(นิยายแปล) อวกาศต่างโลก - ตอนที่ 12 - ช๊อปปิ้งกับมิมิ
บางทีคงเป็นเพราะ ‘ยา’ ออกฤทธิ์ แต่สุดท้ายแล้วเรื่องของเราสองคนก็จบได้โดยไม่มีอุบัติเหตุเสริมอะไร ผมดีใจมากที่เราสองคนไม่มีใครต้องมีอาการฝังใจ แต่ในวันนี้นั้นจิตใจของมิมิค่อนข้างล้ามากทีเดียว แน่นอนว่าทางร่างกายก็ด้วย ตอนนี้ก็เลยนอนหลับอย่างสบายๆ อยู่ข้างๆผม
ส่วนตัวของผมเองก็กำลังคิดถึงอนาคตข้างหน้า ผมต้องการเป้าหมายในชีวิตด้วย ใช้ชีวิตแค่เพื่อมีชีวิตน่ะยากจะตาย
อย่างแรกเลยก็คืออยากมีบ้านเดี่ยวพร้อมสวนบนดาวสักดวง เอาอันนี้แหละเป็นเป้าหมายหลัก เคยคิดว่าการเติมเต็มความอยากอันแสนสำคัญของผม ก็คือน้ำอัดลมจะมาเป็นลำดับแรก แต่ด้วยที่ว่าตอนนี้ผมรับมิมิมาอยู่ด้วยและก็ยังมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็เลยคิดว่าการมีบ้านให้กลับก็เป็นเรื่องจำเป็น
ไม่ได้ถึงขั้นตัดสินใจแล้วว่าจะคบกับมิมิเลย และยังไม่รู้ด้วยว่าเธอรู้สึกแบบไหน ผมยังยืนยันอะไรไม่ได้ แต่ไม่ว่าจะกับมิมิ หรืออาจจะใครสักคน ผมก็ต้องมีครอบครัวเข้าสักวัน ถ้ายังรอดจนถึงตอนนั้นอะนะ
อาเระ? ไม่คิดเรื่องกลับโลกเดิมเหรอ? แน่นอนว่าถ้ากลับไปได้ก็ดี แต่ไม่รู้เลยนี่สิว่าจะกลับยังไง ก่อนอื่นคือไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายังไงและทำไมถึงมาอยู่โลกนี้ได้ ไม่ได้อยากหาทางกลับไปโลกเดิมขนาดนั้นด้วย
อีกอย่าง อยู่ที่โลกนี้เหมือนจะใช้ชีวิตง่ายกว่าสำหรับผมด้วย ราวกับได้พรสามประการเลย ยานดีๆ พื้นเพเป็นทหารรับจ้าง แล้วก็เงินที่มากพอ
แน่นอนว่านี่ก็เป็นการมองแค่ด้านดีของมัน อาชีพทหารรับจ้างน่ะเสี่ยงตายตลอดเวลา ถ้าแพ้ก็เท่ากับตาย เพราะมันไม่ใช่เกมที่เกิดใหม่ได้
ถ้ายานเสียหายหนัก ค่าซ่อมก็จะแพง แล้วในบางกรณีก็จะต้องออกไปทำภารกิจด้วยสภาพที่ไม่เต็มร้อย ถ้าเงินไม่พอบำรุงรักษาอยู่ตลอดก็อาจจะต้องเจอสถานการณ์ไม่คาดคิดแล้วก็เดี้ยงไปทั้งแบบนั้นเลย
แล้วอันตรายก็ไม่ได้มีแค่ตอนอยู่บนยานด้วย อย่างเมื่อวานเองก็ด้วย เราอาจจะต้องลงจากยานไปซื้อของหรือทำอะไรตามกำหนดการบางอย่าง อาจจะโดนโจมตีแล้วถูกฆ่าไปทั้งอย่างนั้นเลยก็ได้ ถ้าใช้ชีวิตเหมือนตอนอยู่ที่ญี่ปุ่นแบบเมื่อก่อนคงได้ตายไม่รู้ตัวแหง แล้วถ้าผมตายไปตอนอยู่นอกยานนี่ มิมิได้หิวตายชัว
“หืมม…”
นี่สินะที่ว่าผมต้องรับผิดชอบชีวิตใครสักคน เป็นความรับผิดชอบที่หนักมาก ต้องทำอะไรอย่างแฮะ สักวันสองวันนี้ก็ไปที่กิลด์ทหารรับจ้างแล้วคุยกับลุงสักหน่อยละกัน
พรุ่งนี้ก็เช็คสัญญาณชีพของมิมิก่อนไปช๊อปปิ้ง วันนี้ก็ลืมเช็คไป แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าถ้าทำวันนี้เลยทั้งๆ ที่พึ่งใช้ยาไปผลจะเพี้ยนไหม…?
ไว้ค่อยลองดูพรุ่งนี้แล้วกัน อยากจะนอนแล้วเหมือนกัน เอาไว้พรุ่งนี้ตื่นมา อาบน้ำ กินข้าวเสร็จแล้วค่อยไปตรวจสัญญาณชีพ
หลังจากวางแผนคร่าวๆสำหรับพรุ่งนี้ในหัวผมก็หลับตาลง สัมผัสไออุ่นจากตัวของมิมิ ผมว่าคืนนี้ผมคงฝันดี
☆★☆
“หืมม?”
ผมตื่นมาเพราะรู้สึกจั๊กจี้ที่หน้าอก สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ซึ่งเมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วมองรอบๆ ก็ได้เห็นผมสีน้ำตาลอ่อนอยู่บนอกของผม
“ทำอะไรเนี่ย?”
“อุ๊ป?!”
พอเรียกออกไปเจ้าของผมสีน้ำตาลอ่อนก็สะดุ้งเฮือกและเราก็สบตากัน เราจ้องกันอยู่สักพัก
พอผมเอามือวางไปยังจุดที่รู้สึกจั๊กจี้ก็สัมผัสได้ถึงมือที่เล็กกว่ามือผม ที่ทั้งอุ่นและนุ่มวางอยู่บนหน้าอก ดูเหมือนว่ามือน้อยๆ ข้างนี้จะถูกใช้แกล้งผมเล่น
“หืมม? อะไรละเนี่ย? กำลังทำอะไรอยู่เหรอ?”
“เอ… คือว่า เอ่อ…”
“คนที่จะแกล้งคนอื่นน่ะ คือคนที่เตรียมตัวว่าจะโดนแกล้งกลับเหมือนกันรู้ไหมมิมิ”
“คะ?”
“ตาต่อตา ฟันต่อฟัน”
“เอ๋? อ๊ะ อ๊าา…”
และเราก็ได้พลอดรักกันยามเช้า รู้สึกดีสุดๆ ไปเลย
“แล้วก็ส่วนของกำหนดการของวันนี้…”
“ค่ะ”
ตอนที่กินข้าวเช้ากันผมก็อธิบายแผนของวันนี้ เพราะมีอุบัติเหตุยามเช้าไปนิดหน่อยเลยสาย แต่เราก็ไม่ได้รีบอะไรกันอยู่แล้ว เงินเก็บก็ยังเหลืออยู่ เปิดใช้งานระบบตรวจสอบสภาพยานด้วยตัวเองแล้วก็ยังอยู่ในสภาพดี ไม่มีส่วนที่จำเป็นต้องซ่อมบำรุงใดๆ
แต่แน่นอนว่าเงินที่มีไม่พอใช้ชีวิตแน่ๆ เพราะงั้นเดี๋ยวต้องรีบหาเงินให้ไวที่สุด แต่ก็ยังไม่ถึงเวลาที่ต้องตื่นตระหนกอะไร
หลังกินข้าวกันเสร็จก็ตรวจสัญญาณชีพของมิมิ แล้วต่อด้วยออกไปซื้อของใช้ส่วนตัว ตอนที่ซื้อของก็หาเทอมินัลมาให้มิมิด้วย แล้วก็ไปต่อกันที่กิลด์ทหารรับจ้างเพื่อถามถึงเรื่องจำพวกการฝึก หรือการเรียนรู้ ยังไงเรื่องทหารรับจ้างถามกิลด์ทหารรับจ้างก็ดีที่สุดล่ะนะ
“ทั้งหมดนั่นคือแผนที่ตั้งใจทำวันนี้น่ะ”
“ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ”
“พอกินเสร็จก็พักสักแปปแล้วมาเช็คสัญญาณชีพกัน”
“ค่ะ”
พอกินข้าวกันเสร็จ เราก็รอประมาณ 30 นาที แล้วก็ไปที่พ๊อดพยาบาลเพื่อเช็คสัญญาณชีพของมิมิกัน ซึ่งผลก็ออกมาดีเยี่ยม มีอาการเพลียเล็กน้อย แต่ไม่มีสัญญาณของอาการป่วยใดๆ
ผมสบายใจกับผลที่ได้ มิมิเองก็ไม่ต่างกัน ไม่ว่าจะต้องทำอะไร ร่างกายก็เป็นสิ่งสำคัญ สุขภาพดีไม่มีทางแย่อยู่แล้ว
“เอาล่ะ งั้นไปข้างนอกกัน เลือกชุดที่มันปิดให้เยอะที่สุดที่มีเลยนะ”
“ค่ะ”
“เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วมาเจอกันที่โรงอาหารนะ”
ผมเปลี่ยนชุดมาแต่แรกแล้ว ต่างกับมิมิที่ต้องใส่ชุดบางเมื่อมาตรวจสัญญาณชีพ เพราะว่าตอนนี้เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแล้ว คิดว่าควรจะต้องมีกฏการใช้ชีวิตร่วมกันสักหน่อย เอาไว้คุยหลังจากกลับมาแล้วกัน
“ขอโทษที่ให้รอค่ะ”
“นั่นเร็วแล้วนะ”
“แค่ใส่เสื้อผ้าน่ะค่ะ”
คิดว่าสาวๆ จะใช้เวลาเตรียมตัวนานซะอีก แต่… เอาเถอะ ยิ่งไวก็ยิ่งดี
ผมวนไปตามร้านรวงต่างๆ ที่เตรียมข้อมูลไว้แล้วซื้อของที่จำเป็นกับชีวิตมาตุน ซึ่งมันสะดวกโคตรๆ ที่หาทุกอย่างได้จากร้านขายยา ขายเกือบทุกอย่างตั้งแต่ของชำเล็กๆ น้อยๆ กับขนม ไปจนถึงเครื่องสำอางแล้วก็ของใช้ประจำวันของสาวๆ ชุดที่เป็นพวกชุดชั้นใน แล้วก็เครื่องประดับ แล้วก็แน่นอนว่าขายยาด้วย
“เลือกของส่วนตัวสำหรับผู้หญิงเอานะ หรือจะถามพนักงานผู้หญิงก็ให้ช่วยก็ได้ บอกว่าจะขึ้นยานแล้วก็บอกจำนวนไป”
“ค-ค่ะ…”
“ไหวไหม? พอออกยานไปนอกโคโลนี่หรือสถานีสักทีนี่หาของเติมไม่ได้อีกหลายเดือนเลยนะ หรือแย่สุดๆ ก็ครึ่งปีเลย ถ้าอายเดี๋ยวเป็นปัญหาในอนาคตเอา เพราะงั้นคิดดีๆ ล่ะ”
“ค่ะ”
มิมิพยักหน้ารับขึงขัง พูดตามตรงแล้วผมเองก็ถือว่ามือใหม่เหมือนกัน เพราะงั้นให้พูดอะไรวางท่าน่ะไม่ไหวหรอก!
ผมก็เลยลากพนักงานชายมาถามเรื่องเสบียงสำหรับเดินทางไกล
จากการหารือ ผมตัดสินใจซื้อชุดปฐมพยาบาลมาสามชุดเผื่อสำหรับตอนบาดเจ็บหรือป่วย รวมถึงยาแล้วก็ทรัพยากรสำหรับใช้กับพ๊อดพยาบาลในการรักษาแผลหรืออาการป่วยด้วย แล้วก็เลือกพวกชุดชั้นในสะอาดกับชุดสำรอง ผงอาบน้ำ แล้วก็ฟิลเตอร์สำหรับเปลี่ยนรวมถือน้ำยาฆ่าเชื่อสำหรับระบบรีไซเคิลน้ำบนยานด้วย
“ขอโทษที่ให้รอค่ะ”
ตอนที่กำลังเช็คจำนวนของที่ต้องส่งกับพนักงานชาย มิมิก็กลับมาพร้อมพนักงานหญิง หน้าแดงก่ำเลย โอเคอยู่ไหมน่ะ? พนักงานหญิงเองก็ยิ้มกริ่มเพราะอะไรบางอย่าง… รู้สึกไม่สบายใจเลยแฮะ
“ไม่ต้องเป็นเด็กดี แล้วสนุกให้เต็มที่ล่ะ”
“…”
“…”
ผมเหลือบสายตาไปมองมิมิ แต่เธอก็เอาแต่หน้าแดงก้มหน้างุดไม่ยอมสบตาผม เอาเถอะ ยังไงผมก็ไม่ใช่พวกไม่รู้บรรยากาศจนสมบูรณ์สักหน่อย ก็เลยเดาได้ว่าซื้ออะไรมา แต่ก็ถามอะไรที่สงสัยไว้สักหน่อยแล้วกัน
“สินค้าปลอดภัยหรือเปล่า? มีผลข้างเคียงหนักๆ อย่างพวกเสพติด หรือทำให้ต้องใช้ต่อเนื่อง หรืออะไรที่ทำให้ขำไม่ออกน่ะ”
“ไม่มีปัญหาค่ะ ยืนยันความปลอดภัยเลย”
“งั้นก็โอเค เป็นของจำเป็นเหรอ?”
“ค่ะ ประจำเดือนจะเบาลงเยอะเลย”
“เข้าใจแล้ว ยังไงก็เป็นความเจ็บปวดที่ผู้ชายไม่เข้าใจ ถ้าเธอว่าไงก็ว่ากัน”
เคยได้ยินว่าความเจ็บปวดน่ะแล้วแต่ตัวบุคคล แต่ในบางกรณีแย่ถึงขั้นทำให้ไม่อยากทำอะไรเลย พอจินตนาการว่าต้องเจ็บต่อเนื่องตั้งหลายวัน อาจจะถึงสัปดาห์หรือมากกว่าก็รู้สึกยุ่งยากแล้ว คิดว่าเป็นเรื่องที่ควรเลี่ยงเหมือนกัน
หรืออีกแบบคือตัดสินใจผิดพลาดระหว่างภารกิจเพราะเรื่องนั้นก็อาจจะได้ระเบิดตู้มตามออกมาเป็นซากเพิ่มเติมให้อวกาศแหง แต่เพราะว่าโลกนี้เทคโนโลยีมันไปไกลกว่าที่โลกที่ผมจากมา เพราะงั้นเขาอาจจะจัดการได้ช่ำชองกันมากกว่าที่ผมคิดไว้ก็ได้
“งั้นช่วยส่งไปที่ยานทั้งหมดนี่เลยละกัน”
“ขอบคุณที่อุดหนุนครับ”
จ่ายเงินผ่านเทอมินัลข้อมูลแล้วก็จบขั้นตอนการจัดส่ง แล้วของก็จะไปถึงเรียบร้อยแล้วตอนเรากลับไปที่ยาน
แล้วผมก็พามิมิที่ยังคงหน้าแดงไปที่ร้านที่ขายเทอมินัลข้อมูลขนาดเล็ก
“เอาเครื่องพกพา แล้วก็แท๊บเล็ท”
“เดี๋ยวนะ ทั้งคู่เลยเหรอคะ?”
“แท๊บเล็ทเอาสาม อยากได้เป็นของตัวเองด้วย”
ตัวเทอมินัลข้อมูลปกติแล้วจะใช้ติดต่อสื้อสารกับใช้แทนกระเป๋าตังค์ ส่วนแท๊บเล็ทจะใช้เรียนรู้ ทำงาน แล้วก็เรื่องบันเทิง ส่วนของการเรียนรู้ก็มีไว้สำหรับมิมิที่ฝึกแล้วก็เรียนรู้การเป็นโอเปอเรเตอร์ต่อจากนี้
ส่วนเรื่องการทำงาน ผมตั้งใจให้มิมิเป็นคนจัดการเรื่องธุรกรรมการเงิน ประสานงานกับกิลด์ทหารรับจ้าง แล้วก็ติดต่อตามระเบียบการอื่นๆ อันนึงก็ไว้สำหรับเรื่องนี้
สุดท้ายก็ความบันเทิงต่างๆ ไม่ว่าจะแค่ดูวีดีโอหรือเล่นแอพเกม จอใหญ่ยังไงก็ดีกว่า ไงก็เถอะ อันที่ผมเลือกมาใช้เองจะเน้นพวกสื่อบันเทิงเป็นหลัก คือจะยืมมิมิก็ได้ แต่มันจะรบกวนวุ่นวายไปหน่อย
“ของแพงขนาดนี้…”
มิมิลำบากใจอย่างมาก แต่ว่างกกับของจำเป็นนี่ไม่ดีหรอกนะ ถ้าเลือกของถูกไปแล้วมาเจอที่หลังว่าไม่ได้ตามที่ต้องใช้ หรือว่าพังขึ้นมานี่ขำไม่ออกเลยนะ
ไปร้านเสื้อผ้าต่อดีไหมนะ? ถึงผมจะซื้อชั้นในผมจากร้านยาได้ แต่ไม่คิดว่าชั้นในของมิมิกับเสื้อผ้าจะมีที่ร้านยาหรอกนะ จริงๆ แล้วอยากจะปล่อยให้มิมิไปร้านเสื้อผ้าคนเดียว แล้วค่อยไปเจอกันที่กิลด์ทหารรับจ้าง แต่ว่า… มันอันตรายไปหน่อย ไปพร้อมกันดีกว่า
งั้นไปร้านเสื้อผ้ากัน
“…”
“อื้อ เป็นอะไรไปเหรอคะ?”
“คือแบบ ร้านมันไม่เฉพาะทางไปหน่อยเหรอ?”
ที่เห็นเรียงรายจากหน้าต่างคือชุดนางพยาบาลและชุดเมดที่ให้ความรู้สึกไซเบอร์หน่อยๆ ชุดแนวสไตล์สาวน้อยเวทมนต์ ชุดบันนี่ และชุดที่เหมือนวงไอดอล… ดูยังไงก็ร้านคอสเพลย์นี่หว่า กราบขอบพระคุณเลยขอรับ
“จริงเหรอคะ? ฉันคิดว่าชุดดูดีมากเลย แต่… ดูน่าจะแพงนะคะ”
“เอ๋? คิดแบบนั้นงั้นเหรอ?”
“คะ?”
“งั้น อื้ม…? คิดว่างั้นเข้าเลยแล้วกัน”
“ค่ะ”
อย่างที่คิดเลยว่ายังไงสาวๆ ก็ตื่นเต้นกับร้านเสื้อผ้า มิมิเองก็ดูแรงเหลือเฟือมาก เหมือนว่ามิมิจะไม่คิดสงสัยอะไรกับชุดที่โชว์ที่หน้าต่างของร้าน แต่สำหรับผมนี่ดูยังไงก็ชุดคอสเพลย์
หรือว่าที่โลกนี้ไอ้ดีไซน์พวกนี้กลายเป็นเรื่องปกติของดีไซน์สมัยใหม่กันนะ…? ผมรู้สึกเกร็งๆ นิดๆ ตอนเดินเข้าร้าน แต่ด้านในดูจะปกติดีนะ
“ไม่ปกตินี่หว่า”
“???”
มิมิที่ได้ยินเสียงผมก็เอียงคอสงสัย ชุดคอสเพลย์ ชุดคอสเพลย์ แล้วก็ชุดคอสเพลย์เรียงเต็มไปหมดเลย ถึงจะผสมความไซเบอร์ลงไป แต่ไม่ว่ามองจากมุมไหนก็ชุดคอสเพลย์ชัดๆ
แต่ก็ไม่เห็นใครใส่ชุดแบบนี้เดินไปมาข้างนอกนะ บางทีร้านนี้อาจจะกิจการไม่ดีเท่าไร ไม่สิ บางทีอาจจะเป็นเขตหวงห้ามสำหรับลูกค้าใหม่ แต่ต้องมีชุดปกติถ้าเข้าไปลึกกว่านี้แน่ๆ
“ยินดีต้อนรับค่ะ”
คุณพนักงานสาวที่ใส่ชุดไซเบอร์บันนี่พร้อมที่คาดผมหูกระต่ายมาพร้อมร้อยยิ้มสดใส ถึงชุดจะไม่ได้เปิดเผยมาก แต่เป็นยูนิฟอร์มที่ทำให้นึกถึงชุดบันนี่อยู่ดี
“มาหาซื้อชุดของยัยหนูนี่… แต่เป็นชุดสำหรับใช้ทั่วไปที่นี่มีรึเปล่า?”
“มีค่ะ”
“ดี งั้นมิมิ ไปเลือกชุดกับชั้นในเถอะ เดี๋ยวฉันจะ…”
“มีเก้าอี้อยู่ตรงนั้นค่ะ ถ้าต้องการสามารถนั่งได้นะคะ”
“เข้าใจแล้ว”
“อื้อ คือ…”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน ซื้อของที่ต้องใช้มาเถอะ แล้วก็ซื้อให้พอใช้ล่ะ เข้าใจไหม?”
“ค่ะ”
มิมิพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย นั่นแหละดีแล้ว ดีกว่ามาอึกๆ อักๆ แปลกๆ
“โอ้ กระเป๋าหนักจังเลยนะคะ”
“ยัยหนูนี้เป็นทหารรับจ้างฝึกหัดน่ะ หรือชัดๆ กว่านั้นคือโอเปอเรเตอร์ฝึกหัด ดูก็รู้ใช้ไหมล่ะว่าผมทำอาชีพอะไรน่ะ?”
“คุณเป็นทหารรับจ้าง ใช่ไหมคะ? แล้วเด็กคนนี้อยู่บนยายด้วย?”
“ใช่แล้ว”
“โอ้ววว…?”
พนักงานบันนี่มองผมกับมิมิสลับกันไปมาหลายครั้ง
“ค่ะ เรามีหลากหลายแนว ตั้งแต่ใส่ซื่อบริสุทธิไปจนถึงอีโรติคเลย ตามที่คุณพี่ชายชอบเลยค่ะ”
“… ช่วยหาที่เป็นชุดที่ดูเป็นทหารรับจ้างเป็นโอเปอเรเตอร์ทีเถอะ แล้วที่เหลือก็ถามความเห็นเจ้าตัวเอา”
“รับทราบค่า! มาทางนี้เลยค่ะ คุณลูกค้า!”
“ฟุเอ๊ะ? อ๊ะ ค่ะ”
และพนักงานบันนี่ก็พามิมิหายเข้าไปหลังร้าน
“ถ้างั้นก็…”
น่าจะใช้เวลาสักพัก แล้วร้านนี้ก็ดูจะขายแต่ชุดผู้หญิงร่อนอยู่ในร้านก็อึดอัดใจด้วย
ผมเลยยกเทอมินัลพกพาขึ้นมาแล้วเปิดแอพส่งข้อความ แน่นอนว่าปลายทางคือยัยเอลฟ์อวกาศโชคร้าย
[กล้ามาหาเรื่องกันซะได้นะ]
[ก็ดีสำหรับนายไม่ใช่เหรอ? นายน่ะมันโตแต่ตัว ถ้าไม่ทำอะไรแบบนั้นก็ไม่ยอมรุกแน่ๆ]
ข้อความส่งกลับมาในทันที คือนี่กำลังเบื่อๆ อยู่พอดีเหรอ? จะว่าไป เหมือนยัยนี่เคยบอกว่ากองทหารของระบบดาวกำลังเคลื่อนไหวเพื่อปราบปรามโจรสลัดอยู่นี่เนาะ แสดงว่าน่าจะยังคงสแตนด์บายรออยู่เฉยๆ
[แล้วได้ทำไปไหม?]
[ไม่เคยคิดว่าจะโดนผู้หญิงถามเรื่องนี้มาก่อนเลย… แต่ว่าทำไปแล้ว]
[ถ้าพูดว่าไม่ได้ทำ จะวิ่งไปต่อยจากที่นี่เลย]
[โอ้ น่ากลัวๆ]
สติ๊กเกอร์รูปสัตว์ที่คล้ายหนูกำลังต่อยสัตว์ที่คล้ายแมวโชว์อยู่บนหน้าจอ แอพข้อความนี่ก็มีระบบสติ๊กเกอร์แฮะ
[แล้วไง? ส่งข้อความมาแค่ระบายอารมณ์หรือไง]
[ก็ อยากจะฝึกมิมิให้เป็นโอเปอเรเตอร์น่ะ เลยอยากถามว่ากิลด์ทหารรับจ้างมีพวกทรัพยากร คู่มือ หรือแอพฝึกอะไรพวกนี้ไหม]
[ไปถามที่กิลด์ทหารรับจ้างเลยก็ได้นะ… เอาเถอะ เคยได้ยินว่ามีอยู่]
[มีเหรอ? ขอจากกิลด์เลยได้ไหม?]
[ไม่รู้ ไงก็เถอะ เคยได้ยินว่ามีสถาบันฝึกทหารรับจ้างที่กิลด์ดูแลอยู่ เพราะงั้น ไปถามที่กิลด์ทหารรับจ้างเลย]
[คร๊าบ คร๊าบ คุณแม่]
จากลิสสติ๊กเกอร์ ผมเลือกตัวที่คล้ายเพนกวินกำลังตะเบะ แล้วกดส่งไป
เพราะว่าเบื่อผมก็เลยรายงานผลตรวจสัญญาณชีพของมิมิผ่านแอพข้อความ ตามด้วยเรื่องพามิมิมาเลือกชุด แล้วก็บ่นว่าตอนนี้กำลังเบื่อ แล้วมิมิกับพนักงานขายก็กลับมา จากการที่ไม่เห็นถือถุงมาด้วย เดาว่าน่าจะส่งไปที่ยานเรียบร้อยแล้ว
“เสร็จแล้วเหรอ?”
“ค-ค่ะ!”
พอผมส่งสายตาไปหาพนักงานบันนี่ เธอก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย จะไม่เป็นไรจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย…?
“จ่ายเงินล่ะ?”
“ทางนี้ค่ะ”
พนักงานบันนี่ยื่นแท๊บเล็ทที่มีภาพมิมิในชุดบันนีไซเบอร์ให้ เหมือนว่าจะมีแอพที่รวมข้อมูลทางกายภาพของบุคคลกับข้อมูลชุดแล้วประมวลออกมาเป็นภาพว่าใส่แล้วจะดูเป็นยังไงอยู่ด้วย
นั่นแหละ เกราะกันกระแทกของมิมิน่ะเลือดเย็นมาก ไม่บอกหรอกนะว่ายังไง แต่มันอย่างกับจะหลุดออกมาให้ได้แนะ อันตรายโคตรๆ
“อุ๊ปส์ กดพลาดไปหน่อยค่ะ”
“ลบข้อมูลได้ใช่ไหม?”
พนักงานบันนี่พยักหน้าตอบสิ่งที่ผมถาม จากนั้นก็ยื่นหน้ามากระซิบข้างหูผม
“ถ้าลงทะเบียนเป็นสมาชิกกับเรา เราสามารถใช้ข้อมูลของคุณเทียบกับร้านในเครือของเราแล้วหาชุดที่ดีที่สุดให้ได้นะคะ แล้วก็เราส่งเมลข้อมูลการสั่งสินค้า กับแจ้งเตือนสินค้าใหม่ให้ได้นะคะ”
“… อุปกรณ์ของฉันจะมีฟีเจอร์แต่งตัวด้วยไหม?”
“แน่นอนค่ะ ถ้าใช้โปรแกรมพิเศษก็ทำได้”
“โอเค”
ผมลงทะเบียนสมาชิกหลังจากจ่ายค่าธรรมเนียมไป ราคาค่อนข้างสูง แต่ว่าพอเทียบกับราคากระสุนช๊อตกันกับกระสุนไพ่ตายแล้วถือว่าเล็กน้อยไปเลย ต่อให้รวมค่าของอย่างอื่นเข้าไปด้วยแล้วก็ยังถือว่าน้อย
หลังจากจ่ายเงินอะไรเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ตรงไปที่ปลายทางสุดท้ายของวันนี้ กิลด์ทหารรับจ้าง
“ปลายทางถัดไปของเราคือกิลด์ทหารรับจ้างนะ”
“ค่ะ”
“พูดตามตรงคือตาลุงที่นั่นหน้าตาโคตรน่ากลัวเลย เหมาะกับคำว่ากิลด์ทหารรับจ้างเลย”
“ค-ค่ะ”
“แต่พอได้คุยด้วยคือใจดีมาก เป็นเหมือนเจ้าหน้าที่ทั่วๆ ไปนั่นแหละ ไม่ต้องกังวลหรอก”
“ค่ะ!”
สีหน้ามิมิเปลี่ยนไปเรื่อยๆ แค่เห็นก็ชวนให้ยิ้มแล้ว ถึงบางคนจะเรียกอะไรแบบนี้ว่าขี้โกงก็เถอะ แต่ความน่ารักคือความถูกต้องนะ แต่มิมิเองก็เป็นแค่เด็กผู้หญิง… สอนเทคนิคป้องกันตัวไว้สักหน่อย ไม่ก็ให้อาวุธไว้สักอันจะดีไหมนะ? ไว้ถามตาลุงเผื่อด้วยแล้วกัน
ขอบคุณการสนับสนุนค่านมด้วยนะคะ //ชูถุงนม
เงินเข้า: มีเงินโอน 10.00 บาท รายการพร้อมเพย์ จาก กรุงไทย MR.PRINYA PIC
{ไทยพาณิชย์ นางสาว ทยาธร อนันต์มานะ 162-246448-2}
สนับสนุนเป็นกำลังใจหรือจะเป็นค่าชุดคอสเพลย์ หรือค่าชุดเมดหรือไม่ก็ชุดบันนี้เกิร์ลก็ได้คะ
ขอบคุณสำหรับการอ่านจนถึงตรงนี้นะคะ แล้วเจอกันใหม่คะ
YOU MAY ALSO LIKE
