีตชาติ แต่ตอนนี้เธอมักจะหมกมุ่นอยู่ในชีวิตขุนนาง เป็นคนหลับง่ายและหลับลึกจนกว่าจะมีคนปลุกเธอ

 

 

 

「นี่มันผิดปกติแล้วนะยังเช้าตรู่อยู่เลย」

 

 

 

「เอ่อ น้องหมายังอยู่ไหมคะ――」

 

 

 

เธอพูดเช่นนั้นทำให้ทางนี้ตึงเครียดทันที

 

ชิโระมักจะอยู่ในร่างของสุนัข และแม้ว่าจะยึดติดกับอาหารที่ได้ทาน แต่ก็เป็นเด็กสาวอายุห้าขวบนั่นทำให้เธอขนลุกในตอนนี้

 

เมื่อกำลังคิดว่าจะแก้ตัวยังไงดีแอนนาเดินไปที่เตียงและเปิดผ้าปูที่นอนออก

 

 

 

「น้องหมาจ๋า」

 

 

 

จากนั้นร่างของชิโระกลายเป็นสุนัขด้วยความเร็วแสง

 

แปลงร่างได้โครตเร็วเลยยัยนี่  

 

 

 

「ถ้างั้นดิฉันจะคอยดูแลชิโระทุกอย่างเองนะคะ♡」

 

 

 

「เฮ้อดูมีความสุขมากเลยนะเธอเนี่ย ไม่เหมือนกับการที่เธอปฏิบัติตัวกับฉันเลย」

 

 

 

「นั่นสินะคะ มุฟุ………การดูแลสุนัขของนายท่านก็เป็นหนึ่งในหน้าที่สำคัญของดิฉันในฐานะเมด」

 

 

 

เมดผมสีแดงวัยสิบหกปีคนนี้ ขาดความอบอุ่นเพราะโสดนี่น่ะ

 

แม้ว่าลูน่าจะปล่อยผ่านการกระทำอันไร้มารยาท เพราะแอนนาเองก็ดูเหงาๆเหมือนเธอในสมัยก่อน ดังนั้นไว้ค่อยฝึกเธอในทีหลัง

 

 

 

 

 

วันนี้มีเพียงชั้นเรียนประวัติศาสตร์ในช่วงบ่าย และไม่มีกำนหดการก่อนหน้าหรือหลังจากนั้น

 

ลูน่ามาที่สวนของคฤหาสน์ ซึ่งมาที่มุมหนึ่งของสวนที่ถูกใช้เป็นสนามฝึกของทหาร กำลังซ้อมประจำวันอยู่

 

 

 

「อรุณสวัสดิ์ครับ คุณหนู」

 

 

 

「อืม อรุณสวัสดิ์นะ วันนี้ฉันอยากจะมาออกกำลังกายเรียกเหงื่อสักหน่อย」

 

 

 

「ถ้างั้นเชิญไปด้านหน้าและเพลิดเพลินกับการออกกำลังกายยามเช้านะครับ」

 

 

 

มีทหารห้าคนที่กำลังเหงื่อตก

 

มาร์ควิสได้จ้างทหารไว้จำนวนห้าสิบนาย แต่เนื่องจากทำงานเป็นกะ จึงมีเพียงครึ่งหนึ่งที่อยู่ในค่าย และมีอีกประมาณยี่สิบนายที่ประจำการอยู่

 

 

 

ตระกูลมาร์ควิสนั้นสูงกว่าเอิร์ลและไวเคานต์ แต่ว่าจำนวนขนาดนี้มันน้อยเกินไป แต่ ซาราเอล่าที่ทำหน้าที่รักษาการณ์ดินแดนแทนท่านพ่อไม่คิดจะเพิ่มกำลังรบ เพราะดินแดนของเราอยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวง

 

พูดตรงๆก็คือขี้เหนียวนั่นแหละ

 

 

 

（ช่วงนี้ไม่ได้เสริมสร้างกล้ามเนื้อให้กับตัวเองเลย และก็ห้ามฝืน เพราะงั้นเอาแต่พอดีก็แล้วกัน……）

 

 

 

หากฝึกฝนร่างกายโดยไม่คำนึงถึงการเจริญเติบโต มันเป็นเรื่องง่ายที่จะทำให้ร่างกายของฉันพังทลายอย่างรวดเร็ว และมันจะส่งผลต่อสุขภาพของฉันในอนาคต ดังนั้นหากอยากจะฝึกจริงๆก็เอาแต่พอควรไม่ควรฝืนมากเกินไป

 

 

 

ในชาติที่แล้วเขาฝืนมากเกินไปจนเป็นโรคไปตลอดชีวิต

 

“โรคขาดการฝึกไม่ได้”

 

ตามชื่อของมันเลยมันจะทำให้อยากฝึกฝนในทุกๆวันไม่มีหยุดพัก

 

อาการนั้นเกิดขึ้นไม่แน่นอนอยู่ๆก็ดีดขึ้นมาแล้วฝึกขึ้นเองตามใจชอบ  

 

และแม้ว่าจะเกิดใหม่แล้วโรคนี้ก็ยังเข้าสิง มันอยู่ในจิตวิญญาณ

 

เป็นโรคที่รุนแรงและรักษาไม่หายต่อให้กลับชาติมาเกิด

 

จนถึงตอนนี้ เธอสามารถอดทนกับ “การฝึกที่บ้าน” ด้วยการออกกำลังกายในห้อง ซิทอัพ ห้าสิบชุด ทั้งสควอซหน้าและหลัง เพื่อฝึกฝนพลังปราณของฉัน (TN:ไม่ขอเรียก คิ หรือ ฉี่แล้วนะครับ ขอเรียกเป็นพลังปราณไปเลยง่ายดี)

 

ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องยากหากทำอะไรที่ไม่เหมาะสมกับวัย แต่ว่าฉันก็ดันโกงและใช้พลังปราณในการช่วยทำให้ถึงเป้าหมาย

 

แต่มันก็มีขีดจำกัดอยู่

 

ไม่สามารถออกกำลังกายแบบหนักๆในห้องได้ และการฝึกโดยไม่ให้มีเสียงมันก็ทำให้ร่างกายมีภาระหนัก

 

 

 

วันนี้เธอออกมาข้างนอก อยากจะปลดปล่อยความเครียดที่อดกลั้นมานาน

 

ลูน่าสวมกางเกงขาสั้นที่เคลื่อนไหวง่ายและเสื้อยืดธรรมดา ผมยาวสีเงินของเธอถูกมัดเป็นหางม้า เธอเดินเข้าไปในสนามฝึกพูดคุยกับคนรอบข้างสองสามคำจากนั้นก็เริ่มยืดเส้นยืดสาย

 

 

 

（หวา ! กล้ามเนื้อของฉัน ! กระดูกส่งเสียงดังกร๊อบแกร๊บเลย! ร่างกายของฉันมันกำลังถวิลหา！！）

 

 

 

ร่างกายที่ส่งเสียงดังออกมาด้วยความดีใจ

 

ความสุขพุ่งออกมาจากหัวใจ

 

อ่าาา ช่วงเวลาแห่งการฝึกปฏิบัติจริงได้เริ่มขึ้นแล้ว

 

 

 

ลูน่าเหยียดแขนขาอย่างระมัดระวังพร้อมกับความปิติยินดี

 

ทหารที่อยูระหว่างพักพอได้เห็นสาวสวยกำลังออกกำลังกายก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดี จากนั้นก็เริ่มฝึกจำลองโดยใช้ดาบเพื่อแสดงความหล่อเท่ให้เธอดู

 

แต่ว่าเธอก็ได้รู้ถึงความมุ่งมั่นของเหล่าทหาร และเริ่มออกกำลังกายด้วยการเตะและต่อย

 

พวกทหารเองก็เริ่มหยิบหุ่นไล่กาใส่ชุดเกราะที่ด้านข้างสนามฝึกและเริ่มฝึกด้วยดาบไม้

 

 

 

　……อิย๊า ความปรารถนาที่จะแข็งแกร่งขี้นนี่ช่างน่าชื่นชม

 

เธอที่เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกประทับใจ

 

 

 

「เอ่อ ขอโทษนะคะ ดิฉันเองก็ขอ หุ่นไล่กาสำหรับฝึกซ้อมตัวหนึ่งได้ไหมคะ」

 

 

 

เธอเข้าไปหาชายคนหนึ่งและร้องขอเขา

 

พวกเขาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

 

 

 

「เอ่อคุณหนู แต่ว่าดาบนี่มันใหญ่เกินไปสำหรับคุณหนูรึเปล่าครับ？」

 

 

 

อืมดูเหมือนว่าเขาจะกังวล แต่ว่าเขาก็หยิบดาบไม้ออกจากตะกร้าและยื่นมาให้ฉัน

 

ไม่มีดาบไม้สำหรับให้เด็กใช้ฝึกซ้อม เธอจึงต้องใช้ดาบไม้ของผู้ใหญ่ในการฝึก ซึ่งมันใหญ่เกินสำหรับลูน่า

 

ดูเหมือนว่าเธอจะตระหนักถึงเรื่องนี้ ส่ายหัวไปยังดาบฝึกที่ยื่นมาให้เธอ และชูกำปั้นน่ารักๆของเธอออกมาให้พวกเขาเห็น

 

 

 

「เอ่อคือ ดิฉันไม่ถนัดดาบหรอกนะคะ แต่ฉันมั่นใจในกำปั้นและลูกเตะของฉันมากเลยค่ะ」

 

 

 

「เอ๊ะ ไม่เจ็บมือเหรอครับ？！」

 

 

 

เธอพูดต่อไปกับทหารที่ทำท่าตกใจ

 

 

 

「ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ นอกจากนี้ หุ่นไล่กาใส่ชุดเกราะนั่นอาจจะไม่คณามือฉันก็ได้ เพราะงั้นถ้ามันพังก็ไปขอสั่งเพิ่มจากท่านแม่ได้เลยนะคะ และก็ขอแบบเวอร์ชั่นอัพเกรดที่ทนไม้ทนมือกว่านี้ด้วยค่ะ」

 

 

 

ลูน่ายิ้มออกมาอย่างซุกซน

 

เมื่อเห็นแบบนั้นเขาก็ยิ้มออกมา

 

 

 

（วันนี้คุณหนูดูดุดันจังเลย）

 

（คิดเหมือนกันเลย）

 

（เฮ้อวันนี้เป็นการฝึกที่สนุกที่สุดในชีวิตเลย）

 

（ปกติก็คิดว่าเธอเป็นพวกไข่ในหินซะอีกเห็นอยู่ในห้องตลอด แต่บางทีเธออาจจะเป็นคนที่ซ่อนเขี้ยวเล็บเอาไว้ก็ได้……）

 

（อ่าาาาา อยากได้เจ้าสาวแบบคุณหนูจังเลย！）

 

（ห๊ะ ไม่ใช่ว่าอยากได้ลูกสาว แต่แกอยากได้เจ้าสาวแบบนี้เหรอ……）

 

 

 

พวกผู้ชายกระซิบกระซาบกัน แต่ฉันไม่สนใจ

 

ลูน่าย่อตัวลงเล็กน้อยและเดินไปข้างหน้ามองหุ่นไล่กาที่สวมชุดเกราะ ตอนนี้เธอกำลังกระโดดพร้อมกับตั้งท่า

 

 

 

「ฮึบ……」

 

 

 

เธอหายใจเข้าลึกๆ กำหมัดแน่นและต่อยเข้าไปที่ท้องของหุ่นไล่กา

 

 

 

「ย๊าาาาาาาา！」

 

 

 

　――วิชาสำนักมังกรซากุระ หัตถ์พยัคฆ์จู่โจม(虎砲)

 

 

 

 

 

　ตู้มมมมมมมมม！！！

 

 

 

 

 

「……ห๊ะ？」

 

 

 

เหล่าทหารต่างจ้องมองด้วยความงุนงง

 

มีรูขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นที่ตลิ่งของชุดเกราะตรงที่เธอกดกำปั้นลงไป

 

ความจริงที่ว่ามีรูโหว่บนเสาไม้ทะลุเกราะเหล็กพังทลายในเวลาเดียวกัน

 

ดาบไม้ในมือของเหล่าทหารตกลงและส่งเสียงกระทบกับพื้น ดาบไม้ที่ลูน่าปฏิเสธที่จะใช้

 

ส่วนบนของหุ่นไล่กาหายไปจนหมดและตกลงมาที่พื้น

 

 

 

「ฟู่วววว ดูเหมือนร่างกายของฉันยังต้องฝึกอีกเยอะเลยนะ เฉื่อยชามาก แถมยังเบากว่าเมื่อก่อนเยอะมาก」

 

 

 

เธอพูดและหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น

 

อย่างไรก็ตาม สำหรับเหล่าทหารเขาไม่อยากจะเชื่อ

 

 

 

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหมัดนี้ซัดเข้าที่มนุษย์แบบจริงๆ

 

ความหนาวไหลไปทั่วร่างกายของเหล่าทหาร พวกทหารกลัวจนตัวสั่น แต่ก็รู้สึกหลงใหลเธอในเวลาเดียวกัน