[นิยายแปล] ฮีลเลอร์สุดเมพโดนไล่ออกจากตี้ (สุดกาก) ผันตัวมาเป็น ดาร์กฮีลเอร์ - ตอนที่ 83　ค่ำคืนงานฉลองในสลัม【3】

ตอนที่ 83　ค่ำคืนงานฉลองในสลัม【3】

 

 

ผู้หญิงที่ต่อสู้กันเพื่อสิทธิ์ในการสารภาพรักกับเซนอสกำลังมุ่งหน้าไปยังบูธของเหล่าออร์ค

 

 

 

 

 

 

「เอ่อ หัวหน้าจะเล่นด้วยเหรอครับ？」

 

 

「อืม มีการต่อสู้ที่ข้าจะแพ้ไม่ได้」

 

 

 

 

 

 

รอบนี้คนที่เป็นฝ่ายนำคือลีฟ

 

 

 

 

 

ก้อนหินจำนวนหนึ่งถูกวางเอาไว้ต่อเธอค่อยๆพูนขึ้น

 

 

 

 

 

 

「ว่าแต่เกมของเหล่าออร์คคืออะไร？」

 

 

「อ่า เดี๋ยวเห็นมันก็จะเข้าใจเองโซเฟีย」

 

 

 

 

 

 

ลีฟดีดนิ้วของเธอและพูดออกมา

 

 

 

 

 

 

「มันเป็นเกมที่แข่งขันกันว่าจะสามารถทำลายก้อนหินเหล่านี้ได้ด้วยการฉับเพียงกี่ครั้ง」

 

 

「อะไร? หะ? นั่นมันอะไร?」

 

 

「ริงก้าคิดว่าเรื่องแบบนั้นมันไม่ยากไปหน่อยเหรอ」

 

 

「อ่า เอ่องั้นเหรอคะ……」

 

 

 

 

 

 

โซเฟีย ริงก้า และลิลลี่ต่างสับสน

 

 

 

 

 

 

「โอ้ววว ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะทำไม่ได้สินะ คงเพราะมีความเป็นแม่ศรีเรือนไม่มากพอสินะ」

 

 

「แม่ศรีเรือนบ้านไหนฟะ……！？」

 

 

 

 

 

 

ต่อหน้าเซนอสที่กำลังตบมุข ลีฟยกมือขวาขึ้นช้าๆ

 

 

ย๊ากกกกกกกห์ ! ด้วยเสียงตะโกนเธอยกมือขึ้นในแนวตั้ง

 

 

 

 

 

 

ฟันฉับใส่ก้อนหินโดยตรงและหินก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ

 

 

 

 

 

「ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า นี่แหละพลังในการเป็นแม่ศรีเรือนของข้าล่ะ！」

 

 

「แม่ศรีเรือนบ้านไหนเขาใช้แรงกันแบบนี้ฟะ ให้ตายเหอะพลังบ้าๆนั่นอะไรวะคะ」

 

 

「ริงก้าคิดว่าเธอคงไม่ใช่ประเภทที่ท่านเซนอสอยากแต่งงานด้วยแน่นอนเลย」

 

 

「นนนนนนนนนนนนนนนนโมวววววว……」

 

 

「เอ่อลิลลี่แล้วทำไมเธอถึงทำเสียงหงุดหงิดแบบนั้นล่ะ……？」

 

 

 

 

 

 

โซเฟียยืนอยู่หน้าหินที่เอามาตั้งใหม่

 

 

หลังจากสูดหายใจเข้าไม่กี่ครั้งก็พูดออกมา

 

 

 

 

 

 

「<<ลิซาร์ดชิลด์>>」

 

 

 

 

 

 

ชั่วขณะที่ยกแขนขวาขึ้นแขนของเธอก็ปกคลุมไปด้วยเกล็ดแข็งหนาๆ

 

 

ก้อนหินระเบิดด้วยหมัดที่เธอฟาดลงไป อย่างไรก็ตามยังมีเนื้อหินเหลืออยู่บ้าง

 

 

ท้ายที่สุดแล้วก็ใช้การโจมตีถึงสองครั้งเพื่อจัดการหินนี่

 

 

 

 

 

 

「หนอย ทักษะลับของฉันก็ไม่ได้พ้นงั้นเหรอคะ……」

 

 

「หวา แอบประหลาดใจเล็กน้อยแต่เกมนี้ข้าเจ๋งสุด」

 

 

「ริงก้าเองก็ไม่ยอมแพ้หรอกน่า」

 

 

 

 

 

 

ริงก้าก้าวไปข้างหน้าถือขวานไว้ในมือทั้งสองข้างและเหวี่ยงมันลงอย่างสุดกำลัง

 

 

 

 

 

 

「เดี๋ยวก่อนการใช้ขวานมันผิดกฏนะคะริงก้า」

 

 

「ขวานนี่เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายริงก้า มันคือเล็บของริงก้า เล็บริงก้ามีความผิดปกติแหละ」  

 

 

「ข้อแก้ตัวน้ำขุ่นๆนั่นมันอะไรฟะ」

 

 

 

 

 

 

ริงก้าซึ่งใช้ขวานถูกลีฟและโซเฟียยึดไปก็ค่อยๆแกะสลักหินด้วยกรงเล็บของเธอแทน

 

 

อย่างไรก็ตามเรียกได้ว่าข่วนไปประมาณห้าครั้งถึงจะพังไม่เป็นท่า

 

 

 

 

 

 

「ให้ตายเถอะ………การต่อสู้มันยังไม่จบสักหน่อย」

 

 

「คนต่อไปลิลลี่」

 

 

 

 

 

 

ลิลลี่ก้าวไปข้างหน้าข้างๆริงก้าที่กำลังหงุดหงิด

 

 

 

 

 

「เอ่อ สำหรับลิลลี่คงเป็นไปไม่ได้หรอกมั้งคะ？」

 

 

「ริงก้าคิดว่าควรจะหยุดเธอไว้ดีกว่า」

 

 

「เอ่อคือว่าเรามีลูกโป่งไว้ให้สำหรับเด็กๆทดลองใช้ฝ่ามือฉับๆอยู่นะ จะเปลี่ยนเป็นอันนั้นให้แทนนะลิลลี่จัง」

 

 

「ไม่ได้ค่ะ ดิฉันเองก็ต้องแข่งกันอย่างเท่าเทียมเหมือนคนอื่นๆ」

 

 

 

 

 

 

พวกเธอสามคนพยายามหยุดลิลลี่ แต่ลิลลี่ก็ส่ายหัวด้วยความมุ่งมั่น

 

 

 

 

 

เธออยู่เงียบๆและสูดลมหายใจเข้าเล็กน้อย

 

 

บรรยากาศตึงเครียดปรากฏขึ้นโดยรอบ

 

 

มีคนกระแอมไอในลำคอ

 

 

 

 

 

 

「ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกห์！！」

 

 

 

 

 

 

　ฝ่ามืออันทรงพลังที่มีสายลมห่อหุ้มเอาไว้――

 

 

 

 

 

ครืนนนนนนนนนนนนนนนนนน

 

 

 

 

 

 

「……」

 

 

 

 

 

 

　เกิดการพังทลายขึ้นมา――

 

 

 

 

 

 

「อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาห์！！！」

 

 

 

 

 

 

ลิลลี่หมอบลงและจับมือขวาของเธอเอาไว้

 

 

 

 

 

「ก็บอกแล้วไงว่าจะเป็นแบบนี้……」

 

 

「ถ้าอาจารย์เล่นเองก็คงไม่ต่างกันเลย」

 

 

「ใจหายแว๊บเลย……」

 

 

 

 

 

 

「เอ่อไม่เป็นไรนะ ลิลลี่」

 

 

 

 

 

 

เซนอสเข้าไปหาลิลลี่และตรวจดูมือขวาเธอที่กลายเป็นสีแดง

 

 

ดูเหมือนว่ากระดูกจะไม่หัก จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

 

 

 

 

 

「ฮึก มันเป็นไปไม่ได้สำหรับลิลลี่เลยค่ะ……」

 

 

 

 

 

ไหล่ของลิลลี่ทรุดลง แต่หลังจากนั้นรอยแตกก็ปรากฏขึ้นบนหิน

 

 

จากนั้นก็แยกออกเป็นชิ้นๆในแนวตั้ง

 

 

 

 

 

 

ในขณะที่ทุกคนตกตะลึง ลิลลี่ก็กระโดดขึ้นลงด้วยท่าทางดีใจ

 

 

 

 

 

 

「……เอ๊ะ ทำได้แล้วล่ะค่ะ พลังแห่งรักกกกกกกกกกกกก……！」

 

 

「เอ๋ เอาจริงเหรอคะเนี่ย？」

 

 

「ม้ามืดที่ไม่คาดคิดปรากฏตัวขึ้นแล้ว」

 

 

「เอลฟ์นี่น่ากลัวชะมัด」

 

 

 

 

 

 

พวกผู้หญิงต่างพากันไปที่บูธเกมถัดไป ส่งเสียงเจี้ยวจ๊าว

 

 

เซนอสที่ยืนอยู่ข้างหลังหันไปมองด้านข้างด้วยดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อย

 

 

 

 

 

「……นี่ คาร์มิลล่า」

 

 

「……อะไรกันละน้ออออ？」

 

 

「เมื่อกี้นี้ที่หินนั่นแตกเธอทำใช่ไหม……？」

 

 

「อาระ……！　คิดว่าข้าคนนี้จะทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นไปทำไมงั้นเหรออออเซนอส！？」

 

 

「เออ ก็ไม่คิดว่าจะทำหรอก」

 

 

「สรุปแล้วอยากจะรู้รึเปล่าล่ะ」

 

 

「ไม่ ตรูรู้อยู่แล้ว……！」

 

 

 

 

 

 

คาร์มิลล่าพูดด้วยรอยยิ้ม

 

 

 

 

 

 

「คุคุคุ ข้าแอบหยิบขวานของมนุษย์หมาป่าขึ้นมา ลบตัวตนของมันและก็ฟันมันลงน่ะ」

 

 

「เอ่อ แบบนั้นไม่เรียกว่าโกงเหรอ？」

 

 

「งี่เง่าน่า แนวคิดเรื่องกติกาใช้ได้กับเรธด้วยงั้นเหรอ」

 

 

「การดำรงอยู่ของเธอนี่มันเน่าเฟะเสียจริงๆ」

 

 

「นี่กำลังชมหรือหลอกด่าข้ากันน้อ……」

 

 

「นั่นหมายความว่าคาร์มิลล่าเข้าข้างลิลลี่งั้นเหรอ？」

 

 

「อืม แต่ว่านี่ก็เพิ่มจะเกมอุ่นเครื่องเท่านั้นเองละน้อ」

 

 

 

 

 

 

คาร์มิลล่าลอยไปรอบๆและกอดอกอย่างภาคภูมิใจ

 

 

 

 

 

「เพราะแบบนั้นจะน่าสนใจกว่าละน้อ」