[นิยายแปล] ร้านป้ายแดงของสาวนักแปรธาตุมือใหม่ - ตอนที่ 76 [2] สงครามธุรกิจและกลเม็ดหลังฉาก [Part 11]

 

ทันทีที่โย้คออกไปจากร้าน ประตูหลังร้านก็ถูกเปิดออก ทั้ง 3 คนพากันเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มเจื่อนๆ

ทุกคนรู้ดีนะว่าฉันกวาดพวกกลุ่มโจรทั้งกลุ่มจนเหี้ยนด้วยตัวคนเดียวได้ ฉันก็ไม่คิดว่าตัวเองจำเป็นต้องใช้กำลังหรอก แต่พวกคุณไอริสก็ยังยืนกรานกันว่า ‘ยังไงก็เผื่อเอาไว้ก่อนดีกว่าค่ะ’ แล้วทั้ง 3 คนก็คอยเฝ้าระวังกันอยู่แบบนี้

 

“คุณผู้จัดการ ขูดรีดกันซะสุดกู่เลยนะคะเนี่ย?”
“เอ๋~ ไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อยนี่คะ? ฉันจ่ายให้เขาไป 1 ใน 10 ของราคาตลาดเลยนะคะ”
“1 ใน 10!? จะขายได้อะไรมั้ยล่ะเนี่ย เจ้าพ่อค้าคนนั้นน่ะ แต่ถ้าถูกเกินไปขนาดนั้น มันก็ยังมีทางเลือกอื่นๆ อีกไม่ใช่เหรอคะ อย่างพยายามตะบี้ตะบันเอาไปขายที่เซาว์ท สแตรกเป็นฟางเส้นสุดท้าย หรือไม่ก็เอาไปขายที่เมืองอื่นก็ได้?”

 

มันก็มีอยู่นะคะ เป็นแค่ความเป็นไปได้

แต่ว่า มันเป็นไปไม่ได้หรอก

 

“ฮุฮุฮุ…”
“อ๊ะ คุณซาราสะคะ รอยยิ้มชั่วร้ายออกมาอีกแล้ว”
“โลเรียจัง เรียกว่ารอยยิ้มชั่วร้ายนี่ไม่ดีเลยนะ ฉันก็แค่เตรียมการล่วงหน้าเอาไว้บ้างเท่านั้นเอง”
“หมายความว่า?”
“พ่อค้าคนนั้นน่ะ ขายเขี้ยวไปที่เซาว์ท สแตรกไว้เยอะมากแล้ว การทำแบบนั้นก็ยิ่งทำให้ราคาตลาดตกลงไปอีก คิดว่าตอนที่คุณเลโอโนร่าเจอแบบนี้ เธอจะทำยังไงล่ะ?”
“เธอคนนั้นเองก็เป็นนักเล่นแร่แปรธาตุสินะคะ ถ้างั้น ตามปกติ เธอก็น่าจะซื้อเอาไว้ใช้…”
“―――หรือบางที จะกระจายไปที่เมืองรอบๆ แล้ว?”
“ถูกต้องเลยค่ะ คุณเคท!”

 

ฉันดีดนิ้ว พร้อมชี้นิ้วไปหาคุณเคท

สมกับเป็นคุณเคทจริงๆ เลย ฉลาดสุดๆ

 

“ฉันซื้อมันในราคาที่ต่ำกว่าราคาตลาด และมันยังเป็นวัตถุดิบที่เป็นที่ต้องการในช่วงเวลานี้ของปีด้วย ถึงจะเพิ่มกำไรเข้าไปเล็กน้อยเพื่อชดเชยค่าขนส่งแล้ว ที่ดูเหมือนว่าเขายังขายได้มันก็เป็นเพราะมันยังเป็นข้อเสนอที่ดีอยู่ ว่ามั้ยคะ?”

 

แล้วคนที่รับซื้อไป ก็เอามาจากเมืองอื่นรอบๆ ด้วย

กล่าวคือ ในพื้นที่บริเวณนี้น่ะ ความต้องการเขี้ยวของค้างคาวเขี้ยวน้ำแข็งเป็นที่เพียงพอแล้ว

อาจจะยังมีบางคนรับซื้อไปบ้างเล็กๆ น้อยๆ แต่ปริมาณเขี้ยวที่โย้คมีอยู่น่ะ มันเยอะกว่าคำว่า ‘เล็กๆ น้อยๆ’ ไม่รู้เท่าไหร่เลย

 

“การที่เขาเอามาขายที่ฉัน แสดงว่าคุณเลโอโนร่าจะต้องปฏิเสธไม่รับซื้อเพิ่มอีกแล้ว ต่อให้เขาจะไม่พอใจกับราคารับซื้อของฉัน แล้วกลั้นใจกลับไปที่ร้านของเลโอโนร่าอีก แบบนั้นก็ไม่มีปัญหาเลยซักนิดค่ะ”
“ยังงั้นเหรอคะ?”
“ใช่แล้ว เพราะไม่ใช่แค่ฉันหรอกนะที่ต่อรองเรื่องราคา คุณเลโอโนร่าเองก็เหมือนกัน”
“…เป็นลูกไก่อยู่ในกำมืออย่างสมบูรณ์เลย”
“ฉันไม่ได้ยินเลยค่า ฉันแค่ร่วมมือกับคู่ค้าทางธุรกิจก็เท่านั้นเอง เป็นเพื่อนร่วมวิชาชีพกันไงล่ะคะ ต้องสนิทๆ กันเข้าไว้สิ”

 

น้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งป่า

เป็นสุภาษิตที่ดีเลยนะ

แน่นอนว่า ไม่ใช่ซ่องโจรรวมหัวกันแน่นอน จริงมั้ยล่ะ?

 

“ว่าแต่ว่า มันไม่มีทางเลือกอย่างการเอาไปขายในเมืองที่ไกลออกไปเหรอคะ? เพราะยังไงก็เป็นเรื่องของปริมาณเข้าว่านี่นา”
“ก็ ถ้าจะให้พูดว่าเป็นไปได้มั้ย ฉันก็ต้องเลยค่ะบอกว่าเป็นไปไม่ได้ คราวนี้น่ะ โย้คไม่มีทางเลือกแบบนั้นแล้ว”

 

โลเรียจังเอียงคอถามฉันอย่างสงสัย ซึ่งฉันก็ตอบเธอไปอย่างมั่นใจเลย

 

“เพราะอะไร เหรอคะ?”
“ต่อให้จะเป็นพ่อค้ารายใหญ่แค่ไหนก็ตาม คิดว่าเขาจะไปเอาเงินจำนวนมากมายขนาดที่ว่าทำให้โลเรียจังเห็นแล้วหงายหลังล้มตึงได้เลยมาจากไหนกันล่ะ?”
“ธ- โธ่! ลืมเรื่องนั้นไปเถอะค่ะ! ฉันแค่ตกใจเกินไปนิดหน่อยเท่านั้นเอง!”

 

ในตอนที่ฉันถามคำถามออกมาอย่างใจเย็น โลเรียจังหน้าแดงไปหมด พลางตีไหล่ฉันแปะๆ คุณไอริสนิ่งคิดอยู่ซักพักก่อนจะส่ายหน้า

 

“ถึงฉันจะไม่คุ้นเคยกับสถานการณ์ความเป็นไปของพวกคนทำธุรกิจค้าขาย แต่ว่า… เรื่องมันดูจะซับซ้อนน่าดูเลยสินะคะ”
“ใช่ค่ะ ถ้าเป็นแค่พ่อค้าธรรมดาๆ เขาก็จะมีทุนเพียงพอแค่ขนาดของธุรกิจตัวเองเท่านั้น นั่นไม่นับรวมสินค้าและหนี้สิน คำนวณแค่สินทรัพย์โดยรวมเท่านั้น”

 

และสินทรัพย์น่ะ ก็ไม่สามารถแปลงเป็นเงินสดได้ง่ายๆ ด้วย

หรือก็คือ เขาต้องหาเงินสดมาจากที่อื่นยังไงล่ะ

 

“ดูเหมือนว่าเขาจะทำการกู้ยืมเงินจำนวนมากมาเพื่อการนี้เลยนะคะ แม้แต่จากที่ที่ดำมืดเองก็ด้วย”
“[ที่ที่ดำมืด] นี่คืออะไรเหรอคะ?”
“พูดอย่างง่ายๆ ก็ เป็นกลุ่มของพวกอาชญากรก็คงได้ล่ะมั้ง? ถึง โย้คเองก็คล้ายๆ กับพวกนั้นอยู่แล้วก็เถอะนะ เพราะเขายังมีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกโจรเลยนี่นา”

 

มันแน่อยู่แล้วล่ะว่าคนทั่วๆ ไปไม่มีทางไปจ้างพวกโจรได้หรอก

เรื่องนี้น่ะ จะทำได้ก็ต่อเมื่อเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับโจรอยู่แล้วเท่านั้น

มันก็เหมือนกับพวกคนที่เขาไปยืมเงินมานั่นแหละ แล้วถ้าคุณคืนเงินที่ยืมมาจากคนพวกนี้ไม่ทันตามวันเวลาที่กำหนดไว้ล่ะก็…

 

“คนพวกนั้นน่ะรอคอยให้เขามาที่เมืองเซาว์ท สแตรกอยู่ค่ะ ไม่ว่ายังไงก็ต้องหาเงินมาให้ได้เท่านั้นเลย”

 

แล้วก็ ข้อมูลทั้งหมดนี่ได้จากคุณเลโอโนร่านะ

ถึงฝีมือจะไม่เท่าอาจารย์ก็เถอะ แต่เธอเองสมประมาทไม่ได้เลยแฮะ

 

“งั้น หรือว่า ถ้าคนเมื่อกี้เขากลับไปที่เซาว์ท สแตรกล่ะก็ เขาจะถูกฆ่าเหรอคะ…?”

 

โลเรียจังดูจะเศร้าๆ นะ

ฉันไม่คิดว่าเธอจะเป็นห่วงอะไรเขาหรอก แต่เป็นเด็กที่อ่อนโยนจริงๆ เลยนะ

 

“ไม่เป็นไรหรอก คุณเลโอโนร่าเตรียมทางออกเอาไว้แล้วล่ะ”
“แบบนั้นเอง แบบนี้ก็เยี่ยมเลยสิคะ”

 

จะรอดไปได้มั้ยนี่ มันก็ขึ้นอยู่กับว่าเขาติดเงินอยู่เยอะขนาดไหนล่ะนะ

ถ้าสถานการณ์ไม่อำนวย เราก็คงจะต้องบอกลากันแค่ตรงนี้

แล้วคุณเลโอโนร่าเองก็ดูเหมือนจะเล็งให้มันออกมาเป็นแบบนั้นด้วย

ถ้าลงมือไปแบบครึ่งๆ กลางๆ แล้วเขารอดไปได้ล่ะก็ ได้เจอปัญหาตามมาหลายๆ อย่างแน่

แต่กับโลเรียจังที่ดูกำลังสบายใจอยู่นี่ ฉันคงไม่บอกเธอหรอก

พอฉันจ้องไปทางคุณไอริสกับคุณเคทแล้ว… ดูเหมือนทั้ง 2 คนจะตามทันสินะ

ทั้งคู่เองก็ไม่คิดจะบอกโลเรียจังเหมือนฉันเลย

 

“เอาล่ะ ที่เหลือที่ต้องทำก็คือตามเก็บกวาดหลังจบงาน จากนั้นก็จบเรื่องแล้วค่ะ”
“เก็บกวาด งั้นเหรอคะ?”
“อื้ม ก็ ฉันได้รับความร่วมมือมาจากหลายๆ ฝ่ายเลย เพราะฉะนั้น ฉันเลยต้องไปเช็คบิลก่อนค่ะ เพราะงั้นนะโลเรียจัง เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะไม่อยู่ซักพักนึง ฝากร้านด้วยนะ?”
“เห…? เข้าใจแล้วค่ะ”

 

โลเรียจังเอียงคอให้ สงสัยในคำพูดที่กำกวมของฉัน แต่เธอก็ยังพยักหน้าตอบอย่างว่าง่ายอยู่ดี

 

TN: จบศึกอย่างสวยงาม
(ว่าแต่ว่า ซาราสะจังจะไปไหนเนี่ย?)

ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r