[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นหญิง7 - ตอนที่ 0 เกริ่นนำ 1

ในวันนั้น คานามิ มิริอา รู้สึกเหนื่อยเป็นอย่างมาก

ร่างกายของเธอรู้สึกหนักไปหมด นั่นคงเป็นเพราะงานพาร์ทไทม์ที่ร้านอาหารครอบครัว ร้านคาราโอเกะ และร้านสะดวกซื้อ

[อา… ทำไมสาวน้อยมัธยมปลายต้องมีชีวิตลำบากขนาดนี้นะ?]

ไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสองครั้งหรอกที่เธอนึกสงสัย

ในตอนที่มิริอายังเด็ก หลังจากที่เธอสูญเสียคุณแม่ไป เธอก็ใช้ชีวิตอยู่ในอพาร์ทเม้นท์กับคุณพ่อตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แต่ทว่า พ่อของเธอเป็นผู้ชายประเภทที่ชอบเที่ยวอ้อร้อผู้หญิง เขามักจะพาผู้หญิงที่มิริอาไม่รู้จักมาที่ห้องอยู่บ่อยครั้ง นอกจากนั้นเขายังมีนิสัยการใช้เงินและดื่มน้ำเมาที่ค่อนข้างเลวร้าย

เขาเป็นตัวอย่างที่ดีสำหรับผู้ชายประเภทเศษสวะที่ไม่มีอะไรเลย

บางทีถ้าหากเธอมีญาติที่ใจดีก็คงสามารถช่วยเหลือทางด้านการเงินได้ แต่ในโลกแห่งความจริงนั้นเลวร้าย ญาติๆ ทั้งหลาย ต่างปฏิเสธที่จะให้ความช่วยเหลือเพียงเพราะว่าเธอเป็นลูกสาวของ ‘ชายคนนั้น’

เพราะว่าไม่รู้ว่าพ่อจะผลักประตูเข้ามาในห้องตัวเองเมื่อไหร่ เธอจึงไม่มีทาง ต้องเช่าอพาร์ทเม้นท์ที่มีระบบล็อกประตูอัตโนมัติ ซึ่งที่แบบนั้นมีค่าเช่าถึง 50,000เยน ซึ่งไม่ใช่ราคาถูกๆ เลย และไม่เพียงแต่ค่าเช่าเท่านั้นที่เธอต้องจ่าย

ทั้งค่าสาธารณูปโภคราวๆ 5,000เยน ค่าอาหารที่แม้จะประหยัดมากแค่ไหน แต่ก็ยังต้องจ่ายมากถึง 15,000เยน และอีก10,000สำหรับค่าใช้จ่ายอื่นๆ

ด้วยเหตุนั้นเธอจึงต้องทำงานพาร์ทไทม์หลากหลายงานโดยที่ในขณะเดียวกันก็ไม่ละเลยการศึกษาเพราะตนต้องการจะเรียนจบมัธยมปลายอย่างถูกต้องเป็นอย่างน้อย

เมื่อตระหนักได้ว่าโลกนี้มันโหดร้ายมากขนาดไหน เธอจึงเตะก้อนกรวดบนพื้นอย่างเหนื่อยหน่ายขณะที่เดินไปตามทางถนนยามค่ำคืนทั้งดวงตาปรือง่วงนอนจนเกือบจะปิด

งานพาร์ทไทม์ของเธอสิ้นสุดที่22.00นาฬิกาของทุกวัน จำนวนเงินค่าตอบแทนถือว่าพอผ่านฉลุยไปอีกเดือน

แม้ว่าจะต้องการทำงานให้ได้มากกว่านี้ก็ตามแต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ไม่คิดเลยว่าการเป็นผู้เยาว์มันจะไม่สะดวกแบบนี้

[คานามิซังนี่ น่าเบื่อชะมัดเลย] เสียงของเพื่อนร่วมชั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัว

มิริอาไม่มีเพื่อน…

ไม่เพียงเพราะว่าเธอทำงานพาร์ทไทม์หลังเลิกเรียน เธอยังฉลาดและค่อนข้างเป็นที่รู้จักนับถือของผู้คน ซึ่งนั่นไม่ใช่สาเหตุจริงๆ

เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ฉลาดดูดีและค่อนข้างโด่งดังในรั้วโรงเรียน ด้วยเหตุนั้นเธอจึงถูกผู้ชายที่ดังที่สุดในโรงเรียนสารภาพรักเข้า และเธอก็บอกปัดปฏิเสธเขาโดยไม่คิดทบทวนเลยสักนิด นั่นแหละคือสาเหตุที่แท้จริง

แต่ถึงอย่างนั้น ไม่ว่าจะโชคดีหรือโชคร้าย อย่างน้อยมิริอาก็ยังเป็นคนที่มาหน้าตาสวยมาก

ขณะที่เธอกำลังเดินไปตามทางถนนมืดสลัว มิริอาก็นึกถึงสิ่งที่ตัวเองปรารถนาอยู่ในหัว

[สิ่งที่ฉันปรารถนาอันดับ1 : มีเพื่อนๆ ที่น่ารัก]

[สิ่งที่ฉันปรารถนาอันดับ2 : มีเงินใช้เยอะๆ]

[สิ่งที่ฉันปรารถนาอันดับ3 : ซูชิ]

[สิ่งที่ฉันปรารถนาอันดับ4 : แฮมเบอร์เกอร์]

[สิ่งที่ฉันปรารถนาอันดับ5 : ชาบูชาบู1หม้อใหญ่]

[สิ่งที่ฉันปรารถนาอันดับ6 : ยากินิคุที่กินได้ไม่อั้น]

 

อ๊ะ เดี๋ยวนะ… ทำไมมันค่อยๆ กลายเป็นอาหารล่ะ?

 

เธอหยิบสมาร์ตโฟนเครื่องเก่าที่ได้มาจากผู้จัดการร้านอาหารครอบครัวเป็นโบนัสสำหรับการทำงานหนักและหยิบหูฟังที่ซื้อมาจากร้าน100เยน ออกมาใส่หูทั้งสองข้าง

『…ฉันไม่ได้ยิน~ ไม่ได้ยินโว้ย~ แกพูดอะไรอยู่ฟ่ะ~? 』

『ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า』

หลังจากที่นักแสดงตลกปล่อยมุกเสร็จ เสียงหัวเราะของผู้ชมก็ดังกึกก้อง

เวลาที่กำลังเดินกลับห้อง เธอมักจะฟังรายการตลกอยู่เสมอ และใช่ เธอ ‘ฟัง’ แทนที่จะดู เพราะว่าอินเทอร์เน็ตราคาถูกมีความเร็วต่ำไม่สามารถดูภาพคุณภาพสูงได้ ดังนั้นเธอจึงตั้งค่าระดับคุณภาพต่ำและใส่สมาร์ตโฟนไว้ในกระเป๋าเสื้อฟังเพียงแค่เสียงอย่างเดียวแทน

[ฟุฟุ… ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ…]

หัวเราะเบาๆ กับมุกของนักแสดงตลก แล้วจู่ๆ… ก็นึกอยากร้องไห้ขึ้นมา

เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้

ความรู้สึกแสนว่างเปล่า ความรู้สึกเศร้า และความตระหนักรู้ถึงตัวตนอันแสนเล็กกระจ้อยร่อยของตนเอง

(ฉันรู้สึกเหมือนมีอยู่ของตัวเองตกต่ำเสียยิ่งกว่ามด… ไม่สิ… มดมันยังมีครอบครัว… แต่ฉันไม่มี…)

และก็เป็นอีกครั้งที่เธอเตะพื้นกรวดอย่างไม่มีเหตุผล

ทันใดนั้น ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มของคุณยายที่เธอรักมากก็ผุดขึ้นมาในหัว

(ไม่เป็นไรーเดี๋ยวทุกอย่างมันก็ผ่านไปー)

ในเวลานั้น…

จู่ๆ ก็รู้สึกชาไปทั่วทั้งร่าง ทิวทัศน์ยามค่ำคืน ถนน และไฟประดับริมทางเริ่มหมุนคว้างอย่างไม่มีเหตุผล และในวินาทีต่อมาการมองเห็นของเธอก็ถูกปกคลุมไปด้วยม่านสีดำมืดมิด…

 

 

TL: ค่าครองชีพญี่ปุ่นจะอยู่ที่150k-200k ซึ่งราคาที่มิริอาจ่ายคือ 80kต่อเดือนถือว่าค่อนข้างถูก แต่สำหรับนักเรียน งานพาร์ทไทม์จะได้เงิน700-1000เยน/ชม.ก็ยังถือว่าค่าใช้จ่ายค่อนข้างจะตึงพอสมควร

Talk : นี่เป็นผลงานฝึกแปลเรื่องแรก มีการเกลาประโยคและคำให้อ่านได้ลื่นไหลมากขึ้นแต่จะไม่เปลี่ยนความหมาย อาจมีคลาดเคลื่อนเล็กน้อยเนื่องจากแปลจากภาษาอังกฤษล้วนและญี่ปุ่นพอถูไถค่ะ