[นิยายแปล] ร้านป้ายแดงของสาวนักแปรธาตุมือใหม่ - ตอนที่ 71 [2] สงครามธุรกิจและกลเม็ดหลังฉาก [Part 6]

 

“สวัสดีค่า~ คุณเลโอโนร่า”
“อะ ซาราสะ ไม่ได้เจอกันนานเลยน้า เพราะเธอเลยนะเนี่ย ฉันเลยทำเงินได้สบายๆ เลย”

 

วันต่อมา ที่เมืองเซาว์ท สแตรก คุณเลโอโนร่าก็ต้อนรับฉันพร้อมกับรอยยิ้มเป็นอย่างดีเลย

 

“อา มาที่นี่จริงๆ ด้วยสินะคะ?”
“ใช่แล้ว ฉันซื้อมันไปเยอะเท่าที่ทำได้เลยล่ะ ทุกครั้งที่มีของเข้ามา ฉันก็รับซื้อในราคาที่ลดลงๆ ไปเรื่อยๆ เลย”
“แสดงว่า หม่ำหม่ำเลยสินะคะ?”

 

ฉันฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันเลย คุณเลโอโนร่าเองก็ยิ้มยิงฟันตอบกลับมาเหมือนกัน

 

“อืม หม่ำหม่ำแบบนั้นเลยล่ะ ตอนนี้ราคามันก็ต่ำกว่าราคาตลาดมากแล้วนะ แต่ก๋ยังเอามาขายอยู่เลย แสดงว่าสถานการณ์ค่อนข้างอันตรายแล้วสินะ?”
“คิดว่ายังไงบ้างคะ? ที่ฉันคิดไว้คือทางนั้นอาจจะเอาไปขายให้นักเล่นแร่แปรธาตุอีกคนนึงก็ได้…”
“อ้อ หมอนั่นน่ะเหรอ? ร้านของเจ้านั่นไม่อยู่แล้วนะ รู้มั้ย?”
“―――เอ๊ะ? ไม่อยู่แล้วเหรอคะ?”
“เจ๊งไปเรียบร้อยแล้วล่ะ ฉันว่าคงเพราะไม่มีวัตถุดิบจากหมู่บ้านนั้นเข้ามาเลยนั่นแหละ แต่ฉันเองก็ลงมือทำในส่วนที่ฉันทำได้ ทำให้เรื่องมันตึงขึ้นอีกซักหน่อยด้วยล่ะนะ”
“…”

 

รอยยิ้มของคุณเลโอโนร่ายิ่งดูมืดมึนลงไปอีกแฮะ

ถึงจะไม่เท่าอาจารย์ แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงความน่าหวาดหวั่นที่มาจากประสบการณ์ที่สั่งสมมา แผ่มาจากสีหน้านั่นได้เลย

แต่นั่นมันไม่ใช่แค่ ‘เจ๊ง’ แล้วล่ะมั้ง? น่าจะเป็น ‘ถูกขยี้’ ไปเลยมากกว่า

เอาเถอะ นักเล่นแร่แปรธาตุไร้จริยธรรมแบบนั้นหายไปมันก็ดีกับทั้งอุตสาหกรรมของพวกเราเลยล่ะนะ ฉันไม่สงสารคนแบบนั้นหรอก

 

“จะบอกว่าเรามีเขี้ยวของค้างคาวเขี้ยวน้ำแข็งเพียงพออยู่แล้วก็คงได้สินะคะ?”
“ใช่แล้ว เธอเอามาด้วยเหรอ? คงรับซื้อไม่ได้หรอกนะ”
“เปล่าค่ะ ฉันเอาวัตถุดิบอย่างอื่นมา แล้วก็ อยากจะมาซื้อของอย่างอื่นด้วยค่ะ”

 

ในเมื่อพวกเราตกลงร่วมมือกัน เรื่องแบบนี้ก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว

แล้วพวกนักเก็บสะสมที่เราฝากให้ขายเขี้ยวให้พ่อค้าคนนั้นเองก็ตั้งหน้าตั้งตาช่วยกันด้วยเหมือนกัน

แทนที่พวกเขาจะไปล่าค้างคาวเขี้ยวน้ำแข็ง พวกเขาก็ไปตามหาวัตถุดิบอย่างอื่นมาขายให้ร้านของฉันกัน

ฉันก็เอาวัตถุดิบพวกนั้นมาวางเรียงบนเคาน์เตอร์ ก่อนจะเอาพวกมันบางส่วนแลกเปลี่ยนกับวัตถุดิบที่คุณเลโอโนร่ามี

จากที่นี่ ฉันก็หาของส่วนใหญ่ที่ต้องการได้แล้ว ช่วยได้มากจริงๆ เลยล่ะ

 

“…เท่านี้ ของที่อยากได้ก็เกือบครบแล้วสิน้า?”

 

คุณเลโอโนร่ายิ้มตอบรับกับฉันที่ชี้ขึ้นมาแบบนั้น

 

“นั่นสินะ ปกติที่หมู่บ้านนั้นก็ไม่ค่อยจะคำสั่งซื้ออาร์ติแฟกต์ (อุปกรณ์แปรธาตุ) นี่นา จริงมั้ย? จะว่าไป ของที่ซาราสะจำเป็นต้องเอาไปใช้สำหรับสารานุกรมแปรธาตุ… ตอนนี้เป็นวัตถุดิบสำหรับขึ้นจากเล่ม 4 ไปที่เล่ม 5 ที่เหลือก็เป็นวัตถุดิบสำหรับทำโพชั่น (ยาแปรธาตุ) ที่จำเป็นสำหรับหมู่บ้านนั้นสินะ ฉันเข้าใจถูกมั้ย?”
“ตอบถูกเป๊ะเลยค่ะ สุดยอดเลย”

 

ไม่อยากเชื่อเลยนะว่าคุณเลโอโนร่าจะเดาถูกด้วยว่าฉันอ่านสารานุกรมแปรธาตุได้ถึงบทไหนแล้วน่ะ

 

“เห็นแบบนี้ ฉันก็ทำงานมาก่อนซาราสะนานมากแล้วนี่! ฉันจะไม่พูดถึงระดับปรมาจารย์หรอกนะ แต่ฉันเองก็มั่นใจในฝีมือของตัวเองอยู่เหมือนกันนะ”
“ได้มีรุ่นพี่มากประสบการณ์อยู่ในละแวกเดียวกันแบบนี้นี่ ช่วยได้มากเลยล่ะค่ะ เมื่อตอนที่ฉันมาที่หมู่บ้าน ฉันกังวลมากๆ เลยนะคะว่าฉันจะทำยังไงต่อดี”
“แต่ว่า ถ้าเป็นซาราสะล่ะก็ ปรึกษากับอาจารย์ของเธอเอาเลยจะไม่ดีกว่าเหรอ?”
“แน่นอนค่ะว่าถ้าฉันขอไป อาจารย์ก็คงจะช่วยอยู่แล้ว แต่ฉันปฏิเสธคำชวนที่อาจารย์ให้ทำงานที่ร้านของอาจารย์ไปด้วย จะไปขอพึ่งพิงมากเกินไปก็คงไม่ดี――”
“หา!? ได้ทาบทามให้ทำงานในร้านของนักเล่นแร่แปรธาตุระดับปรมาจารย์เลยเหรอ!? จริงเหรอเนี่ย?”

 

ได้ยินแบบนี้ คุณเลโอโนร่าก็ตะโกนลั่นเลย

 

“ก็ ใช่ค่ะ”
“ถ้าเป็นฉันตอนเรียนจบ แล้วมีใครเข้ามาชวนฉันแบบนั้นล่ะก็ ฉันคงตอบตกลงแล้วเข้าไปทำงานด้วยแล้วล่ะ แบบนี้ไม่เสี่ยงไปหน่อยเหรอ”
“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกันค่ะ แต่ถ้าทำแบบนั้น ฉันก็คงไม่ได้มีประสบการณ์… อา ไม่สิ ฉันว่าการทำงานกับอาจารย์ก็น่าจะได้ประสบการณ์ในฐานะนักเล่นแร่แปรธาตุเยอะมากแน่นอนเลยค่ะ แต่เรื่องประสบการณ์ชีวิตนี่คงจะ…”
“…จากที่ฉันเห็นนี่ คนที่ถูกเลือกมาเป็นลูกศิษย์ของนักเล่นแร่แปรธาตุระดับปรมาจารย์นี่ไม่ธรรมดาจริงๆ เลยนะ”

 

สายตาที่คุณเลโอโนร่ามองมา ดูทั้งตะลึงทั้งหวาดๆ นิดๆ เลย

ทำไมล่ะ?

 

“ก็นะ เอาเถอะ จะว่าไป ซาราสะ เธอจะค้างคืนที่นี่มั้ย? ฉันไปหาข้อมูลเกี่ยวกับพ่อค้าคนนั้นมาแล้ว อยากจะคุยกันเรื่องนี้ซักหน่อยน่ะ”
“เอ๊ะ? อย่างนั้นเหรอคะ? ได้เลยค่ะ ไม่มีเหตุผลอะไรต้องปฏิเสธเลย…”
“งั้นก็เป็นอันตกลงนะ! เธอทานมื้อกลางวันด้วยกันมั้ย?”
“ได้ค่ะ ทานด้วยก็ดีนะคะ แต่เกรงใจจังเลย”

 

ฉันคิดอยู่พักนึงก่อนจะตอบคุณเลโอโนร่ากลับไป เพราะวันนี้ฉันไม่ได้ออกมาจากหมู่บ้านตั้งแต่เช้าตรู่ ฉันออกมาตอนเช้าแทน

เพราะแบบนั้น ฉันก็เลยมาถึงเซาว์ท สแตรกตอนเกือบๆ จะเที่ยงแล้ว

แล้วพอเวลามันยังไม่ทันถึงช่วงเวลาอาหารเที่ยงดี ร้านอาหารก็ยังไม่ได้เปิดกันเท่าไหร่ ฉันก็เลยเข้าไปหาคุณเลโอโนร่าก่อน

 

“เข้าใจแล้ว จะออกไปหาอะไรทานก็ได้นะ แต่เวลาแบบนี้เนี่ย…”

 

คุณเลโอโนร่าคิดอยู่ซักพัก ก่อนจะหันไปเรียกคนที่ข้างหลังร้านแทน

 

“นี่~ ช่วยเตรียมอาหารสำหรับ 3 คนให้ทีน้า~?”
“…ได้เล―ย”

 

หลังจากช่วงหยุดนิ่งผ่านไปซักพักก็มีคำตอบกลับมา แล้วคุณเลโอโนร่าหันมายิ้มให้ฉัน

 

“เพราะงั้นวันนี้ เรามาทานมื้อกลางวันกันที่บ้านเลยก็แล้วกันนะ พนักงานร้านเราน่ะทำอาหารอร่อยเลยล่ะนะ”

 

 

ที่หลังร้านที่คุณเลโอโนร่าพาฉันเข้ามา ผู้หญิงคนนึงที่อายุประมาณรุ่นเดียวกันกับคุณเลโอโนร่าก็กำลังจัดอาหารวางบนโต๊ะอยู่

เธอเป็นผู้หญิงมีท่าทางดูใจดี นุ่มนวล แล้วก็ตัวเล็กกว่าเลโอโนร่านิดหน่อย

ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนของเธอมัดรวบอยู่ที่หลังหัวของเธอ

 

“ฉันชื่อซาราสะค่ะ ขอฝากตัวด้วยนะคะ”
“อ่า ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นหรอกนะ ฉันฟิริโอเน่ ก็อย่างที่เห็น ฉันเป็นพนักงานร้านของโนระ-… ของเลโอโนร่าน่ะ ฉันคอยดูแลร้าน ทำงานจิปาถะ แล้วก็อะไรแบบนั้นนั่นแหละ”

 

คุณฟิริโอเน่โบกมือให้เบาๆ พร้อมกับยิ้มตอบอย่างอ่อนโยนรับการทักทายของฉัน  

 

“เชิญนั่งได้เลย”
“ขอโทษนะคะ จู่ๆ ก็มาหาแบบนี้จะเป็นการรบกวนหรือเปล่า?”
“ไม่เป็นไรจ้า โนระหาเงินได้เป็นกอบเป็นกำอยู่แล้ว จะทานอะไรก็ยืดหยุ่นได้เลย”

 

ถึงเธอจะพูดแบบนั้น บนโต๊ะก็วางเรียงไปด้วยขนมปัง, ซุป, ซองเต้ชิกเก้น (ไก่ผัดซอส) แล้วก็ไข่ม้วนใส่ผัก

 

TN: Sautéed Chicken ก็คือเมนูไก่ผัดนั่นเองครับ คำว่า Sauté หมายถึงการทำอาหารประเภทผัดเร็วๆ ใช้น้ำมันน้อย

ส่วน 卵に野菜 (Tamago ni yasai) หรือไข่ม้วนใส่ผักงั้นเหรอ นี่เลย

 

ก็ ถ้าให้พูด ตามปกติก็คงงานเลี้ยงเลยล่ะ

โดยเฉพาะไข่นี่ หาไม่ค่อยได้เลยนะในหมู่บ้านน่ะ

 

“ดูน่าอร่อยจังเลยค่ะ!”
“งั้นเหรอ? แบบนั้นก็ดีแล้วล่ะ หวังว่ารสชาติจะถูกปากด้วยเหมือนกันนะ… มาทานกันก่อนมันจะเย็นดีกว่า โนระก็นั่งได้เลยนะ”
“จ้าๆ ถ้างั้นก็ อิตาดาคิมัส ”
“ค่ะ อิตาดาคิมัส ”

 

เริ่มจาก… ซุปสินะ

ใช้ช้อนตักขึ้นมาคำนึง… อื้ม รสเบาๆ นี่นา

แต่รสชาติของผักกับน้ำสต๊อกจากเนื้อแห้งก็ยังออกมาอยู่ รวมแล้วก็อร่อยเลยล่ะ

หลังจากกัดขนมปังไปคำนึง อย่างต่อมาที่ฉันทานก็คือไข่

เป็นอาหารชั้นดี ที่มีผักหลากหลายชนิดหั่นเอาไว้เป็นอย่างดีเลยนะเนี่ย

พอกัดเข้าไป ก็เจอกับเนื้อไข่ที่นุ่มฟูกับผักที่ผสมกันอยู่ในเนื้อน่ะ อร่อยมากเลย

ถ้าคุณมาเรียที่ทำงานอยู่ที่ร้านของอาจารย์เป็นเชฟมืออาชีพล่ะก็ นี่คือคุณแม่ที่เป็นสุดยอดแม่ครัวมือฉมังเหมือนกันเลยหรือเปล่านะ?

 

“เป็นไงบ้าง? ฝีมือแม่ครัวร้านเราใช้ได้เลยใช่มั้ย?”
“อร่อยมากเลยค่ะ อาหารแบบนี้นี่หาทานไม่ได้ง่ายๆ เลยนะคะ”
“ขอบใจนะ ถึงฉันจะไม่ได้เป็นมืออาชีพก็เถอะ―――เด็กคนนี้คือนักเล่นแร่แปรธาตุที่โนระพูดถึงสินะ เป็นเด็กดีที่น่ารักเลยไม่ใช่เหรอเนี่ย”
“ใช่มั้ยล่ะ? เห็นแบบนี้ ยังไงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากคอยปกป้องทะนุถนอมอยู่แล้ว”
“อาเระ? นี่ฉันถูกปกป้องอยู่ด้วยงั้นเหรอคะ?”

 

พอได้ยินฉันถามออกไปแบบนั้น คุณเลโอโนร่าก็เอามือขึ้นมาเกาหัวตัวเอง ก่อนจะยิ้มเฝื่อนๆ มาให้

 

“ก็ไม่หรอก ฉันแค่รู้สึกไม่สบายใจถ้าจะปล่อยเธอกลับไปเองเลยเฉยๆ น่ะ ฉันรู้สึกว่าเธออาจจะไปค้างที่โรงแรมแปลกๆ ที่ไหนก็ได้น่ะสิ”

 

หรือว่า นี่จะเป็นเหตุผลที่ครั้งนี้คุณเลโอโนร่าให้ฉันค้างคืนที่นี่กันนะ

อีกอย่าง ฉันก็ยอมรับนั่นแหละว่าตัวเองไม่รู้จักที่ทางแถวนี้เท่าไหร่เลย

 

“จะว่าไป ตอนก่อนหน้านี้ ฉันไม่เคยเจอคุณฟิริโอเน่เลยนี่คะ…”
“ตอนนั้น ฉันต้องออกไปทำธุระข้างนอกนิดหน่อยน่ะ ไม่เป็นไรใช่มั้ย? เธอกินของอะไรแปลกๆ ไม่ได้หรือเปล่า?”
“เปล่าค่ะ ไม่ได้มีปัญหาอะไร? …แค่มื้อนั่นเป็นอาหารที่ออกจะธรรมดากว่าเท่านั้นเอง”
“แน่อยู่แล้วล่ะ ขอโทษด้วยนะ ก็โนระน่ะทำอาหารไม่เอาอ่าวเลย”

 

คุณฟิริโอเน่ถอนหายใจพร้อมกับส่ายหน้าเหนื่อยหน่าย ส่วนทางคุณเลโอโนร่าก็ทำปากมุ่ยไม่พอใจเท่าไหร่

 

“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่~ ฟีคอยช่วยทำอาหารให้อยู่แล้ว เพราะงั้นก็ไม่ต้องกังวลเลยนี่นา~”
“ให้ตายเถอะ เข้าใจนะว่าเธออยากทุ่มเทให้กับเรื่องเล่นแร่แปรธาตุ แต่ฉันก็อยากให้เธอจัดการเรื่องอื่นๆ ด้วยเหมือนกันนะ”
“ไม่ล่ะ ก็เพราะแบบนั้นไง ฉันถึงจ้างฟีมาช่วยงานน่ะ”

 

คุณเลโอโนร่าพยักหน้าให้อย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ แต่ก็เพราะแบบนั้น คุณฟิริโอเน่ถึงได้ขมวดคิ้วเลย

 

“…นี่ฉันขอลาออกได้มั้ยเนี่ย?”
“ขอบคุณเธอมากที่คอยช่วยฉันมาตลอดเลยนะ! ขอร้องล่ะอย่าทิ้งฉันไปไหนเลย!”

 

คุณเลโอโนร่าโผกอดคุณฟิริโอเน่ทันทีเลย ส่วนทางคุณฟิริโอเน่ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางดันตัวคุณเลโอโนร่าออกไป

 

“ขอโทษด้วยนะ นักเล่นแร่แปรธาตุรุ่นพี่ของเธอที่โตขนาดนี้แล้วแท้ๆ ก็เป็นซะยังงี้”
“ม- ไม่หรอกค่ะ… นี่พวกคุณ 2 คนอยู่ด้วยกันมานานแล้วเหรอคะ?”
“โชคร้ายที่มันนานเกินไปจนจำไม่ได้แล้วล่ะ”
“อื้ม ฉันทำงานกับฟีมา ก็ซักพักนึงหลังจากที่เริ่มเปิดร้าน… เกิน 10 ปีแล้วล่ะมั้ง?”
“ก็ตามนั้นแหละ”

 

คุณเลโอโนร่าตอบฉันพร้อมกับนับนิ้วไปด้วย ซึ่งคุณฟิริโอเน่ก็พยักหน้าให้

อาจารย์กับคุณมาเรียเองก็อยู่ด้วยกันมานานเหมือนกันนี่นา หรือบางทีลูกจ้างของร้านเล่นแร่จะเป็นแบบนี้อยู่แล้วก็ได้ล่ะมั้ง

ความรู้เฉพาะทางเป็นสิ่งจำเป็นอย่างมากในการทำงานเลย แล้วการจะปล่อยให้คนที่มีความรู้ที่ว่านี่ออกไปก็เป็นการสูญเสียขนานหนักเลยด้วยเหมือนกัน

ถ้าเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับประมาณนึงแล้ว ก็จะสามารถจ่ายค่าจ้างที่สูงขึ้นได้ และทางคนที่ถูกจ้างงานเองก็คงจะไปหาที่ทำงานที่ไหนที่ดีขนาดนี้ไม่ได้แล้วเหมือนกัน

 

“ฉันเองก็จ้างพนักงานร้านเอาไว้เหมือนกันค่ะ ว่าแล้วเชียว ถ้าเปิดร้าน ยังไงก็ต้องจ้างพนักงานเอาไว้สินะคะ”
“ตอนแรกที่เราเปิดร้านน่ะ เราจะยุ่งจนไม่มีเวลาแบ่งออกมาหรอก แล้วการจะหาคนเหมาะๆ มาช่วยงานเองก็เป็นเรื่องยากด้วย แต่ฉันก็อยากจะจ้างคนมาช่วยให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เหมือนกัน ถ้าหาใครมาช่วยดูแลร้านไม่ได้ ฉันก็เอาเวลาไปทำการเล่นแร่แปรธาตุไม่ได้อีก”
“นั่นสินะ ถ้าต้องทำงานดูแลร้านไปด้วย ช่วงระหว่างวันก็จะไม่สามารถทำอะไรจริงๆ จังๆ ได้ แล้วต่อให้จะอยู่ในช่วงที่ปิดร้านแล้ว ก็ยังต้องทำงานบ้านอย่างทำความสะอาดบ้านหรือเตรียมอาหารอยู่ดี จะปล่อยร้านเอาไว้ว่างๆ เพื่อออกไปเก็บวัตถุดิบเองก็ลำบากอีก”
“ใช่แล้วล่ะ เพราะแบบนั้น ฟีก็เลยช่วยฉันได้เยอะเลยไงล่ะ เพราะเธอทำอะไรต่อมิอะไรได้หมดเลย~”
“ตอนแรกฉันก็ถูกจ้างมาเพื่อดูแลร้านเฉยๆ นะ แต่ทุกวันนี้ ฉันก็ทั้งทำอาหาร ทั้งทำความสะอาดบ้าน ทั้งซักผ้าเลย โนระ เธอไม่ได้ทำอะไรเลยนะ…”

 

คุณฟิริโอเน่พูดแบบนั้น แล้วก็ถอนหายใจอย่างรำคาญใจ

 

“อะฮะฮะ เธอช่วยฉันได้มากเลยจริงๆ นะ แต่ ก็นะ ถ้าเธอไปเจอใครที่เข้ากับเธอได้ดีกว่าล่ะก็ ฉันต้องเจอปัญหาแน่ๆ เลย”
“จะจริงเร้อ?”

 

ถ้าทั้ง 2 คนดูเคมีเข้ากันดีแบบนี้ แล้วร้านเองก็ยังดำเนินไปได้อย่างไม่มีปัญหาอะไรล่ะก็ ฉันคิดว่ามันก็ดีอยู่แล้วนะ แต่ว่า…

 

“อืม ฉันคิดว่าแบบนี้มันดีอยู่แล้วนะ”
“ผลก็คือ จนถึงตอนนี้ โนระก็เลยยังไม่ได้แต่งงานไงล่ะ”
“ฟีเองก็เหมือนกันไม่ใช่หรือไงเล่า!?”
“เพราะแบบนั้นแหละ ซาราสะจัง เธอต้องระวังตัวด้วยนะเข้าใจมั้ย? ถ้าเริ่มคิดว่าสะดวกดีจังล่ะก็ นั่นน่ะอันตรายแล้วนะ เพราะมันจะออกห่างจากคำว่า [แต่งงาน] ไปเรื่อยๆ เหมือนกัน”
“ฮะฮะฮะ…”

 

ทั้ง 2 คนถอยหายใจออกมา ในขณะที่ฉันก็หัวเราะแห้งๆ

แบบนี้เอง ฉันว่าฉันได้ยินเสียงก้าวเท้าถอยหลังแล้วแฮะ ของฉันน่ะ

 

TN: รู้มั้ยซาราสะจังว่าทำไมถึงได้ยินเสียงก้าวถอยหลัง ผมมีรูปมีพิสูจน์ 555

 

รูปนี้จากมังงะเล่ม 4 นะครับ

ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r