(นิยายแปล) อวกาศต่างโลก - ตอนที่ 15 - ช่วงเวลาการต่อสู้
015 – ช่วงเวลาการต่อสู้
“ทำการยืนยันการซิงโครไนท์กับวิงแมน”
“ยืนยันการซิงโครไนท์กับวิงแมน”
“ดำเนินการชาจน์ระบบ FTL”
“เริ่มดำเนินการชาจน์ระบบ FTL แล้ว”
“ระบบ FTL ชาจน์เสร็จสิ้น เปิดใช้งานใน… 5, 4, 3, 2… เริ่มการ FTL”
เสียงกึกก้องลั่นคำรามเมื่อระบบเร็วเหนือแสงเปิดใช้งาน ระบบ FTL นี้จะซิงโครไนท์กับยานของทหารรับจ้างที่รับหน้าที่วิงแมน เพราะงั้นผมก็เลยไม่ได้ทำอะไรในระหว่างการ FTL นี้เลย ที่ทำทั้งหมดก็แค่ดูให้แน่ใจว่าวิงแมนจะไม่พลาดเลือกผิดทิศเท่านั้น
ส่วนอัลม่าเหมือนจะไปจุดซุ่มที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง โชคไม่ดีที่ไม่ได้กลุ่มเดียวกับเรา เอาใจช่วยให้เธอโชคดีแล้วกัน
“เอาล่ะ พวกเรากำลังจะเข้าสู่การต่อสู้…”
“……ค่ะ!”
“ระหว่างการต่อสู้ มิมิค่อยจับตาดูเรดาร์กับจัดการเรื่องวิทยุนะ”
“ค่ะ!”
“การจับตาดูเรดาร์คือยังไง?”
“ค่ะ! ฉันจะคอยสอดส่องการเคลื่อนไหวของศัตรูและวิงแมนบนเรดาร์ และแจ้งกับตันหากมีอันตรายใดใดค่ะ!”
“ดีมาก แล้วของฝั่งการติดต่อสื่อสารล่ะ?”
“ค่ะ! เราจะขัดขวางการติดต่อสื่อสารฝั่งศัตรู รวบรวมข้อมูล และตอบกลับการติดต่อสื่อสารของยานพันธมิตรที่ส่งมาถึงยานลำนี้ค่ะ!”
“ดูน่าจะโอเคเลย ตอนฉันสู้คนเดียว ฉันต้องจัดการทุกอย่างรวมถึงเรื่องพวกนั้นด้วย เพราะงั้นเป้าหมายก็คือให้มิมิแบ่งเบาภาระตรงนั้น ยิ่งทำได้เยอะ ฉันก็ยิ่งสบายขึ้น กว่าจะถึงตอนนั้นหนทางยังอีกยาวไกล แต่พยายามให้เต็มที่ล่ะ”
“ค่ะ เชื่อมือได้เลยค่ะ ท่านฮิโระ!”
มิมิตอบกลับอย่างกระตือรือร้นด้วยความตื่นเต้น
“เยี่ยม ฝากด้วยล่ะ”
ตรวจสอบอุปกรณ์ของยานซ้ำระหว่างที่กำลังอยู่ในการ FTL
อาวุธหลักคือปืนเลเซอร์หนักสี่กระบอกที่ติดตั้งบนแขนติดอาวุธ อาวุธรองคือปืนช๊อตกันที่ติดอยู่บนตัวยานเลย และไพ่ลับอีกสองใบที่มีกระสุนอยู่กระบอกละสองนัด รวมเป็นสี่ แต่เพราะกระสุนราคาแพงมาก เป็นไปได้ก็ไม่อยากใช้เท่าไร
แต่เคยได้ยินมาว่า ไพ่ลับจะเป็นไพ่ลับต่อเมื่อมันถูกใช้ ถ้ามีโอกาสให้ใช้ก็ต้องใช้โดยไม่ลังเล ถือไพ่ลับไว้เฉยๆ มีแต่พวกโง่เท่านั้นแหละที่ทำ
“สวยจัง…”
มิมิพึมพำพลางมองออกไปที่วิวนอกยาน
แม้จะเห็นในเกมบ่อยแล้วก็ตาม แต่เส้นแสงของดวงดาวอันห่างไกลพาดผ่านราวกับดาวตก เนบิวล่าเปล่งแสงเป็นประกายสีเขียวและส้ม ก่อนจะถูกทิ้งไว้เบื้องหลังเมื่อยานแล่นผ่านไป ไม่ว่าเมื่อไรประกายแสงและละอองแวววาวเหล่านี้ก็สวยงามจนทำให้ผมหลงไหลประทับใจเสมอ
“ใช่แล้วล่ะ การที่ได้เห็นปรากฎการแบบนี้ในชีวิตเป็นหนึ่งสิทธิพิเศษของพวกเราที่ได้เดินทางบนยานไปท่ามกลางทะเลดวงดาวนี้อย่างอิสระยังไงล่ะ”
“ค่ะ”
ไม่กี่นาทีนับการจากใช้ FTL เราก็ได้มาถึงเป้าหมายปลายทางของเรา
“ปิดการทำงานของ FTL ระวังแรงสั่นกับแรงกระแทกด้วย”
“ค่ะ”
ระบบ FTL หยุดทำงานและเปลี่ยนมาเป็นการนำทางตามปกติ เสียงกึกก้องดังขึ้นอีกครั้งเมื่อกฤษณะกลับมายังอวกาศปกติ เหล่าทหารรับจ้างกระจายตัวกันไปเป็นกลุ่มๆ ไปยังจุดซุ่มที่ระบุไว้ ผมเองก็ทำตามและเริ่มเคลื่อนย้ายไปยังจุดที่มอบหมายให้ผมไว้
“นี่แหละที่ซ่อนเรา”
“เงียบจังเลยนะคะ”
“เป็นธรรมดา อวกาศน่ะเป็นสถานที่เงียบเหงา แต่เพราะมีมิมิฉันเลยไม่เหงาแล้ว”
“…เอเฮะเฮะ ฉันก็ไม่เหงาเหมือนกันค่ะ”
ระหว่างที่คุยเล่นกันเราก็ลดการทำงานของเครื่องสร้างพลังงานหลักจนอยู่ในจุดต่ำสุดเพื่อเริ่มซ่อนตัว
“หนาวไหม?”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
อุณหภูมิในค๊อกพิทลดลงเพราะว่าพลังงานที่ใช้ไปกับระบบพยุงชีพลดลง ผมน่ะแต่งตัวแน่นหนาเลยไม่มีปัญหา แต่คิดว่ามิมิจะบางกว่าหน่อย
“ชุดที่ใส่ถึงจะบางแต่ก็ทำจากวัสดุที่ทำให้อุ่นค่ะ”
“งั้นเหรอ? ถึงจะแอบกังวลนิดหน่อยแต่เหมือนจะเป็นร้านที่ดีสินะ”
“ใช่ค่ะ”
เป็นอาหารตาที่ดีสุดๆ ไปเลยนะ กับการที่มีสาวน่ารักมาแต่งตัวเปลี่ยนชุดให้ดูทุกวันเนี่ย สองสามวันมานี้มิมิเอาใจผมด้วยการแต่งตัวด้วยชุดคอสเพลย์ธีมไซเบอร์มาให้ดูหลายแบบเลย ผมว่าเมดโลลิโนตมนี่แหละแจ่มสุด
ระหว่างที่คิดเรื่องแบบนั้นลำแสงหลายเส้นก็ทะลวงอวกาศเบื้องหน้า ซึ่งในเวลาเดียวกันก็ได้รับการติดต่อสื่อสารที่กำลังสับสนหลายอันที่น่าจะมาจากพวกโจรสลัด
[อะ อะไรกะน?! เกิดอะไรขึ้น?!]
[ไมเคิลร่วงไปแล้ว! โดนโจมตี—–อุหวาาาาาา!?]
[กองทัพระบบดาวบุก!]
[พวกมันโจมตีฐานกับยานใหญ่ – ไฟลามไปหมดแล้ว! ปิดกำแพงกั้นที่สามกับเจ็ด!]
[ยังมีคนอยู่เลยนะ!?]
[ไอ้โง่เอ๊ย! ไม่ปิดพวกเราก็ตายห่ากันหมด! ปิดซะ!]
เป็นเสียงกรีดร้องแห่งความทรมาณ ในขณะเดียวกันยานประจัญบานกับยานคลาสลาดตระเวณหนักก็ยิงถล่มฐานโจรสลัดกับยานขนาดใหญ่ไปเรื่อยๆ ถึงจะเป็นกฤษณะของผมก็สร้างพลังทำลายระดับนี้ไม่ได้หรอก เนี่ยแหละความต่างของพลังและระยะการยิงจากปืนใหญ่ของยานคลาสประจัญบานที่ยานขนาดกลางของทหารรับจ้างไม่มีทางเทียบได้
ยานประจัญบานน่ะมีอาวุธป้องกันการโจมตีระยะใกล้อยู่เยอะ… ถ้าบุกเข้าไปซึ่งๆ หน้า ยังไงก็กลายเป็นซากก่อนที่จะเข้าระยะยิงของตัวเองซะอีก แต่ก็นะ ไม่ใช่ยานที่สู้ด้วยตัวต่อตัวได้อยู่แล้ว
[แย่แล้ว! ไม่มีอะไรที่ทำได้แล้ว! หนีเร็ว!]
[อพยพ! อพยพโว้ย! อพยพ!]
[เวรเอ๊ย! สมบัติข้า ของที่ข้าสะสมมาไปหมดแล้ว!]
โอ้ เหมือนจะหนีกันแล้ว ก็พอมีพวกที่ใจหน้าบุกซึ่งๆ หน้าไปหากองทัพอยู่บ้าง แต่ก็ระเบิดหายไปหมดแล้ว นี่แหละนะผลลัพท์ของการบุกซึ่งหน้าไปหากองทัพของระบบดาว ยานลำไหนก็เป็นงั้นทั้งนั้นแหละ
[ยกเลิกการปิดกันวิทยุ! เริ่มภารกิจได้!]
[GO GO GO!]
[อย่าให้หนีไปได้!]
[ย๊าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! มีเหยื่อให้เลือกเต็มไปหมดเลยว้อย!]
ทันทีที่ได้รับสัญญาณเริ่มภารกิจแรงขับของเครื่องกำเนิดพลังงานหลักของกฤษณะก็เร่งขึ้นไปจนสุดทันที
“มิมิ! เข้าสู่การต่อสู้ เตรียมรับแรงแรงกระแทก การสั่น แล้วก็แรงจีด้วย!”
“ค-ค่ะ!”
แรงจีที่เพิ่มจากการที่เร่งเครื่องอย่างรวดเร็วกดลำตัวผมเข้ากับเบาะ ความพึ่งพอใจแล่นไปทั่วร่าง เหงื่อเริ่มชุ่มไปตามฝ่ามือ
เปิดใช้งานระบบอาวุธ เปิดโล่และเตรียมปืนช๊อตกัน เริ่มการต่อสู้ได้
[ยานไม่ทราบฝ่ายด้านหน้า! อะไรน่ะ? แขนโผล่ออกมาจากตัวยาน!?]
[ไม่เคยเห็นยานแบบนี้มาก่อน ระวังตัวด้วย]
[จากด้านหน้า! ยิงเลย!]
[พวกเรามีเยอะกว่า พุ่งใส่มันถอดเกราะมัน! ล้อมมันแล้วโจมตีเลย!]
ข้างหน้าคือยานโจรสลัดสี่ลำ สองลำเป็นยานเล็กสำหรับใช้ทั่วไป และสองลำเป็นยานรบขนาดเล็ก พุ่งใส่กันซึ่งๆ หน้าเลย เห็นแม้กระทั่งว่ากำลังเตรียมอาวุธเลย
“มายิงปะทะกับกฤษณะด้วยยานเล็ก…”
ผมเล็งปืนเลเซอร์ทั้งสี่กระบอกบนแขนจับไปที่หนึ่งในยานรบขนาดเล็กที่มาจากทางด้านหน้า และเล็งช๊อตกันไปที่อีกลำหนึ่ง
ดูเหมือนว่าตั้งใจจะรวมแรงยิงทั้งหมดมาที่ผมคนเดียว แต่ปืนเลเซอร์ของกฤษณะมันยิงได้ไกลกว่าปืนเลเซอร์ของยานลำเล็กๆ นะจ๊ะ
[อะไรน่ะะ?! โล่มัน—-]
ปืนเลเซอร์ทั้งสี่กระบอกยิงออกไปพร้อมกันจนโล่ของยานรบขนาดเล็กแตก และนัดที่สองก็ถูกยิงตามออกไปทันที ทะลวงยานรบที่ไม่เหลือโล่จนระเบิดไปเลย
[ล้อกันเล่นใช่ไหมเนี่ย?!]
[ไอ้ห่านี่อันตราย! หนีเร็ว! หนี–]
ปืนช๊อตกันเล็งไปยังยานรบอีกลำที่หักเลี้ยวพยายามจะหนี แต่ว่าก็สายไปแล้ว ปืนช๊อตกันทั้งสองกระบอกยิงต่อเนื่องใส่ลำยานที่ไร้การป้องกันของยานรบขนาดเล็ก
กระสุนนับไม่ถ้วนที่ถูกยิงออกจากช๊อตกันจมเข้าไปในโล่และทะลวงลำยานเป็นรูโดยไร้ความปราณี เปลี่ยนให้ยานเป็นเหมือนชีสสวิส
ในเวลาไม่นาน ยานรบสองลำก็ระเบิดหลายเป็นชิ้นๆ
[อ๊ากกกกก!? น่ะ-นี่มันสัตว์ประหลาด!?]
[หนีเร็ว……]
ยานใช้งานทั่วไปที่เหลืออยู่พยายามจะหนี แต่ยานใช้ทั่วไปไม่ใช่สายต่อสู้แต่แรก ทางด้านความเร็วก็สู้ยานรบไม่ได้อยู่แล้ว ในทางตรงกันข้าม กฤษณะสุดที่รักของผมเป็นยานรบแต่กำเนิดที่เด่นด้านความเร็วซะด้วย หนียังไงก็ไม่พ้นหรอก
[ระ-เร็วเกินไปแล้ว! สลัดไม่พ้นหรอก!?]
[ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ! ไม่ใช่ที่แบบนี้สิ]
“จบตรงนี้แหละ ตายซะเถอะ ยังไงก็ไม่ปราณีหรอกนะ”
เราตามล่ายานใช้งานทั่วไปสองลำที่เร่งเครื่องหันตูดให้ และก็จมพวกมันทีละลำด้วยปืนเลเซอร์ของเรา พวกนั้นก็พยายามแยกกันหนีอยู่ แต่ว่ายังไงก็ปล่อยไปไม่ได้หรอก เพราะถ้าปล่อยไปก็ไปหาโจมตีคนอื่นที่อื่นอีก เป็นโจรครั้งนึง จะถอนตัวมันยากนะ
ในตอนที่จะมุ่งไปหาเป้าหมายถัดไป ผมก็มองไปยังจุดที่มิมินั่งและก็เห็นว่าเธอกำลังตัวสั่นท่าทางเคร่งเครียด ดูเหมือนว่ากำลังดูเรดาห์ แต่ไม่แน่ใจเลยว่ามีสมาธิดูไหม แต่ก็ไม่ได้คาดหวังให้ทำได้สมบูรณ์แบบตั้งแต่สู้ครั้งแรกอยู่แล้ว ยังไงก็ช่วยไม่ได้นี่หน่า
ผมหันหนีแล้วเริ่มไปต่อที่เป้าหมายถัดไปที่ขึ้นบนเรดาห์
สิ่งที่ได้เห็นคือเส้นแสงของปืนเลเซอร์ เส้นนำทางของกระสุนจากอาวุธจริงๆ เปลวเพลิงจากมิสไซล์ และเปลวเพลิงระเบิดของยานที่ถูกทำลาย มันย้อมอวกาศอย่างสวยงามราวกับคลื่นแห่งแสงสี
แต่ในความเป็นจริง สิ่งสวยงามที่ได้เห็นนี้ อันตรายถึงตายกับมนุษย์ ต่อให้เป็นปืนเลเซอร์คลาสต่ำที่สุดก็ลบชีวิตมนุษย์ให้หายไปได้อย่างไร้ร่องรอย และหากโดนกระสุนคาลิเบอร์หนักแบบที่ยานประจัญบานติดตั้งเข้าก็จะหลายเป็นเนื้อบดที่ไม่เหลือร่องรอยเหมือนกัน ยังไม่รวมมิสไซล์ หรือถ้ายานแตกแล้วโดนโยนออกมาในอวกาศก็ตายอยู่ดี
พ๊อดหลบหนี? บล๊อกของค๊อกพิทมีฟังก์ชั่นที่ทำงานเป็นพ๊อดหลบหนีอยู่แล้ว แต่ในการต่อสู้บล๊อกค๊อกพิทจะโดนยิงเป็นส่วนใหญ่ โอกาสที่จะรอดจากยานระเบิดหรือโดนยิงน่ะมีไม่เยอะ เป็นระดับที่ว่าถ้ารอดมาได้คือดวงดีมากๆ แล้ว
“มิมิ จะไปที่เป้าหมายถัดไปแล้ว”
“…?! ค-ค่ะ!”
เมื่อได้ยินมิมิก็สะดุ้งและตอบรับด้วยน้ำเสียงตึงเครียด น่าจะต้องใช้เวลาอีกสักพักกว่าจะชิน
[ชิ มันมีเยอะเกินไป!]
[ล้อมไว้! ล้อมมันไว้! เบสโซ่อดทนไว้!]
[ลุยล่ะนะ!]
[นั่นแหละ!]
หนึ่งในยานทหารรับจ้างโดนยานโจรสลัดห้าลำล้อมเอาไว้ ตอนนี้ยังไม่ถึงตายเพราะความต่างในด้านศักยภาพของยาน แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ก็ถือว่าอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายอยู่ โล่จะค่อยๆ ลดลงที่ละนิด เกราะจะค่อยๆ หลุด และจะจมในที่สุด
แต่นั่นคือในกรณีที่ผมไม่เข้าไปยุ่งน่ะนะ สัญญาณติดต่อของยานทหารรับจ้างที่โดนโจมตีอยู่คือ… ไควเอ็ท (Quiet-เงียบ)
“นี่คือกัปตันฮิโระ สัญญาณติดต่อกฤษณะ กำลังทำการเข้าช่วยเหลือไควเอ็ท”
[โอ้! ช่วยได้เยอะเลย]
[ชิ มีมาเพิ่มโว้ย! ลังก์! คามา! ยืนให้หน่อย!]
[โอเค!]
[เดี๋ยวจัดการให้!]
สองจากห้าลำที่ไล่ไควเอ็ทอยู่มุ่งหน้ามาหาผม จากที่ดู ลำนึงเป็นยานรบ และอีกลำคือยานสนับสนุนด้วยมิสไซล์ที่ปรับใช้มาจากยานขนส่ง ยานสนับสนุนด้วยมิสไซล์น่ะตัวปัญหามาก ทั้งหลบยากทั้งแรงมากๆ แต่การโดนไล่ด้วยยานห้าลำที่มียานสนับสนุนด้วยมิสไซล์อยู่ด้วยแล้วยังปลอดภัยอยู่ได้นี่ทำให้เห็นเลยนะว่าไควเอ็ทเก่งขนาดไหน
[ซีกเกอร์!]
[ได้เลย!]
มิสไซล์ยิงออกมาจากยานซัพพอร์ตและพุ่งตรงมาหาผม ‘ซีกเกอร์’ ที่ว่าคือชื่อย่อของ มิสไซล์ค้นหาและติดตามความร้อน ระยะค่อนข้างใกล้ แต่ไม่ได้ใช้เรดาห์ในการเล็งเป้า เลยไม่มีการเตือนล๊อกเป้า เหมาะกับการใช้ซุ่มโจมตีมาก
เลยไม่คิดว่าจะยิงใส่หน้ากันแบบนั้น แถมยังประกาศให้รู้อีกว่าจะทำอะไร ใช้ประโยชน์ได้ไม่ถึงครึ่งเลยนะ
วิธีหยาบๆ ที่ใช้จัดการก็มีอยู่สองวิธี จะหลบด้วยการเคลื่อนไหวที่เกินกว่ามิสไซล์จะตามได้ หรือกระจายแหล่งความร้อนเพื่อหลอกระบบตามตัว แต่ผมเลือกจะใช้วิธีที่สาม
เสียงระเบิดสะเทือนไปถึงกระเพาะ แรงกระแทกทำยานสั่นไปทั้งลำ ในวินาทีที่กระสุนนับไม่ถ้วนถูกยิงออกไป เสียงระเบิดของมิสไซล์ติดตามที่พุ่งมาจากด้านหน้าก็ดังติดกันสองครั้งทันที ผมเร่งความเร็วเต็มพิกัดทะลวงผ่านเปลวเพลิงนั่นไป ผ่านยานสำหรับใช้งานทั่วไปที่กำลังหวาดกลัวว่าจะมีมิสไซล์พลาดมาหา และเข้าประชิดยานสนับสนุนที่กำลังมองสิ่งที่เกิดขึ้นกับมิสไซล์
[เอ๊ะ?! มันผ่ามาทั้งอย่างนั้นเลย——]
“ลำแรก”
ในตอนที่พุ่งผ่าน ผมก็ยิงกระสุนช๊อตกันเข้าใส่ในระยะประชิดทำลายยานสนับสนุนไปในทันที แรงระเบิดเกิดขึ้นอย่างรุนแรงทันทีที่ผ่านไป น่าจะเพราะมิสไซล์ที่ขนมาด้วยระเบิด
[อะไรกัน?!]
“สอง”
ผมใช้แรงส่งของไอพ่นในการเคลื่อนที่ไปรอบๆ และเลี้ยวหักศอกก่อนจะสอยยานสำหรับใช้ทั่วไปด้วยปืนเลเซอร์ทั้งสี่ ปืนเลเซอร์หนักที่มีลดพลังงานของโล่ได้เยอะมากๆ เครื่องกำเนิดพลังงานของโล่ที่ติดอยู่ในยานเล็กๆ แบบนั้นรับปืนเลเซอร์ที่ผมมีพร้อมกันสี่กระบอกไม่ไหวหรอก
อย่างที่คาด โล่หายไปแทบจะทันที และตัวยานไร้สิ่งป้องกันก็โดนทะลวงด้วยลำแสงสีน้ำเงินจนระเบิดเป็นชิ้นๆ
หลังจบการต่อสู้ของทางนี้ ผมก็เช็คบนเรดาร์ว่าตอนนี้ ไควเอ็ทเป็นไงบ้าง และก็ได้เห็นว่าจัดการไปได้หนึ่งลำ และกำลังเข้าประชิดอีกลำหนึ่ง เก่งจริงๆ นั่นแหละ
“เดี๋ยวจัดการอีกลำให้”
[ฝากด้วยนะ]
[หือ?! เชี้ย! มันไม่ควรเป็นงี้ดิ…!]
[จ-จะทำยังไงดีไรโซ่?!]
[เงียบน่า! แค่สอยไอ้พวกนี้ให้ร่วงแล้วหนีก็จบแล้ว!]
หัวหน้าโจรสลัดที่สังการตะคอกตอบกลับโจรสลัดที่ทำเสียงน่าสมเพช แต่ถ้าถามผมตอนนี้ไม่น่าจะชนะได้แล้วนะ เพราะงั้นยอมระเบิดตายไปเงียบๆ เถอะ
ผมรับหน้าที่จัดการยานที่ลังเลอยากจะถอย ในขณะที่ไควเอ็ทรับจัดการยานที่น่าจะเป็นหัวหน้าไป ภารกิจเก็บกวาดก็จบลงในเวลาไม่นาน
[ขอบคุณมาก กฤษณะ โดนห้าลำเกาะติดนี่ลำบากมากเลย]
“ไม่เป็นไร ฉันเองก็ได้เหยื่อด้วย ไว้เจอกัน”
[โอ้ ระวังตัวด้วยนะ]
ไควเอ็ทล่าถอย บางทีอาจจะไปซ่อมฉุกเฉินและเติมโล่แหละ ผมเลยตัดสินใจเก็บของมีค่าจากซากยานที่กระจายไปทั่วก่อนจะไปที่เป้าหมายถัดไป
————————————————————————-
HorrorDay: ให้คุณหอคอย1002ชั้น ลงตอนที่แล้วให้ตั้งแต่เมื่อวาน เขาก็ลงให้นะ แต่ไม่ยอมกดเปิดให้อ่าน 🙁
Kloy1002 : เอาลงให้แล้วไง แค่กดเซฟแล้วลืมกดปล่อยเฉยๆเอง แต่เอาลงให้แล้วนะ!!
{ไทยพาณิชย์ นางสาว ทยาธร อนันต์มานะ 162-246448-2}
สนับสนุนเป็นค่าแก้เอ๋อได้ตรงนี้เลยคะ อาทิตย์นี้เป็นอาทิตย์แห่งสมองไม่มีตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนแล้ว เขียนเอกสารผิดทั้งหน้าบ้าง เอาจักรยานเหยียบเท้าตัวเองบ้าง นึกว่าวันนี้เป็นวันหยุดแล้วไม่ตื่นบ้าง ฮือออออออออออออออออออออออออออ
ขอบคุณสำหรับการอ่านจนถึงตรงนี้นะคะ แล้วเจอกันใหม่คะ
YOU MAY ALSO LIKE
