[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นหญิง7 - ตอนที่ 1-4 ความเป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียว

1-4 ความเป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียว

 

สมองของมีเลียแปรเปลี่ยนเป็นสีขาวโพลน

ลึกๆ ในจิตใจของเธอนั้นเชื่อมาตลอดว่าการดำรงอยู่ของตัวเองเป็นสิ่งพิเศษ เพราะเธอคือ หญิงสาวผู้กลับชาติมาเกิดใหม่

เชื่อมาตลอดว่าตัวเองจะมีพรสวรรค์ทางเวทมนตร์เหมือนกับพวกตัวเอกในนิยายบนอินเทอร์เน็ต

(อา ใช่แล้ว… เมื่อวานฉันได้รับการทดสอบความสามารถทางเวทมนตร์ที่โบสถ์… หลังจากนั้นก็ไข้ขึ้นสูงจนหลับไปและระลึกความทรงจำของชาติที่แล้วได้…)

เด็กๆ ทุกคนในอาณาจักรอแดรสเฮล์มจะได้รับการทดสอบความสามารถทางเวทมนตร์เมื่ออายุครบ8ขวบ แน่นอนว่าค่าใช้จ่ายทั้งหมดทางประเทศเป็นผู้รับผิดชอบ

ผ่านมาแล้ว150ปี ที่เขตปกครองของตระกูลแอตวูดนี้ไม่เคยมีผู้ใช้เวทมนตร์ปรากฏตัวขึ้นเลยสักครั้ง

แม้แต่มีเลียเองก็ด้วย ผลการทดสอบของเธอคือ『ไร้ความสามารถ』

(นี่มันแย่… แย่สุดๆ เลย…! ถ้าฉันไม่สามารถเป็นผู้ใช้เวทมนตร์ได้ มันก็ยากที่หนีออกจากที่นี่)

[มีเลีย…? มีเลีย…! เป็นอะไรรึเปล่า? ปวดหัวหรอ? ดื่มน้ำก่อนไหม?]

โคลเอ้รินน้ำลงในถ้วยไม้และยื่นให้มีเลีย เธอรับน้ำมาดื่มและทำใจให้สงบลง

[ท่านพี่โคลเอ้… ขอบคุณค่ะ ไม่ต้องห่วงนะ หนูแค่ช็อกนิดหน่อย]

[เข้าใจแล้ว แต่มีเลีย ไม่ใช่ “ท่านพี่” แต่เป็น “โอเน่จัง” ต่างหาก ลืมไปแล้วหรอ?]

[อา จริงด้วย ขอบคุณนะคะ โคลเอ้-โอเน่จัง]

[ด้วยความยินดีจ๊ะ]

มีเลียรู้สึกราวกับว่าได้รับการเยียวยาจากรอยยิ้มที่น่ารักของโคลเอ้ ร่างเล็กๆ ลุกขึ้นสูดอากาศสดชื่นเข้าไปเต็มปอดแล้วจึงกลับมานั่งลงที่โขดหินมองดูทิวทัศน์ทุ่งดอกลาเวนเดอร์ตรงหน้าดังเดิม

ราวกับมหาสมุทรสีม่วงอันกว้างใหญ่แกว่งไหวไปตามสายลมโชย ไกลออกไปจะเห็นหญิงสาวชาวบ้านสวมหมวกฟางกำลังเก็บเกี่ยวดอกลาเวนเดอร์อยู่

มีเลียที่มัวแต่หมกมุ่นไปกับการสนทนากับโคลเอ้ไม่ได้สังเกตเห็นทัศนียภาพอันงดงามที่แผ่ขยายอยู่รอบๆ ตัวเธอเลย

ถึงแม้ว่าที่นี่จะงดงาม แต่ก็ตลบอบอวลไปด้วยบรรยากาศอันหนักอึ้ง เรื่องนี้ต้องขอบคุณครอบครัวของเธอ ตระกูลแอตวูดเลยจริงๆ

ระหว่างที่กำลังชมวิวทิวทัศน์อยู่นั้น มีเลียก็พยายามนึกถึงความทรงจำที่เกิดเกิดขึ้นเมื่อวานไปด้วย

(เมื่อวาน… มีนักบวชมาเยือนที่โบสถ์ของหมู่บ้านนี้พร้อมกับลูกแก้วตรวจสอบความสามารถทางเวทมนตร์ เด็ก8ขวบทุกคน รวมถึงฉันก็ด้วย ได้มารวมตัวกันที่โบสถ์เพื่อเข้ารับการทดสอบ

การทดสอบนั้นง่ายมาก เพียงแค่วางมือลงบนลูกแก้วคริสตัลเท่านั้น ถ้าหากว่ามันส่องแสงแสดงว่าคนคนนั้นมีความสามารถทางเวทมนตร์ แต่ถ้าไม่ส่องแสงใดๆ ก็หมายความว่าไร้ความสามารถ)

มีเลียเหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

ท้องฟ้าสีใสไร้หมู่เมฆบดบังปกคลุมไปทั่วทั้งผืนฟ้า

(ในตอนที่เอื้อมมือไปแตะที่ลูกแก้วคริสตัล ฉันก็รู้สึกได้ว่าร่างกายมันกำลังร้อนขึ้น ตัวฉันแอบสงสัยนิดหน่อยว่านั่นอาจเกี่ยวข้องกับพลังเวทมนตร์หรือเปล่า… ต้องลองตรวจสอบดูสักหน่อย ไหนๆ ก็ได้มาเกิดใหม่ที่ต่างโลกแล้ว ฉันไม่อยากจะยอมแพ้! ฉันอยากใช้เวทมนตร์ได้!

มีเวลาอีก4ปีก่อนจะอายุ12ปี ก่อนจะถึงตอนนั้น ฉันต้องหาทางหนีออกจากบ้านหลังนี้ ไปอยู่ที่ไหนสักที่ด้วยตัวเอง)

มีเลียตั้งเป้าหมายอีกครั้งและหันไปมองโคลเอ้ด้วยสายตาจริงจัง

[โคลเอ้-โอเน่จัง เมื่อวานตอนที่หนูแตะลูกแก้วคริสตัล ร่างกายหนูก็ร้อนเหมือนถูกเผาไปหมดเลย ท่านพี่คิดว่ามันเกี่ยวกับพลังเวทมนตร์รึเปล่าคะ?]

[ร่างกายร้อนเหมือนถูกเผาหรอ? อา! นั่นคงหมายถึงที่ไข้ขึ้นใช่ไหม? พี่ลืมไปเลย ตอนนี้เราไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม?]

โคลเอ้ยกฝ่ามือแตะที่แก้มของมีเลีย

[ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้หนูสบายดี หนูไม่รู้นั่นใช่ไข้หวัดหรือเปล่า เพราะมันเกิดขึ้นหลังจากที่ทำการทดสอบเวทมนตร์]

[หืม… มีไข้หลังจากที่สัมผัสลูกแก้วคริสตัลสินะ… หมายความว่ายังไงกันนะ… เป็นไปได้หรือเปล่าว่าคนที่ไม่มีเวทมนตร์จะเกิดผลข้างเคียงที่ทำให้ไข้ขึ้นสูง? พี่ไม่คิดว่าในสารานุกรมเวทมนตร์จะมีบันทึกถึงแบบเรื่องนี้นะ…]

[หนูจะ… ใช้เวทมนตร์ได้หรือเปล่า?]

[…อืมม… ไม่รู้สิ ที่นี่ไม่เคยมีเด็กคนไหนมีอาการแบบเรามาก่อน น่าสงสัยจัง…]

[พี่สามารถตรวจสอบดูได้ไหม…?]

[อืม… พี่จะลองแอบเข้าไปในห้องหนังสือของท่านพ่อดู ที่นั่นอาจจะมีหนังสือเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะท่านพ่อไม่เคยแตะต้องหนังสือ บางทีพี่คงสามารถแอบเข้าไปได้ง่ายๆ เลยล่ะ]

[โคลเอ้-โอเน่จัง ขอบคุณค่ะ!]

[อา อา ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพี่เอง เพื่อมีเลียที่แสนน่ารักของพี่ซะอย่าง เพราะฉะนั้นสำหรับรางวัล อย่าลืมเรียกพี่ว่า ‘โอเน่จัง’ ทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกันสองคนนะ เข้าใจไหม?]

[อื้อ!]

มีเลีย ไม่เคยได้รับการปฏิบัติอย่างใจดีเช่นนี้มาก่อน เธอรู้สึกปลื้มปริ่มจากก้นบึ้งของหัวใจและโผกอดพี่สาวอย่างแนบแน่น หัวใจดวงน้อยถูกความอ่อนโยนของโคลเอ้เติมเต็มจนล้นเอ่อ

เธอคิดว่าร่างกายของเด็ก8ขวบนั้น มีอิทธิพลต่อความคิดของตัวเองที่เป็นผู้ใหญ่แล้วอย่างมาก แต่ก็ไม่ได้หนักหนาอะไรมากมาย

[มีเลียที่แสนน่ารัก มีเลียที่สุดแสนจะจิตใจดีของพี่สาว… พี่ต้องกังวลมากแน่ๆ ถ้าในวันข้างหน้าต้องทิ้งเราไว้คนเดียวที่นี่…]

หลังจากที่โคลเอ้สอบเข้าวิทยาลัยผ่าน เธอก็ต้องออกจากบ้านไป

เธอกังวลเรื่องที่ต้องทิ้งมีเลียไว้ลำพังมากๆ

[ฟังให้ดีนะมีเลีย]

[คะ?]

[อย่าบอกใครเกี่ยวกับเรื่องที่เราคุยกัน เก็บไว้เป็นความลับระหว่างเรา เธอรู้ใช่ไหมว่าทำไม?]

[อา… ท่านพ่อใช่ไหม…?]

[ถูกต้อง พี่จะพยายามหาข้อมูลเรื่องที่เราเป็นไข้ให้ได้ ถ้ามันเกี่ยวข้องกับเวทมนตร์จริงๆ และเธอสามารถเป็นผู้ใช้เวทมนตร์ได้อย่างปาฏิหาริย์ล่ะก็ เราห้ามบอกให้ท่านพ่อรู้เป็นอันขาด

เจ้าสมองกล้ามนั้นสนใจแค่วิธีหาพื้นที่ล่าสัตว์โง่ๆ ของเขาเท่านั้นแหละ ถ้าเขารู้ว่าเธอสามารถใช้เวทมนตร์ได้เขาจะหาทางใช้ประโยชน์จากเธอแน่นอน]

เมื่อจินตนาการว่าผู้ชายคนนั้นจะทำอะไรบ้างกับตัวเธอ มีเลียก็ตัวสั่นไปหมด

[ถึงตอนนี้เราจะยังไม่รู้ว่าสามารถใช้เวทมนตร์ได้หรือเปล่า แต่ก็ต้องระวังไว้]

[…โอนี่จัง ฉลาดมากๆ เลย ทั้งที่เพิ่งอายุแค่10ขวบเอง]

[พี่ต่างหากที่ต้องแปลกใจนะรู้ไหม? ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามีเลียตัวน้อยของพี่จะฉลาดขนาดนี้

[หลังจากที่หายเป็นไข้ ในหัวมันก็เปล่งปลั่งขึ้นมาเลยค่ะ]

(ถ้าฉันบอกไปตรงๆ ว่าฉันคือ มิริอา เด็กสาวมัธยมปลายชาวญี่ปุ่นล่ะก็ เธออาจจะมองฉันเป็นคนอื่นก็ได้ ถึงฉันจะเป็นน้องสาวตัวน้อยของเธอก็เถอะ ฉันไม่อยากทำให้เธอสับสนเพราะฉะนั้นเก็บไว้เป็นความลับนั่นแหละดีแล้ว)

โคลเอ้หรี่ตาลงเล็กน้อยและพยักหน้าตอบรับเบาๆ

บางทีเธออาจจะปักใจเชื่อไปแล้วว่าการเป็นไข้ทำให้น้องสาวตัวน้อยของตัวเองท่าทางเปลี่ยนไปราวกับคนละคน

[พี่คิดว่าพอเป็นไข้ พระเจ้าก็เลยประทานปัญญาและสุขภาพแข็งแรงให้เราล่ะมั้งนะ]

[อย่างนั้นหรอคะ?]

[อื้อ พี่เชื่อว่ามีเลียเป็นเด็กดี พระเจ้าเลยรักมีเลียยังไงล่ะ]

พอได้ยินคำพูดของสาวน้อยแสนสวยเช่นนี้กล่าว มีเลียก็เริ่มคิดแล้วว่านั่นอาจจะจริงก็ได้

(พระเจ้าคะ ขอบคุณที่ให้ฉันมาเกิดเป็นน้องสาวของโคลเอ้-โอเน่จังนะคะ!)

[และมีเลีย จำไว้นะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่ก็คือ ‘โอเน่จัง’ ของเธอ พี่จะเป็นพวกพ้องของเธอเสมอ]

[อื้อ! ขอบคุณค่ะ โคลเอ้-โอเน่จัง หนูเองก็จะเป็นพวกพ้องให้โอเน่จังค่ะ]

[ฮุฮุฮุ เข้าใจแล้ว ช่างเป็นพวกพ้องตัวน้อยที่น่ารักจริงๆ เลย~]

แล้วทั้งสองคนก็ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข

 

 

 

 

…

TL : ช่วงนี้คนแปลต้องปั่นงานก็เลยจะหายไปบ่อย แต่จะพยายามมาลงบ่อยๆ

ส่วนใครที่รอมังงะ มังงะเรื่องนี้เพิ่งออกมาแค่5ตอนนะคะ (มังงะรายเดือน) 

เพราะฉะนั้นเราจะลงนิยายก่อน และตามด้วยมังงะที่มีเนื้อหาเดียวกันค่ะ

เช่น เนื้อหาในมังงะตอนที่3 คือนิยายตอนที่ 1-4ถึง1-5 ก็จะลงนิยายตอนที่1-4กับ1-5ก่อน และตามด้วยมังงะตอนที่3 แบบนี้ค่ะ

 

True wallet/Prompay 0938383725 Piyaporn 

เงินทั้งหมดจะนำไปอุดหนุนผลงานของผู้เขียนและช่วยเหลือน้องแมวจรค่ะ