เมื่อจดจำทุกอย่างได้ มิเลียก็กำลังกะพริบตาปริบๆ อยู่บนเตียงซะแล้ว

ทางสุดขอบตะวันตกของอาณาจักรอแดรสเฮล์ม มีคฤหาสน์ของตระกูลขุนนางผู้ยากจนที่ชื่อว่าตระกูล แอตวูดส์ อยู่

น้องสาวคนสุดท้องจากบรรดาพี่น้องทั้ง7คนในตระกูลคือ มิเลีย เดอร์ ลา แอตวูดส์ อายุ 8 ขวบ

เธอมีบุคลิกที่ดูแสนบริสุทธิ์มองสบายตา แต่กลับถูกครอบครัวเมินเฉย และเธอกำลังตื่นตระหนกอย่างหนักเมื่อรับรู้ว่าตนซึ่งเป็นคนญี่ปุ่นนั้น ได้กลายเป็นลูกสาวของขุนนางผู้ยากจนในอาณาจักรอแดรสเฮล์มไปซะแล้ว

(เอาจริงดิ? หรือนี่อาจจะเป็น… ต่างโลกหรอ…? บ้าไปแล้ว โอ้ พระเจ้าช่วยー!)

เนื่องจากอิทธิพลจากผู้เป็นยาย มิเลียจึงมีปฏิกิริยาตอบสนอง อุทานเหมือนกับคนแก่ๆ เธอเตะผ้าห่มออกจากตัวและลุกพรวดขึ้นจากเตียง

เธอรับรู้ได้ว่าระดับสายตาของเธอต่ำลง รับรู้ว่าตัวเตี้ยลง และนั่นก็เพราะว่าเธอกลายเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ หน้าอกที่เคยมีมากพอสมควรก็ได้หายไปแล้วเช่นกัน

เธอเข้าใจแล้วว่าตัวเองไม่ใช่เด็กนักเรียนมัธยมปลายชาวญี่ปุ่น คานามิ มิริอา อีกต่อไปแล้ว แต่เป็นลูกสาวขุนนางผู้ยากจน มิเลีย

[ตอนนั้น… ฉันถูกรถชน… และตายงั้นหรอ?]

เห็นได้ชัดว่าตัวเธอนั้น เสียชีวิตในอุบัติเหตุและกลับชาติมาเกิดใหม่ในโลกนี้

เมื่อคืนนี้ มิเลีย เดอร์ ลา แอตวูดส์ มีไข้ขึ้นสูงและได้ระลึกถึงความทรงจำเมื่อชาติที่แล้วของเธอขึ้นมา

[อุหวา… นี่คือ “เกิดใหม่ในต่างโลก” ใช่รึเปล่านะ?]

เธอรู้จักเรื่องพวกนี้เพราะนอกจากจะชอบฟังรายการตลกแล้ว เธอยังใช้อินเทอร์เน็ตราคาถูกอ่านพวกนิยายบนเว็บบ้างเป็นบางครั้ง เพราะมันไม่ได้ใช้ความเร็วอินเทอร์เน็ตเท่าไหร่นัก

เธอจ้องมองร่างกายของตัวเองอย่างละเอียดอีกครั้ง

มือเล็กป้อม แขนผอมแห้ง เรียวขาขาวเนียนโผล่วับแวมออกมาจากชายกระโปรงชุดเดรสเก่าซอมซ่อ เรือนผมสีดอกไลลักม่วงซีดไหวไปมาตามการเคลื่อนไหว

[ว้าว… ผมฉันมันเรียบลื่นมากเลย…]

เมื่อเธอลองสร่างผมด้วยปลายนิ้วมือ เส้นผมก็ลื่นไหลผ่านไปได้อย่างง่ายดาย ร่างเล็กๆ เดินไปที่หน้าต่างเพื่อมองใบหน้าของตนที่สะท้อนผ่านกระจกใส

(อุหวา… หน้าต่างมีโคลนสกปรกเต็มไปหมดเลย… อืม… หน้าตาเหมือนกับฉันเมื่อชาติที่แล้ว… อ๊ะ ตาเป็นสีม่วงเข้มแฮะ)

หลังจากที่ตรวจสอบรูปร่างหน้าตาของตัวเองถี่ถ้วนด้วยความสุขุมแล้ว เธอก็ลองเอาหัวโขกหน้าต่างดูสักหน่อย

(นี่มันเจ็บ… ไม่ใช่ความฝันจริงๆ ด้วย)

มิเลียถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เพราะได้รับการยืนยันแล้วว่าเธอจะไม่ได้พบกับพ่อของตัวเองอีกและยังได้รับการปลดปล่อยจากเรื่องราวสุดแสนจะอึดอัดยากที่จะหายใจในโรงเรียนอีกด้วยเช่นกัน

เธอเงยหน้าขึ้นจากหน้าต่างและพับแขนทั้งสองข้างทำท่าทางดีใจ

[เอาจริงดิ… โชคดีสุดๆ เลยที่ได้มาเกิดใหม่ในต่างโลก ขอบคุณพระเจ้า! ขอบคุณที่ให้โอกาสฉันอีกครั้ง!]

เธอได้ตัดสินใจแล้วว่าจะก้าวเดินต่อไปและเริ่มต้นใหม่บนโลกใบนี้

(ฉันไม่อยากให้ชีวิตย่ำแย่ลงยิ่งกว่าแต่ก่อน… ฉันอยากใช้ชีวิตอย่างมีความสุขโดยไม่ต้องกังวลเรื่องเงินทอง ถ้าเป็นไปได้ ก็อยากจะกินยากินิคุแบบไม่อั้นด้วย!)

ยากินิคุที่กินได้ไม่อั้น คือความหรูหราสูงสุดในชีวิตที่ต้องการ เธอรู้สึกตื่นเต้นไปกับการจินตนาการว่าจะได้กินไม่อั้นในทุกทุกวัน

(แล้วก็ อยากจะมีเพื่อนน่ารักๆ ด้วย…)

เพื่อคุณแม่ผู้ล่วงลับ ฉันอยากจะใช้ชีวิตกับเพื่อนๆ ไม่อยากจะอยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้วจริงๆ

(อืมม แต่ว่าถ้าฉันรวยมากๆ การสร้างความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์จะเป็นเรื่องที่ลำบาก และด้วยความสามารถของตัวเองก็คงจะกลายเป็นคนรวยได้ยากด้วย)

มิเลีย เป็นคนประเภทขยันหมั่นเพียรมากกว่าอัจฉริยะ

สมมุติว่าถ้าเป็นที่โรงเรียน เธอจะเป็นคนประเภทที่สามารถชิงเกรดที่ดีที่สุดมาได้เพราะขยันเรียนจนถึงค่อนคืนเสียมากกว่า

(โย๊ช! เป้าหมายก็คือจะรวยแค่ “นิดหน่อย”)

ในเมื่อตัดสินใจเรื่องเป้าหมายได้แล้ว ต่อไปก็คือเรื่องที่ควรจะหลีกเลี่ยง

ระหว่างที่กำลังครุ่นคิด เสียงหัวเราะน่าขยะแขยงของผู้เป็นพ่อก็ลอยขึ้นมาในหัว

(…. ฉันจะไม่แต่งงานอย่างแน่นอน จะหลีกเลี่ยงไม่ว่าอย่างไรก็ตาม)

ยากินิคุ : YES!

แต่งงาน : NO!

แม้ว่าจะไม่ใช่ผู้ชายทุกคนบนโลกจะเป็นแบบเจ้าหนอนปรสิตไร้ประโยชน์พ่อของเธอ แต่มิเลียก็นึกภาพตัวเองอยู่กับผู้ชายสักคนในอนาคตไม่ออกเลยสักนิด

(ตอนนี้ฉันจึงจะใช้แผน『ยากินิคุ: YES แต่งงาน: NO』)

ขณะที่กำลังเดินเตร่วนไปมารอบห้องซ่อมซ่อของตนเอง เธอก็ตัดสินใจที่จะดึงความทรงจำตอนเป็นมิเลียออกมาทบทวน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเธอต้องรู้สถานการณ์และจุดยืนของตัวเองบนโลกนี้

มิเลียพยายามทบทวนอย่างใจเย็น แต่แล้ว…

เข่าทั้งสองข้างก็ทรุดลงกับพื้น…

(อวาวาวา หนะ… นี่มันแย่… นี่มันโคตรจะแย่เลยนี่นา…!)

ครอบครัวตระกูลแอตวูดส์ที่มิเลียเกิด เป็นครอบครัวขุนนางที่ยากจนมาก ยศขุนนางคือชั้น ‘อัศวิน’ ซึ่งมีลำดับต่ำสุด

ที่นี่ตั้งอยู่สุดขอบชายแดนตะวันตกของอาณาจักรอแดรสเฮล์มซึ่งมีทุ่งดอกลาเวนเดอร์กว้างสุดหูตา แต่ทว่าครอบครัวของเธอก็ไม่สามารถทำกำไรกับการขนส่งดอกลาเวนเดอร์ในท้องที่ไปเขตปกครองอื่นได้เลย

ปัญหาใหญ่ที่สุดคือลอร์ดแห่งตระกูลแอตวูดส์ บิดาของมิเลีย ‘แอรอน เดอร์ ลา แอตวูดส์’ และพี่สาวทั้ง6คนของเธอ

ประการแรก แอรอน บิดาของเธอ พยายามจะตบแต่งลูกสาวเข้าบ้านอื่นที่ไม่ใกล้ไม่ไกลกัน เพื่อสิทธิ์ในการเข้าไปในผืนป่าอันเป็นที่ดินของครอบครัวนั้น เพราะเขาเป็นพวกสมองกล้ามโง่เขลาที่สนใจแต่เพียงการล่าสัตว์เท่านั้น

และเพราะตัวเขาที่เป็นแบบนั้น มันจึงไม่เกินจริงเลยที่จะกล่าวว่าตระกูลแอตวูดส์ยากจนเพราะเขา

แล้วก็ พวกพี่สาวของเธอทั้งหลาย

บุตรสาวคนที่2 ชื่อ โรบิน เดอร์ ลา แอตวูดส์ เพิ่งถูกไล่ออกมาจากบ้านของสามีเพราะว่าหล่อนนอกใจเขา

(แต่งงาน มีชู้ แล้วก็กลับมาบ้าน… ทำบ้าอะไรของหล่อน!?)

เมื่อนึกขึ้นได้มิเลียก็ทุบพื้นปึงปังด้วยมือของเธอ

นั่นเพราะว่าการที่บุตรสาวคน2 นอกใจสามี ทำให้ชื่อเสียงของตระกูลแอตวูดส์ตกต่ำลงและเพื่อกอบกู้ชื่อเสียงคืนมา เจ้าแอรอนคนหัวหมอ ก็เลยวางแผนจะส่งลูกสาวเขาไปแต่งงานให้หมด โดยที่ไม่ได้คิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนและส่งจดหมายแสดงความปรารถนาดีไปทั่วทุกตระกูลในเขตปกครองแน่นอนว่าแบบสุ่มๆ

มิเลีย บุตรสาวคนสุดท้องจากบรรดาพี่น้องทั้ง7คนเองก็ได้หมั้นหมายกับลูกชายคนโตของพ่อค้าคนหนึ่งในเขตนี้

อาจจะเป็นเพราะเธอทำตัวห่างเหินกับบิดาและตัวเขาเองก็มองว่ามิเลียเป็นเด็กไร้ประโยชน์จึงจะจับเธอแต่งงานตั้งแต่เด็ก

แผนการ 『ยากินิคุ: YES แต่งงาน: NO』ของเธอถูกทำลายตั้งแต่ยังไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย

(พ่อค้า.. ในเขตสุดแสนจะชนบทแบบนี้… ฉันพนันได้เลยว่าธุรกิจของเขาคือ *ร้านดากาชิยะ หรืออะไรสักอย่างประมาณนั้นแน่ๆ)

บ้านของพ่อค้าคนนั้นในความทรงจำของเธอเป็นบ้านที่ชายคาต่ำเก่าซ่อมซ่ายิ่งกว่าคอกม้าด้วยซ้ำไป แถมของหลายอย่างในร้านก็ไม่ใช่สิ่งที่ถ้าซื้อได้ยากในท้องที่อีกด้วย

ถ้ามิเลียแต่งงานกับลูกชายเขาไป เธอคงได้อยู่แบบซ่อมซ่อเป็นแน่

(ไม่นะ… ฉันไม่อยากแต่งงาน… ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง…)

มิเลียยืนขึ้นเต็มความสูงด้วยความหมายมั่นที่จะหนีออกจากบ้าน ออกจากเขตปกครองนี้ และจากบิดาของเธอ

ลูกสาวของขุนนางผู้ยากไร้

อาศัยอยู่ในชนบท

และกำลังหมั้นกับพ่อค้ายาจก

ชีวิตที่2 ของมิเลีย เริ่มต้นด้วยการพยายามหลีกหนีจากชะตากรรมเหล่านั้น

 

 

 

TL : *ร้านดากาชิยะ คือร้านขายขนมเด็กเก่าๆ อิมเมจแบบขนมตังเม น้ำตาลปั้น หมากฝรั่งซองบุหรี่ในบ้านเรา ร้านดากาชิยะมักจะอยู่ในแถบชนบทของญี่ปุ่น

– อันที่จริงถ้าอิงตามช่วงยุคกลาง ยศอัศวินแทบไม่ถือว่าเป็นขุนนางในมุมมองของชนชั้นสูงค่ะ อัศวินเป็นถือบรรดาศักดิ์กิตติมศักดิ์ที่มอบให้กับนักรบรับใช้คนสนิทหรือนักรบที่ถูกยกย่องจากการทำสงคราม ถือว่าเป็น ‘ชนชั้นขุนนางล่าง’ กึ่งกลางระหว่างสามัญชนกับขุนนาง 

จึงไม่เรียกแทนผู้นำตระกูลด้วยยศแต่ใช้ เซอร์ หรือ ลอร์ด แทน และภรรยาจะไม่มียศเช่นกัน

– ที่มิเลียบอกว่าตระกูลไม่สามารถทำกำไรจากดอกลาเวนเดอร์ได้ ส่วนตัวคิดว่ามาจากการขนส่งที่ไม่เอื้ออำนวยเพราะดอกไม้จะเหี่ยวก่อนถึงปลายทางและดอกบอบช้ำสูญเสียคุณภาพได้ง่าย

– เราจะใช้พ่อ = พ่อในชาติที่แล้ว และ บิดา = แอรอน พ่อในชาตินี้ของมิเลีย

มิริอา = ชาติก่อน และ มิเลีย = ชาติปัจจุบัน 

อันที่จริงชื่อน้องออกเสียงตามภาษาอังกฤษจะเป็น ไมเลีย แต่คิดว่าใช้เป็นมิเลียที่พ้องเสียงกับชื่อเก่ามากกว่าดีกว่า

– เดอร์ ลา (de la) เป็นชื่อกลางของตระกูลชาวฝรั่งเศสที่ค่อนข้างมียศ มีความหมายคล้ายกับ ณ ในบ้านเรา เช่น ณ อยุธยา เป็นต้น