[นิยายแปล] ฮีลเลอร์สุดเมพโดนไล่ออกจากตี้ (สุดกาก) ผันตัวมาเป็น ดาร์กฮีลเอร์ - ตอนที่ 112 - 116 จบเล่ม 3

ตอนที่ 112 แลกเปลี่ยนตัวประกัน

 

ณ อาคารหินที่ดูมั่นคงใกล้ๆฐานของลิซาร์ดแมน

 

เดิมทีถูกใช้เป็นสนามฝึกซ้อม และกำแพงก็หนามากแม้แต่แรงกระแทกอันเล็กน้อยก็ไม่สามารถทำอะไรมันได้

 

ขณะนี้มีชายร่างใหญ่อยู่ในห้องของอาคาร มือของเขาถูกล่ามโซ่ไว้ด้านหลัง

 

เมื่อโซเฟียกวักมือเรียก เซนอสก็เข้าไปด้านใน

 

 

 

「ใครกัน……」

 

 

 

ชายคนนั้นเงยหน้ามองขึ้นมา

 

 

 

「ได้ยินมาว่าแกชื่อไกล์ออนสินะ ตั้งแต่งานเทศกาลแล้วนะที่ไม่ได้เจอกัน」

 

「แกมาที่นี่ทำไม」

 

「ก็จะมาคุยเล่นเป็นเพื่อนสักหน่อยไม่ได้รึไง」

 

 

 

เซนอสเข้าหาชายตรงหน้า

 

 

 

「มีข้อเสนอจากพวกกิลด์ใต้ดินว่าอยากแลกเปลี่ยนตัวประกัน คิดว่าไง?」

 

「แลกเปลี่ยนตัวประกัน？」

 

 

 

เมื่อไกล์ออนทำสีหน้าสงสัย โซเฟียที่อยู่ข้างเซนอสก็พูดขึ้นมา

 

 

 

「ดูเหมือนว่าลูกน้องของฉันเองก็ถูกลักพาตัวไปที่กิลด์ใต้ดินเหมือนกัน ก็เลยทำข้อตกลงกันว่าจะแลกเปลี่ยนตัวประกันระหว่างแกกับลูกน้องของฉัน」

 

「ฮ่าฮ่า เรื่องมันเป็นยังงี้นี่เอง」

 

「ไม่ดีใจหน่อยเหรอ？」

 

「แกอย่าได้ประเมินกิลด์ใต้ดินต่ำขนาดนั้นนะเว้ย ถ้าถูกศัตรูจับได้มันไม่มีทางหรอกที่จะเอาข้ากลับไปโดยไม่วางแผนตุกติกอะไรเลย ถึงข้าได้กลับไปก็มีโทษประหารรออยู่ดีนั่นแหละ」

 

「เข้าใจล่ะ แต่เรื่องนั้นมันเรื่องของแก」

 

 

 

สายตาของโซเฟียเหลือบมองไปยังเซนอส

 

เซนอสนั่งลงตรงหน้าไกล์ออนและค่อยๆพูด

 

 

 

「ยังไงก็ตามอยากจะคุยเกี่ยวกับพี่ลิซสักหน่อยน่ะ」  

 

「คิดว่าข้าจะยอมเปิดปากงั้นเหรอ？」  

 

「ไม่ได้งั้นเหรอ？」

 

「เหอะ ต่อให้ข้าถูกทรมานมากแค่ไหนข้าก็ไม่มีความตั้งใจจะเปิดเผยข้อมูลให้ศัตรูหรอกนะ」

 

 

 

เซนอสเกาแก้มของเขาและพูดต่อ

 

 

 

「เอ่อคือชั้นไม่ใช่หัวหน้าใครทั้งนั้น และชั้นก็ไม่ใช่ศัตรูของนายด้วย」

 

「เอ๊ะ……？」

 

「อืม อย่างใดก็ตาม นายคงคิดว่าพวกเรามีผู้ปกครองอะไรเทือกนั้นใช่ไหม แต่จริงๆแล้วไม่มีหรอก ชั้นไม่ได้สนใจอะไรแบบนั้นเลย」

 

「แล้วจะบอกว่ามันคืออะไรกันล่ะ?」  

 

 

 

เซนอสพูดโดยมองตรงไปยังไกล์ออนที่กำลังขมวดคิ้ว

 

 

 

「ฟังนะ ชั้นน่ะเป็นเพื่อนสมัยเด็กของพี่ลิซ」

 

 

 

 ＋＋＋

 

 

 

ในเวลานั้น ณ คุกใต้ดินตรงมุมหนึ่งของทางน้ำใต้ดิน มีกึ่งมนุษย์หลายคนนั่งลงด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

 

พวกนั้นต่างมีรอยแผลเป็นเล็กๆบนปลายนิ้ว

 

 

 

「เอ้า กินนี่ซะสิ」

 

 

 

ลิซยื่นบางอย่างคล้ายกับก้อนหินเล็กๆให้กับชายพวกนั้น

 

พวงกึ่งมนุษย์ที่อยู่ในสภาพถูกบงการได้กลืนมันลงไปตามที่สั่ง

 

 

 

「ตอนที่พวกแกได้รับการปล่อยตัวก็รีบกลับไปหาเจ้านายของพวกแกซะ และเข้าไปโอบกอดพวกเธอด้วยความดีใจอย่างสุดซึ้ง」  

 

 

 

ด้วยสายตาที่ไร้แวว พวกกึ่งมนุษย์พยักหน้า

 

 

 

「หินเวทย์【ระเบิด】จะทำงานก็ต่อเมื่อพวกแกเข้าไปกอดหัวหน้าของตัวเอง จากนั้นฉันจะใช้ช่วงเวลาที่สับสน ลดพลังของกองกำลังกึ่งมนุษย์ในคราวเดียว」  

 

 

 

ด้านหลังลิซคือคาริ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นผู้อำนวยการสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และต่อมากลายเป็นผู้บริหารในกิลด์ใต้ดิน สวมชุดสีดำปกคลุมทั้งตัว เขาหัวเราะออกมาด้วยเสียงต่ำๆ

 

 

 

「ด้วยความสำเร็จในครั้งนี้ ฉันจะกลายเป็นผู้บริหารตัวเต็งแห่งกิลด์ใต้ดิน ด้วยวิธีนี้ฉันก็จะสามารถทำให้ความปรารถนาของเธอเป็นจริงได้ จะได้ช่วยน้องสาวของเธอยังไงล่ะ」

 

「ค่ะ……」

 

 

 

ลิซตอบขณะที่เธอนั่งเผชิญหน้ากับความมืดที่ปกคลุมไปทั่ว

 

 

 

ความมืด

 

ใช่แล้วสิ่งที่แผ่ขยายออกไปข้างหน้าคือความมืดอันลึกล้ำ

 

 

 

หลังจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าถูกไฟไหม้เนื่องจากเหตุประหลาด ลิซจึงพาซีน่า น้องสาวของเธอไปแอบอยู่ในบ้านที่ว่างเปล่า

 

การใช้ชีวิตด้วยการอดมื้อกินมื้อทำให้ซีน่าค่อยๆอ่อนแรงลง

 

แม้ว่าเธอจะเป็นเด็กสาวตัวน้อยที่อ่อนแอแต่ยังเล็ก แต่อาการของเธอก็อ่อนแอมากจนถึงขั้นผิดปกติ

 

ตอนที่หลงทาง ก็บังเอิญมาเจอกับหมอนี่

 

แม้ว่าเขาจะดูหดหู่หลังเสียสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและทรัพย์สินส่วนใหญ่ แต่ความทะเยอทยานอันแสนเยือกเย็นยังคงคุกกรุ่นในดวงตาของเขา

 

 

 

ฉันพยายามจะหนีแต่ก็ถูกจับได้อีกครั้ง

 

อย่างไรก็ตาม คาริ ได้ให้อาหารกับพวกลิซและคนอื่นๆพร้อมกับพาซีน่าไปหาหมอ

 

สาเหตุยังไม่แน่ชัดแต่อาจจะมีบางอย่างผิดปกติในอกของเธอ การกำจัดออกเป็นเรื่องยากและอาจทำให้มันลุกลามเป็นวงกว้าง และถึงจะมียาอยู่บ้าง แต่ก็ช่วยชะลอการลุกลามได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

 

ยิ่งไปกว่านั้น ยานั่นก็แพงเกินกว่าที่ฉันจะจ่ายไหว

 

　一คาริเองก็บอกว่ามีเพียงหนทางเดียว  

 

 

 

「ฉันมีความสัมพันธ์บางอย่างกับกิลด์ใต้ดิน เห็นได้ชัดว่ามีผู้บริหารรายใหญ่ที่สามารถใช้เวทย์รักษาชั้นสูงได้」

 

 

 

ตอนนั้นเองที่ฉันได้เห็นแสงแห่งความหวัง

 

อย่างไรก็ตามความสิ้นหวังก็มาเยือนในไม่ช้า

 

 

 

「ถึงแบบนั้นก็เถอะ ตัวเขาไม่ค่อยปรากฏตัวให้เห็นบ่อยนัก มีเพียงผู้บริหารระดับสูงคนเดียวที่ได้พบกับเขา」  

 

 

 

ดาริยังคงพูดกับลิซที่กำลังเศร้าต่อไป

 

 

 

「ดังนั้น จงใช้พลังของเธอเพื่อให้ฉันได้เป็นใหญ่ซะสิ」

 

「พลัง…？」

 

「ช่าย เธอไม่รู้สึกตัวเลยงั้นเหรอ」

 

 

 

คาริยิ้มอย่างเย็นชา

 

 

 

นี่คือเรื่องราวที่ผ่านมา

 

 

 

ระหว่างที่เธออาศัยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกพพร้า เงินจากตู้เซฟถูกขโมยไป และเด็กคนหนึ่งจากทีมของลิซกลายเป็นผู้ต้องสงสัย

 

ลิซที่เป็นผู้นำกลุ่ม กระโดดออกมาหยุดผู้ใหญ่ที่โกรธเกรี้ยว

 

หลังจากทะเลาะกันสักพักจู่ๆพวกผู้ใหญ่ก็เงียบและหยุด

 

 

 

คาริที่สังเกตเห็นเช่นนั้นก็ได้ตระหนักว่าเธอน่าจะเป็นพวก【ลูกครึ่ง】ซัคคิวบัส

 

เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นหลายต่อหลายครั้ง

 

หากใช้พลังนั้นได้ดี มันไม่ใช่ความฝันที่จะได้รับพลังอันมหาศาลและชดใช้ค่าเสียหายที่หายไป

 

พวกเขาเลยวางแผนลับๆ แต่ก่อนที่จะได้ลงมือ ก็เกิดเหตุเพลิงไหม้เลยทำให้ทุกคนกระจายหายไปหมด

 

 

 

เพื่อที่จะได้กลับมาอีกครั้ง ความแข็งแกร่งของลิซเป็นสิ่งจำเป็น

 

 

 

「ฉันตามหาเธอมาตลอด ฉันไม่สนใจเรื่องผู้อำนวยการอะไรนั่นแล้ว ฉันจะไปปกครองพวกใต้ดิน」

 

 

 

คาริพูดแบบนั้น

 

และลิซก็ไม่มีทางเลือก

 

จากนั้นก็ไปเก็บตัวที่ใต้ดินและฝึกใช้พลังของ【ซัคคิวบัส】จนอาเจียนเป็นเลือดหลายต่อหลายครั้ง ทั้งหมดก็เพื่อน้องสาวของฉัน

 

 

 

หลังจากเข้าร่วมกับกิลด์ใต้ดิน ฉันก็กลัวที่จะถูกหลอก ดังนั้นฉันเลยตามหาว่ามีฮีลเลอร์ที่สามารถรักษาอาการป่วยได้จริงรึเปล่า

 

แม้ว่าจะเป็นเรื่องยากที่จะหาเจอ แต่ดูเหมือนว่าจะมีคนที่ทำแบบนั้นได้จริงๆ

 

ในกรณีนี้เลยไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำมัน

 

 

 

แม้จะมีขีดจำกัดในการใช้พลังของ【ซัคคิวบัส】ภายในเวลาเดียวกันและระยะเวลาออกผลของมันก็ค่อนข้างไม่นานนัก แต่คาริก็ใช้พลังนั่นจนไต่เต้าขึ้นไปจนถึงตำแหน่งผู้บริหาร

 

อีกประการหนึ่งคือ หากได้รับตำแหน่งเป็นผู้บริหารชั้นสูงก็มีสิทธิ์ได้พบบุคคลนั้น

 

คาริบอกว่าถ้าทำแบบนั้นได้ เขาจะแนะนำให้รู้จักกับลิซ

 

เพราะแบบนั้นฉันจะช่วยซีน่าจากความเจ็บป่วยได้

 

 

 

「ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ……」

 

 

 

ลิซพึมพำกับตัวเองในความมืด

 

 

 

 ＋＋＋

 

 

 

พระอาทิตย์กำลังจะลอยขึ้นถึงกลางท้องฟ้า ส่องแสงแดดอันเจิดจ้าไปทั่วทั้งสลัม

 

มีกำหนดปล่อยตัวพวกกึ่งมนุษย์ในช่วงเที่ยงวัน

 

 

 

「อืม…ไม่คิดเลยว่าจะได้มาที่นี่อีก」

 

 

 

เวลานั้น

 

ลิซติดตามคาริไปยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

 

จากตำแหน่งนี้บนไหล่เขาสามารถมองเห็นวิวจากสลัมจากมุมสูงได้

 

 

 

มองเห็นได้ยาก และโดดเดี่ยวจากโลกภายนอก สามารถมองโลกข้างล่างได้ ลิซจำได้ว่าเธอเคยถามว่าทำไมเขาถึงสร้างที่แบบนี้บนไหล่เขา

 

 

 

นี่คือส่วนเล็กๆของชายผู้หมกหมุ่นจะเป็นผู้ครองสลัม

 

 

 

คาริคนนั้นกำลังถืออะไรบางอย่างที่เป็นทรงกระบอกในมือขวาของเขา

 

 

 

「มันคืออะไรคะ？」

 

「มีชายแปลกหน้าในกิลด์ที่เรียกตัวเองว่าไกด์ ได้เสนอขายสิ่งนี้ให้กับฉันมันคือ【กล้องส่องทางไกล】」  

 

 

 

เขาวางกล้องไว้ด้านหนึ่งตรงดวงตาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

 

「หากมีการระเบิดเกิดขึ้นก็ได้จัดเตรียมพวกลูกน้องที่ซ่อนอยู่แถวนั้นให้โจมตีในทันที」  

 

 

เสียงหัวเราะเบาๆหลุดออกมา

 

 

「ณ วันนี้ สลัมจะกลับมาวุ่นวายอีกครั้ง และฉันจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้บริหารชั้นสูง」

 

ลิซยังคงจ้องมองแผ่นหลังของคาริอย่างเงียบๆ เวลา ณ ตอนนั้นใกล้ถึงเที่ยงวันแล้ว

 

ตอนที่ 113　เบื้องหลัง

 

โซเฟีย ริงก้า ลีฟ ทั้งสามคนมารวมตัวกันที่ถนนหลังของสลัม

 

ไกล์ออนนั่งข้างๆโซเฟียในขณะที่ถูกมัดด้วยโซ่

 

 

 

「เมื่อแน่ใจว่าลูกน้องของฉันปลอดภัยแล้ว ฉันจะปล่อยแกไป」

 

「หืมมม……」

 

 

 

ไกล์ออนพยักหน้า และมีเสียงของชายคนหนึ่งตะโกนมา

 

 

 

「อาไอ้พวกนั้นกลับมาแล้วสินะ！」

 

 

 

พวกกึ่งมนุษย์ที่หายไปก็ปรากฏตัวขึ้นฝั่งตรงข้ามของถนน

 

ตามที่คาดการณ์ไว้ สภาพของพวกเขาดูอ่อนแรงแต่ไม่ได้บาดเจ็บรายแร้งอะไร

 

พวกกึ่งมนุษย์เข้ามาหาพวกเราด้วยฝีเท้าที่ไม่มั่นคง

 

 

 

「ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นไร สิ่งที่เกิดขึ้นเพราะเคลื่อนไหวไปตามใจหวัง เดี๋ยวเทศนาในภายหลัง」

 

 

 

เมื่อโซเฟียเรียกพวกนั้น พวกนั้นก็รีบกรูเข้ามาหาตรงหน้าเธอ

 

 

 

 

「นี่ สบายดีกันหมดเลยไม่ใช่เหรอไง?」

 

 

 

พวกนั้นวิ่งออกมาอย่างสุดแรงและเข้ามาหาเธอในคราวเดียว

 

 

 

「หัวหน้าาาาาาาาาาาาาาา！」

 

「เฮ้ย เฮ้ยเฮ้ย」

 

「ริงก้าคิดว่าพวกนั้นดูมีความสุขเกินไป」

 

「เฮ้ย พวกแก อย่าดีใจให้มันมากสิฟะ」

 

 

 

ทุกคนที่เข้ามากอด ริงก้า ลีฟ โซเฟีย ขยับเข้าหาพวกเธอ

 

อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ล้มลงเพราะโดนกระแทกศีรษะอย่างแรงด้วยฝ่ามือ

 

 

 

「อย่าพยายามทำพฤติกรรมแบบไอ้พวกผู้ใหญ่หัวงูสิฟะ」

 

「อย่าแตะต้องหัวหน้านะโว้ย」

 

「ข้าก็เข้าใจความรู้สึกที่อยากจะกอดนะ เพราะข้า ณ สวยเกินต้านไงล่ะ」

 

「พูดบ้าอะไรลีฟ……」

 

「ขอโทษทีพอดีมีความสุขเกินไปหน่อยจนไม่เห็นหัวพวกเธอน่ะ……」

 

 

 

ในขณะที่พวกกึ่งมนุษย์ต่างอธิบายในขณะที่เกาหัว เสียงหัวเราะก็ดังมาจากรอบข้าง

 

 

 

 ＋＋＋

 

 

 

ฉากอันเงียบสงบที่เกิดขึ้นในสลัม

 

ดาริ ที่มองจากไหล่เขา ขึ้นเสียงของเขา

 

 

 

「ทำไมวะ ทำไมกัน ทำไมมันถึงไม่ระเบิดตัวตาย」

 

 

 

เขาจ้องมองด้วยกล้องส่องทางไกล และมองดูลิซด้วยความโกรธ

 

 

 

「ลิซ แกให้พวกนั้นกินหินเวทย์ระเบิดเข้าไปจริงๆใช่ไหม？」

 

「ค่ะ ผู้อำนวยการคาริก็เห็นมันต่อหน้าต่อตาเลยนี่คะ」

 

 

 

ลิซพูดแบบนั้นในขณะที่เอาก้อนหินสีแดงจากกระเป่ษ

 

 

 

「ฉันมั่นใจว่าฉันเอาพวกนั้นให้พวกเขากินมันจนหมด」

 

 

 

ดาริจ้องเขม็ง

 

 

 

「อะไรน่ะ? นี่มัน……」

 

「เหมือนกับหินเวทย์ เรียกว่าผลไม้ฮารุรุ ตกอยู่เต็มภูเขาเลย มันเป็นอาหารที่สำคัญสำหรับพวกเราในช่วงเวลานั้น แต่คุณคงไม่เข้าใจเพราะไม่ได้สนใจอะไรแบบนั้นเลยนี่」

 

「……แกกกกกกกกก」

 

 

 

เสียงเย็นเฉียบหลุดรอดมาจากฝีปากของดาริ

 

 

 

「แกหลอกฉันเรอะ」

 

「ก็แบบนั่นแหละค่ะ」

 

「……เข้าใจแล้ว แกอยากจะลงโลงไวๆใช่ไหม」

 

 

ดาริหยิบมีดคมๆออกมาจากกระเป๋าเสื้อยกไปทางลิซแต่-

 

 

 

「นั่งซะ」

 

 

 

จากคำพูดของลิซ เข่าของดาริก็ล้มลง

 

เขาคลานอยู่บนพื้นลืมตาตื่นด้วยความตกใจ

 

 

 

「นี่มัน……」

 

「ก็อย่าที่คุณพูดนั่นแหละ คุณหวังพึ่งพลังของฉันมาตลอด แต่ในขณะเดียวกันก็ระมัดระวังไม่ให้ฉันเล่นงานสวนกลับด้วยการรักษาระยะห่างตลอดเวลาและไม่เคยปล่อยมีดออกจากมือเลยสักครั้ง ทั้งเชื่อมั่นในความสำเร็จและไม่รู้สึกสำนึกผิดเลยแม้แต่น้อย」

 

 

 

มีบาดแผลเล็กๆที่มือซ้ายของดาริ

 

 

 

「นี่แกตลบหลังฉันยังงั้นเรอะ……」

 

「ใช่ ฉันสามารถควบคุมเลือดได้ในเวลาไม่นานมากนัก เพียงไม่กี่ชั่วโมงกว่าเลือดจะกลับไปทำงานดั่งเดิม และเนื่องจากคุณเองก็ไม่สามารถขึ้นเป็นผู้บริหารใหญ่ได้ ก็คงช่วยซีน่าไม่ได้เช่นกัน ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องยากที่ฉันต้องขึ้นเป็นผู้บริหารใหญ่ด้วยตัวเองก็เถอะนะ」

 

 

 

ลิซรู้ว่าพลังนี้สามารถอาศัยอยู่ในโลกใต้ดินได้เพราะความฉลาดแกมโกงของดาริ

 

ดังนั้นแม้ว่าจะจัดการดาริที่นี่ ซีน่าก็ไม่รอดอยู่ดี

 

 

 

「แต่ว่าแกหักหลังฉัน」  

 

「ฉันคงไม่สามารถติดตามคุณได้อีกต่อไปแล้ว….เพราะคุณนะใช้งานไม่ได้เลยสักนิดเดียว」

 

「……」

 

 

 

ความเงียบที่เกิดขึ้นถูกทำลายด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ

 

ดาริเป็นผู้ที่หัวเราะออกมา

 

 

 

「ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ฉันคิดว่าน่าจะใช้ได้มากกว่านี้สักหน่อย แต่มันก็ล้มเหลว」

 

「……！」

 

 

 

ดาริฟันข้อมือข้างซ้ายทิ้งด้วยมีดที่ถืออยู่

 

 

 

「อะไรนะ？」

 

 

 

หลังจากที่เลือดสีแดงกระจายเหมือนน้ำพุ เนื้อก็ลอยออกมาจากผิวที่ถูกตัด

 

มันบิดตัวไปมาจนกลายเป็นมืออีกครั้ง

 

หลังจากกำนิ้วบิดไปมาเล็กน้อย ดาริก็ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

 

 

 

「ตอนนี้เลือดของแกที่ผสมอยู่ไม่สามารถควบคุมฉันได้อีกต่อไป」    

 

「หมายความว่าไง……？」

 

 

 

ดาริเตะท้องของลิซที่ล้มลง ทำให้เธอร้องครวญคราง

 

 

 

「ฮะฮะฮะ ฉันจะบอกอะไรดีๆให้นะลิซ จริงๆแล้วฉันเคยเจอเขาครั้งหนึ่งตอนที่ฉันขึ้นเป็นผู้บริหาร」

 

「หะ？」

 

 

 

มีเพียงผู้บริหารชั้นสูงเท่านั้นที่จะเข้าพบได้ มันไม่ใช่แบบนั้นเหรอ

 

 

 

「แม้ว่าเราจะไม่ได้พบกันโดยตรง แต่ก็ได้ฟังเสียงจากฉากกั้น นั่นคือตอนที่ได้ปรึกษากับเขา」

 

「……」

 

「แล้วเรื่องน้องสาวของแกใช่ไหม? ไม่เลย ฉันไม่ได้พูดออกไปสักนิด เพราะมันไม่เกี่ยวอะไรกับการเสริมพลังอำนาจของฉันให้แข็งแกร่งขึ้นเลยยังไง ในโลกใต้ดินมีเทคโนโลยีล้ำสมัยอยู่มากมาย」

 

 

 

ดาริพูดราวกับสอนเด็กให้รู้ถึงความต่างชั้น

 

 

 

「อย่างที่แกพูดนั่นแหละ ฉันกังวลว่าเมื่อไหร่ฉันจะโดนแกสลัดหาง นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าฉันโหยหาความแข็งแกร่งให้กับตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งแก เพื่อให้ทัดเทียมกับผู้บริหารท่านอื่นๆได้」

 

 

 

สายตาเย็นชาจ้องมองลงมาจากเบื้องบน

 

 

 

「ผู้บริหารส่วนใหญ่ก็ยินดีรับฟัง มีโครงการวิจัยของ【ไกด์】และเขาได้ทำการปลูกเซลล์ที่จะงอกใหม่ได้ในตัวฉัน ฉันก็ลงเอยด้วยการมอบเงินทั้งหมดที่แกทำงานอย่างหนักเพื่อพยายามรักษาน้องสาวของแกไงล่ะ」

 

「……หะ」

 

 

 

ทันใดนั้นแขนสองข้างทะลุชุดสูทและงอกออกมาจากด้านหลังดาริ

 

กล้ามเนื้อโปนขึ้นกระเพื่อมอย่างกับเป็นลางร้าย แขนของเขามีหยาดเลือดสีแดงๆหยดลงมา หยิบเศษไม้หนาๆที่วางอยู่บนซากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าขึ้นมา

 

 

 

「ลิซ ฉันน่ะไม่เคยลดความระมัดระวังตัวกับแกเลย แต่เมื่อแกเหลี่ยมใส่ฉัน ฉันก็คงไม่ต้องแคร์แกอีกต่อไป」

 

 

 

ดาริ เข้าใกล้พร้อมกับถอนหายใจ

 

 

 

「มันเจ็บปวดเหลือหลาย ที่ฉันต้องเคลื่อนไหวด้วยตัวเอง แกนี่มันโง่เง่าจริงๆ ถ้าตามติดฉันก็คงฝันหวานไปอีกนาน」

 

「หนอยแน่ แกกกกกกกกกกกกกก……」

 

 

 

ลิซเช็ดหน้าแล้วลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ

 

ท้องของฉันเจ็บจากการถูกเตะ ยังคงมีบางสิ่งที่เงียบสงบอยู่ข้างใน

 

 

 

「แต่เมื่อฉันมาที่นี่เมื่อวันก่อน ทำให้ฉันจำได้ว่า」

 

「จำได้งั้นเหรอ？」

 

「เซนอสจังบอกว่าตอนที่ฉันอาศัยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าฉันคือพี่สาวของทุกคน」

 

「……」

 

 

 

ลิซหันไปทางดาริที่กำลังแบกเศษไม้อย่างเงียบๆ

 

ถึงแม้จะยากจน แต่ก็มีทิวทัศน์ของความมีชีวิตชีวา

 

ไกลออกไปมีคลินิกที่สร้างขึ้นตรงหัวมุมของเมืองที่ล่มสลาย

 

 

 

「เมื่อฉันแทรกซึมเข้าไปในบ้านของเซนอสจัง ฉันคิดว่ามันสนุกกว่าชีวิตที่ใช้อยู่ตอนนี้เป็นหลายเท่า ไม่หรูหราแต่ก็มีลูกค้าเข้ามาทำให้คึกคัก」

 

 

 

ลิซสูดหายใจเข้าแรงๆ

 

 

 

「ฉันคิดมาโดยตลอดว่าทุกอย่างจะโอเคถ้าซีน่าได้รับการช่วยเหลือ แต่ตอนนี้――」

 

 

 

ฉันกลืนคำพูดลงไปและมองสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ถูกไฟไหม้

 

 

 

「ฉันน่ะ เป็นพี่สาวของทุกคนยังไงล่ะ」  

 

「แล้วใครจะสนกันฟะ」  

 

 

 

ลิซประกาศดับดาริที่ดูหงุดหงิด

 

 

 

「เราจึงต้องปกป้องสถานที่ของทุกคน ฉันไม่อยากให้แกมาพรากสถานที่สำคัญของพวกเราไป」

 

「ให้ตายเหอะ มันน่าสมเพช ฉันนี่แหละที่จะกำจัดอุปสรรคทุกอย่างในโลกใบนี้」

 

 

 

ดาริยกเศษไม้ขึ้นแล้วเขวี้ยงมันไปที่หัวของลิซ

 

ฉันต้องหลบแล้ว

 

หัวของฉันสั่งการแบบนั้น แต่ร่างกายของฉันไม่ขยับ

 

ลิซหลับตาลงตามสัญชาตญาณ

 

แต่ว่า――

 

 

 

ช่วงเวลาแบบนั้นมันไม่ได้มาเพราะโชคช่วย

 

เมื่อฉันลืมตาตื่นขึ้นด้วยความกลัว

 

มีชายคนหนึ่งปรากฏตัวต่อหน้าฉัน

 

เขามีสวมชุดคลุมสีดำและมีผมสีดำสนิท

 

มันคือแผ่นหลังของเพื่อนสมัยเด็กของฉันซึ่งสูงกว่าฉันไปแล้ว

 

 

 

「ดีใจจริงๆที่มาทันเวลา โชคดีที่ใช้【เสริมพลังขา】จนมาถึงได้ทันเวลา」

 

「เซนอสจัง ทำไมกัน？」

 

「ไว้คุยกันทีหลังนะ」

 

 

 

หลังจากตอบเบาๆ เซนอสก็ก้าวไปข้างหน้าทางดาริ

 

 

 

「อย่างไรก็ตาม พี่ลิซน่ะปกป้องพวกพ้องของผมจนต้องมาเสี่ยงอันตรายเองแบบนี้ใช่ไหมล่ะ」

 

 

 

　ในฐานะพี่สาว

 

 

 

ฉันมักจะโกรธออกนอกหน้าแทนเด็กๆคนอื่นอยู่เสมอและปกป้องพวกเขา

 

อย่างไรก็ตาม เด็กหนุ่มในสมัยนั้น ตอนนี้เป็นฝ่ายปกป้องฉันแล้ว

 

เซนอสพูดขณะหันไปทางด้านข้าง จนเห็นภาพเก่าๆซ้อนทับกัน

 

 

 

「คราวนี้ถึงคราวของผมจะต้องปกป้องพี่แล้ว พี่ลิซ」

 

ตอนที่ 114　เผชิญหน้าและศึกตัดสิน【บทเริ่ม】

 

ออกจากสลัม ขึ้นไปบนไหล่เขาไปทางทิศตะวันตก

 

 

 

ที่ซากปรักหักพังของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ถูกไฟไหม้เซนอสเผชิญหน้ากับชายผู้เป็นผอ.ของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

 

ตรงหน้ามีแขนที่งอกออกมาซึ่งขนาดไม่เท่ากันเลยสักเล็กน้อย แขนยื่นออกมาจากหลังของเขา

 

 

 

「ท้ายที่สุดแล้ว มันเป็นความบังเอิญที่ชั้นบังเอิญมาเจอแกที่นี่」  

 

「แกเป็นใคร」

 

 

 

ดาริขมวดคิ้ว

 

 

 

「ห๊ะ? นี่สมองเพี้ยนจนจำชั้นไม่ได้แล้วงั้นเหรอ ชั้นเองก็อยู่ที่นี่มาระยะหนึ่งแล้วนะ」  

 

 

 

แม้ว่าลิซจะเอ่ยชื่อเซนอสก็ตาม

 

 

 

「อืม เป็นสมาชิกของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้างั้นเหรอ? ฉันจำได้เฉพาะพวกที่ใช้งานได้เท่านั้น――」

 

 

 

กำลังจะพูดแบบนั้น ดาริเองก็สังเกตเห็นเซนอส

 

 

 

「เสื้อคลุมสีดำ เข้าใจแล้ว แกนั่นเองเหรอที่เป็นฮีลเลอร์เจ้าปัญหา ช่างน่าตลกเสียงจริง ผู้คนคิดว่าแกเนี่ยนะเป็นผู้ปกครองสลัม」  

 

「ไม่ล่ะ พวกแกเข้าใจผิดกันไปเองทั้งนั้น……」

 

「ขอโทษนะ……」

 

 

 

ด้วยเหตุผลบางอย่างลิซจึงขอโทษ

 

 

 

「การเป็นฮีลเลอร์แล้วทำเก่งงั้นเหรอ? เห็นว่าลิซล้มเหลวในการทำให้แกเป็นทาส」

 

「มันไม่เหมือนกันเลยสักนิด ชั้นไม่ได้ถูกบงการ มันเป็นธรรมชาติของฉันที่จะหลีกเลี่ยงสิ่งที่ลำบากให้มากที่สุด แต่คราวนี้ชั้นจะทำมันด้วยความคิดริเริ่มของตัวเองซึ่งหาได้ยากมากเลยล่ะ」

 

「มันคงเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ」

 

 

 

ดาริหยิบเศษไม้ที่แข็งแรงขึ้นมาด้วยแขนข้างหลัง

 

แขนทั้งสองข้างที่อยู่ด้านหลังแกว่งไปรอบๆได้อย่างง่ายๆ

 

 

 

「แล้วเป็นฮีลเลอร์แค่นี้ จะทำอะไรได้บ้าง？」

 

「ก็นั่นสินะ ชั้นเองก็เป็นเพียงฮีลเลอร์ธรรมดาทั่วไป ชั้นไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้ และชั้นก็ไม่ชินกับการต่อสู้จากแนวหน้าด้วย」

 

「……อยากจะพูดอะไร？」

 

「ชั้นก็แค่จะมาตอบแทนบุญคุณพี่ลิซ ไม่ใช่ว่ามีการแค้นเคืองเป็นการส่วนตัวต่อแกเลย อืม เอาจริงๆก็มีนิดหน่อย」  

 

 

 

หากคุณลองคิดดู สถานการณ์เลวร้ายที่ที่มันทำให้พี่ลิซต้องเป็นแบบนี้

 

 

 

「แต่เพราะแกปล่อยพี่ลิซแล้ว ถ้ายอมกลับไปโลกใต้ดินเงียบๆชั้นก็จะปล่อยแกไป ชั้นไม่อยากจะเอาจริงสักเท่าไหร่」

 

「ขอปฏิเสธ อย่ามาออกคำสั่งกับฉัน ถ้าแกเป็นเด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของฉัน ก็เคารพฉันในฐานะผู้อำนวยการสิวะ」

 

「น่าเสียดาย ที่ชั้นเคารพใครไม่เป็นนอกจากอาจารย์ของตัวเอง แถวนี้มีผู้ใหญ่ใจดีคนไหนน่าเคารพนอกจากพี่ลิซงั้นเหรอ」

 

 

 

ดาริหยุดและสบัดผมกลับไปโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ

 

 

 

「เซนอสงั้นเหรอ แกเองสินะที่ไม่ชอบโผล่ตัวออกมา」

 

「ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆชั้นเองก็ด้วยวะไอ้ดาริ」

 

「โดยเฉพาะอย่างยิ่งเฉพาะแกน่ะ ฉันไม่คิดเลยว่าทุกคนจะต้องวุ่นเพราะแกไปหมด ไม่ต้องพูดถึงใบหน้า ชื่อ หรือแม้แต่การดำรงอยู่ แค่มีแกอยู่ก็ทำให้โลกใต้ดินสั่นสะเทือนไปทั่วหน้าหมดแล้ว」

 

 

 

น้ำเสียงของเขาลดต่ำลง แต่ดาริก็ก้มหน้าลงเล็กน้อย

 

 

 

「กล่าวอีกนัยหนึ่ง ฉันไม่มีความตั้งใจจะปล่อยให้แกกลับบ้านไปแบบมีชีวิต」

 

「พี่ลิซถอยไปก่อนนะ！」

 

 

 

ขณะที่ลิซถูกสั่งให้ถอยไปด้านหลัง เขาถูกแรงกระแทกบางอย่างโดนศีรษะ

 

เซนอสหันหลังกลับไปโดนเศษไม้ที่กระแทกหัวของเซนอสจนแตกกระจาย

 

 

 

「หืม？」

 

 

 

ดาริขมวดคิ้วเล็กน้อย

 

 

 

「เห้ยไม่เป็นไรเลยเหรอวะ? หมายความว่ายังไง? แกไม่ใช่ฮีลเลอร์จริงๆใช่ไหม?」

 

「ชั้นเป็นเพียงฮีลเลอร์」

 

「ไม่มีทางที่เวทย์รักษาจะทำให้ไม่เกิดอาการบาดเจ็บอะไรเลย หรือว่าแกใช้เวทย์ป้องกันด้วยงั้นเหรอ」

 

 

 

ดาริหยิบเศษไม้และขว้างใส่รัวๆ

 

หลีกเลี่ยงบางอย่าง ใช้มือจับบ้าง แล้วเซนอสก็ไม่ได้รับดาเมจเลยแม้แต่น้อย

 

อย่างไรก็ตาม แรงกระแทกถูกส่งไปยังร่างกายไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะรับดาเมจต่อไปโดยไร้สติ

 

　แต่――

 

 

 

「ชั้นจำได้เมื่อตอนเด็กแกก็เคยทำแบบนี้กับพวกชั้น โดนไม้กระแทกแรงๆอย่างต่อเนื่องมันส่งผลกระทบต่อสุขภาพจิต ชั้นเองก็ต้องสวนบ้างสินะ」  

 

 

 

　ーー【เสริมพลังขา】。

 

แสงสีอ่อนๆโอบล้อมขาของเซนอส เขาใช้เวทย์เสริมพลังเพื่อปิดระยะห่างระหว่างเขากับคู่ต่อสู้ทันที จากนั้นจึงปล่อยหมัดที่เสริมพลังเพิ่มขึ้น

 

 

 

「อ๊ากกกกกกกกกกก」

 

 

 

ดาริหลบออกแต่ยังไงหมัดก็ฟาดเข้าที่ไหล่

 

ถึงกระนั้นมันก็ได้ผลและดาริก็ต้องกระโดดถอยกลับ

 

เขาจับไหล่ของชั้นต่อ

 

 

 

「เอาล่ะมันหมายความว่ายังไง แกใช้เวทย์เสริมพลังกายได้ แกเป็นตัวอะไรกันแน่?」

 

「นั่นเป็นเหตุผลที่ชั้นบอกว่าเป็นเพียงฮีลเลอร์ไงล่ะ」

 

 

 

ลองคิดดูว่าที่นี่มีแต่ผู้ใหญ่เท่านั้นที่ไม่ฟังเด็ก

 

 

 

「อืม มีฮีลเลอร์แบบนี้ด้วยเหรอ? แกเป็นตัวอะไรกันแน่?――」

 

 

 

หลังจากพูดอย่างงั้น ดาริก็เบิกตากว้างราวกับว่าเขาสังเกตเห็น

 

 

 

「เข้าใจแล้ว ฉันจำแววตาที่มุ่งมั่นนั้นได้ แกเป็นเด็กที่ขโมยเงินจากตู้เซฟฉันได้ไหม」

 

「ในที่สุดก็จำชั้นได้แล้วสินะ เอาจริงๆชั้นก็ไม่อยากให้แกจำชั้นได้ด้วยซ้ำ อีกอย่างชั้นถูกใส่ความโว้ย」

 

「ใส่ความงั้นเหรอ」

 

「ดังนั้นฟังชั้นซะ」

 

 

 

　จ๊ากกกกกกกกก！

 

เมื่อดาริคำรามออกมา แขนอีกสองข้างก็ยื่นออกมาจากหลังของเขา และขาของเขาก็หนาขึ้นเป็นสองเท่า

 

ทันทีที่หมอนั่นเตะพื้นด้วยแขนหลังอย่างรุนแรง ก้อนหินก็ระเบิดและปลิวไปด้วยความเร็วเสียง

 

 

 

「เห้ย นั่นอะไร……？」

 

 

 

เซนอสประสานมือของเขาทันทีและเปิดใช้งานเวทย์ป้องกัน

 

คลื่นกระแทกอันรุนแรงสั่นสะเทือนชั้นบรรยากาศ

 

แขนทั้งสองนั้นพันกันขณะที่พวกเขาวิ่งเข้าไปในป่า

 

 

 

「ลบล้างได้งั้นเรอะ！」

 

 

 

แขนทั้งหกของดาริ โจมตีอย่างดุเดือด ล้มต้นไม้หลายต้น

 

ชั้นใช้เวทย์ป้องกันเพื่อปกป้องมัน แต่ชั้นไม่เห็นโอกาสที่ชนะเลยหากชั้นดำเนินต่อไปอย่างที่เป็นอยู่นี้

 

อย่างไรก็ตาม มีข้อจำกัดว่าเวทย์ประเภทต่างๆไม่สามารถใช้พร้อมกันได้

 

ข้อผิดพลาดในการเปลี่ยนใช้เวทย์แต่ละอย่างอาจทำให้ถึงชีวิตได้

 

 

 

「【มีดผ่าตัด】」

 

 

 

เซนอสใช้ประโยชน์จากช่วงเวลานั้นเปิดใช้งานเวทย์โดยเฉือนแขนข้างหนึ่งของเขาออก

 

　แล้ว――

 

 

 

「หาาาาาาาาาาาาา」

 

 

 

ทันทีที่ดาริมองตาแทบหลุดออกจากเบ้า แขนของเขาก็งอกขึ้นมาใหม่อีกครั้งจากต้นและก็เริ่มโจมตีต่อ

 

ทั้งสองกระโดดเข้าไปในป่าอีกครั้งและกลับไปยังที่ซึ่งซากของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ายังคงอยู่

 

เซนอสเกาหัวขณะหายใจเข้าลึกๆ

 

 

 

「อย่าทำให้มันเละนักสิ ไม่สงสารเหล่าเด็กๆที่หลับไหลอยู่ที่นี่บ้างรึยังไงกัน」

 

「ฉันไม่สน สักวันหนึ่งที่ฉันได้เป็นราชันย์ ยังไงก็ต้องพังมันทิ้งลงอยู่แล้ว」

 

「เฮ้อ ก็อย่างงี้แหละหมอนี่พูดอะไรไปก็ไม่ฟังเลยงั้นสินะ」

 

「เซนอสจัง ดาริบอกว่าเขามีเซลล์บางอย่างที่สามารถทำให้ฟื้นฟูร่างกายได้ตลอดเวลา」

 

 

 

ชั้นได้ยินเสียงลิซจากด้านหลัง

 

 

 

「เซลล์ที่สร้างอวัยวะขึ้นมาใหม่ได้ตลอดเวลางั้นเหรอ เข้าใจแล้ว……」

 

 

 

เซนอสย่อตัวลงเล็กน้อย

 

ลมกรรโชกแรงพัดผ่านทั้งสอง

 

เมื่อเวลาผ่านไป ผู้ที่เคยครองดินแดนกับผู้ที่ถูกปกครองต่างพยายามตั้งหลักในการต่อสู้ครั้งนี้

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 115　เผชิญหน้าและศึกตัดสิน【บทสรุป】

 

ที่ซากปรักหักพังของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเซนอสกำลังเผชิญหน้ากับผอ.สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

 

 

 

「ฮึ่บ！」

 

 

 

เพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีของดาริ เซนอสจึงได้ฟันแขนของเขาด้วย【มีดผ่าตัด】

 

 

「เหอะ ไม่ว่าแกจะทำสักเท่าไรมันเปล่า――」

 

 

 

เซนอสยกมือขวาของเขาไปที่คู่ต่อสู้และยิ้มออกมา

 

 

 

「【ไฮ ฮีล】」

 

「หะ？」  

 

 

 

แสงสีขาวเข้ามาพันกับแขนของดาริที่ถูกตัดออกไป

 

ด้วยพลังแห่งการรักษาอันน่าทึ่ง แขนที่หายไปถูกสร้างขึ้นมาใหม่ในทันที

 

 

 

「หะ ฟื้นฟูให้ฉันงั้นเหรอ แกคิดจะทำอะ――」  

 

 

 

ขณะที่ดาริพูด แขนที่หายดีของเขาก็เริ่มขยายออกไปอีก

 

มันเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวและสามเท่าอย่างรวดเร็ว

 

 

 

「ไม่นะ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก」

 

「เวทย์แห่งการรักษาคือเวทย์ช่วยฟื้นฟูเซลล์ที่เสียหาย โดยปกติ มักใช้ฟื้นตัวกับเซลล์ที่ตายไปแล้ว แต่หากเซลล์ของแกที่ฟื้นตัวได้ตลอดเวลามันจะเป็นการเร่งไงล่ะ――」

 

 

 

เซนอสเดินต่อไปขณะยกมือขวาขึ้นต่อหน้าชายคนนั้น

 

 

 

「แต่สิ่งที่ฝังอยู่ในตัวแก ก็คือเซลล์เนื้องอกบางชนิด ความแตกต่างระหว่างเซลล์เนื้องอกกับเซลล์ปกติแกรู้รึเปล่าว่ามันคืออะไร?นั่นก็คือการแพร่พันธุ์ของมันยังไงล่ะ มันจะลุกลามไปทั่วอย่างไม่สิ้นสุด」

 

「เกิดบ้าอะไรขึ้น」

 

「กล่าวอีกนัยหนึ่งถ้าชั้นใช้เวทย์รักษาเร่งการเจริญเติบโตของเซลล์เนื้องอก มันก็จะเติบโตไร้ที่สิ้นสุดยังไงล่ะแกก็จะกลายเป็นเพียงก้อนเนื้อที่ฆ่าไม่ตาย」

 

「ว่าไงนะ」  

 

 

 

แขนของดาริยังคงงอกต่อไปเรื่อยๆ

 

ดาริพบว่าไม่สามารถควบคุมได้ ดังนั้นเลยตัดมันทิ้งไป

 

เซนอสจึงร่ายเวทย์รักษาซ้ำอีกครั้ง

 

 

 

「ไม่ หยุดนะโว้ยยยยยย!」

 

「ไม่หยุดหรอก ก็ชั้นเป็นฮีลเลอร์นี่น่า ชั้นจะรักษาแผลให้」

 

「แกกกกกกกกกกกกกกกกกก」

 

 

 

แม้ว่าดาริจะตัดเซลล์ที่บวมออก แต่เขาก็เริ่มโจมตีมั่วซั่ว

 

ในขณะที่เกิดการปะทะกัน เขาเปลี่ยนไปใช้เวทย์ป้องกัน และเมื่อเห็นช่องว่างก็จะกลับมาใช้เวทย์รักษา

 

ฟื้นตัว การสั่นสะเทือน คลื่นกระแทก ผิวสัมผัส

 

บนเวทีของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ถูกทิ้งมีเสียงแห่งการทำลายล้างเกิดขึ้นและแสงสีขาวสว่างเจิดจ้า

 

 

 

「นี่มันบ้าอะไรเนี่ย……」

 

 

 

ลิซที่คุกเข่าลงจ้องมองภาพตรงหน้า

 

ดาริที่คร่ำครวญถูกห้อมล้อมไปด้วยแสงสีขาวอันอบอุ่น

 

 

 

「อย่ามาดูถูกฉันนะโว้ยยยยยยยยยย」

 

 

 

ดาริเหวี่ยงแขนที่งอกมานับไม่ถ้วนไปรอบๆเหมือนเด็กๆ อย่างไรก็ตาม เมื่อแขนขยายใหญ่ชึ้นและบวมเต่ง มันก็ยากเกินควบคุม และพวกมันก็พันกันจนไม่สามารถขยับได้

 

 

 

「ครั้งหนึ่งชั้นเคยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ถูกแกกดขี่มาคลอด」

 

「งั้นเหรอ ฉันเองก็ด้วยแหละถูกบังคับมา」

 

 

 

ความสามารถในการฟื้นฟูมันเริ่มจะค่อยๆลดลงทีละเล็กทีละน้อยอย่างแน่นอน บางสิ่งที่ถูกฝังอาจจะไม่ใช้เซลล์เนื้องอกแบบสมบูรณ์

 

เมื่อมาถึงจุดหนึ่ง ก็ถึงคราวปิดเกม

 

 

 

「ฉันคุมตัวเองไม่ได้แล้ว คุมไม่อยู่แล้ว」

 

「น่าเสียดายนะ ดาริ」

 

 

 

เซนอสลดคิ้วลงเล็กน้อย

 

 

 

「แกน่ะไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของคนที่ถูกกดขี่เลยสักนิด」

 

 

 

แขนนี่พองออกหลายครั้งและถูกตัดออกซ้ำไปซ้ำมา งอกขึ้นมามากมายขึ้นไปอีก ตรงนั้นเหลือแต่ซากของชายที่ผอมแห้งไร้ซึ่งพลังแห่งการฟื้นฟูไปแล้ว

 

เซนอสหยุดร่ายเวทย์รักษาและก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับถอนหายใจ

 

 

 

「อย่าเข้ามา……」

 

 

 

ดาริก้าวถอยไปด้านหลังชี้มือขวาไปข้างหน้าแล้วพูดออกมา

 

 

 

「ถูกต้อง ฉันจะจ้างแกเป็นลูกน้องฉัน ฉันจะเลี้ยงดูปูเสื่อแกอย่างดี ฉันจะเป็นราชันย์ของแก――」

 

「ขอปฏิเสธ」

 

「อั่ก」

 

 

 

หมัดขวาของเซนอสเจาะตรงกลางอกดาริ

 

 

 

「ตอนนี้แกหลอกใช้พี่สาวของชั้น」

 

「เดี๋ยวก่อน—————-อ๊อก」

 

 

 

ดาริสำลักเสียงดังหลังจากโดนหมัดถัดไป

 

 

 

「ณ ตอนนี้มันถึงคราวของชั้น คราวที่ชั้นจะได้สะสางหนี้แค้นของชั้นที่มีกับแก แกที่ทำโทษชั้นโดยไม่มีเหตุผล และกล่าวหาว่าร้ายชั้น」

 

 

 

ขณะที่กำลังเดินโซเซ ดาริยกมือไหว้ราวกับจะอ้อนวอน

 

 

 

「เอ่อ ฉันเข้าใจแล้ว มันไม่ดี เพราะงั้นหยุด――อ่ออก」

 

「คราวนี้คือของมาร์คัส」

 

「ห๊ะ？　รอก่อน ยังมีอีกกี่คน?」

 

「แกจำไม่ได้งั้นเหรอว่ามีกี่คน ลอกงนึกดูสิไอ้เวร？」

 

「เฮ้ย เฮ้ย รอก่อน」

 

「ส่วนของเอมิล ส่วนของลอมบาร์ด ส่วนของแอชลีย์ ส่วนของคูจา ส่วนของเวริตต้า และ――」

 

 

 

หมัดที่ยกขึ้นถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีขาว

 

 

 

　――【เสริมพลังแขน】。

 

 

 

「สำหรับเด็กๆทุกคนที่แกจับมาเพื่อทรมานยังไงละโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย」  

 

「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！」

 

 

 

ร่างของดาริลองไปข้างหลังด้วยหมัดตรงอันทรงพลัง และเขาก็ปลิวเข้าไปในซากปรักหักพักของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

 

 

 

「แกกล้าล้อเลียนฉันงั้นเรอะ……」

 

「ดาริ ความฝันของแกจบลงที่นี่แหละ」

 

 

 

สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ถูกไฟไหม้

 

และตอนนี้ก็สูญเสียความร่วมมือจากพี่ลิซ ร่างกายที่แข็งแกร่งกลับทรุดโทรมจนดูไม่ได้ ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว

 

 

 

「……ช่างงี่เง่าซะจริง」

 

 

 

ดาริยังคงลุกขึ้นและหอบหายใจโรยริน

 

อย่างไรก็ตามเสียงนั้นก็พูดไม่จบและหายไปในอากาศ

 

เซนอสมองดูดาริที่ทรุดตัวลง

 

 

 

「อย่างไรก็ตาม ในฐานะเด็กที่หลุดพ้นจากที่นี่ได้ตอนนี้ชั้นมีความสุขมาก――」

 

 

 

เขาหันสายตามองไปยังสลัมที่แผ่ขยายออกไปบริเวณตีนเขาและเมืองที่ล่มสลายซึ่งไกลออกไป

 

 

 

「ตอนนี้ชั้นใช้ชีวิตอย่างสนุกสนาน」

 

「……」

 

 

 

ดาริลืมตาขึ้นด้วยความประหลาดใจ

 

เซนอสลงจากภูเขาพร้อมกับลิซ

 

 

 

「……」

 

 

 

ดาริที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังเฝ้ามองท้องฟ้า

 

ร่างกายไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ข้อต่อได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง

 

อย่างไรก็ตาม ภายในร่างของเขากลับรู้สึกอบอุ่น บางทีเพราะถูกอาบด้วยเวทย์รักษาเกือบตลอดเวลา

 

 

 

　――ชั้นเป็นฮีลเลอร์ เพราะงั้นชั้นจะรักษาทุกคน

 

 

 

คำพูดของเซนอสยังดังก้องอยู่ในหูเขา

 

ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าจนว่างเปล่า ลมที่พัดผ่านภูเขาช่างอ่อนโยน แดดเองก็อบอุ่น

 

จู่ๆก็มีเงาปรากฏขึ้น

 

 

 

「หวา นั่นเป็นเรื่องน่าอายเลยนะเซนอสเองก็เป็นตัวเองหลักในงานนี้อีกแล้วงั้นเหรอ」

 

 

 

เมื่อเงยหน้าก็เห็นชายคนหนึ่งนุ่มห่มชุดสีน้ำตาลเข้ม จ้องมองไปยังดาริ

 

 

 

「เอ่อ、【ไกด์】งั้นเหรอ……」

 

 

 

เขาคือบุคคลที่ครั้งหนึ่งผ่าตัดเซลล์นี่ให้กับเขาและแนะนำให้ดาริขึ้นปกครองสลัมแห่งนี้

 

มีข่าวลือว่าเขาหายตัวไปหลังจากเหตุการณ์โกเลมในสลัมครั้งนั้น

 

 

 

「มาทำอะไร……」

 

「ก็มาเก็บตัวอย่างอีกทั้งกระบวนการประมวลผลก็ยังอยู่ในการสอบสวนของผู้บริหารชั้นสูง」

 

「ว่าไงนะ……」

 

「แม้ว่าแกจะเน่าเฟะแค่ไหนก็ตาม แต่ก็เป็นถึงผู้บริหารกิลด์ใต้ดิน มันไม่เหมาะสมเลยที่จะมาทำงานล้มเหลวแบบนี้ เฮ้อ เสียหมากฟรีไปอีกหนึ่ง」

 

「รอ เดี๋ยว….」

 

 

 

　【ไกด์】มองไปรอบๆสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอย่างไม่สนใจ

 

 

 

「อย่างไรก็ตาม นายเหนือหัวสั่งว่าสถานที่แห่งนี้มันเน่าเฟะเหลือเกิน」

 

「ทำไมผู้บริหารชั้นสูงถึง……」

 

「ไม่รู้เรื่องเลยรึไง แม้แต่ผู้บริหารชั้นสูงก็มาจากที่นี่ทั้งนั้น」

 

「หะ……」

 

 

 

【ไกด์】พูดอย่างสนุกสนานแต่ดาริกลับตกใจ

 

 

 

「ก็ไม่เป็นไรยังไงก็ต้องบอกลาแกอยู่ดี ชั้นขอโทษที่ต้องให้มายังสถานที่น่าเบื่อแบบนี้」

 

「อย่ามาพูดบ้าๆ ที่นี่ไม่ใช่….」

 

 

 

　มันเป็นปราสาทของฉัน――

 

เขาไม่สามารถพูดมันจนจบได้

 

 

 

เมื่อสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าถูกจัดตั้งขึ้น

 

ช่วงเวลาสั้นๆก่อนที่นิสัยซาดิสม์และความปรารถนาที่จะควบคุมได้ขยายใหญ่ขึ้น

 

ดาริรู้สึกเหมือนว่าเขาได้ยินเสียงสุดท้ายในช่วงเวลาของชีวิตคือเสียงหัวเราะของเหล่าเด็กๆที่จากไปแล้ว

 

 

 

　＋＋＋

 

 

 

ลิซซึ่งลงมาจากภูเขาหลังการสู้กับดาริถามเซนอสอย่างลังเล

 

 

 

「แล้วทำไมเซนอสจังถึงมาอยู่ที่นี่？」

 

「อา ก็ได้ยินเรื่องราวทุกอย่างมาจากชายที่ชื่อไกล์ออนน่ะ」

 

「ไกล์ออนเหรอ……？」

 

「ผมบอกเขาไปว่าไม่ใช่ศัตรูของพี่ลิซ เป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน และเมื่อบอกว่าอยากจะตอบแทนบุญคุณของพี่ เขาก็เล่าทุกอย่างให้ฟังเลย」

 

 

 

ไกล์ออนมาจากกิลด์ใต้ดิน ดังนั้นก็เลยคิดว่าการแลกเปลี่ยนตัวประกันอาจเป็นกับดัก

 

และดาริก็จะอยู่ในสถานที่ๆมองเห็นสลัมด้วยเช่นกัน

 

 

 

เพียงเพื่อให้แน่ใจว่าเซนอสร่ายเวทย์ป้องกันใส่โซเฟียและคนอื่นๆ และจับตาดูสุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

มันแสดงให้เห็นว่าพี่ลิซได้ปฏิเสธการทำตามคำสั่งของดาริ

 

เซนอสอธิบาย

 

 

 

「จากนั้นผมก็ใช้เวทย์เสริมพลังขาของตัวเองและรีบมาที่นี่」

 

「ขอบคุณนะ ไกล์ออนถึงจะสมองทึบไปบ้างแต่บางครั้งก็ใช้งานได้เหมือนกันนะเนี่ย」

 

 

 

ลิซก้มศีรษะของเธอลึกๆขณะบ่นพึมพำ

 

 

 

「ขอโทษด้วยนะ ฉันทำเรื่องเลวร้ายมากมายกับเซนอสจังและเพื่อนๆของเซนอสเยอะมากเลย……」

 

「ไม่มีปัญหาเลยครับ ถึงพี่จะต่อว่าชายคนนั้นก็เถอะ แต่พี่เองก็ต๊องไปต่างกันเลย」

 

「ขอโทษคะ……」

 

 

 

เซนอสถอนหายใจอย่างหงุดหงิด

 

 

 

「ทำไมพี่ต้องมาทำอะไรซับซ้อนอย่างการแทรกซึมและเข้ามาวุ่นวายในชีวิตประจำวันของผม? พี่ไม่ต้องทำแบบนั้นก็ได้ แค่บอกให้ผมช่วยก็พอแล้ว」

 

「เอ๊ะ……？」

 

 

 

ลิซเปิดดวงตาของเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตา

 

 

 

「ซีน่าจังป่วยอยู่ใช่ไหม？」

 

「อื้อ……」

 

「นั่นเป็นเหตุผลที่พี่พยายามพึ่งพาพวกชนชั้นสูงในกิลด์ใต้ดินที่รักษาโรคได้สินะ นั่นเป็นเหตุผลที่พี่ฟังคำสั่งดาริมาตลอด?」

 

「ใช่แล้วค่ะ」

 

「แล้วรู้ไหมอีกอย่างหนึ่ง ที่นี่ก็มีฮีลเลอร์ตรงหน้าแล้วไง แม้ว่าจะไม่มีใบประกอบวิชาชีพก็เถอะนะ」

 

「แต่ว่า……」

 

 

 

ในกิลด์ใต้ดินแผนของฉันล้มเหลวไม่เป็นท่า

 

ถูกหลอกใช้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

เพราะว่าฉันอยู่ในโลกแบบนั้นมาตลอดก็เลยคิดทุกอย่างให้ซับซ้อนซ่อนเงื่อน ไม่เคยคิดถึงวิธีที่ง่ายที่สุดเลย

 

 

 

ได้โปรดช่วยฉันด้วย– แค่คำนี้ก็เพียงพอแล้วไม่ใช่เหรอ

 

 

 

อย่างไรก็ตามลิซที่รู้เรื่องนี้ก็เอามือกุมอกไว้

 

 

 

「แต่ว่าฉันไม่มีเงินนะ……」

 

 

 

ดาริกล่าวว่าเขาใช้เงินของเธอไปหมดแล้ว

 

เซนอสกอดอกและอ้าปากราวกับคิด

 

 

 

「โดยหลักการแล้วผมจะคิดค่ารักษาขึ้นกับเนื้อหาของงาน แต่ตอนนี้พาผมไปที่นั่นก่อนได้ไหม」

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 116　ได้รับมาแล้วล่ะ

 

เซนอสติดตามลิซไปยังสถานที่เรียกว่าสลัม

 

ในพื้นที่ที่อากาศเน่าเหม็น จนแทบจะยืนไม่ได้

 

 

 

「ซีน่า ไม่ได้เจอกันสักพักแล้วนะ」

 

「เอ่อ พี่เซนอสเหรอคะ……？」

 

 

 

การตกแต่งภายในดูเรียบง่ายกว่าคลินิกรักษาในเมืองล่มสลาย

 

ลิซที่เห็นใบหน้าของซีน่าซึ่งดูอ่อนกว่าวัยก็อ้าปากค้าง

 

เสียงของเธออ่อนแอ และแม้ว่าเธอจะสูงขึ้น แต่ร่างกายเธอผอมราวกับกิ่งไม้

 

เมื่อทำการ【วินิจฉัย】ก็พบเส้นตรงสีขาวผ่านทั่วร่างกายของซีน่า

 

 

 

「มีเนื้องอกขนาดใหญ่ตรงช่องอก สิ่งนี้สร้างแรงกดดันต่อหัวใจและปอดมานานหลายปีทำให้การทำงานของมันแย่ลง」

 

「เอ๊ะ งั้นเหรอ？」

 

「อย่างไรก็ตาม แม้จะดูไม่เป็นอันตรายแต่ทางที่ดีควรเอามันออกโดยเร็วที่สุด」

 

「แต่มันแพร่กระจายไปทั่วอวัยวะต่างๆมากมาย ดังนั้นเลยไม่สามารถเอาออกได้ตามปกติ……」

 

「สามารถเอาอวัยวะส่วนนั้นออกและสร้างทดแทนใหม่ได้ในเวลาเดียวกันครับ」

 

「พูดง่ายเนอะ」

 

「สภาพแวดล้อมโดยรวมของที่นี่ถือว่าแย่มาก และงานมันค่อนข้างละเอียดอ่อน ผมก็เลยกังวลจุดนี้มากกว่า ถ้างั้นรีบพาเธอไปที่คลินิกของผมเถอะ」

 

 

 

หลังจากนั้น เขาและลิซจึงอุ้มซีน่าไปที่คลินิก

 

 

 

「คุณเซนอสยินดีต้อนรับ…..ลิซซัง？」

 

「เอ่อ ฉันขอโทษนะ ฉันได้ทำสิ่งเลวร้ายมากมายลงไปกับเธอ――」

 

 

 

ลิลลี่เงยหน้ามองลิซที่ดูหวาดกลัวแล้วพูดด้วยความรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

 

 

 

「อืม ฉันกังวลมากเลยค่ะ จู่ๆลิซซังก็เล่นหายตัวไปเลยนี่น่า」

 

「เอ๊ะ？　คือว่าฉัน」

 

 

 

ก่อนที่จะตอบลิลลี่ก็มองไปที่เซนอส

 

 

 

「เอ่อผู้หญิงที่แบกอยู่บนหลังคุณเซนอสคือ？」

 

「ลิลลี่ คนไข้เคสพิเศษ เตรียมตัวผ่าตัด!」

 

「ค่ะ！」

 

 

 

ลิลลี่พยักหน้าทันทีและเตรียมพร้อมอย่างรวดเร็ว

 

เซนอสวางซีน่าลงบนเตียงพร้อมผ้าปูที่นอนผืนใหม่แล้วพับแขนเสื้อขึ้น

 

 

 

「เอาล่ะมาเริ่มกันเลย ฟังเสียงชั้นนะ ซีน่า？」

 

「……」

 

 

 

แม้ว่าจะคุยเรื่องผ่าตัดระหว่างมาที่นี่แต่ซีน่าก็มองพี่สาวของเธอด้วยความกังวล

 

ลิซมองตรงไปที่เซนอส จากนั้นพูดด้วยความมั่นใจ

 

 

 

「ไม่เป็นไรหรอกซีน่า เชื่อใจเซนอสจังเถอะนะ」

 

 

 

เซนอสตบไหล่ซีน่าด้วยสีหน้านิ่งสงบ

 

 

 

「ใครๆก็คงกลัวจู่ๆก็ถูกบอกว่าจะผ่าตัดทันที ถ้าเธอยังไม่พร้อมตอนนี้ไว้รอเธอพร้อมค่อยเข้ารับการผ่าตัดก็ได้นะ」

 

「เปล่าหรอก ไม่เป็นไรเลย ฉันเชื่อใจพี่เซนอส ท้ายที่สุดแล้วก็ได้รับการช่วยเหลือจากพี่ชายคนนี้อีกแล้ว」

 

「……อืม เด็กดี นอนหลับไปสักพักเดี๋ยวเดียวก็จบแล้วล่ะ」

 

 

 

เซนอสพูดด้วยรอยยิ้มและวางซีน่าให้เธอนอนหลับได้อย่างสบายใจ จากนั้นก็ให้เธอกินยานอนหลับ

 

 

 

「《มีดผ่าตัด》」

 

 

 

ดาบเวทย์ที่ปรากฏขึ้นบนมือขวาของเซนอส

 

เขากดปลายตรงกลางหน้าอกแล้วค่อยๆดึงเป็นแนวตั้ง มีบางอย่างคล้ายก้อนเนื้อครงกลางหน้าอกของเธอ

 

นี่คือเนื้องอก

 

 

 

「ซีน่า……」

 

 

 

ก่อนที่ลิซจะประสานนิ้วราวกับภาวนาต่อเทพ เซนอสได้ขูดเนื้องอกและซ่อมแซมเนื้อเยื่อไปพร้อมๆกันและซ่อมแซมหลอดเลือดด้วยเวทย์รักษา จนเนื้องอกถูกขจัดออกมาได้อย่างต่อเนื่องขณะที่สลับการใช้เวทย์ไปมาระหว่างมีดผ่าตัดกับเวทย์รักษา

 

 

 

「สุดยอด……」

 

 

 

ลิซประสานมือแล้วตะโกนออกมา

 

แสงสีขาวนวลส่องประกายไปรอบๆคลินิก

 

 

 

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆและกลั้นหายใจจนถึงขีดสุด การผ่าตัดเสร็จสิ้น

 

 

 

เซนอสเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก

 

 

 

「สำเร็จแล้วครับ พี่ลิซ」

 

「ซีน่าาาาาาาาาาา」

 

 

 

ลิซรีบวิ่งไปด้วยความตื่นตระหนก

 

ไม่มีรอยขีดข่วนเหลือเลยแม้แต่นิดเดียว

 

เธอยังคงหลับอยู่ แต่สีหน้าของเธอกลับรู้สึกสบายขึ้นอย่างมาก

 

 

 

「ผมคิดว่าตอนนี้ก็น่าจะโอเคแล้ว แต่เพื่อความแน่ใจอยู่พักที่นี่เพื่อดูอาการก่อนเถอะ」

 

「ไม่อยากจะเชื่อเลย……」

 

 

 

สิ่งที่กวนใจเธอนับตั้งแต่ออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างทำเรื่องชั่วร้ายมากมายกลับถูกแก้ไขในเวลาไม่กี่ชั่วโมง ลิซนั่งลงราวกับหมดแรง จากนั้นเงยหน้าพูดอย่างเขินอาย

 

 

 

「นี่เซนอสจัง เรื่องเงินน่ะ……」

 

「เอ่อ ถ้าตามปกติการผ่าตัดแบบนี้ผมก็ได้มากโขเลยทีเดียวล่ะ」

 

 

 

เมื่อมองดูราคาที่เขียนไว้บนกระดาษ ลิซก็กำหมัดแน่น

 

 

 

「ขอโทษด้วยนะ ตอนนี้พี่ถังแตกจริงๆ แต่จะพยายามอย่างเต็มที่และใช้หนี้ให้อย่างแน่นอน」

 

「เอ๊ะ? เงินแค่นี้นะไม่ต้องจ่ายหรอก」

 

「เอ๊ะ? หมายความว่ายังไง？」

 

「เห็นไหมตอนที่ผมอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ผมถูกสงสัยว่าขโมยเงินของผอ.ถึงขั้นต้องขายอวัยวะ และพี่ลิซก็เข้ามาช่วยเหลือผมในตอนนั้น ดังนั้น ผมจึงไม่ต้องชดใช้หนี้หลายสิบล้านเลยนะ」

 

「เอ๋ งั้นเหรอ แต่ว่านั่นนะ…？」

 

 

 

เซนอสตอบลิซที่กังวล

 

 

 

「ดังนั้นตอนนั้นน่ะผมได้รับมาแล้วนะ เงินน่ะ」

 

「……！」

 

 

 

ลิซพูดไม่ออกและปิดปากของเธอ

 

ในที่สุดน้ำตาเธอก็ไหลออกมาจนเธอเก็บอาการไม่อยู่

 

 

 

「ขอบคุณ ขอบคุณมากจริงๆ เซนอสจัง」  

 

 

 

เสียงร้องไห้ของลิซดังก้องไปทั่วคลินิก ซึ่งมันปกคลุมไปด้วยแสงแดดอันเจิดจ้า

 

“คุคุคุ ไอ้หมอนี่” เสียงหัวเราะนั่นดังลั่นมาจากชั้นสองของคลินิกรักษา

 

 

ป.ล. เหลือตอนเสริมอีก 2 ตอน ไว้จะลงให้พน. แล้วเราจะเข้าเล่ม 4 กันต่อเลย

 

สนับสนุนค่าชานมได้ที่ 097-005-6950 ภารดร บุญมา พร้อมเพย์/ทรู วอลเล็ต