ความฝันของผมที่จะได้ใช้ช่วงเวลายามเย็นให้เป็นประโยชน์นั้นจะไม่มีวันเป็นจริงไม่ว่าจะด้วยวิธีใด

ในช่วง 2 วันที่ผ่านมาห้องของผมก็ถูกยึดไปโดยยัยพวกแยงกี้ Jk และผมก็ใช้เวลาหลายคืนเพื่อรบรากับพวกหล่อน

 

“วันนี้แหละ……….ชั้นแสดงให้ยัยพวกนั้นเห็นว่าเป็นวันของชั้น!”

 

เป็นเวลา 6 โมงเย็น

เมื่อผมกลับมาจากมหาวิทยาลัยผมก็ยืนอยู่ตรงประตูหน้าและปลุกใจตัวเอง

แต่ทันทีที่ผมเปิดประตูผมก็สังเกตุเห็นบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม

 

“หืม? ไม่มีรองเท้าอยู่เลย”

 

รองเท้าที่มักจะกระจายระเกะระกะนั้นไม่ปรากฏให้เห็นในสายตา……….

ซึ่งมันก็หมายความว่ามานะและเพื่อนๆคงจะไม่อยู่ที่บ้านกัน

ผมควรรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่พวกหล่อนพากันไม่อยู่

แต่ผมก็รู้สึกผิดหวังอยู่ที่อุตส่าห์เตรียมใจพร้อมรบมาดันเก้อซะงั้น

ผมเดินไปล้างมือที่ห้องน้ำด้วยสีหน้าลำบากใจและก็มุ่งหน้าไปยังห้องของตัวเอง

วันนี้ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยตอนที่กำลังเดินไปที่ห้อง

-ในบ้านเงียบกริบ…………พวกหล่อนไม่อยู่กันจริงๆด้วยแฮะ

ไปไหนกันนะ? ก็นะ….เป็นเด็กม.ปลายกันก็ต้องมีที่เที่ยวเล่นเยอะแยะแล้วตอนนี้ก็เพิ่งจะ 6 โมงเย็นซึ่งเป็นเวลาเที่ยวเล่นตามปกติมันก็เป็นไปได้ที่อาจจะไปบ้านเพื่อนคนอื่นกัน

แต่ไม่ว่าจะไปที่ไหนกันพวกเธอก็คงจะส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายกันเหมือนเดิม

พอนึกภาพที่มานะและคนอื่นๆกำลังสนุกสนานกันอยู่แล้วแก้มของผมก็ผ่อนคลายลงนิดหน่อย

-เอาล่ะ งั้นวันนี้จะพักผ่อนให้เต็มที่ไปเลย……

พอผมเปิดประตูเข้าไปห้องของผมก็มืดสนิท

แล้วผมกดสวิตซ์ไฟตรงทางเข้าห้องทันทีแล้วห้องก็สว่างขึ้นมาทันตาเห็น

จากนั้น…..ผมก็สังเกตุเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติอยู่ภายในห้อง

ฟูกบนเตียงมันปูดขึ้นราวกับว่าถูกคนๆนึงห่อตัวอยู่

นี่มันกับดัก……..

แล้วผมก็เข้าสู่โหมดระวังภัยในทันที……

ถ้ามันมีคนซ่อนอยู่ในเตียงของผมบางทีอาจจะเป็นมานะหรือเพื่อนของเธอก็ได้หรือยัยพวกแยงกี้อาจจะกำลังพยายามจะเล่นงานผมตอนที่ผมไม่ทันได้ระวังตัวโดยการแกล้งทำเป็นไม่อยู่บ้านจากนั้นก็กระโดดออกมาทำให้ผมตกใจ

หึหึหึ ชั้นอ่านความคิดพวกหล่อนออกหมดแล้วยัยพวกแยงกี้เอ๋ย

อย่าคิดว่าจะมาเหลี่ยมกับชั้นได้ด้วยความคิดตื้นๆระดับพวกแยงกี้ม.ปลายนะเฟ้ย!

เปิดก่อนได้เปรียบ!

ถ้าผมดึงฟูกออกจากตัวเธอก่อนได้ก็สิ้นเรื่องแล้ว

โดยไม่รอช้าผมไปที่เตียงและดึงฟูกออกอย่างแรง

สิ่งมีชีวิตที่ซ่อนอยู่ในเตียงของผมก็ถูกเปิดเผยตัวตนออกมาภายใต้แสงไฟฟลูออเรสเซนต์อันเจิดจ้า

ผมสีบลอนด์ของเธอเรืองแสงสะท้อนแสงไฟฟลูออเรสเซนต์

ขนตายาวที่อยู่ตรงเปลือกตาที่ปิดอยู่ของเธอ ‘ฮู่ว-ฮู่ว’ การหายใจที่ถูกคุมให้ออกจากทางริมฝีปากที่เปิดอ้าเล็กน้อยของเธอ

นั่นคือเอริกะจังที่กำลังนอนขดตัวเป็นวงกลมอยู่บนเตียง

ไม่ดิ นี่เธอหลับจริงดิ?

ผมโต้กลับในใจ

เหตุผลที่ผมไม่พูดออกมาดังๆเพราะผมไม่แน่ใจว่าควรจะปล่อยให้เอริกะจังที่กำลังหลับไหลอยู่ให้เธอหลับต่อไปแบบนี้ดีรึเปล่า?

ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีผมได้แต่ยืนนิ่งและมองไปยังใบหน้าที่กำลังหลับไหลของเอริกะจัง

เธอมีใบหน้าตอนนอนที่งดงามจริงๆตอนที่เธอหลับดูไม่เหมือนพวกแยงกี้เลยสักนิด

เธอดูเหมือนกับสาวสวยไร้เดียงสา

 

 

…….บอกตามตรงเธอน่ารักมากซะจนหัวใจของผมเต้นตึกตักเลย

เดี๋ยวดิ!! ต่อให้จะหลับลึกแค่ไหนแต่จะคอยมองเธอต่อไปแบบนี้มันก็แย่น่ะสิ!

ผมพูดกับตัวเองและละสายตาจากเอริกะจัง

ไม่มีวี่แววว่ายัยพวกแยงกี้คนอื่นๆจะซุ่มอยู่ในห้องเลยแล้วถ้าหากว่าพวกนั้นซุ่มอยู่แถวนี้จริงพวกหล่อนก็คงจะโผล่ออกมาแกล้งผมแล้วตอนที่ผมมองไปที่เอริกะจัง

ถ้าเป็นแบบนี้ก็แสดงว่าเอริกะจังเธออยู่คนเดียวน่ะสิ

หรือบางทีเธออาจจะพยายามจะทำให้ผมกลัวโดยคลานเข้าไปใต้ฟูกแล้วก็ผล็อยหลับไป

หรือบางทียัยพวกนั้นจะ……..ทิ้งเอริกะไว้คนเดียวแล้วก็พากันออกไป

ผมเองก็ไม่คิดว่ามานะและคนอื่นๆจะทำยอมเรื่องยุ่งยากอย่างการเอารองเท้าไปไว้ที่อื่นไม่วางไว้ที่ประตูหน้าเพื่อที่จะแกล้งทำเป็นเหมือนไม่มีใครอยู่

ในขณะที่ผมกำลังคิดอยู่เอริกะจังก็ขยับตัว

 

“งืม…..อรุณสวัสดิ์”

 

เธอมองมาที่ผมด้วยใบหน้างัวเงีย

 

“มันพึ่งจะหกโมงเย็นเอง ยังมืดอยู่เลย”

 

ผมตอบกลับเธอไปตรงๆ

จากนั้นเอริกะจังก็หาวออกมาดังๆแล้วก็พูดว่า

 

“*ฮวาววว*(เสียงหาว)………คุณพี่ชายขอบคุณนะ….ขอรบกวนหน่อยนะคะ”

“คือว่า…….นั่นน่ะเตียงของชั้นนะ…….”

“อื้อหนูรู้…..ก็มันเป็นห้องของคุณพี่ชายนี่นาถ้ามันไม่ใช่เตียงของคุณพี่ชายก็แย่แล้ว”

“ก็จริง……..คงจะแย่จริงๆนั่นแหละ….”

 

เอริกะจังก็ยังคงเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงขณะคุยกับผมไปด้วย

เธอไม่แสดงท่าทีว่าจะลุกออกจากเตียงเลย

 

“แล้วทำไมถึงมานอนบนเตียงชั้นได้ล่ะ?”

 

ผมถามเธอตรงๆไม่อ้อมค้อม

 

“อ๋า โทษที……..หนูเพลียมากเลยเพราะเมนส์หนูมาน่ะ”

“เธอไม่คิดจะพูดอ้อมๆกว่านี้หน่อยเหรอ?”

 

‘พอดีหนูรู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะ’…….. เธอจะตอบแบบนี้แทนก็ได้

เพราะตอบแบบนั้นมันก็ตอบกลับยากเกินนะ

ผมรู้ว่าผู้ชายทุกคนควรที่จะเข้าใจเรื่องของประจำเดือนของผู้หญิงแต่มันก็น่าฉงนถ้าหากว่าเพื่อนสาวของน้องสาวตัวเองจู่ๆก็พูดเรื่องประจำเดือนออกมาโต้งๆ

ถ้าผมเคยมีแฟนมาก่อนผมก็คงจะพอยอมรับมันได้มากกว่านี้หน่อยล่ะนะแต่ก็…….เพราะผมไม่เคยมีประสบการณ์มีแฟนมาก่อนน่ะสิ

แล้วเอริกะจังก็พูดต่อโดยที่ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับความรู้สึกของผมเลย

 

“หนูเป็นประเภทที่เมนส์จะมามากตั้งแต่วันแรกเลยน่ะ……”

“นี่ก็ตรงเกิน…….”

“แล้วคุณพี่ชายงงอะไรล่ะคะ? คุณพี่ชายเองก็มีน้องสาวมันก็ถือเป็นเรื่องปกติที่จะพูดถึงเรื่องเมนส์ใช่ไหมล่ะคะ?”

“ไม่เลย ยัยมานะไม่เคยพูดแบบเปิดเผยขนาดนี้ต่อหน้าชั้นเลย”

“เห…อย่างงี้นี่เอง พอดีหนูเป็นลูกคนเดียวก็เลยไม่ค่อยเข้าใจเรื่องแบบนั้นสักเท่าไหร่”

 

ขณะที่เอริกะจังพูดเธอก็ค่อยๆลุกขึ้นแล้วนั่งบนเตียง

 

“หนูหิวแล้ว……ขออะไรกินหน่อยสิคุณพี่ชาย”

“ไงนะ?”

“หนูหิวมากๆจนลุกออกจากเตียงไม่ไหวแล้ว คุณพี่ชายช่วยหนูทีหรือจะให้หนูไม่ลุกจากออกเตียงของคุณพี่ชายดีล่ะ?”

“หา?!”

 

เอริกะจังนั่งแล้วโยกตัวไปมาและร้องว่า “หิวแล้ว~ หิวแล้ว~” 

เธอดูเหมือนตัวมาสคอตสักตัวที่ขายในร้านขายของชำราคา 100 เยนที่ส่ายไปส่ายมาได้พอโดนแดด

แต่ไอ้เจ้ามาสคอตที่ว่ามันก็ไม่ส่งเสียงโวยวายดังขนาดนี้ล่ะนะ

 

“แล้วมานะกับคนอื่นๆล่ะ?”

 

ผมถามเอริกะจัง

 

“พวกเธอทิ้งหนูไว้ รูนะบอกว่าเธออยากจะไปซื้อมังงะเพราะงั้นบางทีพวกเธออาจจะพากันอยู่ที่ร้านหนังสือหน้าสถานีล่ะมั้ง?”

“งี้นี่เอง…….”

 

ก็ถ้าไม่มีใครดูแลเอริกะจัง ก็คงจะเป็นผมเองที่ต้องดูแลเธอ

 

“นี่~ นี่~ หนูหิวแล้วอ่ะ อยากกินราเมงถ้วยจัง~”

 

เอริกะจังโยกตัวไปมา

เอริกะจังที่กำลังโยกตัวไปทางซ้ายทีขวาทีบนเตียงของคนอื่นพร้อมกับร้องว่า

“หิวแล้ว~” มันดูน่ารักมากจริงๆ

 

“ให้ตายสิ…………ช่วยไม่ได้นะงั้นเดี๋ยวชั้นจะไปจัดการให้รอสักเดี๋ยวละกัน”

“ค่า~”

 

ผมเดินไปที่ห้องครัวอย่างไม่เต็มใจจะไปนักและหยิบราเมงถ้วยออกมาจากในตู้

พวกเรามีราเมงถ้วยติดบ้านอยู่ตลอดมันเป็นอาหารฉุกเฉินชนิดหนึ่งที่ผมจะหยิบมันมากินบ้างเป็นบางครั้งและก็คอยซื้อมาตุนเพิ่มเป็นครั้งคราว

ผมวางราเมงถ้วยลงบนถาดแล้วเทน้ำร้อนจากกาต้มน้ำ

หลังจากปิดฝาแล้วผมก็วางตะเกียบลงที่ถาดแล้วก็เดินถือไปที่ห้อง

 

“ขอบคุณที่รอ~เอานี่ราเมงถ้วยของเธอ”

“เย้ ~”

 

เอริกะจังที่นั่งบนเตียงส่งเสียงเชียร์อย่างดีใจ

ผมวางถาดที่ผมถือมาวางไว้บนโต๊ะญี่ปุ่นและพูดกับเอริกะจัง

 

“ไม่ว่ายังไงชั้นก็ไม่ยอมให้เธอกินบนเตียงหรอกนะ ถ้าจะกินก็ต้องลงมาจากเตียงก่อน”

 

จากนั้นเอริกะจังก็ยอมลุกออกจากเตียงอย่างไม่เต็มใจ

ตัดสินจากสีหน้าของเธอแล้วถ้าเกิดว่าผมไม่พูดอะไรเลยเธอก็คงจะวางแผนจะกินบนเตียงแหงๆ

เอริกะจังคลานมาที่โต๊ะญี่ปุ่นแล้วเปิดฝาราเมงถ้วยแล้วทำหน้ามีความสุขพร้อมกับถือตะเกียบอยู่ในมือของเธอ

 

“จะทานละนะคะ!”

 

น้ำเสียงร่าเริงของเอริกะ

แม้แต่ในหมู่เพื่อนของมานะเองเอริกะจังเธอก็เป็นคนที่ไม่ค่อยถนัดเรื่องมารยาทเป็นพิเศษ

แต่ถึงอย่างงั้นเธอก็ยังพูดว่า ‘จะทานละนะคะ’ ออกมาได้ตามมารยาท

มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นล่ะนะ

แต่พอครู่หนึ่งที่ผมรู้สึกประทับใจผมก็ขมวดคิ้วทันที………

เอริกะจัง…..เธอเริ่มกินราเมงถ้วยของเธอด้วยวิธีการจับตะเกียบที่แหวกแนวโครตๆ

มันเหมือนมนุษย์ยุคหินที่พึ่งเรียนรู้วิธีการใช้เครื่องมือมาหมาดๆ

ตะเกียบของเธอถูกกำแน่นด้วยมือขวาและไม่สามารถหยิบจับอะไรได้เลย

เธอเพียงแค่ใช้มันยกเอาเส้นบะหมี่ออกจากถ้วยแล้วม้วนไปมาอย่างยุ่งเหยิง

อะไรกันวะเนี่ย!? วิธีการจับตะเกียบบ้านไหนกัน!?

ผมตัวสั่นเทิ้มพอเห็นเอริกะจังกิน

ผมรู้ว่าตัวเองเป็นคนเจ้าระเบียบแล้วผมก็รู้ว่าคนเราสามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติโดยที่ไม่จำเป็นต้องไปพะวงไปกับเรื่องยิบย่อยก็ได้

แต่ยังไง………ผมก็เป็นผู้ชายที่จะไม่ให้อภัยกับบางสิ่งบางอย่างเช่น

‘แกนกระดาษทิชชูที่ใช้หมดแล้วที่เหลือทิ้งไว้ตรงที่เสียบ’ หรือ ‘วิธีจับตะเกียบที่มั่วนิ่มขนาดนี้’ 

 

“รู้ไหม……เอริกะจัง”

“เอ๊ะ? มีอะไรเหรอ?”

“ชั้นก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องที่ถูกที่จะพูดแบบนี้กับเพื่อนของน้องสาวหรอกนะแต่ว่า…….ขอชั้นพูดอะไรหน่อยได้ไหม?”

“ได้สิ”

 

เอริกะจังมองมาที่ผมแล้วผมก็มองย้อนกลับไปหาเธอแล้วก็ขอร้องเธอจากก้นบึ้งของหัวใจ

 

“เธอคิดว่าจะใช้ชีวิตด้วยการจับตะเกียบแบบนั้นได้รึไงกัน!!!???”

“คะ!?”

 

เอริกะจังมองมาด้วยความตกใจในขณะที่ผมตะคอกใส่เธอ

แต่ผมก็ไม่ลังเลเลยที่จะคว้ามือของเธอ

 

“เอาตะเกียบไปหนีบไว้ตรงฐานของนิ้วโป้งแล้วก็เอานิ้วโป้ง,นิ้วชี้แล้วก็นิ้วกลางคอยจับตะเกียบส่วนบนไว้ นี่แหละคือวิธีที่ถูกต้องในการจับตะเกียบ!”

 

ผมบังคับให้เอริกะจังแก้ไขวิธีที่เธอจับตะเกียบ

แล้วเอริกะจังที่ตอนนี้ถือตะเกียบได้ถูกต้องแล้วก็มองดูตะเกียบด้วยสีหน้ากลัวๆ

 

“เอ๊ะ?…..มันสั่นใหญ่เลยอ่ะ….?”

 

ใช่เลย….ตะเกียบมันสั่นเป็นเจ้าเข้าเลย

 

“นั่นก็เพราะว่าเธอยังไม่ชินยังไงล่ะ แต่จับแบบนี้แล้วสวยงามกว่าแน่นอน!”

 

ขณะที่ผมพูดรับรองกับเธอไปเอริกะจังก็กระสับกระส่าย

 

“เอ๋….? นี่คือ….สวยแล้ว?”

“อ่า…สวยแล้วล่ะ การจับตะเกียบแบบมั่วๆมันมีแต่ข้อเสียนะเพราะงั้นเธอก็ควรที่จะแก้ไขมันซะตั้งแต่ตอนนี้เลย เอริกะจังเป็นคนสวยนะเพราะงั้นชั้นก็เลยคิดว่าถ้าเธอไม่ทำมันจะดูเสียของไปเปล่าๆน่ะ”

“เอ๊ะ?! สะ-สวย!?”

 

ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอที่ผมเรียกเธอว่าคนสวยน่ะ……

เอริกะจังหน้าแดงและเธอก็อ้าปากผงาบๆ

 

“เอ๊ะ? มันน่าตกใจขนาดนั้นเลยเชียว? ก็เอริกะจังเป็นคนสวยนี่นาแล้วชั้นก็เชื่อว่าหลายๆคนเค้าก็พากันคิดอย่างนั้นนะ”

“ไม่เลยๆๆ ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับหนูมาก่อนเลยนะ!! คุณพี่ชายไม่เคยคบหากับผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยแท้ๆ แล้วไหงถึงพูดอะไรอย่างนี้ออกมาได้คล่องขนาดนี้ล่ะคะ!!”

“ถึงชั้นจะไม่เคยคบกับใครมาก่อน ชั้นเป็นคนก็พูดแบบนั้นเป็นทุนเดิมอยู่แล้วมันก็เหมือนๆกับการพูดว่า ‘แมวตัวนั้นน่ารักจังเลย’ หรือจะ ‘ฮีโร่เท่สุดๆไปเลย’ แล้วก็นั่นแหละเอริกะจังน่ะสวยสุดๆไปเลย”

“อ๊า!!!!! หยุดพูดนะ!!! หนูยังไม่คุ้นกับการใช้ตะเกียบเพราะงั้นขอสมาธิให้หนูด้วยค่ะ!”

 

แล้วมันผิดตรงไหนกันที่ผมชมว่าเธอเป็นคนสวยน่ะ?

เพราะมันเห็นได้ชัดเลยว่าเอริกะจังเป็นสาวสวยเพราะงั้นผมก็ไม่คิดว่าจะมีทางอื่นที่จะพออธิบายกับเธอได้อีกแล้ว

ผมเกาหัวแล้วก็มองไปที่เอริกะจัง

เอริกะจังที่กำลังกินราเมงถ้วยของเธอด้วยวิธีการจับตะเกียบที่ถูกต้อง

หน้ามุ่ยบอกบุญไม่รับแต่ก็ดูน่ารักดีตอนที่เธอลองพยายามจับตะเกียบอย่างสุดความสามารถของเธอ

 

“ใช่เลยๆ ทำแบบนั้นแหละดี”

 

ผมพยักหน้าอย่างพึงพอใจและดวงตาของเอริกะจังก็เบิกกว้างและเม้มปากแน่น

 

“หืม? มีอะไรรึ?”

“หนวกหู!! แล้วก็เลิกมองมาได้แล้ว!”

“เอ๋!!”

 

ก็นี่มันห้องผมและผมก็เป็นคนเอาราเมงถ้วยนั้นมาให้เธอนะเฮ้ย……….

ก็อยากจะบอกกับเธอแบบนั้นอยู่หรอกแต่ผมก็ห้ามตัวเองก่อนที่จะพูดออกไป

แก้มของเอริกะจังเป็นสีแดงแจ๋และดวงตาของเธอก็ดูชุ่มชื้นหน่อยๆ

เป็นเพราะความร้อนจากบะหมี่ถ้วยหรือเพราะเธอรู้สึกไม่ค่อยสบายกันนะ?

ไม่ว่าจะยังไงพอผมเห็นการแสดงออกของเอริกะจังแล้ว

ผมก็ตัดสินใจที่จะยกโทษให้เธอเรื่องที่เธอทำตัวเห็นแก่ตัวในวันนี้