(นิยายแปล) อวกาศต่างโลก - ตอนที่ 17 - ภารกิจเสร็จสิ้น
017 – ภารกิจเสร็จสิ้น
“ความก้าวหน้าของภารกิจเป็นไงบ้าง”
“ครับกัปตัน มีอุบัติเหตุเล็กน้อย แต่เป็นไปได้ด้วยดีครับ”
“อา นั่นสินะ… แค่เรียกเก็บเงินก็พอไม่ต้องลงเป็นความผิดล่ะ”
“ครับท่าน”
ฉันเปลี่ยนหน้าแสดงผลไปดูว่าปัจจุบันทหารรับจ้างคนนั้นล่าค่าหัวได้เท่าไรแล้ว แล้วพอเห็นจำนวนที่ได้ฉันก็ต้องเบิกตากว้าง
ทำลายยานขนาดกลางได้สี่ลำ และโดดเด่นที่สุดในเชิงของตัวเลขการจมยานขนาดเล็ก และดูเหมือนว่ายังกำลังสู้ต่ออยู่ด้วย เพราะค่าหัวที่ได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในหนึ่งพริบตาเลย
“เราเคยมีทหารรับจ้างที่เก่งขนาดนี้ในระบบดาวของเราด้วยเหรอ?”
“อาเระ? ว๊าว นี่น่าจะเป็นแรงโกลด์แน่นอนเลย ไม่สิ ระดับความสำเร็จของแรงค์แพลตตินัมเลย ถึงผมจะไม่เคยได้ยินชื่อเขามาก่อนก็เถอะ”
คนส่งสัญญาณบอกว่าไม่เคยเห็นชื่อนี้มาก่อน แต่ว่าค่อนข้างคุ้นสำหรับฉัน
“ขอข้อมูลหน่อย”
“ครับ”
พอดูข้อมูลแล้วก็เจอว่าเป็นเขาจริงๆ ด้วย ผู้ชายที่บอกว่าตัวเองเป็นทหารรับจ้างเจ้าของยานที่ไม่คุ้นเคย ดูเหมือนว่าจะได้เป็นทหารรับจ้างอย่างเป็นทางการแล้ว แต่ว่า…
“…แรงค์บรอนซ์?”
“นี่ไม่ใช่ผลงานของแรงค์บรอนซ์แน่ๆ ครับ แต่เพราะลงทะเบียนได้แค่ประมาณสัปดาห์นึง ถ้าพึ่งได้ลงทะเบียนเป็นแรงค์บรอนซ์แล้วทำผลงานได้แบบนี้ อาจจะหมายความว่าเขาเคยเป็นพลขับของกองทัพมาก่อนละมั้งครับ? น่าจะเป็นระดับเอซ(Ace)เลยแน่ๆ”
“นั่นสินะ…”
ฉันจำวิธีการแต่งตัวของชายที่เรียกตัวเองว่าทหารรับจ้างได้ เขาน่าจะแก่กว่าฉันนิดหน่อย อาจจะไม่ใช่พลขับของกองทัพที่เกษียณมา แต่แก่กว่าฉันแน่ๆ
แล้วก็ฉันไม่เห็นบรรยากาศของการเป็นทหารจากตัวเขาเลย ถ้าให้พูดคือดูเป็นคนปกติทั่วไปมากกว่าทหาร… อื้ม แม้แต่บรรยากาศของทหารรับจ้างยังไม่มีเลย
พอมาคิดๆ ดูแล้วมันแปลกมาก ตัดสินจากผลการรบแล้วยานที่ใช้น่ะเป็นยานรบระดับเฟิร์สคลาสเลย แต่ว่าถึงยานจะดีแค่ไหน ถ้าคนขับระดับความสามารถไม่ถึงขั้น ก็ใช้งานได้ไม่เต็มที่หรอก แล้วก็การจะขับยานรบประสิทธิภาพสูงขนาดนั้นได้ต้องมีสมาธิระดับเกินธรรมดาด้วย
แล้วการคงสมาธิระดับนั้นไว้ในสภาพที่รอบตัวต้องเสี่ยงชีวิตอยู่ตลอดน่ะยากมากๆ บางคนต้องใช้ยาหรือการสะกดจิตช่วยเลยด้วยซ้ำ
หรือให้พูดอีกอย่างคือ ทั้งๆ ที่เขาดูเป็นคนธรรมดาไม่เกี่ยวข้องกับยานอวกาศ แต่ก็มีความสามารถและความกล้ามากพอที่จะคุมยานรบขนาดใหญ่แบบนั้น ถ้าไม่เรียกว่าผิดปกติแล้วจะให้เรียกว่าอะไร
เป็นใครมาจากไหนกันนะ? ยิ่งคิดยิ่งสงสัยมากขึ้น
“ความต่างของคะแนนค่อยๆ กว้างขึ้นเรื่อยๆ แล้วครับ… เหมือนว่าจะไปได้ถึงสามเท่าของลำดับสองเลย”
สามเท่าจะพอเหรอ? ด้วยความเร็วระดับนี้ดูไม่น่าพอเท่าไรนะ
“จับตาดูเอาไว้ เก็บข้อมูลทุกอย่างที่เก็บได้”
หลังจากที่ได้ยินคำตอบรับ “ครับท่าน” ฉันก็หันสายตากลับมาที่แผนที่ยุทธวิธีเพื่อเฝ้ามองทั้งสนามรบอีกครั้ง
การตัดสินจะจบในไม่ช้า
☆★☆
ภารกิจจบแล้ว ยานโจรสลัดโดนล้างบาง แล้วก็ถึงเวลาค้นหาผู้รอดชีวิตกับเก็บกู้ซากทรัพยากรที่กระจายไปทั่วทั้งสนามรบ
พูดไป ยานผมไม่ได้ติดตั้งอุปกรณ์สำหรับค้นหาผู้รอดชีวิตไว้ เพราะงั้นปล่อยให้มันเป็นงานของกองทัพแล้วมาตั้งมั่นกับการเก็บของมีค่ากันดีกว่า
“ท่านฮิโระคะ คนอื่นจะไม่แย่งกันเก็บของพวกนี้เหรอคะ?”
“ถ้าเป็นของที่โดนโยนจากคลังยานออกมานอกอวกาศ อันนั้นก็ใครเร็วใครได้ แต่กับยานที่โดนจมเนี่ยจะนับว่าแปะชื่อทหารรับจ้างที่ยิงไว้โดยอัตโนมัติก็เลยไม่ต้องกังวลกับอะไรพวกนี้ตอนแยกส่วนซากยานล่ะนะ”
แต่ว่ารอบนี้ดันบินไปมาซะกว้างเลย จุดที่ต้องไปเก็บของก็เลยกระจายไปทั่วยุ่งยากไปหมด
แต่ไม่ยอมขี้เกียจกับเรื่องนี้หรอกนะ แน่นอนว่ารางวัลจากการปราบโจรสลัดและเงินค่าจ้างจากกองทัพน่ะก็ถือว่าเป็นกำไรเยอะแล้ว แต่แยกส่วนซากยานโจรสลัดเก็บของเนี่ยได้เงินเพิ่มเป็นกอบเป็นกำเลยนะ
โดยเฉพาะตอนบุกฐานเนี่ย โจรสลัดมักจะหนีออกมาพร้อมของกับโลหะหายากที่คว้าเอามาด้วยไหว
“เอาล่ะ เริ่มงานกัน”
“ท่านฮิโระดูสนุกจังเลยนะคะ…”
“แน่นอน สนุกกว่าไล่ยิงยานลำอื่นอีก อาจจะเจอสมบัติโดยไม่คาดคิดด้วย ไม่คิดว่าสนุกเหรอมิมิ?”
“อื้มม ฉันเป็นห่วงคุณอัลม่าน่ะค่ะ…”
“มิมินี่ใจดีจังเลยน๊า… เอาเถอะ ถึงยานจะเสียหายหนัก แต่โชคดี หรือบางทีอาจจะโชคไม่ดี ที่จุดที่ชนคือยานประจัญบานของกองทัพ เพราะงั้นคิดว่าทุกคนน่าจะปลอดภัย”
“จริงเหรอคะ?”
“ใช่สิ ยานรบนั่นมีอุปกรณ์รักษาพยาบาลแหละหมอพร้อม ไม่ต้องห่วงหรอก”
“อย่างนี้นี่เอง… ดีจังเลยนะคะ”
มิมิดูโล่งใจ
นั่นแหละ คิดว่าไม่น่าอันตรายถึงชีวิต แต่น่าจะอันตรายเรื่องการเงิน นอกจากค่าซ่อมยานที่แพงหูฉี่แล้ว ยังอาจจะต้องบวกเพิ่มที่ต้องจ่ายค่าความเสียหายของยานประจัญบานนั่นอีกด้วย… โอ้ น่ากลัวโครตๆ
ถึงจะดูใจร้าย แต่ให้ดูแลกันมากขนาดนั้นก็ไม่ไหวหรอก ไม่มีเหตุผลให้ทำด้วย
ถึงจะช่วยเรื่องลงทะเบียนเป็นทหารรับจ้างกับเรื่องมิมิแล้ว แต่ผมก็จ่ายด้วยเหล้ากลั่นจำนวนมากคืนไปแล้ว ในความรู้สึกคือเราไม่ได้ติดค้างอะไรกัน
ไม่ใช่ว่าไม่รู้คุณ แต่ถ้ายัยนั่นต้องมีหนี้มหาศาลเพราะเรื่องนี้จะให้ไปช่วยรับหนี้ขนาดนั้นด้วยเหตุผลอ่อนๆ แบบนั้นก็คงไม่ไหวหรอก
แล้วก่อนอื่นเลย ยัยนั่นเป็นทหารรับจ้างผ่านศึกที่มีชีวิตเป็นของตัวเอง มันจะเป็นการยุ่งไม่เข้าเรื่องถ้าสอดจมูกเข้าไปโดยเขาไม่ขอน่ะ เอาไว้ถ้ามาขอให้ช่วย จะช่วยให้เท่าที่ไหวเลย
“เอาล่ะ มาหาสมบัติกันเถอะมิมิ ดูแล้วทำตามไปทีละขั้นนะ ไม่ยากหรอก”
“ค-ค่ะ”
ผมส่งโดรนเก็บของออกไปหาซากยานที่หลงเหลือ สแกนภายใน และเก็บกู้ของในคลังออกมา หืมม อาหาร เหล้า แล้วก็กระสุน ของทั่วไปแฮะ โอ๊ะ โลหะอุตสาหกรรมบริสุทธิ์ อันนี้ขายได้แพงเลย ของอื่นๆ จำพวกฟอกอากาศและชิ้นส่วนสำรอง กรองน้ำกับฟิลเตอร์ แล้วก็พวกวัสดุซ่อมบำรุงโคโลนี่ พวกนี้ก็ขายได้ดีเพราะเป็นของที่ต้องใช้ซ่อมบำรุงโคโลนี่กับสถานีอวกาศ เอาไปขายที่ไหนก็ราคางามทั้งนั้น
แต่ก็มีของที่เรียกได้ว่าเป็นสมบัติด้วย… อาห์ โลหะหายาก จำนวนไม่มากแต่ของดี ขายได้เงินดีเลยล่ะ
“มีของเยอะแยะเลยนะคะท่านฮิโระ”
“ของเยอะเลย แต่จะสุขีมากๆ ถ้ามีโลหะหายากเยอะๆ น่ะนะ”
“หืมม? อะไรน่ะ?”
“หืมม?”
ผมเจอของบางอย่าง ไม่ได้สังเกตเลยว่าโดรนเก็บมาด้วย ก็เลยทำการสแกนรายละเอียดของมัน คริสตัล เหรอ? เป็นคริสตัลแปลกๆ ที่โดนผนึกไว้ในที่จัดเก็บอย่างแน่หนา นี่มัน… ไม่จริงน่า
“อ่า อ่า…. ไอ้นี่มัน”
“อะไรเหรอคะ?”
“เป็นของที่ถูกเรียกว่า ‘คริสตัลขับร้อง’ …อันตรายนิดหน่อย คิดว่านะ?”
“งั้นเหรอ? จะเอากลับไปด้วยเหรอคะ?”
“ฮึ่มมม คิดว่างั้นนะ”
บางทีอาจจะขายได้แพงกับคนบางกลุ่มก็ได้
ไงก็เถอะคริสตัลขับร้องน่ะค่อนข้างเป็นไอเท็มพิเศษ ถ้าโดนทำลายตอนอยู่นอกอวกาศจะอันตรายมากๆ เพราะมันจะทำให้ฝูงมอนสเตอร์อวกาศถาโถมมาจากไหนกันก็ไม่รู้
ตัวมอนสเตอร์อวกาศไม่ได้แข็งแกร่งอะไรขนาดนั้น แต่ปัญหาคือเรื่องจำนวนของมันซะมากกว่า
หลักร้อยถึงหลักพัน นั่นคือจำนวนมอนสเตอร์อวกาศที่จะบุกมาในทีเดียว พูดตรงๆ เลยคือสู้ด้วยยานลำเดียวไม่ไหว ในสเตลล่าออนไลน์ก็แนะนำกันว่าต้องตั้งปาร์ตี้กันอย่างน้อยสิบลำเพื่อท้าทายน่ะนะ เพราะงั้นเลยเป็นไอเท็มที่เรียกทั่วๆ ไปกันว่าเรดบอสหรือเรดเควสนั่นเอง
จริงๆแล้วก็มีทริคการใช้ดีๆ อยู่… ก็ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ล่ะนะ แอบเก็บไว้เป็นหลักประกันอาจจะดีกว่า เพราะดูสถานการณ์ระหว่างประเทศจะไม่ชอบมาพากลอยู่
“เอากลับไปด้วยแล้วกัน แอบๆ น่ะ”
“จะลอบเอาไปเหรอคะ?”
“ช่าย แอบๆ”
ถึงไม่ใช่ของต้องห้าม แต่ถ้าโดนเจอก็เป็นปัญหาเหมือนกัน ที่จริงยานลำนี้เองก็มีคลังพิเศษเล็กๆ ที่เอาไว้เลี่ยงการสแกนอยู่ด้วยยัดไว้ในนั้นแล้วกัน
อะไรเหรอ? ของพวกนั้นจะเอาไปทำอะไร? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ของผิดกฏหมายบางอย่างก็มีประโยชน์นะ ยังไงก็ช่วยไม่ได้หรอก งานอดิเรกของทหารรับจ้างนี่หน่า
หลังจากเก็บทรัพยากรจนเต็มคลังแล้วพวกเราก็กลับโคโลนี่เทอเมนไพรม์ไปพร้อมกับทหารรับจ้างคนอื่นๆ และกองทัพระบบดาว แล้วก็ดูเหมือนยานขาวของอัลม่าเองก็โดนลากกลับไปด้วย… จะซ่อมได้รึเปล่านะ โครงเองก็เบี้ยว น่าจะเรียกว่าสร้างใหม่เลยซะมากกว่า แล้วก็ความเร็วที่ทำให้ยานประจัญบานเสียหายได้ขนาดนั้น พอเทียบความต่างของมวลระหว่างทั้สองยานแล้ว… ตอนนี้เริ่มเป็นห่วงอัลม่าบ้างแล้วเนี่ย
ระหว่างที่คิดไปเรื่อย ก็มีการติดต่อเข้ามา ไม่ได้เจาะจงมาที่ผมน่าจะส่งไปถึงยานทุกลำรวมถึงยานทหารรับจ้างด้วย
[จากนี้ดิฉันขอประกาศว่าภารกิจสิ้นสุดแล้ว ขอบคุณสำหรับความเหนื่อยยากของทุกๆ ท่าน ฐานโจรสลัดได้ถูกทำลายเรียบร้อย และยานส่วนใหญ่ของโจรสลัดเองก็ถูกทำลายแล้ว ระบบดาวแห่งนี้ควรจะปลอดภัยไปอีกสักพัก]
ใช่แล้ว สักพัก เพราะว่าระบบดาวแห่งนี้มีทรัพยากรเหมืองแร่อยู่มาก และอยู่ใกล้กับชายแดน ไม่นานโจรสลัดก็จะกลับมาอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเป็นแมลงหรืออะไร ไม่ว่าจะล้างบางไปแค่ไหนก็กลับมา ไม่มีทางจัดการได้หมดจด
[เงินสำหรับจ่ายให้ทหารรับจ้างจะถูกโอนไปที่บัญชีของทุกๆ ท่าน ทันทีที่ผลลัพธ์ของการต่อสู้ได้ถูกนับเรียบร้อยแล้ว คาดว่าไม่เกินสองวันจากนี้ค่ะ]
บอกยากว่าช้าหรือเร็ว เพราะว่าถ้าเป็นเกมกลับถึงฐานก็ได้เงินเลย แต่นี้เป็นโลกความจริง แล้วก็สำหรับองค์กรณ์อย่างกองทัพหรือรัฐบาลที่จะนับจำนวนจบและจ่ายในสองวันนี่ก็ดูเร็วมากแล้ว
ยังไงก็น่าจะมีล่าช้ากันอยู่บ้าง แต่ว่าพวกทหารรับจ้างเองไม่ได้บ่นอะไร อาจจะใช้เวลานิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ต้องห่วงเรื่องการโดนหลอก เพราะว่าถ้ากองทัพหรือรัฐบาลเบี้ยวสัญญาจ่ายเงินก็จะทำให้อำนาจชื่อเสียงที่มีเสียหายได้
แน่นอนว่าผมเองก็ไม่มีอะไรให้บ่น ไม่ได้ต้องห่วงเรื่องวันพรุ่งนี้ถ้าไม่ได้เงินทันทีนี่หน่า
“โอเค มิมิส่งคำขอเข้าเทียบท่า”
“ไอย รับทราบค่ะ”
มิมิจัดการคอนโซลของโอเปอเรเตอร์ให้ส่งคำขอเข้าเทียบท่าไปยังโคโลนี่เทอเมนไพรม์ ไม่นานก็มีการระบุท่าจอดมาให้ ถึงนี่จะเป็นการรีเควสเทียบท่าครั้งแรกของมิมิ แต่ดูเหมือนว่าจะจัดการงานได้เรียบร้อยดีนะ
เพราะผมไม่อยากให้มีการชนจนเกิดปัญหาในที่แบบนี้ ก็เลยค่อยๆ ตามสัญลักษณ์นำทางไปและจอดยาน เมื่อได้ยินเสียงแกร๊งที่เป็นเสียงยานเชื่อมต่อกับท่าจอดก็เท่ากับยานเข้าที่อย่างปลอดภัย จากนั้นก็เป็นการส่งยานเข้าแอร์ล๊อค
ตอนนี้ผมก็สบายใจได้แล้ว ความรู้สึกโล่งตอนที่จอดที่ท่าได้อย่างปลอดภัยเนี่ยไม่ว่าเกมหรือของจริงก็เหมือนกันเลยน๊า
“ท่านฮิโระคะ จากนี้จะทำอะไรต่อคะ”
“จากนี้เหรอ? นั่นสิ เอาเป็นพักจนกว่าจะได้เงินมาแล้วกัน ตอนนี้เองก็ล้าไปทั้งกายทั้งสมองเลย”
ผมปลดเข็มขัดนิรภัย ลุกจากเก้าอี้แล้วยืดตัว เมื่อยตัวอย่างไม่น่าเชื่อเลย เพราะตอนขับยานสู้ต้องปะทะกับแรงจีหนักๆ ทั้งตัวก็เลยตึงไปหมด มือเองก็เมื่อยเพราะว่าจับแท่นควบคุม ถึงจะแค่นั่งอยู่ที่เก้าอี้คนขับ แต่ก็ราวกับไปออกกำลังกายหนักๆ มาเลย
ผมจัดการสั่งที่แผงควบคุมโดยที่ยืนอยู่ข้างๆ เก้าอี้ ให้ยานจัดการรันโปรแกรมตรวจสอบด้วยตัวเอง เพราะว่าเป็นการต่อสู้ที่ค่อนข้างหนัก รอบนี้อาจจะต้องซ่อมบำรุง แล้วก็ต้องเติมกระสุนกับเชื้อเพลิงด้วย
“ไม่สิคะ ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ฉันสงสัยคุณตั้งใจจะทำอะไรที่ไหนจากนี้น่ะค่ะ”
“ทำอะไรที่ไหนเหรอ อื้มม?”
เป็นคำถามที่ออกไปทางเชิงปรัชญามากเลย คนมาจากไหน และไปไหนกัน สำเร็จอะไรและหลงเหลืออะไรไว้เบื้องหลัง… แต่ไม่คิดว่ามิมิจะถามไปทางนั้นหรอก
“อย่างแรกเลยคือ เจตนากับเป้าหมายของการเดินทางสินะ?”
“ค่ะ”
“อยากมีบ้านพร้อมสวนเป็นหลักเป็นแหล่งบนดาวเคราะห์สำหรับอยู่อาศัยน่ะ”
“เป็น… เป้าหมายที่ยิ่งใหญ่มากเลยค่ะ”
“นั่นแหละๆ”
แล้วก็มีรายได้โดยไม่ต้องทำงาน กินเท่าที่อยากตอนไหนก็ได้ นอนตอนไหนก็ได้ เล่นตอนไหนก็ได้ เป็นชีวิตแบบที่อยากมี แต่ไม่พูดหรอกนะ เดี๋ยวจะผิดหวังกันเอา
“บางทีมีเป้าหมายในชีวิตไว้ก็ดีกว่านะมิมิ แค่อยู่เพื่อมีชีวิตน่ะยากจะตาย”
“ค่ะ… ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลย”
“อะไรก็ได้ทั้งนั้น อยากไปลองอาหารอร่อยๆ ทั่วจักรวาล หรือไปเห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นทั้งจักรวาลก็ได้หมดแหละ”
ทริปของอร่อย หรือทริปเที่ยวชมดี? ถึงพูดเองจะยังไงอยู่ แต่ก็ไม่แย่ใช่ไหมล่ะ? อื้อ เอาเป็นเป้าหมายรองไปด้วยเลยแล้วกัน
“ของอร่อยทั่วทั้งจักรวาลก็ฟังดูดีนะคะ เอาอันนี้แล้วกัน”
“เลือกได้ดีเลย งั้นฉันเอาด้วยแล้วกัน”
“นั่นแหละค่ะ เป้าหมายของฉันคือกินทั้งจักรวาลไปพร้อมท่านฮิโระ!”
“โอ้!”
ผมปรบมือให้มิมิที่กำมือเข้าหากันด้วยความตื่นเต้น มอนสเตอร์หิวโหยที่จะกินทั้งจักรวาลได้ถือกำเนิดขึ้นมาแล้ว
“แต่จะอ้วนไม่ได้ เพราะงั้นจะออกกำลังกายให้หนักขึ้นค่ะ!”
“ช่าย แต่ฉันว่ามิมิหนักขึ้นอีกสักนิดจะดีกว่านะ”
“……งั้นเหรอคะ?”
มิมิลูบท้องตัวเองเพื่อเช็คหุ่น แล้วอยู่ดีๆ ก็สะดุ้งขึ้นมา อะไรเหรอ? เป็นอะไรหรือเปล่า?
“อือ คือ เพราะเหงื่อเยอะ ขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ”
“โอ้? ขอให้เพลิดเพลินนะ?”
มิมิออกจากค๊อกพิทไปด้วยท่าทางแปลกๆ ราวกับพยายามซ่อนช่วงล่างของตัวเอง ถึงสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นแต่สักพักก็พอเดาได้
“…หรือว่าจะราด?”
ถึงยานจะไม่เสียหายอะไร แต่วันนี้ก็โดนยิงไปเยอะอยู่ ถึงโล่จะกันไว้ได้หมด แต่น่าจะเยอะไปสำหรับมิมิที่ต้องมาสัมผัสประสบการณ์ต่อสู้ครั้งแรกอยู่ดี ผมดมกลิ่นในค๊อกพิทแต่ก็ไม่ได้กลิ่นอะไรผิดปกติ หรือว่าจะใส่ผ้าอ้อมกันนะ?
“… ดูโรคจิตไปล่ะ พอดีกว่า”
ผมตัดสินใจยอมแพ้กับความอยากรู้แล้วตรงไปที่ห้องครัวแทน หลังจากเติมของเหลวกับแคลอรี่เข้าตัวแล้วผมก็ตัดสินใจไปอาบน้ำและพักผ่อน
Kloy1002 ตอนนี้ไม่มีมุกให้เล่นเลยน้า เฮ้อ
{ไทยพาณิชย์ นางสาว ทยาธร อนันต์มานะ 162-246448-2}
สนับสนุนเป็นกำลังใจหรือจะเป็นค่าชานมไข่มุกให้คนแปล หรือจะเป็นค่าเหนื่อยไปซื้อชานมก็ได้ทั้งนั้นคะ
ขอบคุณสำหรับการอ่านจนถึงตรงนี้นะคะ แล้วเจอกันใหม่คะ
YOU MAY ALSO LIKE
