[นิยายแปล] เจ้าหญิงแวม Kyuuketsu hime wa barairo no yume o miru - ตอนที่ 20 บทที่ 2 ตอนที่ 7 หนึ่งดาบลมกรด หนึ่งดาบพร่างพราว

ข้อความจากผู้แต่ง

มาต่อเรื่องของฮิยูกิกับเจ้าชายอาชีลกัน

ตอนนี้ก็เท่านี้ก่อนแล้วกันนะ

 

——–

ผมบล๊อคดาบที่ฟาดลงมาด้วยดาบที่หน้าตาเหมือนกัน ต่างแค่สี

 

แขนที่ถือดาบชาจากแรงปะทะอันแสนหนักหน่วง และร่างกายทั้งร่างของผมราวกับจะฉีกออกให้ได้

 

“–อะไร?!”

 

เจ้าชายอาชีลนะแข็งแกร่ง การเสริมพลังกายด้วยเวทย์มนต์และบัพอีกนิดหน่อย ค่าสถานะบางอย่างของเขาอาจจะใกล้เท่าผมแล้ว

 

แต่ถึงอย่างนั้นความต่างชั้นของค่าสถานะโดยรวมก็ยังกว้างมากอยู่ดี ไม่ว่ายังไงเขาก็เทียบกับผมไม่ได้เลย

 

ถ้าเป็นแค่การวัดแรงเข้าว่าล้วนๆ กำแพงคงจะกดทับเขาจนบี้ เพราะช่องว่างนั่นมากยิ่งกว่าเทคนิคดาบมากเกินไป

 

เพราะงั้นถ้าอาวุธของเรานั้นใกล้เคียงกัน ผมก็น่าจะเอาชนะเจ้าชายอาชีลได้ด้วยการปะทะฝีดาบกัน นั่นคือสิ่งที่ผมคิดไว้ละนะ

 

แต่นี่มันไม่ใช่ ผมประเมิณเขาต่ำเกินไป ผมกะว่าจะแค่ลองรับการปะทะดูว่าจะเป็นยังไง แต่ทักษะดาบของเจ้าชายกลับชดเชยช่องว่างของตัวเลขพวกนั้นได้

 

ความรู้สึกที่ผมจับได้มันชัดเจนสุดๆ แม้กระทั่งตอนนี้ แรงกดของดาบที่ผมกันไว้ได้นี่ ถ้าผมผ่อนแรงลงซักนิดผมคงร่วงลงไปคุกเข่าแน่

 

–แย่แล้วสิ!

 

สถานการ์ณตอนนี้ไม่ดีเลย ผมต้องเว้นระยะออกมาเพื่อสลับไปเป็นกลยุทธ์ตีแล้วชิ่งของผม

 

ผมตัดสินใจอย่างรวดเร็ว สะบัดชายกระโปรงขึ้นและเตะออกไปอย่างรวดเร็ว

 

ผมนึกว่าจะทำเขาสะดุ้งได้ แต่เจ้าชายอาชีลยกขาหนึ่งข้างขึ้นมากันไว้ได้ราวกับคาดการณ์ไว้แล้ว

 

วินาทีที่ขาของเราปะทะกัน สมดุลก็พังลง และผมกระโดดถอยกลับไปจากแรงดีด

 

“ชั้นในน่ารักมาก แต่โดยส่วนตัวแล้วข้าผิดหวังนิดหน่อยที่ท่านไม่สนใจธรรมเนียมเก่าๆ”

 

“ขอโทษที่ทำให้ผิดหวังแล้วกันนะ อย่างที่เจ้าเห็น เราไม่เก่งเรื่องเท้าซักเท่าไหร่”

 

เจ้าชายอาชีลไม่ได้ไล่ตามมาก ผมนึกว่าเขาคิดว่าตัวเองอยู่เหนือกว่า แต่เขากลับยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นและส่ายหัวด้วยความผิดหวัง

 

จะว่าไป เวลาใส่ชุดประเภทนี้ ธรรมเนียมสำหรับเลดี้ก็คือจะไม่ใส่ชุดชั้นในกัน แต่ผมไม่ได้ทันสมัยขนาดเดินไปมาโดยไม่มีชั้นในหรอกนะ

 

เพราะงั้นครั้งนี้ผมเลยใส่ชั้นในแบบ ทรี-อิน-วัน (รวมเอาบรา สายคาดเอว และสายรัดถุงน่องไว้ด้วยกัน) มาใต้เดรสของวันนี้

 

“ไม่หรอก ข้าว่าเราทั้งคู่ก็ไม่เก่งเรื่องเท้าพอๆกันนั่นแหละ–”

 

เจ้าชายอาชีลเอาเท้าเตะพื้นจนพื้นดินแตกกระจายราวกับระเบิด และพุ่งเข้ามาหาผม

 

ผมเคลื่อนตัวไปทางซ้ายเพื่อหลบ –แต่จู่ๆก็รู้สึกราวกับมีใครบางคนมาจากทิศทางนั้น!

 

จากนั้นผมก็สัมผัสบางอย่างได้อีก เป็นจิตสังการที่พุ่งเข้ามาจากทุกทิศทาง ผมไม่ที่แน่ใจว่าต้องทำยังไงดี จึงกระโดดขึ้นไปง่ายๆแล้วหมุนตัวอยู่สองหรือสามรอบกลางอากาศ ทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง

 

ร่างหลักของเขา– อยู่ข้างหลังผมพอดี

 

มาเมื่อไหร่ตอนไหนยังไงเนี่ย?!

 

ก่อนที่ผมจะหาคำตอบของคำถามนั่นได้ การโจมตีถัดไปก็ตามเข้ามา

 

ไม่ทันจะได้ลงพื้น เจ้าชายอาชีลที่ใกล้เข้ามาก็วาดดาบลงมาที่ผม

 

เพื่อรับการโจมตีนั่น ผมเหวี่ยงดาบด้วยท่าทางผิดแปลก ดาบของเราประสานและมีประกายไฟแล่บออกมา

 

ผมใช้แรงปะทะนั่นสร้างระยะห่างระหว่างตัวผมและศัตรู

 

รู้ทั้งรู้ว่าตกเป็นฝ่ายรับนั้นไม่ดี แต่ผมไม่มีทางเลือกเลยนอกจากปัดป้อง สะท้อน และหลบฝีดาบที่เข้ามาระหว่างร่นถอย

 

…ไอ้การต่อสู้ให้ความรู้สึกเจ้าเล่ห์แบบนี้คือยังไงกันนะ เหมือนผมถูกลากเข้าไปยังเวทีที่ผมแสดงความสามารถที่แท้จริงไม่ได้ แล้วก็โดนต้อนให้จนมุมไปสู่ทางตันอย่างช้าๆ

 

ผมไม่เคยเล่นเกมต่อสู้ด้วยสิ แต่คิดว่านี่คือสิ่งที่เรียกว่าการ [รอคอย] ละมั้ง

 

ไม่เห็นสนุกเลย

 

ตอนแรกก็คิดว่าแค่ทีเดียวคงไม่พอ ก็เลยว่าจะฟาดไปซัก 2-3 ที

 

ใช้ประโยชน์จากความต่างของกำลังขา เว้นระยะห่างของเราออกไป หลังจากนั้นในเวลาเดียวกัน ก็พุ่งเข้าใกล้เจ้าชายอย่างรุนแรง

 

ครอสสแลช –หลบได้

 

ท่านักดาบพื้นฐาน [นางแอ่นหวน]ที่ทำได้ด้วยการบิดข้อมือ –ก็ถูกหลบได้ด้วยการเอนร่างท่อนบนไปข้างหลัง

 

จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นท่าที่เปลี่ยนทิศทางกลางอากาศได้ [วาบเส้นขอบฟ้า] สกิลของนักดาบพื้นฐานเช่นกัน แต่ก็โดนสะท้อนด้วยการวาดดาบเป็นวงโค้ง

 

“–ไหนลองยอมแพ้แล้วให้เราฟาดซักทีสิ!”

 

“…ไม่ไหวแหงๆ ถ้ารับอะไรแบบนั้นไปต้องตายแน่ ท่านต่างหากที่ควระจะออมมือให้ข้านะ”

 

“เราก็ออมมืออยู่นี่ไง!”

 

เพราะว่าผมใช้แต่ความสามารถพื้นฐานล้วนๆยังไงละ ไม่ได้ใช่เวทบัพใดใด ไม่ได้ใช้เวทโจมตีของสายนักบวช ผมใช้ดาบระดับเท่ากันหรือต่ำกว่าสกิลพื้นฐานของผู้เล่น และสกิลที่ผมใช้เองก็เป็นพื้นฐานของผู้เล่นสายนักดาบอีกที

 

ว่ากันอีกอย่าง ผมสู้ในเงื่อนไขที่เกือบจะเท่าเทียมกันเลย แต่ประมือกับผมคือฝั่งตรงข้ามที่มีระดับต่ำกว่า.. ไม่ใช่แค่นั้น ผมยังเป็นฝ่ายโดนกดดันมาตลอดเลยด้วย!

 

ศักดิ์ศรีของผมมันป่นปี้หมดแล้ว

 

“ดูเหมือนว่าการที่อ่อนให้จะเป็นเรื่องไร้สาระไปหน่อยสินะ เราว่าจะจริงจังขึ้นอีกซักหน่อย”

 

“แบบนั้นมันน่ากลัวนะครับ”

 

เจ้าชายอาชีลหรี่ตามองและทำท่าเป็นกลัว แต่ดวงตาของเขานั้นไม่ได้ยิ้มอยู่เลย

 

“เอานะ ถึงจะตายไปก็ชุบชีวิตขึ้นมาได้ภายใน 30 นาทีอยู่แล้ว แค่เจ็บช่วงแรกนิดหน่อยเท่านั้นแหละ–ฮ่ะ!”

 

สกิลพื้นฐานนักดาบ [ฟันทะลวง]!

 

ดาบสองเล่มปะทะกัน การแทงของผมถูกหลบได้– ผมคิดไว้แล้วละ ใช้แรงปะทะให้เป็นประโยชน์ ผมถีบก้อนหินด้านหลังเจ้าชายและกระโดดเป็นสามเหลี่ยม

 

จากนั้นผมก็ปล่อยทักษะดาบของอาชีพปรมาจาร์ยดาบ [เจ็ดดาบล่องสวรรค์] จากข้างบน

 

ปลายดาบแยกออกเป็น 7 ที่ไม่ใช่ทั้งภาพลวงตาหรือภาพติดตา แต่เป็นของจริงและโจมตีเข้าทั่วทั้งร่างกายของเจ้าชาย ในเวลาที่เขาไม่สามารถหลบได้ทัน

 

“อั่ก–!!”

 

เขารีบฉีกตัวหลบไปทางซ้าย ซึ่งเป็นจุดอ่อนที่สุดของเขา ดูเหมือนว่าจะสามารถหลบไปได้สาม แต่ที่เหลืออีกสี่นั้นหลบไม่ได้แล้ว

 

เจ้าชายอาชีลผู้ตัดสินใจได้รวดเร็ว –ไม่ใช่สิ่งที่ผมควรจะพูดหรอกนะ– เจ้านี่มีการตอบสนองแบบไหนกันเนี่ย?!

 

เขาป้องกันสองฝีดาบได้ด้วยดาบเดียวในมือ สะท้อนอีกหนึ่งก้วยกำปั้นของมือซ้าย และสำหรับอันสุดท้าย –อันหลักที่ผมกำลังถืออยู่ – เขากระโดดขึ้นแล้วใช้ไหล่ซ้ายเข้ารับส่วนที่อันตรายน้อยที่สุดของดาบ ซึ่งมันคือส่วนที่ใกล้กับกระบังดาบที่สุด!

 

ไหล่ของเขาโดนเฉือนไปนิดหน่อย และมีเลือดซึมออกมา แต่ก็แค่นั้น

 

แต่ถึงอย่างนั้น จากมุมมองของผมก็เหมือนว่าเขากำลังยื่นคอตัวเองมาไว้ตรงหน้าผมเลย

 

ดาบพุ่งเข้าไปครึ่งทางแล้ว ผมหันเหปลายดาบไปเพื่อฟันคอเขา เจ้าชายพยายามจะป้องกัน แต่มันก็สายไป!

 

ในตอนที่ผมคิดว่าผมจัดการเขาได้อยู่หมัดแล้ว ดาบของเจ้าชายก็ขยับราวกับว่ามันโค้งงอได้ และกลายเป็นข้อมือของผมแทนที่โดนเฉือน

 

“――?!?”

 

การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้ผมชะงักไป และตอนที่ผมรู้ตัวว่าหลบมันไม่ได้ ผมก็ถอยให้ไวที่ที่ผมจะทำได้

 

สองเท้าของผมสร้างรอยเป็นหลุมลึกจากแรงผลัก และตัวผมไถลไปไกลว่า 20 เมตร เลยละ

 

เจ้าชายอาชีลเรียกผมด้วยน้ำเสียงที่ดูประหลาดใจ

 

“เอาจริงสิ… ไม่ว่าจะอะไรก็ทำได้หมดสินะ เหลือเชื่อจริงๆ”

 

“นั่นเป็นสิ่งที่เราควรจะพูดต่างหาก ไอ้เมื่อกี้นั่นอะไรนะ?”

 

“อา นี่เป็นทักษะลับของข้านะ เรียกว่า [คลื่นหมอก] นะ ปกติแล้วจะสามารถตัดเอ็นข้อมือของศัตรูได้เลยนะ”

 

ไม่มีความจำเป็นต้องรักษาอะไร บาดแผลปิดไปแล้วจากความสามารถขององค์หญิงแวมไพร์ในเวลากลางคืน แต่ผมก็ยังถอนหายใจจากความไม่พอใจตอนที่มองดูข้อมือไร้ริ้วรอยของตัวเองอยู่ดี

 

“…ให้ตายสิ นี่แหละทำไมเราถึงไม่ชอบสู้กับคนอื่นๆ ไม่รู้เลยว่าจะไปเจอการเล่นตุกติกแบบไหน”

 

“แหม การเล่นตุกติกเล็กๆน้อยๆทำให้ผู้อ่อนแอชนะนี่นา ดูขี้ขลาดหรอ?”

 

“ไม่หรอก เราไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ความสามารถของเราต่างหากที่ขี้ขลาด”

 

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมประเมินเขาต่ำไปจริงๆ เรื่องที่เขาสามารถป้องกันการโจมตีของผมทั้งๆที่มีตัวเลขที่ห่างกันขนาดนี้ แน่นอนว่าถ้าผมใส่อุปกรณ์ครบและไม่โดนจำกัดการใช้เวทย์หรือบัฟ เรื่องนี้จะไม่เป็นปัญหาเลยแม้แต่น้อย แต่จะให้พูดอีกอย่างก็คือ ถ้ามีใครที่อยู่ในสถานการ์ณเดียวกันกับผม –ถ้าบนโลกนี้มีอุปกรณ์ที่สามารถเทียบเคียงกิลส์ เดอ เรยส์ ได้(เดาว่าต้องเป็นหนึ่งในสามเสาหลักเลยแหละ)– นั่นหมายความว่าจะมีใครซักคนสามารถเอาชนะคนอย่างผมได้

 

จริงๆผมไม่ควรพูดแบบนี้ แต่เจ้าชายนี่เองก็เป็นผู้นำระดับกลางๆของประเทศนี้เหมือนกัน  

 

และถ้ามาลองคิดๆดู ผมเองก็ได้ประโยชน์มาเยอะอยู่

 

และตอนที่ผมกะว่าจะสู้ต่อ ผมรู้สึกถึงกลิ่นอายอันคุ้นเคยมาจากท้องฟ้า และเสียงเกวียนหลายสิบคันเคลื่อนที่เข้ามาจากความมืดไกลๆนั่น

 

“—องค์หญิง ขออภัยที่ทำให้ต้องรอเจ้าคะ”

 

แน่นอนว่าที่ร่อนลงมาจากบนฟ้าคือมิโคโตะ เซราฟิมที่เปิดเผยปีกทั้งหกคู่ออกมา

 

เจ้าชายอาชีลทำตาโตเมื่อได้เห็น แต่ผมเมินเขาแล้วหันไปคุยกับมิโคโตะ

 

“รบกวนหน่อยนะ จัดการพวกไล่ล่าเสร็จแล้วหรอ?”

 

“คะ ข้าได้จัดการกับทุกคนที่นั่นแล้ว แต่ทว่าตอนที่ข้าตรวจสอบจากบนฟ้า ก็ได้เจอกลุ่มคนไล่ล่ากลุ่มอื่นกำลังใกล้เข้ามา ขอเพียงแค่ท่านสั่งคะองค์หญิง เราจะไปกำจัดพวกมันให้”

 

ความเป็นระเบียบนี้คือเอกลักษณ์ของมิโคโตะ

 

ถ้าเป็นคนอื่นๆก็คงจะฆ่าไปแล้วพร้อมคำพูดแนวๆ “เจ้าพวกนี้ก็ควรโดนบดขยี้ทิ้งไปด้วยเหมือนกันแหละน่า” แล้วค่อยมารายงานเรื่องนี้ทีหลัง

 

“พวกท่านโดนไล่ตามหรือ?”

 

เจ้าชายอาชีลว่าพลางเสียบดาบกลับเข้าฝัก เขาทำสีหน้าเคร่งเครียดราวกับว่าเขาไม่มีความตั้งใจจะสู้อีกต่อไป

 

“ก็คงอย่างนั้น พอจะสนุกก็ต้องหยุดซะแล้ว แย่จริงๆที่ทำตัวแบบนี้”

 

ผมปล่อยให้ปลายดาบชี้ต่ำลงไปที่พื้น

 

“เอานะ ยังไงข้าก็ไม่ไหวแล้วละ การเสริมแกร่งทางกายภาพของข้ากำลังจะหมดแล้วนะ”

 

“ฮ่า… ยังซ่อนอาวุธลับไว้อีกสินะ แต่นายก็แข็งแกร่งดีจริงๆ ถ้าผลบัพยังไม่หายไปหมดก็แปลว่ายังสู้ได้อีกนิดสินะ? เราอยากแก้แค้นให้แผลเมื่อกี้นะ”

 

ผมว่าพลายยกดาบขึ้นมาชี้เขา แต่เจ้าชายเองก็ชี้ไปที่แผลบนไหล่

 

“ถ้าจะว่าอย่างนั้น ข้าเองก็โดนฟันมาเหมือนกันนะ วันนี้นับเป็นเสมอแล้วค่อยมาถกเถียงกันต่อวันหลังตามที่ตกลงไว้เถอะ?”

 

เขายักไหล่ ดูไม่มีใจสู้จริงๆแล้ว

 

“..เฮ้อ เราค่อยมาต่อกันหลังจากเจ้าได้รับชัยชนะก็แล้วกัน –แต่เราตั้งใจจะเอาชนะพวกขุนนางนั่นมาก่อนเจอเจ้าเสียอีกนะ แล้วก็ถ้าเจ้าตื่นเต้นมากไป เดี๋ยวก็โดนเล่นงานเข้าให้ ระวังตัวไว้ด้วยแล้วกัน”

 

“ข้าจะระวัง งั้นเงื่อนไขนี้รับได้สินะ?”

 

“ดีมาก ถ้างั้นเราจะคอยมองอยู่ห่างๆแล้วกัน”

 

เจ้าชายอาชีลหัวเราะออกมาอย่างสดใส แต่ก่อนที่จะเปลี่ยนสีหน้าไปเป็นจริงจังอย่างกระทันหันเหมือนนึกอะไรขึ้นได้

 

“ว่าแต่ ชื่อขององค์หญิง ‘ฮิยูกิ’ เนี่ย เป็นพวกชื่อเล่นที่สืบทอดกันมารุ่นสู่รุ่นหรือเปล่า?”

 

“ไม่ นี่คือชื่อของเรา แต่ก็คงจะมีชื่อที่คล้ายกันอยู่ก็ได้”

 

ชื่อที่ซ้ำกันจะถูกปฏิเสธ ดังนั้นจึงมีเพียงหนึ่งเดียวในเซิฟเวอร์ แต่ตัวคันจินั้นมีหลากหลายรวมถึงเสียงเดียวกันด้วย เพราะงั้นจึงใช่ว่าจะมีแค่ผมคนเดียว

 

“งั้นหรอ –อันที่จริง พ่อข้าเคยเล่าเรื่องยุคที่สาบสูญให้ฟังมาก่อน และชื่อเดียวกันนี้ก็อยู่ในนั้นด้วย ข้าเลยอดสงสัยไม่ได้ว่านี่เป็นแค่เรื่องบังเอิญหรือมีความเชื่อมโยงอะไรกันหรือเปล่า”

 

‘ยุคที่สาบสูญ’ –-คำที่ไม่คาดคิดทำให้ผมขยับเข้าใกล้เจ้าชายอาชีลไปโดยไม่รู้ตัว

 

“..เจ้าหมายความว่าไง? มีชื่อเราอยู่ในนั้น?”

 

เจ้าชายดูจะตกใจกับท่าที่ของเธอจึงชะงักไปนิดหน่อย ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความสับสน

 

“ไม่ใช่ขนาดนั้น เป็นแค่เรื่องเล่าปรัมปราของราชวงศ์อมิเทียนะ อย่างเช่นในยุคที่สาบสูญ ผู้คนมีพลังราวกับพระเจ้า หรืออย่างเช่นความตายและความหิวโหยไม่เคยมีอยู่ หรือมีปราสาทยักษ์ลอยอยู่บนท้องฟ้า”

 

อ๋า ปราสาทนั่นยังลอยอยู่ดีไม่มีปัญหาอะไร

 

“ผู้คนถูกชี้นำด้วยเหล่าเชื้อสายพระเจ้า และหนึ่งในนี้ชื่อว่า ฮิยูกิ อะไรทำนองนั้นนะ”

 

หืม แค่นี้ไม่นับเป็นข้อมูลมากพอที่จะตัดสินใจได้ ค่อนข้างจะพูดยากเลยละ

 

แต่ถึงอย่างนั้น ก็แทบจะยืนยันได้อย่างแน่ชัดแล้วว่า โลกใบนี้เกี่ยวข้องกับ E.H.O ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

 

“มีบันทึกโดยละเอียดกว่านี้เรื่องยุคที่สาบสูญอีกไหม?”

 

“ข้าว่าคงจะยาก ท่านพ่อเล่าเรื่องนี้ให้ฟังเหมือนนิทานเรื่องนึง แต่ถ้าจะมีที่ไหนที่มีบันทึกโดยละเอียดแล้วละก็ คงจะเป็นที่อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์แห่งอีออน”

 

“–อีออน ถ้าข้าจำไม่ผิด มันคือประเทศที่คลั่งไคล้แนวคิดมนุษยนิยมเหนือสิ่งอื่นใดสินะ?”

 

“ใช่ และพวกเขายังจำกัดสิทธิของผู้ไม่ศรัทษาจากอาณาจักรอื่นๆด้วย การจะยืนยันให้แน่นอนเลยทำไม่ได้นะ”

 

อืม.. ผมกอดอกครุ่นคิด ก่อนที่จะได้ยินเสียงล้อเกวียนจากกลุ่มไล่ล่าใกล้จะมาถึง

 

“เอาเถอะ เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลัง เรากับมิโคโตะจะอยู่ที่นี่เพื่อรั้งกลุ่มไล่ล่า พวกเจ้ารีบไปเถอะ”

 

“แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับองค์หญิงละครับ?”

 

ผมโบกมือตอบให้คำถามของเจ้าชายอาชีล

 

“เอาละ เราได้ถามเรื่องที่อยากรู้ ดังนั้นเราจะจัดการพวกไล่ล่านี่และกล่าวลา –โอ้ะ ฝากความคิดถึงถึงแองเจลิก้าด้วย เราจะไปเยี่ยมหากมีเวลา”

 

“เข้าใจแล้วครับ งั้นคงต้องกล่าวอำลากัน ณ ตรงนี้ขอให้ท่านสุขภาพแข็งแรงจนกว่าจะพบกันใหม่”

 

กล่าวจบ เจ้าชายอาชีลก็คว้ามือผมไปจูบอีกครั้ง

 

อ่า ผมตอบโต้ไม่ทันอีกแล้ว…

 

มิโคโตะมองมาด้วยสายตาที่ว่า ‘ยังไงก็ฆ่าเจ้านี่กันเถอะคะ?’ ด้วย แต่ผมก็ส่งสายตากลับไปว่า ‘เอาเถอะ เอาไปลงกับพวกไล่ล่าแทนก็แล้วกัน’

 

“จนกว่าจะถึงวันที่เราได้พบกันใหม่ หรือจะบอกว่า วันที่เราได้แก้มือดีนะ”

 

ผมว่าก่อนจะวางมือลงบนไหล่ของเจ้าชาย และฮีลเขา  

 

“โอ้ นี่สิการอวยพรของจริง ไว้พบกันใหม่!”

 

แล้วเจ้าชายอาชีลก็จากไปด้วยความเร่งรีบอันสง่างาม

 

ให้ตายเถอะ…

 

หลังจากกล่าวคำลาเล็กน้อยกับแองเจลิกาและเซอร์คาร์โล ทั้งหมดก็รีบจากไป –ถึงแม้ว่าแองเจลิกาจะหันกลับมามองผมด้วยความเป็นห่วงอยู่หลายครั้ง — ผมมองตามรถม้าไปด้วยความรู้สึกเหงาเล็กน้อย

 

“เอาล่ะ มิโคโตะ ไปกันเลยมั้ย?”

 

ผมเรียก กิลส์ เดอ เรยส์ มาแทน ‘ดาบวารี’ และเตรียมตัว

 

“รับทราบแล้วคะ องค์หญิง”

 

มิโคโตะถือคทาศักดิ์สิทธิ์ตามมาจากข้างหลัง

 

อา เรื่องมากมายเกิดขึ้น แต่พวกเขาเป็นพี่น้องที่น่าสนุกจริงๆ

 

ผมไม่รู้ว่าอุดมคติอันใสซื่อของพี่ชายจะสำเร็จถึงระดับไหน แต่ก็ได้แต่หวังว่าเขาจะประสบความสำเร็จในสิ่งที่หวังไว้

ลงสองตอนติดดดด เย้

แต่อาทิตย์หน้ากลายเป็นสามวันหนึ่งตอนเหมือนเดิมคะ ฮาาาา

{ไทยพาณิชย์ นางสาว ทยาธร อนันต์มานะ 162-246448-2}

 

สนับสนุนคนติดเกมได้ตรงนี้คะ เปิดทิ้งไว้เฉยๆทั้งวันจนแบตมือถือจะเสื่อมหมดแล้วเจ้าคะ

ขอบคุณสำหรับการอ่านจนถึงตรงนี้นะคะ แล้วเจอกันใหม่คะ