[นิยายแปล] วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ - ตอนที่ 45 ถ้าเป็นแบบนี้จะไม่มีปัญหาใช่ไหม?

 

ผมไปที่สถาบันสีน้ำเงินหลังจากสอบที่สถาบันสีแดงเสร็จแล้ว

สถาบันนี้จะสอนเวทมนตร์เกี่ยวกับน้ำ น้ำแข็งและไอเย็น

 

“ดูเหมือนว่า นี่จะเป็นสถานที่สอบสินะ”

 

แม้ว่าจะเป็นนักเวทเหมือนกัน แต่ว่ากันว่าเวทมนตร์สีแดงนั้นเหมาะกับผู้ชาย ส่วนเวทมนตร์สีน้ำเงินนั้นเหมาะกับผู้หญิง

ในความเป็นจริงแล้วในสถานที่ก่อนหน้านี้ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กผู้ชาย แต่ที่นี่ส่วนใหญ่จะมีแต่เด็กผู้หญิง

 

“ท~? ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”

 

เมื่อมองหันกลับไปที่เสียงนั้น ก็พบกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เจอก่อนหน้านี้

ที่ผมจำได้เธอน่าจะชื่อคูฟาสินะ?

 

“ผมก็มาสอบน่ะ”

“………เอ๋?”

 

เธอเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย

 

“นายไม่ได้ไปสอบที่สถาบันสีแดงกับไคท์เหรอ?”

“ผมไปมาแล้วและสอบผ่านแล้ว ดังนั้นผมจึงมาที่นี่ต่อ”

“ขอโทษที แต่ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่นายพูดเลย…”

 

อืม

เห็นได้ชัดเลยว่ามันไม่ใช่เรื่องปกติที่จะทำการสอบหลายที่ในเวลาเดียวกัน

 

“มันไม่มีกฏที่บอกว่าห้ามเข้าเรียนมากกว่าหนึ่งสถาบันใช่ไหม?”

 

“เอ๋~ เดี๋ยวก่อน~ นายจะเข้าที่สถาบันนี้เหมือนกันงั้นเหรอ…? ฉันหมายถึง นายสามารถใช้เวทมนตร์สีน้ำเงินได้เหมือนกันงั้นเหรอ?”

“หึ”

 

แน่นอนว่าผมไม่มีสกิล

 

“ต-แต่ว่า ฉันไม่แนะนำให้นายทำหรอกนะ ฉันว่านายก็น่าจะรู้ เวทมนตร์ต่างสีกัน จะมีตัวอักษรและไวยกรณ์ที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ดังนั้นถ้าหากนายพยายามเรียนรู้มันพร้อมๆกัน มันจะทำให้นายสับสน และยากที่จะฝึกจนเชี่ยวชาญ ดังนั้นนายควรมุ่งเน้นไปที่สีเดียวนะ”

 

แน่นอนว่า ถ้าหากมองดูผิวเผิน ดูเหมือนว่าตัวอักษรและไวยกรณ์จะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเมื่อสีต่างกัน

แต่ถ้าเข้าใจอย่างลึกซึ้งถึงหลักการเหล่านั้น มันก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก

 

ตอนนี้ผมกำลังกรอกใบสมัครเหมือนที่ทำก่อนหน้านี้ โดยมีคูฟาที่ขี้ระแวงอยู่ด้านหลัง

เป็นอีกครั้งที่พวกเขาแปลกใจที่ผมไร้อาชีพ แต่ดูเหมือนว่าผมจะสามารถสอบได้….

 

ส่วนหัวข้อในการสอบนั้น ก็เหมือนกับสถาบันสีแดง

อย่างไรก็ตามมันมีเป้าอยู่ประมาณสี่สิบเป้าจากตรงนี้ และแต่ละเป้าก็มีขนาดเล็ก

 

ผมเข้าใจว่า การทดสอบนี้ ต้องการทดสอบการควบคุม และอัตราการยิงมากกว่าพลัง

 

โดยธรรมชาติของเวทมนตร์แล้ว เวทสีแดงนั้นจะมีพลังมากกว่า

ดังนั้นเวทสีน้ำเงินจึงชดเชยจุดอ่อนโดยเน้นที่ไปความแม่นยำและจำนวน

 

“<วอเตอร์บอล>”

 

ตอนนี้มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังสอบอยู่

เธอสร้างมวลน้ำขนาดเท่ากำปั้นและยิงพวกมันออกไป

แม้ว่าเธอจะยิงมันหลายครั้งแต่เธอก็สามารถยิงมันได้ทั้งหมดในเวลา 50 วิ

 

“ผู้เข้าสอบหมายเลข 18 ผ่าน”

 

เห็นได้ชัดเลยว่าเธอสอบผ่าน

 

“ดูเหมือนว่าถ้าทำเวลาได้ภายใน 1 นาทีก็จะผ่าน แต่ฉันใช้เวลาไปแค่ 30 วินาที”

คูฟาเล่าความภาคภูมิใจของเธอให้ผมฟังเล็กน้อย

 

ดูเหมือนว่าการสอบของเธอนั้นจะผ่านไปได้ด้วยดี

 

“นายจะสอบด้วยจริงๆงั้นเหรอ?”

“แน่นอน”

“ถ้านายบอกแบบนั้น ฉันก็จะไม่ห้ามนายล่ะกัน…”

 

ดูเหมือนว่าตอนนี้ เธอจะไม่ได้แสดงบุคลิกที่เจ้าเล่ห์ออกมา แต่เธอกำลังกังวลเกี่ยวกับผมอยู่

 

อีกไม่นานก็จะถึงตาของผมแล้ว

 

“เอ๋? ไร้อาชีพ? นายน่ะ รอสักครู่นะ นายอยากจะโดนตัดสิทธิ์จากการปลอมแปลงอาชีพงั้นเหรอ?”

 

ผู้คุมสอบนั้นกล่าวหาว่าผมปลอมแปลงอาชีพ

 

เธอเป็นผู้หญิงในวัยยี่สิบกลางๆ

ดูเหมือนเธอจะดูภูมิใจในตัวเองมาก ดังนั้นผมเลยถอนหายใจอยู่ภายในใจ

คืออย่าตัดสินคนจากเพียงหน้าตาอย่างเดียวสิ

 

“ผมไม่ได้ปลอมแปลงอาชีพ ผมไร้อาชีพจริงๆ”

“ถ้าหากว่ามันเป็นเรื่องจริง งั้นเธอก็ไม่มีสิทธิ์ในการสอบ”

“หืม? แต่ผมได้ยินมาว่าใครๆก็สามารถสอบได้นะ?”

“โดยหลักการแล้วมันก็เป็นเช่นนั้น แต่ฉันขอยกเว้นจากการทำแบบนั้น ฉันไม่อยากเสียเวลาในการค้นคว้าวิจัย ดังนั้นอย่าทำให้ฉันเสียเวลา”

“ผมคิดว่าช่วงเวลาที่เรากำลังคุยกันนั้นมันทำให้เสียเวลาซะมากกว่าอีก”

 

“ดังนั้น ฉันขอให้นายออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด ฉันจะเรียกหมายเลขถัดไปในทันที”

 

ช่างเป็นผู้หญิงที่ใจร้อนจริงๆ

ผมจะทำให้มันจบลงในสิบวิเอง

 

“<คมมีดน้ำแข็ง>”

 

ผมสร้างคมมีดน้ำแข็ง 40 อันขึ้นมาพร้อมกัน

แน่นอนว่ามันเท่ากับจำนวนของเป้าหมาย

 

“จ-จำนวนขนาดนั้นในเวลาเดียวกัน…..? ข้างๆนั่นก็เป็นน้ำแข็งงั้นเหรอ….?”

 

ขณะที่ผู้คุมสอบหญิงกำลังสูดลมหายใจเข้า ผมก็เล็งและยิงพวกมันทั้งหมดในทีเดียว

 

“แก๊กๆๆๆๆๆ”

 

คมมีดน้ำแข็งทั้ง 40 อันพุ่งเข้าหาเป้าหมายทั้งหมดเกือบจะพร้อมกัน

ใบมีดอันแหลมคมได้เจาะทะลุเป้าหมาย

 

“…หืม มีประมาณหกอันที่คาดเคลื่อนไปจากตรงกลาง”

 

ดูเหมือนว่ามันยังคงมีปัญหาเรื่องความแม่นยำอยู่บ้าง แต่ว่ามันก็น่าจะผ่านการสอบได้แล้ว

ระยะเวลานการสอบนั้นคือหนึ่งนาที แต่นี่ใช้ไปไม่ถึงสิบวินาทีเอง

 

พอลองคิดดูแล้วที่จริงมันก็ไม่จำเป็นต้องทำลายเป้าหมายสินะ

ถ้าแบบนั้นผมก็ไม่ต้องเสียเวลาในการเปลี่ยนน้ำให้เป็นน้ำแข็ง

 

ผมมองไปที่หน้าของผู้คุมสอบและคิดว่า “ถ้าเป็นแบบนี้จะไม่มีปัญหาใช่ไหม”

 

“น-นี่มันเป็นไปไม่ได้…ไม่มีทาง คมมีดน้ำแข็งมากมายในครั้งเดียว…และยังไม่พลาดแม้แต่นัดเดียว นอกจากนั้นมันยังทะลุเป้าที่เป็นมิธริลได้…”

 

ผู้คุมสอบนั้นทำเพียงแค่เขย่าร่างกายของตนเอง และไม่ได้พูดเกี่ยวกับการผ่านหรือไม่ผ่าน

 

เอาล่ะยังไงก็น่าจะผ่าน

 

ผมเดินผ่านคูฟาที่จ้องเขม็ง และออกจากสถานที่สอบไป

ยังมีอีกสี่ที่ที่ผมต้องไป

 

ถ้าหากผมตั้งใจสอบ ผมน่าจะสอบเสร็จทั้งหมดในวันนี้