[นิยายแปล] เพื่อนน้องสาวที่เป็นแยงกี้ JK สุดสวยที่ไร้เดียงสาเกินกว่าที่จะดูแลตัวเองได้ - ตอนที่ 2: กลิ่นคุ้นๆนี่มันอะไรกัน?

ผมเห็นยัยพวกเพื่อนแยงกี้ของน้องสาวของผมกลับบ้านกันไปก่อนแล้วหลังจากนั้นไม่นานมานะที่เข้าบ้านมาก็เดินผ่านผมและมุ่งหน้าไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่อยู่ติดกับห้องน้ำ

 

“เดี๋ยวหนูขออาบก่อนนะ”

“เอ๋? แต่พี่อยากอาบก่อนอ่ะ…….พึ่งกลับจากทำงานมาหยกๆ”

 

แม้ว่าจะเป็นสถานประกอบการที่ปลอดบุหรี่แต่การทำงานพาร์ทไทม์ที่อิซากายะก็อาจจะทำให้คุณมีกลิ่นตัวแรง ไอ้ค่าตอบแทนรายชั่วโมงมันก็ดีอยู่หรอกนะแถมช่วยทำเงินได้ดีในเวลาไม่นานด้วย แต่พูดตามตรงเลยผมไม่ชอบทำงานที่อิซากายะเอาซะเลย

ผมไม่ค่อยชอบกลิ่นแอลกอฮอล์เลยจริงๆ เป็นเพราะผมไม่ค่อยชอบดื่มหรืออาจเป็นเพราะบางทีตัวผมเองอาจจะไม่ถูกโฉลกกับมันก็ได้

ยังไงซะอย่างแรกที่ผมอยากจะทำเมื่อกลับมาจากการทำงานนั่นก็คือการอาบน้ำ

แต่ยัยมานะไม่ใช่น้องสาวตัวน้อยที่จะยอมพูดว่า

“ทำงานพาร์ทไทม์วันนี้ก็เหนื่อยหน่อยนะ! จะอาบน้ำก่อนเลยก็ได้นะ!”…………

แต่ถ้าเป็นมานะสมัย ม.ต้น ก็อาจจะพูดแบบนั้นอยู่ล่ะนะ

แล้วพอผมทักท้วงเธอปุ๊บมานะก็ทำหน้าแหยงๆออกมา

 

“หา? ก็ต้องไม่ได้อยู่แล้วน่ะสิ หนูไม่อยากจะลงไปในอ่างเดียวกันกับที่พี่เข้าไปแช่หรอกนะ”

“วัยแตกสาวก็มา~”

 

ผมพูดออกไปด้วยเสียงโมโนโทน

จากนั้นมานะก็หัวเราะเยาะเย้ยผม

 

“เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน หนูจะให้พี่ใช้น้ำที่เหลือจในอ่างเดียวกันกับหนูก็ได้ เพราะงั้นจะดีใจก็ไม่ว่านะที่ได้อาบต่อจากหนูน่ะ”

 

แล้วนี่ถ้าพี่เข้าไปอาบต่อแล้วรู้สึกดีใจกับมันจริงๆ

พี่จะไม่เป็นพี่ชายที่เฮงซวยโครตๆเลยรึไงนั่น?

ผมเกือบจะเถียงกลับแล้วแต่ก็ห้ามตัวเองไว้

ขืนพูดแบบนั้นออกไปมีหวังโดนบาทาคุณน้องสาวกันพอดี

ช่างมันเถอะมานะเธอแค่อยากอาบก่อน 

ยังไงเธอเองก็คงแค่อยากจะเห็นผมทำหน้าผิดหวังแค่นั้น

แม้ว่าเธอจะเป็นน้องสาวแท้ๆของผมแต่เธอก็ไม่ใช่คนที่ผมจะไปเถียงให้ชนะอย่างเอาเป็นเอาตายได้

พอผมเห็นมานะปิดประตูห้องน้ำผมก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

มานะเป็นคนอาบน้ำนานและน้ำที่เหลือในอ่างก็เหลือน้อยผิดปกติเพราะงั้นแหละก็อาบน้ำก่อนมันจะเป็นการดีกว่าสำหรับผม

ยังไงซะต่อให้ยกเหตุผลร้อยแปดพันเก้ามาแค่ไหนก็ตามก็ไม่มีทางที่มานะจะยอมฟังผมอยู่แล้ว

ก็เป็นวัยรุ่นแล้วนี่นะ

ผมตัดสินใจที่จะไปรออยู่ในห้องจนกว่ามานะจะอาบเสร็จ

แล้วเมื่อผมเปิดประตูเข้าห้องไปเป็นครั้งแรกในรอบ 16 ชั่วโมง

ด้วยเหตุผลบางอย่างไฟที่ควรจะปิดกลับเปิดอยู่และผมก็ยืนหยุดนิ่งอยู่กับที่

สายตาของผมก็จับผู้บุกรุกได้ในทันที

แยงกี้ผมบลอนด์สวมที่เครื่องแบบเดียวกันกับมานะ

ผมที่ยาวถึงด้านหลังของเธอถูกฟอกเป็นสีขาวมากจนเกินไปและดูเหมือนว่ามันจะเรืองแสงเป็นสีขาวอยู่ตรงช่วงปลายผม

แม้จากระยะนี้ก็มองเห็นขนตาเรียวยาวของเธอได้อย่างชัดเจน

ลักษณะใบหน้าของเธอนั้นถูกนิยามไว้อย่างชัดเจน

ผมมั่นใจเลยว่าไม่ว่าใครหน้าไหนที่ได้เห็นเธอก็จะตัดสินเธอทันทีว่าเป็นสาวสวย

ผมเองยังคิดเลยว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่สวย

แต่ถึงเธอจะสวย………..มันก็ไม่ใช่ประเภทสถานการณ์ที่จะนิ่งดูดายไปได้

เด็กผู้หญิงที่อยู่เบื้องหน้าของผมเธอชันเข่าถ่างขาแล้วอ่านมังงะพร้อมเอามือมาค้ำที่แก้มของเธอ

เพราะท่าของเธอทำให้ผมมองเข้าไปข้างในกระโปรงของเธอได้ถ้าอยากจะมอง

แล้วสวิตซ์ “พี่ชายที่แสนดี” ของผมก็ถูกเปิดขึ้นทันที

 

“นี่! หุบขาหน่อยสิ”

“ฮะ?”

 

บางทีเธออาจจะกำลังจดจ่ออยู่กับมังงะของเธอจนไม่ทันสังเกตุว่าผมกลับมาแล้ว

พอเธอได้ยินเสียงดุของผมแล้วแม่สาวสวย………ฮาตะ เอริกะจังก็สะดุ้งตกใจ

 

“อ๊า โธ่! ตกใจหมดเลย! มีอะไรล่ะคะคุณพี่ชายของมานะ?”

“โฮ่ย! ก่อนอื่นเลยก็ช่วยหุบขาก่อนเซ่!”

“ทำไมล่ะ?”

“ก็มองเห็นข้างในหมดแล้วเนี่ย!”

“ก็ถ้าไม่มองซะอย่าง ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่นา”

“กะ-ก็ต่อให้ไม่ต้องพยายามจะมองมันก็ยังเห็นอยู่ดีไงเล่า!”

 

ก็ถ้ามันมีช่องทางให้ดู เป็นคุณคุณก็อยากจะดูใช่ไหมล่ะ

ถ้าอะไรสักอย่างที่ปกติมันจะอยู่ในที่ลับตาถูกทำให้มองเห็นได้

ไอ้ความอยากรู้อยากเห็นนี่ล่ะที่แทบจะเป็นสัญชาติญาณไปแล้ว

มันไม่ใช่อะไรที่คุณจะขจัดมันออกจากหัวคุณได้อย่างสมบูรณ์โดยมีเพียงแค่เจตนาที่จะไม่มองเพียงแค่นั้น

เมื่อผมมองดูเธออย่างดุๆเอริกะจังก็ยอมหุบขาเธอเข้าไปราวกับว่าเธอชักจะรำคาญแล้ว

ผมก็กังวลเกี่ยวกับเรื่องทัศนคติของเธอซึ่งมันเหมือนกับเธอกำลังจะพูดออกมาว่า

“อย่าจุกจิกกับเรื่องเล็กๆน้อยๆเลยน่า” อะไรทำนองนั้น

นี่ไม่ใช่เรื่องปกติที่ผู้หญิงเค้าจะถูกตักเตือนตอนอยู่บ้านหรอกเรอะ? 

อย่างน้อยยัยมานะถึงแม้ว่าพฤติกรรมของเธอจะแย่ลงแค่ไหน แต่เธอก็ยังใส่ใจกับเรื่องกระโปรงของตัวเองอยู่

มีหลายเรื่องเลยที่ผมอยากจะพูดออกไป แต่ผมก็อดกลั้นไว้แล้วก็เอ่ยปากถามเอริกะจังว่า

 

“ที่สำคัญกว่านั้น ไหงเอริกะจังถึงมาอยู่ในห้องของชั้นได้ล่ะ?”

 

จากนั้นเอริกะจังก็ตอบขณะที่พลิกหน้ากระดาษมังงะที่เธอกำลังอ่านอยู่ไปด้วย

 

“พอหนูเริ่มอ่านแล้วก็ดันติดลม เกือบจบแล้วล่ะรออีกเดี๋ยวนะ”

“อีก 2 คนเขาไปกันแล้วนะ”

“อ๋า อาริสะกับรูนะพวกเธอต้องกลับก่อนที่จะข้ามวันน่ะ หนูคิดว่านะ”

“ถ้าอย่างนั้นตัวเธอเองจะไม่เป็นไรงั้นเหรอเอริกะจัง?  เธอไม่มีอะไรอย่างเคอร์ฟิวกับเขาบ้างเหรอ?”

 “ก็ไม่นะ หนูจะกลับตอนไหนหรือจะไม่กลับมันก็ไม่สำคัญหรอก”

 

ถึงตัวเธอเองจะคิดว่าไม่เป็นไรก็เถอะ แล้วพ่อแม่ของเธอจะไม่เป็นห่วงเธอรึไง…..?

ผมคิดอย่างนั้นแต่ก็ไม่ได้พูดออกไป

มันก็เป็นไปได้ว่าเธอมีสถานการณ์ทางบ้านที่ค่อนข้างซับซ้อนตั้งแต่ที่เธอกลายเป็นแยงกี้

อันที่จริงเห็นว่าทางบ้านของรูนะจังเองก็เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวแล้วผมก็ได้ยินจากปากเจ้าตัวเองว่างานของแม่ของเธอคืองานให้บริการสยิวกิ้วแก่พวกผู้ชาย

ถ้าเกิดว่าผมจะต้องคุยกับเพื่อนๆของมานะตามสามัญสำนึกของครอบครัวของตัวเอง

มันก็มีความเป็นไปได้สูงที่ผมจะเผลอไปทำร้ายพวกเธอเข้า

ผมก็เลยค่อนข้างที่จะระมัดระวังเรื่องวิธีปฏิบัติต่อเพื่อนของน้องสาว

เอริกะจังอ่านมังงะต่อไปราวๆ 30 นาทีส่วนผมก็อยู่ตรงโต๊ะเรียนของตัวเองใช้แล็ปท็อปทำงานที่ได้รับมอบหมายมาของมหาวิทยาลัย

จากนั้นจู่ๆเอริกะจังก็เริ่มพูดคุยกับผม

 

“นี่ คุณพี่ชายน่ะมีมังงะอะไรที่มันน่าตื่นเต้นกว่านี้อีกบ้างไหม?”

 

เมื่อผมมองไปหาเอริกะจังและเห็นเธอวางมังงะไว้ตรงหน้าชั้นหนังสือ

นี่เธออ่านจบแล้วรึ? ถ้าเป็นอย่างนั้นทำไมถึงไม่เอากลับไปวางคืนบนชั้นหนังสือล่ะ?

 

“ชั้นจะปล่อยผ่านความจริงที่ว่าเธอปุบปับเข้ามาในห้องและอ่านมังงะของชั้นโดยที่ไม่ได้รับอนุญาติก็แล้วกัน แต่อย่างน้อยๆเธอก็ช่วยเอามังงะกลับไปเก็บคืนที่ๆเธอเจอมันจะได้ไหม?”

“หา? คุณพี่ชายกำลังพยายามเปลี่ยนเรื่องอยู่งั้นเหรอ? หรือมันอาจจะอยู่ตรงไหนสักที่? บางสิ่งบางอย่างที่มันเต็มไปด้วยรสนิยมของคุณพี่ชายน่ะ”

“ไม่ได้กำลังพยายามจะเปลี่ยนเรื่องสักหน่อย! แล้วชั้นก็ไม่มีมังงะพรรค์นั้นด้วย! แล้วถึงจะมีชั้นก็จะไม่เอาให้เด็กอายุต่ำกว่า 18 ดูหรอกนะ!”

“เข้าตาจนแล้วสินะ!! ออกอาการแบบนั้นก็หมายความว่ามันต้องอยู่ตรงไหนสักที่ในห้องนี้แน่ๆเลยสินะคะ?”

 

เอริกะจังก็สำรวจห้องขณะที่ยิ้มกรุ้มกริ่มไปด้วย

ถ้าเธอแค่ยืนเฉยๆแล้วยิ้มออกมาเธอจะดูเหมือนกับเด็กผู้หญิงที่น่ารักและสวยมากคนนึง

แต่เอริกะจังไม่ใช่คนประเภทที่จะดูทำตัวเรียบร้อยและเหมาะสมอย่างนั้นเลย

เอริกะจังเริ่มก้มแล้วคุ้ยควานหาที่ใต้เตียงของผม

 

“อยู่ไหนกันน๊า~? อยู่~ไหน~น๊า~?”

 

แล้วสัญญาณไฟแดงในสมองของผมก็ดับลง

และปัญหาเรื่องกระโปรงก็อุบัติขึ้นอีกครั้งเพราะเธอก้มลงโดยหันก้มของเธอเข้าหาผมและผมก็เกือบจะได้เห็นข้างในกระโปรงของเธออีกแล้ว

ปวดหัวชะมัด……

ผมเพ่งไปที่คอมพิวเตอร์โดยที่พยายามไม่มองเอริกะจังที่ตอนนี้กำลังสนุกสนานยกใหญ่อยู่

 

“มันไม่ได้อยู่ตรงนั้นหรอกนะ หาไปก็เปล่าประโยชน์”

“เอ๋~? อย่างนั้นเองเหรอคะ? แต่พี่ชายของอาริสะเองก็มันไว้ใต้เตียงนี่นา”

 

แล้วนี่หล่อนไปทำอะไรไว้ที่บ้านคนอื่นครับเนี่ย?

ผมประสานมือแล้วสวดส่งให้กับเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายรายนั้นเขาเองก็คงจะมีช่วงเวลาที่เลวร้ายที่โอเอซิสที่เยียวยาจิตใจของเขาถูกเปิดโปงโดยแม่สาวแยงกี้รายนี้

เพื่อไม่ให้การเสียสละอันแสนมีค่าของเขาต้องสูญเปล่า

ผมก็เลยตัดสินใจที่จะดักคุณเธอไว้ก่อน

 

“ก็นะ ถ้าจะให้พูดเลยคือชั้นมันไม่ใช่พวกที่ชอบกระดาษ”

“อะไรกัน! คุณพี่ชายเป็นสาย E-Book เองหรอกเหรอ!?”

“ตามนั้นแหละ เพราะงั้นก็เลยเป็นไปไม่ได้เลยที่เอริกะจังจะได้เห็นมันเพราะมันมีการป้องกันด้วยรหัสผ่านอย่างแน่นหนา ไว้แฮ็คเป็นเมื่อไหร่ก็ค่อยกลับมาใหม่นะ”

“ฮึ!…….ไม่มีทางที่เด็กม.ปลายที่เป็นแยงกี้อย่างหนูจะบรรลุทักษะขั้นสูงอย่างนั้นได้หรอกค่ะ!!”

 

เอริกะจังทำหน้าบึ้งราวกับว่าหงุดหงิด

เธอก็ยังคงเป็นสาวสวยอยู่ดีถึงจะหน้านิ่วขมวดคิ้วก็ตาม

แล้วผมก็คงไม่ได้เป็นคนเดียวที่คิดว่านี่แหละคือสวยเสียของของแท้เลย

อีกอย่างผมก็ดึงความสนใจเธอให้หันไปสนใจที่ตัวอุปกรณ์อิเล็คทรอนิกส์แทนได้แล้ว

แต่ว่าผมน่ะไม่มีของอะไรที่มันน่าสงสัยในคอมพิวเตอร์หรือในแท็บเล็ตของผมหรอกนะ

หนังสือเล่มโปรดของผมน่ะได้ทำการสลับตัวหน้าปกให้ดูเป็นหนังสืออีกเล่มอื่นและมันก็ถูกซุกอยู่ในตู้เสื้อผ้าท่ามกลางกองหนังสือเรียนของมหาลัยที่ดูยากๆ

ที่พูดไปก่อนหน้านี้คือโกหกให้เธอล้มเลิกที่จะตามหามันเฉยๆ

และก็เป็นไปอย่างที่หวังไว้เอริกะจังก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

เธอคงจะตระหนักได้แล้วว่าลำพังตัวเองคงไม่สามารถจะทำอะไรได้และก็ยอมแพ้ไป

ตัดสินใจได้ดีนี่ ขอบคุณครับผม

 

“ชิ น่าเบื่อชะมัดเลย~ เอาเถอะ หนูว่าหนูไปดีกว่า”

 

กำลังจะไปแล้ว……..ผมก็กังวลหน่อยๆว่าเธอคงจะไม่กลับมาแฮ็คคอมผมจริงๆสินะ

 

“ไว้เจอกันคุณพี่ชาย~”

 

ขณะที่โบกมือลาส่งๆเอริกะจังก็เดินออกจากห้องของผม

 

“อ่า ดูแลตัวเองด้วย-“

 

ผมบอกเธอเหมือนกับที่ทำกับรูนะจังและอาริสะจัง

ในที่สุดก็ได้อยู่คนเดียวสักที

เธอเป็นเพื่อนของน้องสาวผม ก็เลยช่วยไม่ได้ที่จะจู้จี้จุกจิกกับเธอหน่อย

รู้สึกเหมือนกับว่าในที่สุดก็ได้กลับมาที่ห้องของตัวเองสักทีนึง

ผมถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ภายในห้องก็เงียบกริบแล้วผมก็ได้ยินเสียงมานะกับเอริกะคุยกันตรงโถงทางเดิน

 

“อ๊ะ เอริกะจะไปแล้วเหรอ?”

“อื้อ มานะไว้เจอกันนะ~!”

“เจอกันพรุ่งนี้จ้า~!”

 

เสียงของมานะสดใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเวลาเธอคุยกับเอริกะ

มานะมีเพื่อนชาวแยงกี้อยู่หลายคนและสนิทที่สุดกับรูนะจังและอาริสะจังที่ชอบพากันออกไปเที่ยวเล่นด้วยกันอยู่ตลอด

แต่เอริกะจังน่ะเป็นคนที่พิเศษออกไป

เพราะเอริกะจังน่ะเป็นคนที่ช่วยเหลือมานะด้วยการช่วยให้มานะปรับตัวได้ในตอนที่เธอใกล้จะได้ดรอปเรียนกลางคันจากโรงเรียนแล้ว

[หนูมีเพื่อนแล้วล่ะ เธอมีผมสีบลอนด์……..ดูเหมือนกับท่านนางฟ้าเลยล่ะ]

 

ผมยังคงจดจำครั้งแรกของมานะที่เธอกำลังค่อยๆฟื้นคืนความร่าเริงของเธอกลับมา

แล้วเล่าเรื่องเพื่อนของเธอให้ผมฟัง

มานะเรียกเธอว่าท่านนางฟ้าผมก็เลยนึกภาพตามไปว่าเธอคงจะเป็นคนสวยแถมใจดี

แต่พอมานะพาเอริกะจังมาที่บ้านเป็นครั้งแรกผมก็ถึงกับพูดไม่ออก

เพราะเพื่อนของเธอไม่ใช่ท่านนางฟ้าผมบลอนด์แต่กลับเป็นแยงกี้ผมบลอนด์ต่างหากล่ะ…..

แม้ว่าหน้าตาจะสวยแต่เอริกะจังก็จ้องมองผมด้วยสายตาที่เฉียบคมแล้วก็ทักทายผมด้วยคำว่า “ไง~” จนผมรู้สึกตัวสั่นเทิ้มจนเผลอตอบแบบเดียวกันว่า “งะ-ไง ~” กลับไป

เกิดมาไม่เคยทักชาวบ้านแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต…….

แต่ดูเหมือนเอริกะจังเธอจะสะดวกแบบนั้นและตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเธอก็เรียกผมว่า

“คุณพี่ชาย” แล้วก็กลายเป็นว่าชอบเข้ามาเกาะแกะผม

สำหรับมานะแล้วเอริกะจังเป็นทั้งเพื่อนที่ดีที่สุดแล้วก็ผู้มีพระคุณ

นั่นก็เลยเป็นเหตุผลที่ผมรู้สึกขอบคุณเอริกะจังเป็นพิเศษ

 

“หืม?”

 

เมื่อผมเข้าไปใกล้ๆเตียงผมก็ได้กลิ่นหอมหวานซึ่งมันไม่ใช่กลิ่นของผม

แล้วก็ไม่ได้มาจากของๆผมด้วย

กลิ่นหอมๆนี่……

 

“กลิ่นนี่มันอะไร…….ทำไมมันคุ้นๆ…..?”

 

นี่มันใช่กลิ่นของเอริกะจังที่มาอยู่ที่นี่เมื่อไม่นานมานี้งั้นเรอะ?

ไม่น่าใช่ ผมก็ไม่เห็นจะได้กลิ่นนี้จากตัวเอริกะจังตอนที่เธอเดินซนรอบๆห้องเลย

ขณะที่ผมกำลังดมผ้าปูที่นอนตัวเองแล้วเอียงคอด้วยความงุนงง

จู่ๆก็มีคนเรียกผมจากทางด้านหลังด้วยน้ำเสียงชื่นมื่น

 

“ทำอะไรอยู่เอ่ย~?”

 

ผมตกใจและหน้าหน้ามาแล้วก็เห็นมานะอยู่ข้างหลังพร้อมกับกำลังยิ้มเยาะใส่ผม

 

“หนูจะมาบอกว่าหนูอาบเสร็จแล้ว ว่าแต่พี่ทำอะไรอยู่น่ะ? อย่าบอกนะว่าพี่กำลังดมกลิ่นของเอริกะอยู่งั้นเหรอค๊า~?”

“ปะ-เปล่าสักหน่อย! เข้าใจผิดแล้ว! ชั้นแค่สงสัยว่าไอ้กลิ่นแปลกๆนี่มันมาจากไหนแค่นั้นเองนะ!!”

“หืมมมมม? ไม่ใช่ว่าพี่กำลังเล็งเอริกะอยู่ใช่ไหม?”

“ไม่ได้เล็งอะไรทั้งนั้นแหละ พี่คิดกับเอริกะจังเหมือนเป็นน้องสาวของชั้นแค่นั้นจริงๆนะ”

“จริงอ่ะ~? เอริกะน่ะเป็นคนที่สวยมากๆเลยน๊า~ หนูก็เลยคิดว่ามันคงเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้ที่พี่ชายจะสนใจเธอจริงไหมล่ะ? แต่เพียงเพราะพี่ไปสารภาพรักต่อหน้าเธอไม่ได้ก็ได้อย่ากลายเป็นพวกโรคจิตที่พอใจกับการดมกลิ่นของเธอก็แล้วกัน”

 

มานะหัวเราะคิกคักแล้วเดินออกจากห้องไป

 

“ใครจะไปเป็นแบบนั้นกันเล่า……..”

 

ผมเกาหัว

ดูเหมือนว่าพวกเธอทั้งทุกคนจะชอบแกล้งและชอบปั่นประสาทผมซะจริง

ผมอยากรู้ว่านี่มันคือการแสดงความรักแบบที่ไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องของพวกแยงกี้รึเปล่านะ?

 

“ชั้นเองก็ไม่คิดว่าจะมีพี่ชายที่จะเป็นสุภาพบุรษกับเพื่อนของน้องสาวตัวเองแถมยังเข้าใจพวกแยงกี้ด้วยมากนักหรอกนะ ก็ได้หวังว่าพวกเธอจะทำดีกับชั้นให้มากกว่านี้อีกสักหน่อย….”

 

ผมคิดว่าตัวเองเป็นพี่ชายที่ดีแล้วนะแต่ก็ไม่มีใครเคยพูดอะไรแบบนั้นกับผมเลยสักครั้ง

นี่ผมคิดมากเกินไปรึเปล่าเนี่ย?

 

“ช่างเถอะ เหนื่อยแล้ว……..ไปอาบน้ำแล้วเข้านอนดีกว่า”

 

ระหว่างที่ไปอาบน้ำผมก็ถอนหายใจและลืมเรื่องกลิ่นแปลกๆบนเตียงไป

แล้วพอผมกลับมาจากการอาบน้ำผมก็จำกลิ่นอะไรที่ว่าไม่ได้เลย

ผมเหนื่อยมากหลังจากการทำงานอย่างหนักที่งานพาร์ทไทม์หลังจากเลิกเรียนจากมหาวิทยาลัย………แล้วผมก็ผล็อยหลับไปในพริบตา