(นิยายแปล) อวกาศต่างโลก - ตอนที่ 11 - คนในโชคชะตา

 

ฉันควรทำยังไงดี?

 

ประโยคนี้วนเวียนในหัวของฉันมาตลอดหกเดือนที่ผ่านมา ทั้งพ่อและแม่จู่ๆ ก็มาทิ้งฉันไปเพราะอุบัติเหตุ นับจากวันนั้นประโยคที่ว่าก็ดังก้องอยู่ในหัวเรื่อยมา

 

หนี้มหาศาลที่มองยังไงก็เป็นไปไม่ได้ที่จะจ่ายหมด เงินเก็บก็ลดลงเรื่อยๆ ทั้งๆ ที่ออกจากโรงเรียนก็แล้ว ทนใช้ชีวิตอัตคัดก็แล้ว ความล้มละลายก็ยังคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ ไม่มีอะไรที่ฉันจะทำได้เลย

 

จากนั้นอีกสามวันถัดมา ฉันก็สูญเสียสถานะพลเมืองชั้นสองกับบ้านไป โดนย้ายให้ไปอยู่เขตสาม

 

เขตสาม สถานที่ที่รู้กันในชื่อ ‘ที่แย่ๆ’ ที่ที่ประชาชนชั้นสามที่จ่ายภาษีไม่ไหวมารวมตัวกัน ที่รวมสิ่งปฎิกูลของโคโลนี่ที่ปกครองกันด้วยความรุนแรงและความชั่วร้าย ฉันถูกโยนมาในที่แบบนั้น

 

เคยได้ยินข่าวลือว่าผู้หญิงที่ตกจากเขตสองลงมาเขตสามนั้นจะโดนพวกผู้ชายจับตัวไป โดนใช้เป็นของเล่นจนกว่าจะเบื่อ แล้วก็จะโดนบังคับเสพยา บังคับให้ขายตัวจนกระทั่งหาลูกค้าไม่ได้ แล้วพอหาลูกค้าไม่ได้ก็จะโดนโยนกลับมาที่ตรอกอีกครั้ง

 

แต่เป็นที่รู้กันว่า บางทีก็จะมีบางคนที่ได้ทหารรับจ้างหรือพ่อค้าที่มาจากข้างนอกซื้อตัวไป แต่ก็แค่ส่วนน้อยมากๆ ส่วนใหญ่น่ะต้องเดียวดายอยู่ในตรอก ทรมาณจากอาการลงแดงจากยาเสพติด แล้วก็โดนเก็บไปเผาพร้อมขยะ เป็นสิ่งที่ฉันได้ยินมา

 

น่ากลัว ฉันน่ะ ไม่อยากเจออะไรแบบนั้น

 

เพราะงั้นเลยหนี และซ่อนตัว แต่ก็ไม่มีอีเนลพอจะซื้อข้าวเลย ไหนจะน้ำอีก ยิ่งไปกว่านั้นตัวเทอมินัลที่ใช้ในการจ่ายอีเนลเองก็โดนทางรัฐยึดไปด้วย

 

“อดทนหน่อยสิวะ ไอ้เวร”

 

“เฮะเฮะ… ในที่สุดก็ได้ตัวแล้วนี่หน่า”

 

ที่สุดแล้วฉันก็ล้าเกินกว่าจะขยับตัวไหว และโดนพวกผู้ชายจับตัวได้ เป็นพวกที่มีรอยยิ้มน่ารังเกียจอยู่บนใบหน้า

 

“สกปรกไปหน่อย แต่ก็ดูใช่ได้อยู่”

 

“เร็วๆ หน่อย จะทนไม่ไหวแล้วเนี่ย”

 

ฉันต่อต้านอย่างหมดแรงระหว่างที่โดนลากเข้าไปในตรอกมืดมน มือของพวกผู้ชายทั้งลวนลามทั้งฉีกกระฉากเสื้อผ้าอย่างรุนแรง

 

“ยอมดีๆ สิวะ!”

 

“อย่าขัดขืน ไม่งั้นเดี๋ยวเจ็บตัวนะว้อย รู้ไหม?”

 

ฉันต่อต้าน ถึงขั้นประหลาดใจเลยว่าตัวเองยังมีแรงเหลือขนาดนี้ได้ยังไง

 

“ถ้าซัดไปสักทีเดียวก็ยอมเองแหละ–”

 

ผู้ชายที่พูดยกกำปั้นขึ้น ถ้าหมัดนั้นพุ่งลงมาแล้ว ฉันก็มั่นใจว่าฉันเองก็คงต่อต้านต่อไม่ไหว อ่า มันจบแล้วสินะ ในตอนที่คิดแบบนั้น ประกายสีแดงเรืองรองก็พุ่งผ่านฉันไป

 

“กี๊กกกกก?!”

 

ทุกๆ ครั้งที่แสงสีแดงย้อมสีให้ตรอก เสียงพวกผู้ชายกรีดร้องจะดังก้องไปทั่ว

 

“ไปซะ! รอบหน้าไม่จบแค่รอยไหม้แน่!”

 

เสียงที่ฟังดูเข้มแข็งของใครบางคนดังขึ้น ทำให้พวกผู้ชายที่จับฉันเอาไว้รีบตะเกียดตะกายหนีกันไป ฉันพิงกำแพง และหันหน้าไปยังที่มาของเสียง

 

เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ใส่ชุดที่ดูทนทานที่ฉันไม่คุ้นเคยเท่าไร… คิดว่าน่าจะเป็นทหารรับจ้าง

 

เขามีท่าที่เคร่งเครียดกำลังถือปืนเลเซอร์เอาไว้ แต่สายตานั้นกลับอ่อนโยน เขามีผมสีดำ อายุน่าจะราวๆ ฉัน… หรืออาจจะแก่กว่านิดหน่อย

 

พี่ชายคนนั้นส่งสายตามาให้ และพูดขึ้นโดยที่ยังคงเล็งปืนไปทางที่พวกผู้ชายหนีไป

 

“จัดชุดซะ เดี๋ยวระวังให้ จะได้ออกไปจากตรอกกัน”

 

ได้รับความช่วยเหลือแล้ว

 

ฉันรีบจัดชุดให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้ ลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากตรอก ได้กลับมาในที่ที่แสงส่องถึงอีกครั้ง

 

“ยินดีต้อนรับกลับมานะ”

 

ทันทีที่ออกจากตรอกมาก็เจอกับสาวเอลฟ์ที่แต่งตัวเหมือนกับคุณพี่ชายที่ช่วยฉันไว้เมื่อครู่ น่าจะเป็นทหารรับจ้างเหมือนกัน ทั้งสองคนเกี่ยวข้องกันยังไงเหรอ? ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันสงสัยขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

 

“จะเอาไงต่อล่ะ ยัยหนู?”

 

“ยังไงต่อเหรอคะ…”

 

คุณพี่ชายมองมาที่ฉันด้วยท่าทางลำบากใจ อย่างที่คิดเลย ช่างเป็นดวงตาที่ใจดีจัง การที่ได้มองเขาทำให้ฉันสบายใจขึ้น แต่ในเวลาเดียวกันก็ทำให้หัวใจเต้นแรงด้วย

 

“หยุดจ้องกันแล้วตอบฉันได้แล้ว”

 

คุณสาวเอลฟ์กับคุณพี่ชายที่ช่วยฉันเอาไว้เริ่มเถียงกันเป็นปกติ ด้วยเหตุผลบางอย่าง การมองภาพนั้นทำให้ฉันรู้สึกปวดใจขึ้นมา

 

“นายตั้งใจแบบไหนไว้ล่ะ?”

 

“ฉันว่าดีที่สุดก็ให้มาเป็นลูกเรือฉัน ให้ดูแลเรื่องส่วนตัวกับรวบรวมข้อมูลน่าจะได้”

 

ราวกับไฟฟ้าแล่นผ่านทั่วร่าง ฉัน บนยานคุณพี่ชาย? หมายถึง บนยานเหรอคะ? แก้มฉันร้อนขึ้น อ๋า พวกเราพึ่งได้เจอกันเองนะคะ แต่ว่า… แต่กับคนนี้น่ะฉัน…

 

“ดูแลเรื่องส่วนตัว หืออ… เป็นสาวแนวที่ชอบเหรอ?”

 

สาวเอลฟ์โน้มตัวมาใกล้ขึ้น เป็นคนที่สวยสุดๆ ไปเลย ผิวเนียนขนตายาว ขนาดฉันที่เป็นผู้หญิงด้วยกันยังอดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้เลย

 

“ชอบไหม…เหรอ? ก็คิดว่าน่ารักนะ”

 

คุณพี่ชายที่ช่วยฉันเอาไว้เองก็มองมาที่ฉัน แต่ก็หันหนีอย่างรวดเร็ว ฉันคิดว่าเขาน่าจะมองหน้าอก ฉันน่ะไม่ชอบที่ตัวเองน่าอกใหญ่เท่าไร เพราะว่ามักจะโดนผู้ชายจ้อง แถมยังทำให้ปวดไหล่ด้วย แต่ตอนนี้อยากจะบอกว่าทำได้ที่มากค่ะคุณหน้าอก ที่เติบโตมาได้ขนาดนี้

 

“เอาตรงๆ คือพึ่งโดนโจมตีมา อย่ามายืนคุยตรงนี้เลย ไปหาที่นั่งสักที่ให้ใจเย็นลงเถอะ”

 

อย่างที่คิดเลยว่าคนคนนี้น่ะใจดี เลยทำให้รู้สึกกังวลที่ตัวเองไม่ได้อาบน้ำมาหลายวันแล้ว ชุดก็ฉีกขาดจนรู้สึกอายไปหมดที่ให้ทุกคนเห็นสภาพนี้

 

“…นายเลี้ยง”

 

“คร๊าบ คร๊าบ คุณแม่ มาสิไปกันเถอะ ฉันไม่ทำอะไรไม่ดีกับเธอหรอก ถ้าเดินลำบากจะจับฉันไว้ก็ได้นะ”

 

ฉันพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย และคว้าชายเสื่้อเขาไว้อย่างเบามือ เพราะไม่อยากให้เขารู้สึกว่าฉันตัวเหม็นถ้าใกล้เกินไป เพราะฉันเองก็เป็นผู้หญิง เลยไม่อยากให้เขารู้สึกแบบนั้น

 

พอเขาได้รับการอธิบายว่าการให้ฉันเป็นลูกเรือเขามันหมายถึงอะไร เขาก็หน้าแดงทำตัวไม่ถูกไปหมด เหมือนว่าเขาจะไม่รู้จริงๆ ว่าการเอาผู้หญิงมาเป็นลูกเรือของเขามันหมายความว่าอะไรแบบนั้น

 

นั่นหมายความว่า คุณพี่ชาย – ฮิโระ – ไม่ได้ตั้งใจจะพาฉันมาเพื่ออะไรแบบนั้นตั้งแต่ต้น แต่ต้องการจะปกป้องฉันด้วยความใจดีอันแสนบริสุทธิ์เท่านั้น สุดท้ายๆ แล้วก็เป็นคนดีจริงๆ สินะ

 

จากนั้นก็เต็มไปด้วยเรื่องชวนสับสน

 

คุณฮิโระพาฉันไปที่สำนักงานรัฐ โยนเงินจำนวนมากให้เจ้าหน้าที่รัฐน่ารังเกียจเพื่อซื้อตัวฉันออกมา ตอนที่รู้จำนวนหนี้ตัวเองนี่ฉันแทบจะเป็นลม แต่คุณฮิโระ… ไม่สิ ท่านฮิโระ จ่ายเงินจำนวนนั้นโดยที่ไม่ลังเลเลย เพื่อฉัน

 

ฉันเกิดและโตมาเพื่อวันนี้ เพื่อมอบทุกๆ อย่างของตัวฉันให้ท่านฮิโระ ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำให้เกิดความรู้สึกอันแรงกล้าแบบนั้นขึ้นมาในตัวฉัน

 

ในตอนที่อยู่ในความรู้สึกล่องลอยที่ราวกับฝันนั้น สาวเอลฟ์คนหนึ่ง คุณอัลม่า ก็ยื่นกระเป๋าใส่เสื้อผ้ามาให้ ฉันขอบคุณคุณอัลม่าที่ทำให้ฉันกลายเป็นของท่านฮิโระ ฉันมั่นใจเลยว่าคุณอัลม่าน่ะ จะต้องคอยช่วยเหลือท่านฮิโระต่อไปแน่ๆ

 

จากนั้นท่านฮิโระก็พาฉันมายานที่เขาจอดไว้

 

ฉันตกใจมาก คิดว่ายานของทหารรับจ้างมันจะ… คับแคบและชวนอึดอักมากกว่านี้ซะอีก แต่ยานของท่านฮิโระนั้นกว้างขวาง สะอาด ราวกับบ้านระดับเฟิร์สคลาสเลย เทียบกับบ้านแล้วก็ดีกว่าที่ฉันเคยอยู่ด้วยซ้ำ

 

ท่านฮิโระแนะนำให้ฉันไปอาบน้ำก่อน ซึ่งก็นานมากแล้วนับจากล่าสุดที่ฉันได้อาบน้ำ เลยทำให้ฉันมีความสุขมากๆ หลังจากขัดสีฉวีวรรณทุกซอกทุกมุมทั้งหมดแล้ว ก็เป็นการจบการอาบน้ำ จากนั้นฉันก็มาตรวจสอบของในถุงเสื้อผ้าที่ได้มาจากคุณอัลม่า

 

ของในนั้นมี… กางเกงขาสั้นสามตัว เสื้อบางๆ สองตัว เสื้อแบบธรรมดาและปลอดภัยหนึ่งตัว ชุดนอนซีทรูหนึ่งตัว ขวดที่มีของเหลวบางอย่าง ยาสองแผงและโน๊ตแผ่นหนึ่ง

 

ด้วยความสงสัยฉันเลยอ่านมันและก็ได้รู้ว่าคือข้อความจากคุณอัลม่า

 

ขวดของเหลวเหมือนจะเป็นน้ำหอม มีคำอธิบายวิธีใช้แบบง่ายๆ ไว้ให้ด้วย เพราะว่าฉันเองก็ไม่เคยใช้น้ำหอมมาก่อนเลยรู้สึกขอบคุณมากๆ เลยล่ะ

 

ยาหนึ่งแผงเป็นยาคุมกำเนิด และอีกแผนไว้สำหรับระงับความเจ็บปวดสำหรับครั้งแรก จะได้มีความสุขกันทั้งตัวฉันและท่านฮิโระ ฉันเองก็ได้ยินมาว่าครั้งแรกจะเจ็บ เพราะงั้นเรื่องนี้เองก็รู้สึกขอบคุณเช่นกัน เพื่อนร่วมห้องคนนึงเคยเล่าให้ฟังว่าตอนครั้งแรกของตัวเองนั้นทั้งอึดอัดและไม่ใช่ประสบการณ์ที่ดีเลย

 

ฉันฉีดน้ำหอมที่คุณอัลม่าเตรียมไว้ลงบนตัวเล็กน้อย ถึงจะไม่เคยใช้น้ำหอมมาก่อน แต่ก็ทำให้จู่ๆ รู้สึกเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาเลย

 

ฉันรวบรวมความกล้าเล็กน้อยก่อนกลับไปหาท่านฮิโระพร้อมชุดบางๆ แทนชุดที่ปลอดภัย และเมื่อเขาเห็นฉันเขาก็หน้าแดงและทำท่าทางไม่สบายตัว ดีจังที่เขามองฉันแบบนั้น กำลังกังวลเลยว่าเขาจะมองฉันเหมือนน้องสาวรึลูกสาวแล้วไม่มองฉันแบบนั้นรึเปล่า เลยรู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง

 

หลังจากกินอาหารมืออร่อยเสร็จ ท่านฮิโระก็วางแผนจะออกกำลังกายก่อนจะไปนอน

 

ฉันเลยรอเวลาเหมาะๆ ทานยาแล้วใส่ชุดนอนซีทรู และแหกด่านประตูเข้าห้องท่านฮิโระ – ถึงจริงๆ จะทำไม่ได้ก็เถอะ เพราะว่าประตูน่ะเปิดไว้ ฉันเลยแอบมองเข้าไปในห้องเงียบๆ  

 

ท่านฮิโระกำลังอยู่ในชุดชั้นใน ร่างกายที่ถูกดูแลมาอย่างดีของเขาจะน่าดึงดูด ร่างกายของฉันเองก็ร้อนขึ้น ยาที่กินไปน่าจะเริ่มส่งผลแล้ว

 

“มีอะไรรึเปล่า? พอดีตอนนี้อยู่ในชุดชั้นในน่ะ รอสักแปปนะ”

 

สายตาของเราประสานกัน และใบหน้าของท่านฮิโระก็แดงขึ้น และเริ่มแสดงท่าทางตื่นตระหนก ฉันที่ปล่อยให้สัญชาตญาณนำไปก็ก้าวเท้าเข้าไปในห้องของท่านฮิโระ

 

ถึงจะผ่านเรื่องราวลำบากมามากมาย แต่ตอนนี้ฉันก็ได้อยู่ในอ้อมแขนของท่านฮิโระ ฉันมีความสุขมากจริงๆ

 

 

 

คำเตือน ระวังนม 

 

อ้าว ไม่ทันแล้วเนอะ :p

 

{ไทยพาณิชย์ นางสาว ทยาธร อนันต์มานะ 162-246448-2}

 

สนับสนุนเป็นกำลังใจหรือจะเป็นค่าชานม ค่านมปั่น ค่านมคาราเมล ค่านมสองถุงก็ได้เลยคะ  

ขอบคุณสำหรับการอ่านจนถึงตรงนี้นะคะ แล้วเจอกันใหม่คะ