ฮาเกนสะดุดล้มลงกับพื้น

　เขาสูดหายใจเข้าลึกแล้วเงยหน้ามามองชั้นทั้งที่ก้นจ้ำเบ้าอยู่

 

　「ทะ ทำไม อด…ท่านอดอล์ฟถึงอยู่ที่นี่ล่ะ! แถมยังอยู่บนมังกรสองหัวอีก!?」

 

　……ยังเติมท่านให้แฮะ

　ก็ตำแหน่งอดอล์ฟสูงกว่านี่นะ

 

　「ไม่ต้องเรียกสุภาพหรอก ตอนนี้ข้าไม่ใช่หัวหน้าอัศวิน เป็นแค่นักโทษหลบหนีเท่านั้น」

 

　「หะ หนอย!」

 

　ฮาเกนลุกขึ้นยืน ชักมีดออกมาแล้วชี้ไปหาอดอล์ฟที่อยูาบนหลังชั้น

　ที่ปลายใบมีดนั้นสั่นเล็กน้อย

 

　「ลดอาวุธลงซะฮาเกน ตอนนี้ข้ายังไม่อยากสู้ นายรู้รึเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้นกับสมาชิกในทีมปราบมังกรร้าย」

 

　「พวกนั้น ทิ้งผมแล้วหนีไปแล้ว…..」

 

　「ทุกคนโดนมังกรฆ่าตายหมดแล้ว อิลเชียเล่ามาอย่างนั้นน่ะนะ」

 

　「อะ อะไรกัน!? เป็นไปไม่ได้!」

 

　「แถมคนที่บอกอีลเชียคือนายเองด้วย ฮาเกน ไม่ได้ไปเจอมันสินะ?」

 

　「ถ้าได้เจอ ผมคงไม่ต้องอยู่กลางทะเลทรายแบบนี้หรอก….!」

 

　「งั้นรึ พอจะเข้าใจแล้วล่ะ」

 

　อดอล์ฟหยุดพักหายใจเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

 

　「นายน่ะควรจะตายไปแล้ว ถ้าถูกทิ้งไว้ต่อหน้ามังกรชั่วร้ายแค่คนเดียวแบบนั้น ใคร ๆ ก็ต้องคิดว่าตายไปแล้วทั้งนั้น แต่ว่า…..แกปล่อยไปสินะ」

 

　คำพูดสุดท้ายนั่นคงหมายถึงชั้น

　ชั้นพยักหน้าให้เบา ๆ

 

　「อิลเชียเชื่อคำรายงานนั่น แล้วก็ใช้ชื่อนายขึ้นมาอ้างสินะ ดวงแข็งดีนี่」

 

　「พูดเรื่องอะไรอยู่กันแน่…..」

 

　「ข้าขอพูดชัด ๆ เลยละกัน ข้าโดนอิลเชียใส่ความ คนอื่น ๆ ในทีมปราบปรามก็โดนหมอนั่นฆ่าตายเพื่อบีบให้ข้าออกมาด้วยนั่นล่ะ」

 

　「มะ ไม่มีทาง! ท่านอิลเชียไม่มีทาง…..ทำเรื่องแบบนั้น……」

 

　「ถ้าโกหกแล้วข้าจะบอกเรื่องทั้งหมดนี่ทำไม ตามมาซะ เราต้องการนายให้มาช่วยด้วยอีกแรง」  

 

　ฮาเกนไม่ได้ปักใจเชื่อในทันที

　แต่พออธิบายทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบอีกครั้ง เขาก็เริ่มจะเข้าใจขึ้นมาทีละนิด

　เหมือนว่าฮาเกนเองก็ติดใจเรื่องคดีของอดอล์ฟมาตั้งแต่ต้นแล้ว

 

　「…….มังกรสองหัวนั่น คือร่างวิวัฒนาการของมังกรร้ายนั่นรึ?」

 

　ฮาเกนพูดขึ้น

 

　「เข้าใจแล้ว จะร่วมมือด้วยแล้วกัน……ขืนกลับไปทั้งอย่างนี้ คงได้โดนฆ่าปิดปากเหมือนคนอื่น ๆ แน่」

 

　แล้วฮาเกนก็ยอมเชื่อในที่สุด

　แผลของม้า…..ของมาเรียก็ได้ [ฟื้นฟูขั้นสูง] ของคู่หูช่วยรักษาจนหายเป็นปลิดทิ้ง

　พอมาเรียยืนขึ้นอีกครั้ง ก็หันไปมองฮาเกนเหมือนมองขยะชิ้นนึง

 

　…..ตอนโลกก่อน เคยได้ยินว่าการจะเอาความเชื่อใจจากสัตว์คืนนี่มันยากมากสินะ

　แต่ฝ่ายที่ทิ้งเจ้านายไปก่อนมันก็แกนี่นา มาเรีย

 

　ชั้นเอาบอลแรบบิท อดอล์ฟ มดแดงสองตัว ฮาเกนกับมาเรียขึ้นตัวชั้นก่อนจะมุ่งสู่ฮาเรเนอีกครั้ง

　คนเยอะจังแฮะ

 

　「มังกร แกจะรออยู่ข้างนอกมั้ย? ถ้าฮาเกนอยู่ด้วยย่อมต้องสำเร็จแน่นอน ถ้าเป็นแค่พวกทหารธรรมดาข้ารับมือได้อยู่แล้ว ฝากให้ข้าล้างผิดให้แม่สาวครึ่งสัตว์คนนั้นเองเถอะ」

 

　ชั้นส่ายหน้าไป

　ถ้าเกิดพลาดขึ้นมาก็มีแต่จะทำให้เรื่องแย่กว่าเดิม

　แถมชั้นไม่คิดว่าเรื่องมันจะจบลงด้วยแค่การคุยง่าย ๆ ด้วย

　ไม่มีทางรู้ได้ว่าผลจะออกมาเป็นยังไง

　จะให้รออยู่เฉย ๆ ข้างนอกจนจบเรื่องไม่ได้หรอก

 

　「งั้นรึ…..」

 

　หลังจากนั้น เราก็ออกบินต่อไปอีกหลายชั่วโมง

 

　ไม่นานนักก็เจอก้อนหินหลายก้อนวางเรียงกันเป็นวงกลม

　น่าคิดถึงเหมือนกันแฮะ วงหินเวทที่ชั้นเคยเจอก่อนหน้านี้สินะ

　เจ้านี่เป็นตัวบ่งชี้ว่าฮาเรเนอยู่อีกไม่ไกลแล้ว

 

　ถึงจะรู้สึกไม่ดีนิดหน่อย แต่ก็ไม่ใช่ปัญหา

　…..ขณะที่คิดงั้น บอลแรบบิทก็ร่วงลงจากหัวชั้น

　ชั้นรีบรับบอลแรบบิทแล้วลงพื้นทันที

 

　「เปฟุ….」

　『นั่น…..รู้สึก ไม่ดี……』

 

　…..ใช้ได้ผลกับแกงั้นเหรอ?

　ชั้นไม่เห็นรู้สึกอะไรขนาดนั้นเลยนะ

　หรือว่าเพราะเดิมทีแล้วชั้นไม่ใช่มอนสเตอร์โดยสมบูรณ์?

 

　「คุฉะ…..」

　「คุฉะ…」

　「ฮี้…..」

 

　พวกมดแดงกับมาเรียก็ลงจากหลังชั้นด้วยเหมือนกัน

　แย่ขนาดนั้นเลย?

　หรือว่าจะอ้อมไปดี?

　ไม่สิ ยังไงเจ้านี่น่าจะวางไว้รอบเมืองอยู่แล้ว

　ไม่งั้นจะมีไว้ทำไม

 

　「…….ถ้าผ่านตรงนี้ไปได้ก็ไม่มีอะไรแบบนี้แล้วล่ะ」

 

　แล้วจะผ่านไปยังไงดีล่ะ….

　งั้นก็โทษทีนะ แต่ขออมไว้ในปากหน่อยแล้วกัน

 

　「กรร」

 

　ชั้นหันไปเรียกอีกหัวนึง

　แล้วก็ยื่นหัวออกไป เอาบอลแรบบิทกับมดแดงตัวนึงเข้าปากไป

 

　「คุฉะ!!?」

 

　มดแดงส่งเสียงร้องตกใจขึ้นมา แต่บอลแรบบิทไม่พูดอะไร

　ถึงตอนแรกแกจะไม่ชอบแต่ก็ชินแล้วนี่นา

 

　อีกหัวนึงเองก็ทำตามชั้นเช่นกัน โดยการอมมดอีกตัวที่เหลือไว้ในปาก

　คราวนี้อย่ากลืนเข้าไปเหมือนครั้งก่อนนะเออ

　ชั้นบินผ่านวงหินเวทไปโดยที่มีมดแดงดิ้นอยู่ในปาก

　เสร็จแล้วก็ลงพื้นอีกครั้ง คายบอลแรบบิทกับมดแดงออกมา

 

　พอพระอาทิตย์ขึ้นสูง อดอล์ฟก็บอกมาว่า「หยุดบินก่อนจะดีกว่า」ชั้นเลยลงไปวิ่งบนพื้นแทน

　ไม่นานฮาเรเนก็ค่อย ๆ ปรากฏให้เห็น

　ชั้นเปลี่ยนไปก้มตัวลงต่ำ และหลังเดินได้อีกหน่อย ชั้นก็ให้อดอล์ฟกับคนอื่น ๆ ลงจากหลัง

　คงเข้าใกล้ในร่างมังกรมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว

 

　พอทุกคนลงจากหลังชั้นเรียบร้อย ก็ใช้งาน [ศาสตร์ร่างมนุษย์]

　สกิลเลเวลเจ็ดแล้ว คงใช้งานได้แล้วล่ะมั้ง

 

　ชั้นรู้สึกร้อนไปทั้งตัว แล้วร่างกายก็ค่อย ๆ หดลง

 

　「ก่า? ก่าาาา!」

 

　อีกหัวนึงบิดคอไปมาก่อนจะเริ่มโวยวาย

　กำลังตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นอยู่รึเปล่าหว่า

　ชั้นควรจะให้บอลแรบบิทบอกก่อนรึเปล่านะ?

 

　ขณะที่กำลังหดลงเรื่อย ๆ ก็สังเกตอะไรได้

　……ทำไมอีกหัวนึงไม่หดลงเท่าไหร่เลยล่ะ?

 

　ชั้นรีบยกขาหน้าขึ้นมาแล้วกดหัวลงไปที่ไหล่ทันที

 

　「ก่าาาา!」

 

　โทษทีนะ คู่หู

　ถ้าปล่อยไว้มีหวังได้กลายเป็นมนุษย์สองหัวแน่

 

　อาจเป็นเพราะร่างกายกำลังเปลี่ยนแปลงถึงสามารถกดหัวของคู่หูลงไปได้ง่าย ๆ

　ร่างกายของชั้นเล็กลงเรื่อย ๆ พร้อมกับอีกหัวนึง

　และพอกลายเป็นขนาดมนุษย์ อีกหัวก็หายไป

 

　ก่อนหน้านี้ชั้นตัวสูงกว่าสองเมตรด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้กลับเตี้ยกว่าอดอล์ฟแล้ว

　ส่วนสูงคงอยู่ราวร้อยเจ็บสิบถึงร้อยแปดสิบ

 

　พอลองจับบนหัวก็เจอเส้นผม

　ผมของชั้นเป็นสีขาว ยาวพอจะไปถึงตรงไหล่

　ขนอุโรโบรอสสินะ

 

　ต่อไปก็ส่วนร่างกาย

　ก็ดูถึกทนดี แต่ไม่เท่าเมื่อครั้งก่อน

　มีเกล็ดอยู่บ้างนิดหน่อยแต่ก็ดูเป็นร่างกายมนุษย์

　สีผิวเป็นสีซีด

　ความยาวเล็บก็ไม่ยาวมากน้อยเกินไปด้วย

 

　ดูยังไงก็ไม่ใช่มนุษย์ปกติ แต่ในโลกนี้คงจะมองเป็นเผ่าครึ่งมนุษย์ได้อยู่

　พวกนั้นคงไม่จู่ ๆ ยิงเวทใส่แบบไม่ถามหรอก…..มั้งนะ

　พอแตะบนหัวก็พบว่ามีเขาอยู่

 

　「ฮาเกน ขอยืมผ้าคลุมหน่อย เราต้องใช้ปิดหน้า」

 

　「อะ อา เข้าใจแล้ว」

 

　ฮาเกนโยนผ้าคลุมมาทางเรา

　ผ้าคลุมคลายออกกลางอากาศ ผืนใหญ่ระดับนึง

 

　อดอล์ฟหยิบผ้าคลุมมาแล้วเอาคลุมตัวไว้

　ชั้นเองก็ทำตามเช่นกัน เอามาปิดหัวกับตัวเอาไว้

 

　「คุฉะ!」

 

　มดแดงตัวหนึ่งวิ่งมาหาชั้น

　ชั้นขึ้นขี่บนหลังมดแดง ใช้มือซ้ายจับบอลแรบบิทไว้ แล้วอีกข้างจับมดแดง

　อดอล์ฟขึ้นหลังมดแดงอีกตัว ส่วนฮาเกนขี่มาเรีย

　ถึงมาเรียจะทำสีหน้ารังเกียจก็เถอะ

　สลับที่กับอดอล์ฟดีมั้ยเนี่ย?

 

　『แค่อารมณ์เสีย……คิดว่า』

 

　…..ถ้าแค่ก็ดีแล้วล่ะ

　แต่ว่า ก็แค่เดาเอานี่นา