(นิยายแปล) อวกาศต่างโลก - ตอนที่ 20 - การตื่นนอนอันสุดแสนสบาย

 

 

“อื้ม—……”

 

ผมตื่นมาพร้อมความรู้สึกอันยืดหยุ่นและนุ่มสบายที่รองรับทั่วร่างกาย เตียงใหม่นี่นอนสบายสุดยอดไปเลย

 

“เนี๊ยะฟุว……”

 

มิมิเองก็หลับสบายอยู่ข้างๆ ผมพร้อมใบหน้ามีความสุข เมื่อวานเองผมก็สนุกมากเหมือนกัน ใช่แน่แล้วละ ผมหลงรักมิมิ ไม่ต้องสงสัยแล้ว ทั้งน่ารัก กล้าหาญ แล้วก็แสดงความชอบออกมาให้เห็นชัดๆ ถ้าขนาดนี้ยังไม่หลงรักก็ไม่น่าใช่ผู้ชายแล้ว

 

ผมย่องออกมาจากเตียงโดยไม่ทำให้มิมิตื่น หยิบชุดกับชุดชั้นในที่โดนจับโยนไปทั่วห้องเมื่อคืนไปยัดเข้าเครื่องซักผ้ารุ่นใหม่ล่าสุดที่ห้องซักผ้าและเปิดเครื่อง มันจัดการคราบสกปรกได้โดยไม่ต้องใช้น้ำยาซักผ้าแม้แต่นิด สะอาดหมดจดโดยไม่ทำให้ผ้าเสียหาย แล้วยังอบแห้งเลยด้วย แถมยังแห้งในเวลาห้านาทีแล้วยังมีกลิ่นหอมอีกด้วย พลังแห่งวิทยาศาสตร์ช่างสุดยอด

 

ผมย้ายไปที่ห้องน้ำโดยที่ยังโป๊อยู่ ซึ่งห้องน้ำตอนนี้ได้กลายเป็นห้องอาบน้ำไปเรียบร้อยแล้ว ผมทิ้งตัวลงในอ่างอาบน้ำแล้วเปิดการทำงาน อ่างอาบน้ำถูกเติมด้วยน้ำที่อุณภูมิกำลังเหมาะอย่างรวดเร็ว และน้ำที่แสนสบายนี้ก็ช่วยชะทำความสะอาดทั่วตัวของผม ซึ่งพอล้างเสร็จก็เปลี่ยนเป็นน้ำใหม่และเริ่มนวดตัวให้ อาห์ สวรรค์ เป็นอางอาบน้ำที่ทำให้เสียคนกันได้ง่ายๆ เลยนะเนี่ย

 

พออาบน้ำเสร็จแล้วลุกออกมาจากอ่างก็มีลมอุ่นๆ ที่มาพร้อมอนุภาคขนาดเล็กพัดเข้ามาในห้องน้ำเพื่อให้ตัวแห้ง ซึ่งแปลกที่การหายใจเอาอนุภาคพวกนั้นเข้าไปไม่ทำให้อยากจามแถมยังรู้ให้สบายตัวเหมือนเอาผ้าเช็ดตัวนุ่มๆ มาเช็ดเลย พอมาถึงตอนนี้ก็ไม่รู้แล้วว่ามันทำงานยังไงบ้าง

 

ผมเอาผ้าที่แห้งแล้วออกมาจากเครื่องซักผ้า และสวมชุดของตัวเองก่อนกลับไปที่ห้อง มิมิยังคงหลับอยู่ ผมเลยปลุกด้วยการลูบหัวลูบแก้ม

 

“เนี๊ยะ… ท่านฮิโระ?”

 

“อรุณสวัสดิ์มิมิ”

 

“อื๊อ—…..”

 

เธอยืดแขนโดยที่ยังนอนอยู่ ผมเลยซุกหน้าไปที่หน้าอกแล้วกอดมิมิ เธอเองก็กอดกลับ ตอนที่งุดหน้าไปมา มิมิก็หัวเราะ “เอเฮะเฮะ” ออกมา ในที่สุดก็ดูเหมือนจะตื่นแล้ว เธอปล่อยแขนที่กอดผมไว้ผมเองก็ปล่อยตัวมิมิ

 

“โอ้ อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

 

“อรุณสวัสดิ์มิมิ”

 

พวกเราทักทายกันเป็นครั้งที่สองของวัน แล้วผมก็หอมหน้าผากมิมิ

 

“เดี๋ยวจัดเตียงให้ ไปอาบน้ำเถอะ ชุดซักแล้ววางอยู่ตรงนั้น”

 

“ฟุ-ฟุ่ว…

 

มิมิหน้าแดงคว้าผ้าพันรอบตัว คว้าเสื้อผ้าแล้วออกจากห้องไป พอเห็นว่าออกไปแล้วผมก็กดปุ่มที่เตรียง กริ๊ก

 

“โอ้—”

 

จากเตรียงที่ยับมากๆ เพราะเรื่องเมื่อคืนกลายเป็นสะอาดเรียบร้อยอย่างรวดเร็ว เตียงนี้ทำมาจากวัสดุอินทรีย์แบบพิเศษที่เมื่อกดปุ่มตัววัสดุอินทรีย์จะทำงานและทำความสะอาดตัวเองอัตโนมัติ รวมถึงคราบจากเรื่องนั้นด้วย อีกนัยนึงก็คือมันเป็นเตียงมีชีวิตนั่นเอง

 

“อื้ม สะดวกจังเลยนะ”

 

นอกจากนี้ยังมีระบบเครื่องปรับอากาศที่นอกจากจะช่วยดับกลิ่นแล้ว ยังแก้อากาศเป็นพิษด้วย แถมยังไม่ทำให้เคืองตัวแม้จะไม่ใส่เสื้อผ้าเดินไปมา มีผนังที่กันเสียงได้หมดจดเพียงแค่สับสวิตซ์ ห้องน้ำพร้อมที่อุ่น (ด้วยเหตุผลบางประการ เจ้านี่แทบจะเหมือนที่โลกเดิมเป๊ะๆ เลย) และของใช้บนยานอื่นๆ อีกจำนวนมากที่อาจจะเรียกได้ว่าใช้พลังของวิทยาศาสตร์ไปอย่างสิ้นเปลือง— ไม่สิ ใช้อย่างเต็มที่— ถูกติดตั้งอยู่บนกฤษณะที่รักของผม

 

จากคำพูดของคนขาย “ในด้านความน่าอยู่ นี่เทียบได้กับยานสำราญที่หรูหราที่สุดของจักรวรรดิได้เลย” ตัวเครื่องทำอาหารอัตโนมัติเทตซึจินที่ห้าก็อยู่ในสภาพดีเหมือนกัน ผมกับมิมิต่างอร่อยกับอาหารเลิศรสที่ทำโดยคุณพ่อครัวเทตซึจิตในทุกๆ มื้อ สบายซะจนเริ่มคิดว่ามีที่นี่เป็นบ้านก็พอแล้ว

 

แต่ว่าไม่ได้ ผมอยากจะดื่มน้ำอัดลมที่อยากมาโดยตลอด จะยอมแพ้เรื่องบ้านและสวนบนดาวอยู่อาศัยไม่ได้เด็ดขาด

 

พอจัดการเรื่องความตั้งใจให้เข้าที่อีกรอบได้แล้ว ผมก็สั่งให้เทตซึจินที่ห้าให้เตรียม ‘อาหารเช้าที่เหมาะกับคุณ’ อย่างที่คาดหวังจากสุดยอดเครื่องมือคุณภาพสูง เทตซึจินที่ห้าสามารถอ่านสภาพจิตใจและสภาพร่างกาย ณ เวลานั้น และเทียบกับเมนูมากมายที่ทำได้ และเอามารวมกันเป็นเมนูอาหารที่ดีที่สุด

 

เป็นเรื่องลึกลับมากว่าเจ้านี่อ่านสภาพของผมในตอนนั้นได้ยังไง แต่จนตอนนี้ก็ยังไม่เคยพลาดเลยสักครั้ง สมกับเป็นอุปกรณ์คุณภาพสูงสุดทันสมัย

 

ในตอนที่ผมกำลังเช็ดโต๊ะกับเตรียมเครื่องดื่มมิมิก็ลงมาถึงห้องกินข้าวหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ โดยอยู่ในชุดสบายๆ มีเพียงกางเกงรัดรูปสีดำและเสื้อยืดที่ค่อนข้างตัวใหญ่

 

“เดี๋ยวจะไปฝึกต่อเหรอ?”

 

“ค่ะ ต้องฝึกเพื่อเพิ่มกำลังกายไว้ด้วยน่ะค่ะ”

 

“อื้อ ดีแล้ว ฉันว่าหลังกินเสร็จก็จะไปด้วยเหมือนกัน”

 

“งั้นมาพยายามไปด้วยกันนะคะ!”

 

เราทั้งคู่กินอาหารพร้อมคุยเล่นกัน เมนูวันนี้คือข้าวหน้าปลาไหลและเผือกขูด…? ไม่ทราบว่าคุณเทตซึจินวางแผนอะไรอยู่ถึงให้ของพลังงานสูงกันแต่เช้าขนาดนี้กันเหรอขอรับ? ไม่สิ เพราะว่าหลังๆ มานี่ทำงานหนักไปหน่อย น่าจะเอาไปคำนวนตอนคิดเมนูด้วยละมั้ง…? ไม่ทราบว่าจริงๆ แล้วสอดส่องสภาพร่างกายผมได้ยังไงเหรอครับคุณเทตซึจิน?

 

“สภาพร่างกายตอนนี้เป็นไงบ้าง ปกติดีไหม?”

 

“ค่ะ สบายดีค่ะ อย่างที่ท่านฮิโระกับฉันตรวจสัญญาณชีพกันทุกวัน แล้วก็อันที่จริง ตั้งแต่มาอาศัยอยู่ที่ยานลำนี้สภาพร่างกายก็ดีขึ้นด้วยซ้ำค่ะ อาหารอร่อย กับออกกำลังกายเป็นประจำ แล้วยาบำรุงก็ดูทำงานได้ดี… ก่อนหน้านี้ตัวฉันค่อนข้างหนักเลยค่ะ”

 

มิมิตอบคำถามผมด้วยรอยยิ้มช่วงต้น และจบลงด้วยการหน้าแดงเล็กน้อย

 

“ดีแล้ว แค่อย่าฝืนเกินไปจนป่วยขึ้นมาล่ะ”

 

“ค่ะ ว่าแต่วันนี้มีแผนจะทำอะไรบ้างเหรอคะ?”

 

“จริงด้วย พอฝึกกับตรวจสัญญาณชีพเสร็จน่าจะต้องออกไปซื้ออาหารเพิ่มมั้ง? ตลับอาหารที่ใช้มาจนตอนนี้ใกล้จะหมดแล้ว เลยคิดว่าถ้าฉลองปรับปรุงของในยานด้วยของดีซักหน่อยน่าจะดี”

 

“ดีเลยค่ะ งั้นตอนบ่ายไปช๊อปปิ้งกันเถอะ”

 

มิมิน่าจะมีความสุขที่ได้ออกไปช๊อปปิ้ง เพราะมิมินั้นยิ้มมาให้อย่างสดใส น่าจะกำลังอารมณ์ดี แล้วหลังจากที่ใช้ชีวิตด้วยกันมาเกินกว่าหนึ่งสัปดาห์ มิมิก็ดูทำตัวสบายมากขึ้นในทางที่ดี และมีท่าทีเป็นตัวของตัวเองมากขึ้นอย่างที่ผมหวังเอาไว้

 

ตอนแรกมิมิยังแสดงท่าทีหวาดกลัวสิ้นหวังว่าจะโดนผมทิ้ง ตอนนี้น่าจะสบายใจขึ้นแล้ว ก็นะ อย่างที่หวังไว้กับการที่เราสร้างความสนิทสนมกันอยู่ทุกคืนนั่นแหละ

 

หลังทานอาหารเช้าเสร็จ พวกเราทั้งคู่ก็ตรงไปที่ห้องฝึก และฝึกในส่วนของตัวเองโดยมี AI ฝึกแนะนำ มิมิและผมถึงจะฝึกคนละวิธี แต่ก็ต่างตั้งเป้าที่การฝึกกล้ามเนื้อแกนกลางทั้งคู่ เพื่อเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กล้ามเนื้อแกนกลางให้ทนแรงจีได้ในระหว่างการสู้หลบหลีก

 

นอกจากนั้นยังมีวิ่งสายพานเพื่อเสริมความอดทน ถึงจะเป็นวิธีฝึกดั้งเดิม แต่ว่าด้วยยานาโนแมชชีนที่กินก่อนจะฝึก ผลการฝึกเลยเพิ่มขึ้นหลายเท่า หรืออาจจะหลายสิบเท่าของการฝึกปกติ แต่พูดตรงๆ คือไม่เห็นจะรู้สึกแบบนั้นเลยนะ

 

หลังฝึกเสร็จเราก็ไปอาบน้ำด้วยกัน ล้างตัวให้อีกฝ่าย แล้วก็หยอกล้อ-กันนิดหน่อย เพราะมีรางวัลอยู่การฝึกในทุกๆ วันเลยไม่รู้สึกหนักอะไร ออกจะสนุกด้วย

 

“โอเค ไปกันเถอะ”

 

“ค่ะ”

 

มิมิกำหมัดให้กำลังใจตัวเองเช่นทุกๆ ครั้ง วันนี้มิมิแต่งตัวสไตล์ทหารรับจ้างเต็มตัวมีปืนเลเซอร์กระบอกเล็กห้อยอยู่ที่เอว และผมเองก็อยู่ในชุดทหารรับจ้างตามปกติ

 

เหตุผลก็เพราะสถานที่ที่จะไปนั้น เป็นที่แรกที่ผมกับมิมิได้เจอกัน—ในอีกความหมายคือที่ที่มิมิโดนเกือบโดนโจมตี ตราบใดที่ผมอยู่ด้วยผมไม่มีทางให้ใครมาแตะต้องมิมิอยู่แล้ว แต่ยังไงระวังเอาไว้ก่อนก็ดีกว่า

 

เพื่อความปลอดภัย ผมเลยดูวิธีใช้งานปืนเลเซอร์ก่อนจะออกไปที่เขตสาม ถึงไม่คิดว่าจะต้องใช้แต่ระวังไว้ก่อนดีกว่า

 

ตรวจสอบการปลดเซฟตี้ การปรับความแรง การล๊อกเซฟตี้และใส่กลับเข้าซอง ถ้าจะยิงจริงๆ ก็ต้องไม่ลังเล ถึงไม่คิดว่าจะต้องไปอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นก็เถอะ  

 

พอตรวจสอบเสร็จพวกเราทั้งสองก็ขึ้นลิฟท์ไปยังเขตสาม

 

“ไม่ต้องเครียด พวกนั้นขี้ขลาดกล้าหาเรื่องแค่เหยื่ออ่อนแอเท่านั้นแหละ”

 

“ค-ค่ะ”

 

“หลังจากเจอเรื่องแบบนั้นมาจะรู้สึกว่ามันยากก็ไม่แปลก แต่มองทางนี้สิ รอบนี้ฉันอยู่ข้างๆ เธอนะ”

 

“……เข้าใจแล้วค่ะ อื้อ รู้สึกปลอดภัยขึ้นมาเลยค่ะ”

 

ดูเหมือนมิมิจะสบายใจขึ้นแล้วจริงๆ ความตึงเครียดหายไปจากท่าทาง ซึ่งพอลูบหลังให้สบายใจเธอก็หรี่ตาลงเพราะรู้สึกดีและกอดผม น่ารักจังเลยนะ

 

แต่ว่าเพราะลิฟท์มีกล้องรักษาความปลอดภัยสอดส่องอยู่ตลอด การสัมผัสด้วยร่างกายที่มากเกินไปน่ะไม่ค่อยแนะนำเท่าไร ก็เลยลูบหลังไปเรื่อยๆ จนเธอพอใจ

kloy1002 : อิจฉาเครื่องอำนวยความสะดวกของพระเอกจังเลยครับบบบบบบบบบ อิจมากๆครับ ทำไมมันดีย์

 

 

{ไทยพาณิชย์ นางสาว ทยาธร อนันต์มานะ 162-246448-2}

 

สนับสนุนเป็นกำลังใจผู้แปล ค่าซื้อเครื่องซักผ้า และอ่างอาบน้ำแบบพระเอกได้ตรงนี้คะ!  

ขอบคุณสำหรับการอ่านจนถึงตรงนี้นะคะ แล้วเจอกันใหม่คะ