[นิยายแปล] วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ - ตอนที่ 50 ผมสอบผ่านทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว

 

“อาจารย์! ผมกำลังตามหาอยู่เลย!” (ไคท์)

“อย่าหนีไปคนเดียวสิ! พวกเรายังคุยกันไม่จบเลย!” (คูฟา)

“ช-ใช่แล้วค่ะ!” (คอลเล็ต)

 

ผมออกมาจากสถาบันสีดำ และเมื่อผมกำลังคิดว่าจะทำอะไรต่อไป ทั้งสามคนก็หาผมเจอพอดี

 

“มันต้องเวทสีแดงสิ!” (ไคท์)

“เวทสีน้ำเงิน!” (คูฟา)

“ต้องเวทสีเขียวสิ!” (คอลเล็ต)

 

ยังคงถกเถียงกันอย่างไร้ประโยชน์อยู่อีกงั้นเหรอ

ผมพูดพร้อมกับถอนหายใจ

 

“ผมไม่ได้ตั้งใจจะเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง ผมตั้งใจจะไปเรียนทุกสถาบันตั้งแต่เริ่มต้น”

 

ดวงตาของทั้งสามคนนั้นเลื่อนลอย

 

“เอาจริงๆ นั่นเป็นความคิดที่บ้ามากเลยใช่ไหม?” (ไคท์)

“ใช่แล้ว ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ว่านายจะไปเรียนทั้งสามสถาบันทั้งตามลำพัง…” (คูฟา)

“แม้แต่คนที่ต้องการเรียนรู้เวทมนตร์สองอย่างพร้อมกัน ก็ยังเป็นไปไม่ได้เลยค่ะ” (คอลเล็ต)

 

หืม

เห็นได้ชัดเลยว่าพวกเขาคิดว่ามีแค่สามเท่านั้น

 

พวกนายคิดผิดแล้ว ผมจะเข้าทั้งหกสถาบันต่างหาก สีแดง, สีน้ำเงิน, สีเขียว, สีเหลือง, สีขาว, สีดำ” (อาเรล)

“….หาาาา?” (ไคท์, คูฟา, คอลเล็ต)

“ผมสอบผ่านทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว” (อาเรล)

 

พูดให้ถูกก็คือสถาบันสีดำนั้นไม่มีการสอบ

 

“เอ๋~” (ไคท์, คูฟา, คอลเล็ต)

 

ขั้นตอนการรับเข้าต่างๆก็เสร็จหมดแล้ว

 

อาจจะเป็นเพราะแต่ละสถาบันนั้นมีอิสระต่อกัน ผมจึงไม่เคยได้ยินว่ามีคนเข้าหลายสถาบันในเวลาเดียวกัน

แต่ผมได้รับบัตรประจำตัวนักเรียนจากทั้งหกสถาบันมาแล้ว ดังนั้นจึงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร

 

แม้ว่าแต่ละสถาบันจะมีความแตกต่างกันอยู่บ้างก็ตาม แต่ดูเหมือนว่าทั้งหมดจะแบ่งออกเป็นสามชั้นปีการศึกษา

 

 

แน่นอนว่านักเรียนใหม่ทุกคนจะต้องเริ่มที่ชั้นปีที่หนึ่ง

อย่างไรก็ตาม หลักสูตรนี้ใช้เวลาสองปี ขึ้นอยู่กับเกรดที่ทำได้ โดยนักเรียนสามรถเลือกได้ว่าจะเรียนซ้ำชั้นหรือข้ามไปเรียนชั้นถัดไป

 

“…หืม ดูเหมือนว่าคาบการบรรยายมันจะชนกันนะ”

 

“ใช่แล้ว อาจารย์! นั่นคือเหตุผลที่ผมบอก มันเป็นไปไม่ได้เลย ที่จะเรียนหลายสถาบันในเวลาเดียวกัน!” (ไคท์)

 

ดูเหมือนผมจะประสบกับปัญหาครั้งใหญ่เลย

 

ผมมองคาบการบรรยายของแต่ละสถาบัน

แน่นอนว่าผมมีร่างเดียวเท่านั้น ดังนั้นผมจึงไม่สามารถเข้าเรียนพร้อมกันได้

 

“แต่ว่าคะแนนในการเข้าเรียนนั้นไม่สูงมาก ถ้าผมทำคะแนนการสอบได้สูง ผมก็ไม่จำเป็นต้องเข้าเรียน” (อาเรล)

 

“ไม่ ไม่ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะสอบผ่าน โดยไม่เข้าเรียน?” (ไคท์)

“ไม่ต้องกังวลไป สำหรับเนื้อหาในการบรรยาย ขอเพียงแค่ให้ใครสักคนช่วยแสดงบันทึกที่จดให้ดูก็น่าจะได้แล้ว” (อาเรล)

 

โชคดีที่มีทั้งสามคนนี้อยู่

แน่นอนว่าพวกเขาคือ ไคท์ คูฟา และคอลเล็ต

 

สถาบันสีดำนั้นไม่มีชั้นเรียนใดๆเลย ดังนั้นจึงเหลืออีกเพียงสองสถาบันเท่านั้น

 

“…ถ-ถ้าเพื่ออาจารย์แล้วล่ะก็ ผมจะช่วย…” (ไคท์)

 

สำหรับตอนนี้ ผมควรจะไปเข้าร่วมการบรรยายที่สถาบันทีแดงก่อน

 

เมื่อผมเข้าไปในห้องบรรยาย ผมก็พบกับใบหน้าที่เคยเจอที่ไหนสักแห่ง

 

“…นี่ นายน่ะ…” (???)

 

เขาคือใครงั้นเหรอ?

เขามองมาที่ผมเหมือนคนบ้า แต่ผมจำไม่เห็นได้เลย ว่าไปรู้จักเขาตอนไหน

 

ผมไม่สนหรอกว่าเป็นใคร

ดูเหมือนจะไม่มีอันตรายด้วย

 

ผมเดินผ่านเขาไป และมุ่งหน้าไปยังที่นั่งด้านหลัง

 

“นี่ อย่ามาเมินผมน่ะ!” (???)

 

หืม?

เห็นได้ชัดเลยว่าเขาต้องการจะพูดกับผม

 

“อา นายคือผู้ที่แพ้ในการสอบนี่?” (ไคท์)

 

ไคท์ที่เข้ามาในห้องบรรยายสายก็ชี้มาที่เขา และพูดแบบนั้นออกมา

 

“ค-ใครกันที่แพ้! ผมจำไม่เห็นได้เลยว่าเคยแพ้นาย!” (???)

“นายแพ้อาจารย์ไม่ใช่เหรอ?” (ไคท์)

“หืม ผมจำได้แล้ว เขาคือเด็กผู้ชายที่ร้องไห้ เพราะไม่สามารถทำลายตุ๊กตาจากมิธริลในระหว่างการสอบได้”

“ผมไม่ได้ร้องไห้นะ! มันต้องมีบางอย่างที่ผิดพลาดแน่ๆ! ไม่มีทางที่จอมเวทที่เป็นอาชีพระดับสูงอย่างผม จะสู้นักเวทไม่ได้!” (???)

 

ดูเหมือนว่าเขาจะคิดว่าผมเป็นนักเวทที่เป็นอาชีพเริ่มต้น

 

“ผมไม่ใช่นักเวทหรอกนะ” (อาเรล)

“…..เป็นอย่างที่คิดเลย ผมก็ว่าแล้วว่ามันแปลกมากๆ ถึงแม้ว่านายจะเป็นเด็กใหม่ก็ตาม แต่นายก็อายุมากกว่าเด็กทั่วไป ถ้านายเป็นจอมเวทมันก็ไม่แปลก—-” (???)

“ไม่ ผมก็ไม่ใช่จอมเวทเหมือนกัน” (อาเรล)

“หา~? ถ้าแบบนั้นนายก็เป็นราชาจอมเวท? ม-ไม่สิ ผมไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่ามีราชาจอมเวทนอกจากอาจารย์ใหญ่ในเมืองนี้”

 

ราชาจอมเวทนั้นเป็นอาชีพระดับสูงสุด

เหล่านักเรียนที่ได้ฟังบทสนทนาของเราก็พูดคำว่า “ไม่มีทาง…” ออกมา ในขณะที่สายตากำลังจดจ้องมาที่ผมอยู่ ผมก็บอกพวกเขาออกไป

 

“ผมไม่ใช่ราชาจอมเวท ผมนั้นไร้อาชีพ” (อาเรล)

“…หาาา?” (???)

 

ในตอนนั้นเอง ชายคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนอาจารย์ก็ได้เข้ามาในห้องบรรยาย

 

เขามองไปรอบๆห้องบรรยายที่ส่งเสียงดังออกมาเล็กน้อย

 

“…ตอนนี้เราจะเริ่มการเรียนกันแล้ว” (อาจารย์)

 

ผมพยายามตั้งใจฟังการบรรยายครั้งแรก ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

“ข-ขออนุญาตครับ?” (???)

 

เด็กผู้ชายก่อนหน้านี้ได้พูดขัดจังหวะขึ้นมา

 

“เมื่อกี้นี้มันคือเรื่องจริงงั้นเหรอ? ไม่ มันไม่มีทางเป็นเป็นไปได้! ที่นายนั้นจะไร้อาชีพ…” (???)

“มันเป็นความจริง” (อาเรล)

“อย่ามาโกหกนะ! ไม่มีทางที่ไร้อาชีพจะใช้เวทมนตร์ได้” (???)

 

เมื่อเห็นว่าผมกับเด็กคนนั้นกำลังจะทะเลาะกัน อาจารย์ก็พูดขัดขึ้นมา

 

“รอยซ์ สิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นเรื่องจริง ฉันก็แปลกใจเช่นกัน แต่ฉันได้รับใบประเมินอย่างเป็นทางการมาแล้ว” (อาจารย์)

 

ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะชื่อรอยซ์นะ

อาจารย์คนนี้คือผู้คุมสอบ ที่ดูแลการสอบเข้า

 

“นี่มันเป็นเรื่องบ้าชัดๆ…ม-มันไม่มีทางเป็นไปได้…” (รอยซ์)

“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่ฉันคิดว่าอาจจะมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้การประเมินนั้นผิดพลาด เนื่องจากเวทมนตร์ที่เขาใช้ในตอนสอบ จริงๆเขาน่าจะเป็นจอมเวท เห็นได้ชัดว่าเขามีสกิลของเวทสีแดงขั้นสูงอยู่” (อาจารย์)

“เข้าใจแล้วครับ…” (รอยซ์)

 

…หืม

อาจารย์คิดแบบนั้นงั้นเหรอ?

 

แต่ว่า ผมไม่มีสกิลเวทสีแดงขั้นสูงนะ

ผมแค่สร้างสมการเวทของตัวเองออกมาเท่านั้นเอง