[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว - ตอนที่ 003：ตำราศาสตร์พยากรณ์…..หนังสือแห่งคำทำนาย？

003：ตำราศาสตร์พยากรณ์…..หนังสือแห่งคำทำนาย？

พลังของลูน่าสามารถระเบิดภูเขาเผากระท่อมได้

 

สุนัขตัวใหญ่กว่าเด็กอายุ 7 ขวบ ตอนนี้โดนสันมือของลูน่าฟาดเข้าให้และกลิ้งไปมาบนพื้น  

 

 

 

จากนั้นเธอก็ลากมันเข้าไปที่ห้องของเธอพร้อมเปิดตู้เสื้อผ้าที่มีเชือกเก็บไว้และหยิบอุปกรณ์ “ทรมานเด็กดี”ผูกมันไว้และจับมันอยู่กลางห้อง

 

พอดีไม่มีอะไรมาตั้งก็เลยหยิบเก้าอี้ที่อยู่กับโต๊ะเรียน และเผชิญหน้ากับมัน

 

 

 

「อะ……อูยยยยยยยย……」

 

 

 

ในที่สุดสุนัขตัวใหญ่ก็ลืมตาตื่นขึ้น

 

เมื่อมองดูร่างกายของมันเหมือนจะมีขนปุยสีขาว แต่ว่าถ้าเป็นตามปกติสุนัขไม่มีทางที่จะเปิดประตูหน้าต่างขนาดใหญ่ได้หรอกนะ แถมนี่มันชั้นสองสุนัขที่ไหนจะเข้ามาได้

 

ถ้ามีผู้สมรู้ร่วมคิดคนอื่นๆโดยปกติแล้วการบุกเข้าไปในบ้านของขุนนางถือเป็นอาชญากรรม

 

ใช่ มันก็อาจจะมีวิชาที่สามารถลบตัวตนและเดินเผ่นผ่านอยู่ได้ แต่สำหรับลูน่าที่ฝึกฝนมานานไม่มีทางที่จะตรวจไม่พบ

 

กล่าวอีกนัยหนึ่งไอ้เจ้านี่มันเข้ามาเพียงลำพัง และได้ซ่อนส่วนหนึ่งของร่างกายที่คล้ายกับมือมนุษย์ไว้ที่ไหนสักแห่ง

 

 

 

「เพราะงั้นแล้ว」

 

 

 

ขณะที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอเปิดกล่องเล็กๆในมือ

 

ข้างในมีเครื่องมือเหมือนกับมีดผ่าตัด เป็นอุปกรณ์ทรมานเวอร์ชั่นเด็กดี

 

 

 

「มาดูกันดีกว่าว่าพี่เบิ้มคนนี้จะทนฉันทรมานได้แค่ไหนกันเชียว」

 

 

 

เด็กสาวอายุ 7 ขวบกลับพูดเรื่องแบบนั้นออกมาอย่างหน้าตาเฉยพร้อมกับฮัมเพลง

 

สุนัขขนปุยสีขาวที่เห็นลูน่าก็ตกใจและกล่าว「โฮ่ง(สวัสดี)！」ขณะที่พยายามดิ้นรนเอาชีวิตรอด แต่ว่ากลับพบว่ามันถูกมัดด้วยเชือก

 

มันไม่สามารถจะขัดขืนได้เลย แต่ก็พยายามดิ้นรนสุดชีวิต

 

 

 

「โอ้วว เจ้าสุนัขขาว เป็นหมาที่เลี้ยงไม่เชื่องจริงๆ จะทำให้ห้องของฉันคนนี้สกปรกไปถึงไหน」

 

 

 

ลูน่าไม่คิดว่ามันจะปัสสาวะออกมา และเธอก็ร้อนรนใจ แต่ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า แต่ยังเผยรอยยิ้มอันสวยงามและเย็นชา

 

 

 

（……ถ้าตอนเช้าแอนนามาเห็นว่าผ้าเปียก อาจจะคิดว่าฉันทำเรี่ยราดได้ งานนี้มีชิบหายแหงๆ จะทำยังไงกับไอ้เจ้านี่ดี！！）

 

 

 

ชั่วขณะหนึ่งเธอก็นึกถึงใบหน้าของแอนนา เมดแสนสวยที่มีท่าทีเคร่งขรึมหากเธอประพฤติตนไม่เหมาะกับขุนนาง

 

 

 

「เดี๋ยวก่อน…ฉันเป็นภูติจักรกล มาที่นี่เพื่อมอบหนังสือพยากรณ์ให้กับเธอ」

 

 

 

สุนัขพูดได้

 

　ลูน่า「เหหหหห ~? หนังสือพยากรณ์? ละเมอเพ้อพกรึไง！」กล่าวเช่นนั้น

 

ภูติตัวนั้นหวาดกลัวมากและตัวสั่นเทาพร้อมกันส่งเสียง “งื้อ”

 

 

 

 

 

　――หลังจากนั้นไม่นาน

 

ลูน่าได้ทำการไต่สวนสุนัขตัวนั้นว่ามีเหตุอันใด และปลดเชือกที่มัดอยู่ให้กับมัน โดยบอกว่าถ้าทำอะไรแปลกๆ ได้ระเบิดตัวตายแน่

 

จากนั้นสุนัขที่มีขนสีขาวก็แปลงร่างเป็นมนุษย์

 

รูปร่างหน้าตาเป็นหญิงสาวอายุ ห้าขวบ

 

ผมสีขาวของเธอยาวจนถึงข้อเท้าและมันดูรกรุงรัง ต้องเรียกได้ว่าตัวตนบริสุทธิ์ผุดผ่อง และร่างของเธอที่สวมชุดสีขาวกลับมีรอยฟกช้ำตามร่าง

 

 

 

ลูน่ามองด้วยสีหน้าตกตะลึงและภูติก็ยืนกล่องสีดำออกมา

 

 

 

「นี่คือ？」

 

 

 

「ใช่แล้วค่ะ นี่คือหนังสือพยากรณ์…….รู้จักเกมคอนโซลสำหรับเล่นในบ้านหรือพีซีตั้งโต๊ะไหมคะ？」

 

 

 

「ไม่รู้จักเลยสักนิดพูดบ้าอะไรเนี่ย」

 

 

 

เจ้าภูติดูมีสีหน้าพึงพอใจ แต่ลูน่าก็ตัดบท

 

 

 

「ขอจัดการอุปกรณ์ต่อพ่วงสักแปปนะคะ เดี๋ยวเราจะได้เล่นกันแล้ว」

 

 

 

แววตาที่หวาดกลัวหายไปไหนหมดล่ะเนี่ย

 

เธอยิ้มอย่างไร้เดียงสาและเริ่มต่อสายไฟเข้ากับกล่องสีดำ

 

เมื่อกดปุ่มที่อยู่กับตัวเครื่องก็มีสิ่งที่คล้ายลิ้นชักโผล่ออกมาและวางแผ่นดิกส์บางๆลงไปในนั้น ขณะที่มันมีฉลากแปลกๆแปะอยู่บนแผ่นดิกส์

 

 

 

「เอาล่ะ……..ชึบ ทำการเซ็ตอัพเรียบร้อยค่ะ」

 

 

 

จากนั้นก็มีจอสี่เหลี่ยมปรากฏขึ้นในอากาศ ขณะเดียวกันมันก็มีเสียงดังกึกๆเบาๆในกล่องสีดำ และสีของจอสี่เหลี่ยมก็เปลี่ยนไปมาอย่างรวดเร็ว

 

ภูติตนนั้นมอบบางอย่างที่เหมือนกับก้อนเนื้อที่เล็กเกินกว่าจะถือด้วยมือทั้งสองข้างให้เธอ

 

 

 

「อะนี่ค่ะ คอนโทรเลอร์」

 

 

 

「ดูดีนี่？」

 

 

 

「จะสอนวิธีบังคับคร่าวๆนะคะ ปุ่มนี้คือตกลง ปุ่มนี้คือยกเลิก เลื่อนขึ้นด้วยปุ่มลูกศรที่ไขว้กันอยู่ เดี๋ยวจะสอนไประหว่างที่เล่นไปด้วยนะคะ ไม่ต้องกังวลอะไรเชิญเล่นได้ตามสบายค่ะ」

 

 

 

「เฮ้อ……」

 

 

 

ทำบ้าอะไรอยู่เนี่ยตัวฉัน?

 

หญิงสาวผมสีเงินเงยหน้ามองเพดาน

 

 

 

 

 

「――จากนั้นฉันจะอธิบายนะคะ นี่คือหนังสือแห่งคำทำนาย ซึ่งในศัพท์ปกติของโลกเราจะเรียกว่า “เกมจีบสาว” โดยพื้นฐานแล้วมันเป็นอุปกรณ์ที่ไว้ใช้เล่นเพื่อระบายความเครียดค่ะ」

 

 

 

「ขอโทษนะ?แต่เนี่ยหรอคือเครื่องเล่น……？」

 

 

 

「สิ่งที่อยู่ภายในนี้จะมีสภาพแวดล้อมตรงกับชีวิตที่คุณอาศัยอยู่ค่ะ ความแตกต่างก็คือนั่นคือตัวคุณในอีกสิบปีข้างหน้า เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับตัวละครหลักที่เข้าเรียนในสถาบันเวทมนตร์และพัวผันกับเหล่าชายหนุ่ม」

 

 

 

「คำอธิบายโครตจะดีเลย หมายถึงฉันต้องโดนผู้ชายรุมตอมอะนะ และตัวละครหลักอื่นๆก็หลงรักอะไรงี้เหรอ？」

 

 

 

「แต่ว่ามันมีปัญหาสำหรับผู้เล่นค่ะ」

 

 

 

ภูติจังพูด ขณะโชว์หน้าจอที่หัวข้อที่แสดงออกมาและกระตุ้นให้เธอกดปุ่ม

 

ลูน่าทำตามอย่างไม่เต็มใจนัก

 

 

หนังสือพยากรณ์หรือเกมจีบสาวที่มีนามว่า “มังกรครามกับจันทราสีแดง” เป็นนิยายโรแมนติกที่มีภาพประกอบ

 

หรือเรียกสั้นๆว่า “ฟ้าคราม(蒼紅)” เป็นเกมที่มีระบบฉากจบหลายรูปแบบซึ่งอนาคตจะเปลี่ยนแปลงไปตามช้อยส์ที่ผู้เล่นเลือก

 

เนื้อหาเป็นอย่างที่พูดเลย

 

 

 

ตัวละครหลักมีนามว่า มาเรีย ซึ่งเข้าเรียนที่สถาบันเวทมนตร์แกรนต์เวิร์ส(グランスヴェール) เป็นลูกสาวของตระกูนบารอนและเธอได้เข้าหาลูกชายของขุนนางระดับสูงอย่างเป็นมิตร และเกิดเหตุการณ์ชวนใจเต้น สยิวกิ้ว ระหว่าง นางเอก

 

 

 

มีตัวละครประมาณหกตัวปรากฏขึ้น

 

ตัวละครหลักเป็นมาเรีย มันก็ไม่มีปัญหาอะไร

 

เจ้าชายรูปงานความประพฤติเป็นเลิศ「อาเบล(アベル)」

 

เจ้าชายลำดับที่สองที่นิสัยบิดเบี้ยวเพราะอ่อนกว่าผู้เป็นพี่「คาอิน(カイン)」。

 

ลูกชายของผู้บัญชาการอัศวิน「คาร์ซิส(ダルシス)」。

 

บุตรชายของอธิการบดี「ฮิวว์(ヒューエル)」。

จากนั้นก็มีเด็กชายลึกลับถูกส่งมาจากกระทรวงเวทมนตร์ซึ่งเป็นหน่วยงานของรัฐ「โรเดียส(ロディアス)」。

 

 

 

ผู้ชายทุกคนต่างเป็นหนุ่มหล่อทั้งนั้น

 

มันแอบน่าหงุดหงิดนิดหน่อยสำหรับลูน่า แต่ช่างมันเถอะ

 

ปัญหาของเนื้อหาในเรื่อง ในขณะที่มาเรียไล่จีบผู้ชายทีละคน ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกประณามในงานเต้นรำที่จัดขึ้นในวันสุดท้ายของเรื่อง

 

 

 

　ลูน่า・เบลล์・ดิแซค ลูกสาวของมาร์ควิส

 

ใช่แล้ว ลูน่านั่นเอง

 

ช่วงเวลาสุดท้ายของลูน่าขึ้นอยู่กับฉากจบ

 

ถ้าเป็นการถูกเนรเทศก็ยังดี แต่ถ้าซวยสุดก็ถูกลอบสังหาร ถูกขายเป็นทาสโดยองค์กรต่อต้านของสังคม และกลายเป็นเมียน้อยของขุนนางตัวอ้วนกลม หรือไม้ก็ถูกทิ้งไว้ในสลัมที่เต็มไปด้วยความสกปรกโสมม ในชั่ววินาทีสุดท้ายของชีวิตเธอกัดลิ้นฆ่าตัวตาย ตอนจบเป็นเช่นนั้น

 

ไหนล่ะแฮฺปปี้เอนดิ้งของฉัน

 

 

 

 

 

「――ดิฉันมาที่นี่เพื่อต้องการทำให้คุณไม่ต้องเจอกับโชคชะตาอันน่าเศร้า」

 

 

 

หลังจากเล่นเกมแล้ว ภูติจังก็พูดพร้อมกับรอยยิ้ม

 

ลูน่าตอบด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าว่า「ฉันเพลียสุดๆไปเลย ขอตัวไปนอนล่ะ」

 

แสงแดดที่ส่องเข้ามาทางช่องว่างของผ้าม่านที่ปิดสนิททำให้เธอคิดว่า「เสียเวลาชีวิตชะมัดเลย」จากนั้นเธอก็ขึ้นไปบนเตียงและหลับไปราวกับหมดสติ