1-3

 

[มีเลีย… ที่จริงแล้วฉันก็อยากจะหนีไปจากหมู่บ้านนี้เหมือนกัน… ฉันอยากหนีจากสถานที่ที่น่าอึดอัดจนหายใจไม่ออกนี่…]

[ท่านพี่โคลเอ้ก็คิดแบบนั้นหรอคะ?]

[อือ พี่ไม่อยากแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่รู้จักเพียงแค่เพราะท่านพ่ออยากได้สิทธิ์ในการล่าสัตว์ในเขตป่าของพวกเขา แค่คิดว่าท่านพ่อจะขายพี่เพื่อความเห็นแก่ตัวแบบนั้น พี่ก็รู้สึกสั่นไปทั้งตัวแล้ว ]

โคลเอ้นั้นเป็นสาวสวยเพียบพร้อมทั้งความสามารถ ผู้ชายหลายคนในหมู่บ้านนี้ต่างก็เต็มใจที่จะแต่งงานกับเธอ และแอรอน บิดาของเธอก็ไม่มีทางพลาดที่จะใช้ประโยชน์จากความสวยของเธอ เขาวางแผนจะให้โคลเอ้แต่งงานกับบารอนแฮนเซ่นในฐานะภรรยารองของเขา แต่ทว่าแอรอนนั้นไม่สามารถเขียนตัวหนังสือได้ ผู้ที่รับหน้าที่เป็น*นักเขียนผีส่งจดหมายให้ก็คือเอลล่าภรรยาของเขาเอง

[รู้อะไรไหม? เขาต้องการให้พี่แต่งงานเพื่อแลกกับสิทธิ์ใช้ป่าทางใต้ พี่เป็นอะไรในสายตาท่านพ่อกันนะ? ตั๋วผ่านทางงั้นหรอ? ยิ่งไปกว่านั้นคู่หมั้นที่ว่านั่นยังมีภรรยาอยู่แล้วตั้ง24คนและพี่ก็จะได้เป็นคนที่25… ฟังแล้วตลกชะมัด…]

โคลเอ้กำชุดกระโปรงของเธอแน่นขณะกล่าวเช่นนั้น

ทางใต้ของเขตแอตวูด หากผ่านเขตป่าของถิ่นมอนเตอร์ไปแล้วจะมีผืนป่ากว้างใหญ่อยู่

ที่ป่านั้นไม่มีมอนเตอร์อาศัยอยู่เพราะเป็นเขตปกครองของมนุษย์ จึงเป็นพื้นที่ล่าสัตว์ที่ยอดเยี่ยมและไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามแอรอนต้องการสิทธิ์ในการเข้าไปล่าที่ป่านั้น

โคลเอ้ถูกเลือกตัวในวันนั้น

วันที่ข้ารับใช้ของบารอนแฮนเซ่นมาทำการแลกเปลี่ยนสินค้าที่เขตปกครองนี้ เขาก็ได้เห็นความงามของเธอ

ข้ารับใช้คนนั้นเข้ามาบอกกับแอรอนว่าเขาต้องการรายงานเรื่องความงามของโคลเอ้แก่บารอนแฮนเซ่น เจ้านายของเขา และแน่นอนว่าแอรอนตอบตกลงอย่างง่ายดาย

แม้ว่าตระกูลแอตวูดจะแทบไม่มีเงินแต่เขาก็ยอมควักเงินจ้างจิตรกรมาวาดรูปเหมือนของลูกสาวเขาเพื่อส่งให้ข้ารับใช้คนดังกล่าว หลังจากเหตุการณ์นั้นแอรอนกับบารอนแฮนเซ่นก็ได้แลกเปลี่ยนจดหมายทำข้อตกลงเกี่ยวกับเรื่องแต่งงานร่วมกัน

โชคยังดีที่บารอนได้ข่าวเรื่อง โรบิน บุตรสาวคนที่2 ของตระกูลแอตวูด มีปัญญากับคู่สมรสของเธอเสียก่อน เขาจึงระแวดระวังเลื่อนการแต่งงานออกไปก่อน

ทำให้ตอนนี้โคลเอ้จึงปลอดภัยไปสักระยะนึง แต่นั่นมันก็แค่จนกว่าบารอนแฮนเซ่นจะต้องการแต่งงานกับเธอเมื่อไหร่เท่านั้น

ไม่ใช่เพียงแค่มีเลียแต่โคลเอ้เองก็อยู่ในสภาพที่อันตรายมากไม่แพ้กัน

[พี่ต้องหนีออกจากบ้านก่อนอายุ12]

ณ อาณาจักรอแดรสเฮล์ม สามารถแต่งงานได้เมื่ออายุ12ปี นั่นหมายความว่า โคลเอ้ที่อายุ10ปี เหลือเวลาอีกเพียงไม่ถึง2ปีที่จะหลบหนีออกจากที่นี่

โคลเอ้วางมือบนไหล่ทั้งสองข้างของมีเลียและจ้องมองตาเธออย่างแน่วแน่

[ฟังนะมีเลีย มีโรงเรียนหนึ่งที่ชื่อว่า ราชวิทยาลัยหญิงล้วนแห่งอแดรสเฮล์ม เป็นวิทยาลัยที่ก่อตั้งขึ้นโดยท่านราชินีเมื่อ10ปีก่อน]

[ราชวิทยาลัยหญิงล้วนแห่งอแดรสเฮล์ม?]

[ใช่ ที่นั่นคือโรงเรียนหญิงล้วนแห่งแรกของอาณาจักรอแดรสเฮล์ม สร้างขึ้นเพื่อยกระดับสถานะของสตรีที่มีความสามารถ เพื่อให้พวกเธอก้าวเข้าสู่สังคมได้สง่างาม]

(เห๋ー โลกนี้มีโรงเรียนหญิงล้วนด้วยแฮะ)

[มีเลีย พี่จะสอบเข้าที่นั่น จะใช้เงินทั้งหมดที่พี่เก็บจากการช่วยงานที่โบสถ์จ่ายค่าเข้าสอบ]

[ท่านพี่โคลเอ้…]

(นี่คือดวงตาของคนที่กำลังเดิมพันชีวิตทั้งชีวิตของตัวเอง… ทั้งที่เธอเพิ่งอายุเพียง10ขวบ แต่กลับทำให้รู้สึกเท่สุดๆ ! ถึงหนูจะเป็นนักเรียนมอปลายแล้วแต่ขอเรียกคุณว่าท่านพี่ได้ไหมคะ!? อ๊า ถึงจะเรียกแบบนั้นอยู่แล้วก็เถอะ)

[แต่ว่านะ พี่เป็นห่วงเธอมากๆ … ไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าจะทิ้งมีเลียที่แสนน่ารักไว้ที่ชนบทนี่กับคนครอบครัวเลวร้ายแบบนั้นได้อย่างไร]

โคลเอ้กล่าวพลางลูบศีรษะมีเลียไปด้วย

การเคลื่อนไหวของฝ่ามือที่ทั้งแข็งแกร่งแต่ก็อ่อนโยน ราวกับว่าเธอเป็นมืออาชีพด้านการลูบหัวสาวๆ ก็มิปาน

(อืออ ~ รู้สึกดีจัง~)

มีเลียเคลิ้มไปกับการถูกลูบหัวจนน้ำลายไหลเยิ้ม

หลังจากเพลิดเพลินกับช่วงเวลาดั่งสวรรค์มาโปรดไปได้สักครู่ เธอก็ดึงสติกลับคืนมาได้

[หนูเองก็รู้สึกเหมือนกับท่านพี่ค่ะ]

[หมายความว่าเธอรักพี่ใช่ไหม? อา อา พี่รู้มีเลีย รู้ตั้งแต่ตอนที่เธอเกิดเลยว่าเรารักกัน มันเป็นเรื่องธรรมชาติเช่นเดียวกับที่ดอกลาเวนเดอร์ต้องเป็นสีม่วงนั่นแหละนะ พี่เองก็รักเธอเหมือนกันมีเลีย

รักดวงตาอันเปร่งประกายของเธอ ริมฝีปากเล็กๆ ของเธอ มือเรียวบางนั่น รักทุกส่วนบนร่างกายของเธอเลยนะ]

โคลเอ้เริ่มพล่ามพรรณนาอย่างตรงไปตรงมา

(ฉันเองก็มีความสุขแหละ แต่… ฉันรู้สึกว่าความรักของเธอมันออกจะผิดแปลกไปสักหน่อย…)

มีเลียหันไปกอบกุมฝ่ามือทั้งสองข้างของโคลเอ้ไว้

[ไม่ หนูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะท่านพี่)

[อะ เอ๊ะ…? มีเลีย ไม่รักพี่หรอ…?]

[อ๊า ไม่ใช่อย่างนั้น ที่หนูอยากจะบอกคือー หนูเองก็อยากหนีออกจากบ้านเหมือนกัน แต่ว่าหนูไม่รู้อะไรเลย… อืม… หนูอยากให้ท่านพี่ช่วยสอน.. แต่…]

พอได้ยินว่าโคลเอ้กำลังพยายามเตรียมตัวสอบอยู่ มีเลียก็เลยเริ่มกังวลว่าคำขอของตนจะขัดขวางการเรียนของโคลเอ้รึเปล่า

ตัวเธอนั้นไม่เคยมีเพื่อนหรือพี่น้องเลยในชาติก่อน ถึงจะมีความทรงจำของมีเลียก็ตาม แต่ทว่าตนเองกลับรู้สึกว่าไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อน

แม้จะมีความสุขที่โคลเอ้รักเธอมากก็ตาม แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกกังวลว่าจะสามารถเข้ากันได้ดีกับโคลเอ้หรือไม่

ด้วยความคิดมากมายที่ตีกันวุ่นภายในจิตใจทำให้มีเลียเหม่อมองไปด้านบนใส่โคลเอ้

[โคลเอ้ โอเน่จัง…]

[……..เอ๋?]

เมื่อเห็นมีเลียกำลังมองเหม่อไปด้านบนพร้อมกับใช้ความคิดอย่างน่ารักน่าเอ็นดู สัญชาตญาณความเป็นแม่ของโคลเอ้ก็ถูกกระตุ้นให้ตื่นขึ้น

นอกจากนี้น้องยังเรียกเธอว่า ‘โคลเอ้-โอเน่จัง’ (พี่โคลเอ้)

โคลเอ้ที่ปรารถนาอยากให้น้องสาวที่น่ารักเรียกเธอ ‘โอเน่จัง’ (พี่จ๋า) มาตลอดตัวสั่นด้วยความตื้นตันใจ

[อุวาวาวา หนูหมายถึง โคลเอ้ โอเน่ซามะ (ท่านพี่) ไม่ใช่ โอเน่จัง (พี่จ๋า) หนูลืมตัวไปว่าเดี๋ยวคุณแม่จะโกรธเอาถ้าเรียกแบบนั้น]

หลังจากที่กล่าวจบมีเลียก็ผละมือออกจากโคลเอ้อย่างร้อนรน

ถึงตระกูลพวกเธอจะเป็นชนชั้นสูงที่ยากจน แต่มารดาของพวกเธอก็ค่อนข้างเคร่งครัดเรื่องมารยาทของชนชั้นสูงเช่นกัน

โคลเอ้วางมือบนศีรษะของมีเลียและดึงเธอเข้าไปซุกอกตนทันที

[ไม่เป็นไรมีเลีย พี่เป็นโอเน่จังของเธอ เพราะฉะนั้นช่วยเรียกว่า ‘โคลเอ้-โอเน่จัง’ ตอนที่เราอยู่ด้วยกัน เข้าใจไหม? ทำได้รึเปล่า?]

[ค่ะ… โคลเอ้-โอเน่จัง]

[อื้อ อื้อ! แบบนั้นแหละ! จากนี้ไปเรียกพี่แบบนี้เวลาที่เราอยู่ด้วยกันแค่2คนนะ]

[เข้าใจแล้วค่ะ โคลเอ้-โอเน่จัง… ฮ่ะฮ่ะ ~]

ในตอนนี้ ราวกับว่าโคลเอ้ได้กลายเป็นพี่สาวแท้ๆ ของเธอจริงๆ แล้ว มีเลียรู้สึกร้อนแผ่วไปทั้งใบหน้า มุมปากทั้งสองข้างยกขึ้นอัตโนมัติเผยรอยยิ้มอันสดใส

[ถ้างั้น… โคลเอ้-โอเน่จัง ช่วยสอนอะไรสักอย่างให้หนูหน่อยได้ไหมคะ?]

[แน่นอนสิ พี่ไม่มีทางปฏิเสธคำขอของมีเลียที่แสนน่ารักได้อยู่แล้ว]

โคลเอ้พยายามควบคุมใบหน้าแสนสุขของเธอให้เป็นปกติและจ้องมองตอบมีเลีย

[แล้ว? จะให้พี่สอนอะไรหรอ?]

[อืม… อย่างแรก หนุอยากเรียนเรื่องเวทมนตร์ค่ะ]

[…เวทมนตร์…..]

ทว่า โคลเอ้กลับลูบหัวเธอและตอบกลับมาด้วยเสียงอันเศร้าสร้อย

[มีเลีย… จำที่พี่บอกหลังเราทดสอบความสามารถทางเวทมนตร์เมื่อวานไม่ได้หรอ…? มีเลีย… เธอไม่มีความสามารถทางเวทมนตร์นะรู้ไหม…?]

[หนูไม่มี… ความสามารถทางเวทมนตร์หรอ…?]

หลังจากที่ได้ยินคำกล่าวนั้นจากโคลเอ้ ความรู้สึกสิ้นหวังของมีเลียก็ได้เพิ่มพูนขึ้น

 

 

 

TL : *นักเขียนผี ghostwriter คือผู้ที่ทำหน้าที่เขียนจดหมายแทนคนที่ไม่รู้หนังสือค่ะ 

รบกวนอย่าสปอยนะคะ ถึงเราเป็นคนแปลแต่ก็อ่านพร้อมทุกคนตอนที่แปลเหมือนกัน 

(สนับสนุนผู้แปลได้ที่ พร้อมเพย์/วอลเล็ต 0938383725 Piyaporn หากได้รับมากพอจะนำไปอุดหนุนสินค้าของเจ้าของผลงานและอีกส่วนนึงให้น้องแมวที่ได้รับผลกระทบจากโควิดงับ)