(นิยายแปล) อวกาศต่างโลก - ตอนที่ 21 - ฟาดด้วยเงินอีกสักที *แก้เพิ่มภาพจ้า

 

“อา—……”

 

“อา… นั่น คุณอัลม่าใช่ไหมคะ?”

 

ผมกับมิมิเดินไปตามถนนทึมๆ ของเขตสาม และที่เป้าหมายปลายทางของเรา ร้านขายของชำนั้นมีร่างของคนคนหนึ่งที่ดึงดูดสายตาของเรา

 

เป็นคนที่อยู่ในฮู้ดคลุมสีขาว พิงกำแพงอยู่ไม่ไกลจากทางเข้าร้านของชำกำลังนั่งก้มหน้าอยู่ ปกติแล้วมองแค่นี้ไม่มีทางรู้หรอกว่าเป็นใคร แต่ฮู้ดที่คลุมหัวยัยนั่นอยู่กลับมีรูปทรงที่ผิดปกติ เดาได้ไม่ยากเลยว่าเป็นเพราะหูเอลฟ์แหลมๆ นั่น

 

พอมองใกล้ๆ แล้วก็เห็นว่ามีขวดเหล้าหลายขวดกองอยู่รอบตัว บางทีน่าจะดื่มเพราะว่ากำลังจมอยู่กับความเจ็บปวดสิ้นหวังก็ได้

 

 

 

 

 

 

“ท่านฮิโระคะ…”

 

“ฮึ่ม… โถ่ว้อย ไปถามสถานการณ์หน่อยแล้วกัน”

 

ผมเดินตรงไปหาร่างในเสื้อคลุมขาวแล้วไปยืนอยู่ข้างๆ ร่างนั้นก็ขยับกระทันหัน ซึ่งผมเองก็รู้สึกขนลุกที่หลังคอด้วยสัมผัสบางอย่าง

 

““——ชิ!””

 

ร่างนั้นขยับอย่างรวดเร็วโดยมองไม่ทันแม้แต่มือ คว้าเอาปืนเลเซอร์ออกมาเล็งใส่ผม แต่ในเวลาเดียวกันนั้นผมเองก็เล็งปืนเลเซอร์ไปที่ร่างนั้นด้วยเช่นกัน

 

ดวงตาที่เหมือนปลาตายนั่นมองลอดใต้ฮู้ดสีขาวออกมา อา หวาดเสียวจังเลยนะ

 

ยัยนั่นมองผมด้วยดวงตาปลาตายนั่นอยู่สักพักแล้วก็ทิ้งปืนเลเซอร์ลงอย่างอ่อนแรงก่อนจะยิ้มออกมา

 

“ฟุฟุ ไรล่ะ? มาเยาะเย้ยหรือไง?”

 

“ไม่ใช่สิ ก็ถ้าคนที่เคยช่วยฉันไว้มาอยู่ในสภาพนี้ อย่างน้อยฉันก็ต้องแวะถามว่าสถานการณ์เป็นยังไงบ้างสิ…… แล้วที่ยิ่งไปกว่านั้น มิมิน่ะ”

 

“คุณอัลม่าคะ……”

 

มิมิคุกเข่าลงข้างๆ อัลม่าที่กำลังนั่งอยู่ และกุมมือทั้งสองที่วางเอาไว้ข้างตัวอย่างหมดแรงเอาไว้ พอเห็นมิมิแบบนั้น อัลม่าก็ยิ้มเยาะเยยตัวเองออกมา

 

“แค่ครึ่งเดือนตำแหน่งก็สลับกันซะแล้วสิ”

 

มิมิไม่สามารถตอบกลับอะไรคำพูดของอัลม่าได้เลย ทำได้เพียงแค่กุมมือไว้เงียบๆ เท่านั้น อัลม่าก็ทำเพียงแค่ปล่อยมือให้มิมิกุมอย่างไร้เรี่ยวแรง

 

“สถานการณ์เป็นยังไง?”

 

“ค่าขดเชยที่ทางกองทัพขอมา… ต่อให้ใช้เงินเก็บทั้งหมด ขายยานขายทุกอย่างก็ยังไม่พอ”

 

“เท่าไร?”

 

“อีกสามล้านอีเนล”

 

“สามล้านงั้นเหรอ……”

 

ผมเหลือบมองเงินที่มีอยู่ในมือ ประมาณ 3.5 ล้าน อาจจะช่วยได้

 

“ต่อให้พยายามจะหาเงิน แต่กว่ายานจะซ่อมเสร็จก็สองสัปดาห์ ถึงขอร้องว่าจะหาเงินมาจ่ายให้แน่ๆ แต่ก็โดนบอกว่าอุบัติเหตุคราวนี้หนักเกินกว่าที่จะเชื่อคำพูดได้…… พยายามคุยกับกิลด์แล้วด้วย แต่ก็…..”

 

อัลม่าสายหัวอย่างหมดแรง

 

ก็ไม่แปลกใจเท่าไร ซ่อมยานที่เสียหายขนาดนั้นยังไงก็ต้องใช้เวลานาน แล้วถ้าใช้ยานไม่ได้ ก็หาเงินไม่ได้ แล้วด้วยเงินขนาดนี้ ไม่มีทางที่จะมีใครเต็มใจให้ทหารรับจ้างตัวคนเดียวยืมถึงสามล้านอีเนลหรอก แล้วเงินสามล้านอีเนลก็เป็นจำนวนมหาศาลด้วย ที่เดียวที่ให้ยืมไหวก็มีแค่ธนาคารเท่านั้นแหละ แต่ว่าโลกนี้มีธนาคารไหมนะ?

 

แต่ว่าค่าชดเชยขนาดไหนกันที่ทหารรับจ้างมืออาชีพประสบการณ์ห้าปีเอาเงินเก็บทังหมดรวมขายยานที่กำลังซ่อมอยู่ไปจ่ายแล้วยังขาดอีกสามล้านเนี่้ย……? น่ากลัวเกินไปแล้ว

 

“เส้นตายที่ต้องจ่ายเงินล่ะวันไหน? แล้วถ้าจ่ายไม่ทันจะเป็นยังไง?”

 

“อีกสองชั่วโมงวันนี้… ถ้าจ่ายไม่ได้จะต้องไปทำงานใช้แรงงานที่คุกเทอเมน III ที่นั่นมีพวกโจรโดนจับอยู่กันเป็นกองเลย แล้วฉันที่เป็นทหารรับจ้างต้องไปที่นั่นล่ะก็……”

 

อัลม่าน้ำตาไหลออกมา

 

“ฉันเตรียมใจจะตายกลางอวกาศบนยานมาโดยตลอด แต่นี่มัน…… แบบนี้มัน……!”

 

“คุณอัลม่า…… ท่านฮิโระคะ”

 

มิมิมองขึ้นมาหาผมโดยที่ยังกุมมืออัลม่าที่ร้องไห้ตัวสั่นอยู่ ด้วยสายตาราวกับขอร้องอ้อนวอนในบางสิ่ง

 

ผมตอบรับด้วยการกอดอกและจมลงไปในห้วงความคิด อื้มม…… จะช่วยก็ง่าย ถ้าจ่ายเงินมันก็แก้ปัญหาได้ จ่ายไปเลยก็อาจจะดี แต่ปัญหาก็คือถ้าทำแบบนั้น ก็จะเหลือเงินในมือแค่ 500,000 อีเนลแค่นั้น

 

ก็จริงที่ยังเป็นเงินจำนวนมากถ้ามองโดยทั่วไป แต่เป็นจำนวนเงินที่ไม่น่าไว้ใจถ้าต้องจัดการงบเกี่ยวกับยาน ไม่ใช่เรื่องจิ๊บจ๊อยอย่างซ่อมเล็กกับเติมทรัพยากร แต่ว่าเป็นพวกการซ่อมใหญ่ที่เกิดจากความผิดพลาด ของเหล่านี้อันตรายกว่ากันมาก ถ้ารีบหาเงินก็ไม่ใช่ปัญหาหรอก….. หรือว่าควรออกไปล่าพวกโจรสลัดที่เหลือรอดดี?

 

มิมิเองยังคงจ้องมาที่ผมด้วยใบหน้าไม่สบายใจ อื้ม พอโดนมองแบบนั้นก็เป็นปัญหาน่ะสิ

 

 

“อัลม่า”

 

“…..อะไรเล่า?”

 

“มาเป็นลูกเรือฉันซะ”

 

“……เอ๊ะ?”

 

“จะให้สามล้านอีเนล แลกกับการมาเป็นลูกเรือบนยานฉัน แล้วสอนมิมิเรื่องพื้นฐานของทหารรับจ้าง แล้วก็คอยมาสนับสนุนฉันด้วย”

 

“ด-เดี๋ยวก่อนนะ จริงจัง?”

 

ผมไม่สนใจสายตากังขาของอัลม่าแล้วยกเทอมินัลพกพาขึ้นมาดูเวลา ถ้าเหลือประมาณสองชั่วโมงหมายความว่าต้องจ่ายก่อนบ่ายสาม

 

“เวลาเหลือไม่มากแล้ว ตัดสินใจซะ จะเป็นลูกเรือฉันหรือจะไปเป็นของเล่นนักโทษอดีตโจรสลัดพวกนั้นในสถานีคุก”

 

ดูๆ ไปแล้วมันคือทางเลือกอันเลวร้ายที่แทบไม่นับว่าเป็นทางเลือกด้วยซ้ำ แต่หากไม่ให้เป็นทางเลือกแบบนี้อัลม่าก็คงจะหัวแข็งไม่ยอมรับ ยัยนี่น่าจะเป็นคนทิฐิสูง ถ้าให้เงินเฉยๆ น่าจะปัดทิ้งไม่ไยดีเลย

 

“ท-ทำไมล่ะ……?”

 

“ถ้าไม่ทำแบบนี้ มิมิก็จะเศร้า แล้วก็มันรู้สึกไม่ดีที่จะต้องมาเห็นคนที่เคยช่วยฉันไว้เจ็บปวดขนาดนี้น่ะนะ แล้วสำคัญที่สุดเลย คือฉันอยากได้ตัวเธอ”

 

ถึงรอบนี้จะทำพลาดไป แต่ก็เป็นทหารรับจ้างมืออาชีพประสบการณ์ห้าปีในสนามจริง เป็นคุณครูที่ดีสำหรับผมที่ขาดสามัญสำนึกของโลกนี้ และสำหรับมิมิที่เติบโตในโคโลนี่อย่างไร้เดียงสาเลย

 

แถมต่อให้ไม่รู้เรื่องการคลั่งของยานลำนั้น แต่การที่มีความสามารถพอที่คุมมันได้เป็นปกตินั่นทำให้ผมมั่นใจเลยว่าให้ยัยนี่เป็นคนขับสำรองตอนฉุกเฉินได้แน่ ผมวางแผนไว้ว่าจะให้มิมิเรียนขับยานถ้ามีเวลา แต่เรื่องนั้นน่าจะอีกไกลเลย

 

“ฉ-ฉันเหร๊อ?!”

 

“ไม่รู้ทำไม แต่อัลม่าหน้าแดงและหูชี้ขึ้น มิมิเองก็ตกใจ เหมือนยัยนี่จะแสดงออกเกินเหตุไปหน่อย แต่ผมก็พยักหน้ารับไป

 

“อา”

 

“ฟุฟุ~? ง-งี้นี่เอง มองฉันแบบนี้เองสินะ?”

 

จู่ๆ อัลม่าก็อยู่ไม่สุขขึ้นมาเพราะอะไรก็ไม่รู้ มองแบบไหนคืออะไรล่ะนั่น?

 

“อืม ก็นะ”

 

ถึงผมจะเรียกยัยนี่ในใจว่าเอลฟ์อวกาศน่าผิดหวัง แต่ก็ทั้งเลือกร้านได้ดี มีความรู้เรื่องระเบียบงาน มีคำแนะนำให้ในตอนที่ต้องการ รวมถึงเรื่องช่วยมิมิ เรื่อง ‘ยา’ นั่นก็ให้ผลดีด้วย ส่วนเรื่องยานคลั่งอันนี้ก็โทษยัยนี่ได้ไม่ทั้งหมดนี่หน่า

 

“ข-เข้าใจแล้ว…… แต่ว่านายมีมิมิอยู่แล้วนี่หน่า?”

 

“มีเพิ่มอีกสักคนก็ไม่เป็นไรนี่หน่า ใช่ไหมมิมิ?”

 

“นั่นสินะคะ”

 

“ร-เหรอ คนเดียวไม่พอสินะ……”

 

อัลม่ากลืนน้ำลายด้วยเหตุผลบางอย่างและหันสายตากระสับกระส่ายนั่นมาหาผม หืมม? ทำไมการตอบรับมันดูแปลกๆ? หรือผมคิดไปเองหว่า?

 

“แล้วเอาไง? จะขึ้นยานกับฉันไหม?”

 

“ฉัน….. ขึ้น”

 

“งั้นยินดีตอนรับ ทำหน้าที่ให้ดีล่ะ”

 

“ข-เข้าใจแล้ว ช่วยอ่อนโยนกับฉันด้วยนะ…?”

 

“? ไม่ล่ะ จะใช้งานให้หนักเลย ?”

 

พูดอะไรของยัยนี่เนี่ย? สามล้านเลยนะ? นั่นตีเป็น 300 ล้านเยนเลยนะ แน่นอนว่าต้องให้ทำงานให้หนักเลย

 

“อ-อื้อ…… เข้าใจแล้ว จะเตรียมตัวไว้นะ ยังไงก็ง่ายกว่าจัดการกับพวกโจรสลัดอยู่ดี”

 

ไม่เข้าใจเลยว่าพูดถึงอะไร แต่ช่างมัน ไงก็ตาม ไปที่สำหนักงานใหญ่ของกองทัพระบบดาวแล้วจ่ายเงินกัน

 

ไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมก็ลากอัลม่าที่ดูแน่วแน่แล้วไปจ่ายค่าปรับที่สำนักงานใหญ่ของกองทัพ รวมเงินที่ยัยนี่เตรียมไว้กับสามล้านอีเนลของผม ใช้เวลาดำเนินการสักพัก แต่ก็นับว่าอัลม่าเป็นอิสระไม่ติดค้างอะไรแล้ว แต่ก็ไม่เหลืออะไรเลยเช่นกัน แถมยังติดหนี้ผมอยู่สามล้านด้วย

 

“อุแหม่…… เพราะเธอนี่ล่อเงินในกระเป๋าฉันเกลี้ยงเลยนะ”

 

“ฉันซาบซึ้งมากเลยนะ……ไว้จะค่อยๆคืนให้ทีละนิดๆ นะ”

 

“จ้าจ้า ถ้าทำหน้าที่ได้ดีจะไม่คิดดอกแล้วกันนะ เพราะงั้นจะตั้งหน้าตั้งตารออย่างอดทน”

 

“อ-อื้อ……เข้าใจแล้วน่า”

 

ท่าทีตอบรับที่ดูขี้อายนิดๆ แบบนั้นมันคืออะไร อย่างกับมีอะไรสักอย่างที่เข้าใจผิดกันอย่างมหันต์เลย แต่หรือว่าผมคิดไปเองกันนะ?

 

“แต่ว่าที่ออกมานี่ฉันมาซื้อของ ตั้งใจไว้ว่าจะเติมพวกอาหาร แต่ว่าต้องซื้อของใช้ส่วนตัวของเธอด้วยใช่ไหม?”

 

“คิดว่าแค่บางส่วนน่ะ เพราะมีบางส่วนที่ปลอดภัยอยู่ที่ยาน”

 

“เข้าใจแล้ว ถ้างั้นรีบซื้อแล้วรีบกลับไปที่ยานกัน”

 

“ค่ะ ท่านฮิโระ”

 

มิมิยืนอยู่ด้านขวาของผม และอัลม่าอยู่ที่ด้านซ้าย ถ้าคนอื่นมองคงเหมือนผมมีดอกไม้งามอยู่ทั้งสองมือ อัลม่าเป็นเอลฟ์อวกาศที่งามเหลือเชื่ออยู่แล้ว แต่นิสัยค่อนข้างน่าผิดหวัง

 

แต่อย่างที่คนเคยว่าไว้ การเดินทาง คือเรื่องราวแห่งความมีน้ำใจ การมีพรรคพวกเพิ่มไม่ใช่เรื่องแย่อยู่แล้ว โดยเฉพาะถ้าเป็นลูกเรือที่ทั้งสวยทั้งเก่ง แต่ไม่คิดว่าจะไปทำรุ่มร่ามด้วยได้หรอกนะ ถ้าทำได้โดนจับหักแขนแหง

 

แล้วตอนนี้ด้วยเงินที่เหลือแค่ 500,000 อีเนลในมือนี่ถ้าเกิดอะไรขึ้นผมไม่มั่นใจเลย นี่ก็พักกันมาเกือบสัปดาห์แล้ว พรุ่งนี้ต้องเริ่มออกไปหาเงินต่อซะแล้วสิ

 

 

 

 

 

　☆★☆

 

 

 

 

“แล้วเกิดอะไรขึ้นกับทหารรับจ้างที่ทำให้ยานประจัญบานเสียหายล่ะ?”

 

“อะไรน่ะเหรอครับ? คือ… เหมือนว่าจะขายยานจ่ายค่าปรับทั้งหมดครับ”

 

“ขายยาน……แล้วจ่ายหมดแล้วด้วย?”

 

“ครับ เหมือนจะเป็นเพราะว่าวันนี้เป็นเส้นตายน่ะครับ”

 

“วันนี้…? ไม่ใช่ฉันบอกว่าไม่ต้องทำให้เป็นความผิดหรอกเหรอ?”

 

ถ้าเกินกำหนดเวลาจ่ายค่าปรับที่กองทัพสั่งจะถือเป็นโทษร้ายแรง อย่างน้อยก็ในประเทศนี้ เพราะว่าเป็นกฏเลยช่วยไม่ได้ แต่การให้จ่ายเงินค่าปรับมหาศาลขนาดนั้นในสัปดาห์เดียวมันก็เกินไปหน่อยนะ

 

โดยเฉพาะกับระบบดาวที่กองทัพมีอิทธิพลสูง การลงโทษกับแจ้งให้ทราบเป็นสิ่งพื้นฐานที่ทำกับทหารรับจ้างเช่นเดียวกับกองทัพในการให้รับผิดชอบความผิด และเป็นเรื่องที่รู้โดยทั่วกันว่าการซ่อมยานที่เสียหายจะต้องใช้เวลาเกินหนึ่งสัปดาห์

 

“ใช่ครับ……แต่เป็นกัปตันบาริโทเน่จากแผนกบัญชีที่คำนวนค่าชดเชย เรียกร้อง และแจ้งเราเรื่องเส้นตายการจ่ายค่าปรับครับ”

 

“ไอ้หมูนั่น…… ฉีกให้เป็นชิ้นๆ แล้วโยนให้เพื่อนมันกินซะดีมั้ง”

 

ไอ้หมูจากแผนกบัญชีไม่ค่อยชอบทหารรับจ้าง และไม่ถูกกับฉันที่ใช้ทหารรับจ้างจนประสบความสำเร็จด้วย ก็เลยชอบใช้วิธีคุกคามกันลับหลังแบบนี้บ่อยๆ

 

มันจะเป็นปัญหากับฉันได้ ถ้ามีข่าวลือออกไปว่าทหารรับจ้างที่ไปปราบโจรสลัดกับกองทัพแค่สร้างปัญหาเล็กๆ ก็ — ไม่สิ ความผิดพลาดของทหารรับจ้างคนนั้นไม่เล็กหรอก — แต่ถ้าผิดพลาดก็จะติดคุกได้ง่ายๆ เลย

 

“เลดี้เซเรน่าครับ”

 

“โอ๊ะ……แต่เรื่องนี้ก็เป็นปัญหา เพราะงั้นตรวจสอบซะ แล้วถ้าเป็นไปได้ก็ลากไอ้หมูนั่นลงมาด้วย”

 

“ครับ”

 

แต่ว่า ถึงจะขายยานแต่ถึงขนาดเตรียมเงินพอค่าชดเชยได้ในสัปดาห์เดียว… ทหารรับจ้างเหมือนจะเงินดีกว่าที่คิด หรือว่าฉันควรจะออกจากกองทัพแล้วไปเป็นทหารรับจ้างด้วยดี…?

 

kloy1002 : จู่ๆพระเอกก็เกิดเอ๋อขึ้นมา ไม่เข้าใจคำพูดตัวเองซะงั้น ตอนมิมิแกยังเข้าใจไม่พอรึไงเจ้าโง่นี่!

{ไทยพาณิชย์ นางสาว ทยาธร อนันต์มานะ 162-246448-2}

 

สนับสนุนเป็นกำลังใจผู้แปล หรือค่าฝากต่อยพระเอกได้ฟรีเลยคะ!  

ขอบคุณสำหรับการอ่านจนถึงตรงนี้นะคะ แล้วเจอกันใหม่คะ

 

–คือว่า แก้ตอนใส่ภาพไปแล้วภาพไม่ขึ้นง่ะ ไม่เจ้าจัย — KLOY1002