1-2

 

บุตรสาวคนที่6 แห่งตระกูลแอตวูด มีนามว่า โคลเอ้ เดอร์ ลา แอตวูด เธอมีผมสีดำเงายาวสลวย มือขวาเล็กๆ นั่นกำลังเก็บกุมดอกไม้สีม่วงซีดเข้าหาตัวทีละเล็กทีละน้อย

ในแวบแรกที่ได้เห็น มีเลียเผลอคิดไปว่าเธอเป็นนางฟ้าแห่งทุ่งลาเวนเดอร์หรือไร? แต่เมื่อตั้งสติได้ทราบว่าไม่ใช่ใครที่ไหนเลยー

[เอ๋…? มีเลีย?]

ดวงตาสีม่วงเข้มจนเกือบดำสนิทของโคลเอ้เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ เพราะน้องสาวตัวน้อยที่มักเหม่อลอยไม่หือไม่อืออยู่เสมอกำลังวิ่งกระหืดกระหอบราวกับลูกม้าตัวเล็กๆ

เธอไม่รู้หรอกว่าครอบครัวคิดยังไงเกี่ยวกับมีเลีย แต่สำหรับโคลเอ้แล้ว มีเลียเป็นดั่งน้องสาวตัวน้อยๆ ที่ทั้งน่ารักและให้ความรู้สึกผ่อนคลายเมื่ออยู่ใกล้ๆ

ตัวตนของมีเลียสำหรับโคลเอ้นั้น คือสิ่งเยียวยาจิตใจเพียงหนึ่งเดียวในรังปีศาจชั่วร้ายที่เรียกว่า ตระกูลแอตวูด

[แฮ่ก… แฮ่ก… ท่านพี่โคลเอ้…]

[เกิดอะไรขึ้นมีเลีย? ทำไมถึงวิ่งกระหืดกระหอบมาแบบนั้นล่ะ?]

เธอหยุดเก็บดอกลาเวนเดอร์และหันไปลูบหลังมีเลียเบาๆ

โคลเอ้เป็นบุตรสาวที่ฉลาดที่สุดในตระกูลแอตวูด เธอจึงสังเกตเห็นได้ทันทีว่ามีเลียดูแปลกไปและมองดูน้องสาวตัวน้อยของตนด้วยความเป็นห่วงอย่างใกล้ชิด

ถึงแม้ว่าโคลเอ้จะอายุเพียงแค่10ปี แต่ก็สามารถอ่าน เขียนหนังสือ และคิดเลขได้ นอกนั้นเธอยังมีปัญญาเฉียบแหลม

เธอไม่เคยพอใจกับการนั่งอ่านหนังสือแค่เพียงในคฤหาสน์ จึงพยายามใช้ความรู้ที่ได้อ่านมาในชีวิตประจำวันด้วยเช่นกัน

กลับกันแล้ว แอรอน บิดาของเธอ ไม่สามารถอ่าน เขียน หรือกระทั่งคิดเลขได้ แม้ว่าเขาจะเป็นถึงลอร์ดผู้นำตระกูล ชาวบ้านต่างพาก็สงสัยว่าโคลเอ้เป็นบุตรสาวของไอ้เจ้าสมองกล้ามนั่นจริงๆ หรือ?

เมื่อมีเลียรู้สึกได้ถึงสัมผัสอันอบอุ่นจากฝ่ามือของโคลเอ้บนแผ่นหลัง เธอก็พยายามควบคุมลมหายใจให้เป็นปกติและเงยหน้าขึ้นสบตา

(อ๊า~ ท่านพี่โคลเอ้เป็นเด็กผู้หญิงที่สวยมากเลย… แม้ว่าจะเพิ่งอายุแค่10ปี แต่ก็ให้ความรู้สึกเซ็กซี่หน่อยๆ ท่านพี่โคลเอ้~)

เพราะตอนนี้มีเลียมีความทรงจำตอนที่อยู่ที่อยู่ญี่ปุ่น เธอจึงทราบดีว่าโคลเอ้เป็นผู้หญิงที่สวยมากเป็นพิเศษสุดๆ หล่อนเหมือนผู้หญิงประเภทที่คนรอบข้างไม่อาจจะทนอยู่เฉยได้เมื่อเธอปรากฏตัวขึ้น

พอมองดูสาวสวยเช่นนี้ สวมชุดเดรสสกปรกทำงานแถมยังมีรอยปะหลายจุดแล้วรู้สึกเหมือนหล่อนกำลังคอสเพลย์เป็น ‘สาวน้อยขายไม้ขีดไฟ’ อยู่เลย

โคลเอ้จ้องมองมาที่มีเลียและหรี่ตาลงเล็กน้อย

[มีเลียตัวน้อย พี่ไม่เคยเห็นเธอวิ่งแบบนี้มาก่อนเลย… เอาเถอะ นั่งพักตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่หาน้ำมาให้]

โคลเอ้กล่าวในขณะที่ดึงมือพามีเลียไปนั่งพักบินหินก้อนใหญ่ จากนั้นเธอก็รินน้ำจากกระบอกไม้ไผ่ใส่ถ้วยไม้ยื่นให้กับมีเลีย

มีเลียรับถ้วยไม้มาและกระดกดื่มรวดเดียวจนหมด

[ท่านพี่โคลเอ้ หนูขอโทษที่ทำให้ท่านพี่ตกใจค่ะ]

[ไม่เป็นไร ที่สำคัญกว่าคือมีเลีย เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า? พี่รู้สึกเหมือนเธอดูแปลกไปจากปกตินะ]

[เอ๊ะ? หนูหรอ…? ฮ่ะฮ่ะ… หนะ หนูก็เหมือนเดิมปกตินะ…?]

* มีเลียจำพวกที่พรสวรรค์ด้านการแสดงติดลบอย่างน่าเหลือเชื่อเลยล่ะ

โคลเอ้เพิ่งค้นพบได้ว่ามีเลียที่กำลังตื่นตระหนกนั้นดูน่ารักน่าเอ็นดูจึงอมยิ้มและเอื้อมมือไปลูบศีรษะทุยนั่นเบาๆ

[อา ขอโทษที่พี่พูดจาแปลกๆ นะ แน่นอนว่ามีเลียก็คือมีเลีย ไม่มีมีเลียคนอื่นในโลกใบนี้หรอกนะ]

[เอ่อ… ขอบคุณค่ะ ท่านพี่โคลเอ้…]

มีเลียประทับใจในความใจดีของโคลเอ้จนเกือบหลั่งน้ำตาออกมา

ในตอนที่เธอยังอยู่ที่ญี่ปุ่น คนเดียวที่ใจดีกับเธอคือคุณยาย แต่พอคุณยายต้องนอนป่วยพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาล หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ต้องย้ายที่อยู่เพื่อหนีจากคุณพ่อ เราเลยไม่ค่อยได้พบกันสักเท่าไหร่

ที่โรงเรียนมัธยม มิริอาไม่มีเพื่อนและไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับใครมากเกินความจำเป็น

ทำให้เมื่อถูกโอบกอดด้วยความอ่อนโยนเช่นนี้จากโคลเอ้ เธอก็นึกถึงชีวิตอันแสนโดดเดี่ยวในโรงเรียนขึ้นมา มีเลียเลือกที่จะกอดตอบโคลเอ้ตามสัญชาตญาณและซุกใบหน้าของตนเข้าหาอกอุ่นนั้น

(อา… เธอมีกลิ่นหอมคล้ายกับดอกลาเวนเดอร์และขนมหวานในเวลาเดียวกันเลย…)

ร่างกายที่กำลังเจริญเติบโตของโคลเอ้นั้นนุ่มนิ่มมากเช่นกัน

[มีเลีย…]

ก้อนเนื้อในอกของโคลเอ้เต้นผิดจังหวะด้วยความประหลาดใจ เพราะมีเลียไม่เคยกอดเธอแน่นขนาดนี้มาก่อน เธอลูบหัวของน้องสาวไปมาพร้อมกับกล่าวว่า (อ๊า เธอน่ารักจังเลย)

สายลมอ่อนๆ พัดผ่านกลุ่มผมพลิ้วไสวของเด็กหญิงทั้งสองที่กำลังนั่งกอดกันท่ามกลางพื้นดินที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยสีม่วงงดงามของทุ่งดอกลาเวนเดอร์

หลังจากที่กอดกันกลมอยู่พักนึง ทั้งสองคนก็เงยหน้าขึ้นสบตากัน

[อืมม… ท่านพี่โคลเอ้…]

[ว่าไงหรอ มีเลีย?]

[อันที่จริง หนูน่ะ… หนูคิดว่าครอบครัวของเรา… คือตระกูลแอตวูดน่ะนะ…]

มีเลียต้องการจะบอกกับโคลเอ้ว่าตนเองรู้เรื่องที่ว่าตระกูลแอตวูดนี้เลวร้ายขนาดไหนแล้ว

แน่นอนว่าจะไม่บอกเรื่องที่ตัวเองคือ คานามิ มิริอา กลับชาติมาเกิดใหม่ เธอต้องการที่จะยืมความเฉลี่ยวฉลาดของโคลเอ้เพื่อที่จะหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้ เพราะมั่นใจว่าตัวโคลเอ้ต้องรู้ว่าครอบครัวนี้มีบางอย่างผิดปกติและยอมช่วยเหลือเธอเป็นแน่

(แต่จะบอกยังไงดีล่ะ… ฉันไม่รู้เลยว่าจะเริ่มจากไหนก่อนดี… อยากจะถามเธอเรื่องของโลกนี้และเวทมนตร์ด้วย)

ーーเวทมนตร์

ใช่แล้ว เวทมนตร์นั้นมีอยู่จริงบนโลกใบนี้

ทำให้ไฟหรือน้ำปรากฏขึ้นมาจากความว่างเปล่า โบยบินบนท้องฟ้า ควบคุมสภาพอากาศー

การมีอยู่ของบุคคล ‘เหนือมนุษย์’ เหล่านี้ ถูกผู้คนเรียกขานว่า “ผู้ใช้เวทมนตร์”

มีมนุษย์เพียงไม่กี่คนที่สามารถใช้เวทมนตร์ได้บนโลกใบนี้ ถ้าหากไม่มีความเข้ากันของเวทมนตร์ คุณก็จะไม่สามารถใช้มันได้ไม่ว่าอะไรก็ตาม

ว่ากันว่ามีเพียง1ใน100คนเท่านั้นที่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ ยิ่งไปกว่านั้นจำนวนคนที่ใช้เวทมนตร์ในชีวิตประจำวันก็น้อยลงไปอีก

ในเขตปกครองของตระกูลแอตวูดเองก็ไม่มีใครเป็นผู้ใช้เวทมนตร์เลยแม้แต่คนเดียว

แน่นอนว่าเพราะอาชีพผู้ใช้เวทมนตร์มีค่าตอบแทนสูง จึงไม่มีทางที่พวกเขาจะมาอาศัยอยู่ในพื้นที่ที่มีเพียงหมู่บ้านเล็กๆ แค่4แห่งและแหล่งขายของที่หอประชุมขนาดเล็กของเขตก็เหมือนตลาดน่าเบื่อๆ เช่นนี้

(ถ้าฉันมีพรสวรรค์ในการเป็นผู้ใช้เวทมนตร์ฉันก็ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกต่อไป ฉันจะสามารถหาเงินได้จากการล่ามอนเตอร์ หรือกลายเป็นผู้ใช้เวทมนตร์อันเลื่องชื่อ หรือว่า~ จะออกเดินทาง ใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลด้วยเวทมนตร์ที่มี… ความเป็นไปได้เหล่านั้นมีมากมายไม่รู้จบ)

ขณะที่มีเลียกำลังครุ่นคิดอย่างหนักหน่วงอยู่นั่นเอง โคลเอ้ก็มองมาทางเธอด้วยสีหน้าจริงจัง

[มีเลีย… เธอสังเกตเห็นความเป็นจริงของครอบครัวเราแล้วใช่หรือเปล่า…?]

มีเลียหยุดชะงักและหันไปมองคนตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ

(เอ๊ะ? มันถูกเขียนไว้บนหน้าฉันชัดเจนเลยหรอ? แต่อย่างที่คิดเลยว่าท่านพี่โคลเอ้เองก็สังเกตเห็นเช่นเดียวกัน)

[พี่เข้าใจ ท่านพ่อคิดถึงแต่ตัวเองเท่านั้น ส่วนท่านอเล็กซ์ก็…เอ่อ เธอรู้ใช่ไหม… ไม่แปลกหรอกที่จะรู้สึกกังวล แล้วก็นะมีเลีย อันที่จริงแล้วพี่ก็อยากจะบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เหมือนกัน]

[งั้นหรอคะ…? หนูเข้าใจแล้ว…]

 

(ดูเหมือนว่าเราทั้งคู่จะใจตรงกันแบบไม่ต้องสงสัยเลย)

 

 

 

TL : *ตรงที่บอกว่าแสดงได้แย่ อันที่จริงเขาใช้คำว่า 大根 ที่แปลว่าหัวไชเท้าค่ะ ดูเหมือนว่าจะเป็นคำที่ใช้เปรียบเทียบนักแสดงที่แสดงแย่ คาดว่าน่าจะอารมณ์เดียวกับที่เปรียบคนอ่อนแอว่าถั่วงอกล่ะมั้งคะ