[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว - ตอนที่ 001：一หนึ่งมรณา一หนึ่งสมภพ

อายุ ７ ขวบ

001：一หนึ่งมรณา一หนึ่งสมภพ

 

「――」

 

 

 

ชายชราคนหนึ่งลืมตาตื่นขึ้นช้าๆ รู้สึกว่ามีคนปลุกที่ข้างเตียง

 

เพดานที่เห็นมาหลายทศวรรษ

 

แสงจางๆของเทียนทำให้เห็นเงาจางๆ

 

ชายชรามองย้อนกลับไปช่วงชีวิตที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะถึงตัวเอง

 

 

 

（อา แม้ว่าจะได้รับพรมา แต่ก็ดันมาสังเกตเห็นในช่วงบั้นปลายชีวิตเช่นนี้ ช่างโง่เขลาเสียจริงๆ）

 

 

 

ชีวิตที่เต็มไปด้วยความเสียใจ

 

แต่เมื่อคิดอีกครั้ง โดยรวมมันก็ไม่ได้แย่ไปทั้งหมด

 

 

 

เมื่อตอนยังเด็ก ได้ทุ่มเวลาทั้งชีวิตไปกับวิชา “คิ(ฉี่)”ซึ่งมันใกล้เคียงกับพลังเวทย์แต่เป็นในศาสตร์ของศิลปะการต่อสู้ และในช่วงวัยสามสิบกลางๆก็ฝึกจนชำนาญและเริ่มออกเดินทางในฐานะนักสู้

 

หลังจากออกเดินทางก็ได้พบกับพองเพื่อนมากมาย เอาชนะราชาปีศาจในตอนท้ายของการผจญภัยและเดินทางกลับบ้าน

 

 

 

หลังจากนั้นก็ได้ก่อตั้ง “สำนักวิชามังกรซากุระสะพรั่ง(桜心流氣術)”และตอนนี้มีลูกศิษย์อยู่สี่ร้อยคน

 

 

 

สำนักเติบโตขึ้น และได้ยินมาว่ามีเหล่าลูกศิษย์ที่ได้สำเร็จวิชาออกไปเป็นจอมยุทธ์ไปทั่วหล้า

 

แต่ว่า ก็ได้ตระหนักถึงสิ่งหนึ่ง

 

ตอนนี้ตัวเขาที่ควรจะเป็นชายชราและใกล้จะข้ามแม่น้ำซันสึกลับไม่มีใครปรากฏตรงหน้าเขา

 

 

 

ไม่มีแม้แต่เพื่อนสนิท มิตรสหาย ผู้ใดมาดูชายชราใกล้ลงโลงคนนี้

 

มิตรภาพ ความรัก ญาติพี่น้อง และเพื่อนมนุษย์ต่างถูกขับไสไล่ส่งว่าไม่คู่ควร

 

ตอนนี้ตระหนักได้แล้วว่าตนเองกำลังนอนอยู่คนเดียวในฟูก

 

ทำอะไรผิดพลาดตรงไหน? ไม่ว่าจะคิดมากเท่าไหร่ คำตอบก็ไม่เคยกลับมา

 

 

 

（เฮ้อ เอาเถอะถ้าได้เกิดใหม่ทั้งทีคราวนี้จะสร้างความสัมพันธ์กับผู้คนให้มากขึ้น จะได้ไม่ต้องโดดเดี่ยวเหมือนชาตินี้ จะมีเพื่อน ครอบครัว หรือคนรัก…….ไม่อยากจะทรมานด้วยความเหงาอีกต่อไปยามแก่และป่วยไข้ อยากจะทะนุทนอมทุกช่วงเวลาของชีวิต ไม่อยากจะอยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว……）

 

 

 

เมื่อถึงเวลาความมรณาได้มาเยือน

 

ในห้องที่เงียบสงบดวงตาของชายชรามีน้ำตาไหล

 

เมื่อก้าวออกจากเตียง แขนของเขาห้อยลงเหมือนกับกิ่งไม้ที่เหี่ยวเฉา และไม่มีร่องรอยของความมีชีวาหลงเหลืออยู่

 

 

 

「อ่า………นี่น่ะเหรอวาระสุดท้ายของข้า」

 

 

 

ชายชราคนนั้นตายอย่างโดดเดี่ยวแม้แต่ลูกศิษย์ก็ไม่เหลียวแล แม้แต่ภรรยา และลูกๆก็ไม่มี

 

 

 

 

 

◆　◆　◆

 

 

 

　――เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาก็มองเห็นท้องฟ้าสีครามที่ทอดยาวไปสุดทัศนวิสัยและทุ่งหญ้าที่ปกคลุมไปทั่วพื้นโลก

 

ไม่มีดวงอาทิตย์ในสายตา และเมื่อหันหลังกลับมา ก็เห็นแม่น้ำกว้างไหลผ่าน

 

 

 

นี่มันแม่น้ำซันสึที่ทุกคนกล่าวขาน

 

 

 

ในขณะที่เขากำลังมองไปยังแม่น้ำอันยิ่งใหญ่อย่างคลุมเครือ

 

ในที่สุดเรือลำเล็กก็มาจากอีกฝากหนึ่งของแม่น้ำ

 

ชายคนนั้นลุกขึ้นยืนและเดินเข้าหามัน

 

เมื่อมองไปยังแม่น้ำ ตัวเขาที่ควรจะมีใบหน้าแก่ชรากลับเห็นใบหน้าของตัวเองในวัยเยาว์

 

 

 

หากคิดตามปกติ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่พื้วผิวของแม่น้ำจะสะท้อนให้เห็นเหมือนกระจกเงา แต่นี่มันก็คือแม่น้ำซันสึ

 

 

 

「คุณลูกค้า เชิญขึ้นเรือได้เลย？」

 

 

 

ชายผอมแห้งพายเรือลำเล็กเข้ามา

 

ในขณะนั้นเองเขาก็ตอบกลับว่า「โอ้ว จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ」และกำลังจะขึ้นเรือ

 

 

 

「คุณลูกค้า ต้องจ่ายค่าโดยสารก่อนขึ้นเรือนะ？」

 

 

 

「……ว่าไงนะ？」

 

 

 

จู่ๆเขาก็ต้องหยุดลง

 

 

 

「อะไรกัน คุณลูกค้าไม่ทราบธรรมเนียมงั้นเหรอเนี่ย การจะขึ้นเรือข้ามแน่น้ำนี่ต้องจ่ายค่าโดยสารก่อน」

 

 

 

「เอ่อ แต่ว่าที่นี่มันแม่น้ำซันสึไม่ใช่เหรอไง」

 

 

 

「อืม ใช่แล้ว」

 

 

 

「ไม่ใช่หน้าที่ของคุณเหรอที่จะส่งวิญญาณคนตายไปที่อีกฟากหนึ่ง？」

 

 

 

「อะไรกัน ที่ไหนเขาก็เก็บค่าโดยสารกันทั้งนั้นแหละคุณลูกค้า ถ้าไม่มีเงินจ่ายก็ว่ายน้ำข้ามเอานะ」

 

 

 

บรรยากาศเริ่มดูน่าสงสัยเข้าไปทุกที

 

อย่างไรก็ตามเขารีบค้นหากระเป๋าทั้งตัวอย่างรีบร้อนและก็พบว่าตัวเองไม่มีเงินสักแดงเดียว

 

 

 

「เอ่อ ขอโทษด้วยนะ แต่ข้าไม่มีเงินสักแดงเดียวขอติดไว้ก่อนได้หรือเปล่า？」

 

 

 

「ก็มีลูกค้าบางคนพูดแบบนี้อยู่บ่อยๆหรอกนะ」

 

 

 

เสียงนั่นเริ่มทำการเจรจาธุรกิจมากขึ้นเรื่อยๆ

 

ความรู้สึกแย่ๆไหลผ่านกระดูกสันหลังของเขา

 

เหงื่อของเขาไหลออกมาทั่วร่าง

 

 

 

「ถ้าไม่มีเงินก็ไม่ต้องขึ้นมาเลยนะ จะไปไหนก็ไป ว่ายข้ามเองไปเลย」

 

 

 

「เดี๋ยวๆๆๆๆๆ อย่าเพิ่งไปสิฟะ！！」

 

 

 

โดยไม่สนใจความพยายามของเขา เรือก็แล่นและมุ่งหน้าไปอีกฝากหนึ่งของแม่น้ำ

 

 

 

「เฮ้อ……..เอาจริงดิ……」

 

 

เขาทรุดลงกับพื้นและก้มหัวทันที

 

อย่างไรก็ตามเขาลุกขึ้นมาอีกครั้งและตะโกนออกมา

 

 

 

「ไม่สิ ข้าอุตสาห์อุทิศทั้งชีวิตนี้เพื่อฝึกใช้วิชาคิเลยนะเว้ย ถ้าอย่างนั้นมันก็น่าจะพอว่ายข้ามแม่น้ำบ้านี่ได้สิ มันคงไม่ยากเย็นขนาดนั้นหรอกมั้ง！」

 

 

 

　――คิ(ฉี่) พลังปราณที่ใช้ในศิลปะการต่อสู้！

 

 

 

ขณะนั้นเองเขาก็เปิดใช้งานพลังปราณ

 

จากนั้นร่างของเขาก็เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง

 

 

 

「ฮะฮะฮ่าฮ่า! ไอ้คนพายเรืองี่เง่าเอ้ย ไม่รู้เหรอว่าข้าเป็นปรมาจารย์ด้านพลังปราณ！」

 

 

 

เขาหัวเราะออกมา

 

จากนั้นเขาก็กระโดดลงไปบนแม่น้ำและเริ่มออกวิ่ง

 

หากทุกอย่างเป็นไปตามที่หวังเขาจะสามารถวิ่งไปถึงปลายแม่น้ำที่มองเห็นได้จากอีกฝั่งในระยะไกล

 

 

 

『อย่าได้คิดใช้วิธีขี้โกงเช่นนี้』

 

 

 

แต่ว่ายังไงก็ตาม

 

เสียงที่ไม่รู้ดังมาจากไหน และแขนนับไม่ถ้วนโผล่ออกมาจากผิวแม่น้ำ เขาไปจับตัวเขาที่กำลังวิ่ง

 

ตัวเขานั้นร้อนรนและพยายามหลบเอื้อมมือจากแม่น้ำมากมาย

 

 

 

「อะไรกันฟะเนี่ยยยยยยยยย !!! อย่าคิดว่าแค่นี้จะคิดหยุดนักสู้ที่เคยต่อกรกับราชาปีศาจได้นะเว้ย！！」

 

 

 

เขาคำรามออกมาและเร่งความเร็วในทันที

 

อย่างไรก็ตามทันทีที่เงยหน้า ขึ้นความสิ้นหวังก็มาเยือน

 

 

 

「ไอ้บ้าเอ้ยแบบนี้จะข้ามไปได้ยังไงฟะ……」

 

 

 

ฝ่ามือที่ใหญ่หลายสิบกิโลเมตรปรากฏขึ้นต่อหน้าเขาและแขนจำนวนหลายหมื่นหลายพันผุดออกมาจากมัน

 

ไม่มีที่ว่างให้หลบหนีและทำได้แค่ยอมจำนน

 

เขาถูกลากลงไปในแม่น้ำซึ่งไม่รู้ว่ามันลึกสักกี่เมตร

 

 

 

「บุ๋งบุ๋งบุ๋งบุ๋งบุ๋งบุ๋งบุ๋ง！！」

 

 

 

เขาจมน้ำและหายใจไม่ออก

 

แม้ว่าพยายามกลั้นลมหายใจแต่น้ำจำนวนมากก็เข้าปากไม่หยุด

 

อ่า ตายซ้ำตายซ้อน

 

คงเป็นแบบนั้นมั้ง ตายในโลกมนุษย์และต้องมาตายในโลกแห่งความตายอีก

 

คนบ้าอะไรจะตายซ้ำตายซาก

 

ทรมาน ทรมาน ทรมานจริงโว้ย……！

 

 

 

เขายื่นมือออกไปหาความหวังเพื่อมองหาทางรอดชีวิต

 

 

 

 

 

 

 

「อุแว้ อุแว้ อุแว้！！」

 

 

 

ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงทารกร้องไห้

 

 

 

「คุณนายคะ ลูกคุณนายหน้าตาน่ารักน่าชังมากเลยนะคะ」

 

 

 

มีคนพูดแบบนั้น

 

ก่อนที่จะรู้ตัวสภาพแวดล้อมมืดสนิท เขาลืมเปลือกตา

 

จากนั้นแสงสว่างก็เติมเต็มไปทั่ว

 

 

 

「อ่า ลูกสาวของฉัน ต่อจากนี้ไปชื่อของเธอคือลูน่า」

 

 

 

เขาได้ยินเสียงคนอื่นที่หันมามองเขา

 

จากนั้นก็เห็นหญิงสาวที่งดงามคนหนึ่งมองมาที่เขาขณะที่กำลังอ่อนล้า แต่ดูภาคภูมิใจ

 

 

 

（เอ๊ะ เดี๋ยวนะ เกิดใหม่งั้นเหรอ……）

 

 

 

ทันใดนั้นก็ได้เข้าใจ

 

ไม่ใช่เพราะว่าเห็นหน้าเธอ แต่ตัวฉันกำลังดูดนมจากเต้าตรงหน้า

 

ภาพของเด็กกำลังดูดนมแม่

 

มันเป็นการกระทำของเด็กที่เกิดมาแล้วหิวน้ำนมแม่